คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นิยามรักบทที่ 1 ทุกสิ่ง...คือความห่วงใย
เขามาตามที่เธอนัดในวันเกิดของเธอ เมื่อมาถึงก็เห็นเธอมองตามร่างสูงร่างหนึ่งจนลับตา ด้วยสายตาอาวรณ์จนเขาที่เดินยิ้มๆมาก็เข้าใจเหตุผลทั้งหมดที่ช่วงนี้เธอไม่ค่อยมีเวลาให้เขา เขาเดินเข้าไปหาเธอ ด้วยหน้าตาที่เคร่งขรึม “เราเลิกกันเถอะ” หญิงสาวเบิกตาโต มองหน้าเขานิ่งอึ้ง แล้วก็ก้มหน้าร้องไห้
“แพรขอโทษ ขอโทษนะคะ” เขายิ้มอ่อนๆ
“นี่เป็นของขวัญของการจากลา...สุขสันต์วันเกิดนะ...” เธอยื่นมือมารับงงๆแต่เมื่อฟังจนจบน้ำตาที่เริ่ม
หยุดหายก็กลับทะลักออกมาอีก...เธอไม่ควรทำร้ายจิตใจของผู้ชายคนนี้เลย ผู้ชายที่แสนดีนัก...
“พี่จิน...ขอโทษนะคะ แพรขอโทษ แพร...”
“พี่เป็นคนขอแพรเลิกนะ มาขอโทษพี่ทำไม”
“ก็พี่รู้ทุกอย่าง พี่รู้ แต่พี่ก็ยัง...ทำเพื่อแพร...ทั้งที่แพรรู้ว่าพี่จะเจ็บแพรก็ยังทำ แล้วพี่ก็ให้อภัยแพรซ้ำแล้วซ้ำเล่า....” ....ใช่เขารู้ เขารู้ระแคะระคายมาตั้งนานแล้วว่า แพรลันดา หญิงสาวตรงหน้าเขาคนนี้หันไปรักกับเพื่อนสนิทของเขา คีรวุฒิ และรู้ว่า...เขาไม่ควรบังคับจิตใจเธอ ให้ต้องเลือก ระหว่างเขาหรือ คีรวุฒิ เพราะนั่นจะทำให้เธอต้องลำบากใจ และเขาไม่เคยคิดอยากให้เธอเจ็บปวด ไม่เคยอยากเลย...
“ขอให้มีความสุขนะแพร ยิ้มมากๆ เพราะพี่ชอบตอนที่แพรยิ้มที่สุดเลยนะ” เธอพยายามยิ้มให้กับเขาทั้ง
ที่น้ำตาร่วงไม่ขาดสาย เขาหัวเราะทั้งที่หัวใจร้าวราน....เขานึกว่าวันนี้จะมาขอคืนดีกับเธอให้ได้แล้วทำไม
ถึงได้เป็นแบบนี้นะ แล้วเขาก็เดินจากไปพร้อมทั้งโทรไปบอกผู้ชายคนนั้น...ให้มาอยู่กับเธอ มาปลอบ
เธอ...คนดีของเขา
จากนั้นเขาก็เดินตากฝนไปนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าบ้าน ไม่มีแรงจะเดินเข้าบ้านด้วยซ้ำที่ลากตัวเองมาถึงบ้านได้ก็นับว่าบุญโขแล้ว แล้วซักพักร่างบางร่างหนึ่งก็ยืนตรงหน้าเขา กางร่มให้
“พี่จินถือร่มให้เค้กหน่อยได้มั้ยคะ” เขายื่นมือไปถือร่มอย่างว่าง่าตรงหน้าเขา กางร่มให้ บ้าน ไม่มีแรงจะเดินเข้าบ้านด้วยซ้ำที่ลากตัวเองมาถึงบ้านได้ก็นับว่าบุญโขแล้ว
“มาได้ไงน่ะเรา”
“ยัยแพรโทรบอกค่ะ...แล้วก็ขออนุญาตนะคะื” เขาเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ...ขออนุญาตไรวะ คิดแล้วมือบางก็กระทบลงบนใบหน้าเขา เสียงใสสั่นระริก
“พี่ทำบ้าอะไรน่ะ เค้กรู้ว่าพี่เจ็บแต่เลิกเก็บมาเจ็บคนเดียวซักทีได้มั้ย เอาแต่เก็บไว้ในใจอยู่นั่นแหละ ระบายออกมาซะมั่งสิคะ คนอื่นเค้าเป็นห่วงรู้มั้ย” เขาหัวเราะเสียงดัง แต่เธอก็ยังจับได้ถึงความร้าวรานของหัวใจ
“ใครล่ะ บอกพี่หน่อยสิ ใครล่ะจะมาเป็นห่วงพี่ ต่างคนต่างก็มีคนที่ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว...” เธอนั่งลงข้างๆเขาไม่สนใจว่าพื้นจะเปียกขนาดไหน เธอกอดเขาเบาๆ ร่างบางสั่นสะอื้นเจ็บยิ่งกว่า....เมื่อเห็นเขาเจ็บปวด
“เค้กไงคะ ผู้หญิงที่กำลังนั่งข้างๆพี่คนนี้กำลังเป็นห่วงพี่อยู่ ถ้าแพรไม่โทรมาบอกเค้กก็คงยังหาพี่ไม่เจอ...”
“แต่ว่า...”
“ถึงพี่จะไม่รัก ถึงจะรักเค้กไม่ลง แต่เค้กก็ยังจะยืนยันว่าเค้กจะอยู่กับพี่ จะคอยเป็นห่วงพี่ จนกว่า...พี่จะรักใคร จนกว่า...พี่จะเจอคนที่พี่รัก เค้กขออยู่ตรงนี้กับพี่นะคะ ” ร่างบางๆกอดเขาแน่นดวงหน้าใสซบลงที่หลังของเขาเขาถึึงได้สำนึก ว่ามีคนอย่างน้อยก็คนนึงที่กำลังเจ็บกว่าเขาแล้วนี่เขากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย...เขารู้สึกสมเพชตัวเองจัง
เธอเห็นเขาเดินมากับสาวสวยรุ่นเดียวกับเขาในสยามเซนเตอร์ กำลังเดินควงกระหนุงกระหนิงอยู่ หญิงสาวเลยโทรศัพท์เข้าไปหา เธอเห็นเขาหยิบขึ้นมามองอยู่ชั่ววินาทีก่อนจะปิดเครื่อง...เธอถอนหายใจยาว ก่อนจะหลับตา ...แสดงว่าที่เขานัดเธออกมาวันนี้ก็เพื่อควงสาวคนนั้นมาบอกรึเปล่าว่า ปล่อยให้เขาเป็นอิสระได้แล้ว เขามีความรักครั้งใหม่แล้ว...ใช่ไหม เธอส่งmsg ไปหาเขา...แล้วเดินกลับบ้านด้วยหัวใจเจ็บช้ำ ไปคาดหวังอะไรเนี่ย รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองจะต้องไม่เป็นที่รักแน่ๆอยู่แล้ว ยังไปแอบหวังอีก
หลังจากเขาไปส่งเพื่อนสาวที่คณะแล้วกลับมาถึงบ้านก็เลยรีบเปิดมือถือ ...ยัยนั่นอยู่ๆก็โทรมา โทรมาทำไม ต้องรีบโทรกลับๆ แล้วแมสเสจก็ดังขึ้น
...นัดเค้กมา เพื่อจะบอกลาใช่มั้ยคะ ขอบคุณนะคะที่บอกกันตรงๆ ว่าเค้กควรให้อิสระกับพี่จินได้แล้ว...เขามองตาค้าง หัวใจเหมือนกับจะชาวาบไปทั้งตัว ยัยบ้านั่นกำลังทำอะไรน่ะ เธอกำลังล้อเขาเล่นใช่รึเปล่า แต่เธอไม่เคยเล่นแรงถึงขนาดนี้นี่... เขาโทรหาเธอในทันทีที่อ่านจบ...ใจหายวาบ... ยัยนั่นกำลังทำอะไร ระหว่างที่คิดก็เดินมาหาเธอที่บ้าน...เพราะค่อนข้างจะมั่นใจ ว่ายัยนั่นชอบอยู่บ้านตัวเองหรือไม่ก็บ้านเขามากกว่าไปเที่ยวที่อื่น
“เค้กที่ส่งข้อความมาหมายความว่ายังไง พี่ไม่เข้าใจ”
“ไม่ได้ล้อเล่นค่ะ เค้กพูดความจริง วันนี้ที่พี่นัดเค้กให้ไปหา เค้กไปแล้ว แล้วเค้กก็เข้าใจทุกอย่าง ไม่
เป็นไรค่ะ พี่จิน เค้กรับได้ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ” ...ผู้หญิงดีๆเค้าควรทำกันแบบนี้ใช่ๆไหม...ทำถูก
แล้วใช่มั้ยนะ
“เค้ก...เค้กกำลังเข้าใจเรื่องอะไร บอกพี่ได้ไหม” น้ำเสียงอ่อนโยน อ่อนหวานในแบบที่
เธอไม่เคยได้ยินเลยซักครั้งทำให้ความดีในใจที่เธอพยายามสร้างขึ้นถูกทำลายลงไปจนหมด...
“เค้กรู้แล้วว่า...พี่จินมีคนรักคนใหม่แล้ว และเค้กก็รู้ตัวว่าตอนนี้เค้กไม่มีเหตุผลอะไรจะมาอยู่ข้างพี่ต่อไป เพราะฉะนั้นเค้กก็เลยทำอย่างนั้น” เขาเงียบไปพักใหญ่ๆ...ใครวะ คนรักคนใหม่ของเรา...ไม่รู้แฮะนึกไม่ออก แต่ที่แน่ๆในตอนนี้เขาจะต้องทำให้เธอเลิกเข้าใจผิดซะก่อน
“เค้กครับ...”
“คะ?”
“เค้กรู้อะไรมั้ย...” เธอนิ่งเงียบฟังเสียงนุ่มๆของเขา น้ำตาไหลออกมาช้าๆอย่างไม่รู้สาเหตุ
“เค้กกำลังเข้าใจผิด...พี่ยังไม่มีใครเลย และคนรักคนใหม่ของพี่ พี่ก็เล็งผู้หญิงที่จะมาทำหน้าที่นี้เอาไว้แล้ว ...” เธอกลั้นสะอื้นเอาไว้...ไม่อยากฟังเลย ไม่อยากฟัง
“เป็นผู้หญิงที่ไม่สวยอะไรมากมาย ยิ้มง่าย ร่าเริงกับคนอื่น เห็นใจคนอื่นเสมอ น่ารัก อ่อนโยน และที่สำคัญเธอคนนั้นพี่คิดนะ...พี่แอบคิดว่าเธอก็กำลังหลงรักพี่เหมือนกัน” เธอพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น แต่เสียงที่หลุดออกไปมันกลับฟังดูไม่ดีนัก
“ดีจังเลยค่ะ ยินดีด้วยนะคะ แต่ว่าใครเหรอคะ บอกเค้กได้รึเปล่า” เธอฝืนพูด...ฝืนถามออกไป...ทั้งที่ไม่อยากฟังคำตอบแม้แต่นิดเดียว เขาเงียบไปชั่วครู่เพื่อที่จะไขกุญแจบ้านของเธอที่แม่ของเธอเคยฝากให้เขาดูแลเธอ อยู่นั่นเอง...นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น เขารีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาเบาๆ ไม่ให้เธอรู้ตัว ...เสียงนุ่มๆก็ล้อเลียน เล่นราวกับน้องน้อย...
“เสียงฟังดูไม่ดีเลย เค้กกำลังร้องไห้อยู่เหรอ ร้องทำไมน่ะ” ...เขาเห้นร่างบางเช็ดน้ำตาป้อยๆแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ทว่าเสียงที่ตอบกลับมาทำให้ใจเขาสะท้าน
“เค้กไม่ได้ร้องไห้นี่คะ พี่จินอยู่ไกลล่ะมั้งก็เลยหูฝาด เค้กไม่ได้ร้องไห้ เค้กจะร้องไห้ทำไมคะ ในเมื่อพี่จินกำลังจะมีความสุข”
“เหรอคะ แต่ที่พี่เห็น พี่เห็นเค้กของพี่กำลังร้องไห้อยู่นี่คะ” ร่างบางรีบหันหน้ามองหา โชคดีที่เขาหลบทัน แต่เขาก็เห็นร่างบางมีรอยยิ้มติดอยู่ที่ริมฝีปากนิดหน่อยกับคำว่า...เค้กของพี่...
“โอเคจ้ะ ไม่ร้องก็ไม่ร้อง แล้วเค้กอยากรู้จริงๆรึเปล่าว่าคนที่พี่กำลังจะตั้งหน้าตั้งตาจีบให้เธอยอมหลวมตัวคบกับพี่ให้ได้น่ะ คือใคร”
“อยากรู้ค่ะ” เขาอ้อมหลังเธอแล้วกอดเธอไว้กับตัวแน่นก่อนหอมแก้มใสๆที่เปรอะคราบน้ำตาฟอดใหญ่
ร่างบางสะดุ้งเฮือกรีบหันกลับมา ริมฝีปากที่กำลังสั่นระรกด้วยแรงสะอื้นกำลังจะอ้าปากค้างแล้วก็สบ
โอกาสเหมาะ เขาจุ๊บลงไปที่ริมฝีปากนั้นทันที ร่างเล็ก เบิกตาโต น้ำตาเหือดหาย เขาปิดโทรศัพท์แล้ว
โยนลงไปบนโต๊ะใกล้ๆ นิ้วปาดน้ำตาออกจากแก้มใสขณะที่ถาม พร้อมรอยยิ้มกว้างขวางเต็มหน้า
“ร้องทำไมเอ่ย ไม่รู้จริงเหรอ ว่าผู้หญิงคนที่พี่พูดถึงคือใคร” เธอส่ายหน้าดิกกับอกกว้างอันอบอุ่นของ
เขา
“ไม่รู้ค่ะ ไม่รู้จริงๆ”
“ถึงพี่จะจูบเค้กไปแล้วเนี่ยนะ” เขาไม่ต้องมองก็รู้เลยว่ายัยเด็กน้อยของเขาต้องหน้าแดงถึงหูอยู่แน่ๆ
“พูดก็ได้...พี่จินรักเค้ก โอเคมั้ยเอ่ย” ทว่าร่างบางก็ยังคงส่ายหน้าดิกอยู่ดี เขาเริ่มจั๊กจี้แล้วนะที่ผมของเธอปัดไปปัดมากับอกของเขาเนี่ย
“แล้วจะเอายังไงกับพี่ล่ะคะ” เขาดันตัวเธอออกจากอกเบาๆก่อนที่เขาจะอดใจไว้ไม่ไหว เขาเห็นดวงหน้าใสแดงก่ำ น่ารักน่าเอ็นดู เออแฮะ...บทเขาจะไม่รู้ความรู้สึกเธอ เขาก็มองไม่เห็น ไม่ใส่ใจแม้ซักนิด...แต่พอจะมองเห็นขึ้นมาที ก็เห็นทุกอย่าง ความรู้สึกของเธอ...ทั้งจากท่าที ใบหน้า สายตา เห็นว่าเธอรักเขามากแค่ไหน...โง่จริงๆไอ้จินเอ๊ย
“ไม่โอเคค่ะ”
“อ้าว!”
“เค้กไม่เชื่อ ไม่เชื่อเลยว่าพี่จินจะมารักอะไรเด็กแบบเค้ก รักแบบน้องสาวก็บอกมาเถอะค่ะ”
“พี่ขอได้มั้ยคะ ไอ้คำว่าน้องสาวเนี่ย โอเคพี่ยอมรับว่าพี่เคยพูดแต่ว่า ตอนนี้พี่รู้จริงๆแล้วค่ะ ว่าพี่น่ะไม่
อยากมีน้องสาว ไม่อยากมี...เลยจริงๆ”
“ก็ไม่ต้องมีก็ดีแล้วไงคะ เค้กไปล่ะ” เธอสะบัดไหล่ออกจากมือทั้งสองข้างของเขา
“อย่าเพิ่งเข้าใจผิดสิคะ พี่ไม่อยากมีน้องสาว...โดยเฉพาะถ้าคนที่จะมาเป็นน้องสาวพี่เป็นเค้ก เพราะว่าพี่...อยากให้เค้กเป็นมากกว่าน้องสาวไงคะ” ดวงหน้าใสเบิกตาโต แล้วถ้าเขามองไม่ผิด ราวกับว่าเขาจะเห็นดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย
“แล้วอยากให้เค้กเป็นอะไรคะ”
“ตั้งแต่วันนี้พี่อยากให้เค้กเป็นคนรักของพี่...โอเคมั้ยเอ่ย” เขาคาดคั้นคำตอบจากเธอด้วยการกระชับวง
กอดแน่น...ร่างบางดิ้นขลุกขลักกับอกเขา
“ปล่อยเค้กน๊า เค้กอึดอัด โธ่! พี่จิน...ก็ได้ค่ะ ก็ได้แต่ว่า...” หญิงสาวจ้องหน้าเขานิ่ง
“...พี่จินต้องรักเค้กคนเดียวนะคะ แล้วก็ห้ามไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นด้วย” พอฟังข้อแม้ที่เธอมีจบปุ๊บ เขาก็
หัวเราะลั่น มือหนาขยี้ผมยาวแค่บ่าจนศีรษะเล็กๆนั้นโยกไปมา
“พี่จิ๊น หัวเค้กยุ่งหมดแล้ว...” ชายหนุ่มหัวเราะลั่นและยิ่งขยี้ลงไปบนผมนิ่มสลวยนั่นแรงขึ้นก่อนดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนแล้วอดหอมแก้มนั้นฟอดใหญ่...
“เอ๊...ทะลึ่งใหญ่แล้วนะคะ” ร่างบางที่ถูกกอดในอ้อมกอดยิ้มหวานเต็มไปด้วยความสุข...เธอรอเวลานี้มา
นานมาก...คงนับตั้งแต่วันที่เธอได้สบตากับเขาครั้งแรกแล้วล่ะมั้ง...“”
ความคิดเห็น