คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : นิยามรักบทที่ 2...(6)
“วินด์ นายมองไม่เห็นใช่มั้ย นายมองอะไรไม่เห็นเลยใช่รึเปล่า ทำไมนายต้องปิดบังฉัน” ...ตอนนี้เองที่รอยยิ้มนั้นชะงักค้างก่อนค่อยๆหุบลง หน้าเขาซีดเผือด
“ถ้านายมองเห็นฉันในตอนนี้ นายจะเอามือมาปิดตาฉันแบบนี้” ...พร้อมกันนั้น เธอก็เอามือเขามาปิดที่ดวงตาตามคำพูด
“แล้วนายก็จะบอกว่า...”
“อย่าร้องไห้เลย ขวัญร้องไห้แล้วตาจะบวมฉึ่งยังกะปลาทอง แต่ก็น่ารักอยู่ดี” เขาพูดเหมือนที่เคยพูด
เรียกเสียงหัวเราะของเธอได้นิดหนึ่ง หากน้ำตาที่มีกลับเพิ่มมากขึ้น มืออีกข้างมาลูบผมเธอเบาๆอย่างอ่อนโยนเช่นเคยราวกับปลอบประโลมเด็กน้อย...
“ทำไมเวลามีอะไรถึงไม่ยอมบอก นายเห็นฉันเป็นอะไรห๊ะ”...ทำไมคนที่ต้องเจ็บ ถึงได้มีแต่เขาคนเดียว
แม้ในยามที่คนที่เขารักจะเป็นฉัน เขาก็พร้อมที่จะยอมเจ็บให้ฉันได้มีความสุข...ทำไมเขาถึงต้องเจ็บปวด
ทุกครั้ง ทำไมกัน...
“ว๊า อุตส่าห์คิดว่าทำได้สมบูรณ์แบบแล้วเชียว ทำไมถึงรู้ได้นะ อุตส่าห์มาซ้อมตั้งหลายวัน”
“ขวัญจะแต่งงานกับพี่ชิน วินด์จะได้สบายใจ” เธอเห็นเขายิ้มเศร้าๆ จากดวงตาที่พร่าเต็มไปด้วยน้ำตา
“ก็ดีแล้วล่ะ แล้วส่งการ์ดมาบอกด้วยนะ” เธอเช็ดน้ำตาออก ก่อนส่งยิ้ม
“เรากลับบ้านกันเถอะ” เธอขับรถไปส่งเขาที่บ้าน ก่อนเขาลงจากรถ เธอบอกเขาเพียงประโยคสอง
ประโยคที่เขาคิดว่าจะจารในความทรงจำของเขาตลอดกาล...
“ถ%D
ความคิดเห็น