คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สู่ตำนาน(Rewrite 100%)
แม้นมิอาจให้คำมั่น
แต่จะขอปกป้องเธอไว้ด้วยชีวิตนี้
แม้นไม่อาจสบนัยน์ตาคู่นั้น
แต่จะเฝ้ามองเธอไปจนสิ้นชีวา
แม้นมิอาจไขว่คว้า
แต่เพียงได้เคียงข้างตลอดไปก็เพียงพอ...
..............
ณ ทุ่งหญ้าอันเขียวชอุ่ม ร่างของบุรุษรูปงามในชุดอันแสนรัดกุม ยืนพิงต้นไม้ในขณะที่ดวงตาสีนิลล้ำลึก เพ่งมองไปยังสตรีรูปร่างบอบบาง ในชุดเรียบๆที่ดูมอมแมม แต่กลับไม่ได้ทอนความงดงามบนใบหน้าหวานซึ้งนั้นเลยแม้แต่น้อย และเด็กหญิงวัยประมาณ 12 ปีในชุดกระโปรงตัวเดียวที่มอมแมมไม่แพ้กัน ใบหน้าน่ารักดูละม้ายสตรีที่นั่งอยู่ไม่ห่าง และนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนดูเย้ายวน ผมยาวสลวยสีเดียวกับนัยน์ตาดูยุ่งเหยิงเมื่อไม่ได้รวบไว้
ผู้เป็นแม่รวบรวมดอกไม้มาไว้ในมือ ก่อนจะถักร้อยเป็นวง แล้วจึงเพ่งมองของในมืออย่างพินิจ ก่อนจะสวมลงบนศีรษะของบุตรี ความงามของทั้งสองคนดูงดงามราวภาพวาด บุรุษหนุ่มนั้นได้แต่เฝ้ามอง ภรรยาและบุตรสาว อย่างเงียบๆ ด้วยไม่อยากขัดจังหวะ
แต่ขณะยังอยู่ในห้วงความคิด เด็กหญิงตรงหน้าก็ลุกขึ้นพร้อมกับวงบุปผาในมือ แล้วออกวิ่งมาทางเขา
"นี่ของท่านพ่อค่ะ" เธอกล่าวพลางคล้องวงบุปผาในมือลงบนคอของคนตรงหน้าที่ย่อตัวลงมา
"หืม...ความคิดใครกันล่ะ?" ผู้เป็นพ่อถามพลางเลิกคิ้วขึ้น
"ท่านแม่ค่ะ...แต่ข้าเป็นคนร้อยเองนะ"เสียงใสๆตอบอย่างกระตือรือร้น
เวลาแห่งความสุขนั้นผ่านไปเร็วเสมอ ไม่เว้นแม้แต่ครั้งนี้
"ท่านคอนเดล!" ชายในเครื่องแบบทหารคนหนึ่งวิ่งมาทางเขาพลางร้องตะโกนเสียงดัง
คิ้วสีดำเข้มขมวดมุ่น พลางหันมามองตามเสียงนั้น
"เจ้ามีเรื่องอะไร? ถึงต้องวิ่งมาแบบนี้"
"ก..เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ ป..ปิศาจขอรับ ปิศาจกำลังบุกคฤหาสน์ของท่าน!!"
"เจ้าพูดจริงรึ?!" คอนเดลถามย้ำ ก่อนจะออกวิ่งไปทางคฤหาสน์ของตน
เมื่อผู้เป็นภริยาและบุตรีเห็นดังนั้นจึงออกวิ่งตาม
เด็กหญิงวิ่งอย่างรวดเร็วหมายตามผู้เป็นบิดา ขาคู่นั้นหยุดชะงัก ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง
นั่น..มันอะไรกัน?
ซากปรักหักพังที่เป็นตอตะโกอยู่ตรงหน้า สถานที่ที่คราหนึ่งเคยเป็นบ้านของเธอ ท่ามกลางซากนั้นสิ่งที่ยืนเด่นตระหง่าน พร้อมกับแผดเสียงอันดังก้อง นั่นมัน มังกร...อย่างนั้นเหรอ....
ในขณะที่พ่อของเธอและคนอื่นๆ พยายามหยุดมังกรยักษ์ที่อาละวาดจนทุกสิ่งแทบจะพังพินาศ เธอได้แต่เบิกตากว้างอย่างตกใจกลัว ความกลัวที่มากจนตรึงร่างไม่ให้ขยับไหว
ฉับพลันดวงตาสีเลือดของมังกรก็เบนมาทางเธอ ราวกับต้องการบอกว่า เจ้าเป็นเหยื่อของข้า...
ร่างบอบบางได้แต่ยืนอึ้งเมื่อลูกไฟขนาดยักษ์พุ่งมาทางเธอ ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง จนเมื่อมีร่างๆหนึ่งมาชนเธอให้พ้นจากทางของลูกไฟมรณะอย่างหวุดหวิด
เธอสบัดศีรษะเพื่อขับไล่ความกลัว ก่อนจะกล่าวขอบคุณคนที่ช่วยเธอไว้ คนๆนั้นเป็นเด็กชายอายุใกล้เคียงกับเธอ และเนื่องจากคนที่เป็นพ่อของเธอเก็บเขามาตั้งแต่ยังเล็ก เธอกับเขาจึงสนิทกันมาก แม้เขาจะไม่ค่อยยอมพูดก็ตามที
แต่พลันราวกับมีเงาขนาดยักษ์มาปกคลุมร่างของเธอและเขา ยังไม่ทันที่เธอจะเบือนหน้าขึ้นไปดูกลับมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ร่างบางๆนั้นชะงัก แล้วภาพทุกอย่างก็พลันมืดไป....
ณ ชายป่าชานเมืองดาล์ฟ
แซ่ก !
ตึง ! ฉับพลันหมูป่าร่างใหญ่ก็ล้มโครมเสียงดังสนั่น ฝูงนกแตกฮือ
ข้างๆร่างที่แน่นิ่งของหมูป่ายักษ์ ปรากฏร่างเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังเอามือปัดผมสีน้ำตาลกระเซิงที่ปรกหน้าขึ้นไป นัยน์ตาสีน้ำตาลดูขี้เล่นแสดงความเหนื่อยอ่อนน้อยๆ ริมฝีปากสวยและจมูกโด่งได้รูปหอบหายใจ ดูจากหน้าตาและรูปร่างสูงโปร่งก็สามารถเดาได้ว่าอายุคงประมาณ 18 ปี
" ทีนี้มื้อเย็นเราก็มีอะไรกินแล้วสินะ ดีมาก ' เคน '" เสียงทุ้มเย็นหนึ่งดังขึ้นจากเบื้องหลัง ทำให้เจ้าของชื่อหันไปมอง
" อือ ! ใช่ ! " เคนยิ้มร่า " เอาไปทำอะไรกินดี? น่าจะอยู่ได้ซักวันสองวันเนอะ "
เด็กหนุ่มอีกคนเดินแหวกกอไม้เข้ามา เรือนผมสีน้ำตาลแดงที่ปรกลงมานั้นดูเรียบร้อยผิดกับเพื่อนของเขา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นก็เช่นกัน ดูเฉยชาไร้อารมณ์ จมูกโด่งสวย ริมฝีปากหนาได้รูปขยับพูด "เจ้ากะจะกินไอ้ยักษ์ นั่นให้หมดใน 2 วันเลยรึไงกัน? " ดูจากรูปร่างก็เดาได้ว่าทั้ง 2 คนอายุพอๆกัน
" โธ่ ! ถ้าเรามีเสบียงเยอะ ข้ากะจะกินให้หมดใน 1 วันด้วยซ้ำ " พูดพลางเดินไปเก็บ เสบียงชิ้นใหม่ ปล่อยให้คนฟังยืนเหงื่อตก
" จะว่าไปเจ้าตามข้ามาถูกได้ไงน่ะ ' คีฟ ' เดินมาไม่ใช่เหรอ? " เสียงใสๆถามขึ้นโดยไม่ต้องหันไปมองแม้แต่น้อย
เด็กหนุ่มผมน้ำตาลแดงเจ้าของชื่อ นั้นขยับตอบอย่างไม่สนใจ " ก็เจ้าล่อซะป่าเละหมด กะแค่ฆ่าหมูป่าตัวเดียวแท้ๆ " ชี้นิ้วไปแนวต้นไม้ที่หักโค่นลงเป็นทาง
" เอาน่าๆ ! แค่มีกินก็พอแล้วนี่สนใจทำม้ายยยยย? " เคนตอบพร้อมหัวเราะ ทำให้คนฟังถึงกับส่ายหัว
ทั้ง 2 คนจัดการลงมือชำแหละเสบียงใหม่ ที่เพิ่งหาได้ แล้วแบกขึ้นบ่าเดินไปเรื่อยๆ จนไปเจอกับที่โล่งในป่า แล้วจึงจัดแจงก่อกองไฟขึ้น
" นี่คีฟใกล้เมืองแท้ๆ ทำไมไม่นอนในเมืองล่ะ? " เคนถามขณะเอนกายลงนอนเพื่อ รอให้เนื้อหมูที่ย่างไว้สุก
" ถามได้ ก็เพราะไม่มีเงินน่ะสิ " ตอบเรียบแต่เข้าใจง่าย
เคนยังตัวขึ้นนั่ง มองดูเนื้อหมูที่เริ่มเปลี่ยนสี " แล้วพรุ่งนี้จะทำอะไรล่ะ? "
" ก็เข้าเมืองสิ "
" เข้าทำไม? มีเงินเหรอ? "
" หางานสิวะ ! ถามอะไรโง่ๆ "
" หางานเนี่ยนะ ! ยังไงล่ะ? "
" ก็ไปดูประกาศสิวะ !! ที่นี่มันเมืองท่านะ ยังไงๆก็ต้องมีบ้างล่ะน่า "
เคนทอดสายตามองไปข้างหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน ' ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ ' คิดพลางเอามือคลำสร้อยคอรูปผลึกทรงสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนสีอะเมทิสต์เล่น
ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงจนลาลับไป และแล้วก็ย่างสู่เช้าวันใหม่ ดวงอาทิตย์ทอแสงสดใส ส่องผ่านมวลไม้ใหญ่เป็นแสงรำไร ดูงดงามราวกับภาพวาด
สองหนุ่มเดินเข้าเมืองแล้วเริ่มสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ทั้ง บ้านเรือน ร้านค้า ซุ้ม หรือแผงลอยต่างๆ และแม้แต่ทางเท้ากับถนนใหญ่ก็มีคนเดินกะปริดกะปรอย
" นี่คีฟ วันนี้คนน้อยแปลกๆเนาะว่ามั้ย? "
" อืม..ม. น้อย.. น้อยมาก น้อยจนผิดปกติ "
ทั้ง 2 คนเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่ง เคนสังเกตเห็นกระดาษอะไรซักอย่างที่กำแพงจึงหยุดเดิน
" นี่ๆคีฟ ท่าทางเราจะได้ฤกษ์ไปหางานทำกันแล้วนะ " เคนยิ้มนิดๆที่มุมปากแล้วสะกิดให้เพื่อนหยุดเดิน
คีฟหันไปมองข้อความบนกระดาษที่แปะอยู่กับกำแพง
" รับสมัครพนักงานส่งของประจำ
เป็นเพศใดก็ได้ จำนวน 2 คน
เท่านั้น ค่าตอบแทนสูง
ติดต่อซุ้มทางชายป่าตะวันตก
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป"
" อือม..พอดีจริงๆเลยนะเนี่ย "
" งั้นเรารีบไปกันเหอะนะ " ทำท่าจะวิ่งออกไปแต่ถูกคีฟคว้ามือไว้ "อะไรของเจ้าอีกล่ะ เดี๋ยวได้อดงานกันพอดี"
" ข้าว่ามันแปลกๆอยู่นา " คีฟขมวดคิ้วมุ่น
" แปลกอะไรอีกล่ะ เจ้าก็แปลกทุกทีนั่นแหละ "
" ก็ดูไอ้ใบประกาศนี่สิ บริษัทอะไรก็ไม่รู้ รายละเอียดก็ให้มาแค่นี้เองนะ ใครไม่สงสัยอะไรเลยก็โง่บรมแล้ว " พูดกระทบกระเทียบคนที่แม้แต่ตอนนี้ยังทำหน้าเหรอหราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกหลอกด่า
" อืมม.....ที่เจ้าพูดมามันก็ถูกนะ แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ "
" อือม..นั่นสินะ"
เงียบ......ใช้ความคิดซักแป๊บ
" จะยังไงก็ช่างมันเถอะพูดไปงั้นแหละอย่าไปสนใจเลย ยังไงได้เงินมันก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว รีบๆไปดีกว่าป่านนี้ไม่รู้โดนใครแย่งไปรึยัง " คนที่ทำท่าสงสัยคนแรกเปลี่ยนใจออกเดินนำ
" เย้ !! ใช่ๆ! เงินต้องสำคัญที่สุดอยู่แล้ว " เคนยิ้มเบิกบานออกวิ่งตาม
อาจจะมีเรื่องเงินเรื่องเดียวก็ได้นะ ที่ 2 คนนี้(งก)เหมือนกัน ยังไงก็ตามทั้งคู่เดินออกจากเมืองอย่างรวดเร็วแต่ยิ่งใกล้ชายป่าตะวันตกเท่าไหร่ยิ่งคนมากขึ้นเท่านั้น ผิดกับในตัวเมืองซึ่งคนน้อยผิดปกติแท้ๆ
และแล้ว 2 คนก็ต้องชะงักเมื่อพบแถวยาวกว่าร้อยเมตร คีฟเดินเข้าไปถามคนที่เข้าแถวอยู่คนหนึ่ง
" นี่มีอะไรกันเหรอครับ "
คำถามที่ถามออกไปทำให้คนฟังทำหน้างง " นี่เจ้าไม่รู้อย่างนั้นเหรอ? "
" ครับ " คีฟตอบยิ้มๆ, " นี่เจ้าไม่รู้จริงๆน่ะ? " ชายคนนั้นตะโกนใส่
' โอ๊ย อยากชกหน้ามันจริงถ้ารู้แล้วจะถามทำไมฟระ ' คีฟคิดแต่ก็ยังต้องฝืนยิ้มไว้ก่อน " ครับ ! "
" ชั้นคิดว่านายรู้จากใบประกาศที่ติดอยู่กับกระดานข่าวของเมืองแล้วซะอีก ถึงได้มาที่นี่ "
" ประกาศน่ะรู้ครับแต่มันติดอยู่ที่'กำแพง'ไม่ใช่'กระดานข่าวของเมือง'ครับ "
"อ๋อ ! มิน่า ถ้างั้นไอ้ใบนั้นน่ะมันก็เขียนไม่เหมือนกันซักใบหรอก ต้องไปดูกลางเมืองโน่น กลางจัตุรัสดาล์ฟเลย แต่ไหนๆก็ไหนๆจะให้พวกเจ้าถ่อไปใหม่อ่านถึงโน่นก็กระไร บอกให้ก็ได้ งานคราวนี้น่ะเค้ารับพนักงาน 'พิเศษ '2 คนน่ะ "
" พิเศษ ไม่ใช่พนักงานประจำหรือครับ"
" ถึงบอกไงไอ้ใบตามกำแพงน่ะเชื่อไม่ได้ ดีนะที่มันไม่ได้เขียนให้ไปที่ป่าตะวันออกไม่งั้นแย่แน่ "พูดซะคนฟังเหงื่อตก " แต่เห็นว่าถ้ามีงานแบบนี้อีกเค้าก็จะเรียกพนักงานพิเศษ 2 คนที่ได้รับเลือกนั่นแหละทำ "
" มันก็เป็นแบบกึ่งๆอะนะ แล้วก็นะของที่ให้จัดส่งคราวนี้ราคาสูงมาก รู้สึกจะราคาประมาณ '100,000,000 กริฟฟ์ ' ล่ะมั้งเลยอยากได้คนที่มีฝีมือ ราคาค่าจ้างเลยสูงตามไปด้วย "
" ของราคาสูงขนาดนั้น คนส่งคงขโมยเองมากกว่ามั้งครับ "
" ฮะๆๆ ไม่หรอกๆค่าจ้างน่ะสูงกว่าราคาของอีกนะ แล้วก็นับจากวันนี้ก็เหลือเวลาลงทะเบียนอีกแค่ 2 วันเท่านั้นแหละเค้าเลยแห่กันมาลงทะเบียนอยู่นี่ไง " คนถูกถามตอบยิ้มๆ
" สูงกว่านี่มันเท่าไหร่กันครับ? "
" ก็ราวๆ200,000,000กริฟฟ์ล่ะมั้ง? "
" 200,000,000 กริฟฟ์!!!! " ตะโกนพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย
****************----------------------*****************
5555 ก็ราวๆนี้อะนะรีไรท์แล้วรู้สึกเหมือนเปลี่ยนแนวแต่ความจริงก็ไม่อะนิ
ความคิดเห็น