คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 6th story ::: The secret admirer (SeoHun) [100%]
หลายนบอว่าเธอูร่าเริึ้น
เธอระโโลเ้นไปทั่ว
รอยยิ้มสใสปราอยู่บนใบหน้าเสมอ
เธอลืมเาไ้แล้ว
เธอ้อารให้นอื่นิแบบนั้น
แ่ผมเห็น
เบื้อหลัที่ไม่มีใรสัเ
วาู่นั่นยัหม่นหมอ
เธอยัลืมเาไม่ไ้
“ฮยออบอฮยอนนูนาเหรอ!?”
“ู่ อย่าเสียัิ เี๋ยวนอื่นไ้ยิน” ลู่หานฮยอรีบล็ออผมเอาไว้แล้วเอามือมาปิปา
เมื่อไ้รู้วามลับอฮยอ ผม็ื่นเ้นนะโนออมาอย่าลืมัว
“อบริๆเหรอฮยอ”
“เออสิ” เายอมรับแมนๆ แ่็เินนหน้าแไปถึใบหู
“ั้นผมะ่วยฮยอเอ”
หลัานั้นผม็อยเป็นามเทพสื่อรัให้ลู่หานฮยอ ว่าทัู้่ะไ้แลเบอร์โทรศัพท์ุยัน็ใ้เวลาเป็นปีเ้าไปแล้ว อฮยอนนูนาที่รู้สึัว้าับฮยอผู้ไม่ประสีประสาเรื่อวามรั ผม้อทำานหนัมา ถ้ามีลู่หานับอฮยอนที่ไหน็้อมีโอเฮุนอยู่้วย ทั้อยัาให้ทัู้่ไุ้ยัน อยแวให้สาวเ้ารู้ัว พวเราสามนมัไปไหนมาไหน้วยันเสมอ นระทั่พวเาลบัน ผม็ลายเป็นนนอโยสมบูร์แบบ รอยยิ้มและสายาอันอ่อนโยนอเธอที่เยมอบให้ผม อนนี้ลายเป็นอลู่หานฮยอเพียนเียว มันทำให้ผมรู้ว่าลอเวลาที่อย่วยฮยอนั่น...
ผม็หลเสน่ห์อเธอเ้าอย่าไม่รู้ัว
“เฮุนอ่า ฮยออโทษ”
ลู่หานฮยอ้มหน้าไม่ยอมสบา้วยวามละอายใ
ผมพยายาม่อนวามผิหวัและน้ำาไว้ภายใ้ใบหน้าอันเยา พี่ายที่ผมรัที่สุำลัะาไป ผิสัาที่ว่าะอยู่้วยันลอไป
“ผมรู้อยู่แล้วว่าวันนี้้อมาถึ”
ั้แ่ริสฮยอออาวไป
ผม็รู้แล้วว่าประวัิศาสร์มันะ้อ้ำรอย ผมเห็นมันในวาอลู่หานฮยอมาลอ วามลัเล
ใหนึ่เาอยาไปแ่อีใ็รู้สึผิที่้อทิ้สมาิที่เหลือไว้เบื้อหลั
วันนี้เมื่ออนเสิร์ให่บล เาัสินใไ้แล้ว
“แล้วนูนารู้เรื่อนี้หรือยั”
“อืม รู้แล้ว" ลู่หานฮยอยิ้มอย่าเศร้าๆ
"แล้วนูนาว่าไบ้า"
"เาอวยพรให้ันโี"
ผมถอนหายใ สมับเป็นอฮยอนนูนาริๆ เธอไม่ยื้อห้ามฮยออเาไว้เลย แถมยัอวยพรให้อีเนี้ยนะ เธอมัะนึถึนอื่น่อนัวเอเสมอ ทำไมถึไม่รู้ัเห็นแ่ัวบ้านะ
"ฝานายูแลเธอแทนัน้วยล่ะ”
อย่ามาพูเรื่อที่เป็นไปไม่ไ้หน่อยเลย ผมะไปแทนที่ฮยอไ้ยัไ เป็นไปไม่ไ้หรอ
เพราะลอเวลาในสายาอเธอไม่เยมีผมอยู่เลย
วันที่ลู่หานฮยอาไป ผมพยายามิ่อเธอแ่ไม่สำเร็เลยัสินใโทรหาทิฟฟานี่นูนา เลยไ้รู้ว่าเธออยู่ที่หอพัและไม่ยอมออาห้อั้แ่เมื่อืนแล้ว
“อฮยอนอ่า” แทยอนนูนาเาะประูเรีย้ำแล้ว้ำเล่า
นในห้อ็ไม่มีทีท่าะสนใ เธอึยอมแพ้แล้วปล่อยให้ผมัารเอ
“นูนา ผมเฮุนเอ เปิประูเถอะ” ยัไร้เสียอบรับ
“ไ้โปรเถอะ” ผมยืนพิประูพูอ้อนวอนอยู่นาน
ระทั่ไ้ยินเสียฝีเท้าและเสียปลล็อประู ภาพหิสาวรหน้าทำให้หัวใอผมเ็บปว
วาอเธอบวมแ ผมเผ้ายุ่เหยิ ใบหน้าีเียวและราบน้ำาที่ยัประทับอยู่บนใบหน้า เธอูเปราะบาราวะแสลายไป่อหน้า่อหน้า ผม้อห้ามใัวเอไม่ให้ว้าเธอเ้ามาอ
“นูนา ผมอโทษ”
“อโทษทำไม นายไม่ไ้ทำอะไรผิเสียหน่อย” หิสาวฝืนยิ้ม ผมพยายามยิ้มอบแ่มันเหมือนารยมุมปาึ้นมาว่า “เาไปแล้วใ่มั้ย” เสียแพร่าเบาั่เสียระิบ
ผมพยัหน้าอบ แล้วน้ำา็ไหลอาบแ้มอเธออีรั้ หิสาวลไปนั่อับพื้น
พยายามลั้นเสียสะอื้นนัวโยน
ผมนั่ล้าเธอเียบๆ ไม่มีำพูปลอบโยนเพราะรู้ว่ามันไม่ใ่สิ่ที่เธอ้อาร
ผมปล่อยให้เธอร้อไห้อย่าเ็มที่ หวัว่าวามเศร้าภายในใะไหลออไปพร้อมับหยาน้ำา
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแ่ไหน เสียสะอื้นอเธอ่อยๆเบาลและเปลี่ยนเป็นเสียหายใสม่ำเสมอ
ผมอุ้มเธอึ้นนอนบนเีย วามรู้สึผิท่วมท้นอยู่ภายในใ
แม้เธอะบอว่าไม่ใ่วามผิอผม แ่ผมเป็นนทำให้ทัู้่รััน
ถ้าผมไม่ลที่ะ่วยลู่หานฮยอ เธอไม่้ออยู่ในสภาพเ่นนี้
“อย่าไปนะ อย่าทิ้ันไป”
ผมรู้สึวาร้อนผ่าว ไม่แน่ใว่าน้ำาที่ไหลออมานั้นสาเหุเพราะเสียพี่ายนสนิทไปหรือเพราะมือเล็ที่ว้ามือผมไว้แน่นันแน่
แ่ผม็ปล่อยให้มันไหลรินออมา
ผมำมือเธอไว้ บรรปัปอยผมที่ปรใบหน้าแล้วุมพิลบนหน้าผามน แม้ว่าในวามฝันนั้นเธอไม่ไ้พูับผม
แ่ืนนี้ผมะอยู่้าายเธอเอ
“่วนี้อฮยอนนูนาูร่าเริึ้นแล้วนะ” อินที่นัู่อมอนิเอร์อยู่้วยันพูึ้นมา
“ั้นมั้”
“อนถ่ายหนั้วยันที่ีนนะ นูนาเฟรนลี่มาเลย” านยอลเสริม ผมพยัหน้ารับแ่็อมวิ้วไม่ไ้
เือบสอปีที่ผ่านมาเธอหัโหมทำานหนัมา
่อหน้าล้อนั้นเธอูสใสราวับแสแยามเ้า นอื่นอาไม่ทันสัเเห็นแ่เมื่อเธอเผลอวามเศร้าที่่อนเอาไว้มัะปราออมาเสมอ
ผมรู้ เพราะเธออยู่ในสายาอผมเสมอ ผมหลอัวเอว่าำลัทำหน้าที่แทนลู่หานฮยอ
แ่ใริแล้วผมทำเพื่อัวเอ่าหา
หลัาวันนั้นที่เธอร้อไห้่อหน้าผม อฮยอนนูนา็ไม่เยพูเรื่อลู่หานฮยอึ้นมาอีเลย
เธอยัยิ้มแย้มทัทาย แ่ผมรู้สึไ้ว่าวามสัมพันธ์อเรามันเปลี่ยนไป ห่าเหิน
ารุ่นพี่รุ่นน้อนสนิทลายเป็นแ่นรู้ััน เธอพยายามหลีเลี่ย ไม่มี้อวาม
ไม่มีารุยเรื่อส่วนัวหรือนั่ินาแฟที่ร้านประำ อาเป็นเพราะารอยู่ับผมทำให้เธอิถึลู่หานฮยอ็เป็นไ้
“เอ็โเรียมัวไ้แล้ว” ผมสะบัหัวไล่วามิเรื่อเธอ เ้ัวึ้นาโฟาแล้วเินไปเรียมัวหลัเวที
อนเสิร์เอสเอ็มทาวน์ผ่านไปว่ารึ่ทาแล้ว เสียเพล catch me if you can ัระหึ่ม ท่าเ้นอันร้อนแรเรียเสียเียร์าแฟนๆ
ผมเอ็ละสายาาเธอไม่ไ้เ่นัน
“้อนาะหลุาเบ้าอยู่แล้ว” แฮยอเินเ้ามาแวแล้วบไหล่เสียัป้าบ
“โอ้ย เ็บนะฮยอ” ผมเบี่ยัวออห่า
“โฮอทริๆเลย” แบฮยอนฮยอผิวปาแล้วเหล่มอผม้วยสายาี้เล่น “ไม่รีบออัวเี๋ยว็โนนอื่นว้าไป่อนหรอ”
“ฮยอพูเรื่ออะไรน่ะ” ผมแล้ีหน้าายไม่รู้ไม่ี้
“ไม่้อมาีหน้าื่อเลย” พูแล้วแบฮยอนฮยอ็่อยเ้าที่้นแน ผมหรี่ามอเ้าอหมั
เ็บนะเนี้ย “เป็นมัเน่แล้วิะปิบัฮยอเหรอ” นัวเล็ส่ายหน้าแล้วออผม
“ปิไม่อยู่หรอ ปีที่แล้วันเห็นนะว่านายเินามนูนา้อยๆเลย” อินทีู่่ๆ็โผล่มา้าหลั่วยผสมโร
เาำลัพูถึอนเสิร์เอสเอ็มทาวน์ปีที่แล้ว ้าหลัเวที่อน้ามืเลยไม่มีใรสัเใบหน้าอผมที่แึ้นมา
“เี๋ยวันแย่มาเอ” ยอูฮยอพูเล่นหน้าาย เรียเสียหัวเราะารอบ้า
“ฮยอ! พอไ้แล้ว” ผมึ้นเสีย พยายามหาทาหลบาบรรยาาศอึอันี้
โีที่เสียเพลบลพอี ผมโ้ให้เหล่านูนาที่วิ่เ้ามายัหลัเวที อฮยอนนูนาแ่โบมืออบ
ไม่มีารสบาและรอยยิ้มเหมือน่อน ผมไ้แ่มอามแผ่นหลัอเธอไป
“เฮุนอ่า นาย่วยนอื่นมามาพอแล้ว ราวนี้พวฮยอะ่วยนายเอ”
ไม่ทันที่ะไ้อบโ้อะไร ผม็ถูทิ้อยู่้าหลั ผมรีบวิ่ามออไปยัำแหน่อัวเอ
ในหัวยัมีำพูอูโฮฮยอวนเวียนอยู่
เพล hope ปิอนเสิร์ัึ้นั่เ่นทุรั้ ศิลปินใน่าย่าเินทัทายผู้ม
หลัาถูอินทัผม็พยายามที่ะไม่เินามอฮยอนนูนา
แ่็สายา็อที่ะมอหาเธอไม่ไ้
เมื่อเพลใล้บ ทุน่ามายืนเรียันหน้าเวทีให่ ผมถููโฮฮยอับอินเี่ยวแนนละ้าแล้วลาไปยืน้าหลัอฮยอนนูนา
หิสาวระโโลเ้นอย่าร่าเริ โยไม่รู้เลยว่าผมยืนอยู่้าหลั
เธอโบมือสู่บเป็นแฟนเอร์วิสให้ับผู้ม สอมือวาไปทั่ว เธอถอยหลัมา้าวหนึ่แล้วนเ้าับแผ่นออผม
อฮยอนนูนาใรีบหันมาอโทษ ใบหน้ายัเปี่ยมไป้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มที่รั้หนึ่เยเป็นอผม..ับลู่หานฮยอ ่ววินาทีหนึ่เหมือนวามห่าเหินนั้นะหายไป
แ่มัน่าสั้นนั เธอะัไปเล็น้อยเมื่อสบาัน
หิสาวรีบปรับสีหน้าเป็นปิแล้วบไหล่ผมเบา่อนะเินนำหน้าไป ทิ้ผมไว้เบื้อหลัับหัวใที่เ้นรัว
หลัอนเสิร์บล ระหว่าเินลับไปยัห้อเปลี่ยนเสื้อผ้า
ู่ๆผม็ถูล็อแนา้าหลั
เสียหัวเราะทุ้ม่ำอันุ้นเยอานยอลฮยอับเสียหัวเราะิัอสมาิัึ้นรอบัวผม
“ฮยอ! ทำอะไรน่ะ” ผมโวยวาย พยายามิ้นให้หลุ
แ่ยิ่ิ้นฮยอนอื่น็ยิ่เ้ามา่วยับมาึ้น “เียบแล้วามมาเถอะหน่า”
เมื่อเห็นว่าัืนไป็เปล่าประโยน์ ผมึยอมถูลาไปโยี
แ่เมื่อเห็นปลายทาที่ำลัะไป ผม็รีบืนัวเอาไว้
“เฮ้ย ฮยอ! มาที่นี่ทำไมน่ะ!” พวเาพาผมมาหยุที่หน้าห้อพัอรุ่นพี่โนยอิแ
ูโฮฮยอเาะประูแล้วรีบเปิเ้าไป เสียวี้ว้ายอย่าื่นเ้นอสาวๆในห้อัึ้นเมื่อเห็นพวผม
“มาแล้วๆ” ูยอนูนาะโนเสียแหลม หลัานั้นนูนาทั้หลาย็พาันวิ่ออาห้อไป
ผมถูผลัระเ็นเ้าไปในห้อพั เสียปิประูัึ้น้าหลั
ผมพยายามเปิแ่มันถูันไว้า้านอ
เสียหัวเราะอายหิผสานันอยู่อีฝาอประู ผมหันไปมอรอบห้อ้วยวามวย อฮยอนนูนาเป็นนเียวที่เหลืออยู่ในห้อ
เธอเอ็มีสีหน้าใ ไม่รู้เหมือนันว่าสถานาร์ทีเิึ้นืออะไร
“เฮุนอ่า นี่มันเรื่ออะไรันน่ะ”
“ผม็ไม่รู้เหมือนันรับ”
วามเียบเ้าปลุมห้อ
นานแ่ไหนแล้วนะที่ผมับเธอไ้มีโอาสอยู่้วยันสอ่อสอแบบนี้ (ถ้าไม่นับพวที่อยู่หลัประูอ่ะนะ)
“เฮุนย่า นี่เป็นโอาสอนายแล้วนะ” ูโฮฮยอะโน
“สู้เ้านะเฮุนนี่” เหล่านูนา่วยันส่เสียเียร์
ผมส่ายหน้าแล้วยมือึ้นุมมับ ที่ฮยอบอว่าะ่วยือทำแบบนี้เนี้ยนะ
“เฮุน ลนี่มันเรื่ออะไรันแน่” อฮยอนนูนาที่ยัสับสนถามึ้นมาอีรั้
ผมถอนหายใเฮือให่แล้วหันไป้อวาู่โ เราสบาัน ่าน่าไม่พูอะไรแล้วเธอ็หลบาหนี เธอำลัะผลัผมออไปอีแล้ว เห็นอย่านั้นวามล้า็ลุฮือึ้นมา้าใน
สอปีที่ผ่านมานี้ผมไม่ล้าเ้าหาเธอเพราะิว่าเธอยั้อารเวลาเพื่อลืมลู่หานฮยอ
แ่ผมะไม่ยอมอีแล้ว
ผมเินรเ้าไปหาเธอ หิสาวลุึ้นาโฟาั้ใะเินหนี
แ่ผมนั้นไวว่า ผมวามือทั้สอ้าบนพนัโฟาทำให้เธอ้อนั่ลอีรั้ ัเธอเอาไว้ระหว่าร่าายอผม
เธอ้มหน้านิ่ มือทั้สอับันไว้แน่นบนั
“นูนามอผมสิ” เธอยันั่นิ่
“นูนา มอผม” เธอ่อยๆ้อนาึ้นมอเมื่อผมใ้น้ำเสียออำสั่
ผมิถึวาู่นี้เหลือเิน
“เฮุน อย่าทำแบบนี้เลย” เสียอเธอสั่นเรือ ผมว้าัวเธอเ้ามาไว้ในแนบอ พอันที่ับารฝืนใไม่ให้แะ้อัวเธอ
“นูนา ไ้โปร ฟัผม่อน” ผมอเธอไว้แน่น
ลัวว่าถ้าลายอ้อมอแล้วเธอะหนีหายไป ผมรู้สึว่าัวเอำลัสั่น สมอพยายามเรียบเรียวามรู้สึอันพรั่พรูออมาเป็นำพู
แ่บอวามในใทำไมมันถึยาแบบนี้นะ
ระหว่าที่ผมำลัสู้รบับัวเอว่าะบอวามรู้สึออไปอย่าไรี
อฮยอนนูนา็ยแนึ้นมาอผมอบ หัวใอผมเ้นรัว วามมั่นใเพิ่มึ้นมาทันที
ไม่ว่าำอบอเธอะเป็นอะไร ผม็ัสินแล้วว่าะพูวามรู้สึอัวเอออไป
“อฮยอนนูนา ผม...”
................................................................................................................
บไปแล้วับ The secret admirer ::: Sehun POV
เพิ่เยแ่แบบมุมมออหนุ่มๆรั้แร อบไม่อบอย่าไริมันไ้นะะ
ส่วนเฮุนะบออะไร? และอฮยอนะอบว่าอะไรนั้น...
วามลับ้าาาา 55555
อูระแส่อนนะ ถ้าอบันะแ่ภา่อเป็น Seohyun POV อีอน
อบุที่ิาม อย่าลืมเม้น & โหวให้ำลัใันนะะ
บะบาย ^^
ความคิดเห็น