ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : เจ็ดปีให้หลัง...
1
เจ็ดปีผ่านไป
“ยินดีด้วยนะครับ วันพรุ่งนี้”
“ขอให้งานแต่งราบรื่นนะ ครับ”
“เหมาะสมกันมากนะครับ”
“สถานที่พร้อมแล้วล่ะครับ ดอกไม้ ทุกๆอย่าง การ์ดเชิญจัดการเรียบร้อยแล้วครับ” เลขาหนุ่มพูดกับเจ้านายผู้มีใบหน้าคมคายดุจหมาป่า ตาคมกริบมองไปยังชายหนุ่ม ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะก้มลงทำงานในแลบท๊อปก่อน
“ทำไมประธานยังทำงานอยู่ล่ะครับพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มีงานใหญ่นะครับ เดี๋ยวจะไม่สดชื่นเอานะครับ” เลขาหนุ่มพูดขึ้น
“ฉันอยากจะเคลียร์ให้มันเสร็จก่อนวันพรุ่งนี้น่ะ” ร่างสูงเคลียร์งานอยู่สักพักก่อนจะเบนเข็มกลับบ้าน เพื่อพักผ่อน
“กลับมาแล้วหรอครับคุณชาย” เสียงของพ่อบ้านยุนโฮ กล่าวด้วยความน้อบน้อม และรอยยิ้ม
“อืม”
“กระผมจะบอกว่า มีข่าวสายในว่าพรุ่งนี้จะมีคนมาลอบสังหารท่าน แต่เราได้เตรียมบอดี้การ์ดมือหนึ่งไว้แล้วพรุ่งนี้ท่านคงจะได้พบนะครับ”
“อืม เตรียมน้ำอุ่นให้ด้วยล่ะ”
“ครับ” เมื่อจบบทสนทนานี้ ร่างสูง ก็รีบรุจขึ้นไปยังที่ห้องนอน เก่าสมัยมัธยมปลาย เพียงแค่จะหาคนที่เคยอยู่ด้วยกันในสมัยมัธธมแต่มีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้าซะก่อน
“ยอโบเซโย?”
“คยูคะ” เสียงหวานของสาวน้อยว่าที่ภรรยาของเขา ทำเอาเขาคลี่ยิ้มหล่อออกมา
“จ๋า ซอ พรุ่งนี้เราจะได้แต่งงานกันแล้วนะ”
“คะ คยู พรุ่งนี้คุณจะต้องหล่อแน่เลย”
“ซอ ก็ น่ารักยังนี้ล่ะน้า ตื้นเต้นมั๊ย?”
“นิดหน่อยคะ ซอขอตัวนอนนะคะเจอกันพรุ่งนี้คะ”
“ครับ ซอ” ร่างสูงคลี่ยิ้มบางๆ วันพรุ่งนี้จะเป็นอีกวันที่เขามีความสุขที่สุด สาวน้อยจอมแก่นแก้วเตะตู้ขายน้ำอัตโนมัติ ที่ว่าไม่ยอมเอาน้ำออกมาให้ เมื่อสามปีที่แล้ว กลายเป็นว่าที่ภรรยาของเขา
ร่างสูงค่อยๆทอดกายนอนลงไปเตียงเก่าที่เคยใช้สมัยมัธยม ก่อนจะรู้สึกถึงกลิ่นหอมที่ไม่ได้มาจากเขา เป็นกลิ่นที่คุ้นมากๆ
............. “ไม่...ฮึก...ฉันทำไม่ได้...ฉันรักนายมากเกินไป” ..............
............. “..........เราหนีไปกันเถอะ...” .............
เสียงสองเสียงแว่วดังผ่านโสตประสาทเขาไป เขาจำได้ประโยคที่สองเป็นเสียงเขาแต่...........
อีกเสียงหนึ่งที่แหลมกว่าเล็กกว่าเขา แล้วหวานกว่าว่าที่ภรรยาของเขาเป็นใคร?
น้ำใสๆเริ่มหยาดออกจากตาโดยไม่รู้ตัว ทางพ่อบ้านยุนโฮเดินแอบมาดูนายน้อยที่อยู่กันมาตั้งแต่เล็ก ทำไมจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น....หลังจากเรื่องนั้น ทุกครั้งที่นายน้อยของเขามาที่ห้องนี้เป็นอันร้องไห้โดยไม่รู้สาเหตุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น