คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Middle at night
Rrrrrrr
เสียงริงโทนดังลั่นขึ้นมาจากโทรศัพท์รุ่นแพงที่วางไว้ตรงหัวเตียง ทำให้ผู้ที่เป็นเจ้าของต้องลุกขึ้นมารับด้วยท่าทางงัวเงีย พอรู้ว่าใครโทรมาเท่านั้นแหละ ร่างบางก็กดตัดสายแล้วล้มตัวลงนอนต่อทันที แต่ยังไม่ทันได้หลับตาเสียงริงโทนก็ดังขึ้นอีกครั้ง ฮารุถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ปล่อยให้เสียงนั้นดังไปเรื่อยๆ...จนเงียบไปในที่สุด
ถ้ามีคนตัดสาย ก็หมายความว่าเค้าไม่อยากจะคุยด้วยไม่เข้าใจกันบ้างรึไง
ฮารุลอบยิ้มที่มุมปากเล็กๆก่อนจะดึงผ้าห่มให้สูงขึ้น ตั้งแต่เมื่อ 2 วันก่อนแล้วที่มีแต่คนโทรเข้าแทบจะตลอดเวลา มันก็น่าภูมิใจเล็กๆเหมือนกันนะที่คนที่โทรมามีแต่ผู้ชายหน้าตาดีทั้งนั้น แต่ไอ้แต่ละเรื่องที่คุยกันเนี่ยสิ มีแต่หาเรื่องเดือดร้อนมาให้เรื่อยเชียว...
ดูอย่างเมื่ออาทิตย์ที่แล้วซิ เรียกเธอออกไปหาตอนตี 2 ขากลับก็ต้องนั่งแท็กซี่กลับเอง ไอ้คนขับก็หน้าตาอย่างกับลุงแก่บ้ากาม จนเธอต้องบอกให้จอดในเมืองแล้วเดินกลับบ้านเอง
เดินกลับบ้านตั้ง 5 กิโลเลยนะคะ!มันเหมือนเดินไปหน้าปากซอยซะที่ไหน!
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เสียงเตือนข้อความเข้าดังขึ้นแทน ฮารุร้องฮึดฮัดอย่างอารมณ์เสียสุดๆ คว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันที!
..................................................
จาก ฮิบาริ เคียวยะ (086-1886XXX)
เวลา 00:18 น.
หัวข้อ (ไม่มีหัวข้อสนทนา)
เนื้อความ
มิอุระ ฮารุ พรุ่งนี้เช้ามาหาฉันที่คฤหาสน์ของฉันก่อน 6 โมง ไม่อย่างนั้นฉันจะให้คนไปพังบ้านเธอซะ
..................................................
อ่ะ...ฮารุอึ้งพูดไม่ออก จ้องมองข้อความสั้นๆที่นับตัวอักษรได้นั้นราวกับมันเป็นข้อความขู่ฆ่า
แบบนี้...ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นั่นแหละ!
ช่างเป็นข้อความที่สั้นและเผด็จการที่สุดเลย!
มิอุระ ฮารุทำหน้าเคียดแค้นใส่โทรศัพท์ กรีดร้องถ้อยคำในใจออกมาจนดังไปทั่วห้อง
“ฮารุไม่ใช่คนใช้คุณนะ!สั่งเอาๆ แล้วทำไมฮารุต้องทำตามคำสั่งคุณทุกครั้งด้วยวะเนี่ย! จะบ้าตาย!”แล้วเธอก็ล้มตัวนอนกระแทกกับเตียงดังตึง คล้ายกับว่าเธอตายไปแล้วจริงๆ
คืนนี้ฮารุต้องฝันร้ายแหงๆ เพราะคุณคนเดียวเลยนะ จำไว้!
.
.
.
.
.
.
.
.
หลายสิบนาทีผ่านไป…
.
.
.
.
เวลา 00.59 น.
Rrrrrrrrrr
เสียงริงโทนดั่งสนั่นลั่นห้องอีกครั้ง ฮารุสะดุ้งตื่น เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ! เหงื่อแตกพลั่กๆ มือเล็กวางทาบที่หน้าอกอย่างหวาดผวากับเรื่องราวเมื่อครู่...
มะ...เมื่อกี๊ฮารุฝันร้าย! ร้ายมากๆๆๆ เฮ้อ!เพิ่งจะรู้สึกขอบคุณเสียงริงโทนก็ตอนนี้แหละ อย่างน้อยมันก็ดังพอที่จะปลุกฮารุได้! ไม่งั้นเมื่อกี๊...ฮารุคงต้องโดนคุณฮิบาริฆ่าตายแน่เลยT^T ฮือออ ถึงมันจะเป็นแค่ฝัน แต่ก็สมจริงมาก! (ท่าทางจะกลัวฝังลึก = = )
ฮารุกดรับสายแล้วเอาแนบหู แต่ยังไม่ทันไรเสียงที่บ่นจ้อกแจ้กที่ลอดเข้ามาทางปลายสายก็ทำเอาเธออยากจะเอาโทรศัพท์ปาลงพื้นให้มันพังๆซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่จิตใต้สำนึก ลึกๆ(ยังนึกว่าเธอเป็นของฉัน//นอกเรื่อง=,=)ที่อยู่ในใจก็ดังขึ้นชัดซะก่อน....
แพงหนอ...แพงหนอ...แพงหนอ... แพงหนอ...แพงหนอ...แพง...หนอ...
และมันก็ดังก้องเป็นเอคโค่อยู่อย่างนั้นเป็นเวลาพักใหญ่...ไอ้พวก หนอๆตามวิธีการฝึกจิตเนี่ย ทำให้เราสงบได้จริงๆนะคะ ฮารุคอนเฟริม>0< (ฉันว่าเธองกมากกว่านะ= =)
(‘เฮ้ย! ฟังอยู่รึเปล่า’)
“ไม่ได้ฟังเลย ขออีกรอบได้มั๊ยคะ”
(‘ยังบ๊อง ร้อยวันพันปีผ่านไปก็ยังบ๊องไม่เลิกเลยนะ เธอน่ะ’)
“ไม่ถึงขนาดนั้นสักหน่อยนะคะ คุณโกคุเดระ แค่ 60 วัน กับ3 ปีเองนะ ฮารุเพิ่งจะสิบแปดเอง ไม่งั้นฮารุก็อายุพันกับสิบแปดปีอ่ะดิ แก่ตายเลย”ตอบแบบซื่อแถมยังจะดูด้อยปัญญานิดๆอีกต่างหาก
ยัยนี่สอบได้ที่1ของมหาลัยได้ไงวะ หรือว่าข้อสอบมันง่าย อืมก็ไม่ง่ายนะ หรือยัยนี่มีสายเป็นคนออกข้อสอบกันแน่= = บ๊องๆแบบนี้ดันสอบได้คะแนนเต็มอีกต่างหาก
คนอื่นเค้าพยายามอ่านหนังสือกันแทบตาย ยัยนี่วันๆเอาแต่อ่านนิยายเพ้อฝัน หวานหยดย้อย…
เอ๊ะ หรือว่าข้อสอบมันมีอยู่ในนิยายกันหว่า? (ยังสับสนกับตัวเอง)
“ฮะ ฮัดเช้ย!”เสียงจามลั่นออกมา โกคุเดระมองที่หน้าจอมือถือของตัวเอง ราวกับมันมีใบหน้าของร่างบางปรากฏอยู่ โดยลืมไปว่าตัวเองยังไม่ได้ใช้ระบบ3G คิดแล้วเสียดาย...
(“เธอเป็นหวัดรึไง ยัยบ๊อง”)
“ฮารุไม่ได้เป็นหวัด คุณโกคุเดระนั่นแหละแอบนินทาฮารุใช่รึเปล่า”โกคุเดระสะดุ้งนิดๆ แกล้งทำเสียงเยาะเย้ยกลบเกลื่อน
(“เปล๊า~”)
“น้ำเสียงแบบนั้นต้องใช่แน่ๆ! นิสัยไม่ดี!”
(“เธอดีตายแหละ “)
“แน่นอน เรื่องนี้ฮารุมั่นใจสุดๆ”ทำเสียงสูงๆจนโกคุเดระที่ฟังอมยิ้ม
(“ฮึๆ หลงตัวเองจริงๆ ถ้าฉันบอกว่าเธอสวย เธอคงบอกว่ามั่นใจสุดๆอีกล่ะสิ”)
“เรื่องนี้เป็นซีเคร็ตของฮารุค่ะ!”
(“เอาเหอะ ฉันจะบอกว่า พรุ่งนี้ฉันจะกลับญี่ปุ่นแล้ว มารอรับที่สนามบินด้วย”)
“ฮะ! พรุ่งนี้!”
(“เออสิ ทำไม มีเดทรึไง”)
ฮารุหวนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่นานนัก ยิ้มแหยๆใส่โทรศัพท์
เออเดท! เดทที่นรกน่ะอาจจะใช่!
(“เฮ้ย จริงรึเนี่ย”)
ฮารุสะดุ้ง เธอแค่คิดเฉยๆไม่ได้ออกเสียงสักนิด นี่คุณโกคุเดระจะเซนท์ดีไปหน่อยรึเปล่าคะ!
“มะ...”
(“รุ่นที่สิบครับ พรุ่งนี้ยัยบ็องมีเดท คงมารับที่สนามบินไม่ได้ครับ!”)โกคุเดระตะโกนลั่น
ซะ ซวยแล้วไง ช่วยฟังให้จบก่อนได้มั๊ยคะ คุณกำลังหาเรื่องเดือดร้อนให้ฮารุนะ!
“ฮารุไม่ได้มีเดท!”
ไม่ทันแล้วล่ะ...เสียงโวยวายปนกับน้ำเสียงตกใจดังแว่วมาจากปลายสายเป็นระยะๆ ฮารุเอามือก่ายหน้าผากอย่างหมดอาลัยตายอยาก โถ...ภาพพจน์ของฮารุคงจบสิ้นกันวันนี้แหละ...
(“โกคุเดระคุง! เอาโทรศัพท์มานี่ซิ..............ฮัลโล ฮารุนี่สึนะนะ!”)
“หวะ หวัดดีค่ะ”ฮารุเสียวสันหลังวาบเมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นๆจากคนที่มักจะอ่อนโยนเสมอ
(“เธอมีเดทกับใครฮะ!”)แม้จะอยู่ห่างกันข้ามประเทศ แต่ฮารุเดาได้เลยว่าสีหน้าคุณตอนนี้จะเป็นยังไง
คงไม่ต่างจากคุณฮิบาริตอนโมโหสักเท่าไหร่หรอก...
“ฮารุไม่ได้มีเดท!”
(“นี่ฉันอุตส่าห์ให้คุณฮิบาริดูแลเธอไว้นะเนี่ย ไม่ได้การล่ะ โกคุเดระคุงเก็บของด่วน เราจะกลับกันวันนี้เลย!”)
แล้วฮารุก็ได้ยินเสียงขานรับดังลั่น น้ำเสียงดูเอาจริงเอาจังมากจนฮารุผวา
นี่ไม่ได้ฟังกันเลยสินะ ไอ้นิสัยโมโหแล้วเลือดขึ้นหน้าเนี่ย ไปเอามาจากใครกันเนี่ย! (ซันซัสมั้ง?)
(“อะ อ้าว วุ่นวายอะไรกันเนี่ย”)เสียงทุ้มๆอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ฮารุแทบช็อคเมื่อนึกออกว่าเป็นเสียงของใคร
“คุณดีโน่!”
แล้วก็มีอีกเสียงหนึ่ง...
(“โย้ว สึนะ ทำอะไรกันน่ะ”)
“คุณยามาโมโตะ!”
โอ้ว สวรรค์ ตัวอันตราย(ของฮารุ)อยู่กันเกือบครบเลยT^T
(“คุณดีโน่ ยามาโมโตะ เราจะกลับกันก่อนกำหนด...-อ้าว ทำไมอ่ะ- ...เราจะไปดูหน้าคู่เดทของฮารุกัน! ...-ฮะ! ฮารุมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่! ฮิบาริดูแลอยู่ไม่ใช่รึไง-...”)
ฮารุเอาโทรศัพท์ออกจากหูครู่หนึ่งหลีกเลี่ยงเสียงเถียงกันระหว่างหนุ่มหล่อทั้งหลาย
แค่เรื่องคุณฮิบาริคนเดียวฮารุก็เครียดจะแย่แล้ว นี่พวกคุณยังจะ...ฮึ่ม!คิดแล้วเครียด
(“ฮารุ เตรียมตัวไว้ได้เลย พรุ่งนี้ฉันจะไปเค้นจากเธอด้วยตัวเองเลย หึๆ”)
ใครก็ได้บอกฮารุที นี่คุณสึนะที่แสนดี ไม่ใช่เจ้าชายโรคจิตเบลเฟกอล โฮT0T
“ดะ เดี๋ยวสิคะ!”
ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด
ตัดสายไปซะแล้ว...
ฮารุถือสายค้างอยู่อย่างนั้น พลางทำหน้าซังกะตาย ก่อนที่ร่างเล็กจะล้มลงไปที่เตียงนอนทั้งๆที่ยังมีมือถืออยู่ในมือ
นางเอกของเราสลบไปแล้ว...(เรียกว่าสลบคาเตียง -,-) คืนนั้นกว่าฮารุจะได้นอนก็ปาไปตี 1 กว่าๆ…
อาเมน...
.......................................................................................................................................................
ความคิดเห็น