คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : coven ~arrive~ [1]
"...หากต้องการให้ข้าเป็นดั่งมารร้าย ข้าก็จะเป็นดั่งที่พวกแกต้องการ...."
coven
~arrive~
[1]
เพราะแกมันเป็นปีศาจ เพราะแกมันเป็นตัวซวย
คำด่าทอนดังขึ้นในยามค่ำคืนมาจากปากที่เปล่งเสียงตะคอกของชายแก่ร่างท้วม เสียงทุบตีดังขึ้นมาไม้เบสบอลที่กระทบบนร่างๆหนึ่ง ตามด้วยเสียงเล็กๆที่พูดวนไปมาเพียงแค่คำว่า'ขอโทษค่ะ'จากเด็กสาวร่างเล็กที่่ดูบอบบางจนจะแตกหักได้ง่ายๆ
แต่เธอก็ยังถูกบุคคลที่เธอเรียกว่า'พ่อ'ทุบตีอยู่อย่างนั้นแทบทุกคืน
เสียงทุ้มที่ดูเหมือนจะหอบแห้งเริ่มดังขึ้น มันเป็นดั่งเสียงระฆังสวรรค์สำหรับเด็กน้อยที่ร่างกายฟอกช้ำ
พ่อของเธอเหนื่อยแล้ว เขาปาไม้เบสบอลทิ้งลงพื้นแล้วเดินกลับขึ้นห้องไป เด็กสาวราวเจ็ดขวบรีบวิ่งเข้าไปดูไม้เบสลบอลที่ทำจากไม้ราวกับกลัวมันจะหัก
เพราะถ้าหากมันหักล่ะก็ จากไม้เบสบอลธรรมดาได้โดนเปลี่ยนเป็นไม้เบสบอลเหล็กแน่ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากจะเห็นมันโดนใช้ฟาดลงมาที่ร่างของเธอ
เด็กสาวผอมแห้งผมสั้นแสกขวาสีดำสนิทอุ้มไม้เบสบอลเดินเข้าห้องนอนของเธอที่อยู่บนชั้นสอง เธอรีบเข้าห้องนอนแล้วล็อกประตูอย่างแน่นหนาเพราะกลัวพ่อของเธอจะมาทำร้ายเธอตอนนอนแล้วลากกล่องปฐมพยาบาลที่อยู่ใต้เตียงมาใช้บรรเทาแผล
บนร่างของเธอวันนี้
...แท้จริงห้องนอนนี้ไม่ใช่ของเธอ ในบ้านหลังนี้ไม่เคยมีที่สำหรับเธอ...
อีวาน รามิเรซ เด็กสาวผู้มี'บาป'ตั้งแต่เกิด
ณ วันที่เธอเกิดเธอที่่ได้ลืมตาดูโลก แม่ของเธอได้เสียชีวิตลงทันที ส่งผลให้น้องชายฝาแฝดของเธอที่ยังอยู่ในครรณ์เสียชีวิตตาม เป็นเหตุให้พ่อของเธอมักจะทุบตีพลางด่าว่าเธอทุกครั้งที่เหล้าเข้าปาก
ณ วันที่แม่ของเธอรับการเอ็กซ์เรย์เด็กในครรณฺ์นั้น แพทย์พบแต่ร่างของเด็กชายในครรณ์ซึ่งทำให้สองสามีภรรยาดีใจมาก
แต่แพทย์คนนั้นกลับไม่พบร่างของเธอ
เป็นเหตุให้พ่อของเธอมักจะกล่าวโทษเธอว่าเป็นปีศาจร้ายที่เกิดขึ้นมาในท้องของภรรยา
ห้องนอนนี้ก็เช่นกัน เป็นห้องนอนสำหรับเด็กผู้ชายมากกว่า ทั้งหุ่นยนต์ประกอบ ไม้เบสบอล ถุงมือเบสบอล ที่นอนลายจรวด เป็นห้องที่พ่อของเธอทำขึ้นเพื่อลูกชายเท่านั้น
อีวานมองห้องนี้ทุกครั้งที่เธอปฐมพยาบาลตัวเอง นัยต์ตาสีม่วงไล่มองไปรอบๆห้องก่อนที่เธอจะมุดขึ้นเตียง เธอหลับตาและพลางร้องไห้ น้ำตาไหลรินเป็นสาย ริมฝีปากสั่นเปล่งเสียงคร่ำครวญกล่าวโทษตัวเองอยู่เสมอทุกคืน...
..ขอโทษค่ะ...อยากตาย...ฆ่า...กลัวแล้ว...
...พ่อคะ หนู...ฆ่า...ไม่นะ.....มารร้าย...
ฉันเป็น....ฆ่า....หายนะ...ขอโทษ..ฆ่า...
ฆ่ามันซะ
เด็กน้อยสะดุ้งตื่นขึ้น แสงแดดส่องลอดผ่านชั้นกระจกใสบ่งบอกว่าใกล้สายแล้ว อีวานหอบเสียงดัง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามร่างกายของเธอ นัยต์ตาสีม่วงเข้มเบิกโพลง ปากสีแดงแห้งลอกสั่นเปล่งเสียงเล็กๆออกมา
"ฆ่า....คืออะไรกันนะ?"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตลาดประจำหมู่บ้าน คือแหล่งขายวัตถุดิบทำอาหารที่ผู้คนมักจะซื้อเป็นประจำ เป็นที่ๆมีเสียงแห่งความสุขระหว่างคนขายกับคนซื้อ เพื่อนบ้านและคนรู้จักมักจะพบปะพูดคุยกันเรื่องอาหารที่จะทำเสมอ
....แต่เสียงแห่งความสุขนี้จะเงียบลงทุกครั้ง เมื่ออีวานเดินเข้าสู่ตลาดแห่งนี้...
อีวานเดินย่ำเท้าไปเรื่อยๆ ร่างกายผอมแห้งจนเห็นกระดูกถูกพันด้วยผ้าพันแผล สีหน้าซูบเซียวที่บวมเบ่งเฉพาะที่แก้ม ขอบตาสีคล้ำ ดวงตาไร้แววตาแห่งความสดใสที่เด็กทั่วไปควรจะมี
ครั้นอีวานเดินย่ำไปแต่ละก้าว จากเสียงพูดคุยที่แสนสนุกจะกลับกลายเป็นเสียงนินทาว่าร้ายทุกครา เด็กวัยเดียวกันก็มองเธอเป็นจุดเดียวกันเสมอราวกับเห็นตัวประหลาด
ทุกสายตาที่เพ่งเล็งเธอไม่ได้คิดว่าเธอเป็นเด็กเลย...
เมื่ออีวานซื้อของจากร้านที่เธอต้องการสินค้า เจ้าของร้านทุกคนมักจะทำสีหน้าลำบากใจ บางร้านถึงกับไล่เธออ้างว่าเธอทำให้ลูกค้าคนอื่นกลัวจนไม่กล้าเข้าร้านเธอจึงจำต้องเดินไปร้านที่ไกลจากบ้านเสมอ
เท้าก้าวเล็กๆเดินย่ำแอ่นน้ำไปทีละก้าวจนหยุดก้าวหน้าร้านขายมีด อีวานจ้องมีดที่อยู่ตั้งอยู่ในตู้กระจก มันเป็นสีเงินแวววาบ เธอหลงใหลในแสงประกายสีเงินของมีดแต่ละอัน หลายครั้งที่อีวานจะยืนจ้องอยู่อย่างนั้นและไม่มีอะไรมาเบี่ยงเบนสายตาของเธอได้จนกว่าเจ้าของร้านจะออกมาไล่เธอไป
แต่วันนี้ก็ได้มีสิ่งอื่นมาเบี่ยงเบนสายตาของเธอเป็นครั้งแรก...
"อยากได้มีดงั้นเหรอ?"เสียงทุ้มใหญ่แต่กลับดูนิ่งสงบดังขึ้นจากข้างตัวอีวาน
เมื่อเธอหันไปมองเป็นชายร่างใหญ่ผมสีเงินยาว นัยต์ตาสีฟ้า ร่างกายดูบึกบึนราวกับเป็นทหาร สวมเสื้อโค้ทยาวหนังสีน้ำตาลเข้ม กางเกงสีดำสนิท เธอไม่เคยเห็นเขาในชุมชนแห่งนี้ แต่เขากลับมองอีวานต่างจากพวกคนในตลาด
ไม่ใช่สายตาที่มอง'ตัวประหลาด' แต่เป็นสายตาที่มอง'พวกเดียวกัน'
เมื่ออีวานพยักหน้า ชายร่างใหญ่ก็หยิบบางอย่างออกจากเสื้อโค้ทแล้วส่งให้เธอ มันเป็นมีดพกอันเล็กแบบห้อยคอสีดำเงา อีวานหยิบมีดออกมาดู มันดูคมมากจนเหมือนจะสามารถเจาะแผ่นสังกะสีได้
"...ให้หนูเหรอ?ทำไมล่ะ?"อีวานมองตาของชายร่างใหญ่ เป็นดวงตาที่ดูปวดร้าวและเศร้าหมองไปพร้อมๆกัน
"เพราะแววตาของเธอเหมือนฉันเมื่อก่อน มันก็เท่านั้น"เขามองทั่วร่างของอีวานก่อนที่จะลูบหัวอีวานเหมือนกับจะปลอบใจ
"ฉันชื่อแพนเธอร์ เธอล่ะ?"
"อีวาน...อีวาน รามิเรซ"อีวานตอบกลับด้วยเสียงเบา
"อีวาน..."แพนเธอร์เงียบไปพักนึง"...อีวาน ฟังดูเหมือนจะน่าแปลก แต่ฉันอยากคุยกับเธอมากกว่านี้ เธอจะไปนั่งคุยกับฉันที่สวนสาธารณะได้มั้ย?"
อีวานมองแพนเธอร์ด้วยสีหน้าหวาดระแวงอย่างเด่นชัด แต่เมื่อเธอได้มองแววตาของเขาแล้ว
...อบอุ่น....และสงบ...
มันคือความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของอีวาน ก่อนที่เธอกล่าวตกลงกับชายแปลกหน้าผู้นี้...
-------------------End ~arrive~[1]-------------------
ความคิดเห็น