ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปลือกลูกอม รีไรท์
1
“แหมะ”เปลือกลูกอมสีชมพูสลับขาวปลิวจากส่วนหนึ่งของโรงอาหาร แล้วมาตกที่ใบหน้าดุจหมาป่าที่แสนคมคายและหล่อเหลาเอาการ ดวงตาสีเข้มมองไปยังเปลือกลูกอมที่ค่อยๆหล่นลงมาอยู่ที่มือหนา ร่างเล็กๆวิ่งกระหืดกระหอบมาที่เขา ก่อนจะพูดโดยมิทันได้มองหน้า
“ผมขอเปลือกลูกอมอันนั้นคืนด้วยครับ” ร่างเล็กพูดอย่างเหนื่อยหอบแต่ยังคงเสียงใสให้ดูน่าฟังใบหน้าเรียวใส ตากลมโตดั่งกระรอกน้อยที่ถูกบดบังด้วยแว่นกรอบใหญ่ จมูกรัน ริมฝีปากสีชมพูเป็นกระจับน่าจูบ ค่อยๆเงยขึ้นมาด้วยแววตาใสซื่อแต่เพียงชั่วเสี้ยววินาทีใบหน้าสวยๆนั้นเป็นอันต้องเหยเกเนื่องจากคนที่อยู่ตรงหน้าคือ ‘โจ คยูฮยอน’ หัวหน้าแก๊ง knight ที่มีอิทธิพลมากที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้ ที่มีหน้าที่คอยปกป้องพวกที่พยายามจะโค่นล้มโรงเรียน และเป็นที่เกรงกลัวสำหรับคนอ่อนแออย่างร่างเล็ก แต่ส่วนมากแล้วจะมีคนมาชื่นชอบกลุ่มนี้เอามากกว่าเนื่องด้วยแต่ละคนมีใบหน้าที่หล่อเหลาบวกกับการเรียนและฐานะทางบ้านที่ดี สรุปโดยรวมคือกลุ่มคนที่มีความเป็นเทพบุตรอย่างถ่องแท้ ร่างเล็กสั่นด้วยความกลัวก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“ข...ข..ขอโทษครับ คุณโจว คยูฮยอน ผมไม่เอาแล้วก็ได้ครับ..” ร่างเล็กเดินหันหลังก่อนจะก้าวเท้า แต่มือหนาของร่างสูงนั้นเข้าจับแขนอย่างแรงก่อนจะกระชากร่างเล็กเข้ามาหาตัว ร้างบางร้องโอดโอยกับแรงมหาศาลที่บีบท่อนแขนเล็กๆเอาไว้
“โอ๊ย!” ร่างสูงเค่นเสียงออกมาดังๆว่า...
“ใครสั่งให้นายมาเรียกชื่อของฉันอยากตายหรือไง!” ก่อนจะสลัดแขนเล็กๆทิ้ง แรงนั้นทำให้ร่างเล็กถึงกับล้มลงไปกับพื้น
“นายทำผิด นายต้องได้รับโทษ ไปหาฉันที่ตึกกลางด้วย ถ้าไม่ไปอย่าหวังว่านายจะได้อยู่ในโรงเรียนนี้อีกเลย!” พูดจบร่างสูงก็เดินหายไป เพื่อนของร่างบางที่เดินเข้ามาพอดีก็รีบไปช่วยพยุงร่างเล็กขึ้นมา
“เรียววุค นายเป็นอะไรมากมั้ย” ร่างอวบถาม
“ไม่เป็นไรหรอกเจ็บแขนนิดหน่อย ขอบใจนะซองมิน ดงเฮ ฮยอกแจ...” ร่างเล็กพูดพลางมองไปยังร่างอวบ ร่างบาง และร่างขาว
.......................................................................................................................................................
ตึกกลาง
“คยูฮยอนนายไม่ทำเด็กนั้นมากไปหรอ แค่เปลือกลูกอมเอง เด็กนั้นป่านี้ร้องไห้แล้วมั้งเนี้ย” เสียงของหนุ่มเลือดจีน ผู้คมเข้มพูดขึ้น
“แล้วไงล่ะเด็กนั้นมากวนฉันตอนนั้นเอง ช่วยไม่ได้” ร่างสูงตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ
“แล้วนายจะให้เด็กนั้นทำอะไร”
“ก็คงจะเป็น....”
“นายห้ามคิดจะเอาไปเป็นคู่นอนของนายเด็ดขาด นายทำอย่างนี้มาหลายครั้งแล้วนะ ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่ชอบนาย แล้วยอมถวายร่างกายให้นายน่ะ”
“ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะเอาไปเป็นคู่นอน ฉันแค่ต้องการเบ๊สักคน แค่นั้น...”
“นั้นก็แล้วไป นี่ประวัติของเด็กคนนั้น”
“อืม...วางไว้นั้นแหละฮันกยอง แล้วนายออกไปก่อน ฉันขออยู่คนเดียว...”
ปึก
เสียงประตูปิดลง ความเงียบเกิดขึ้นภายในห้องทำงานขนาดใหญ่ร่างสูงค่อยๆเปิดแฟ้มที่มีรูปเด็กชายตัวเล็กๆ
‘ชื่อ-สกุล คิม เรียววุค
ชื่อเล่น เรียววุค/รยอกู
เกิด21/06/xxxx
สูง 164 เซนติเมตร น้ำหนัก 52 กิโลกรัม
ห้องเรียน 2-A
ระดับผลการเรียน ดีเยี่ยม
ระดับความประพฤติ ดีเยี่ยม
ฐานะทางบ้าน ไม่ระบุ
ความสามารถ ร้องเพลง เล่นเปียโน
ประเภทนักเรียน นักเรียนทุน
โรคประจำตัว ไม่มี’
ชื่อคิม เรียววุค หรอท่าทางอ่อนแอจัง เตี้ยผอมกร่องอย่างนี้เบ๊ทำงานห้องก็ได้
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูเบาๆทำให้ร่างสูงต้องหันไปตามเสียง
“ใครน่ะ”
“ผ...ผม.ค..คิม เรียววุคครับ
“เข้ามาซิ” เสียงเปิดประตูเบาๆของร่างเล็กจนแทบจะไม่ได้ยิน ทำเอาร่างสูงต้องเหน็บ
“ประตูฉันมันไม่พังง่ายๆหรอกเปิดให้แรงกว่านี้ก็ได้ มานี้ซิ” ร่างเล็กเดินเข้าไปหาร่างสูงช้าๆ
“ในประวัตินายเป็นนักเรียนเรียนดี ความประพฤติเยี่ยม บทลงโทษของนายก็คือ รับใช้ฉันจนกว่าจะจบการศึกษา หรือว่านายจะยอมลาออกก็ได้นะ แต่นายเป็นนักเรียนทุนด้วยนี่นา ถ้าออกไปคงจะลำบากแย่เลย” ร่างสูงพูดแฝงความเจ้าเล่ห์ไว้
“ง..ง..งั้นก็ได้ครับ ให้ ผ..ผ..ผมทำอะไรก่อนดีล่ะครับ..” ร่างเล็กรับคำอย่างกลัวๆ
“นายจะต้องเป็นเบ๊ทำทุกอย่างให้ฉัน คืนไหนฉันให้ไปบ้านของฉันก็ต้องไป ตัวต้องติดฉัน ต้องไปส่งฉันกลับบ้านทุกวัน คอยดูแลฉันห้ามขาดตกบกพร่องเดี๋ยวฉันจะจัดการย้ายนายมาอยู่ห้อง knight แทนห้อง A ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ไปได้แล้ว"
“ค..ค..ครับ” ร่างเล็กค่อยๆเดินออกไปอย่างระวังพร้อมกลับปิดประตูเบาๆ ร่างสูงก็เริ่มสงสัยทำไมเด็กคนนี้ขี้กลัวจัง เขาไม่ได้น่ากลัวอะไรซักหน่อยแต่ทำไมเราต้องสนใจด้วยล่ะ
..........................................................................................................................................................
ฟากร่างบาง
เพื่อนทั้งสามต่างเดินเข้ามาหาหลังจากร่างบางหายไปในเวลาทำเวร
“เรียววุคนายไปไหนมา ฉัน ซองมินกับ ดงเฮตามหากันแทบแย่” ฮยอกแจออกน้ำเสียงเป็นห่วง
“ไป..เอ่อ..ไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ เราปวดท้องมากๆเลย ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ปะ ไปเร็วเดี๋ยวเราไปส่งที่บ้าน” ดงเฮยิ้มให้
“ไม่เป็นไรหรอก เดินกลับได้ บ้านพวกนายอยู่คนละทางกับฉันนี่นา อีกอย่างนึงฉันเกรงใจ...”
“ไม่ว่ายังไง เราก็จะไปส่งเดินกลับอพาร์ทเมนท์มันอันตรายมากนะ ทางยิ่งเปลี่ยวๆอยู่ด้วย แล้วนายจะไปทำงานพิเศษยังไง แล้วขากลับล่ะ โอ๊ยย นายไม่
เคยคิดจะป้องกันพรหมจรรย์เอาไว้เลยหรือไง”ซองมินพูดขัด
“เอ๋? เราเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ จะกลัวทำไมล่ะ” เรียววุคพูดเสียงใส
“พวกที่มันจะฉุดนายไม่คิดหรอกน่า ยิ่งนายน่ารักอยู่ด้วย ให้เราไปส่งนะ น้า~” สุดท้ายแล้วร่างเล็กจำต้องใจอ่อนกับสามฝาแฝดตระกูลลี เจ้าของแบรนด์เนม ชื่อดัง ‘three twins’
“ก็ได้”
จองนัม อพาร์ทเมนท์
กลิ่นเฟรชชี่จะห้องขนาดเพียงสี่เสื่อรวมห้องน้ำก็เป็นห้าเสื่อ มีเตียงเล็กพอดีตัวกับ โต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆที่เอาไว้สำหรับทำการบ้านและกินข้าว ทีวีจอขนาดห้าคูณห้านิ้ว และพัดลมตั้งโต๊ะอยู่ภายในอณาเขตสองเสื่อครึ่งที่เหลือก็เป็นห้องครัวขนาดเล็กมากๆ มีที่ล้างจาน เตาแก๊สปิคนิด หม้อหุ้งข้าวไฟฟ้าขนาดจิ๋ว ตู้เย็นเล็กๆ
“โห ห้องเรียววุคดูเรียบร้อยจัง แต่แคบนะเนี้ย” ซองมินพูด
“นั่งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จแล้วจะมา” พูดจบร่างเล็กก็รีบเดินหายไป
ในห้องน้ำ
5 นาทีต่อมา
“เสร็จแล้วสบายตัวจัง” ร่างเล็กเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี
“เรียววุค!!! นายรีบใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย” ทั้งสามพูดพร้อมกับเอามือบดบังดวงตา ใช่ซิถึงพวกเขาจะเป็นผู้ชายแต่ การได้เห็นผิวเนียนอมชมพู เม็ดติ่งคู่นั้น มัน
ก็ทำเอาพวกเขาอายซะแล้ว
“อ้าว ปิดตากันทำไมฉันไม่ได้โชว์เรียววุคน้อยให้ดูซะหน่อย จะรีบไปใส่เสื้อผ้าก็แล้วกัน” เรียววุคเดินไปหยิบเสื้อผู้ที่ลิ้นชักใต้เตียงก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำอีก ไม่นานนักก็ออกมา เสื้อยืดตังเล็กสีฟ้าสดใสสีโปรดกับกางเกงสีขาวขาสามส่วนถูก
สวมใส่
“เป็นไงบ้าง”
“น่ารักจังเลยเรียววุค เข้ากับนายมากเลย ไปซื้อมาจากไหนล่ะ”
“อ๋อ สินค้ามือสองน่ะ”
“อืม งั้นไปกันเถอะ”
ระหว่างทาง...
“เรียววุคใกล้ถึงหรือยัง” ฮยอกแจถาม
“จอดตรงหัวมุมนี้แหละ ร้านอยู่ตรงนี้...”
“เอ..ชักอยากจะรู้แล้วว่าเรียววุคทำงานอะไรหรอ ขอเข้าไปดูนะ แล้วเดี๋ยวขากลับไปส่งห้องนะ”ดงเฮพูด
“จะ...จะดีหรอ”
“น่า นะ ถือว่าเราไปรอก็แล้วกัน”
“อ่ะ อืมก็ได้ แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้น เราจะไปรอ” ทันทีที่ก้าวลงจากรถท้ะงสามก็ต้องตะลึง กับตรารูปผีเสื้อสีชมพู พร้อมกับพูดตามป้ายชื้อของร้านว่า
“Buterfly café ร้าน เมด คาเฟ่ที่มีชื่อนั้นน่ะหรอ เฮ้ย!!!งั้นเรียววุคก็...” ทั้งหมดมองไปยังร่างเล็ก
“แฮะๆ มันได้เงินดีนี่นา เข้าไปกัน”
“สวัสดีจ้าเรียววุค พาเพื่อนมาด้วยหรอ”
“ครับพี่ซูฮยอง พอดีว่าเพื่อนเขาอยากมาดูน่ะครับ”
“จ้าๆ รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ คืนนี้เป็นคอนเซ็ปต์ ลอลลี่ หวานนะ”
“ครับพี่ เดี๋ยวพวกนายไปนั่งตรงนั้นก่อนนะ แล้วจะเอาน้ำมาให้นะ”ร่างเล็กเดินหายไปหลังร้าน แล้วกลับมาพร้อมกับเครื่องดื่ม
“นี้น้ำฟักทองของซองมิน นมปั่นของฮยอกแจ แล้วก็ชานมของดงเฮนะ”
“ว้าว เรียววุคน่า...”
“ชู่ ห้ามเรียกฉันว่าเรียววุคนะ ดูป้ายซิ”
“อ๋อ เรนนี่น่ารักจังชุดสีฟ้าเข้ากันมากเลยนะ”ซองมินชม
“ใช่ แถมเพิ่งเห็นนะเนี่ยว่าเรนนี่เป็นเมดดีเด่นประจำเดือน” ดงเฮพูด แล้วยกชานมขึ้นดื่ม
“เรนนี่ ลูกค้าประจำเรียก
“ค่ะ ยูมิ ฉันต้องไปทำงานก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเลิกงานจะมาหา” ร่างเล็กเดินออกไปที่โต๊ะวีไอพีพร้อมกับฉีกยิ้มให้
“สวัสดีค่ะ เยซอง วันนี้จะดื่มอะไรดีล่ะค่ะ”
“เอาอะไรก็ได้ เรนนี่”
“ค่ะ^^” ไม่นานนัก ร่างเล็กก็กับมาพร้อมกับ น้ำส้มแดง ชายหนุ่มค่อยๆหยิบไปจิบ
“อืม~ อร่อยจัง นี้อะไรหรอ”
“เป็นเครื่องดื่มสูตรใหม่ที่เรียกว่า จิลวารี่ ค่ะ ว่าแต่หายไปนานเลยนะคะ”
“เรนนี่รู้มั๊ย ฉันน่ะอายุสิบเจ็ดนะ แต่อย่าไปบอกใครล่ะเดี๋ยวเขาจะเอาฉันออกจากร้าน”
“ค่ะ แล้วมาบอกเรนนี่ทำไมคะ”
“เรนนี่ ก็น่าจะอายุเท่ากับฉันนะ รู้จักโรงเรียนฮัมซองกัลมั๊ย”
“รู้จักซิคะ เป็นโรงเรียนที่ถ้าไม่รวยจริงก็เข้าไม่ได้ แถมมีกลุ่มไนท์อะไรที่คอยปกป้องโรงเรียนด้วย”
“รู้มั๊ยว่าฉันน่ะเป็นหนึ่งในกลุ่มนั้น” ร่างบางสะดุ้งเมื่อได้ยินคำพูดที่ว่านี้คือหนึ่งในกลุ่มของชายร่างสูงที่เขาโดนสั่งให้เป็นเบ๊
“เพื่อนของฉันน่ะเป็นหัวหน้ากลุ่ม วันนี้เขาอารมณ์เสียกับกับเด็กคนหนึ่ง เขาตัวประมาณเรนนี่จะว่าไปเหมือนกับเรนนี่อยู่นะเพียงแค่เด็กคนนั้นทำเปลือกลูกอมตกใส่ก็ต้องกลายมาเป็นเบ๊จนกว่าจะจบการศึกษา น่าสงสารนะ”
“ค่ะ แล้วเจ้านายเยซอง”
“นี่ก็ใกล้เวลาปิดร้านแล้ว ฉันกลับก่อนนะแล้วเอาไว้ครั้งหน้าเดี่ยวจะพามันมาด้วย บายนะ กลับบ้านดีดีล่ะ”เยซองเดินออกไปจากร้าน ร่างเล็กรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินมายังโต๊ะของเพื่อนรัก
“กลับบ้านกัน ขอโทษที่ทำให้รอนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกกลับบ้านกัน เดี๋ยวก็ดึกกันพอดี”
...................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น