คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11th night
บทที่ 11
"ผิดแล้ว! มันต้องก้าวขาซ้ายสิจ๊ะ!!" เสียงทุ้มเข้มพยายามดัดดังลั่น
"โว้ย!!! มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย?!!" เสียงทุ้มหวานนั้นก็ดังลั่นไม่แพ้กัน
"อีกแล้ว! สควอโล่ตั้งใจหน่อยสิจ๊ะ"
"ไม่เอาแล้ว!! วอลซ์ เวิ้ล อะไรยากจะตายชัก"
"เดี๋ยวบอสก็ขายหน้าหรอก"
ร่างโปร่งมุ่ยหน้า ...ไม่ใช่ความผิดของเขาซักกะหน่อย...
หลังจากวันที่ถูกร่างสูงสั่ง ตัวเข้าก็ทำเป็นไม่สนใจเรื่องนี้มาโดยตลอด
แต่ทว่า...
ในวันหนึ่งขณะที่เขากำลังช่วยบอสตรวจเอกสารเหมือนทุกวันนั้น ลุซซูเรียก็พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความไวแสง และขุดเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูด ไม่ว่าจะไปรู้มาจากไหนเขาก็เถียงกับหัวหน้าหน่วยอรุณอยู่นานมาก
นภาสีดำที่นั่งอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ต้น จึงได้มอบหมายหน้าที่นี้ให้กับลุซซูเรียจัดการ ก่อนจะโยนทั้งสองคนออกไปนอกห้องด้วยความรำคาญ
จากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบสัปดาห์เต็มๆที่เขาต้องระเห็จไปซ้อมลีลาศทุกวัน
...แต่ก็ใช่ว่าจะมีอะไรคืบหน้า... เมื่อเขานั้นก็ยังคงเต้นรำไม่ได้เหมือนเดิม
"ก็ช่างบอสสิ" เขาพูดด้วยเสียงแผ่วๆ
"ไม่ได้นะทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ?"
"ไม่รู้ล่ะก็มันเต้นไม่ได้นี่"
"สควอโล่ไม่ตั้งใจนี่นา"
"ก็มัน..."
ร่างหนาผ่อนลมหายใจยืดอย่างระอา "พอแล้วๆ งั้นเอาใหม่อีกรอบ ให้มันตั้งใจหน่อยล่ะ" เขาว่าก่อนเดินมาลากสควอโล่ไปกลางห้องอีกครั้ง
................................................................................
"อ๊ะ...แซนซัส.ไ.ม่..ไม่ไหว...อื้อ...." เสียงครางแว่วหวานแหบเครืออย่างยั่วยวน
ร่างสูงกระแทกร่างกระชั้นถี่ ทำให้ร่างเบื้องใต้ได้แต่ครวญครางอย่างทรมาน ริมฝีปากหนาเน้นย้ำลงบนผิวสีน้ำนมจนเกิดรอดแดงเรื่อกระจายไปทั่ว
"อ๊าาาา!..อา" เสียงครวญดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อมือหยาบหนากระตุ้นแกนกาย มือเรียวยกขึ้นปิดดวงหน้าแดงซ่าน
...ร่างกายนี้ช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน...
หากแซนซัสกลับไม่ปล่อยให้ร่างโปร่งทำแบบนั้นได้นานนัก มือหยาบจับข้อมือเพรียวตรึงไว้กับที่นอนนุ่ม ก่อนแนบกระซิบด้วยเสียงหอบพร่า "ให้ฉันเห็นสิ..ใบหน้าตอนปลดปล่อยของแก"
ใบหน้านวลเบือนหลบดวงตาสีแดงเพลิงที่ราวกับจะแผดเผาตัวเขาให้มอดไหม้ลงตรงนั้นอย่างอับอาย แนวฟันขาวขบริมฝีปากสีระเรื่อจนแดงช้ำ
ร่างสูงแค่นหัวเราะเบาๆในลำคอเมื่อเห็นปฏิกริยานั้น มือข้างหนึ่งดันแยกเรียวขาบางจนแนบติดกับแผ่นออกเนียน ให้เสียงที่ร่างเบื้องใต้พยายามกลั้นเอาไว้ต้องหลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ด้วยมุมของการแทรกสอดที่ลึกล้ำขึ้นอย่างกะทันหัน "แซนซัส...แซนซัส.."
"แบบนั้นล่ะ ขยับสะโพกอีกสิของเล่นของฉัน" ชายหนุ่มเย้า ริมฝีปากตึงแน่นแนบจุมพิตหนักตรงบริเวณโครงหน้าอ่อน
"อ๊า! อ๊ะ..ซ...แซนซัส..ม.ไม่ไหวแล้ว...อ๊าาาาา" หยดน้ำขุ่นขาวเปรอะกระจาย เมื่อร่างบางปลดปล่อยความต้องการออกมา
ร่างสูงกระแทกตัวเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อผนังบอบบางตอดรัดแน่น ความปรารถนาฉีดพ่นเข้าสู่ภายในของร่างในอ้อมแขนจนเต็มตื้น
ทุกอย่างราวหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนฉลามหนุ่มจะส่งเสียงครางลอดลำคอเบาๆเพราะร่างสูงถอนกายออก
ร่างบอบบางนอนหอบหายใจไร้เรี่ยวแรงข้างๆร่างที่ทิ้งตัวลงนอนบ้าง ร่างของเขาถูกนภาแห่งรัตติกาลรวบเข้าไปกอด มือใหญ่เกลี่ยปอยผมที่ละอยู่บนใบหน้าของเขาเล่น
เปลือกตาบางปรือลงจดจำทุกสัมผัสแผ่วเบาจากปลายนิ้วหยาบกระด้าง
"ซ้อมเต้นรำไปถึงไหนแล้ว?" คนกอดถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จนร่างในวงแขนได้แต่เงยขึ้นมองอย่างงงๆ
"ก็ไม่ค่อยดี" สควอโล่ตอบอ้อมแอ้ม "ถามทำไม?"
"จะได้ทำใจเอาไว้เผื่อแกไปทำหน้าแตกในงาน"
"งั้นก็ให้คนอื่นไปแทนสิ.." ...จำได้ว่าตั้งแต่ได้รับคำสั่งนี้ตัวเขาาก็พูดประโยคนี้ไปไม่ต่ำกว่า 10 รอบ...
"ไม่มีทาง" ...นี่ก็คำเดิม...
ร่างโปร่งมุ่ยหน้าอย่างไม่พอใจ
"ไม่ได้เรื่องจริงๆเป็นถึงรองหัวหน้าวาเรีย กะอีแค่ลีลาศทำไม่ได้รึไง?"
"ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย!!" คนถูกกอดแหวเสียงดัง ...เป็นรองหัวหน้ากลุ่มมาเฟียนี่มันต้องเต้นลีลาศเป็นด้วยรึไงวะ??...
"ก็ไม่เคยเรียนนี่ผิดรึไง?" สควอโล่พูดต่อ "แถมยังต้องเต้นเป็นผู้หญิงอีก..."
"ก็เคยซะ"
"บอส!!!"
ดวงตาคู่คมมองสบดวงตาสีฟ้านิ่ง "ฉันบอกว่าเวลาอยู่บนเตียง ให้เรียกชื่อยังไงล่ะ..."
"นี่มันคนละเรื่องกันแล้วนะ!" ร่างโปร่งเริ่มส่งเสียงดังเมื่อสันจมูกคมไซ้อยู่ตรงซอกคอ
"ตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันจะเป็นคนสอนแกเต้นลีลาศเอง"
คนฟังเบิกตากว้างอย่างตกใจ และไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
เพียงเห็นปฏิกริยานั้นร่างสูงก็เดาสิ่งที่คนที่แนบชิดกับเขาอยู่คิดได้ทั้งหมดในคราเดียว ก่อนพูดดัก"จะช้าจะเร็วแกก็ต้องเต้นกับฉันอยู่ดี"
"แต่ฉันไม่อยากให้แกสอนนี่!!"
"หุบปากได้แล้ว" ร่างสูงตัดบทก่อนจับอีกฝ่ายให้นอนหงายแล้วคร่อมกายทาบทับ
"นี่จะทำอะไรน่ะ??"
"ได้เวลาต่อรอบสองแล้วไอ้ฉลามโง่"
................................................................................
ด้วยเหตุนั้นสควอโล่จึงเปลี่ยนครูสอนเต้นรำมาเป็นหัวหน้าแห่งวาเรียจนได้ในที่สุด
พอไปพูดกับลุซซูเรียเจ้าตัวก็แสดงอาการดีอกดีใจชนิดออกนอกหน้า ทำให้ฉลามหนุ่มถึงกับหมดอารมณ์จะต่อกร
"ห้ามมองพื้น" เสียงทุ้มต่ำสั่ง มือซ้ายจับมือเรียวบางขึ้น ก่อนจะเอามือขวาโอบเอวสอบเพรียวเอาไว้หลวมๆ
"เต้นไม่ได้"
"ก้าวขาให้มันตรงจังหวะสิ"
"ฟังจังหวะไม่รู้เรื่อง"
"เพลงนี้ใช้จังหวะอะไร?"
"ไม่รู้..."
"...ไอ้ฉลามโง่เอ๊ย"
"..." ..เถียงไม่ออก...
ร่างสูงระบายลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนกดรีโมตปิดเพลง แล้วกลับมายืนในท่าเดิม
...ในเมื่อมันจะเต้นให้ถูกไม่ได้ก็เอาแบบอนุบาลไปแก้ขัดก็ได้วะ!!...
"ก้าวขาตามฉัน ถ้าฉันก้าวขาข้างไหนไปข้างหน้าแกก็ถอยขาที่ตรงกับขาข้างนั้นลง ถ้าฉันก้าวออกข้างแกก็ก้าวไปทางเดียวกัน ถ้าแนยกแขนแกขึ้นแล้วออกแรงเบาๆแกก็หมุนตัวตามแรง...เข้าใจมั้ย?" แทบเรียกได้ว่าเป็นการพูดที่ยืดยาวที่สุดในรอบยี่สิบกว่าปีของนภาแห่งรัตติกาลผืนนี้ แต่คนที่ยืนเอ๋อก็ได้เพียงพยักหน้างงๆเท่านั้น
...นี่มันเหมือนกับการสอนเด็กอนุบาลจริงๆนะ...
ร่างโปร่งก้าวขาตามจังหวะที่ร่างสูงใหญ่เป็นคนนับช้าๆ ทีละก้าวๆ จนเริ่มชิน รอยยิ้มยินดีเปื้อนบนดวงหน้าใสโดยไม่รู้ตัว "ว้าว! เต้นได้แล้ว!"
...หรือเขาจะลืมคิดไป ว่าจะสอนคนโง่ก็ต้องสอนแบบโง่ๆ...
...แถมยังดีใจเหมือนเด็กสามขวบ...
"เอาล่ะ.. ทีนี้ก็มองหน้าฉัน"
"แล้วจะเต้นยังไงอ่ะ?" ฉลามน้อยทำหน้าเป๋อเหลอ
...คำถามเดียวเล่นเอาคนสอนแทบกุมขมับ... "ก็เหมือนเมื่อกี้นั่นแหละ"
สควอโล่พยักหน้าอย่างไม่ค่อยมั้นใจ แต่ก็ค่อยๆเบือนขึ้นสบกับดวงหน้าหล่อเหลาของนภาสีดำ
"เอาล่ะ" เสียงทุ้มเย็นดังขึ้นคล้ายให้สัญญาณพลางเอื้อมมือไปเปิดเพลง
เสียงดนตรีแว่วหวานคลอแผ่ว ยินเสียงนับจังหวะดังเบาๆจากริมฝีปากตึงแน่น เขาค่อยๆก้าวขาตามจังหวะที่ได้ซ้อมไปเมื่อครู่อย่างเก้ๆกังๆ แต่เพียงครู่เดียวเขาก็เริ่มตามได้ทัน
อความารีนน้ำงามมองสบกับสีแดงลึกล้ำของโกเมนน้ำเอกคู่นั้นราวถูกดูดดึง
...เมื่อไหร่กันที่เขารู้สึกหลงใหลในดวงตาสีเพลิงคู่นี้...
...เมื่อไหร่กันที่ตัวเขาสบายใจจนเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองให้คนๆนี้รับรู้มากมายขนาดนี้...
เพลงจบลงแล้วหากร่างทั้งสองกลับยังไม่ยอมแยกออกจากกัน มือเรียวที่วางทาบอยู่บนท่อนแขนซึ่งโอบรัดตัวเขาเอาไว้ออกแรงขยุ้มเสื้อเนื้อดีของผืนนภาคล้ายต้องการร้องขออะไรบางอย่าง
ใบหน้าคมค่อยเคลื่อนต่ำลงมา ในขณะที่ร่างในวงแขนปรือเปลือกตาลงเชื่องช้าเพราะวงแขนที่กระชับอ้อนกอดให้แน่นขึ้น มือที่เคยกอบกุมมือเรียวเอาไว้แยกออกก่อนขยับเลื่อนขึ้นตรึงต้นคอขาวนวล
ริมฝีปากคมนาบจุมพิตลงบนกลีบปากสีระเรื่อ
...บอสจูบแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?...
...จูบที่ราวกับจะสื่อให้รู้ว่าตัวเขาเป็นของล้ำค่า ไม่ใช่ของเล่นเช่นทุกครั้ง...
แต่ถึงไม่ค่อยเข้าใจนัก สควอโล่ก็ยินยอมและตอบรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ เกาะเกี่ยวเหมือนจะซึมซับทุกสัมผัส...ทุกกลิ่นไอ...ทุกความอบอุ่นจากคนที่คล้ายจะไร้จิตใจคนนี้...
ระหว่างที่ปล่อยอารมณ์ให้ลอยไปกับความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับจากคนตรงหน้า เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้ร่างบางรีบผละตัวออกจากวงแขนแข็งแรงอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าที่งดงามเกินชายนั้นแดงซ่านอย่างห้ามไม่อยู่ ให้พิรุณสีเลือดต้องหลบไปยืนห่างจากร่างสูงแทบจะคนละฟากของห้อง
...นี่ตัวเขาทำอะไรลงไปกันน่ะ?...
...ทำไมถึงเผลอไปร้องขอสัมผัสจากคนๆนั้น...
...ทำไมถึงได้เผลอคิดไปว่าตัวเองมีค่ามากกว่าการเป็นแค่ของเล่นและเครื่องบำเรออารมณ์ของคนๆนั้นกัน...
แซนซัสขบฟันแน่น ก่อนกดเสียงถามอย่างหงุดหงิด "ใคร?"
"ผมเลวี่เองครับบอส" เสียงห้าวแตกของหัวหน้าหน่วยอัสนีดังขึ้นจากอีกฟากของประตู
ร่างสูงมุ่นหัวคิ้ว "มีอะไร?"
"มารายงานผลภารกิจครับ"
"ไสหัวไป" เขาไม่รอฟังต่อแต่ไล่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูไป เรียกคนที่ยืนอยู่อีกฟากของห้องให้หันมามองทันทีคล้ายจะถามว่าทำไมถึงไม่ยอมไปทำงาน
ขาเรียวค่อยก้าวเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่กลางห้องช้าๆ ทำให้มือหนาคว้าร่างของเขาเอาไว้ได้ ซึ่งร่างโปร่งก็พยายามแกะมันออกอย่างสุดความสามารถพลางถามอย่างงงๆ "จะทำอะไร?? ไปทำงานได้แล้ว"
"ช่างหัวมันเถอะ" แซนซัสตอบส่งๆ หลังดันร่างบอบบางให้ล้มลงบนโซฟา
เรียวคิ้วสีเงินมุ่นเข้าอย่างไม่เข้าใจ "แบบนี้งานก็ไม่เสร็จซักทีน่ะสิวะ"
"เงียบเถอะไอ้สวะ"
"แล้วแกจะทำอะไรวะ?"
ริมฝีปากหนาบิดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "คิดค่าเหนื่อยที่ฉันต้องลงทุนมาสอนแกเองยังไงล่ะ..."
................................................................................
จากวินาทีสู่นาที...
จากนาทีผันสู่ชั่วโมง กลายเป็นวันและสัปดาห์...
ผ่านไปอย่างรวดเร็วสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับฉลามคลั่งแห่งวาเรียแล้ว เขากลับรู้สึกว่ามันช่างแสนสาหัสเหลือเกิน
งานรองหัวหน้าวาเรียยังเท่าเดิม
งานหัวหน้าหน่วยวาเรียยังเท่าเดิม
กลับถึงวาเรียก็เวลาเดิม
บอสก็สั่งให้ไปอยู่ในขอบเขตสายตาตลอดเหมือนเดิม
แต่ต้องซ้อมลีลาศทุกวัน
...แถมใครบางคนยังมีอารมณ์ได้ทุกวันอีกต่างหาก... งานก็มากพอๆกันแท้ๆ...
สิ่งเหล่านี้ทำให้สควอโล่เหนื่อยมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว...
ร่างบางเดินสะโหลสะเหลไปตามทางที่ทอดยาวในตัวเมือง หลังจากจบภารกิจประจำวัน
...อีก 3 วันก็จะวันเกิดแซนซัสแล้ว...
"ต้องหาของขวัญ..." เขาพึมพำกับตัวเองพลางสอดส่ายสายตาไปรอบๆ เพื่อหวังจะสะดุดกับอะไรที่เหมาะสมเข้าสักอย่าง
ปรกติตัวเขาไม่ได้เป็นคนที่หยุมหยิมอะไรกับเรื่องแบบนี้ นอกจากนั้นร่างสูงยังไม่เคยเอ่ยปากทวงอะไรจากเขาเลยสักครา แต่ตัวเขาก็ซื้อของขวัญให้ฝ่ายนั้นทุกปี จนเรียกว่าเป็นธรรมเนียมปฏิบัติก็คงได้
ร่างบางผ่อนลมหายใจออกคล้ายกลุ้มใจ ...แล้วจะให้อะไรดีล่ะเนี่ย?...
ปีที่แล้วก็นาฬิกาข้อมือ...
ปีก่อนก็แก้วเหล้า...
ก่อนหน้านั้นก็เนคไท... บลาๆๆ
...มันยังมีอะไรที่ไม่ได้ให้อีกมั้ยเนี่ย?เว้ย!!?...
กระเป๋าสตางค์?...ไม่เอาเบื่อ...
สร้อยคอ... บอสไม่ใส่นี่นา
เสื้อเชิ้ต... บอสหาเองดีกว่าเขาหาร้อยเท่า
รองเท้า... วันก่อนบอสก็เพิ่งซื้อ
รถ... ...แพง...
ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจ หาของขวัญนี่มันยากขนาดนี้เลยเหรอฟะ?...
ระหว่างที่เดินไปบ่นไป อความารีนน้ำงามก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง...
อ๊ะ...นั่นมัน...
"พอดีเลยให้ไอ้นี่แหละ!" เขาอุทานขึ้นอย่างดีใจ มือเรียวผลักบานกระจกของร้านเข้าไปอย่างไม่รั้งรอ
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เยๆ กว่าจะวันเกิดบอสก็อีกตั้งนานเนอะครับ ขอยืดหน่อยเถอะ555+(//เลว)
เอาเป็นว่าตอนหน้าฉลามแต่งหญิงแน่ครับ!!
ปล. มาแก้ครับ ลืมไปซะสนิทว่ามีฉากต้องปะป้าย- -"(//อีนี่โง่วจริงๆ) เอาเป็นว่า เหมือนเดิมนะครับ Ctrl+A
เข้ามาเปลี่ยนวันที่เครี้ยกๆ
ความคิดเห็น