คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : special:1วันของสควอโล่
บทที่13.5 หนึ่งวันของสควอโล่
6.30 น. ตื่นนอน
ร่างบางยันกายเปลือยเปล่าขึ้นเชื่องช้าบนเตียงนอน แต่กลับถูกเจ้าของเตียงซึ่งเขาคิดว่ากำลังหลับอยู่รวบเข้าไปกอด
"จะไปไหน?" คนเพิ่งตื่นนอนถาม
"ห้องน้ำน่ะสิ.. เช้าแล้วนี่..." เสียงตอบนั้นติดจะงัวเงียเล็กน้อย ใบหน้าขึ้นสีจางๆก่อนเจ้าตัวจะค่อยๆดึงตัวขึ้นจุมพิตที่ริมฝีปากของร่างสูงใหญ่แผ่วเบา "อรุณสวัสดิ์..."
...ถึงจะถูกบังคับให้ทำทุกวัน แต่มันก็ยังรู้สึกไม่ชินซักที...
เป็นโชคไม่ดีที่มัวแต่เขินอยู่จึงไม่ทันมองเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของใครบางคน เมื่อรูตัวอีกทีร่างของเขาก็ลอยหวือขึ้นด้วยวงแขนแข็งแรงนั่นแล้ว
"เหวอ!! จะทำอะไรวะ??! ปล่อยฉันลง!!"
"ฉันก็จะไปห้องน้ำเหมือนกัน"
"ก็ไปเซ่!! เกี่ยวอะไรกับฉันเล่า!!"
ร่างสูงไม่ได้ให้ความสนใจต่อเสียงโวยวาย เขาอุ้มร่างเพรียวบางไปสู่ห้องน้ำก่อนจะ...
ตูม!, "ฮ้า!! แค่กๆๆๆ!" คนที่ถูกทิ้งลงอ่างอาบน้ำโดยไม่ได้ตั้งตัว ตะเกียกตะกายขึ้นมาสำลักชุดใหญ่ "ทำอะไรของแกวะ??!! ไอ้บอสเพี้ยน!!" ร่างบางแหวใส่คนที่ก้าวลงมาโอบเขาจากด้านหลัง
"ก็เห็นบอกให้ปล่อยลงนักนี่"
"ก็ปล่อยดีๆสิวะ!! แล้วนี่จะทำอะไรน่ะ?" ร่างโปร่งเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เมือ่มือหนาวักน้ำขึ้นลูบผิวเนื้อของเขา ริมฝีปากคู่นั้นขบเม้มติ่งหูเหมือนจงใจทำให้เขาสะดุ้ง
"หึๆ ดีใจไว้ซะฉันจะอาบน้ำให้แกเอง..." ลมหายใจอุ่นร้อนที่คลอเคลียอยู่ริมหูนั้น เรียกให้เปลือกตาบางปิดแน่น
สควอโล่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนที่โอบรัด "ใครจะไปเชื่อวะ! ปล่อยฉัน!!" เขาเบี่งตัวหมายจะยันคนที่อยู่ด้านหลังออกแต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว...
7.30 น. - 9.00 น. รอดพ้นจากบอสมาซ้อมดาบช่วงเช้า
9.00 น. กินอาหารเช้าที่โต๊ะรวม
เพล้ง! เสียงแก้วแตกดังลั่นห้องใหญ่กว้างทันทีที่ร่างโปร่งบางของฉลามคลั่งก้าวเข้ามาในห้องอาหาร
"เจ็บนะโว้ย!! จู่ๆทำอะไรฟะ!?"
"ชักช้า" ดวงตาสีแดงสบจ้องดวงตาสีอ่อนคล้ายต้องการถามว่า ...มีปัญหาอะไร?
"ชิ!" ร่างบางสะบัดหน้าหนี ก่อนหันไปหาคนอื่น "เบล!" คนถูกเรียกสะดุ้ง "แกไปนั่งข้างบอสไป!!"
เจ้าชายพร่ำด่าถึงความซวยในใจก่อนตอบด้วยเสียงไม่เต็มใจ "เอ๋? สควอโล่ก็ไปนั่งสิ เจ้าชายไม่เอาด้วยหรอก"
"มาม่อนแกก็ได้ เดี๋ยวโอนให้ห้าแสน" ร่างบางขบฟันอย่างขัดใจ พลางเปลี่ยนเป้าหมาย
"แกนั่นล่ะ.. มานั่งซะ" นภาสีดำสั่งเด็ดขาดเมื่อหัวหน้าหน่วยสายหมอกยันเก้าอี้ลุกขึ้นมาจริงๆ
"ไปให้โดนโขกอีกน่ะสิ! ฝันไปเหอะ!" เขาพูดก่อนเดินไปกระแทกตัวนั่งลงที่สุดฟากของโต๊ะตัวเดียวกัน
"มานี่.." แซนซัสเรียกซ้ำ เสียงที่ถูกกดต่ำลงนั้นทำให้รู้ได้ไม่ยากว่านายเหนือของเขากำลังไม่พอใจ
สควอโล่ชั่งใจอยู่พักหนึ่ง แนวฟันคมขาวขบริมฝีปากอย่างไม่พอใจ ก่อนจะยอมลุกขึ้นทำตามคำสั่งในที่สุด
...ขัดใจแพ้อีกแล้ว...
10.00 น. ทำงานเอกสารกับบอส
"นี่ส่วนของแกวันนี้..."
"อือ" ร่างโปร่งรับคำก่อนยื่นมืออกไปรับเอกสารปึกใหญ่มาจัดการ
หลังเวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมงงานของเขาก็หมดลง อความารีนน้ำงามมองไปยังคนที่ต้องรับมือกับเอกสารมากกว่าเขาถึงสามเท่าตัว ก่อนจะเริ่มนั่งไม่ติดที่
เขาลุกขึ้นไปชงกาแฟดื่ม แล้วหันมามองคนที่ยังนั่งนิ่งอีกครั้ง
...ไม่คิดจะเปลี่ยนอิริยาบทหน่อยรึไงนะคนเรา?...
ผ่อนลมหายใจบางเบา มือเรียวคว้าแก้วอีกใบขึ้น
...กาแฟ 2 ช้อน ไม่ใส่ครีม ไม่ใส่น้ำตาล...
น้ำร้อนถูกรินลงแก้ว เขายกจานรองและแก้วขึ้นวางบนถาด พร้อมด้วยคุ้กกี้อีก3-4ชิ้น
"บอส"
คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่ถาดกาแฟจะยื่นมาตรงหน้า มือหนายกแก้วกระเบื้องขึ้นจิบ ก่อนวางมันลงที่เดิม
"กินขนมหน่อยสิไม่ขมรึไง?" ร่างโปร่งยื่นถาดเข้าไปใกล้คนที่กำลังทำงานมากขึ้น
นัยน์ตาคู่คมมองคนคะยั้ยคะยอ มือหยาบใหญ่ดึงเส้นไหมสีเงินยาวนั้นอย่างรุนแรงจนใบหน้าสวยโน้มลงมาอยู่ในระดับที่เขาสามารถกช่วงชิงริมฝีปากนุ่มนั้นได้อย่างถนัดถนี่
เรียวลิ้นที่แฝงด้วยกลิ่นอ่อนๆของกาแฟแทรกล้ำเข้าสำรวจโพรงปากหอมหวาน ไล่ต้อนจนลูกแก้วสีฟ้าสวยนั้นปรือปรอย ก่อนจะค่อยๆผละออกเมื่อดวงหน้างดงามนั้นแดงฉ่ำอย่างเย้ายวน
"พอแล้ว" ร่างสูงว่าแล้วปล่อยมือจากปอยผมนุ่มที่กุมอยู่
คนถูกฉวยโอกาสทุบโต๊ะดังปัง! "ฉันไม่ใช่ของว่างหลังกาแฟของแกนะ!!"
ริมฝีปากหนาได้รูปแสยะยิ้ม "หึ! ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเมนคอร์สไปเลยแล้วกัน" มือใหญ่วางปากกา ก่อนจะจับคนที่กำลังยืนอึ้งให้นอนแผ่ลงกับโต๊ะไม้ตัวหรู กระดาษเอกสารตั้งใหญ่ปลิวว่อน
"ทำอะไรวะ!? เอกสารหล่นหมดแล้วนะ!"
"ช่างมัน" คำตอบเรียบง่าย
เมื่อเครื่องแบบแสนมิดชิดของตนถูกปลดออกทีละน้อย สควอโล่ก็เริ่มโวยวายเป็นการใหญ่ "ช่างได้ไงเล่า!? ทำงานต่อได้แล้ว! ปล่อยฉันด้วย!!" สควอโลดิ้นด๊อกแด๊กแต่ช้าไป เพียงพริบตาเสื้อของเขาาก็ถูกถอดออก
"อ..เอาจริงงั้นเหรอ? ...นี่มันห้องทำงานนะ.." เสียงถามตะกุกตะกัก
แซนซัสไม่ตอบคำถามที่ได้รับ หากทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ประจำ มือแกร่งยื่นไปหาร่างที่ค่อยชันตัวขึ้นนั่งอย่างงงๆ "มาสิ...สควอโล่ของฉัน"
เพียงสบเข้ากับโกเมนสีแดงล้ำลึก ริมฝีปากแห้งผากก็ระริกสั่น ลำคอตีบตัน ให้มือเรียวขาวค่อยยกขึ้นวางบนมือที่ส่งมาให้ ก่อนร่างทั้งร่างจะถูกดึงให้ขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนกายแข็งแรง
นภาหนุ่มจุมพิตแอ่งชีพจรของร่างบอบบางหนักหน่วง จนร่างที่นั่งอยู่ในท่าที่ไม่ค่อยมั่นคงต้องเอนซบเขาทั้งตัว ไหล่มนบิดสะท้านอย่างเสียวซ่าน
"แซนซัส...ซ....แซน ..อื้อ"
"ร้องอีกสิ..." ร่างสูงกล่าว ใบหน้าคมคร้ามเลื่อนขึ้นขบลำคอขาวเนียน มือหยาบลูบไล้แผ่นอกบางเล่น
"ฮึก..อ๊ะ ...อืม..อ๊า..."
...แค่ชงกาแฟให้ทำนั้นทำไมมันถึงมาลงเอยแบบนี้ได้ล่ะ?...
เรียวลิ้นสากแลบเลียใบหูนิ่ม
...ทำไมถึงโดนแกล้งอีกแล้วล่ะ...
แต่ว่า...ตัวเขาก็ไม่อยากรับรู้สิ่งใดไปมากกวานี้อีกแล้ว...
เปลือกตาบางหรุบลงพร้อมๆกับเรียวแขนที่ยกขึ้นโอบรอบลำคอแข็งแรง
13.30 น. รอดพ้นเงื้อมมือมารออกไปทำงาน(ระบายอารมณ์?)ข้างนอก
"โว้ย!! ปวดเอว!!!!" ร่างบางสบถลั่น ปลายดาบที่กวัดแกว่งเพียงครั้งแรกด้วยแรงโทสะปลิดชีวิตคนลงง่ายดาย
"ทำไมไอ้บอสบ้านั่นมันถึงหื่นได้หื่นดี!!" ลงดาบครั้งที่สอง
"งานการไม่ยอมทำมัวแต่.. ฮึ่ย!" ใบหน้าหวานซ่านสีขึ้นมานิดก่อนจะลงดาบเป็นครั้งที่สาม
"ปวดเอวจะตายอยู่แล้วไม่รู้จักเห็นใจคนอืนซะบ้าง!!" ลงดาบครั้งที่สี่
.
.
.
และอีกนับสิบครั้ง
17.00 น. กลับปราสาทวาเรีย
ร่างของพิรุณสีเลือดเหยียบอย่างเข้าสู่ที่ที่เปรียบได้กับบ้านของตนอย่างสะโหลสะเหล
"สควอโล่กลับมาแล้วววววววววววววววววว~ ชิชิชิชิชิชิชิชิ" เจ้าของเสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์พุ่งเข้ากอดคนที่เพิ่งกลับมาเต็มแรง จนร่างบางเซไปด้านหน้าอย่างเสียหลัก
"เจ็บ!! ไอ้เด็กสะเปรซซซ!!" เขาหันไปเขกกะโหลกเด็กหนุ่มผมทองเต็มแรง
คนถูกทำร้ายยกมือลูบหน้าผากป้อยๆ "สควอโล่เป็นอะไรไปอ้ะ?"
"ก็ เป็น!..." ร่างบางตั้งถ้าจะตอบแต่ก็ยั้งปากเอาไว้ได้ทัน "ไม่รู้ล่ะ เอาเป็นว่าปวดเอวแล้วกัน!!"
ใบหน้านวลหวานแดงวาบเมื่อนึกถึงสาเหตุของอาการ เขาจึงเดินเลี่ยนงเด็กหนุ่มออกมา แต่ไม่ทันไปไหนได้ไกลเขาก็ได้พบกับกระเทยร่างหนาที่กำลังจัดเตรียมโต๊ะอาหาร
"กลับมาแล้วเกรอ? จะกินข้าวเลยมะยจ๊ะสควอดโล่?"
"อืม... ยังไม่หิวเลยไว้ก่อนเถอะ"
ลุซซูเรียพยักหน้าเข้าใจก่อนพูดขึ้นเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ "เอ้อ!! บอสสั่งมาว่า ถ้าสควอดล่กลับมาแล้วให้รีบไปหาน่ะ"
"หา?" คิ้วเรียวย่นเข้าหากันอย่างงงงวย แต่เขาก็ผินตัวเพื่อเดินไปยังห้องของผืนนภา
"เอาเหล้าขึ้นไปให้บอสด้วยล่ะ!!" เสียงทุ้มดัดแหลมตะโกนไล่หลัง
ใบหน้างดงามเบือนกลับมาถามเพื่อความแน่ใจ "อะไรน่ะ? แล้วนี่บอสอยู่ไหนวะ?"
"น่าจะยังอยู่ที่ห้องเอกสารนะ"
...สมน้ำหน้า มัวแต่หื่นงานเลยไม่ยอมเสร็จ...
ฉลามหนุ่มรับคำอีกครั้งก่อนเดินไปตระเตรียมเหล้า แล้วนำมันขึ้นไปยังห้องของคนในความคิดอย่างรวดเร็ว บานประตูไม้ขนาดใหญ่ถูกเปิดผัวะเข้าไปอย่างไม่สนใจ
หัวหน้าแห่งวาเรียไม่แม้ชายตาขึ้นมอง คนตัวสูงยังคงเพ่งสายตาไปยังแผ่นกระดาษในมือ ร่างโปร่งจึงเดินเข้าไปหา และยื่นถาดเหล้าให้...จากฟากตรงข้ามของโต๊ะ...
...เข้าไปใกล้เดี๋ยวโดนอีก...
"อะ...เหล้า.."
ร่างสูงยื่นมือมาคว้าแก้ววิสกี้ชั้นดีนั้นขึ้นดื่มได้อย่างแม่นยำโดยไม่ต้องหันมามอง
"อร่อยนักรึไงนะ..ไอ้เหล้านั่นน่ะ?"
แซนซัสมองหน้าคนพูดก่อนกวักมือเป็นทำนองให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาหา
ฉลามคลั่งค่ทอยขยับตัวเข้าไปหาคนเรียกอย่าวไม่ค่อยเข้าใจ ..มิได้ตระหนักถึงสาเหตุที่ทำไมตั้งแต่แรกตนถึงยืนอยู่ที่อีกฟากโต๊ะของใครบางคน...
ในชั่วพริบตาร่างของเขาถูกดึงลงหาคนที่รออยู่แล้วโดยไม่ได้ตั้งตัว ริมฝีปากหนาได้รูปเบียดชิดเข้ามารวดเร็ว
ดวงตาสีฟ้าเบิกขึ้นกว้างอย่างตกไจ อึดใจต่อมาของเหลวบางอย่างก็ถูกส่งเข้ามาในโพรงปาก ลำคออุ่นซ่านขึ้นจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ดีกรีสูง ก่อนคนที่นั่งอยู่จะค่อยผละออก
"เป็นไง?" ปลายนิ้วแกร่งไล้ริมฝีปากชุ่มชื้นเบาๆ
สควอโล่หน้าแดง "แหวะ... ไม่เห็นได้เรื่องเลย" เขาแลบลิ้นใส่
"หึ กินไม่เป็นก็ยอมรับมาเหอะ"
"เป็นโว้ย!! อย่ามาดุถูกกันนะ!"
"งั้นก็ดื่มสิ" ร่างสูงรินเหล้าลงแก้วอีกใบแล้วส่งมันให้
สควอโล่ลังเลที่จะรับ ...คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ตอนวันเกิดหมอนี่ก็กินแชมเปญไปตั้งเยอะ ไม่เห็นเมาเท่าไหร่...
"ว่าไงล่ะ?"
เพียงได้ยินคำยั่วยุ มือเรียวก็คว้าแก้วหมับ และกระดกมันพรวดเดียว..
...โดยหารู้ไม่ว่าวิสกี้ชั้นยอดกับ แชมเปญงานเลี้ยงนั้นต่างกันมาเพียงไร...
................................................................................
"อ๊ะ...อา..อีก.. อีกสิ...แซนซัส.." เสียงครวญกระเส่าแว่วหวานดังเลื่อนลอย
...เสียงใครกันน่ะ?...
...ทำไมมันมึนหัวจัง?...
"อ้าขาอีกสิ" เสียงสั่งที่ดังขึ้นริมหู เรียวขาบางก็แยกออกกว้างขึ้น ส่งผลให้ร่างที่อยู่เบื้องบนแทรกล้ำเข้ามามากขึ้นอีก
"อ๊าาาาา!!...ล.. ลึกจัง.."
อะไรน่ะ?..ตัวเขากำลังทำอะไรอยู่?...
จนกระทั่งร่างของเขาถูกพลิกให้ขึ้นมานั่งซ้อนอยู่ด้านบนนั่นแหละ สติทั้งหมดจึงได้กลับมาอย่างครบถ้วนสมบูรณ์
"อ๊า! ฮ้า!...อ..อะไรเนี่ย? ทำไมฉันถึงมาทำแบบนี้ได้ล่ะ?" เสียงหอบพร่ากรีดร้อง แขนเรียวยกขึ้นค้ำกับหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามตึงแน่น ใบหน้าเย้ายวนนั้นเต็มไปด้วยแววสับสนงุนงง
ร่างสูงยกข้อมือเรียวขาวทั้งสองข้างออก ให้ร่างบอบบางต้องทิ้งน้ำหนักตัวลงมาจนหมด "อะไรสร่างเมาแล้วเรอะ?"
เข่าที่ควรควรจะใช้ทรงตัวได้กลับอ่อนยวบ เรียกเสียงกรีดร้องดังยาวจากริมฝีปากชุ่มชื้น ร่างโปร่งบางจึงได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าขยับอยู่เช่นนั้น "ล..ลึกไป..แล้วน..ะ.."
"หึๆ จำอะไรไม่ได้เลยรึไง?" เสียงทุ้มที่เจือไปด้วยอารมณ์ปรารถนาถามขึ้น ซึ่งเขาก็ทำได้เพียงส่ายศีรษะปฏิเสธ
...สิ่งสุดท้ายที่ติดค้างอยู่ในความทรงจำคือ ภาพของตนที่ยกเหล้าแก้วที่ 2 หรือ 3 ขึ้นดื่ม...
"แกเป็นฝ่ายยั่วฉันก่อนเองนะ"
"เอ๊ะ..เอ๋?" ใบหน้าแดงระเรื่อยิ่งแดงหนักขึ้นอีก
................................................................................
แกร๊ก! เสียงแก้วกระทบถาดดังขึ้นหลังร่างบางฝืนส่งของเหลวสีอำพันลงคอรวดเดียวจนหมด มือกลปาดของเหลวบางส่วนที่เปอระมุมปากออก "หมดแล้วเป็นไงล่ะ!?"
"แปลกตรงไหนฉันกินได้ตั้งเป็นขวด"
"ก็ได้!" ไม่ว่าจะเป็นเพราะทิฐิหรือนิสัยไม่ยอมแพ้ของเจ้าตัวที่ทำให้ตัดสินใจดื่มมันเข้าไปอีกแก้ว
ร่างสูงหัวเราะอย่างถูกใจ "หึๆๆ คิดจะแข่งดื่มเหล้ากับฉันรึไง?"
"เอาเล้ย! ฉันทามด้าย.." เสียงเริ่มยานเล็กน้อย
"งั้นฉันจะเริ่มก่อนก็แล้วกัน" ร่างสูงว่าก่อนส่งเหล้าเข้าปาก
ร่างบางทำตามท่าทางนั้น
"3 แก้ว"
"4 แก้ว"
"5.."
"โหก..อึ๊ก" แว่วเสียงสะอึกเบาๆ เสียงกล่าวอ้อแอ้ได้ที่
ร่างสูงวางแก้ว ก่อนเอื้อมไปคว้าแก้วที่อยู่ในมืออีกฝ่าย "แกแพ้แล้วไอ้ฉลามหัวเน่า"
"ม่ายแพ้..อาวแก้ามา"
""แกเมาแล้ว..
"ม่ายเมา.." เขาก้าวขามาด้านหน้าเพื่อคว้าแก้วในมือร่างสูง แต่กลับสะดุดเพียงพื้นบุพรมจนร่างเซถวา หากท่อนแขนแข็งแรงนั้นกณับเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที
คนรับผ่อนลมหายใจ "แค่นี้ก็รู้แล้ว"
มือเรียวเกาะท่อนแขนนั้นเอาไว้อย่างต้องการที่พยุง ดวงหน้าแดงระเรื่ออย่างคนเมาจับจ้องใบหน้าคมสัน "จากินอีก..."
"ไม่"
"จายร้ายที่สุด..." สควอโล่บริพาย์เจ้าของวงแขนก่อนผละตัวออกจากอ้อมแขนนั้น
ร่างสูงไม่ต่อความแต่มองคนที่เดินเอียงๆไปทางประตู
"ทามมายมานร้อนจัง?.. อึ๊ก" คนเมาว่าก่อนถอดเสื้อออก เผยแผ่นผิวขาวเนียนใส
ขณะที่ดวงตาสีเลือดกำลังจับจ้องว่าร่างตรงหน้าจะทำอะไรต่อไป ร่างนั้นก็ค่อยขยับเข้ามาหา พร้อมคำถามที่คนฟังต้องขมวดคิ้ว "ทามมายแกชอบทำแบบนั้นจัง?"
"แบบนั้น?"
"ทามเปนงง..ก็แบบน้านไง~" ร่างโปร่งเดินเข้ามาโอบรอบลำคอของร่างสูงใหญ่
คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันหนักขึ้น..."แกนี่เมาแล้วเพี้ยนๆนะ"
"เปล่าซักหน่อย!! นี่..ทำไมทุกคนต้องมองฉันแบบนั้นด้วย.." ร่างที่สูงกว่าปล่อยให้คนที่กอดเขาอยู่พูดต่อไป "แค่เดินอยู่ในเมืองเฉยๆทำไมต้องมีไอ้งี่เง่าที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาจีบฉันด้วยล่ะ?"
"จีบแก?"
"อืม แถมยังชอบจับนู่นจับนี่..แต่ก็ดีนะบางครั้งก็มีคนเลี้ยงข้าวด้วย.." เริ่มด้วยเสียงขุ่นเขียวก่อนจบคำด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
"ทำไมไม่เล่า?" นภาสีดำขมวดคิ้วหนักน้ำเสียงกระด้างขึ้นเล็กน้อย
"เล่าทำไม?" คนเมาย้อนโดยไม่คิด อาจเพระารู้สึกอยู่แล้วว่าคนตรงหน้าไม่เคยคิดที่จะสนใจเรื่องของเขา หากแขนเรียวนั้นกลับกระชับโอบรอบคอร่างสูงให้แน่นขึ้น "เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆไม่ขยะแขยงมั่งหรือไงนะ?"
...พูดเหมือนที่มันกอดอยู่ไม่ใช่ผู้ชายอย่างนั้นแหละ... "แล้วแกกำลังทำอะไรล่ะ?"
ร่างบางนิ่งไปนิด ก่อนจะซุกตัวเข้าหาร่างเบื้องหน้ามากขึ้น "ไม่รู้สิ.. แต่ฉันไม่ได้รังเกียจบอสนี่..."
"อะไรของแก?" แม้เสียงจะฟังเย็นชา แต่รอยยิ้มบางๆกลับปรากฏขึ้นบนมุมปากคม มือแข็งแรงเลื่อนขึ้นโอบเอวสอบเพรียว
"อุ่นจังกอดอีกสิ..."
"แล้วถอดเสื้อทำไม?"
"ก็เมื่อกี้มันร้อนนี่" เจ้าตัวยุ่งเริ่มขยับเขยื้อนอีกครั้ง "จูบหน่อยสินะๆ.."
"แกเมาแล้วไอ้ฉลามโง่..." ชายหนุ่มถอนหายใจ
"ทำไมล่ะ? ปกติก็ทำนี่..ทำไมทำไม่ได้ล่ะ?"
"เพราะแกกำลังเมา..เมามากด้วย" ...ไม่ใช่เรื่องเลยทีเขาต้องมาหูแตกฟังมันบ่นเอาทีหลัง...
"ม่ายด้ายเมานะ ..อื้อ...รู้แล้วบอสไม่อยากทำกับฉันใช่มั้ยล่ะ! เบื่อแล้วใช่มั้ยล่ะ!" ร่างบางเบะปากเหมือนจะร้องไห้
"แกนี่เมาแล้วบ๊องๆนะ" ...แต่ตอนนี้ตัวเขาเองก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วว่ามันหรือเขาที่ยืนคุยกับมันได้นานสองนานเพี้ยนกว่ากัน...
"หาของเล่นใหม่ได้แล้วใช่มั้ยล่ะ?..งั้นฉันไปก็ได้ ไม่อยู่ด้วยแล้ว.." คุยกันไปคนละเรื่องแต่ฉลามบ๊องก็ขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง
มือหนายึดแขนเรียวเอาไว้ "แกจะออกไปไหน?.."
"ก็บอสเบื่อฉันแล้วนี่ฉันไปหาคนอื่นก็ได้...ปล่อยมือนะ"
"หาใคร?"
"หาคนที่จะรักฉันตลอดไปแล้วก็ไม่เบื่อฉันด้วย..." ร่างบางก้มหน้าตอบ
"แกกำลังเพ้ออะไรอยู่น่ะ ไอ้สวะ?" แซนซัสเชยปลายคางมนขึ้นแต่แล้งกลับต้องชะงักเมื่อเห็นว่าดวงตาคู่สวยนั้นมีหยาดน้ำหยดกลิ้งลงมาไม่ขาดสาย ..ร้องไห้?...
"ก..ก็ฉันไม่อยากเป็นของเล่นนี่... แกน่ะก็แค่อยากจะแกล้งฉันใช่มั้ยล่ะ..? พอเบื่อแล้วก็จะ..ทิ้ง...จะไม่สนใจ...ใช่มั้ย?"
"นี่..ไอ้ฉลามหัวเน่า" ร่างสูงขยับจะพูดแต่คนที่ตกอยู่ในฤทธิ์เหล้าก็ชิงพูดต่อไปก่อน
"แต่ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นนี่.. ถ..ถ้าวันนึง..แกทิ้งฉัน..ไม่มองหน้า..ไม่พูดด้วยแล้วฉันจะทำยังไงล่ะ?.."
ดวงตาสีเพลิงจับจ้องใบหน้าชุ่มน้ำตาที่ไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เห็น
"ฉันอยู่ไม่ได้หรอกนะ...ถ้ามันจะเป็นแบบนั้น ..ฉ..ฉันไม่อยู่..ตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า..." ยังไม่ทันจะได้โวยวายต่อ ริมฝีปากหนาก็แนบลงมาหยุดตรึงถ้อยคำทั้งมวล
ร่างสูงเลื่อนมือขึ้นปาดหยดน้ำที่เกาะคลออยู่เต็มเบ้าตาของร่างโปร่ง "ฉันพูดว่าเบื่อตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?" ริมฝีปากคู่นั้นเลื่อนขึ้นจูบซับน้ำตาเบา "แล้วใครจะยอมปล่อยให้แกเดินออกไปง่ายๆแบบนั้น.. อย่าคิดอะไรบ้าๆอีกเป็นครั้งที่สอง...."
สควอโล่ปรือตารับสัมผัสราวขนนกนั้น "อือ..รู้สึกดีจัง...จูบอีกสิ" แขนเรียวยกกระหวัดกอดร่างใหญ่หนาไว้แน่น
แซนซัสจูบกลีบปากสีระเรื่อนั้นหนักๆทีหนึ่งก่อนผละออก
"ไม่พอ..เอาอีก"
ร่างสองร่างแนบสนิท ใบหน้าเคลื่อนเข้าหากัน จากจุมพิตแผ่วๆ ค่อยกลายเป็นหวานล้ำ จนความเร่าร้อนทวีขึ้นเป็นความดุดันเรียกร้อง เมื่อทุกครั้งที่ดวงหน้าเคลื่อนห่าง ร่างบอบบางก็จะขยับกลีบปากเรียกร้อง...มากขึ้น...มากขึ้น...
"ห้ามไปเมาแล้วยั่วคนอื่นแบบนี้ล่ะ" เสียงพูดผะแผ่วดังคลออยู่ระหว่างริมฝีปากของทั้งคู่
หากเสียงกระซิบตอบที่เบาไม่แพ้กันนั้นกลับทำให้ร่างสูงอดยิ้มออกมาไม่ได้ "แกก็อย่าปล่อยให้ฉันคลาดสายตาสิ..."
"หึๆๆ ใครสั่งใครสอนให้แกพูดแบบนี้กันนะ?.." แขนแข็งแรงจัดการกระหวัดกายโปร่งเพรียวขึ้นอุ้ม ซึ่งร่างนั้นก็ดูราวกับจะยอมโอนอ่อนผ่อนตามโดยดี ซ้ำยังซุกกายเข้าหาร่างของคนอุ้มคล้ายต้องการออดอ้อน
"แกเป็นฝ่ายยั่วฉันเองนะไอ้ฉลามสวะ..."
................................................................................
"ฉ..ฉันทำแบบนั้นจริงๆเหรอ?" ..อายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี...
"ร้องไห้ยังกับเด็กปัญญาอ่อนเลยล่ะ" ร่างสูงชันตัวขึ้นนั่งบ้าง ให้คนที่เชื่อมติดกันอยู่สะดุ้งเฮือก
"ฉันพูดอะไรแปลกๆรึเปล่า?..." ใบหน้าแดงเถือกก้มหลบสายตาที่มองมา
"อย่างเช่นอะไรล่ะ?" มือใหญ่จับตรึงสะโพกสอบเพรียว ก่อนจะขยับมันขึ้นลง "ที่แกบอกว่า..อย่าปล่อยให้แกคลาดสายตา..หรือว่า.." ริมฝีปากได้รูปดุนดันโลมไล้ลำคอเพรียวระหง "..ที่แกพูดว่า...จะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน..."
นิ้วเรียวยาวเพรียวข่วนจิกมัดไหล่ตึงแน่น "อ๊ะ..ยะ...อย่าเพิ่..ง.ขยับ..ส..สิ...อ๊ะ"
คนถูกห้ามไม่สน หากฝังใบหน้าลงซบซอกคอขาวนวล "หยุดนอกเรื่องได้แล้ว"
"ฮึก..อื้อ...ฉันจะ..ม..ไม่กินเหล้า..กับแกอีกแล้ว.."
"หึ.. งั้นก็แย่หน่อยนะ เพราะแกคงไม่มีวันได้กินเหล้ากับใครที่ไใช่ฉันอีกเป็นครั้งที่สอง..."
................................................................................
22.00 น. บอสยอมรามือแต่ยังลุกจากเตียงไม่ขึ้นอยู่ดี
ร่างบางนอนหมดแรง แต่ร่างเบื้องบนกลับยังคงไม่หยุดหาเศษหาเลยกับดวงหน้าหวานระเรื่อ
"อือ...พอได้แล้ว..ไม่เหนื่อยบ้างรึไงวะ?" มือเรียวดันแผ่นอกหนาออก
"ลองทำจนกว่าฉันจะเหนื่อยดูมั้ยล่ะ?"
คนถูกถามหน้าซีดขาว ก่อนเจ้าตัวจะตัดสินใจดิ้นรนอย่างรุนแรง "ไม่! ไม่เอา! ปล่อยโว้ย!! ไหนเมื่อกี้ว่ารอบสุดท้ายไง??"
"นั่นมันแกเป็นคนพูดต่างหาก"
"ต..แต่ฉันไม่ไหวแล้วนะ! พอเถอะ..ไม่เอาแล้ว.." ดวงตาสีฟ้าที่แฝงรอยหวาดหวั่นสบเข้ากับโกเมนพราวระริกที่ไม่รู้ว่าเอาจริงหรือไม่กันแน่
"วันนี้จะพอแค่นี้ก่อนก็ได้.." ฉลามหนุ่มแสดงสีหน้าดีใจอย่าปิดไม่มิด แต่สีหน้านั้นก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดไป "แต่วันหลังฉันไม่ปล่อยแกไปง่ายขนาดนี้แน่.."
สควอโล่ถดตัวหนีทันที มือเรียวดึงผ้าห่มขึ้นก่อนใช้มันม้วนพันรอบกาย แล้วหนีไปนอนตรงมุมเตียง แต่ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะตามมาคิดบัญชีเรื่องกลัวจนโอเวอร์นั้น เสียงหนึ่งก็พลันดังขึ้นขัดจังหวะ
จ๊อก!~...
ทุกอย่างหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนฉลามคลั่งจะหน้าแดงเถือก เมื่อนภาหลุดหัวเราะเสียงดัง
"ก็คนมันหิวนี่! ผิดรึไงวะ!?!" หมอนใบหนึ่งถูกขว้างใส่คนหัวเราะรวดเร็ว แต่มันกลับถูกหยุดไว้อย่างง่ายดาย
"เพราะแกนั่นหล่ะ ฉันถึงยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว!"
"นั่นสินะถ้าเมื่อตอนเย็นใครบางคนไม่ออดอ้อนฉันให้พาขึ้นเตียงล่ะก็ ป่านนี้คงได้กินมื้อเย็นไปแล้ว"
ฉลามคลั่งหมดทางหนีเมื่อถูกย้อนกลับมาเช่นนั้น "อึก..น..นั่นมัน! ไม่คุยด้วแล้ว จะนอนเว้ย!!!" หลังจากแง่งใส่ผู้เป็นเจ้านายแล้วเขาก็ล้มตัวลงนอน
"งั้นเหรอ? งั้นอาหารที่จะบอกให้คนยกขึ้นมาให้นี่ก็คงไม่ต้องแล้วสินะ?"
"..."
...แต่มันก็ยังหิวนี่...
"กิน.."
"ว่าอะไรนะไอ้ฉลามหัวเน่า?"
"จะกินข้าว..หิว.."
แซนซัสทำเป็นไม่สนใจเมื่อคนพูดยังคงขดตัวหันหลังให้เขาอยู่ในกองผ้านวมหนา จนกระทั่งจะลุกขึ้นนั่นแหละฉลามหัวดื้อนั่นจึงได้ยุดเขาเอาไว้
"หิวข้าวแล้ว.ง ให้คนยกขึ้นมาให้หน่อยเถอะนะ..นะ"
...เพราะนิสัยกับแววตาแบบนี้นั่นแหละมันถึงได้ทำให้แกน่ารังแกนัก...
23.30 น. มื้อดึกบนเตียงนอน
สควอโล่คว้าตักอาหารที่ไม่ได้ตกถึงท้องมาเกือบครึ่งค่อนวันขึ้นกินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจเจ้าของเตียงนอน หรือแม้แต่เศษอาหารที่ติดเลอะไปทั่ว
ร่างสูงเอมมือไปรั้งใบหน้าหวาน ก่อนลิ้นเหลวจะตวัดรับเศษอาหารที่เลอะอยู่บนพวงแก้มใสออก "แกนี่มันกินเลอะเทอะจริงๆ"
"ก็คนมันหิวนี่อย่ามายุ่งนะว้อย" ร่างบางดันใบหน้าคมสันออก หากแขนแข็งแรงกลับเปลี่ยนมาโอบเอวเขาจากด้านหลังก่อนจะรั้งเข้าไปกอดเอาไว้แน่นเสียแทน
สควอโล่ดิ้นขลุกขลัก "จะกิน..ปล่อยสิวะ" แม้ของกินจะสำคัญแต่ความร้อนบนใบหน้าก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะปล่อยไว้ได้
"ก็กินไปสิ" ร่างแข็งแรงตอบเรียบ
มือเรียววางช้อนส้อมก่อนจะเปลี่ยนเป็นแกะท่อนแขนคู่นั้นออก แต่เมื่อพยายามเท่าไหร่ก็ไม่ส่งผลร่างโปร่งจึงจำต้องทานอาหารต่อโดยมีปลิงยักษ์เกาะอยู่ที่หลัง
เวลาผ่านไปเพียงครู่ก่อนที่มือใหญ่จะดันถาดอาหารที่อยู่ตรงหน้าร่างบางในอ้อมแขนออก "ขึ้นวันใหม่แล้วไอ้ฉลามโง่.." ริมฝีปากคมแนบประทับ
...24 ชั่วโมงของเขากลายเป็นของคนๆนี้เพียงคนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?...
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เข้ามาเปลี่ยนวันที่เครี้ยกๆ
ความคิดเห็น