ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : coven ~arrive~ [2]
coven
~arrive~
[2]
สวนสาธารณะประจำหมู่บ้านที่โอบล้อมไปด้วยต้นไม้ ใบไม้สีเขียวขจี ดอกไม้หลากหลายพันธุ์ีที่เหล่าผีเสื้อบินรอบๆหลากหลายสี แสงแดดส่องกระทบผิวน้ำในบ่อประกายเป็นสีรุ้ง บรรยากาศที่ดูอบอุ่นและสบายนี้คงเหมาะกับผู้ที่เหน็ดเหนื่อยกับการทำงานหรือกิจกรรมต่างๆมาเดินเล่นหรือพักผ่อนใจ
แน่นอน อีวานชอบที่นี่มาก มันทำให้เธอลืมเจ็บปวดแผลที่พ่อของเธอทำได้ดีทีเดียว
เธอนั่งอยู่กับชายแปลกหน้าบนม้านั่ง เบื้องหน้ามีแอ่นน้ำที่มีแสงแดดส่องกระทบ เธอและเขานั่งมองไปยังเบื้องหน้าทั้งคู่
แม้เขาจะบอกว่าอยากพูดคุยกับเธอมากกว่านี้ แต่ทั้งสองก็นั่งเงียบอยู่ได้ประมาณห้านาทีแล้ว...
"เอ่อ..."อีวานค้นของที่อยู่ในถุงกระดาษถุงใหญ่ที่เธอใส่ของที่เธอซื้อมาจะนำกลับไปบ้าน เธอหยิบแอปเปิ้ลมาลูกนึง"ทานไหมคะ?"
แพนเธอร์รับแอปเปิ้ลจากเธอ แต่เขาไม่ได้กินทันที เขาหยิบมีดเล่มหนึ่งจากในเสื้อโค้ท แพนเธอร์ใช้มีดเล่มนั้นปอกแอปเปิ้ลไปเรื่่อยๆ อีวานมองมีดของแพนเธอร์อย่างตั้งใจ
แพนเธอร์ยื่นชิ้นแอปเปิ้ลให้เธอชิ้นนึง มันถูกแกะเป็นรูปกระต่าย อีวานรู้สึกตื่นตาเพราะเธอไม่เคยเห็นแอปเปิ้ลถูกแกะสลักเป็นแบบนี้มาก่อน
"อ่ะ ขอบคุณค่ะ"เธอรับมันมาแต่ยังคงถือไว้ เธอจ้องมันพลางลูบไล้ไปมา"ใช้มีดคล่องจังนะคะ"
"ก็นะ ฉันมักจะต้องใช้มีดในการทำงานบ่อยๆน่ะ"แพนเธอร์เช็ดมีดแล้วลงใส่เสื้อเหมือนเดิมแล้วกัดชิ้นแอปเปิ้ล มือขวาคงถือชิ้นที่เหลือไว้
"เป็นพ่อครัวเหรอคะ?"
"ถ้าฉันบอกว่าเป็นนักฆ่า เธอจะเชื่อมั้ย?"แพนเธอร์พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ เสียงของเขาฟังดูเรียบง่ายและเยือกเย็นในคราวเดียวกัน
อีวานนิ่งเงียบ เธอไม่ได้ตกใจกับคำว่านักฆ่าของแพนเธอร์ แต่เธอกลับสงสัยมากกว่า...
"...ถ้าอย่างนั้น คุณแพนเธอร์คงเข้าใจสินะคะ ว่า'ฆ่า'...มันคืออะไร?"
แพนเธอร์ตกใจกับคำถามของอีวาน เขามองเธอด้วยความสงสัยก่อนที่จะตอบคำถามกลับไป
"มันก็คือการทำลายสิ่งๆหนึ่งลง แต่สามารถส่งกระทบให้กับสิ่งอื่นๆอีกหลายสิ่งให้สามารถแสดงผลต่างๆกันออกไปได้น่ะ"
แพนเธอร์หลบสายตาของอีวานแล้วหันไปมองแอ่นน้ำข้างหน้าแทน
"แล้วทำไมมันกลายเป็นงานด้วยล่ะ งานที่ต้องทำลายสิ่งหนึ่งๆลงแบบนั้น"อีวานถามด้วยความสงสัย
"เพราะบางครั้งการทำลายสิ่งๆหนึ่งลง มันก็สามารถเกิดผลดีได้ชั่วคราวน่ะสิ"
"แล้ว...การทำงานนักฆ่า มันส่งผลดีกับคุณแพนเธอร์ไหมคะ?"
"...ถ้าพูดถึงสิ่งที่ได้รับมันก็คือเงินสกปรกก้อนๆนึง ฉันเองก็ไม่ได้ชอบมันเท่าไหร่ แต่มันเป็นงานที่จำเป็นน่ะ...."แพนเธอร์มองมือขวาของเขา มือขวาที่หยาบหนาและใหญ่ที่กำลังถือชิ้นแอปเปิ้ลแกะสลักรูปกระต่ายที่ไม่ได้เข้ากับมือเลย แท้จริงเป็นมือที่มักจะถือมีดชโลมเลือดอยู่เสมอเวลาทำงาน สีหน้าเขาเศร้าหมองลงทันที
อีวานมองแพนเธอร์แล้วนิ่งเงียบไป...แล้วเริ่มเปล่งเสียงจากลำคอกล่าวพูดสิ่งที่อยู่จิตใจออกมา...
".....บาดแผลพวกนี้...คุณพ่อของหนูเป็นคนทำเองค่ะ เพราะหนู'ฆ่า'สิ่งที่สำคัญของคุณพ่อไปถึงสองอย่างตั้งแต่หนูเกิดมา..."
อีวานเล่าเรื่องทั้งหมดให้แพนเธอร์ฟังอย่างวางใจ ทั้งทีเธอกับเขาเพิ่งจะเจอกันเพียงไม่ถึึ่งช.ม. แพนเธอร์เองก็รับฟังอย่างตั้งใจ แต่สีหน้าเขาก็ยังดูเศร้า
ราวกับเจ็บปวดแทนอีวาน
อีวานที่กำลังใส่เสื้อของเด็กผู้ชายที่เป็นแค่เสื้อเชิ้ตสีเขียวรูปหุ่นยนต์ กางเกงขาสั้นถึงเข่าสีเทา แท้จริงเป็นเสื้อของน้องชายฝาแฝดของเธอที่พ่อของเธอซื้อให้ลูกชายโดยเฉพาะ ร่างกายเต็มไปด้วยพลาสเตอร์และผ้าพันแผล ใบหน้าบวมเป่งที่แปะพลาสเตอร์บรรเทาอาการปวดเอาไว้....ซึ่งมันไม่สมควรที่จะเป็นสภาพของเด็กสาวตัวเล็กวัยเจ็ดขวบเลยสักนิด...
"อีวาน...เธอแค้นพ่อของเธอหรือเปล่า?"
อีวานทำหน้าสงสัย"แค้นคืออะไรเหรอคะ?"
"มันก็คือความรู้สึกที่อยากจะทำลายสิ่งๆหนึ่งลง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลเพียงเล็กน้อยหรืออะไรก็ตามน่ะ"
อีวานนึกถึงฝันทุกคืนของเธอทันที...
"...หนูไม่แน่ใจหรอกค่ะ...แต่ทุกคืน..ที่หนูโดนคุณพ่อทำร้าย หนูมักจะได้ยินคำูพูดหลายๆคำทุกครั้ง..."อีวานยิ้ม แต่แววตายังคงปวดกร้าว"....หนึ่งในนั้น มีคำๆนึงที่ได้ยินบ่อยที่สุด...คือคำว่า'ฆ่า'ค่ะ...."
แพนเธอร์ลูบหัวอีวานเบาๆ มือใหญ่ๆที่เต็มไปด้วยแผลเป็นลูบไล้เส้นผมดำที่แห้งกรอบไปมา ศีรษะเล็กๆที่ถูกสัมผัสยังคงนิ่งราวกับยอมรับมือใหญ่ๆที่ดูน่ากลัวแต่อบอุ่นนี้...
"...ถ้าอย่างนั้น"แพนเธอหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งและปากกาแท่งนึงออกมาแล้วขีดเขียนบางอย่างลงไปก่อนจะยื่นให้อีวาน
"ถ้าเธอเผลอทำลายพ่อของเธอเมื่อไหร่ โทรบอกฉัน แล้วฉันจะไปหาเธอเอง"
อีวานรับมันมาถือไว้ก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋าตังค์ เธอสงสัยเหลือเกินว่าทำไมชายแปลกหน้าผู้นี้ถึงได้ดีกับเธอมากขนาดนี้
"ทำไม...คุณต้องทำดีกับหนูมากขนาดนี้ล่ะ?"แพนเธอร์หันมามองเธอแล้วยิ้มให้
"...เพราะฉันอยากได้ยินความปรารถณาที่แท้จริงจากจิตใจของเธอน่ะสิ"แพนเธอร์กล่าวพลางลุกขึ้นแล้วยื่นแอปเปิ้ลที่เหลือคืนให้อีวาน
"ฉันคงจะอยู่ในเมืองนี้สักพัก เพราะฉันมี'งาน'ต้องทำจนกว่าจะเสร็จน่ะ อย่าลืมติดต่อมาล่ะโทรมาเล่าเรื่องที่อยากจะเล่า หรือถ้าวันไหนว่างๆฉันอาจพาเธอไปเที่ี่ยวก็ได้"
แพนเธอร์ยิ้มให้อีวานด้วยสีหน้าอ่อนโยนจนอีวานหน้าแดง ทำเอานักฆ่าร่างใหญ่หัวเราะออกมาได้เลยทีเดียว
แล้วแพนเธอร์ก็ขอลาเนื่องจากต้องกลับที่พักก่อนที่จะได้เริ่มเวลาทำงานภายในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้
--------------------------------------------------------------
แสงสีส้มทอดส่องไปทั่วชุมชน มันเป็นสีที่ดูอบอุ่น แต่ก็เป็นสิ่งที่บอกว่าเป็นเวลาเย็นที่เด็กๆได้เวลากลับบ้านแล้ว อีวานเองก็เช่นกัน เธอต้องรีบไปเตรียมอาหารเย็นก่อนที่พ่อของเธอจะกลับจากที่ทำงาน แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นบางอย่าง...
ลูกแมวขนสีเทาเข้มที่ดูผอมแห้งกำลังตัวสั่นด้วยความหิวอยู่ในลังกระดาษสกปรกอยู่ที่กองทิ้งขยะ....
อีวานนั่งยองๆมองมันเธอรู้สึกว่ามันคล้ายเธอ เป็นสิ่งที่ไม่มีใครต้องการแล้วต้องทนเจ็บปวดโดยที่ไม่รู้เรื่องราว อีวานหยิบแอปเปิ้ลชิ้นนึงแล้วบิออกมาเป็นชิ้นเล็กๆให้ลูกแมวกินมันกินจนหมดก่อนที่จะเอาหน้าถูไถกับมือของอีวาน
จนเธอรู้สึกว่าอยากจะนำมันมาเลี้ยงที่บ้าน...
แน่นอนว่าพ่อของเธอไม่ยอมแน่ๆ...
แต่เธอก็ยังอยากจะเลี้ยงมัน...
"...ไปอยู่กับฉันมั้ย?"ลูกแมวร้องเสียงหวานเหมือนกับมันตอบรับคำชวนของอีวาน เธอจึงอุ้มมันและอุ้มถุงกระดาษกลับบ้านไปพร้อมกัน
เมื่อถึงบ้าน อีวานรีบวางถุงกระดาษถุงใหญ่ไว้บนโต๊ะกินข้าวแล้วรีบอุ้มลุกแมวขึ้นห้องไป เธอนำผ้าเช็ดตัวผืนนึงมาทำเป็นที่นอนของมัน นำกระดาษหนังสือพิมพ์มาทำเป็นที่ถ่ายของเสียของลูกแมว แล้วเทนมใส่จานเล็กๆให้ลูกแมวกิน
เธอมองมันอย่างมีความสุข ก่อนจะหันไปมองบั้นท้ายของมัน
มันเป็นตัวผู้
"นี่ ฉันจะเลี้ยงเธอไว้จนกว่าเธอจะแข็งแรงนะ ถึงตอนนั้นฉันถึงจะปล่อยเธอไป ตกลงมั้ย?"เจ้าลูกแมวร้องตอบ"ว่าแต่จะชื่ออะไรดีล่ะ..."
แว่บนึงเธอนึกถึงชื่อๆหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขในวันนี้....ดูน่ากลัวแต่กลับอบอุ่น...มือใหญ่ที่หยาบกร้านที่แต่ละสัมผัสรู้สึกอ่อนโยน...
....มันเป็นชื่อที่เธอรู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจ...
"...แพนเธอร์....ต่อไปนี้เธอชื่อแพนเธอร์นะ?"
ดวงตาสีฟ้าของเจ้าลูกแมวสบตากับเธอ พร้อมกับร้องขานรับเธอเหมือนกับมันเข้าใจในสิ่งที่อีวานพูด....
-------------------End ~arrive~[2]-------------------
~arrive~
[2]
สวนสาธารณะประจำหมู่บ้านที่โอบล้อมไปด้วยต้นไม้ ใบไม้สีเขียวขจี ดอกไม้หลากหลายพันธุ์ีที่เหล่าผีเสื้อบินรอบๆหลากหลายสี แสงแดดส่องกระทบผิวน้ำในบ่อประกายเป็นสีรุ้ง บรรยากาศที่ดูอบอุ่นและสบายนี้คงเหมาะกับผู้ที่เหน็ดเหนื่อยกับการทำงานหรือกิจกรรมต่างๆมาเดินเล่นหรือพักผ่อนใจ
แน่นอน อีวานชอบที่นี่มาก มันทำให้เธอลืมเจ็บปวดแผลที่พ่อของเธอทำได้ดีทีเดียว
เธอนั่งอยู่กับชายแปลกหน้าบนม้านั่ง เบื้องหน้ามีแอ่นน้ำที่มีแสงแดดส่องกระทบ เธอและเขานั่งมองไปยังเบื้องหน้าทั้งคู่
แม้เขาจะบอกว่าอยากพูดคุยกับเธอมากกว่านี้ แต่ทั้งสองก็นั่งเงียบอยู่ได้ประมาณห้านาทีแล้ว...
"เอ่อ..."อีวานค้นของที่อยู่ในถุงกระดาษถุงใหญ่ที่เธอใส่ของที่เธอซื้อมาจะนำกลับไปบ้าน เธอหยิบแอปเปิ้ลมาลูกนึง"ทานไหมคะ?"
แพนเธอร์รับแอปเปิ้ลจากเธอ แต่เขาไม่ได้กินทันที เขาหยิบมีดเล่มหนึ่งจากในเสื้อโค้ท แพนเธอร์ใช้มีดเล่มนั้นปอกแอปเปิ้ลไปเรื่่อยๆ อีวานมองมีดของแพนเธอร์อย่างตั้งใจ
แพนเธอร์ยื่นชิ้นแอปเปิ้ลให้เธอชิ้นนึง มันถูกแกะเป็นรูปกระต่าย อีวานรู้สึกตื่นตาเพราะเธอไม่เคยเห็นแอปเปิ้ลถูกแกะสลักเป็นแบบนี้มาก่อน
"อ่ะ ขอบคุณค่ะ"เธอรับมันมาแต่ยังคงถือไว้ เธอจ้องมันพลางลูบไล้ไปมา"ใช้มีดคล่องจังนะคะ"
"ก็นะ ฉันมักจะต้องใช้มีดในการทำงานบ่อยๆน่ะ"แพนเธอร์เช็ดมีดแล้วลงใส่เสื้อเหมือนเดิมแล้วกัดชิ้นแอปเปิ้ล มือขวาคงถือชิ้นที่เหลือไว้
"เป็นพ่อครัวเหรอคะ?"
"ถ้าฉันบอกว่าเป็นนักฆ่า เธอจะเชื่อมั้ย?"แพนเธอร์พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ เสียงของเขาฟังดูเรียบง่ายและเยือกเย็นในคราวเดียวกัน
อีวานนิ่งเงียบ เธอไม่ได้ตกใจกับคำว่านักฆ่าของแพนเธอร์ แต่เธอกลับสงสัยมากกว่า...
"...ถ้าอย่างนั้น คุณแพนเธอร์คงเข้าใจสินะคะ ว่า'ฆ่า'...มันคืออะไร?"
แพนเธอร์ตกใจกับคำถามของอีวาน เขามองเธอด้วยความสงสัยก่อนที่จะตอบคำถามกลับไป
"มันก็คือการทำลายสิ่งๆหนึ่งลง แต่สามารถส่งกระทบให้กับสิ่งอื่นๆอีกหลายสิ่งให้สามารถแสดงผลต่างๆกันออกไปได้น่ะ"
แพนเธอร์หลบสายตาของอีวานแล้วหันไปมองแอ่นน้ำข้างหน้าแทน
"แล้วทำไมมันกลายเป็นงานด้วยล่ะ งานที่ต้องทำลายสิ่งหนึ่งๆลงแบบนั้น"อีวานถามด้วยความสงสัย
"เพราะบางครั้งการทำลายสิ่งๆหนึ่งลง มันก็สามารถเกิดผลดีได้ชั่วคราวน่ะสิ"
"แล้ว...การทำงานนักฆ่า มันส่งผลดีกับคุณแพนเธอร์ไหมคะ?"
"...ถ้าพูดถึงสิ่งที่ได้รับมันก็คือเงินสกปรกก้อนๆนึง ฉันเองก็ไม่ได้ชอบมันเท่าไหร่ แต่มันเป็นงานที่จำเป็นน่ะ...."แพนเธอร์มองมือขวาของเขา มือขวาที่หยาบหนาและใหญ่ที่กำลังถือชิ้นแอปเปิ้ลแกะสลักรูปกระต่ายที่ไม่ได้เข้ากับมือเลย แท้จริงเป็นมือที่มักจะถือมีดชโลมเลือดอยู่เสมอเวลาทำงาน สีหน้าเขาเศร้าหมองลงทันที
อีวานมองแพนเธอร์แล้วนิ่งเงียบไป...แล้วเริ่มเปล่งเสียงจากลำคอกล่าวพูดสิ่งที่อยู่จิตใจออกมา...
".....บาดแผลพวกนี้...คุณพ่อของหนูเป็นคนทำเองค่ะ เพราะหนู'ฆ่า'สิ่งที่สำคัญของคุณพ่อไปถึงสองอย่างตั้งแต่หนูเกิดมา..."
อีวานเล่าเรื่องทั้งหมดให้แพนเธอร์ฟังอย่างวางใจ ทั้งทีเธอกับเขาเพิ่งจะเจอกันเพียงไม่ถึึ่งช.ม. แพนเธอร์เองก็รับฟังอย่างตั้งใจ แต่สีหน้าเขาก็ยังดูเศร้า
ราวกับเจ็บปวดแทนอีวาน
อีวานที่กำลังใส่เสื้อของเด็กผู้ชายที่เป็นแค่เสื้อเชิ้ตสีเขียวรูปหุ่นยนต์ กางเกงขาสั้นถึงเข่าสีเทา แท้จริงเป็นเสื้อของน้องชายฝาแฝดของเธอที่พ่อของเธอซื้อให้ลูกชายโดยเฉพาะ ร่างกายเต็มไปด้วยพลาสเตอร์และผ้าพันแผล ใบหน้าบวมเป่งที่แปะพลาสเตอร์บรรเทาอาการปวดเอาไว้....ซึ่งมันไม่สมควรที่จะเป็นสภาพของเด็กสาวตัวเล็กวัยเจ็ดขวบเลยสักนิด...
"อีวาน...เธอแค้นพ่อของเธอหรือเปล่า?"
อีวานทำหน้าสงสัย"แค้นคืออะไรเหรอคะ?"
"มันก็คือความรู้สึกที่อยากจะทำลายสิ่งๆหนึ่งลง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลเพียงเล็กน้อยหรืออะไรก็ตามน่ะ"
อีวานนึกถึงฝันทุกคืนของเธอทันที...
"...หนูไม่แน่ใจหรอกค่ะ...แต่ทุกคืน..ที่หนูโดนคุณพ่อทำร้าย หนูมักจะได้ยินคำูพูดหลายๆคำทุกครั้ง..."อีวานยิ้ม แต่แววตายังคงปวดกร้าว"....หนึ่งในนั้น มีคำๆนึงที่ได้ยินบ่อยที่สุด...คือคำว่า'ฆ่า'ค่ะ...."
แพนเธอร์ลูบหัวอีวานเบาๆ มือใหญ่ๆที่เต็มไปด้วยแผลเป็นลูบไล้เส้นผมดำที่แห้งกรอบไปมา ศีรษะเล็กๆที่ถูกสัมผัสยังคงนิ่งราวกับยอมรับมือใหญ่ๆที่ดูน่ากลัวแต่อบอุ่นนี้...
"...ถ้าอย่างนั้น"แพนเธอหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งและปากกาแท่งนึงออกมาแล้วขีดเขียนบางอย่างลงไปก่อนจะยื่นให้อีวาน
"ถ้าเธอเผลอทำลายพ่อของเธอเมื่อไหร่ โทรบอกฉัน แล้วฉันจะไปหาเธอเอง"
อีวานรับมันมาถือไว้ก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋าตังค์ เธอสงสัยเหลือเกินว่าทำไมชายแปลกหน้าผู้นี้ถึงได้ดีกับเธอมากขนาดนี้
"ทำไม...คุณต้องทำดีกับหนูมากขนาดนี้ล่ะ?"แพนเธอร์หันมามองเธอแล้วยิ้มให้
"...เพราะฉันอยากได้ยินความปรารถณาที่แท้จริงจากจิตใจของเธอน่ะสิ"แพนเธอร์กล่าวพลางลุกขึ้นแล้วยื่นแอปเปิ้ลที่เหลือคืนให้อีวาน
"ฉันคงจะอยู่ในเมืองนี้สักพัก เพราะฉันมี'งาน'ต้องทำจนกว่าจะเสร็จน่ะ อย่าลืมติดต่อมาล่ะโทรมาเล่าเรื่องที่อยากจะเล่า หรือถ้าวันไหนว่างๆฉันอาจพาเธอไปเที่ี่ยวก็ได้"
แพนเธอร์ยิ้มให้อีวานด้วยสีหน้าอ่อนโยนจนอีวานหน้าแดง ทำเอานักฆ่าร่างใหญ่หัวเราะออกมาได้เลยทีเดียว
แล้วแพนเธอร์ก็ขอลาเนื่องจากต้องกลับที่พักก่อนที่จะได้เริ่มเวลาทำงานภายในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้
--------------------------------------------------------------
แสงสีส้มทอดส่องไปทั่วชุมชน มันเป็นสีที่ดูอบอุ่น แต่ก็เป็นสิ่งที่บอกว่าเป็นเวลาเย็นที่เด็กๆได้เวลากลับบ้านแล้ว อีวานเองก็เช่นกัน เธอต้องรีบไปเตรียมอาหารเย็นก่อนที่พ่อของเธอจะกลับจากที่ทำงาน แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นบางอย่าง...
ลูกแมวขนสีเทาเข้มที่ดูผอมแห้งกำลังตัวสั่นด้วยความหิวอยู่ในลังกระดาษสกปรกอยู่ที่กองทิ้งขยะ....
อีวานนั่งยองๆมองมันเธอรู้สึกว่ามันคล้ายเธอ เป็นสิ่งที่ไม่มีใครต้องการแล้วต้องทนเจ็บปวดโดยที่ไม่รู้เรื่องราว อีวานหยิบแอปเปิ้ลชิ้นนึงแล้วบิออกมาเป็นชิ้นเล็กๆให้ลูกแมวกินมันกินจนหมดก่อนที่จะเอาหน้าถูไถกับมือของอีวาน
จนเธอรู้สึกว่าอยากจะนำมันมาเลี้ยงที่บ้าน...
แน่นอนว่าพ่อของเธอไม่ยอมแน่ๆ...
แต่เธอก็ยังอยากจะเลี้ยงมัน...
"...ไปอยู่กับฉันมั้ย?"ลูกแมวร้องเสียงหวานเหมือนกับมันตอบรับคำชวนของอีวาน เธอจึงอุ้มมันและอุ้มถุงกระดาษกลับบ้านไปพร้อมกัน
เมื่อถึงบ้าน อีวานรีบวางถุงกระดาษถุงใหญ่ไว้บนโต๊ะกินข้าวแล้วรีบอุ้มลุกแมวขึ้นห้องไป เธอนำผ้าเช็ดตัวผืนนึงมาทำเป็นที่นอนของมัน นำกระดาษหนังสือพิมพ์มาทำเป็นที่ถ่ายของเสียของลูกแมว แล้วเทนมใส่จานเล็กๆให้ลูกแมวกิน
เธอมองมันอย่างมีความสุข ก่อนจะหันไปมองบั้นท้ายของมัน
มันเป็นตัวผู้
"นี่ ฉันจะเลี้ยงเธอไว้จนกว่าเธอจะแข็งแรงนะ ถึงตอนนั้นฉันถึงจะปล่อยเธอไป ตกลงมั้ย?"เจ้าลูกแมวร้องตอบ"ว่าแต่จะชื่ออะไรดีล่ะ..."
แว่บนึงเธอนึกถึงชื่อๆหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขในวันนี้....ดูน่ากลัวแต่กลับอบอุ่น...มือใหญ่ที่หยาบกร้านที่แต่ละสัมผัสรู้สึกอ่อนโยน...
....มันเป็นชื่อที่เธอรู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจ...
"...แพนเธอร์....ต่อไปนี้เธอชื่อแพนเธอร์นะ?"
ดวงตาสีฟ้าของเจ้าลูกแมวสบตากับเธอ พร้อมกับร้องขานรับเธอเหมือนกับมันเข้าใจในสิ่งที่อีวานพูด....
-------------------End ~arrive~[2]-------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น