คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : SF ตุ๊กตายาง (รีดเดอร์ได้อ่านแต่sfแล้ว่ะคราวนี้)
name: ตุ๊กตายาง
main: bumryeo
“ไอบอม สุขสันต์วันเกิด”ของขวัญกล่องใหญ่ถูกวางไว้ ร่างสูงรีบแกะออกมา
“นี่มัน......” ร่างสูงมองตาวาว
“ตุ๊กตายางไงล่ะ แกก็ปาเข้าไปยี่สิบห้าแล้วนะ น่าจะมีของแบบนี้ติดไว้บ้าง ฉันไปแล้วแค่แวะเอาของขวัญมาให้”
“เรียวอุค.....เจอกันแล้ว”
ฉันมันก็แค่ตุ๊กตายางไม่ควรมีชีวิต ไม่ควรมีจิตใจ รู้แค่ว่าตัวเองได้รับการตกทอดมาเรื่อยๆไม่สามารถขยับได้แต่รู้สึกทุกอย่างที่ใครทำอะไร แต่ตั้งแต่ที่ได้พบกับเขาผู้ชายตัวสูงๆใบหน้าคมเข้ม ผิวขาว หุ่นดี ดูหล่อและคุ้นหน้ามาก ชื่อว่าคิบอม ฉันสามารถที่จะเดินพูดได้แต่เวลาที่เขาอยู่ใกล้เพียงแค่หน้าประตูบ้านฉันจะกลับไปเป็นแบบเดิม เหมือนกับคำสาป ฉันเตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะต้องโดนเขาทำอะไรแต่กลับ...
ไม่มี....
เขาไม่ทำอะไรฉันเลย ไม่แม้แต่จะพูด มีมองหน้ากันนิ่งๆไม่กี่วินาทีก็จากไป เขาพาฉันออกมาอยู่แถบชนบท ที่แทบไม่มีผู้คน ฉันมักจะอยู่แต่ในบ้านไม่ทำอะไรนอกจากเก็บกวาดบ้านให้เขา เขามักจะกลับมาตอนเย็นรอบนึงแล้วออกไปแล้วก็กลับมาตอนดึกๆ และออกไปตั้งแต่เช้า เขาดูแลฉันทุกอย่างทั้งอาบน้ำให้ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ทุกวัน พาไปนอน รวมถึงเอาอาหารสดและสำเร็จรูปมาตุนทั้งที่ไม่เคยจะแตะ ราวกับรู้ว่าฉันมีชีวิตอยู่ ดวงตาคู่นั้นที่มองมาราวกับว่ารักฉันมาก ในตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันรักเขามากและคิดว่าเขาก็รักฉันเหมือนกัน แต่ทำไมเขาไม่ยอมพูดกับฉันเลยสักนิด ทำอย่างที่ทำทุกวันบางครั้งทำให้รู้สึกว่าเขาเบื่อหน่าย หรือว่าฉันเป็นภาระของเขากันนะ เขากำลังจะกลับมาแล้วขาฉันเริ่มขยับไม่ได้แล้ว ไม่ขยับแล้ว เขาจับฉันขึ้นมามองหน้าด้วยสีหน้าเหนื่อยๆและดวงตาเดิมๆแล้วแบกฉันไปที่ห้องน้ำแล้วจัดการอาบน้ำและแต่งตัวให้ ฉันแอบเห็นนใบหน้าและดวงตาเขาดูเหนื่อยแต่เมื่อมองฉันเขากลับทำเหมือนไม่มีอะไร ฉันมันภาระของเขาจริงๆด้วย เขาพาฉันขึ้นไปชั้นสองก่อนจะวางฉันลงตำแหน่งเดิมทุกคืนแล้วจากไป น้ำตาไหลออกมาทันทีเป็นสัญญาณว่าเขาพ้นจากบ้านไปแล้ว ฉันลงมาข้างล่างก่อนจะสังเกตเห็นสมุดเล่มเล็กวางไว้อยู่ ลางสังหรบอกว่าให้เปิดมันขึ้นมา เปิดไปที่หน้าสุดท้ายของบันทึก
‘วันที่1210 แล้วอดทนไว้ เรากำลังจะมีความสุข อีกเพียงวันเดียว เลี้ยงเรียวอุคอีกวันเดียวอิสระจะมา’
ฉันมันภาระนายขนาดนั้นเลยเหรอ คิบอม วันพรุ่งนี้มันวันสุดท้ายแล้วเหรอ นายก็จะเป็นอิสระกับฉัน งั้นคืนนี้คงเป็นคืนสุดท้ายแล้วซินะ
“ฮึก....คิบอม....” ขอปลดปล่อยน้ำตาให้มันไหลอยู่อย่างนี้แหละนะ เสียงโวยวายข้างนอกมันชวนให้ฉัน มองไปทางหน้าต่าง คิบอมกับผู้หญิงคนนึงคุยกันอยู่
“พรุ่งนี้แล้วซินะ นายจะไม่ต้องทนลำบากอีกแล้ว”
“ผมไม่ได้ลำบากอะไรนี่ครับ”
“ฉันรู้นายเหนื่อยมาก นายอดทนมาตลอดนี่นา” ฉันไม่อยากทนฟังอีกต่อไปแล้ว เขาไม่เคยยิ้มต่อหน้าฉัน ไม่เคยพูดกับฉัน อดทนกับฉันมาโดยตลอด สรุปคือนายไม่ได้รักฉัน ฉันเป็นฝ่ายรักนายข้างเดียวใช่มั๊ย.....
ฉันกลับมาอยู่บนที่นอนก่อนที่เขามาเข้ามาไม่นานนัก ตาเราสองคนสบกันในความมืดมืออุ่นๆของเขากุมมือฉันเอาไว้ แล้วกอดมันอย่างหลวมๆแล้วหลับไปในห้วงนิทรา
ช่วงบ่ายๆของวันฉันเพิ่งตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเขาแล้วแถมยังอยู่ในชุดใหม่และนั่งเก้าอี้โยกตัวที่เขาพามานั่งทุกวัน ฉันอยากขออยู่นิ่งๆทบทวนเรื่องระหว่างเขากับฉํฯ นี่มันวันสุดท้าย งั้นก่อนเขาจะกลับมาฉันจะขอทำอาหารให้เขาสักมื้อแล้วกัน จะเก็บกวาดบ้านให้เรียบร้อย แล้วมองหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ถูกทิ้ง...
“เฮ้ย ไอบอม ยินดีด้วยนะ” เสียงเพื่อนโจตามหลังมา ใบหน้าดูมีความสุขเหลือล้น พลันนึกถึงคนตัวเล็กที่อยู่ในบ้าน ในที่สุดฉันก็สามารถพูดคุยกับนายได้แล้วนะ ฉันอยากจะกอดนายแน่นๆ จูบนายหนักๆ ฉันอยากทำมันมาตลอด หนึ่งพันสองร้อยสิบเอ็ดวัน ฉันทำเพื่อให้นายพ้นคำสาปนั่น
‘ทางเดียวที่จะถอนคำสาปจากอดีตชาติที่คุณคิบอมระลึกได้คือต้องไม่พูดไม่คุยทำเย็นชาให้ได้ หนึ่งพันสองร้อยสิบเอ็ดวัน รวมถึงอยู่กับเขาให้ได้น้อยที่สุด’ ในตอนนี้คำสาปนั่นได้ถูกถอนไปแล้ว เราจะได้รักกันแล้วนะ เรียวอุค ฉันรักนาย
“เรียวอุค พวกปีศาจกำลังมาเจ้าต้องไปกับข้า ข้าจะปกป้องเจ้าให้ได้” ร่างสูงในชุดตามแบบเจ้าชาย จูงมือกึ่งลากคนร่างบอบบางออกไป ข้างนอกเหล่าผู้วิเศษกำลังต้านทานพลังปีศาจอยู่ อลหม่านไปหมด
“เกาะข้าไว้”ร่างบางใช้มือเล็กเกาะเสื้อร่างสูงไว้แต่ก็ไม่สามารถยื้อได้ร่างบางล้มลง และมีปีศาจตนหนึ่งอยู่ด้านหลัง
“เรียวอุค ระวัง ปีศาจนั่น!”
ฉึก!
ดาบสีทะมึนของปีศาจตนนั้นทะลวงที่หัวใจของร่างสูง ร่างสูงร่วงลงสู่อ้อมกอดเล็กของร่างบาง
“บ..บอม บอม!!! ฮึก...ตาบ้าทำอะไรลงไป รู้ตัวมั๊ย...ฮึก เอาตัวมาบังข้าเอาไว้ทำไม” ดวงตาคู่หวานเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
“เพราะพวกมนุษย์มันอ่อนแออย่างนี้ไง พวกข้าเกลียดนักความรักเนี้ย พวกแกสองคนรักกันมากใช่มั๊ย งั้นฉันขอสาปแช่งแก คนหน้าสวยตัวเล็กข้าขอสาปให้เจ้าเมื่อตายจากชาตินี้ไป ขอให้แกเป็นตุ๊กตาแห่งราคะ เจ้าจะรู้สึกจะเห็นทุกอย่างแต่เจ้าจะไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ปล่อยไปเจ็บปวดและทรมาณ จนกระทั่งชาติสุดท้ายของไอหนุ่มจะได้พบกันอีกครั้ง แต่เมื่ออยู่ใกล้กันนางจะกลายเป็นตุ๊กตาแห่งราคะ เจ้าสองคนก็จะเหมือนไม่ได้พบกันทุกชาติไป!” ปีศาจได้จากไปเหลือไว้แต่สองร่างที่กอดกัน
“บอม ข้ารักเจ้านะ เจ้าอยากได้ยินคำนี้ไม่ใช่เหรอ ข้าได้เอ่ยไปแล้วไยเจ้าไม่ตื่นขึ้นมาฟังข้าเลย”ร่างบางพูดพลันน้ำตาอาบหน้า ร่างสูงค่อยๆประคองมือบางขึ้นไปที่แก้มสากนิดๆมือของร่างสูงเย็นชืดจนน่าใจหาย
“ข้าฟังอยู่ ในที่สุดเจ้าก็ยอมเอ่ยคำๆนี้กับข้า มันสาปแช่งเรา เราเปลี่ยนมันไม่ได้หรอก แต่ข้าสัญญาชาติสุดท้าย อึก... ของเรา ข้าจะต้องหาวิธีช่วยเจ้าให้ได้ ข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้าที่สุด ยอดรักของข้า.....” ร่างสูงจูบที่ริมฝีปากบางเบาๆก่อนมือที่กอบกุมมือร่างบางไว้จะผ่อนแรงลง เสียงงหวีดร้องครวญครางจนทั้งละแวกหันมามองตามเสียงโหยหวนแม้แต่ปีศาจเมื่อได้ฟังยังบาดจิตจนร่างปีศาจแยกสลายไป
“เจ้าชายรัชทายาทคิบอม ผู้เป็นดั่งดวงใจของข้าสามัญชนผู้ต่ำศักดิ์ สิ้นชีวัน ข้าจักขอตายตามท่านด้วยความรักไป “ ร่างบางหยิบกริชของร่างสูงก่อนจะแทบทะลุหัวใจตายตามไปอีกคน
ฉันมองนาฬิกา ทำไมถึงได้มาช้าอย่างนี้ นี่มันก็เกือบชั่วโมงแล้วนะที่เลยเวลาประจำของเขาหรือว่าเขาจะไม่กลับมาแล้ว ฮึก.......
แรงสวมกอดจากด้านหลังทำให้ร่างบางตกใจเซตามไปด้วย
“คนดีของผม ร้องไห้ทำไมเหรอครับ”
“คิบอม! นายพูดกับฉัน? ทำไมฉันไม่แข็งตัวล่ะ?” ร่างสูงดึงร่างบางเข้ามาก่อนจเอาะเกยไหล่ สูดดมความหอมที่รอมานาน
“เรื่องมันยาว แต่รู้อะไรมั๊ย ฉันรักนาย แล้วนายล่ะ”
“รักซิ.... คนบ้า! ถามอะไรออกมารู้ตัวมั๊ย”
“รู้ตัวอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันสามารถอยู่กับนายไปได้ชั่วชีวิต แล้วนายจะอยู่กับฉันหรือเปล่า”
“อยู่ซิ ฉันรักนาย นี่นา”
“รักนะ รักเรานิรันดร์ จุ๊บ”
talk with writer
อะโลฮ่า ไรเตอร์เอา sf ออกมาอีกแล้ว ขอโทษนะ อัพมันไม่ได้สักเรื่องแวะชิมช็อทฟิคไปก่อนแล้วกันนะ รีดเดอร์คงจะเริ่มสงสัยแล้วว่าเดี๋ยวนี้ไรเตอร์แต่งแต่คู่แปลกๆ ออๆลืมฟิคนี้เป็นของขวัญวันเกิดหมีคังและวันเกิดของ.......ไรเตอร์เองฮิฮิ ดันเกิด 17มกราเหมือนกันเลย ก็ขออวยพรให้พี่หมีสุขภาพดีนะ รักษาไขมันให้ไดตลอดไปล่ะ
ไปล่ะ ฟิ้ววววว
ความคิดเห็น