คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : หนี
“คุณหนูรยออุคครับ นายท่านให้ไปรับประทานอาหารเย็นด้วยกันครับ”
“ฉันไม่หิวน่ะ ยูชอน ฝากบอกพ่อด้วย”
“ครับ”
ร่างเล็กทอดกายลงไปบนเตียงนิ่มสีขาว มองทุกอย่าง อย่างอาลัยตายอยาก เขาเริ่มจะเข้าใจแล้ว เข้าใจความรัก เข้าใจทำไมถึงพี่ชอลพี่ชายแท้ๆถึงรักใครได้ พี่เขาไม่เคยปิดใจตัวเองมีแต่เขาที่ปิดใจไม่รักใครตั้งแต่...
-แม่คร้าบ อุคอยากกินไอติมรสมิ้นอ่ะสตอเบอร์รี่ด้วย-
-แม่คร้าบชอลก็อยากกินอ่ะคร้าบ- เด็กหน้าหวานสองคนกำลังเกาะชายกระโปรงหญิงสาวที่ดูสวยงามที่ถูกถอดแบบกันมา
-จ้ะๆ ชอลพาอุคไปรอก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปซื้อมาให้-
-คร้าบ แม่ชินเอสุดสวย- หญิงสาวเดินออกไปกลางแจ้งตรงจุดรถไอติม ปืนกระบอกของชายขายไอติมก็จ่อไปที่อกของเธอแล้วก็
ปัง
หญิงสาวล้มลงไปเด็กทั้งสองเมื่อได้ยินเสียงก็รีบวิ่งเข้ามาดู
-แม่ครับ!- หญิงสาวได้ยินเสียงลูกแต่ก็ห้ามให้ลูกออกมาไม่ทันซะแล้ว เธอพลักคนที่ยิงเธอล้มจนปืนกระเด็น
ปังๆๆๆๆๆ
เสียงปืนกระบอกเดิมระดมยิงไปที่หัวของชายผู้นั้น ผู้ที่ถือปืนนั้นควรจะไม่ใช่ รยออุคที่เปราะบางและอ่อนโยน ในขณะที่ฮีชอลคุกเข่าต่อหน้าเธอ
-ลูกแม่ ดูแลพ่อแทนแม่ด้วยนะ- สิ้นชีพจร เด็กตัวเล็กๆทั้งสองคนร้องไห้ฟูมฟายจนกระทั่งผู้เป็นพ่อมาพร้อมการ์ดเป็นสิบ ชินเอคือภรรยาที่เขารัก เขาอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ทำไมได้เพราะเขาคือบอส ในงานศพอันใหญ่โต ลูกชายคนโตของเขาร้องไห้ฟูมฟาย ผิดกับลูกชายคนเล็กเขานั่งเงียบนิ่ง แววตาอำมหิตส่อจนปิดไม่มิด แววตาที่อยากฆ่าคนตลอดเวลาได้เริ่มขึ้น สังหารคนแรกตอนอายุเจ็ดขวบ ทำให้ตอนโตเป็นถึงขนาดนี้
ร่างเล็กเริ่มมีน้ำตาไหลหลากอีกครั้ง ยากเกินกว่าจะเช็ดการกลับมาเป็นคนเดิมในครั้งนี้คือการกลับมาเป็นคนๆเดิมเหมือนสิบเอ็ดปีก่อน แต่เราไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่นา พี่ชอลก็บอกวาใช้เวลาถึงจะลืมก็แค่ฆ่าแล้วก็...ลืม
ร่างเล็กในชุดสีดำเดินออกมาจากห้องของเขา เดินตรงไปที่ห้องของคนสนิทตัวเอง คนที่เกิดมาด้วยกัน
“จุนซูยังตื่นอยู่มั๊ย” ร่างเล็กเคาะประตูเบาๆ ร่างเล็กไม่แพ้กันเดินออกมาอย่างงัวเงียก่อนจะพูดน้ำเสียงเล่นๆอย่างไม่เกรงโดนฆ่า
“อะไร ว่าง อยากโดนจับกดก่อนไปรอก่อนได้ป่ะ”
“จุนซู ขับรถให้ฉันหน่อยฉันจะไปเอามอไซค์ที่ห้องเก่าแถวถนนนัมยาน”
“อืมๆ”
............................................................................................................................
ระหว่างนั่งรถ
“จุน...” ชื่อเรียกสั้นๆที่ไม่เคยออกจากปากคนๆนี้มานานเปล่งออกมาสร้างความตกใจไม่ใช่น้อย
“น..นายเรียกฉันว่าจุนหรอ”
“อืม...ฮึก...ฉันขอร้องไห้นะ”
“อืมตามใจ...หา? อะไรนะร้องไห้ นายไปทำอะไรมา” ร่างเล็กร้องไห้หนักขึ้นยิ่งเล่ายิ่งเจ็บแต่คนนี้คือคนที่สนิทถึงบอกแล้วเจ็บแต่ก็สบายใจขึ้น
“นายกลับมาเป็นคนเดิมฉันก็ดีใจแล้วนะ แต่แกรักคุณคยูนั่นอ่ะฉันดีใจยิ่งกว่าแล้วนายจะร้องไห้ทำไม”
“ฉันต้องฆ่าเขาก่อนที่อาจะอ้างสิทธิการขึ้นเป็นบอสฉันต้องชิ่งทำก่อน เขาจะลอบฆ่าฉันมาครั้งนึงแล้ว
“ฉันเสียใจด้วยนะ...ฉันคง...”
“จุนไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกกลับไปเถอะถึงแล้วเดี๋ยวฉันจะไปต่อเอง”
“อืม...ดูแลตัวเองดีๆนะ” ร่างเล็กลงจากรถปอร์เช่สีดำในยามรัตติกาล ก่อนจะเดินไปยังมอเตอร์ไซค์คันโปรดแล้วขี่มันไป
ในที่สุดก็ถึงบ้านใหญ่หลังหนึ่งที่เคยมาครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งที่มาเฝ้าไข้ ครั้งในวันคริสมาสต์พ่อของร่างสูงคงจะรู้แล้วว่าลูกชายจะถูกปองร้ายถึงได้มีการ์ดเยอะขนาดนี้ ร่างเล็กลอดช่องที่คยูฮยอนเคยพามา
-ตอนเด็กๆฉันป่วยบ่อยจนพ่อต้องบังคับให้คนมาคุมให้อยู่แต่ในห้องฉันเลยทำทางลับนี้ไว้หนีเที่ยว-
ในห้องมืดสงบเงียบร่างเล็กค่อยๆใช้มือสองข้างขึงลวดให้ตึง ร่างสูงกำลังหลับสนิทในขนากที่ลวดคมๆจ่ออยู่ที่คอพร้อมจะกดให้คอของเขาขาด มือเล็กๆไม่สามารถขยับไปไหนได้ น้ำตาเริ่มเริ่มเล็ดรอดออกมาจนต้องเช็ดเพราะกลัวจะหยดใส่คนตรงหน้า ร่างเล็กหมดความอดทน เก็บลวดแล้วไปนั่งร้องไห้เบาๆ ให้ฆ่าก็ฆ่าไม่ได้ให้ปล่อยไปก็คงทำไม่ได้ ในห้องเย็นเฉียบความอบอุ่นเข้ามาสวมกอดร่างเล็กจากด้านหลังไว้
“เรียววุค นายยังตัวหอมเหมือนเคยเลยนะ” ปากหนากับเสียงที่คุ้นเคยเอื้อนเอ่ยหลังจากสูดซอกคอในความมืด ร่างเล็กสลัดออก
“ฉันคือ คิม รยออุค ไม่ใช่เรียววุคอะไรนั้น”
“เหรอ งั้นจะลังเลอะไรล่ะ ฆ่าฉันซิ ฆ่าเลย”
“ไม่...ฮึก...ฉันทำไม่ได้...ฉันรักนายมากเกินไป”
“อุค?”
“ผมขอโทษนะครับพ่อผมไม่สามารถเป็นบอสได้” ร่างสูงตรงเข้ามากอดร่างเล็กเอาไว้ ก่อนจะประทับรสจูบอันอบอุ่นให้
“เรียววุค ไม่ซิ รยออุค...”
“เรียกเรียววุคดีกว่า...”
“เรียววุคเราหนีไปกันเถอะ...”
“อืม...ไปในที่ๆไม่มีใครพบที่ที่ใครหาไม่เจอ....”
ความคิดเห็น