คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ง้อ
6
ร่างสูงยังคงอึ้งอยู่
(ตาบ้าเอ๊ย! ทำไมไม่ขัดขืนล่ะ ตอบรับมันทำไม ฮึก คนบ้า! ฮึก โจว คยูฮยอน นายบอกว่านายรัก คิม เรียววุค คนนี้ไง แล้วนายไปตอบรับสัมผัสของคนที่คิดว่าเป็นอีกคนทำไมล่ะ รู้ไว้ซะด้วย เรนนี่มันไม่มีตัวตน มีแต่ คิมเรียววุคเท่านั้นที่มีตัวตนอยู่ โง่ที่สุดเลย ตาบ้า ฉันไม่น่าเผลอชอบนายเลย)
คำพูดนี้ยังวนเวียนอยู่ในสมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะนั่งในห้องนั่งเล่น นี่ก็ห้าทุ่มแล้วแล้วซินะขึ้นไปนอนดีกว่าเผื่อว่าจะลบรอยยิ้มของตัวเองที่ผุดเหมือนคนบ้า ก็....
ที่เรียววุคมาในตัวเรนนี่=ต้องการทดสอบเรา
เรื่องที่เกิดเมื่อเย็นนั่น=แบบทดสอบรอบสุดท้าย
แล้วสอบรอบสุดท้ายดันมาตกอีก แต่ก็ได้รู้แล้วว่า...เรียววุคชอบเรา เอิ้กๆๆ
“เขินโว้ย เขิน” ร่างสูงกลับขึ้นไปนอน และหลับไปด้วยรอยยิ้มพริ้ม ก็ในเมื่อรู้ถึงหัวใจอีกฝ่ายแล้วก็ง้อซิแต่ว่าจะง้อเมื่อไหร่ล่ะ?
...........................................................................................................................
วันต่อมา
ราวๆ สิบโมงทุกคนต่างนั่งรถไปเที่ยวที่สวนสวยชื่อดัง ร่างเล็กในชุดแซกเกาะอกแซมสีครีมและผ้าคาดเอวสีชมพู สีผมถูกเปลี่ยนเป็นน้ำตาลอ่อนพร้อมกับม้าปัดมีกิ๊บรูปผีเสื้อตัวเล็กๆติดอยู่ คล้องกล้องถ่ายรูปไว้ที่คอระหงษ์ แต่ละคู่แยกย้ายกันไปชมสวน ร่างเล็กเดินไปเพียงคนเดียว โดยมีร่างสงแอบเดินตามไปด้วย ไม่ว่าผู้ชายคนไหนเมื่อร่างเล็กเดินผ่านต่างก็จะมองตามร่างเล็ก ส่วนผู้หญิงก็จะมองแต่ร่างสูงที่เดินตามหลังอยู่ห่างๆ ร่างสูงเริ่มรู้สึกอย่างจะเดินเข้าไปหาร่างเล็กแล้วจูงมือ เมื่อร่างเล็กเจอพุ่มดอกไม้ที่ถูกใจก็เข้าไปถ่ายรูป ดูท่าจะมีความสุขจริงๆ เวลาผ่านไปนานมากแล้วนี่ก็สี่โมงเย็นแล้ว แต่ยังดูร่างเล็กได้ไม่เบื่อแม้แต่น้อย เขาเล่นร่างเล็กดูเริ่มจะหิวน้ำเลยแอบไปซื้อเพื่อง้อ แต่เมื่อกลับมา...กลับไม่เจอ ร่างสูงเริ่มเดินตามหาร่างเล็กด้วยความร้อนรุ่มหัวใจ
“ไงจ๊ะน้องสาว น่ารักน่าหยิกจังเลยมาคนเดียวหรอจ๊ะ” เสียงออกมาจากซอกมุมตึกที่อยู่ในสวน
“อะไรไอพวกบ้า ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ” ร่างสูงเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของร่างเล็กก็รีบเดินไปตามตรอกนั้นแล้วซุ่มดูรอโอกาส ผู้ชายห้าคนกำลังยืนล้อมร่างเล็กไว้อยู่
“น้องสาวจะทำอะไร ผู้ชายอย่างพวกพี่ละ ตัวก็เล็ก ดูแรงน้อยซะขนาดนี้ แถมออกเซ็กซี่ใสๆด้วย จะทำตาลูกแมวให้หรือไงจ๊ะ” ร่างเล็กดูท่าจะเริ่มมีน้ำตาเอ่อ ร่างสูงเดินไปก่อนจะดึงคอเสื้อของคนที่หันหลังให้เขาแล้วเหวี่ยงไปกระแทกกำแพงจนสลบ แล้วดึง ร่างเล็กมาไว้ข้างหลังตน
“เฮ้ย ใครวะ” คนหนึ่งในกลุ่มนั้นเอ่ยก่อนจะโดนรองเท้าของร่างสงทีบอกหงายหลังไปแล้วไม่ลุกแม้แต่น้อย สามคนที่เหลือเข้ามารุมร่างสูงแต่ก็โดนจัดการไป ไม่รู้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ร่างสูงหันกลับไปกลัวร่างเล็กที่สั่นเพราะความกลัว
“ไปจากตรงนี้กันเถอะ อย่าไปไหนคนเดียวละอยู่ข้างฉันเอาไว้”ร่างสูงพาร่างเล็กเดินมานั่งในศาลาที่มีด้วยเถาไม้เลื้อย ร่างสูงยื่นน้ำที่ตัวเองซื้อไว้ยื่นให้ ร่างเล็กรีบเปิดฝาแล้วดื่มก่อนจะปิดแล้วส่งคืนให้
“ยังกลัวอยู่อีกหรอ”
“...”
“ต่อไปนี้เรียววุค...ไม่ต้องกลัวแล้วนะ..ฉันขอโทษที่ไม่ขัดขืนเพราะมันเหมือนเป็นสัมผัสของนาย ฉันเลยเผลอ แต่ต่อไปนี้.....” ร่างสูงสวมกอดร่างเล็กจากด้านหลังก่อนจะเอาคางเกยไหล่
“ฉันจะไม่ทำมันอีกแล้ว ฉันรักเรียววุค โจว คยูฮยอนสัญญา”
“อืม”
“เราเป็นแฟนกันนะเรียววุค”
“อืม...”
“คยูฮยอนรักเรียววุคนะ”
“ระ..เรียววุคก็รักคุณคยูฮยอนเหมือนกันครับ”
“อย่าพูด คุณซิ เรียกคยูเฉยๆพอ ไม่ต้องเรียบร้อยมากก็ได้”
“คยู...”
“น่ารักมากเลยเรียววุคของผม กลับกันเถอะ พรุ่งนี้เราต้องออกแต่เช้า” ร่างสูงพูดก่อนจะจับมือร่างเล็กเดิน ออกไป ร่างเล็กได้แต่มองมือที่ร่างสูงจับแล้วอมยิ้ม รู้สึกอบอุ่นทั้งหัวใจและกายจริงๆ นี่เป็นครั้งแรก...ที่รู้สึกอย่างนี้ ครั้งแรกที่ใจและกายอบอุ่น รู้สึกมีอะไรมาปกป้องตลอดเวลา รู้สึกว่าเจ้าของมือหนาที่จับมือเขาอยู่จะเป็นเพียงคนเดียวที่ที่ให้เขาไม่สามารถหาใครมาเพิ่มอะไรในห้องหัวใจได้อีกแล้วมีแต่ต้องสร้างเพิ่มเพราะมันเริ่มจะล้นออกมาแล้ว
ความคิดเห็น