คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Im...พบเจอ
‘ร่างของใครคนหนึ่งกำลังเดินอย่างเหม่อลอยบนถนนที่มีรถพลุกพล่าน สองเท้าเดินไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง จนเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น
ร่างของเค้าโดนรถกระบะที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงชนเข้าอย่างจัง จนร่างกระเด็นลอยมาไกลหลายเมตร เลือดไหลโชกไปทั่วร่างกาย ตามร่างกายมีแผลที่เกิดจากการกระเด็นอยู่หลายจุด
ใครคนนั้นถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลและเข้าห้องICUเป็นการด่วน หลังจากที่หมอทำการรักษาจนพ้นขีดอันตรายแล้ว ก็ถูกส่งตัวเข้าห้องพิเศษเมื่อทำการพักรักษาตัวต่อไป โดยที่เค้าผู้นี้ได้ติดอยู่ในความฝันไปเสียแล้ว…’
>>>Ritz Part<<<
โรงอาหารของมหาวิทยาลัย XXX
พระเจ้าช่วย ทำไมคนนัดกันมากินข้าวเยอะขนาดนี้
ร้อนก็ร้อน เบียดก็เบียด ให้มันได้อย่างงี้สิ
ใช่แล้วครับ ตอนนี้ผมกำลังต่อแถวซื้อข้าวอยู่ ท่ามกลางผู้คนอันมากหน้าหลายตา
ทำให้เรืองฤทธิ์คนนี้ดูเตี้ยไปทันที(?)
เอาล่ะครับพล่ามมาเยอะแล้วอีกไม่นานผมจะได้กินข้าวแล้ว
เย่!!!!
‘พลั่ก!!!’
“ป้าครับๆ เอาข้าวไข่เจียวจานนึงครับ”
อึ้งแดกครับ จู่ๆ ไอ้หงอคงที่ไหนก็ไม่รู้ มาแซงผมแล้วสั่งข้าวไปต่อหน้าต่อตา
“นี่ คุณ มารยาทนี่รู้จักบ้างมั้ย รู้มั้ยว่าผมต่อคิวนานแค่ไหน กว่าจะได้สั่ง แล้วคุณเป็นใคร มาแซงผมได้ไง ห๊ะ!!!”
“ไอ้เตี้ย!!! หยุดพูดมากได้แล้ว แซงนิด แซงหน่อยทำเป็นบ่น โด่!!!”
อึ้งแดกอีกครั้งครับ มันหันมาด่าผม แล้วมันก็เดินจากไป ให้มันได้อย่างนี้เซะ
หลังจากอึ้งไปพักหนึ่ง ผมก็จัดการเดินเข้าไปสั่งข้าว
“ป้าครับๆ ข้าวผัดจานนึงครับ”
“ข้าวหมดแล้วแหละพ่อหนุ่ม ไว้พรุ่งนี้ค่อยมากินใหม่นะ”
จะผิดมั้ยครับว่าผมจะบอกว่า อึ้งแดกอีกครั้ง แต่เผอิญว่าครั้งนี้มันแดกเยอะกว่าครั้งก่อนๆ
เพราะไอ้หงอคงนั่นคนเดียว ผมถึงไอ้อดกินข้าวกลางวัน ให้ตายเหอะอย่าให้เจอนะเว้ย จะต่อยให้หน้าหงายเลย เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับเรืองฤทธิ์ ตลิดติ๊ดชึ่ง
ผมตัดสินใจโทรตามไอ้กัน เพื่อนผมที่เรียนอยู่คณะเศรษฐศาสตร์ให้พาไปกินข้าวนอกมหาลัย แต่เมื่อไหร่มันจะรับสายผมวะเนี่ย!!!
“ฮัลโหล” เสียงไอ้กันดังมาตามสาย
“มึงอยู่ไหนวะ เรียนเสร็จยัง มาพากูไปกินข้าวหน่อยดิ๊” ผมรีบบอกไอ้กัน
“กูต้องไปส่งงานก่อนว่ะ มึงรอกูอยู่หน้าคณะสักครึ่งชั่วโมงแล้วกัน” ไอ้ห่า! ครึ่งชั่วโมง นี่มันไปส่งงานรึไปกู้ชาติ ทำไมมันนานขนาดน้านนนนนนนนนนน
“แม่ง! ทำไมมันนานจังวะ”
“กูต้องพรีเซนต์งานด้วยเว้ย มึงจะแดกมั้ยล่ะ ถ้าจะแดกก็รอไปก่อน แค่นี้นะเว้ย กูรีบ” ไอ้กันพูดก่อนจะวางสายไป
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!! หิวโว้ยยยยยยย ผมล่ะอยากจะบ้าตาย นี่มันวันซวยอะไรของผมวะเนี่ย ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ แต่เหมือนผมจะลืมอะไรไปสักอย่างนะ อืมมม.....ลืมอะไรหว่า อ๊ะ! นึกออกแล้ว ผมลืมแนะนำตัวนี่หว่า งั้นเริ่มเลยแล้วกัน ผมชื่อเรืองฤทธิ์ครับ ชื่อเล่นว่าริท อายุข้ามไป ส่วนสูงช่างมัน น้ำหนัก..เท่าไหร่วะ! และหน้าตาหล่อเพอร์เฟคสุดๆ นี่ผมไม่ได้หลงตัวเองนะเนี่ย โฮะๆ ^[++++]^
ว่าแต่ว่า...เมื่อไหร่ไอ้กันมันจะมาซะทีวะ! หิวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
>>>Tono Part<<<
ตอนนี้ผมกำลังนั่งกินข้าวไข่เจียวอยู่ครับ
ผมเห็นไอ้เตี้ยที่ผมแซงคิวตอนซื้อข้าวกำลังยืนเอ๋อแดกอยู่
ผมได้ยินป้าเจ้าของร้านพูดกับมันว่าข้าวหมดอะไรสักอย่างเนี่ยแหละครับ
สมน้ำหน้า ดันมาด่าผม สมควร
“เชี่ยโน่ เสือกทิ้งกูมานั่งกินข้าวหน้าตาเฉย ไม่เคยคิดจะชวน สัส!!!”
“ไรมึงเนี่ย มาถึงก็ด่ากูเลยนะ กูชวนมึงแล้วมั้ง เสือกไปป้อกับเซนอะไรของมึงอยู่นั่นแหละ”
ตอนนี้ผมกำลังนั่งทะเลาะกับไอ้เก่งอยู่ครับ ถึงจะเรียนคนละคณะกับมันแต่ผมก็สนิทกับมันพอสมควร มันเรียนหมอครับ หน้าตากับนิสัยไม่ค่อยจะให้กับอาชีพหมอสักเท่าไหร่ ส่วนผมเรียนธุรกิจการบิน คนละขั้วกับมันเลย
“เฮ้ยๆไอ้โน่ น้องคนนั้นน่ารักหว่ะ มึงดูดิ อึ๋มชิบ” เชื่อผมหรือยังหล่ะครับ ว่ามันเหมาะกับอาชีพหมอ(?)
“แล้วเซนมึงหล่ะ”
“อันนั้นกูเทิดทูนเหนือหัวเว้ย”
“เทิดทูนแต่ไม่เอาว่างั้น”
“เอาเว้ย แต่มันยังไม่ถึงเวลา ว่าแต่มึงเหอะ วันนี้จะไปอ่อยเหยื่อที่ไหนหล่ะ”
ดูมันพูด ภาพพจน์ผมเสียหมด ผมไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย(?) ไม่ต้องมาทำหน้าไม่เชื่อเลย ผมพูดจริงจริ๊งงงงงง (‘ ‘)<<<< พร้อมทำหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์
“มึงเคยเห็นกูไปที่อื่นมั้ยล่ะ ที่เดิมนั่นแหละ สาวเยอะดี” เอ๊ะ! เมื่อกี้ผมหลุดอะไรไปรึเปล่า ;x
“เออๆ งั้นกูไปก่อนนะ เย็นๆเจอกันเว้ย” ไอ้เก่งพูดจบแล้วเตรียมจะเดินจากไป แต่ผมเรียกมันไว้ก่อน
“เดี๋ยวววววววว!” ผมเรียกไอ้เก่งก่อนที่มันจะเดินจากไป
“อะไรของมึงอีกละ กูรีบ!” ดูมัน เดี๋ยวก็มาเดี๋ยวก็ไป นี่มันเป็นตัวอะไรเนี่ย ผลุบๆโผล่ๆ
“นี่มึงจะไปไหนอีกเนี่ย มึงไม่แดกข้าวรึไง เห็นเมื่อกี้บ่นกูอยู่”
“กูนัดเซนไว้แล้ว เชิญมึงแดกไปคนเดียวเถอะ” อ้าว ไอ้ห่านี่! ชวนก็ด่าไม่ชวนก็ด่า มึงเป็นไรมากป่ะเนี่ย?
“เดี๋ยวนี้เซนตลอดเลยนะมึง ไว้วันไหนเซนของมึงรู้ว่ามึงมีกิ๊บ กิ๊บซุกไว้ล่ะก็ หึหึ” ผมพูดพร้อมทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่มัน
“ไอเชี่ยโน่! มึงอย่าเชียวนะ!!” มันพูดพร้อมจะมากระชากคอผม แต่มีรึที่คนอย่างผมจะอยู่รอมันมาต่อย ผมเด้งตัวออกมาให้ห่างมันหลายเมตรตั้งแต่ผมพูดจบแล้ว
“มึงจะทำอะไรกูได้ หึหึ” ผมทำหน้ากวนตีนใส่มัน
“อย่าให้มึงมีแฟนบ้างละกัน กูจะแฉบ้าง หึหึ!” ไอเก่งมันทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผม แต่ยังสู้ผมไม่ได้หรอก หึหึ
“กูไม่มีทางเรียกใครว่าแฟนหรอกเว้ย!” ผมสวนกลับ
“แล้วกูจะคอยดู หึหึ” ไอ้เก่งพูดจบแล้วเดินจากไป มึงคอยไปเถอะ ถึงผมจะมีผู้หญิงเยอะแยะ แต่ผมก็ไม่เคยเรียกใครว่าแฟนหรอก แล้วมันก็คงไม่มีวันนั้นด้วย ไม่มีวัน!
ความคิดเห็น