คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นิยามรัก...บทที่ 2 ( 2)
โชคดีที่เขาไม่เป็นอะไรมาก หมอบอกว่าเขาแค่กระทบกระเทือนเส้นประสาทนิดหน่อย แต่ต้องรอดูอาการและต้องพักฟื้นซักระยะ ฉันเองก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะมาคอยดูแลเขา แต่ฉันก็ถูกเขาห้ามโดยเด็ดขาด! อย่างไม่มีสาเหตุ แต่ฉันก็ดื้อมาที่โรงพยาบาลแทบทุกวัน และวันหนึ่งขณะที่ฉันแอบมาเยี่ยมเขาตามปกติ ได้ยินคนไข้ฤทธิ์มากจนน่าหมั่นไส้ กับรินรดา...
"ริน รินมาเยี่ยมผมทำไม ไม่ไปหาวัตล่ะ"
"ริน...เลิกกับวัตแล้วล่ะ"
"ทำไมล่ะ!!!"
"รินอยากมาดูแลวินด์ รินจะรับผิดชอบ..." ฉันได้ยินเสียงเขาหัวเราะดังลั่น
"ผมไม่อยากเป็นคนที่มาทำลายความรักระหว่างรินกับวัตหรอกนะ ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องดูแล เราดูแล
ตัวเองได้..." ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นร้องไห้
"ผมรู้...ว่ารินรักวัตมาก อย่าทำให้ผมต้องเป็นคนเลวด้วยการรั้งคุณไว้เลย"
"วินด์" ....ให้ตายเถอะ เลิกเป็นคนดีซะทีจะได้มั้ย ขอร้องล่ะ ฉันรู้ว่านายรักเขานะวินด์...แต่นายจะไม่สู้อะไรเพื่อให้คนที่รักอยู่เคียงข้างซะบ้างเลยเหรอ ฉันไม่อยากเห็นนายเจ็บอีกต่อไปแล้วนะ...สายลมของฉัน
หลังจากที่รินรดาออกจากห้องไปแล้ว ฉันก็เข้าไปในห้องแทนเธอ เขาที่นอนแด่ว อยู่บนเตียงพอเห็นเธอเข้าก็ดูตื่นตระหนกแบบแปลกๆ
"เราบอกไม่ให้เธอมาไง" ฉันทำหน้าเบื่อ ก่อนทำหน้าจริงจังใส่เขา
"แล้วไงล่ะ ขวัญจะมา และไม่มีใครห้ามขวัญได้ด้วย" ขาทรุดลงไปนอนอย่างเหนื่อยหน่าย พึมพำออก
มาเบาๆ ทั้งๆที่เธอเห็นนะว่าเขาแอบยิ้ม
"ยัยดื้อ" ...เหงาล่ะสิ เธอมาเยี่ยมเขาก็คงจะดีใจไม่น้อยน่ะแหละ...
"นี่ซื้อผลไม้ ขนมนมเนยมาเยี่ยมเยอะแยะเลย ระวังนะอยู่โรงบาลนานๆเข้าจะอ้วนเป็นหมู..."
"เฮ้ ไม่มีทางหรอก ถ้าเธอไม่ซื้อมาให้เราน่ะ" หญิงสาวยักไหล่ เตรียมตัวเก็บของที่เพิ่งค้นออกมา
"งั้นเอากลับก็ได้ ไม่เห็นจะเป็นไร"
"พูดเล่นน่า...วางเถอะๆ กำลังหิวเลย แหมพูดแค่นี้มีงอน"
"ว่าแต่เป็นไงบ้าง...หมอเค้าบอกว่าอาการนายเป็นไง ขาหัก...แขนหัก กะโหลกเดาะ...สมองพิการ..."
"พอเลย หยุดๆ ไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้น แค่ช้ำๆนิดๆหน่อยๆ"
"แล้วจะออกจากโรงพบาบาลเมื่อไหร่ มหาลัยที่ไม่มีวินด์นะ เหงาสุดๆเลย" ...เอ๊ะ นี่ฉันตาฝาดไปรึเปล่า
ทำไมอยู่เขาถึงได้หน้าแดงขึ้นมาอย่างนั้นล่ะ
"ไม่มีคนลอกน่ะสิ" ...ทว่าคำพูดที่เขาตบก็ทำให้เธอได้แต่ส่ายหัว คงไม่มั้ง...สงสัยคงตาฝาด
"ก็ใช่น่ะสิ แล้วก็ไม่มีใครคุยด้วย มีแต่คนบอกว่าเราไม่ชอบพูด พูดน้อยเกินไป จะมีก็นายคนเดียวล่ะมั้ง
ที่บอกว่าขวัญพูดมาก..." เขาหัวเราะดังลั่น
"หรือว่าไม่จริง เวลาขวัญอยู่กับเรา ขวัญเอาแต่พูดๆๆๆๆไม่หยุดเลย"
"เอ๊ะ! ก็วินด์พูดน้อยยิ่งกว่าขวัญอีกนี่ ถ้าขวัญไม่พูดก็ไม่มีอะไรทำน่ะสิ"
"จ้าๆ ยอมแพ้ก็ได้...ว่าแต่หาอะไรม่าให้คนน่ารักๆอย่างเรากินหน่อยเถอะ หิวจะตายแล้วเนี่ย"
"แล้วไม่บอก!" ฉันตวัดสายตาส่งค้อนไปให้วงเบ้อเริ่ม แล้วขณะที่เดินไปล้างผลไม้ในห้องน้ำก็ได้ยิน
เสียงหัวเราะลอยมาตามลม
หลังจากล้างผลไม้เสร็จ ก็ไปขอยืมมีดจากคุณนางพยาบาลมาปอกเปลือกให้พ่อคนไม่ยอมกินเปลือกผลไม้...เฮ้อ ทีกับฉันล่ะเอาแต่ใจ เอาแต่ใจ ทีกับผู้หญิงคนนั้นก็ทำเป็นเข้มแข็ง ไอ้ทุเรศเอ๊ย...จนในที่สุดก็ได้มีด ฟ้าขวัญกลับมานั่งปอกเปลือกแอ๊ปเปิ้ลตรงข้างเตียงเขา ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงก็นั่งมอง ไม่สิ จ้องเลยต่างหาก จ้องหน้า...จ้องมือ แล้วก็หันกลับมาจ้องหน้าอีกรอบ คนมันก็เขินเป็นนะ...ฉันก็เลยอดรนทนไม่ไหว พูดด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท ขณะที่หน้าก็ยังคงจดจ่อกับการปอกเปลือกแอ๊ปเปิ้ลอยู่
"วินด์...ถ้านายจ้องอีกทีนะ มีดในมืออาจลอยหวือไปจิ้มตรงหน้านายได้นะ ที่รัก...หึหึหึ"
"ยัยโหด" เขาพึมพำเบาๆแล้วเก็บหน้าเก็บตา ทำหน้าดื้อรั้นอย่างกับเด็ก...น่าร๊ากกกก...
"เอ้า เอาไปกินซะ จะได้เงียบๆ อย่านึกว่าขวัญไม่ได้ยินนะ เมื่อกี๊ที่พูดน่ะ ห๊ะ" เขายิ้มกว้าง โอ๋ฉัน! คิดดูสิ
เขาคิดว่าฉันอายุกี่ขวบกันเนี่ย
"โอ๋ๆ อย่าคิดมากเลยน๊า อย่างอนๆ เด็กดีๆ เดี๋ยวหอมแก้มทีนึง" เธอคลายยิ้มก่อนพูดทีเล่นทีจริง
"ถ้าหายงอนหอมแก้มจริงปะ" เขาทำหน้าเหวอไปครู่ใหญ่...นึกไม่ถึงล่ะสิ ว่านายน่ะพูดเล่น แต่ฉันน่ะเอาจริง แล้วเขาก็ยักไหล่
"มามะ" เธอชะโงกหน้าไปหาเขา
"พูดเล่น...ใครจะให้นายหอมแก้มฉัน เดี๋ยวช้ำหมด" ...แล้วในขณะที่ฉันกำลังจะเอาหน้ากลับ เขาก็
ชะโงกหน้ามาหอมแก้มฉันจริงๆ
"โฮ๊ยยยย ชื่นใจ..." เขายิ้มกว้าง...ในขณะที่แก้มฉันตรงที่เขาหอมไปเมื่อกี๊ แดงก่ำ
"ไอ้วินด์บ้า ไอ้ลามก ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้..." ...ฉันทำท่าจะด่าร่ายยาวต่อไปอีกแต่คนที่โดนด่าก็หาได้สะทกสะท้านไม่
"ด่าต่อเดี๋ยวหอมแก้มอีกข้างนะ..." ชายหนุ่มพูดขึ้นมาลอยๆ ทำเอาหน้าเธอวาบสี แดงก่ำ...นั่งเงียบไม่
คิดจะอ้าปากด่าต่ออีก ตั้งหน้าตั้งตาปอกเปลือกผลไม้ต่อไปเงียบๆ ภาพนั้นทำให้เขาอดหัวเราะออกมาไม่
ได้...ยัยซื่อเอ๊ย...น่ารักจริงๆ เอ๊ะ ไม่ดีแล้วไงล่ะ เขาไม่ควรรู้สึกกับเธอมากกว่าเพื่อน เธอควรที่จะได้พบคนที่ดียิ่งกว่าเขา...
"ขวัญรู้รึเปล่า เราโคตรภูมิใจเลยล่ะ ที่ได้ปกป้องริน...ได้ปกป้องคนที่เรารัก" ...เขาพูดย้ำความรู้สึกให้
เป็นไปตามนั้น ใช่...เขายังต้องรักริน ยังต้องรัก...จะรักผู้หญิงแสนดีตรงหน้าคนนี้ไม่ได้...จะทำให้เธอ
เจ็บปวดไม่ได้
ทว่าคำพูดนั้นทำให้หญิงสาวน้ำตาคลอเบ้า ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ตัวเองกำลังทำบ้าอะไรอยู่...
กำลังทำอะไรกัน...ผู้ชายคนนี้ไม่มีหัวใจให้ซักนิด แล้วจะคาดหวังอะไร ยัยโง่...ถึงจะอยู่เคียงข้างเขา
นานแค่ไหน ก็ไม่มีวันได้หัวใจเขาหรอก ไม่มีทางได้...ร่างบางลุกขึ้นยืน
"วินด์ เราขอถามอะไรอย่างนึงได้รึเปล่า"
"ได้สิ ถามหลายๆอย่างก็ได้"
"ถ้าเป็นเรา...ถ้าเป็นขวัญ วินด์จะช่วยขวัญทันทีแบบที่วินด์ทำกับรินรึเปล่า" เขาชะงัก แล้วนิ่งเงียบ
"ขวัญรู้ ขวัญรู้แล้ว...ไม่ต้องตอบหรอก อย่าตอบเลย..."
"ทำไมขวัญถามเราอย่างนี้ล่ะ เป็นเพื่อนกันเราก็ต้องช่วยอยู่ดีนะแหละ..." เขาพูดเสียงเล่นๆ เพื่อคลายบรรยากาศแต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย
"ก็เพราะขวัญไม่อยากเป็นแค่เพื่อนของวินด์แล้วไงล่ะ เราอยากเป็นมากกว่านั้น เรารักวินด์นะ รักทั้งที่ก็รู้
ดีว่าวินด์รักผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน !" ...ร่างบางปาดน้ำตาที่ร่วงหล่นแล้วหอมแก้มเข้าคืน...
"เราไม่อยากได้แบบนี้...เราไม่อยากได้ความรู้สึก เป็นแค่เพื่อน ของวินด์อีกแล้ว แนะนำนะ อย่าทำดีกับเราอีกเลย มันเป็นการสร้างความหวังรู้รึเปล่า..." ฉันมองหน้าเขาอีกครั้งก็เห็นแต่ดวงตาที่งงงวย...เขาอ้าปากจะพูดก่อนเลือกที่จะเงียบ ตอนนั้นเองที่ฉันตาสว่าง ฉันรู้เลยว่าเขากำลังปฏิเสธเพราะเขาจะทำหน้าแบบนี้เสมอ ถ้าเงียบ...นั่นหมายความว่า เขาไม่ต้องการจะพูดอะไรก็ตามที่ทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บปวด... ฉันถอนหายใจก่อนที่จะยิ้ม
"ขอบคุณสำหรับความใจดีทุกอย่างที่เคยมีให้แบบเพื่อน เราห่างกันซักพักจะดีกว่านะ หายเร็วๆล่ะ โชคดี" ...ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มทั้งที่มีน้ำตากลบตา ทั้งที่ฉันไม่ควรร้องไห้ให้เขาเห็น พลาดไปซะแล้ว...ตอนนี้เป็นเพื่อนก็ไม่ได้แล้วนะ ยัยขวัญเอ๊ย...
ความคิดเห็น