ถ้ากาลเวลาเกิดวิบัติ ขอไปต่างโลกยังดีกว่า The Chaos of time and Another world

Episode 0 - The Beginning of story วัน 05/03/20xx ประเทศไทย กรุงเทพฯ เวลา 09:56 " อังเดรรร!!!! ระวัง หลบเร็วแล้ววิ่งมาทางนี้ " เหื้อก!! ผมตื่นขึ้นจากฝันร้ายเดิมๆอีกแล้วหรอเนี้ย... เสียงชงกาแฟในร้านกาแฟแห่งหนึ่งในย่านผู้คนคับคั่ง " สรุปเธอจะไปเช็คที่โรงเรียนที่สมัครไว้ไหม อังเดร? " เสียงชายหนุ่มวัยกลางคน พูดคุยกับผม ขณะที่ดื่มกาแฟ " จะไปตอนไหนก็ตอนนั้นล่ะครับ ตอนนี้ขอผมนั่งพักก่อนนั่งเครื่องมาตลอดช่วงกลางคืนแล้ว ตอนเช้ากว่าจะเดินทางไปอีก " เด็กหนุ่มผมสีดำยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มอีกครั้งแล้วเปิดสมุดขึ้นมาเขียนบันทึก... จริงๆแล้วผมก็เป็นแค่คนธรรมดาคนนึง ผมเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกา ชื่อ อันเดร และเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนสอบชิงทุนเข้ามาได้ในโรงเรียนนานาชาติในกรุงเทพ ส่วนคนที่พูดกับผมเมื่อกี้งั้นเหรอ คนๆนั้นก็คือ พ่อ ของผมเองชื่อ ประสิทธ์ ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ได้อยู่ไทย ผมอยู่ที่อเมริกา... แน่นอนว่าการเดินทางที่นี้พ่อผมจะดูแลเองทั้งหมด... เวลา 09:58 จากนั้นเราทั้งสองคนก็เดินออกมารอรถแท๊กซี่ เพื่อจะไปที่โรงเรียนของผม แสงแดดของเมืองไทยยังคงแผดเผาลงมา บนท้องฟ้าก็แทบไม่มีเมฆเลย แต่คนก็มีแต่จะเยอะขึ้นเรื่อยๆ จน....กระ...ทั้ง!!!!? เวลา 10:00 *วาบบบบบบบบบบบ* " พ่อเห็นเมื่อกี้มั้ย!!? " แสงสีฟ้าพุ่งผ่านท้องฟ้าไปอีกฝากของเมือง " พ่อก็เห็น รู้สึกไม่ค่อยดีเลย " ผู้เป็นพ่อ พูดแล้วส่ายหัว เอ๊ะ ทำไมรู้สึกบรรยากาศมันคุ้นๆเหมือนในฝันเลย แล้วต่อจากนี้ในฝันมัน....โอ้ย ไอ้บ้าเอ้ย บุ้ม!!!!! ตึ้ม!!!!!! เพียงชั่ววินาทีนึงเท่านั้น แผ่นดินเกิดสั่นขึ้นอย่างรุนแรง!!! ทุกสิ่งอย่างกระจัดจายไปหมดเลย " โธ่ เอ้ย มันเกิดบ้าอะไรขึ้นว่ะเนี่ย " ผมตะโกนขึ้นในระหว่างที่วิ่งหาที่หลบเศษหินและกระจกที่ตกลงมาจากอาคาร " แล้วพ่อ จะรู้ไหม อยู่มาตั้งแต่เกิดยังเคยไม่เห็นอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย " พ่อวิ่งนำผมแล้วตะโกนบอกผม บึ้ม!!! จู่ๆก็เกิดรอยแยก แยกผมกับพ่อ " อังเดร ระวังหลบเร็วแล้ววิ่งมาทางนี้ " คำพูด คำเดียวกันกับในฝันก่อนตื่นมันดังผ่านหูของผมเข้ามา ชั่ววินาที หลังจากที่โดดข้ามรอยแยกนั้นได้ ข้างหลังผม ถนนและทางเท้ายุบตัวลงไปด้านล่างพื้นดิน " อังเดรมาหลบทางนี้เร็ว " จู่ๆก็มีเสียงเรียกผมอีกแล้ว แต่รอบนี้ไม่ใช่พ่อของผม ผมคว้ามือพ่อของผมวิ่งไปตรงรถที่จอดอยู่กลางถนน ซึ่งมีคนวิ่งหนีตายกันเต็มไปหมด จากนั่นทุกอย่างก็หยุดสั่น ผมกับพ่อ นั่งพักหายใจและมองไปจุดที่แผ่นดินยุบไปด้านล่าง พ่อผมลุกขึ้นและมองไปอีกฝั่งของเมือง " นี้มันวันบ้าอะไรว่ะเนี่ย " เสียงของพ่อพูดเบาๆ และผมก็หันไปมอง ถนนข้างหน้าผมนั้น และ ตึกข้างๆน่าจะเป็นตึกช้าง ซึ่งตึกนี้ขาของมันถล่มไปข้างนึง แต่ถนนกลับยุบตัวหายไปหมดแล้ว เหลือแต่อาคาร และเห็นเสาเข็มของอาคารต่างๆอีก " พ่อไปทางนี้เร็ว เดียวเกิดอาฟเตอร์ช็อกอีกใครจะรู้ " ผมเรียกพ่อและให้พ่อนำทางเหมือนเดิม..... " แต่ก็อย่างว่า นี้ยังเป็นแค่จุดเริ่มต้น "