คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8th night
ตะวันสาดแสง
ดวงตาสีเพลิงลืมขึ้นช้าๆ ท่อนแขนแข็งแรงดึงร่างที่นอนอยู่ด้านข้างเข้ากอด แต่กลับต้องผละกายออกเมื่อรับรู้ถึงอุณหภูมิร่างกายของคนในอ้อมแขน
แซนซัสแตะหลังมือเข้ากับหน้าผากมน ร่างบางๆของฉลามคลั่งหอบหายใจอย่างทรมาน วงหน้านวลหวานแดงก่ำ
ร่างสูงย่นหัวคิ้วเข้าหากัน จำได้เป็นอย่างดีว่าเขาป้อนยามันครั้งสุดท้ายเมื่อเช้าวานนี้ และทั้งๆที่เป็นเช่นนั้นคนอย่างฉลามคลั่งก็น่าจะเข็ดจนยอมลุกขึ้นมากินยาเองทุกมื้อแล้วมิใช่หรือ... หากไข้กลับขึ้นสูงขนาดนี้....
...แปลว่ามันไม่ยอมกินยารึไง??...
"ไอ้งี่เง่าเอ๊ย!" เสียงสบถลอดไรฟันก่อนนภาหนุ่มจะลุกไปหยิบยาและน้ำ
ริมฝีปากคมประทับแนบดันของเหลวสีใสให้ล่วงผ่านลำคอของคนไม่ได้สติ หยดน้ำใสรินร่วงลงจากข้างมุมปาก ให้คนตัวสูงเลื่อนนิ้วเรียวยาวขึ้นเพื่อปาดเช็ดมันออก "แค่ร่างกายขอตัวเองน่ดูแลไม่ได้รึไง"
นายเหนือแห่งวาเรียลุกขึ้นไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ก่อนกลับออกมาพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆผืนหนึ่ง เขาหย่อนกายลงนั่งข้างๆร่างที่ไม่ได้สติด้วยพิษไข้
ผ้าผืนน้อยถูกบรรจงวางลงบนหน้าผากมนเนียน
ริมฝีปากที่ขึ้นสีจัดกว่าทุกวันครางอืออย่างทรมาน เม็ดเหงื่อผุดพรายไปทั่วร่าง
"ฮือ..ย..บ..บอส....."
ร่างที่กำลังเฝ้ามองได้แต่ขมวดคิ้วให้กับคำละเมอที่ไม่ปะติดปะต่อนั้น
"..ย..อย่าทิ้ง..ฉ..ฉันนะ...อยู่นี่...อือ..บอส" ถ้อยคำขาดๆหายๆรังแต่จะทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันหนักขึ้น
...แกจะพูดอะไรกันแน่น่ะไอ้สวะ?...
"ด..ได้โป.ร..ด...มองฉัน..อย่าหันหลัง..ย..อย่าไ..ปนะ ..ซ..แซนซัส...อย่า "
ไร้คำตอบใดร่างสูงเพียงแค่อมยิ้ม... ยิ้มจางๆอย่างที่ไม่เคยทำให้กับคนที่นอนไม่ได้สติ ใบหน้าคมสันโน้มลงกระซิบแผ่วเบา
"ตอนแกไม่สบายนี่นิสัยน่ารักขึ้นเยอะเลยนะ"
...ถ้าทำตัวว่าง่ายๆได้แบบนี้ตั้งแต่แรก เรื่องก็คงไม่ยุ่งยากขนาดนี้หรอก...
แซนซัสตัดสินใจอยู่ต่อจนกว่าอีกฝ่ายจะฟื้น มือหยาบข้างหนึ่งกางหนังสือออกอ่าน ในขณะที่มืออีกข้างลูบเรือนผมนุ่มซ้ำๆราวลูบหัวแมวตัวโต
กินเวลานานกว่าสามชั่วโมงกว่าที่ยาจะออกฤทธิ์และทุเลาอาการให้ร่างบอบบางฟื้นคืนสติ เปลือกตาบางปรือขึ้นเชื่องช้า แม้จะรับรู้ได้เพียงความเย็นที่แผ่ซ่านเข้ามาบรรเทาความร้อนของร่างกายเขาจากอุ้งมือใหญ่ที่อยู่บริเวณศีรษะ
...สบายจัง...
เขาพยายามลืมตามองเจ้าของฝ่ามือให้ชัดๆ แต่กลับต้องเบิกตากว้างเมื่อสิ่งที่รับรู้นั้นทำให้ประหลาดใจเป็นที่สุด
"บอส?.." เสียงแหบพร่าออกอุทานอย่างกังขา
นัยน์ตาสีโกเมนของผู้ที่นั่งอยู่ปรายมองต้นเสียง มือหนาผละออกจากหน้าผากมนเนียน "ฟื้นซักที..นานเป็นบ้า..."
สควอโล่หันไปมองนาฬิกาที่เปรยเวลาเลยเที่ยง ...นี่เขาหมดสติไปงั้นเหรอ?...
"ข..ขอโทษ.... บอสไปทำงานเถอะ" ใบหน้าหวานเบือนหนีสายตาที่มองตรงมา ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เรียบที่สุด ...เป็นภาระให้กับแซนซัสอีกแล้ว...
แนวฟันคมขาวของผู้เป็นนายขบเข้าหากันอย่างหงุดหงิด "ฉันไม่เคยอนุญาตให้แกพูดคำขอโทษที่งี่เง่าขนาดนี้ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ของเล่นอย่างแกไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจแทน" ดวงตากร้าวแข็งสบลึกลงในลูกแก้วสีฟ้าที่ไหวระริก
...เอะอะอะไรก็ขอโทษ ไอ้ฉลามหัวเน่านี่มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...
ฉลามหนุ่มพยักหน้ารับคำอย่างเสียไม่ได้ ก่อนพลิกกายหนีไปอีกทาง มือเรียวกระชับผ้าห่มผืนนุ่มเข้าหาตัว
"ทำไมเมื่อวานแกถึงไม่กินยา?" คำถามดังขึ้นในห้องที่เงียบจนน่าอึดอัด
ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถามที่ได้รับมา
...ทำไมอย่างนั้นเหรอ?...
สควอโล่เกร็งกายนิ่งงัน ...ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพียงแต่ว่า...
ภายในจิตใจแล้วเขาต้องการช่วงเวลาที่เป็นอยู่นี้...
อยากยืดช่วงเวลาที่ราวกับห้วงฝันนี้...
...ต้องการสัมผัสที่ทำให้รู้สึกราวโลกนี้มีเพียงตัวเขาและผืนนภาที่หลงใหล แม้มันจะก่อความเจ็บปวดให้มากเพียงไร...
"..ไม่มีอะไร..."
...ไม่เช่นนั้น ตัวเขาก็คงหวาดกลัว...หวาดกลัวว่าช่วงเวลานี้จะสูญสิ้นลง...
ร่างสูงแค่นรอยยิ้มหยามหยัน "อย่ามาทำตัวงี่เง่า แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ"
"ฉันไม่ได้ขอให้บอกมาชอบซักหน่อย มีธุระอะไรก็ไปสิ.."
...อีกอย่างตัวเขาหวาดกลัวเกินกว่าจะพูดในสิ่งที่คิดอยู่ออกไปให้ชายคนนี้ได้รับรู้...
"หึ! เอางั้นก็ได้..ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนป้อนยาให้แกเอง" นภาสีดำดึงร่างของคนที่นอนหันหลังให้กับเขาเข้าไวในอ้อมแขน
...เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่...
"ไม่โว้ย! ฉันทำเองได้..บอสปล่อย" เรียวแขนบางดันร่าหนาหนักออกห่าง
"ทำเองได้? แล้วปล่อยให้อาการทรุดแบบนี้น่ะเหรอ?" เสียงทุ้มต่ำดังประชด ก่อนวงแขนแข็งแรงจะรั้งรวบเอวบอบบางให้เข้ามาชิดมากขึ้น
...ไม่ว่าเมื่อไหร่...
"บอสปล่อย!"
"หุบปาก" ริมฝีปากแนบประกบ เรียวลิ้นชาญเกมแทรกกวาดส่งเม็ดยาให้ล่วงผ่านลำคออย่างง่ายดาย ก่อนร่างสูงจะละออก หากแค่ลมหายใจขาดตอนไปช่วงสั้นๆก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ร่างของคนไม่สบายอ่อนยวบลง
...ไม่ว่าเมื่อไหร่นภามืดดำผืนนี้ก็จะไม่ยอมให้เขาได้ในสิ่งที่เขาต้องการ และพร้อมที่จะเหยียบย่ำมันอยู่ตลอดเวลา...
กลีบปากบางหอบหายใจ มือเรียวกุมเสื้อเชิ้ตของร่างสูงสง่าแน่น ฝังใบหน้าลงกับแผ่นอกแข๊งแรง
...เพราะตัวเขาไม่มีค่ามากพอจะให้ชายคนนี้จะเหลียวมอง...
...กระนั้นตัวเขาก็ยังอยากที่จะอยู่ใต้นภาอับแสงนี้ต่อไป...
"แค่ป้อนยาก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ ไอ้ฉลามโง่?"
ใบหน้างดงามจัดสี เขาผละกายหนีจากร่างที่โนน้มใบหน้าลงมาหา "ม..ไม่ใช่นะ ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย..ไม่ได้รึไง?"
ชายผมดำมองตามร่างที่ล้มตัวลงนอน "แกฟื้นก็ดีฉันจะได้ไปดูเอกสารซะที" ว่าพลางยันร่างขึ้นจากเตียง แต่ทันทีที่ลุกขึ้นเดินก็ต้องแปลกใจเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาเกี่ยวเข้ากับชายเสื้อของเขา
...ไอ้ฉลามหัวเน่า...
ร่างบอบบางที่พลิกตัวกลับมาตอนไหนก็ไม่รู้ ใช้มือข้างหนึ่งยึดชายเสื้อของเขาเอาไว้ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไหร่นัก เพราะเมื่อเขาหันกลับมามอง ดวงตาสีวารีคู่นั้นก็เบิกกว้างขึ้น
"มีอะไร?"
มือเรียวชักกลับทันที "ไม่มีอะไร..ไปทำงานเถอะ ฉันอยู่คนเดียวได้"
ใบหน้าแดงระเรื่อที่เงอะงะอย่างทำอะไรไม่ถูกำให้ร่างสูงยิ้มขำ ก่อนจะเดินจากมา
อความารีนน้ำงามมองตามร่างสูงงสง่าที่สาวเท้าไกลออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งประตูบานใหญ่นั้นปิดลง
...เป็นแค่เศษสวะควรหรือที่จะเหนี่ยวรั้งไว้ซึ่งนภา...
ดวงตาสีฟ้าใสหม่นสี มือเรียวกุมอกเสื้อด้านซ้ายแน่น
...เจ็บอีกแล้ว ทำไมจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ...
"ไม่ชอบเลย" เสียงแหบพร่าพึมพำแผ่วเบา ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงแล้วขดตัวกลม
ในขณะที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จู่ๆร่างทั้งร่างก็ถูกรวบขึ้นทั้งๆยังอยู่ในผ้าห่ม เขาจึงดิ้นขลุกขลักอย่างตกใจเพราะหายใจไม่ออก
แขนเพรียวปัดป่ายไปทั่วอย่างบ้าคลั่งเท่าที่เรี่ยวแรงทั้งหมดจะเอื้ออำนวย ในใจสบถก่นด่าเจ้าของการกระทำที่ยังไม่ทราบว่าเป็นใคร จนสามารถหลุดออกมาได้ในที่สุด นัยน์ตาคู่สวยตวัดมองคนที่กอดเค้าอยู่หมายจะด่าให้สาแก่ใจ
"ทำอะไรวะ!? เอ๋?..บอส" ความโกรธแปรเป็นความงงงวยเมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของอ้อมกอดชัดๆ
"ไหนว่าจะไปทำงานไงล่ะ?"
"ขี้เกียจเลยสั่งให้คนไปยกมาแทน" ร่างสูงตอบเรียบ
"แล้วเรียกเฉยๆไม่ได้รึไงวะ? ทำไมต้องกอดด้วย?" สควอโลว่าพลางยันกายออกแต่ก็ไม่ได้ขยับพ้นจากจุดเดิมเลยแม้แต่น้อย เขายังคงนั่งจุมปุ๊กอยู่บนตักของแซนซัสโดยมี่ท่อนแขนแขงแรงโอบเอาไว้
"พอใจ"
หลังนิ่งอึ้งกับคำตอบไปแว่บหนึ่ง ร่างโปร่งก็เริ่มดิ้นรนอีกครั้งแต่สุดท้ายแล้วผลก็กลับไปเป็นเช่นเดิม
"บอสปล่อยฉันลงเถอะ" คนไม่สบายก้มหน้าลงไม่สบสายตา
ชายผมดำกระชับอ้อมแขนแน่นเข้าแทนคำปฏิเสธ "อยากยั่วฉันนักรึไง?" ริมฝีปากคมหยักยิ้มขณะเบี่ยงประเด็นการสนทนา
ได้ผลเป็นอย่างดี ร่างที่ถูกกระชับเข้าแนบชิดเบือนดวงหน้าที่แดงก่ำด้วยความอับอายขึ้นสบกับเขาทันที "ฉันไปยั่วแกตอนไหนกัน??"
มือใหญ่ข้างหนึ่งล้วงผ่านสาบเสื้อที่เปิดอ้าสัมผัสแผ่นอกเนียนมือ "ตั้งแต่ป้อนยาเมื่อกี้นี้แล้ว แกเกาะฉันซะแน่น แถมตอนจะออกจากห้องก็ยังรั้งฉันไว้อีก แล้วนี่..." ชายหนุ่มเว้นช่วง ลูบมือหนักๆบนแผ่นอกบาง "ไม่ยอมใส่เสื้อผ้าแบบนี้จะให้เข้าใจว่าอะไร?"
ฉลามคลั่งที่กลายเป็นฉลามน้อยในกำมือสะดุ้งโหยง รีบสำรวจตัวเองเป็นการใหญ่
เขาสวมเสื้อนอนที่ตอนนี้กำลังเลื่อนหลุดทีละน้อยด้วยน้ำมือของร่างสูง กายท่อนล่างเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มซึ่งกองอยู่ที่ช่วงเอวช่วยปกปิดส่วนสำคัญ
...แต่ยังไงก็ตามเขาไม่ได้คิดเลยแม้แต่น้อยว่าการกระทำของเขามันเป็นการยั่วยวนตรงไหน...
มือเรียวรีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวจนมิด พร้อมกับปัดมือที่ยุ่มย่ามกับเขาอยู่ออก
"ไม่ทำแล้วปล่อยซักทีสิ" ร่างโปร่งพูดเสียงแผ่ว แต่ร่างสูงกลับไม่ยอมขยับ
"บอส.....ฉันปวดหัว อยากจะนอน"
"จูบฉันก่อนสิ"
"!!" คนถูกสั่งหน้าแดงเถือก ในขณะที่หัวหน้าแห่งวาเรียหยักรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
...กำลังสนุก...
แซนซัสก็แค่สนุกที่ได้เห็นปฏิกริยาของของเล่นแบบเขาก็แค่นั้น...
"ม..ไม่..."
"งั้นก็อยู่มันแบบนี้นั่นแหละ"
"บอส!!" เสียงตวาดดังพอควรแต่ร่างสูงก็ยังนิ่งเงียบ ให้ร่างโปร่งจำต้องยอมลดเสียงลง "เดี๋ยวคนยกเอกสารเข้ามาเจอ"
เงียบ...
สควอโล่ลองขยับตัวและดันแผ่นอกของคนตรงหน้าออก แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลใดๆเช่นเดิม
"ไม่เอาแล้ว...บอส..ปล่อยเถอะ..นะ" เสียงแหบเครือเจือการขอร้องต่อร่างสูง ดวงตาสีฟ้าเหลือบเงินที่สบเข้ากับดวงตาสีเลือดนั้นวาวเรือด้วยพิษไข้ แต่มันก็แฝงแววออดอ้อนอยู่ในที
...แววตาที่ทำให้อะไรบางอย่างสั่นไหว...
"ไอ้ฉลามโง่เอ๊ย..." ...ไม่รู้บ้างหรือไงกันว่าสายตาของแกน่ะมันทิ่มแทงความรู้สึกนี้แค่ไหน...
"อะไรกัน? ฉันยังไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย!! อยู่ดีๆก็มาว่าโง่อีกแล้ว" คนถูกว่าแหวใส่
"เพราะอย่างนั้นแหละ...แกนี่มันโง่จริงๆ"
"ทำไม..อุ๊บ.." หลากคำบริพาทย์จำต้องกลืนเงียบเมื่อริมฝีปากคมนาบลงมา แม้จะตกใจแต่ร่างที่ถูกกระชับไว้แน่นก็ไม่อาจดิ้นรนได้
จุมพิตที่ถูกมอบให้ไม่ได้อ่อนหวาน ไม่ได้อ่อนโยนเลยซักนิด
แต่ทำไมมันถึงสั่นคลอนจิตใจเขาได้ถึงเพียงนี้นะ?...
ก๊อกๆ, เสียงเคาะประตูพร้อมเสียงเรียกเจ้าของห้องดังขึ้น แต่กระนั้นเสียงเรียกนั้นกลัวแว่วผ่านโสตประสาทที่แตกกระเจิงของร่างบางเพียงน้อยนิดเท่านั้น
...เสียงอะไรน่ะ?คน? มีคนเข้ามางั้นเหรอ?...
รู้ดีว่าควรรีบผละออก แต่สมองกลับไม่ยอมรับฟังเลยแม้แต่น้อย ได้แต่เกาะเกี่ยวเสื้อเนื้อดีของร่างที่กอดเขาอยู่เอาไว้
ยิ่งกายแกร่งนั้นเบียดชิดเข้ามา ตัวเขาก็ยิ่งแสวงหาไออุ่นจากร่างนั้นมากขึ้น
ใบหน้านวลร้อนฉ่า
สมควรแล้วที่ถูกด่าว่าร่าน...
ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน
ทั้งที่ถูกฝืนบังคับ...
แต่เขาก็ยังรู้สึกโหยหาสัมผัสจากริมฝีปากนี้
...ตัวเขาช่างน่ารังเกียจนัก...
เสียงครางแว่วหวานครวญเครือในลำคอ สติที่ขาวโพลนไม่ได้รับรู้ถึงเสียงประตูที่ถูกเปิดออกเลยแม้แต่น้อย
ลูกน้องผู้ยกเอกสารก้าวข้ามธรณีประตูมาโดยไม่รู้เรื่องรู้ราว จากมุมที่เห็นหัวหน้าของเขากำลังแนบจุมพิตดูดดื่มกับร่างในอ้อมแขน ที่มีผ้านวมคลุมปิดจนถึงไหล่
เรือนผมสีเงินที่สยายยาวตรึงสายตาที่ควรจะเบือนหนีเอาไว้
เพียงแค่ริมฝีปากเปลี่ยนมุมสัมผัสใบหน้างดงามก็ปรากฏสู่สายตา
ใบหน้าหวานที่เปิดเผยอารมณ์ออกมาจนหมด ทำให้ความร้อนแล่นวาบไปทั่วร่างกายอย่างช่วยไม่ได้ แต่ทำไมเขาจึงได้รู้สึกคุ้นตากับใบหน้านั้นอย่างบอกไม่ถูกกันนะ
"ท่าน..สควอโล่?..." เสียงออกอุทานดังขึ้นเมื่อชื่อของบุคคลที่แสนคุ้นเคยผุดวาบเข้ามาในสมอง
แต่ยังไม่ทันพิสูจน์ให้มั่นใจอีกครั้งโกเมนกร้าวแสงที่ราวกับจะแทงทะลุทุกสิ่งก็ตวัดมามองอย่างดุดัน จนต้องรีบวางกองเอกสารในมือและรีบก้าวออกจากห้องโดยไม่ลืมปิดประตูตามหลัง
...หัวเกือบหลุดแล้วไหม????... ลูกน้องผู้น่าสงสารรีบเผ่นแน่บบออกจาจุดนั้นอย่างไม่คิดชีวิต
ถึงกระนั้นคนในห้องทังสองคนก็ยังไม่ผละออกจากกัน ริมฝีปากบางขยับเข้าราวกับต้องการอ้อนขอสัมผัสนั้นโดยไม่รู้ตัว
...ร่างกายที่ร้อนร่านนี้ช่างน่าโสโครกเหลือเกิน...
แซนซัสโลมเลียกลีบปากบางคู่นั้นต่ออีกพักหนึ่ง ก่อนผละออกอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาสีสดมองไปหน้าเชื่อมความต้องการนั้นด้วยสายตาที่คนถูกมองไม่อาจเข้าใจได้เอาเสียเลย
"บอส.." เสียงเรียกหวามหวิว ร่างบอบบางไม่ผิดกับแก้วเนื้อดีถูกวางลงบนเตียงหลังกว้าง มือหนาแนบสัมผัสเข้ากับพวงแก้มชื้นเหงื่อ
...ใบหน้ายวนอารมณ์นี้เขาไม่ต้องการให้ใครได้เห็น...
เสียงที่อาบย้อมไปด้วยความปรารถนานี้ เขาไม่ต้องการให้ใครได้ยิน
เรือนกายที่ตอบรับสัมผัสทุกสัมผัสนี้ เขาไม่ต้องการให้ใครได้มีโอกาสแตะต้อง
แกจะเข้าใจมันรึเปล่า...ไอ้ฉลามโง่...
อความารีนน้ำงามสบเข้ากับดวงตาสีแดงลึกล้ำที่ราวกับจะดูดตัวเขาเข้าไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
ทำไมถึงทำสายตาแบบนั้นล่ะ?...
...ทำไมถึงมองเศษสวะเช่นเขาราวกับของมีค่า...
มืออันไร้เรี่ยวแรงผลักแผ่นอกหนาให้ออกห่าง "บอสไปทำงานเถอะ..เอกสารมาแล้ว"
"แกนี่มันไม่เคยเข้าอะไรเลยจริงๆ"
"เอ๋?"
ร่างสูงไม่ต่อความเขาลุกขึ้นไปย้ายเอกสารมายังโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนทรุดตัวลงนั่งโดยใช้เตียงต่างเก้าอี้
ดวงตาคู่สวยมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างสงสัย
ตัวเขาไม่เข้าใจอะไรอย่างนั้นเหรอ?...
ทำไมล่ะ?ก็ตัวเขาเป็นแค่ของเล่นไม่ใช่เหรอ?...จะให้เขาเข้าใจอะไร?...
ร่างโปร่งชันกายขึ้นขยับเข้าไปใกล้คนที่นั่งหันหลังให้กับเขา บรรยากาศไม่น่าเข้าใกล้ที่รายล้อมร่างสูงใหญ่เอาไว้จางลงจนน่าประหลาด
ตอนนี้..ถ้าเขายื่นมือออกไป.. แซนซัสจะรับเอาไว้มั้ยนะ?...
ริมฝีปากบางยิ้มเจื่อนๆให้กับตนเอง ...จะเป็นไปได้ยังไง...
เพียงแค่สัมผัสนั้นดูอ่อนโยนขึ้น เพียงแค่ดวงตาคู่นั้นไม่เย็นชาอย่างที่เคย...
เขาก็เผลอคิดเข้าข้างตัวเองไปอีกแล้ว
ที่จริงแล้วแซนซัสก็คงแค่อยากดูปฏิกริยาของเขาก็เท่านั้น...
มันก็เหมือนทุกครั้ง...เขาไม่ควรจะรู้สึกอะไร...
แต่ว่า...แค่นิดเดียวก็ยังดี...
...อยากจะเข้าไปอยู่ใกล้ๆ...
ห้วงคิดที่ผลักดัน สควอโล่ค่อยขยับเข้าไปหาคนที่นั่งห่างออกไปไม่ไกลอย่างทุลักทุเล โดยลอบสังเกตท่าทีของร่างสูงไปด้วย ตั้งใจว่าถ้าคนตรงหน้าหันมาเขาก็จะไม่เข้าไปใกล้
...แต่สุดท้ายแล้วเจ้าของดวงตาสีเลือดก็ไม่ได้หันมาตำหนิ...
ร่างบางเข้าใกล้จนสามารถยึดชายเสื้อของนายเหนือหัวเอาไว้ได้ แม้จะเป็นเพียงจางๆ แต่ริมฝีปากบางก็ฉาบเคลือบด้วยความดีใจ
ใบหน้าหล่อคมยังคงสงบนิ่ง สายตาจับจ้องไปยังเอกสารในมือ
แม้จะนึกอยากให้โกเมนน้ำเอกคู่นั้นมองเขาด้วยสายตาที่จริงจังเช่นนั้นบ้าง มันก็คงเป็นไปไม่ได้เมื่อเพียงแค่มองเขาแซนซัสยังแทบไม่อยากจะทำให้เสียเวลา
สควอโล่ล้มตัวลงนอน มือเรียวยังจับชายเสื้อสีสะอาดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
...ถ้าสุดท้ายแล้วเรื่องบ้าๆนี้มันจะจบลงไม่ต้องมากกว่านี้ก็ได้...
ไม่ต้องสัมผัสเขาด้วยความรฝุ้สึกที่ต่างไปจากนี้...
ไม่ต้องทำตัวอ่อนโยนมากกว่าที่เป็นอยู่นี้...
...ไม่ต้องทำให้ตัวเขาแปลกไปกว่านี้...
อความารีนน้ำงามเบือนมองร่างสูงสง่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เปลือกตาบางจะปรือปิด กินเวลาไม่นานลมหายใจของคนไม่สบายก็สงบเรียบ บ่งบอกถึงการเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ของฉลามคลั่ง ให้เจ้าตัวไม่มีโอกาสได้ยินเสียงพึมพำแผ่วหวิวจากร่างที่กำลังตรวจเอกสาร
"ราตรีสวัสดิ์"
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เข้ามาเปลี่ยนวันที่เครี้ยกๆ
ความคิดเห็น