คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 15th night
บทที่ 15
Warning 18+ !!!
ก๊อกๆๆ,เสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้นที่หน้าห้องของนายเหนือแห่งวาเรียในเช้าตรู่วันหนึ่ง "บอสขา~ สควอโล่อยู่ในนั้นรึเปล่าค้าาา? ฝากบอกด้วยค่ะว่ามีของมาส่ง" คนเคาะกล่าวต่อทั้งยังไม่เปิดเข้าไปก่อนยืนรอดูคำตอบอยู่หน้าห้อง
'เห็นมั้ย! บอกกี่รอบแล้วว่าให้ปล่อย!! จะไปเอาของโว้ย!'
...อ๊ะ เสียงสควอลจังนี่นายังไม่ได้นอนอีกเหรอเนี่ย? โถๆ...
'แล้วยังไง?'
'ก็ปล่อยสิวะ!!'
'ช่างหัวมันสิ...'
...ตายแล้ว.. บอสของลุซซี่นี่เอาแต่ใจจริงๆ...
'อ๊ะ! จับอะไรน่ะ?? ปล่อยนะ!'
...อืมๆ กำลังจะเริ่มใหม่อีกรอบหรอกเหรอเนี่ย?...
'หุบปาก'
'ฮะ.. ปล่อ.ย..นะ....แซนซัส..อืม..'
...ว้ายๆๆ อะไรกันน่ะสองคนนี้ลุซซี่เขินนะเนี่ย...
หลังยืนสะดีดสะดิ้งอยู่หน้าห้องหัวหน้าตัวเองอยู่พักหนึ่ง ลุซซูเรียก็กลับลงมาที่ห้องรวมซึ่งอีกสามชีวิตนั่งรวมกันอยู่
"สควอโล่ล่ะ?" มาม่อนถามขึ้น
"ก็เหมือนเดิมนั่นล่ะ" คนที่เพิ่งเดินลงมาว่า
"โอเคดีมาก" เด็กต้องสาปยิ้มรับก่อนกางกระดาษแผ่นใหญ่ลงบนโต๊ะ "เท่าไหร่?" เจ้าตัวเล็กพุดขึ้นลอยๆ
"เจ๊ว่า..อีก 2 ชั่วโมงสามแสน"
"เจ้าชายเอาบ่ายสองเท่าลุซซูเรีย"
"แกล่ะเลวี่?"
คนถูกถามถอนหายใจเฮือกใหญ่ "บอสไม่มีทางลดตัวไปเกลือกกลั้วกับมันได้นานอยู่แล้ว! ยังไงก็อีกครึ่งชั่วโมงต้องลงมาแน่!! ฉันเอาเงินเดือนทั้งเดือนเลย!"
"หึๆๆๆ พวกแกพลาดไปแล้ว!! จากเครื่องดักฟังที่ท่านมาม่อนคนนี้ลงทุนเอาไปติด สองคนนั้นต้องลงมาเที่ยงแน่นอน!!!! เตรียมตัวถูกกินเรียบซะเหอะพวกแก!" มาม่อนกำหมัดแน่นพร้อมรอยยิ้มมั่นใจที่ระบายอยู่บนใบหน้าเล็กๆนั่น
................................................................................
"ของที่ส่งมาอยู่ไหน?" ร่างโปร่งเดินโซซัดโซเซเข้ามาขอบโต๊ะทานอาหาร โดยมีร่างของนภาหนุ่มเดินตามมาไม่ห่าง
เด็กต้องสาปหัวเราะอย่างสะใจในชัยชนะทันทีที่หันไปมองนาฬิกา "ฮ่าๆๆ โอนเงินเข้าบัญชีฉันซะด้วยล่ะพวกแกน่ะ!"
"เอ๋? อีกแล้วอ้ะ! ทำไมสควอโล่ไม่ทนอีกซักสองชั่วโมงล่ะ??"
"โถ~ นึกว่าบอสจะใจดีกับสควอโล่มากกว่านี้ซะอีก"
กับอีกเสียงถอนหายใจยาวยืด...
"พูดอะไรกันไม่รู้เรื่องโว้ย!! ไหนของที่ส่งมา!? เอามาซะ!!"
ลุซซูเรียส่ายหน้าก่อนชี้นิ้วไปยังปลายโต๊ะ อความารีนน้ำงามเบิกกว้าง
...ช่อดอกไม้...
มือเรียวเอื้อมหยิบกุหลาบช่อใหญ่ขึ้นมองอย่างงงงวย ก่อนจะเปิดซองจดหมายเล็กๆที่มีการ์ดสอดอยู่ออกอ่าน
...บอกแล้วนะครับ ว่าผมจะไม่ตัดใจจากคุณ
C. de Pierre...
ทันได้อ่านข้อความที่เขียนอย่างบรรจงด้วยลายมือของผู้ส่งจบ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงรังสีกดดันจากร่างที่ยืนเงียบอยู่เบื้องหลังมาตั้งแต่ต้น สควอโล่ค่อยๆเบือนหน้ากลับไปแต่ก็ต้องพบกับสายตาเย็นชาอย่างน่ากลัวจากผืนนภา
หากไม่มีแม้คำพูดใดที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากได้รูปนั้น จนสควอโล่ต้องกล้ำกลืนเปิดบทสนทนาด้วยเสียงแผ่วหวิวเสียเอง "บอส.."
...ได้โปรด ตอบเถอะ.. อะไรก็ได้ไม่ใช่นิ่งเงียบจนเขาใจเสียเช่นนี้...
"นี่มัน.. ฉันไม่ได้.." แต่ยังคงมีเพียงความเงียบงันเท่านั้น ยังคงมีเพียงเขาที่พูดอยู่ฝ่ายเดียว
...นานเหลือเกินแล้วที่ไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจเช่นนี้...
ดวงตาสีเลือดเย็นชามองร่างตรงหน้าอย่างเลื่อนลอย ก่อนริมฝีปากหนาจะหยักยิ้ม ...เป็นรอยยิ้มที่ดูไร้ความหมาย แต่ก็กลับแฝงความหมายไว้ได้มากในเวลาเดียวกันสำหรับคนมอง...
"แซนซัส..." เสียงสั่นพร่านั้นเอ่ยซึ่งนามของผู้เป็นดั่งเจ้าชีวิตอีกครา
ร่างสูงยังคงไม่กล่าวสิ่งใดหลังรอยยิ้มแฝงความนัยนั้น ก่อนที่ร่างตรงหน้าจะเอ่ยปากถึงสิ่งใดได้อีก เขาก็ผินกายเดินออกมาเพื่อจะกลับไปที่ห้องของตน
แม้จะทำอะไรไม่ถูก แต่ฉลามคลั่งกลับรู้สึกว่าจะต้องตามไปให้ทัน "เดี๋ยวสิวะ! รอก่อน!" ร่างบางออกเดินตามคนที่เดินออกไปก่อนอย่างเร่งรีบ
...กำลังโกรธอยู่อย่างนั้นเหรอ? โกรธอะไรล่ะ?...
ปึง!! เสียงปิดประตูตามหลังดังก้องแต่ไม่มีใครสนใจ
"บอส..เป็นอะไรไป?" เขาเอ่ยพลางขยับเข้าไปใกล้คนที่ยืนนิ่งมากขึ้น ยังไม่ทันที่มือเรียวจะได้สัมผัสแผ่นหลังของคนตรงหน้า มันก็กลับถูกมือใหญ่หนาของคนที่หันมาอย่างกะทันหันคว้าเอาไว้ได้เสียก่อน แต่เมื่อดวงตาสั่นระริกได้สบเข้ากับโกเมนน้ำเอกมือข้างนั้นก็คลายออกคล้ายไม่ให้ความสนใจ
ไม่เข้าใจเลยซักนิด ในเมื่อมันไม่มีเหตุผลที่ทำให้คนตรงหน้าเขาทำเช่นนี้ "โกรธอะไร?..."
มือที่เพิ่งคลายออกเมื่อครู่จับคว้าเข้าที่ต้นแขนเพรียว ก่อนเหวี่ยงร่างในอุ้งมือให้ล้มลงกระแทกกับผืนเตียง
กลีบกุหลาบสีแดงสดปลิวกระจายออกจากช่อที่ร่างบางหยิบติดมือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว กระดาษการ์ดแผ่นเล็กที่ร่วงลงสู่พื้นถูกแซนซัสฉวยขึ้นมาอ่าน "หึ! เข้าใจตกปลาตัวโตเหมือนกันนี่"
คำพูดที่แฝงซึ่งความนัยเรียกรอยแดงซ่านให้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของคนฟัง "ไม่ใช่!!!" สควอโล่จะยันกายลุกขึ้นแต่กลับถูกมือหนาดันแผ่นอกให้นอนราบกลับลงไปตามเดิม ซ้ำมือทั้งสองข้างยังถูกรวบไว้กับหัวเตียงด้วยกญแจมือ
"พูดสิว่าใครเป็นเจ้าของของแก..." ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดใบหูนิ่ม
"แซนซัส..แซ..นซัส.."
"พูดว่าแกจะเป็นของของฉันเพียงคนเดียว..."
"ฉ..ฉันเป็นของแซนซัส.. คนเดีย.วเท่านั้น...อา..ฮึก...ไม่มีใคร..แซน..แซนซัสสำคัญ..อ๊ะ.ที่สุด.." สควอโล่กล่าวกระชั้นด้วยน้ำเสียงหอบเป็นห้วง
รอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งปรากฏอยู่บนใบหน้าของผืนนภาสีดำทมิฬ หากร่างบางกลับไม่มีสติมากพอที่จะรับรู้อะไรได้อีกแล้ว นอกจากริมฝีปากที่แนบประทับลงมา พร้อมด้วยถ้อยคำบางเบา
"...พูดอะไรออกมาจำเอาไว้ด้วยล่ะ..."
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เข้ามาเปลี่ยนวันที่เครี้ยกๆ
ความคิดเห็น