ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10th night
นภาแห่งแห่งราตรีอันมืดมิด
สีดำมืดอันน่าสะพรึงกลัวที่ทุกคนพากันหลีกหนี
จันทราสีเงินยวงทอแสงอย่างอ้างว้างกลางนภากว้าง
ความงดงามที่ใครๆต่างพากันหลงใหล
แม้จะแตกต่างแต่ก็อยู่ร่วมกันมิใช่หรือ?...
หากไม่มีนภาสีดำสนิทแล้วจะมองเห็นจันทร์ดวงนั้นได้อย่างไร
...หากไร้ซึ่งจันทร์แล้วนภาผืนนั้นยังจะเห็นสิงใดได้อีกเล่า...
................................................................................
ร่างบอบบางในชุดเครื่องแบบสีดำสนิทเดินมายังโต๊ะอาหารพร้อมกับร่างสูงสง่าของนภาแห่งวาเรีย ทุกสายตาในห้องจับจ้องไปยังร่างที่เดินเคียงกันของพวกเขาทั้งคู่
...บอสกับสควอโล่เดินมาพร้อมกัน...
พวกเขาไม่ได้เห็นภาพนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ...
ราวชั่วกัลป์เลยทีเดียวที่ปราสาทหลังนี้ถูกปกคลุมด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดของนภาแห่งวาเรีย และความเงียบงันของฉลามคลั่ง
...แต่ตอนนี้...
บรรยากาศนั้นได้จางหายไปแล้ว
...เพียงแค่ฉลามคลั่งตัวนั้นกลับมาหาผืนนภา...
"สควอโล่หายแล้วววววววววววว,ชิชิชิชิชิชิ" น้ำเสียงสดใสลากยาวมาแต่ไกลพร้อมๆกับร่างที่โถมเข้าใส่เขาเต็มแรง
"โอ๊ย!! ทำอะไรของแกวะ?!" ร่างโปร่งหันไปเขกกะโหลกเด็กแสบเต็มแรง ให้ร่างที่เกาะแน่นหลุดออกจากเอวของตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งยังที่ประจำ
"ไหนๆสควอโล่ก็หายแล้ว เดี๋ยวเจ๊จะทำอะไรอร่อยๆให้กินนะจ๊ะ" ลุซซูเรียซึ่งอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนเอ่ยขึ้น
คนเพิ่งหายป่วยตาวาวพยักหน้าหงึกหงัก "เอาสิๆ ห้องบอสน่ะมีแต่เหล้าอะไรก็ไม่รู้"
"หึ! ดื่มไม่เป็นก็ยอมรับมาเถอะ.." เจ้าของห้องว่า
"หวงเหล้ายิ่งกว่าผู้หญิงอย่างบอสน่ะแต่งกับเหล้าไปเถอะ" ฉลามหนุ่มย่นใบหน้าพร้อมทั้งแลบลิ้นใส่อย่างประชดประชัน
โป๊ก! เพล้ง! แก้วจากมือหนาลอยหวือเข้าใส่ศีรษะของคนช่างพูดอย่างจัง เรียกเสียงโวยวายได้ไม่ขาด แต่ร่างสูงกลับรินเหล้าใส่แก้วใบใหม่อย่างไม่คิดจะสนใจ ให้คนโวยวายได้แต่ขมุบขมิบปากอย่างไม่พอใจ
หัวหน้าหน่วยอรุณวางจานอาหารลงตรงหน้าเพื่อขวางการทะเลาะยามเช้า "จ้ะๆ กินข้าวก่อนเถอะนะ"
ดวงตาคู่สวยมองจานอาหารตรงหน้านิ่ง
"เป็นอะไรไปเหรอสควอโล่?" เบลยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"มันเยอะอะ...กินไม่หมด...."
ดวงตาสีเลือดปรายมองคนที่ไม่ยอมเริ่มกินซักที "กินเข้าไปให้หมดนั่นแหละ"
สควอโล่ไม่เอ่ยอะไรตอบแต่เริ่มกินอาหารไปเงียบๆ แต่ยังไม่ทันเกินครึ่งจานไปไหนไกลร่างบางก็วางช้อนส้อมลง "อิ่ม..ไม่ไหวแล้ว"
"กินเข้าไปซะ"
"ฉันเพิ่งหายป่วยเองนะ...จะให้กินอะไรเยอะแยะเล่า..."
"เพราะงั้นแกมันถึงได้ตัวแค่นี้ไงล่ะ"
อความารีนน้ำงามตวัดมองคนพูดอย่างแค้นเคือง ...บอสตัวใหญ่เกินไปเองต่างหากล่ะ!...
"มองอะไร?" ร่างสูงถาม
"เปล่า...ไม่รู้ล่ะ ก็อิ่มแล้วนี่...." มือเรียวดันจานตรงหน้าออกเพื่อยืนยันคำพูด
แซนซัสถอนหายใจเหนื่อยหน่ายเอื้อมมือไปกระชากต้นแขนเพรียวเพื่อรั้งร่างที่อยู่ไม่ไกลให้เข้ามาแนบชิด ริมฝีปากได้รูปแนบติดใบหูนิ่ม "ดื้อแบบนี้เรียกร้องความสนใจรึไง?"
ร่างโปร่งผละตัวออกอย่างตกใจ สายตากวาดสำรวจไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว นับเป็นโชคดีที่ทุกคนกำลังสนใจแต่อาหารเบื้องหน้าของตน จึงไม่มีใครหันมามองพวกเขาเลยสักคน
...ซะเมื่อไหร่กัน...
ฉลามคลั่งตกใจและลนลานเสียจนไม่ทันสังเกตว่า ความจริงแล้วสายตาทุกคู่กำลังเหลือบมองมาทางพวกเขาอย่างสอดรู้สอดเห็นเต็มที่ต่างหาก
"ทำอะไรวะ!!?" เสียงดังเอาการแต่ก็เบาที่สุดแล้วสำหรับเจ้าตัว
...เป็นอะไรถึงได้ชอบแกล้งเขานักนะ?...
ทันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของผืนนภาพร้อมถ้อยคำที่เจ้าตัวกระซิบแนบลงมาอีกครา "มีปัญหาอะไรรึไง?"
"อ..อายมั่งสิวะ!!"
"หึ ทำเหมือนไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ไปได้...." ร่างสูงรวบมือที่ผลักไสแผ่นอกเขาเอาไว้ก่อนกระซิบยั่วเย้า เรียกรอยแดงให้ปรากฏชัดบนใบหน้านวลใสของคนที่พยายามผุดลุกขึ้นยืน
"ฉันจะไปทำงาน..ปล่อย"
"ลืมอะไรไปรึเปล่า?"
"ม..ไม่ได้ลืม" เสียงปฏิเสธตะกุกตะกัก จนถึงตอนนี้เขาไม่ได้สนใจอีกต่อไปแล้วว่าใครจะมอง ขอเพียงหลุดออกจาสถานการณ์นี้ได้ก็พอ
มือแข็งแรงกระชากร่างที่อยู่ในท่ากึ่งลุกขึ้นให้ล้มนั่งลงบนหน้าตัก "ทำอะไรวะ?!" เสียงต่อว่าดังลั่นสควอโล่พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะดันตัวให้ลุกขึ้นยืนได้ แต่กลับติดมือที่ล็อคเขาไว้แน่น ซ้ำร้ายคนที่กุมสถานการณ์เอาไว้ยังเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนนั้นบาดผิวของเขา
ยิ่งดันตัวออกห่าง นภาหนุ่มก็่เผยรอยยิ้มที่บ่งบอกสถานะของผู้ชนะ "ฉันจะเตือนความจำให้แกเองก็แล้วกัน"
ใบหน้านวลหวานแดงซ่านอย่างห้ามไม่อยู่ เจ้าตัวทำได้เพียงดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนที่กระหวัดรัด
"มีคนมอง..ไม่..ไม่เอา" หลังจากคิดหัวแทบแตกว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจที่จะลดเสียงลงและกระซิบคำขอร้องออกมาเบาๆ
แต่เจ้าของดวงตาสีเลือดกลับไม่คิดที่จะสนใจ "ไม่เป็นไรฉันไม่สน"
"แต่ฉันสน!!" ใบหน้าหวานงอง้ำ ำม่มีเหตุผลเลยซักนิดที่เขาจะต้องอยากเปิดเผยอะไรๆที่อยู่กับชายคนนี้ต่อหน้าทุกคน
...ความสัมพันธ์ที่แสนสกปรกนี้...
เมื่อคนตรงหน้าไม่ยอม ฉลามหนุ่มจึงจำต้องหันไปสั่งคนที่สั่งได้ที่เหลือแทน "ด้วยตำแหน่งรองหัวหน้า ฉันขอสั่งให้ทุกคนออกไปให้หมด!!!"
"เอ๋! สควอโล่ใจร้าย!" ลุซซูเรียน้ำตาตกใน มือหยาบใหญ่ยกชายผ้ากันเปื้อนติดระบายสีแหววขึ้นซับน้ำตา
"เจ้าชายรับได้น่าสควอโล่ ชิชิชิชิชิ"
"นั่นสิ ขอแค่รูปถ่ายใบสองใบมันไม่เห็นจะแย่ตรงไหน"
มีเพียงเลวี่คนเดียวเท่านั้นที่ดันเก้าอี้ลุกขึ้นและเดินออกไปตามคำสั่งอย่างเลื่อนลอย แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นกรอบประตูเสียงสั่งของใครบางคนกลับก้องดังยิ่งกว่าในความคิดของเขา จนปลายเท้าชะงักกึก
"พวกแกไม่ต้องไปไหน" ประโยคคำสั่งสั้นๆที่เปลี่ยนทุกอย่างจากหน้ามือเป็นหลังมือ
"กรี๊ด! บอสของลุซซี่ดีที่สุดในโลก"
"เห็นมั้ยล่า~ พระราชาไม่เห็นจะว่าอะไรเลย" เจ้าชายว่าเสียงใส
"หึๆ รูปนี้จะได้ซักเท่าไหร่กันนะ?"
...สนุกอะไรนักหนาที่ได้เห็นปฏิกริยาของเขา...
...สนุกอะไรนักหนาที่ได้กลั่นแกล้งเขา...
ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นราวกับจะหม่นแสงลง เขาขบริมฝีปากล่างอย่างหาทางออกไม่ถูก ฝ่ามือเรียวกุมเสื้อสีสะอาดของนายเหนือหัวไว้แน่น
...สนุกอะไรนักหนาที่ได้ทำเหมือนเขาเป็นของเล่นแบบนี้...
สควอโล่เสดวงตาที่เคลือบเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดจางๆหลบ
ร่างสูงจ้องมองใบหน้าขาวนวลที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่อารมณ์ที่ถ่ายทอดผ่านแววตาคู่นั้น เขารู้สึกได้ว่ามันมีอะไรที่มากกว่านั้น
...อะไรบางอย่างที่ร่างตรงหน้านี้ต้องการหลบซ่อนมันจากเขา...
...ถ้ามันเป็นแบบนั้นเขาก็จะทำให้มันต้องพูดออกมา...
ใบหน้าคมสันเลื่อนขึ้นกระซิบ "ไม่ทำก็ได้นะ... แต่คืนนี้เตรียมใจเอาไว้ให้ดีล่ะ"
ฉลามหนุ่มหันกลับมามองร่างที่กอดเขาเอาไว้อยู่ในทันที ก่อนปฏิเสธเสียงดัง "ไม่เอาแบบนั้น!!"
หากคนพูดไม่คิดแม้แต่น้อยที่จะยอมรับฟัง เขาดันร่างโปร่งให้ยืนขึ้นก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายเดินออกจากห้องรับประทานอาหารไป
................................................................................
ตะวันลับขอบฟ้า...
นภาสีดำสนิทไร้เมฆหมอกบดบัง แต่กระนั้นดวงจันทร์กลับยังคงเร้นกาย
...คืนเดือนมืดรึไงนะ?...
ร่างบอบบางยืนมองท้องฟ้าท่ามกลางความมืดมิด ใบหน้านวลขาวเปรอะไปด้วยของเหลวสีแดงข้น
เขาสลัดคราบเลือดที่เกาะย้อมเปลี่ยนตัวดาบสีเงินวาวให้แดงฉานออก ก่อนจะเก็บมันเข้าไป จากนั้นจึงใช้แขนเสื้อซับรอยเลือดบนใบหน้าออก
แม้จะเป็นคืนที่มืดสนิท แต่หากเพ่งมองให้ดีๆก็จะเห็น...
...ร่างไร้ชีวิตมากมายที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่แทบเท้าของเขา
"จบซักที..." พิรุณสีเลือดพึมพำ
...ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ...
"เหนื่อยชะมัด..กลับดีกว่า"
ร่างโปร่งค่อยๆโซซัดโซเซกลับไปยังรถของตน ก่อนพารถคันงามพุ่งทยานสู่ปราสาทวาเรีย
สควอโล่สาวเท้ากลับห้องของตนเองในทันทีที่มาถึง ฉลามหนุ่มทำความสะอาดดาบ ชำระร่างกายตามปกติและเปลี่ยนมาใส่ชุดนอน
ดวงตางดงามเบือนมองนาฬิกาที่ตั้งเอาไว้ตรงหัวนอน ...ห้าทุ่มกว่าแล้วเหรอเนี่ย?...
ลมหายใจอุ่นๆถูกระบายผ่านริมฝีปาก สาวขาที่ตนคิดว่ามันช่างหนักอึ้งเสียเหลือเกินไปยังห้องของผืนนภา แต่กลับชะงักลงหน้าประตูไม้สักบานใหญ่
...ไม่อยากเข้าไปเลยแฮะ...
แต่ถ้าบอสโกรธขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรอีก...
หลังสองจิตสองใจอยู่นานว่าจะเปิดประตูที่ขวางกั้นอยู่ตรงหน้าออกดีหรือจะกลับไปที่ห้องของตัวเองดี เข้าก็ตัดสินใจที่จะนั่งลงที่ข้างๆประตู
'คืนนี้เตรียมใจเอาไว้ให้ดีล่ะ'
คำพูดของใครบางคนวนเวียนอยู่ในหัวอย่างสลัดไม่หลุด มือเรียวยกขึ้นสอดเข้าไปในเรือนผมนุ่ม ใบหน้าสวยซบลงกับเข่าของตน
...ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่อาจทำใจได้....
เมื่อตอนเช้าที่เขาไม่ยอมทำตามคำสั่งของแซนซัสนั้น เขาจะต้องถูกลงโทษแน่
"ไม่ชอบเลย..."
เขาไม่ชอบการถูกไล่ต้อนจนไม่อาจควบคุมตัวเองเอาไว้ได้....
อีกอย่างก็คือเขารู้สึกกลัวสัมผัสรุนแรงจากมือคู่นั้น
...เพราะมันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้...
...เพราะมันทำให้เขาไม่กล้าขัดขืน...
...เพราะมันทำให้เขายิ่งรู้สึกว่าร่างกายของตนนั้นร้อนร่านและน่ารังเกียจเพียงใด...
...เพราะมันทำให้เขารู้ว่าของเล่นเช่นเขานั้นไร้ค่ากับร่างสูงมากเพียงไร...
แอ๊ด, แว่วเสียงประตูลั่นเบาๆที่ข้างหู ร่างที่กำลังนั่งกอดเข่าสะดุ้งโหยง แขนเพรียวกอดกระชับร่างของตนแน่น อความารีนน้ำงามไม่เบือนขึ้นจากปลายเท้าของตนเองเลยแม้แต่น้อย
"นั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะไอ้สวะ?" เสียงทุ้มเย็นเอ่ยถาม หากสควอโล่กลับยังคงนั่งเฉย ...ไม่สิไม่กล้าขยับตัวมากกว่า...
"ทำไมไม่เข้าไป?" หรือมันจะคิดว่าเขาไม่รู้ว่ามีคนมานั่งอยู่หน้าห้องของตัวเอง... เขาเพียงแต่นั่งรอดูว่าเมื่อไหร่มันจะเปิดประตูเข้ามาก็แค่นั้น แต่มันก็ไม่ได้เปิดประตูออก จนตัวเขาต้องเป็นฝ่ายก้าวออกมาเอง
แต่ฉลามคลั่งก็ได้เพียงกอดตัวเองนิ่งอยู่แบบนั้น ให้คนที่ยืนมองจนหงุดหงิดต้องเอื้อมมือออกไปคว้าต้นแขนเพรียวเอาไว้แล้วฉุดบังคับให้ลุกขึ้น
ร่างโปร่งขืนตัวออกจากการเกาะกุมของร่างสูงใหญ่ "ฉันอยากอยู่คนเดียว... บอสไปนอนเถอะ"
หัวคิ้วเข้มมุ่นเข้าหากัน "อะไรของแกน่ะไอ้ฉลามหัวเน่า... ลืมที่ฉันพูดไปแล้วรึไง?" น้ำเสียงทรงอำนาจเริ่มปนแววไม่พอใจ
คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งเล็กน้อยใบหน้าระเรื่อสีอย่างที่เห็นได้ชัดแม้จะอยู่ในแสงสลัวลาง แต่ยังคงไม่มีคำพูดใด
"เข้าห้องได้แล้ว" ไม่พูดเปล่าเขากระชากร่างตรงหน้าเต็มแรงจนร่างนั้นเซเข้าหาแผ่นอกของเขา
สควอโลขืนตัวออกอย่างตกใจแต่กลับไม่เป็นผลสำเร็จ จึงพยายามทิ้งน้ำหนักตัวไปด้านหลังจนไถลไปชนเข้ากับกำแพงเย็นเฉียบ "ไม่เอา!! ปล่อยนะโว้ย!"
"เป็นอะไรของแกอย่าดื้อนักได้มั้ย?..มันน่ารำคาญ" ดวงตาสีเลือดปรายมองคนมากฤทธิ์หวังสะกดให้อยู่นิ่ง แต่ร่างโปร่งก็ไม่ได้คิดที่จะสบสายตาเลยแม้แต่น้อย
"ถ้ารำคาญนักก็ทิ้งฉันไว้ตรงนี้สิ...ไม่ต้องมาสนใจ..." ใบหน้านั้นก้มลงจนกลุ่มไหมสีเงินปรกลงมาปิดบังไม่ให้ร่างสูงเห็นแววตาที่เจ้าตัวคิดว่ามันคงน่าสมเพชไม่น้อยหากจะให้คนตรงหน้าได้รับรู้
"ทำตัวแบบนี้รู้สินะว่าจะเจออะไร?" มุมปากบิดรอยยิ้มยะเยือก
เพียงคำพูดเดียวผิวกายบางก็สั่นระริก แม้จะมองไม่เห็นจากทางสายตา แต่เขาก็รู้สึกได้ผ่านทางมือที่กุมต้นแขนเรียวนั้นเอาไว้"ไม่นะ..ไม่เอา! อย่าทำแบบนั้น ฉันไม่.."
...กลัวเขาขนาดนั้นเลยรึไง?...
ร่างสูงเดาะลิ้นอย่างรำคาญใจ "งั้นก็เข้าห้องได้แล้ว"
"ม...ไม่ทำนะ.. ไม่ทำแบบนั้น..ได้มั้ย?" ร่างบางถามขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ยอมเงยขึ้นสบตา ลาดไหล่มนห่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว น้ำเสียงที่กว่าจะคาดเค้นออกมาได้นั้นเต็มไปด้วยการขอร้องเสียแล้ว
แซนซัสทอดสายตามองร่างนั้น อะไรบางที่อัดแน่นอยู่ในอกด้านซ้ายมันพลันอ่อนยวบลงอย่างน่าประหลาด
เขาถอนใจเล็กน้อยก่อนช้อนร่างบอบบางขึ้นอุ้ม ร่างนั้นทั้งโวยวายและประทุษร้ายร่างกายของเขาเป็นการใหญ่
"ปล่อย!! ฉันไม่เข้าไป! ปล่อย!" เสียงนั้นโหวกเหวกจนเขาหูชา มือคู่นั้นทั้งทุบทั้งถองร่างของเขาจนรู้สึกเจ็บไปหมด ...ก็ฉลามคลั่งตัวนี้น่ะแรงน้อยๆเสียที่ไหน?...
ท่อนแขนแข็งแรงกระชับร่างนั้นเข้าหาตัวมากขึ้น "หุบปากแล้วก็อยู่เฉยๆได้แล้ว" เขากดเสียงต่ำ เพียงเท่านั้นร่างที่ดิ้นพล่านอยู่ก็สงบลง
แต่เหมือนไม่ต้องการให้ผืนนภาที่ปกคลุมได้เห็นสีหน้า ฉลามหนุ่มจึงดึงเสื้อเนื้อดีของชายขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตน
จนสุดท้ายเขาก็โยนร่างของมันลงบนเตียงของเขา
"เจ็บ!!" ร่างที่ถูกโยนเสียเต็มแรงตั้งท่าจะโวยวายแต่ร่างสูงใหญ่ก็ขึ้นมาคร่อมร่างของเขาเอาไว้เสียก่อน ราวผืนฟ้าสีดำสนิท...ที่ไม่ยอมให้หยาดพิรุณหนีไปไหนได้พ้น...
เพียงริมฝีปากหนาได้รูปนั้นแนบลงประทับร่างเบื้องใต้ก็สั่นระริกขึ้นมาทันที โดยไม่ได้สนใจเขาขบเม้มกลีบปากสั่นระริก ก่อนมอบจุมพิตดื่มด่ำ
เรียวลิ้นแฝงรสแอลกอฮอล์อันคุ้นเคยแทรกกวาดเข้ามา
ทีแรกสควอโล่ตั้งใจจะผลักร่างที่ทาบทับเขาอยู่ออก แต่เมื่อสัมผัสนั้นล้ำลึกขึ้นเขาก็ได้แต่เกาะกุมเสื้อเนื้อดีนั้นเอาไว้เท่าที่เรี่ยวแรงจะเอื้ออำนวย
"อืม..." เสียงครางเครือในลำคอเพียงแค่ถูกเรียวลิ้นช่ำชองนั้นไล่ต้อน สติที่เคยมีก็เหมือนจะหลุดลอยไปง่ายดาย
...ทุกครั้ง...ทำไมตัวเขาถึงได้เป็นแบบนี้...
...ทำไมเขาถึงได้ยอมให้ผู้ชายคนนี้ขนาดนี้นะ?...
ท่อนแขนแข็งแรงสอดเข้าใต้แผ่นหลังกระหวัดดึงร่างนั้นเข้าแนบชิด
หัวใจเต้นถี่แรง แม้สิ่งที่ได้รับจะมีเพียงรสจูฐอันเร่าร้อนรุนแรง ...แซนซัสจะรู้มั้ยนะ?...
"นี่เหรอคำว่า 'ไม่' ของแกน่ะ?" ร่างสูงถอนริมฝีปากออก
ดวงตาฉ่ำเยิ้มหรี่ปรือ มือที่เกาะกุมเสื้อนอนของร่างสูงนั้น ค่อยคลายออกสัมผัสแผ่นอกแข็งแรงเบาๆคล้ายปฏิเสธ..แต่มันก็คล้ายต้องการยั่วยวนอยู่ในที...
...ตัวเขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
...ร่างกายนี้มันขาดสัมผัสจากคนๆนี้ไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
หลังเวลาดำเนินไปอีกครู่หนึ่ง ร่างโปร่งจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่านอกจากจุมพิตเร่าร้อนนั้นแล้ว ร่างสูงยังไม่ได้แตะต้องเขาเลยแม้แต่น้อย
"บอสทำไม?..."
ร่างสูงไม่ตอบแต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเอาดื้อๆ "แกรู้รึเปล่าว่า 3 อาทิตย์นับจากนี้เป็นวันอะไร?"
"วันเกิดของแก?" ...จะไม่รู้ได้ยังไงกัน...
ในเมื่อทุกปีพอถึงวันเกิดชายหนุ่ม ห้องโถงของปราสาทแห่งนี้จะถูกเปลี่ยนเป็นห้องจัดงานเลี้ยงรับรองขนาดใหญ่ในทันที
คนสำคัศมากมายจากทั่วอิตาลี่ ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าแฟมิบี่ นักการเมืองหรือนักธุรกิจที่คอยแสวงหาประโยชน์จากวงการเหล่านี้จะต้องมารวมตัวกัน
...แต่มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเขาตรงไหน..."แล้วมันทำไมเหรอ?"
ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มเหมือนกำลังเจอเรื่องสนุก "ปีนี้แกต้องเป็นคู่เต้นรำของฉัน"
"เอ๋!? มันต้องเต้นกับผู้หญิงไม่ใช่รึไง??" ...หรือบอสจะหัวไปโขกอะไรมา?...
ทั้งๆที่ทุกปีก็จะสุ่มมั่วๆเอาจากพวกนางบำเรอแท้ๆ...
...ไม่สิ...ตอนนี้ตัวเขาก็ไม่ได้ต่างอะไรจากนางบำเรอพวกนั้น...
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นตัวเขาก็เป็นผู้ชาย...
"แกก็แต่งเป็นผู้หญิงซะ" เสียงสั่งที่ตอบข้อข้องใจทุกอย่าง
"ไม่เอา!!!"
"แกไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรทั้งนั้น"
"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย??"
"มันเป็นโทษของแกที่กล้าปฏิเสธฉันยังไงล่ะ"
"อึก..." ร่างโปร่งชะงัก เขาเลิกต่อความก่อนจะดันตัวถอยห่างจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง "จะกลับไปนอนที่ห้อง..."
"ไม่อนุญาต" เขากล่าวก่อนดึงร่างบางเข้ากอดรัด แต่ฉลามคลั่งกลับดิ้นอย่างรุนแรง
"ปล่อย!!!"
...ทำไมนะ?...ทำไมเขาถึงจะต้องยอมให้คนๆนี้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า?...
"ของเล่นอย่างแกไม่มีสิทธิ์มาสั่งอะไรฉันทั้งนั้นไอ้สวะ!!" แซนซัสจับข้อมือของร่างเบื้องใต้เอาไว้แน่น ก่อนกดตรึงมันลงกับผืนเตียง
...ปฏิบัติกับเขาเหมือนนางบำเรอ...
แล้วตอนนี้ก็มาสั่งให้เขาแต่งตัวเป็นผู้หญิง...
แววตาโกรธเคืองสบกับดวงตาสีแดงนิ่ง แผ่นอกบางสะท้อนขึ้นลงตามแรงอารมณ์ "ฮึก" ร่างโปร่งพยายามเหลือเกินที่จะสงบลมหายใจอันพลุ่งพล่านนี้ลง "ไม่ไปแล้วก็ได้ปล่อยสิ..."
ร่างสูงคลายมือออก ข้อมือที่เคยขาวเรียวไร้ตำหนิเกิดรอยแดงเป็นปื้น สควอโล่เลื่อนมือขึ้นมากุมปิดเหมือนต้องการจะหลบซ่อนมันจากสายตาแหลมคม
ร่างโปร่งพลิกตัวหันหลัง ดึงร่างออกจากอ้อมแขนแข็งแรงหนีไปนอนตรงมุมเตียง
"หึ ไปซ้อมเต้นรำมาให้ดีล่ะ ฉันจะเตรียมชุดไว้ให้"
สควอโล่ไม่ตอบคำหากดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว
...ทำไมเขาถึงต้องยอมทำตามคำสั่งแบบนี้ด้วยนะ...
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ท่านประธานสมาคนอู้มาอัพแล้วครับพี่น้องครับ555+ งานแยะจริงๆ
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาเมนท์มาอ่านกันนะครับ
เข้ามาเปลี่ยนวันที่เครี้ยกๆ
สีดำมืดอันน่าสะพรึงกลัวที่ทุกคนพากันหลีกหนี
จันทราสีเงินยวงทอแสงอย่างอ้างว้างกลางนภากว้าง
ความงดงามที่ใครๆต่างพากันหลงใหล
แม้จะแตกต่างแต่ก็อยู่ร่วมกันมิใช่หรือ?...
หากไม่มีนภาสีดำสนิทแล้วจะมองเห็นจันทร์ดวงนั้นได้อย่างไร
...หากไร้ซึ่งจันทร์แล้วนภาผืนนั้นยังจะเห็นสิงใดได้อีกเล่า...
................................................................................
ร่างบอบบางในชุดเครื่องแบบสีดำสนิทเดินมายังโต๊ะอาหารพร้อมกับร่างสูงสง่าของนภาแห่งวาเรีย ทุกสายตาในห้องจับจ้องไปยังร่างที่เดินเคียงกันของพวกเขาทั้งคู่
...บอสกับสควอโล่เดินมาพร้อมกัน...
พวกเขาไม่ได้เห็นภาพนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ...
ราวชั่วกัลป์เลยทีเดียวที่ปราสาทหลังนี้ถูกปกคลุมด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดของนภาแห่งวาเรีย และความเงียบงันของฉลามคลั่ง
...แต่ตอนนี้...
บรรยากาศนั้นได้จางหายไปแล้ว
...เพียงแค่ฉลามคลั่งตัวนั้นกลับมาหาผืนนภา...
"สควอโล่หายแล้วววววววววววว,ชิชิชิชิชิชิ" น้ำเสียงสดใสลากยาวมาแต่ไกลพร้อมๆกับร่างที่โถมเข้าใส่เขาเต็มแรง
"โอ๊ย!! ทำอะไรของแกวะ?!" ร่างโปร่งหันไปเขกกะโหลกเด็กแสบเต็มแรง ให้ร่างที่เกาะแน่นหลุดออกจากเอวของตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งยังที่ประจำ
"ไหนๆสควอโล่ก็หายแล้ว เดี๋ยวเจ๊จะทำอะไรอร่อยๆให้กินนะจ๊ะ" ลุซซูเรียซึ่งอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนเอ่ยขึ้น
คนเพิ่งหายป่วยตาวาวพยักหน้าหงึกหงัก "เอาสิๆ ห้องบอสน่ะมีแต่เหล้าอะไรก็ไม่รู้"
"หึ! ดื่มไม่เป็นก็ยอมรับมาเถอะ.." เจ้าของห้องว่า
"หวงเหล้ายิ่งกว่าผู้หญิงอย่างบอสน่ะแต่งกับเหล้าไปเถอะ" ฉลามหนุ่มย่นใบหน้าพร้อมทั้งแลบลิ้นใส่อย่างประชดประชัน
โป๊ก! เพล้ง! แก้วจากมือหนาลอยหวือเข้าใส่ศีรษะของคนช่างพูดอย่างจัง เรียกเสียงโวยวายได้ไม่ขาด แต่ร่างสูงกลับรินเหล้าใส่แก้วใบใหม่อย่างไม่คิดจะสนใจ ให้คนโวยวายได้แต่ขมุบขมิบปากอย่างไม่พอใจ
หัวหน้าหน่วยอรุณวางจานอาหารลงตรงหน้าเพื่อขวางการทะเลาะยามเช้า "จ้ะๆ กินข้าวก่อนเถอะนะ"
ดวงตาคู่สวยมองจานอาหารตรงหน้านิ่ง
"เป็นอะไรไปเหรอสควอโล่?" เบลยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"มันเยอะอะ...กินไม่หมด...."
ดวงตาสีเลือดปรายมองคนที่ไม่ยอมเริ่มกินซักที "กินเข้าไปให้หมดนั่นแหละ"
สควอโล่ไม่เอ่ยอะไรตอบแต่เริ่มกินอาหารไปเงียบๆ แต่ยังไม่ทันเกินครึ่งจานไปไหนไกลร่างบางก็วางช้อนส้อมลง "อิ่ม..ไม่ไหวแล้ว"
"กินเข้าไปซะ"
"ฉันเพิ่งหายป่วยเองนะ...จะให้กินอะไรเยอะแยะเล่า..."
"เพราะงั้นแกมันถึงได้ตัวแค่นี้ไงล่ะ"
อความารีนน้ำงามตวัดมองคนพูดอย่างแค้นเคือง ...บอสตัวใหญ่เกินไปเองต่างหากล่ะ!...
"มองอะไร?" ร่างสูงถาม
"เปล่า...ไม่รู้ล่ะ ก็อิ่มแล้วนี่...." มือเรียวดันจานตรงหน้าออกเพื่อยืนยันคำพูด
แซนซัสถอนหายใจเหนื่อยหน่ายเอื้อมมือไปกระชากต้นแขนเพรียวเพื่อรั้งร่างที่อยู่ไม่ไกลให้เข้ามาแนบชิด ริมฝีปากได้รูปแนบติดใบหูนิ่ม "ดื้อแบบนี้เรียกร้องความสนใจรึไง?"
ร่างโปร่งผละตัวออกอย่างตกใจ สายตากวาดสำรวจไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว นับเป็นโชคดีที่ทุกคนกำลังสนใจแต่อาหารเบื้องหน้าของตน จึงไม่มีใครหันมามองพวกเขาเลยสักคน
...ซะเมื่อไหร่กัน...
ฉลามคลั่งตกใจและลนลานเสียจนไม่ทันสังเกตว่า ความจริงแล้วสายตาทุกคู่กำลังเหลือบมองมาทางพวกเขาอย่างสอดรู้สอดเห็นเต็มที่ต่างหาก
"ทำอะไรวะ!!?" เสียงดังเอาการแต่ก็เบาที่สุดแล้วสำหรับเจ้าตัว
...เป็นอะไรถึงได้ชอบแกล้งเขานักนะ?...
ทันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของผืนนภาพร้อมถ้อยคำที่เจ้าตัวกระซิบแนบลงมาอีกครา "มีปัญหาอะไรรึไง?"
"อ..อายมั่งสิวะ!!"
"หึ ทำเหมือนไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ไปได้...." ร่างสูงรวบมือที่ผลักไสแผ่นอกเขาเอาไว้ก่อนกระซิบยั่วเย้า เรียกรอยแดงให้ปรากฏชัดบนใบหน้านวลใสของคนที่พยายามผุดลุกขึ้นยืน
"ฉันจะไปทำงาน..ปล่อย"
"ลืมอะไรไปรึเปล่า?"
"ม..ไม่ได้ลืม" เสียงปฏิเสธตะกุกตะกัก จนถึงตอนนี้เขาไม่ได้สนใจอีกต่อไปแล้วว่าใครจะมอง ขอเพียงหลุดออกจาสถานการณ์นี้ได้ก็พอ
มือแข็งแรงกระชากร่างที่อยู่ในท่ากึ่งลุกขึ้นให้ล้มนั่งลงบนหน้าตัก "ทำอะไรวะ?!" เสียงต่อว่าดังลั่นสควอโล่พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะดันตัวให้ลุกขึ้นยืนได้ แต่กลับติดมือที่ล็อคเขาไว้แน่น ซ้ำร้ายคนที่กุมสถานการณ์เอาไว้ยังเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนนั้นบาดผิวของเขา
ยิ่งดันตัวออกห่าง นภาหนุ่มก็่เผยรอยยิ้มที่บ่งบอกสถานะของผู้ชนะ "ฉันจะเตือนความจำให้แกเองก็แล้วกัน"
ใบหน้านวลหวานแดงซ่านอย่างห้ามไม่อยู่ เจ้าตัวทำได้เพียงดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนที่กระหวัดรัด
"มีคนมอง..ไม่..ไม่เอา" หลังจากคิดหัวแทบแตกว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจที่จะลดเสียงลงและกระซิบคำขอร้องออกมาเบาๆ
แต่เจ้าของดวงตาสีเลือดกลับไม่คิดที่จะสนใจ "ไม่เป็นไรฉันไม่สน"
"แต่ฉันสน!!" ใบหน้าหวานงอง้ำ ำม่มีเหตุผลเลยซักนิดที่เขาจะต้องอยากเปิดเผยอะไรๆที่อยู่กับชายคนนี้ต่อหน้าทุกคน
...ความสัมพันธ์ที่แสนสกปรกนี้...
เมื่อคนตรงหน้าไม่ยอม ฉลามหนุ่มจึงจำต้องหันไปสั่งคนที่สั่งได้ที่เหลือแทน "ด้วยตำแหน่งรองหัวหน้า ฉันขอสั่งให้ทุกคนออกไปให้หมด!!!"
"เอ๋! สควอโล่ใจร้าย!" ลุซซูเรียน้ำตาตกใน มือหยาบใหญ่ยกชายผ้ากันเปื้อนติดระบายสีแหววขึ้นซับน้ำตา
"เจ้าชายรับได้น่าสควอโล่ ชิชิชิชิชิ"
"นั่นสิ ขอแค่รูปถ่ายใบสองใบมันไม่เห็นจะแย่ตรงไหน"
มีเพียงเลวี่คนเดียวเท่านั้นที่ดันเก้าอี้ลุกขึ้นและเดินออกไปตามคำสั่งอย่างเลื่อนลอย แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นกรอบประตูเสียงสั่งของใครบางคนกลับก้องดังยิ่งกว่าในความคิดของเขา จนปลายเท้าชะงักกึก
"พวกแกไม่ต้องไปไหน" ประโยคคำสั่งสั้นๆที่เปลี่ยนทุกอย่างจากหน้ามือเป็นหลังมือ
"กรี๊ด! บอสของลุซซี่ดีที่สุดในโลก"
"เห็นมั้ยล่า~ พระราชาไม่เห็นจะว่าอะไรเลย" เจ้าชายว่าเสียงใส
"หึๆ รูปนี้จะได้ซักเท่าไหร่กันนะ?"
...สนุกอะไรนักหนาที่ได้เห็นปฏิกริยาของเขา...
...สนุกอะไรนักหนาที่ได้กลั่นแกล้งเขา...
ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นราวกับจะหม่นแสงลง เขาขบริมฝีปากล่างอย่างหาทางออกไม่ถูก ฝ่ามือเรียวกุมเสื้อสีสะอาดของนายเหนือหัวไว้แน่น
...สนุกอะไรนักหนาที่ได้ทำเหมือนเขาเป็นของเล่นแบบนี้...
สควอโล่เสดวงตาที่เคลือบเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดจางๆหลบ
ร่างสูงจ้องมองใบหน้าขาวนวลที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่อารมณ์ที่ถ่ายทอดผ่านแววตาคู่นั้น เขารู้สึกได้ว่ามันมีอะไรที่มากกว่านั้น
...อะไรบางอย่างที่ร่างตรงหน้านี้ต้องการหลบซ่อนมันจากเขา...
...ถ้ามันเป็นแบบนั้นเขาก็จะทำให้มันต้องพูดออกมา...
ใบหน้าคมสันเลื่อนขึ้นกระซิบ "ไม่ทำก็ได้นะ... แต่คืนนี้เตรียมใจเอาไว้ให้ดีล่ะ"
ฉลามหนุ่มหันกลับมามองร่างที่กอดเขาเอาไว้อยู่ในทันที ก่อนปฏิเสธเสียงดัง "ไม่เอาแบบนั้น!!"
หากคนพูดไม่คิดแม้แต่น้อยที่จะยอมรับฟัง เขาดันร่างโปร่งให้ยืนขึ้นก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายเดินออกจากห้องรับประทานอาหารไป
................................................................................
ตะวันลับขอบฟ้า...
นภาสีดำสนิทไร้เมฆหมอกบดบัง แต่กระนั้นดวงจันทร์กลับยังคงเร้นกาย
...คืนเดือนมืดรึไงนะ?...
ร่างบอบบางยืนมองท้องฟ้าท่ามกลางความมืดมิด ใบหน้านวลขาวเปรอะไปด้วยของเหลวสีแดงข้น
เขาสลัดคราบเลือดที่เกาะย้อมเปลี่ยนตัวดาบสีเงินวาวให้แดงฉานออก ก่อนจะเก็บมันเข้าไป จากนั้นจึงใช้แขนเสื้อซับรอยเลือดบนใบหน้าออก
แม้จะเป็นคืนที่มืดสนิท แต่หากเพ่งมองให้ดีๆก็จะเห็น...
...ร่างไร้ชีวิตมากมายที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่แทบเท้าของเขา
"จบซักที..." พิรุณสีเลือดพึมพำ
...ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ...
"เหนื่อยชะมัด..กลับดีกว่า"
ร่างโปร่งค่อยๆโซซัดโซเซกลับไปยังรถของตน ก่อนพารถคันงามพุ่งทยานสู่ปราสาทวาเรีย
สควอโล่สาวเท้ากลับห้องของตนเองในทันทีที่มาถึง ฉลามหนุ่มทำความสะอาดดาบ ชำระร่างกายตามปกติและเปลี่ยนมาใส่ชุดนอน
ดวงตางดงามเบือนมองนาฬิกาที่ตั้งเอาไว้ตรงหัวนอน ...ห้าทุ่มกว่าแล้วเหรอเนี่ย?...
ลมหายใจอุ่นๆถูกระบายผ่านริมฝีปาก สาวขาที่ตนคิดว่ามันช่างหนักอึ้งเสียเหลือเกินไปยังห้องของผืนนภา แต่กลับชะงักลงหน้าประตูไม้สักบานใหญ่
...ไม่อยากเข้าไปเลยแฮะ...
แต่ถ้าบอสโกรธขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรอีก...
หลังสองจิตสองใจอยู่นานว่าจะเปิดประตูที่ขวางกั้นอยู่ตรงหน้าออกดีหรือจะกลับไปที่ห้องของตัวเองดี เข้าก็ตัดสินใจที่จะนั่งลงที่ข้างๆประตู
'คืนนี้เตรียมใจเอาไว้ให้ดีล่ะ'
คำพูดของใครบางคนวนเวียนอยู่ในหัวอย่างสลัดไม่หลุด มือเรียวยกขึ้นสอดเข้าไปในเรือนผมนุ่ม ใบหน้าสวยซบลงกับเข่าของตน
...ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่อาจทำใจได้....
เมื่อตอนเช้าที่เขาไม่ยอมทำตามคำสั่งของแซนซัสนั้น เขาจะต้องถูกลงโทษแน่
"ไม่ชอบเลย..."
เขาไม่ชอบการถูกไล่ต้อนจนไม่อาจควบคุมตัวเองเอาไว้ได้....
อีกอย่างก็คือเขารู้สึกกลัวสัมผัสรุนแรงจากมือคู่นั้น
...เพราะมันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้...
...เพราะมันทำให้เขาไม่กล้าขัดขืน...
...เพราะมันทำให้เขายิ่งรู้สึกว่าร่างกายของตนนั้นร้อนร่านและน่ารังเกียจเพียงใด...
...เพราะมันทำให้เขารู้ว่าของเล่นเช่นเขานั้นไร้ค่ากับร่างสูงมากเพียงไร...
แอ๊ด, แว่วเสียงประตูลั่นเบาๆที่ข้างหู ร่างที่กำลังนั่งกอดเข่าสะดุ้งโหยง แขนเพรียวกอดกระชับร่างของตนแน่น อความารีนน้ำงามไม่เบือนขึ้นจากปลายเท้าของตนเองเลยแม้แต่น้อย
"นั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะไอ้สวะ?" เสียงทุ้มเย็นเอ่ยถาม หากสควอโล่กลับยังคงนั่งเฉย ...ไม่สิไม่กล้าขยับตัวมากกว่า...
"ทำไมไม่เข้าไป?" หรือมันจะคิดว่าเขาไม่รู้ว่ามีคนมานั่งอยู่หน้าห้องของตัวเอง... เขาเพียงแต่นั่งรอดูว่าเมื่อไหร่มันจะเปิดประตูเข้ามาก็แค่นั้น แต่มันก็ไม่ได้เปิดประตูออก จนตัวเขาต้องเป็นฝ่ายก้าวออกมาเอง
แต่ฉลามคลั่งก็ได้เพียงกอดตัวเองนิ่งอยู่แบบนั้น ให้คนที่ยืนมองจนหงุดหงิดต้องเอื้อมมือออกไปคว้าต้นแขนเพรียวเอาไว้แล้วฉุดบังคับให้ลุกขึ้น
ร่างโปร่งขืนตัวออกจากการเกาะกุมของร่างสูงใหญ่ "ฉันอยากอยู่คนเดียว... บอสไปนอนเถอะ"
หัวคิ้วเข้มมุ่นเข้าหากัน "อะไรของแกน่ะไอ้ฉลามหัวเน่า... ลืมที่ฉันพูดไปแล้วรึไง?" น้ำเสียงทรงอำนาจเริ่มปนแววไม่พอใจ
คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งเล็กน้อยใบหน้าระเรื่อสีอย่างที่เห็นได้ชัดแม้จะอยู่ในแสงสลัวลาง แต่ยังคงไม่มีคำพูดใด
"เข้าห้องได้แล้ว" ไม่พูดเปล่าเขากระชากร่างตรงหน้าเต็มแรงจนร่างนั้นเซเข้าหาแผ่นอกของเขา
สควอโลขืนตัวออกอย่างตกใจแต่กลับไม่เป็นผลสำเร็จ จึงพยายามทิ้งน้ำหนักตัวไปด้านหลังจนไถลไปชนเข้ากับกำแพงเย็นเฉียบ "ไม่เอา!! ปล่อยนะโว้ย!"
"เป็นอะไรของแกอย่าดื้อนักได้มั้ย?..มันน่ารำคาญ" ดวงตาสีเลือดปรายมองคนมากฤทธิ์หวังสะกดให้อยู่นิ่ง แต่ร่างโปร่งก็ไม่ได้คิดที่จะสบสายตาเลยแม้แต่น้อย
"ถ้ารำคาญนักก็ทิ้งฉันไว้ตรงนี้สิ...ไม่ต้องมาสนใจ..." ใบหน้านั้นก้มลงจนกลุ่มไหมสีเงินปรกลงมาปิดบังไม่ให้ร่างสูงเห็นแววตาที่เจ้าตัวคิดว่ามันคงน่าสมเพชไม่น้อยหากจะให้คนตรงหน้าได้รับรู้
"ทำตัวแบบนี้รู้สินะว่าจะเจออะไร?" มุมปากบิดรอยยิ้มยะเยือก
เพียงคำพูดเดียวผิวกายบางก็สั่นระริก แม้จะมองไม่เห็นจากทางสายตา แต่เขาก็รู้สึกได้ผ่านทางมือที่กุมต้นแขนเรียวนั้นเอาไว้"ไม่นะ..ไม่เอา! อย่าทำแบบนั้น ฉันไม่.."
...กลัวเขาขนาดนั้นเลยรึไง?...
ร่างสูงเดาะลิ้นอย่างรำคาญใจ "งั้นก็เข้าห้องได้แล้ว"
"ม...ไม่ทำนะ.. ไม่ทำแบบนั้น..ได้มั้ย?" ร่างบางถามขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ยอมเงยขึ้นสบตา ลาดไหล่มนห่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว น้ำเสียงที่กว่าจะคาดเค้นออกมาได้นั้นเต็มไปด้วยการขอร้องเสียแล้ว
แซนซัสทอดสายตามองร่างนั้น อะไรบางที่อัดแน่นอยู่ในอกด้านซ้ายมันพลันอ่อนยวบลงอย่างน่าประหลาด
เขาถอนใจเล็กน้อยก่อนช้อนร่างบอบบางขึ้นอุ้ม ร่างนั้นทั้งโวยวายและประทุษร้ายร่างกายของเขาเป็นการใหญ่
"ปล่อย!! ฉันไม่เข้าไป! ปล่อย!" เสียงนั้นโหวกเหวกจนเขาหูชา มือคู่นั้นทั้งทุบทั้งถองร่างของเขาจนรู้สึกเจ็บไปหมด ...ก็ฉลามคลั่งตัวนี้น่ะแรงน้อยๆเสียที่ไหน?...
ท่อนแขนแข็งแรงกระชับร่างนั้นเข้าหาตัวมากขึ้น "หุบปากแล้วก็อยู่เฉยๆได้แล้ว" เขากดเสียงต่ำ เพียงเท่านั้นร่างที่ดิ้นพล่านอยู่ก็สงบลง
แต่เหมือนไม่ต้องการให้ผืนนภาที่ปกคลุมได้เห็นสีหน้า ฉลามหนุ่มจึงดึงเสื้อเนื้อดีของชายขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตน
จนสุดท้ายเขาก็โยนร่างของมันลงบนเตียงของเขา
"เจ็บ!!" ร่างที่ถูกโยนเสียเต็มแรงตั้งท่าจะโวยวายแต่ร่างสูงใหญ่ก็ขึ้นมาคร่อมร่างของเขาเอาไว้เสียก่อน ราวผืนฟ้าสีดำสนิท...ที่ไม่ยอมให้หยาดพิรุณหนีไปไหนได้พ้น...
เพียงริมฝีปากหนาได้รูปนั้นแนบลงประทับร่างเบื้องใต้ก็สั่นระริกขึ้นมาทันที โดยไม่ได้สนใจเขาขบเม้มกลีบปากสั่นระริก ก่อนมอบจุมพิตดื่มด่ำ
เรียวลิ้นแฝงรสแอลกอฮอล์อันคุ้นเคยแทรกกวาดเข้ามา
ทีแรกสควอโล่ตั้งใจจะผลักร่างที่ทาบทับเขาอยู่ออก แต่เมื่อสัมผัสนั้นล้ำลึกขึ้นเขาก็ได้แต่เกาะกุมเสื้อเนื้อดีนั้นเอาไว้เท่าที่เรี่ยวแรงจะเอื้ออำนวย
"อืม..." เสียงครางเครือในลำคอเพียงแค่ถูกเรียวลิ้นช่ำชองนั้นไล่ต้อน สติที่เคยมีก็เหมือนจะหลุดลอยไปง่ายดาย
...ทุกครั้ง...ทำไมตัวเขาถึงได้เป็นแบบนี้...
...ทำไมเขาถึงได้ยอมให้ผู้ชายคนนี้ขนาดนี้นะ?...
ท่อนแขนแข็งแรงสอดเข้าใต้แผ่นหลังกระหวัดดึงร่างนั้นเข้าแนบชิด
หัวใจเต้นถี่แรง แม้สิ่งที่ได้รับจะมีเพียงรสจูฐอันเร่าร้อนรุนแรง ...แซนซัสจะรู้มั้ยนะ?...
"นี่เหรอคำว่า 'ไม่' ของแกน่ะ?" ร่างสูงถอนริมฝีปากออก
ดวงตาฉ่ำเยิ้มหรี่ปรือ มือที่เกาะกุมเสื้อนอนของร่างสูงนั้น ค่อยคลายออกสัมผัสแผ่นอกแข็งแรงเบาๆคล้ายปฏิเสธ..แต่มันก็คล้ายต้องการยั่วยวนอยู่ในที...
...ตัวเขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
...ร่างกายนี้มันขาดสัมผัสจากคนๆนี้ไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
หลังเวลาดำเนินไปอีกครู่หนึ่ง ร่างโปร่งจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่านอกจากจุมพิตเร่าร้อนนั้นแล้ว ร่างสูงยังไม่ได้แตะต้องเขาเลยแม้แต่น้อย
"บอสทำไม?..."
ร่างสูงไม่ตอบแต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเอาดื้อๆ "แกรู้รึเปล่าว่า 3 อาทิตย์นับจากนี้เป็นวันอะไร?"
"วันเกิดของแก?" ...จะไม่รู้ได้ยังไงกัน...
ในเมื่อทุกปีพอถึงวันเกิดชายหนุ่ม ห้องโถงของปราสาทแห่งนี้จะถูกเปลี่ยนเป็นห้องจัดงานเลี้ยงรับรองขนาดใหญ่ในทันที
คนสำคัศมากมายจากทั่วอิตาลี่ ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าแฟมิบี่ นักการเมืองหรือนักธุรกิจที่คอยแสวงหาประโยชน์จากวงการเหล่านี้จะต้องมารวมตัวกัน
...แต่มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเขาตรงไหน..."แล้วมันทำไมเหรอ?"
ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มเหมือนกำลังเจอเรื่องสนุก "ปีนี้แกต้องเป็นคู่เต้นรำของฉัน"
"เอ๋!? มันต้องเต้นกับผู้หญิงไม่ใช่รึไง??" ...หรือบอสจะหัวไปโขกอะไรมา?...
ทั้งๆที่ทุกปีก็จะสุ่มมั่วๆเอาจากพวกนางบำเรอแท้ๆ...
...ไม่สิ...ตอนนี้ตัวเขาก็ไม่ได้ต่างอะไรจากนางบำเรอพวกนั้น...
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นตัวเขาก็เป็นผู้ชาย...
"แกก็แต่งเป็นผู้หญิงซะ" เสียงสั่งที่ตอบข้อข้องใจทุกอย่าง
"ไม่เอา!!!"
"แกไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรทั้งนั้น"
"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย??"
"มันเป็นโทษของแกที่กล้าปฏิเสธฉันยังไงล่ะ"
"อึก..." ร่างโปร่งชะงัก เขาเลิกต่อความก่อนจะดันตัวถอยห่างจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง "จะกลับไปนอนที่ห้อง..."
"ไม่อนุญาต" เขากล่าวก่อนดึงร่างบางเข้ากอดรัด แต่ฉลามคลั่งกลับดิ้นอย่างรุนแรง
"ปล่อย!!!"
...ทำไมนะ?...ทำไมเขาถึงจะต้องยอมให้คนๆนี้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า?...
"ของเล่นอย่างแกไม่มีสิทธิ์มาสั่งอะไรฉันทั้งนั้นไอ้สวะ!!" แซนซัสจับข้อมือของร่างเบื้องใต้เอาไว้แน่น ก่อนกดตรึงมันลงกับผืนเตียง
...ปฏิบัติกับเขาเหมือนนางบำเรอ...
แล้วตอนนี้ก็มาสั่งให้เขาแต่งตัวเป็นผู้หญิง...
แววตาโกรธเคืองสบกับดวงตาสีแดงนิ่ง แผ่นอกบางสะท้อนขึ้นลงตามแรงอารมณ์ "ฮึก" ร่างโปร่งพยายามเหลือเกินที่จะสงบลมหายใจอันพลุ่งพล่านนี้ลง "ไม่ไปแล้วก็ได้ปล่อยสิ..."
ร่างสูงคลายมือออก ข้อมือที่เคยขาวเรียวไร้ตำหนิเกิดรอยแดงเป็นปื้น สควอโล่เลื่อนมือขึ้นมากุมปิดเหมือนต้องการจะหลบซ่อนมันจากสายตาแหลมคม
ร่างโปร่งพลิกตัวหันหลัง ดึงร่างออกจากอ้อมแขนแข็งแรงหนีไปนอนตรงมุมเตียง
"หึ ไปซ้อมเต้นรำมาให้ดีล่ะ ฉันจะเตรียมชุดไว้ให้"
สควอโล่ไม่ตอบคำหากดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว
...ทำไมเขาถึงต้องยอมทำตามคำสั่งแบบนี้ด้วยนะ...
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ท่านประธานสมาคนอู้มาอัพแล้วครับพี่น้องครับ555+ งานแยะจริงๆ
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาเมนท์มาอ่านกันนะครับ
เข้ามาเปลี่ยนวันที่เครี้ยกๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น