Grey Love รักสีจาง (kyuryeo)

ลำดับตอนที่ #10 : คนเดิม 100 %

8

            ร่างสูงวิ่งไปตามเส้นทางที่เห็นร่างเล็กวิ่งผ่านแถมวิ่งออกไปนอกมหาลัยอีก ใครจะไปจำพี่คนนั้นไม่ได้สมัยที่เขาเพิ่งขึ้นม.ปลายมีพี่ม.ปลายปีสุดท้ายย้ายมาจากอเมริกาและตามเขาจะจบปีการศึกษา ร่างสูงวิ่งไปเรื่อยๆสอดส่องช่องทางจนเห็นหลังเล็กๆของร่างเล็กกำลังวิ่งเข้าไปที่ซอกตึกข้างๆ ร่างสูงตวัดแขนกอดรั้งเอวร่างเล็กเอาไว้

“ฮึก...คยู นายไม่ไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นล่ะ”

“จะให้ฉันไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นได้ไงล่ะในเมื่อฉันมีนาย ฉันรักนาย จับหัวใจฉันดูซิ”

ตึกๆ ๆๆ ๆๆ ๆๆ ๆๆ

“มันเต้น...เร็วมากเลย...คยู” ร่างสูงใช้นิ้วช้อนใบหน้าหวานให้หันมาสบตากับเขา

“อย่าทิ้งฉันไปไหนอีกนะ” ร่างสูงบรรจงแนบชิดริมฝีปากตนกับริมฝีปากบางก่อนจะถอนอย่างอ่อยอีก

“เรากลับกันเถอะนะ” ร่างเล็กพยักหน้า ก่อนจะเดินตามแรงจูงของร่างสูง

บางครั้งเวลามันก็คลาดเคลื่อนไปบ้าง....นั่นแหละ

ปัง!

เสียงปืนยิงไปที่พื้น มีชายหลายคนเดินออกมาจากซอกมุมต่างๆ ร่างสูงคว้าร่างเล็กไปไว้ด้านหลังของตนเอง

“โทดทีนะ รยออุครู้ว่าเหลือเวลาอีก5วันแต่เจ้านายฉันไม่ต้องการอย่างนั้น เพราะฉะนั้นอย่าขัดขืนรีบๆตายไปซะเถอะ” เสียงชายที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้น ร่างเล็กถึงกับเบิกตากว้าง ก่อนจะมองไปที่ร่างสูง

“ฉันไม่รู้ว่านายไปทำอะไรเอาไว้ แต่ฉันจะปกป้องนายเอง แกเป็นใครกันห๊ะ! จะทำอะไรแฟนฉัน”

“แกไม่ต้องสอดให้มากหรอกนะ เดี๋ยวก็ได้ตายหรอก” ร่างสูงมองไปยังรอบๆ ถึงเขาอาจจะสู้ไม่ได้แต่เขาจะพยายามปกป้องร่างเล็กให้ได้มากที่สุด ไม่ว่ายังไงก็ตาม.... ร่างสูงพุ่งไปตะบั้นหน้าคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด แต่ถูกคว้าตัวก่อนจะจับกระแทกพื้น แล้วโดนรุมแตะอัดจนกระอักเลือด ร่างเล็กน้ำตาไหลพราก

“หยุดเถอะอย่าทำเขา ฮึก ฉันยอมแล้ว คยูหนีไปซิ หนีไป!!!”

“ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปเด็ดขาด ไม่มีวัน อัก!” ร่างสูงถูกเตะอัดอีกครั้ง ความอดทนของร่างเล็กหมดลง จะกลับเป็นคนๆเดิมแล้วนะลาก่อนเรียววุคตัวละครที่ฉันชอบที่สุด...แววตาฉายความเลือดเย็นมองไปทางหมู่ที่รุมร่างสูงอยู่ก่อนจะสะกิดคนหนึ่งในกลุ่มนั้นจนหันมา

“ไงพวก” ร่างเล็กยกขาร้อยแปดสิบองศาตอกส้นเท้าลงจะใบหน้าผู้เคราะห์ร้ายกระแทกพื้นอิฐแตก ทุกคนต่างหันมามอง อย่างขนลุก ร่างสูงมองว่านี่ไม่ใช้เรียววุคที่เขารู้จักเลย แต่คนอื่นถึงขั้นหน้าซีดเพราะข่าวลือชื่อเสียงลูกชายของหัวหน้าแก๊งใหญ่ผู้มีใบหน้าสวยหวานราวกับสาวน้อยแรกแย้ม ที่มีแววตาเลือดเย็นและเป็นนักฆ่าที่มีพรสวรรค์ในการกลบเกลื่อนและเล่นละครตบตาเก่ง ฝีมือไม่เป็นรองใครและอาวุธที่ใช้ไม่มีใครเคยเห็นนอกจากคนที่โดนฆ่าตายแต่ไม่นึกว่าจะเป็นจริงคิดว่าแค่การปรุงแต่ง ร่างเล็กเอียงคอซ้ายขวาเสียงดังกรอบก่อนจะเขย่าแขนเสื้อนักศึกษายาวๆ มีเส้นโลหะบางๆออกมา เขาใช้ลวดฆ่าคน....ร่างเล็กยิ้มเหยียดก่อนจะตวัดเส้นเล็กๆจนลื่นไหล

“ไม่ได้ใช้เจ้านานเลยนะลูก มาสนุกกับพวกคุณว่าที่ “ศพ” กันเถอะ”  เส้นเล็กๆตวัดไปมาพร้อมกับร่างเล็กที่เหมือนกำลังร่ายรำอย่างสนุกสนาน แต่ในการตวัดแต่ละที เลือดจากแขน ขาหรือหัวที่ขาดก็กระฉูดออกมาร่างคนไร้วิญญาณต่างจมกกองเลือดร่างเล็กเก็บอาวุธเข้าแขนเสื้อก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรออก

“พ่อครับ เราคงต้องเลื่อนวันจบมาเป็นวันนี้แล้วครับ เอาคนมาเก็บศพด้วยครับ”

.......................................................................................................................................

ในระหว่างที่ร่างเล็กเรียกคนมาเก็บศพ เขาทอดมองไปยังร่างสูงที่อยู่ไม่ไกลจากเขาเท่าไหร่ใบหน้าคมเข้มหลับไหล ร่างเล็กพูดอย่างแผ่วเบา

“ขอโทษนะ....ที่ทำให้นายต้องสูญเสียคนรักไป” ไม่นานนักคนที่ร่างเล็กเรียกก็มาถึงแล้วรับเขาและร่างไร้สตินี่ไปด้วย

หลังจากที่ได้อาบน้ำในบ้านที่แท้จริงอย่างสดชื่นก็เดินไปหาผู้เป็นพ่อ

“สวัสดี ลูกพ่อ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“ฮะ”

“คนที่ลูกพามานั่นเป็นใครหรอลูก”

“เขาคือคนรักของเรียววุคครับพ่อ” ร่างเล็กพูดอย่างเฉยชา

“แล้วไม่ใช่คนรักของเจ้ารึยังไงกัน” ร่างเล็กได้ยินถึงกับสะดุ้งนิดๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถาม

“แล้วภารกิจที่สองล่ะครับ คุณพ่อ” อยู่ดีๆผู้เป็นอาก็โผงขึ้นว่า

“ไปสังหารลูกชายของผู้บริหาร เจ กรุ๊ป ซะ” ร่างเล็กยิ้มเยียดอย่างดูถูก การสังหารคือสิ่งที่เขาถนัด ทำไมเขาจะทำไม่ได้ล่ะ? ร่างเล็กเมื่อได้รับภารกิจต่อไปเสร็จก็กลับมาที่ห้องที่มี ร่างสูงหลับไหลอยู่ ดวงตาหวานสวยมองอย่างนิ่งๆในแบบที่ตัวเองควรจะเป็น แต่ใจของเขาที่เคยด้านชา กลับอ่อนยวบยาบไปหมด

-กฎของการเป็นบอส ต้องไม่แสดงความอ่อนแอ ต้องกลบเกลื่อนจุดอ่อนของตัวเอง และต้องห้ามรักใครนอกจากตัวเอง- สิ่งที่ผู้เป็นพ่อสั่งให้เขาจำจนขึ้นใจและปฏิบัติมานานมาก กลับพังทลายเพียงแค่จะต้องปล่อยชายหนุ่มเพียงคนเดียวไป

“ฮึก...” น้ำตาจากร่างจริงของร่างเล็กไหลรินเป็นครั้งแรก ไม่มีใครเคยทำให้เขาร้องไห้ได้ ยกเว้นชายคนนี้เพียงคนเดียว

“ทำไม...ฉันร้องไห้...” ภายนอกยังมีคนมองอยู่ผู้เป็นพ่อของร่างเล็กมองอย่างตะลึงกับผู้เป็นน้องของตัวเอง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นลูกคนนี้ร้องไห้ออกมา

ร่างสูงตื่นขึ้นมาอย่างมึนงงก่อนจะมองเห็นร่างเล็กที่จ้องมองมายังตน

“เรียววุค นายเป็นใครกัน”

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้ว่าผมคือใคร”คำสรรพนายถูกเรียกต่างไปจากเดิม

“นายไม่เหมือนคนที่ฉันรักเลย”

“นั่นมันก็แค่คนที่ไม่มีอยู่จริง...ในเมื่อคุณฟื้นแล้วหลังจากนี้เราจะได้ไม่ต้องไปเกี่ยวข้องกันอีก ผมจะพาไปส่งที่บ้าน”

มอเตอร์ไซค์สีแดงคันใหญ่ถูกขี่โดยร่างเล็กและซ้อนท้ายด้วยร่างสูงที่ถูกเอาผ้าปิดดวงตาทั้งสองข้างไว้ ร่างเล็กขี่มันไปเรื่อยๆ อย่างที่รู้สึกต้องการให้...ต้องการให้มันช้าๆ ให้มันผ่านไปช้าๆ ไม่นานนักก็ถึงบ้านของร่างสูง ร่างเล็กปลดผ้าของร่างสูงออก แววตาสีสนิมมองเขาอย่างเจ็บปวดก่อนจะปล่อยร่างเล็กและเข้าบ้านไป

อึก!!!

เจ็บ...เจ็บตรงกลางอกต้องกินยาอะไรถึงจะหาย คนเดียวที่เขาจะคุยได้ก็คือ...พี่ฮันกับพี่ชอล ร่างเล็กขี่พาหนะของตัวเองตรงไปที่พำนักของคนที่นึกถึง

เคาะประตูเรียกสักพักคนข้างในก็ออกมาเปิดประตูให้ พี่ชอลคือพี่ชายคนเดียวของเขาพี่ที่แตกต่างกับเขาโดยสิ้นเชิง และพี่ฮันคือลูกของมาเฟียในเมืองจีนและเป็นคนดูแลเรื่องความลับตอนเป็นเรียววุค

“อุคกี้เข้ามาก่อนซิ เดี๋ยวพี่ชอลจะไปเอาน้ำมาให้นะ”

“อืม” ความเย็นชาประกายความอำมหิตจะแผ่ไปมากกว่านี้ถ้าเกิดไม่มีออร่าของคนหน้าสวยบดบังไว้ จนบางครั้งก็หน้าสงสัยอยู่ไม่ใช่น้อยว่าคนสองคนนี้เป็นพี่น้องกันจริงๆ

“เราทำภารกิจแรกเสร็จแล้วหรอ”

“ครับ พี่ฮัน”

“แล้วไอคยูมันเป็นยังไงบ้าง”

“...”ร่างเล็กไม่ตอบ

“ผมมีข้อสงสัยหลายเรื่อง ขอถามก่อนนะครับ”

“ทำไมแค่คิดจะจากนายนั่นไปผมต้องร้องไห้  ทำไมผมถึงไม่อาจลบความรู้สึกที่เรียววุคมีต่อเขาได้เลย” ร่างเล็กร่ายถามยาว พี่ทั้งสองได้แต่มองร่างเล็กอย่างอมยิ้ม

“อุค พี่กับเราโตมาด้วยกัน อุคเป็นคนอ่อนไหว และขี้เล่นมากๆ การที่อุคไปเป็นเรียววุคนั่นเป็นครั้งแรกที่อุคเหมือนตอนเด็กๆ เหมือนตัวตนที่แท้จริงของอุคนั่นแหละ”

“พี่ชอลหมายความว่าไง”

“เราน่ะ ก็คือเรียววุคที่ชื่อรยออุคนั่นแหละ เราน่ะรักคยูฮยอน”

“เหรอ...แล้วเรื่องเจ็บหน้าอกล่ะใช้ยาอะไร ทาหรือกิน?”

“ยาแห่งกาลเวลา อุคแค่ปล่อยเวลาไป มันก็จะลืมเอง”

“ว่าแต่ภารกิจสุดท้ายล่ะคืออะไร”

“ให้งานที่ผมถนัดมา...สังหารลูกชายของผู้บริหาร เจ กรุ๊ป...” ผู้เป็นพี่ทั้งสองมองหน้ากันอย่างตกตะลึง

“นั่นมัน...ไอคยู”

!!!!!!!!!