คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : SF คืนข้ามปี (ลองอ่านเซ่)
Story : คืนข้ามปี
Writer : เอลฟ์ผู้ซื่อสัตย์
Main : WonRyeo
……………………………………………………………………..
คืนที่เต็มไปด้วยแสงสีเสียง ทุกคน ทุกบ้าน ทุกครอบครัว ทุกคู่รัก ต่างเฉลิมฉลองกันอย่างครื้นเครงมีเพียงชายหนุ่มตัวเล็กๆที่นั่งเก้าอี้ริมสุดในร้านกาแฟ พร้อมกับโน้ตบุ๊คที่กำลังต่ออินเตอร์เน็ทอยู่ โกโก้ร้อนถูกช้อนลวดลายสวยคนไปมาบ่งบอกถึงความเบื่อและเหงาของเขา ในร้านมีแต่คู่รักในขณะที่เขาไม่มีมันน่าอิจฉานัก หิมะที่ตกปรอยๆดูโรแมนติกมากขึ้น
“พี่ เรียววุคครับ ผมเห็นพี่คนโกโก้ของพี่จนมันจะชืดแล้วนะ กินสักที่ซิ” ชายหนุ่มหน้าหล่อทะเล้นในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายกระต่ายช่างขัดกันจนหน้าขัน เด็กเสิร์ฟหน้าทะเล้นคนนี้คงจะโดนมาสเตอร์หน้ากระต่ายเพื่อนของเขาจับใส่อีกล่ะซินะ
“ไม่เป็นไรหรอก คยู มันเย็นพี่ก็ให้ซองมินทำให้ใหม่ก็ได้”
“คงไม่ได้แล้วแหละพี่ สองทุ่มครึ่งก็...อีกครึ่งชั่วโมงพี่ซองมินจะปิดร้านเพื่อไปเคาท์ดาวน์กับผม ตอนนี้ปิดรับออเดอร์แล้วด้วย”
“ อืมงั้นฉันเช๊คงานแปปนึงแล้วจะออกไปแล้วกันว่าแต่ จะไปเคาท์ดาวน์ที่เตียงของที่ไหนล่ะหรือว่าไม่เจาะจงสถานที่” คนตัวเล็กจับจ้องแววตาหื่นอย่างหยอกเหย้าเล่น
“ยังน้อยผมก็มีคนเคาท์ดาวน์ด้วยไม่เหมือนพี่หรอก ไม่มีใครเอา” เมื่อโดนจี้ใจดำเข้าไปเต็มๆก็มีหรือจะไม่แหวใส่
“ไอ เด็กบ้า มาทางไหนไปทางนั้นเลยนะเฟ้ย อารมณ์เสีย ทำงานต่อดีกว่า” คนตัวเล็กจ้องหน้าคอมพ์ได้สักพักก่อนจะปิดมันแล้วฝากคอมพ์ไว้ที่ร้านเพื่อนรัก แล้วออกไปเที่ยวเล่นตามประสาคนไร้คู่ เสื้อกันหนาวตัวหนาสีฟ้าถูกกระชับเข้าหาตัวเมื่อเจอลมหนาวข้างนอก ค่อยๆย่างเท้าเข้าไปในสวนสาธารณะที่มาเป็นประจำ มานั้งที่ข้างน้ำพุ เป็นที่คลายความเหงาอย่างดี
“เวลาอย่างนี้อยากมีคนพิเศษอยู่กับผมในคืนพิเศษบ้างจัง พระเจ้าฮะ คุณจะให้ผมได้มั๊ย” ร่างเล็กบ่นพึมพำก่อนที่จะมีลมกระโชกจนหมวกไหมพรมสีฟ้าใบโปรดหลุดปลิวไปตามลม ร่างเล็กตามไคว่ขว้าไปเรื่อยๆแม้ว่าแขนจะสั้นจนเอื้อมไม่ถึงสักที ด้วยความที่ไม่ได้มองอะไรก็ทำให้ชนกับอกแกร่งจนกระเด็นไปกองกับพื้น คนที่ถูกชนรีบลนลานลงย่อตัวเข้าไปดูคนตัวเล็ก
“คุณเป็นอะไรมั๊ยครับ”
“โอ๊ยปวดก้นอ่า แล้วหมวกฉันล่ะ อ่ะนั้นหมวกฉันนี่นา” คนตัวเล็กครวญด้วยความเจ็บก่อนจะสังเกตเห็นหมวกใบโปรดในมือของชายหนุ่ม ที่จัดได้ว่าหล่อ หล่อมากถึงที่สุดที่เคยเจอมา หล่อกว่าไอเด็กเกียมจอมเกรียนซะอีก
“อ๋อพอดีผมเก็บมันได้น่ะ คุณรีบใส่เถอะมันหนาวนะ ลุกขึ้นไหวมั๊ยให้ผมช่วยนะ” ร่างสูงพยุงคนตัวเล็กขึ้นมา ดวงตาสีอัลมอนด์ช่างดูสวยและรับเข้ากับใบหน้าหวานจับใจ อยากชวนคุยอยู่ต่อจัง
“คุณมาคนเดียวหรอครับ ในคืนเคาท์ดาวน์ด้วย” ร่างสูงถามคนตัวเล็ก
“แล้วนายเห็นว่าฉันมีเพื่อนตามมามั๊ยล่ะ คนหล่อๆอย่างนายไม่ไปควงสาวหรอถึงได้มาอยู่คนเดียวในสวนเนี้ย” ร่างเล็กถามอย่างขึ้นเล็กน้อยเพราะโดนจี้ใจดำซะเต็มที่
“ผมไม่อยากอยู่กับคนที่เห็นผมเป็นแค่คู่ควง อันที่จริงผมไม่ได้ควงใคร ไหนๆเราก็ต่างไม่มีคู่แล้ว เราไปเค้าดาวน์ด้วยกันมั๊ยล่ะ”
................................................................................................................
สายไหมสีฟ้าถูกยื่นให้คนตัวเล็กพร้มกับนั่งตรงม้านั่งตัวเดิม
“นี่สรุปผมกับคุณจะไม่รู้จักกันจริงๆใช่ไหม”ร่างสูงถาม
“ก็เราจะอยู่แค่เคาท์ดาวน์ด้วยกัน แค่ไม่กี่ชั่วโมงจะรู้จักชื่อกันทำไมเดี๋ยวก็ลืม เอางี้ดีกว่าเรามาเล่นเกมถามตอบคำถามกัน สลับกันนะแต่ห้ามถามชื่อแล้วกัน ฉันเริ่มก่อน” คนตัวเล้กไม่ฟังเสียงเห็นด้วยของร่างสูงก่อนจะถาม
“นายอายุเท่าไหร่”
“25 คุณล่ะ ให้ผมทายคุณจะต้องอายุไม่เกิน18แน่ๆเลย”
“จะบ้าหรอ ฉันก็อายุเท่านายแหละ”
“หา?”
“ช่างมันเถอะ นายทำงานอะไร”
“ผมทำงานให้ ชเว กรุ๊ป คุณล่ะ”
“ฉันเป็นที่ปรึกษาเรื่องธุรกิจแล้วก็เล่นหุ้นมือเซียนด้วยนะ” ร่างเล็กฉีกยิ้มก่อนจะส่งสายไหมไปให้ร่างสูง
“กินซิ นายซื้อแล้วฉันแทะมันอยู่คนเดียว”
“คุณก็กินพร้อมผมซิ” ร่างสูงโอบอุ้มมือหนาอุ่นไว้กับมือเล็กที่ถือสามไหมก่อนจะก้มลงกินพร้อมๆกัน ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ หัวใจทั้งสองเต้นแรงขึ้นทุกทีๆ สามไหมคอยๆพร่องไปช้าๆจนริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกันแผ่วเบา ก่อนจะผละออกจากกัน ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรไปสักพักจนร่างสูงยืนขึ้นมา
“ผมจะต้องไปงานเลี้ยงที่ห้างชเวคุณไปกับผมนะ”
“แต่ว่าชุดฉันมันไม่เหมาะนะ”
“เรื่องนั้นผมจัดการให้ได้” ร่างเล็กตอบตกลงก่อนจะเดินตามร่างสูงไป
สูทสีขาวเรียบๆพอดีตัวขับให้ร่างเล็กน่ารักขึ้นราวกับนางฟ้า การซื้อของเพลินๆทำให้เวลาล่วงเลยไปจนเหลือเวลาเพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้นจะถึงเวลาของปีใหม่แล้ว ยิ่งคิดใจดวงน้อยๆของคนตัวเล็กยิ่งโหวงเหวงพิกลมันเจ็บลึกๆ มือใหญ่หนาอุ่นที่กุมมือเขาเดินไปดูนู่นดูนี่ อีกไม่นานมันก็จะหายไป
"มานี่เร็ว” ร่างสูงกระชับมือเล็กมาที่บูธที่มีกล้องและรูปถ่ายอยู่เต็มไปหมด
“สนใจ จะถ่ายรูปมั๊ย ไหนๆเราก็จะจากกันแล้ว ผมอยากให้คุณกับผมมีรูปถ่ายร่วมกัน” คนตัวเล็กพยักหน้าก่อนจะพากันไปคุยกับเจ้าของร้านและถ่ายรูป กระทั่งรูปที่ร่างเล็กหาวจนน้ำตาเล็ดยังดูน่ารักอยู่เลย ในลิฟต์ที่ไม่มีใครพูดอะไรแต่มือที่เกี่ยวคล้องกันสอดคล้องได้เป็นอย่างดี ถึงจะไม่กี่ชั่วโมง แต่ทั้งคู่.....รักกัน
“คุณดื่มพันช์มั๊ย” ร่างสูงยืนแก้วน้ำสีแดงมาให้
“ขอบคุณนะ” เสียงปรบมือดังขึ้นมือหญิงสาวมีอายุคนหนึ่งข้ำไปบนเวที
“ขอบคุณทุกๆท่านที่มาร่วมงานนะคะ ฉัน ชเวจองอึน ประธานบริษัท ตอนนี้เหลือเวลาอีกเพียง ห้านาทีเท่านั้นจะขึ้นปีใหม่คะ” ห้านาที...เท่านั้นเองเหรอ ร่างสูงจับมือร่างเล็กแน่นเมื่อรูว่าเวลาอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าออกมาจากดวงตาสวย เจ็บเหลือเกิน
“อย่าร้องนะคนดี ผมมีของขวัญจะเซอร์ไพรซ์คุณด้วยดูดีๆนะ”
“ และต่อไปนี้ ลูกชายของฉันจะรับช่วงต่อเป็นประธานบริษัท ชเว ซีวอนลูกขึ้นมากล่าวอะไรสักหน่อยนะ” สปอทไลท์ส่องมายังร่างสูง ดวงตาสวยเบิกขึ้นอย่างตกใจ ที่ตรงหน้าคือ ทายาทของบริษัทยักษ์ใหญ่มีเงินมหาศาล
“นายคือ ชเว ซีวอน...”
“ใช่ครับ เดี๋ยวผมมานะ” ร่างสูงเดินไปตามทางขึ้นเวทีก่อนจะกระซิบกับผู้เป็นแม่เล็กน้อย ผู้เป็นแม่ถึงจะผงะแต่ก็พยักหน้า ร่างสูงพูดออกไมค์
“วันนี้ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ผมได้ขอพรข้อหนึ่งกับพระเจ้า ท่านก็ให้มา ผมได้พบกับคนๆนึง เราเดินด้วยกัน คุยกัน แม้มันจะไม่กี่ชั่วโมง แต่ผมกล้าบอกเลยว่า มันเป็นไม่กี่ชั่วโมงที่ผมมีความสุขที่สุด และเป็นคืนข้ามปีที่ผมนั้นได้รัก ผมรู้ว่ามันไม่นานแต่ผมรู้ ว่าผมรักเขามาก” ร่างสูงเดินตรงมาที่ร่างเล็กที่ร้องไห้อยู่
“คนขี้แย คุณรู้ชื่อผมแล้วนะ แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้รู้ชื่อคุณสักที”
“ค...คิ..คิมเรียววุค ชื่อของฉัน คิมเรียววุค”
“คนดีของผม คบกับผมนะ ซีวอนคนนี้จะรักและดูแลเรียววุคตลอดไป”
“อื้ม” ริมฝีปากหนาทาบทามลงบนกลีบปากนุ่มหวานละมุนอุ่นร้อนจนหลอมละลาย ใจสองใจเกี่ยวกันรวมเป็นหนึ่งเดียว เสียงพลุจุดดังเปรี้ยงปร้างบ่งบอกว่าถึงปีใหม่แล้ว
“แล้วนายขอพรว่าอะไรเหรอ” ร่าสูงกระซิบข้างหูเบาๆก่อนจะทาบสัมผัสอุ่นร้อนเต็มไปด้วยความรักอีกครั้ง
“ผมขอท่านว่า ผมอยากได้คนพิเศษมาอยู่ในคืนพิเศษและทุกๆคืนตลอดไป” ขอบคุณนะฮะพระเจ้าที่ทำให้คำขอผมเป็นจริง คืนข้ามปีนี้ผมจะจำมันไปตลอดชีวิตไม่มีทางเปลี่ยนไป
..........END..........
..................................................................................
วันนี้วันที่ สิบสาม เดือนสิบเอ็ด แต่ไรเตอร์ส่งวอนเรียวมาให้อ่าน เป็นไงคะสนุกมั๊ย บอกกันด้วยนะ
ใครไม่เม้นขอให้เอสเจไม่รัก
ความคิดเห็น