Grey Love รักสีจาง (kyuryeo)

ลำดับตอนที่ #3 : ตกหลุมรัก

2

ปัง!

เสียงประตูไม้บานเลื่อนกระทบกับขอบประตู ทุกคนในห้อง2-A ต่างมองอย่างผวา เมื่อคนๆนั้นเดินเข้ามา

“นาย คิมเรียววุค ฉันสั่งให้นายย้ายไปอยู่ห้อง ไนท์ ไม่ใช่หรอทำไมยังมานั่งเอ๋อเรียนอยู่นี่อีก” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องแล้วมองไปที่อาจารย์ ทำเอาอาจารย์แทบหลบไม่ทันก่อนจะตรงมาที่ร่างเล็กแล้วแบกขึ้นบ่าไป ร่างบางก็กลัวว่าท่าขัดขืนร่างสูงไปเขาคงจะตกลงไปแน่ๆร่างสูงแบกเขาจนมาถึงตึกกลางก่อนจะพาเข้าไปในห้องส่วนตัวของเขา

“นั่งลงดีดี อย่าขยับ” ร่างสูงพูดเสียงเรียบก่อนจะไปหยิบชุดเครื่องแบบตัวเล็กที่สั่งตัดมาโดยเฉพาะ มีตราสัญญาลักษณ์เป็นรูปตัวเคที่ปกเสื้อสีดำตัวนอก ร่างสูงยื่นมาให้เขา

“ไปเปลี่ยนซะ คงมีนายละมั้งที่ใส่ไซส์เด็กผู้หญิงน่ะ” ร่างสูงพูดขึ้นทั้งทีไม่รู้ว่าจะพูดไปเพื่ออะไรเขาเองก็ไม่ใช่คนที่พูดเก่งแต่กับคนๆนี้เขารู้สึกไม่อยากให้เกิดความเงียบเท่านั้นเอง ร่างบางค่อยๆทอดเสื้อนอกสีเทาแล้วปลดกระดุมชุดนักเรียนสีขาวข้างใน จนเห็นแผ่นหลังขาวเนียนเล็กๆ ร่างสูงแทบจะกลืนน้ำลายไม่ทันแผ่นหลังเล็กที่ดูเซ็กซี่ไม่น้อย เอวเล็กคอด และสะโพกมนกลม ดูน่าลูบไล้เสียร่างสูงเกือบเอามือไปสัมผัสโดยไม่รู้ตัว ร่างเล็กหยิบเสื้อมาจากมือหนาของร่างสูงก่อนจะนำไปสวมใส่ เสื้อตัวบางถูกสวมทับด้วยเครื่องแบบนอกและเน๊คไทค์สีดำ เพื่อให้รู้ว่าอยู่ในกลุ่มไนท์ของโรงเรียน

“เสร็จแล้วครับ...” ร่างสูงที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เหมือนถูกดึงดูดด้วยใบหน้าเรียวสวยที่หันมา ดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้ ริมฝีปากของร่างบางที่ส่งเสียงหวานเมื้อกี้ทำเขาหลงไหลไปชั่วขณะ ร่างบางค่อยๆหยิบแว่นของตัวเองมาใส่ร่างสูง แล้วก้มมองไปที่พื้นด้วยความกลัว

“นายกลัวฉันหรอ?” ร่างสูงพูด ร่างเล็กไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้า ร่างสูงเชยคางของร่างเล็กให้ดวงตาคู่สวยหันมามองเขา

“ไม่ต้องกลัวฉันหรอก แล้วก็หัดมองหน้าฉันตรงๆด้วย” ร่างเล็กรับคำน้อยๆ ก่อนร่างสูงจะจูงไปที่ห้องเรียนของเหล่าไนท์ ประตูบานเลื่อนค่อยๆเปิดอย่างช้าๆ ทุกคนต่างจ้องมาที่ร่างสูงกับร่างเล็กข้างๆ

“นายไปนั่งข้างๆคนที่ตาตี่ๆแก้มป่องๆคนนั้นก็แล้วกัน” ร่างสูงพูดจบก็หิ้วร่างเล็กไปนั่งที่ที่เขาเจาะจงไว้ให้ ร่างเล็กเมื่อเห็นคนที่ร่างสูงเอ่ยถึงก็ตกใจแต่เก็บอาการเอาไว้เพราะ...คนคนนั้นคือลูกค้าประจำที่ร้านที่เขาทำงานอยู่

“สวัสดี ฉันชื่อคิม จงอุน เรียกว่าเยซองก็แล้วกันนะ จะว่าไปเหมือนคุ้นๆหน้านายนะ” ชายหนุ่มแก้มซาลาเปาที่ดูขี้เล่นยิ้มให้

“สวัสดี เราชื่อคิมเรียววุค” ร่างบางพูดอย่างประหม่าน้อยๆ การเรียนของพวกเขาแตกต่างจากห้องธรรมดาเนื่องจากจะเรียนเพียงสองชั่วโมงจากวีดีโอ (ที่ไม่มีใครดูนอกจากเขา) พอวีดีโอฉายจบ ร่างสูงก็จูงร่างบางไปห้องทำงานทันที

“วันนี้นายจะมาเรียนรู้งาน เราจะแบ่งออกเป็นหน่วยลาดตระเวนภายนอกคือตรวจข้างนอกโรงเรียนตามหาเบาะแสต่างๆ หน่วยลาดตระเวนภายในที่จะสอดส่องภายในโรงเรียนและ ผู้พิจารณาคือจะต้องคอยรับเอกสารเพื่อมาพิจารณาแล้วส่งไปให้พิจารณาต่อๆไปจนมาถึงฉันพิจารณาอีกทีเพื่อเซ็นต์ หน้าที่นายก็คือคอยวิ่งเอาเอกสารพวกนั้นมา ตอนนี้ก็ไปกินข้าวซะ” ร่างเล็กค่อยๆเดินออกไป โรงอาหารที่แสนจะคึกคักมีแต่คนเดินไปเพื่อจะหาอะไรกิน ร่างเล็กพยายามมองหาเพื่อนในกลุ่มของเขา

“เรียววุค ทางนี้” เสียงใสของซองมินพูด เมื่อเรียวุคเห็นก็เดินไปที่โต๊ะทันที

“นายคายออกมาให้หมดเลยนะว่ามันเกิดอะไรกับนาย” ดงเฮพูดก่อนจะยืนต๊อกโบกีมาให้

“คือว่า.....” ร่างเล็กพูดจนเผยทุกสิ่งออกมา

“งั้นที่นายหายไปแล้วบอกว่าไปห้องน้ำนั่นก็...” ร่างเล็กพยักหน้า

“อืม งั้นเราก็คงไม่ได้ลอกการบ้านเรียววุคแล้วล่ะซิ” ซองมินทำหน้าหงิม

“เราที่ไหนล่ะนายคนเดียว” ฮยอกแจพูด เพราะที่ผ่านมามีแต่ซองมินที่ขอลอกการบ้านเนื่องจากค่อนข้างจะขี้เกียจ

“เอาเถอะ แต่เดี๋ยววันนี้ให้เราไปส่งเหมือนเดิมนะ”

“เอาก็ได้เจอกันหน้าโรงเรียนนะ” ร่างเล็กยิ้มน้อยๆให้เพื่อนทั้งสามก่อนจะเดินกลับไปเนื่องจากอีกสองสามนาทีก็จะได้เวลาหมดพักแล้ว

ห้าโมงครึ่ง...

ร่างเล็กวิ่งหอบมาแต่ไกลจนถึงหน้าโรงเรียน

“ขอโทษนะพอดีว่าต้องทำงานน่ะ” ร่างเล็กบอก ก็ใช่น่ะซิ วิ่งเอกสารนึกว่าจะเป็นงานง่ายๆ แต่วันนึงมีหน่วยละเกือบยี่สิบเอกสาร แถมอยู่ไกลกัน ยังไม่ทันเอาไปส่งก็เรียกอีก เอกสารก็ได้แต่หนักๆทั้งนั้น แล้วไหนจะก่อนกลับอีก เยซองวิ่งมาพูดอะไรสักอย่างกับคยูฮยอน ก่อนจะหันมาชวนเขาไปด้วย แต่เขาได้บอกปัดไปว่าทำงานพิเศษ ก่อนจะออกมา

“ไม่เป็นไรหรอก ไปเร็วเดี๋ยวนายไปเปลี่ยนชุดไม่ทัน”

Buterfly café

ร่างเล็กเดินเข้ามาพร้อมกับแฝดทั้งสาม

“สวัสดีฮะพี่ซูฮยอง” แฝดสามพูดกับคนที่เคยเจอกันเมื่อวาน

“สวัสดีจ๊ะ เรียววุคพี่มีอะไรจะคุยด้วย” เธอพูดพลางทำหน้าเครียดเล็กน้อย

“ครับ”

“เอ่อ...พอดีว่า ยูนา ซันนี่ แล้วก็พี่แทยอน เขาขอลาน่ะ พอดีว่ามีสอบ ตอนนี้คนก็เลยไม่พอ”

“อ้าว แล้วจะทำยังไงล่ะครับ”

“ช่วยให้สามคนนั้น มาแทนหน่อยได้มั๊ย”

“ฮะ? พี่จะให้ผมขอ...”

“จ๊ะ ช่วยพี่หน่อยนะ วันนี้คอนเซ๊ปต์ พริตตี้ แองเจิ้ลนะ” พูดจบเธอก็เดินไปหลังจากที่ทิ้งระเบิดหนึ่งตู้มใหญ่เอาไว้ ร่างเล็กเดินไปหาเพื่อน

“ซองมิน ดงเฮ ฮยอกแจ มีอะไรอยากให้ช่วย”

“อืมว่ามาซิ”

“ตอนนี้คนที่ร้านไม่พอ..ช่วยหน่อยได้มั๊ย” ทั้งสามได้ยินก่อนจะพูดตอบ

“อืม ก็ได้แล้วจะให้เราทำยังไงล่ะ”

“เหมือนฉันนั้นแหละ คอยรับแขกคุยแขก ก็ว่าไป” ร่างเล็กเมื่อได้รับคำตอบก็พาทั้งสามเดินไปที่ห้องแต่งตัว เรียววุคอยู่ในชุดกระโปรงฟูฟ่องสีชมพูอ่อนที่มีปีกสีชมพูเข้ม ซองมิน ฮยอกแจ แลดะดงเฮก็เช่นกันแต่ ซองมินเป็นสีส้ม ดงเฮเป็นสีฟ้า ส่วนฮยอกแจเป็นสีขาว เมื่อซูฮยองมาดูก็ต้องตะลึงไป

“น..น่ารักมากเลยทั้งสี่คนเลย ไปเร็ว ที่โต๊ะมุมสุดนะ คุณเยซองเขาพาเพื่อนมาด้วย ไปด้วยกันเลยสี่คน ออใช่ซิ ห้ามเรียกชื่อตัวเองนะ” เรียววุคค่อยมองหน้าทั้งสามก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูน่ารักๆว่า

“ งั้นเดี๋ยวเรนนี่จะช่วยตั้งชื่อให้ก่อนแล้วกันนะคะ ซินดี้(ซองมิน) เดย์ลี่(ดงเฮ) เจสซี่(ฮยอกแจ)” ทั้งสามรู้สึกสะอิดสะเอียนกับชื่ออันแสนน่ารัก ที่เพื่อนของเขาตั้งให้ก่อนจะพากันออกไปที่โต๊ะอันป็นจุดหมาย

.........................................................................................................................................................

ด้านคยูฮยอน

วันนี้ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ ทั้งที่ปกติแล้วผมจะพยายามทำอะไรเงียบๆให้ไม่มีเสียง แต่กับเรียววุค เด็กคนนั้น   ไม่ซิเขาอายุเท่าผม ผมพยายามไม่ให้เงียบเกินไปรู้สึกเหมือนมันมีช่องว่าง แถมตอนเย็นเยซองมาชวนผมเพื่อที่จะไปร้านเมดคาเฟ่ต์เจ้าประจำของมัน พอผมชวนเรียววุค เขาก็ต้องรีบไปทำงานพิเศษ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ทั้งที่ไม่เคยปล่อยใครไป แต่กับปล่อยเรียววุคไป ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในButerfly café เมด คาเฟ่ต์ชื่อดังที่แปลกๆ เพราะเมดคาเฟ่ต์จะต้องใช้คำพวก “เจ้าค่ะ” “นายท่านคะ” แต่ร้านนี้จะไม่ใช้แต่เปลี่ยนเป็นเรื่องคอนเซ็ปต์ของชุดที่แทน แต่ละแบบนั้นออกแบบจากสไตล์ลิสต์ที่มีชื่อเสียง ไม่เคยใส่ชุดซ้ำเลย ยกเว้นว่าจะได้รับการรีเควสจากลูกค้าเท่านั้น ที่ไปก็มี ผม เยซอง ซีวอน คิบอม ส่วน ฮันกยองคงไม่มาเพราะถ้าฮีชอลรู้คงเสียใจ

“วันนี้เดี๋ยวฉันจะให้พวกแกทำความรู้จักกับเรนนี่ นั้นไงมาแล้ว” ผมหันไปตามที่เยซองพูด ใบหน้าเรียวเล็กที่หันมาจ้องผมด้วยความตกใจน้อยๆ ก่อนจะหันใบหน้าน่ารัก ไปยิ้มให้กับเยซองทำผมรู้สึกฮึดฮัดไม่น้อย ปากนิด จมูกหน่อย ตัวเล็กบอบบาง ชุดนางฟ้าสีชมพูก็เข้ากันได้ดี ทำให้ผมนึกถึงเรียววุคขึ้นมาเยซองลุกขึ้นมาก่อนจะแนะนำเธอคนนั้นให้รู้จัก

“นี้เรนนี่ น่ารักใช่มั๊ยล่ะ แล้วเพื่อนเรนนี่ชื่อ...” ผมสังเกตได้เลยว่าเยซองตาค้างไปกับ เด็กสาวใส่ชุดนางฟ้าสีส้มที่ดูอวบหน่อย ตากลมใสเหมือนกระต่าย พอมองไปที่คิบอมก็เห็นมันกำลังจ้องสาวหมวยที่ใส่ชุดนางฟ้าสีฟ้าที่ดูเขินหน่อยๆแล้ว พอหันขวับไปมองซีวอนก็เห็นมันอ้าปากค้างจนน้ำลายจะหกไปที่ สาวน้อยที่ตัวบางที่สุดราวกับว่ามองแล้วกลัวจะบุบสลาย แถมดูเซ็กซี่หน่อยๆ แต่ผมก็มองไปที่เรนนี่เหมือนเดิม ดูยังไงผมก็ว่าเรนนี่ดูพอดีๆสุดแล้วก็น่ารักดีด้วย

“อ๋อนี่ เพื่อนเรนนี่คะเดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จัก นี้ซินดี้ เดย์ลี่ เจสซี่คะ”

“จ..จ๊ะ นี่ เพื่อนพี่ ซีวอน คยูฮยอน แล้วก็คิบอม พี่ยังไม่เอาเครื่องเดื่มนะเรามานั่งคุยกันก่อนนะ” เยซองพูดแต่ยังไม่ได้มองหน้าเรนนี่ ทั้งสี่ค่อยๆมานั่งลงข้างๆแต่ละคน คิบอมนั่งกับเดย์ลี่ ซีวอนที่นั่งกับเจสซี่ เยซองนั่งกับซินดี้ ส่วนผมจะเป็นใครไปได้นอกจากเรนนี่ ผมกับเธอมองหน้ากัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแลสดใสที่ดูเหมือนดวงตากระรอกจ้องมาที่ตาของผม ทำไมเธอถึงจ้องแบบนี้ล่ะมันทำเอาผม หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เรนนี่ยิ้มให้ผมก่อนจะพูดเสียงใสๆที่เข้ากับใบหน้าของเธอ

“ขอมือคยูฮยอนหน่อยได้มั๊ย” ผมยื่นมือให้เธอ เรนนี่สัมผัสมือของผมมือของเธอนิ่มมาก

“มืออุ่นจังเลย คงจะเป็นคนอบอุ่นซินะ เรนนี่ชอบคนที่ดูอบอุ่น ใจดี แล้วก็ไม่ถึงกับเงียบ แต่ก็ไม่ได้พูดเก่ง” เธอพูดพลางสัมผัสมือของผมต่อไป

“ร..เรนนี่ ทำไมถึงมาทำงานแบบนี้หรอ”

“เรนนี่ ก็ไม่รู้นะ แต่ว่าชุดมันน่ารักดี แล้วก็พี่ๆกับผู้จัดการก็ใจดีด้วย” เธอพูด ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ๆผมขึ้นเรื่อยๆ มันรู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นจนทะลุออกมาอยู่แล้ว

“ดื่มอะไรมั๊ยคะเดี๋ยวเรนนี่ไปสั่งมาให้”

“อะ..อะไรก็ได้เอามาเถอะ” เรนนี่ยิ้มละไมก่อนจะบอกเพื่อนๆ ให้ไปสั่งเครื่องดื่ม ผมยิ้มออกมาน้อยๆ ไม่เคยเจอใครที่ทำให้ใจเต้นโครมครามขนาดนี้เลย พวกมันก็คงเหมือนกัน เห็นทำอะไรไม่ถูกกันเลยทีเดียว   พอเรนนี่กลับมามหกรรมหัวใจเต้นโครมครมมันก็กลับมาพร้อมกัน ผมอยู่ที่นั่นจนกระทั่งใกล้เวลาปิด พอถึงเวลานี้ล่ะผมเริ่มเสียดายที่จะต้องร่ำลาเธอไป หลังจากที่พวกผมนั่งลีมูซีนสีดำเพื่อจะกลับบ้านเยซองก็พูดออกมา

“เฮ้ย ฉันมีอะไรจะบอก”

“ฉันก็มี/ฉันเหมือนกัน/ฉันด้วย”ผม คิบอม กับซีวอนพูด

“ฉันตกหลุมรักซินดี้/ฉันตกหลุมรักเรนนี่/ฉันตกหลุมรักเดย์ลี่/ฉันตกหลุมรักเจสซี่” เราทั้งสี่พูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหลังจากนั้นหน้าของพวกมันก็เริ่มมีสีระเรื่อขึ้นมาไม่แพ้ผม นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ผมจะต้องไปที่ร้านเมดคาเฟ่ต์นั้นอีกคอนดู

....................................................................................................

จบแบบอลัง หลังจากหายตัวไป

ไรเตอร์ขอโทษรีดเดอร์ด้วย ไร้เตอร์มีงานถาโถมเยอะจนไม่มีเวลา ไร้เตอร์ขอโทษษษษษษษ

(กราบสามที) แล้วจะกลับมาอัพใหม่