คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหตุทำให้นึกถึง
1
“สตาร์จ๋า สตาร์น้องรัก เจ้าอยู่แห่งหนใด”เสียงของชายหนุ่มดังมาตั้งแต่ยังไม่ทันเข้าห้อง เสียงแหกปากที่อยากให้ชาวบ้านได้ยินก็ดังเข้ามาถึงในห้องเช่นกัน - -
‘สตาร์’นั่งถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจกับพี่ชายของตนที่ดูจะคึกคักได้ทุกวัน ‘ทิตย์’ พี่ชายของสตาร์เป็นคนที่คึกคักที่ได้ทุกวันและเสียงดังทุกวันจนคนห้องข้างๆแทบจะแจกรองเท้ามาให้วันล่ะหลายๆคู่ - -
“อยู่ในห้อง - -”สตาร์เสียงเรียบหลังจากเห็นพี่ชายตัวดีเดินเข้ามาในห้องและปิดประตูเรียบร้อยแล้ว
“ไม่คิดจะตอบพี่เป็นอย่างอื่นเลยเหรอเนี่ย T^T อย่างกลับมาแล้วเหรออะไรแบบนี้อ่ะ”ทิตย์แกล้งตีหน้าเศร้า ซึ่งสตาร์เองก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะพี่แกทำแบบนี้ทุกวันนั้นแหละค่ะ - -
“พี่สตาร์ อ่านอะไรอยู่เหรอ?”เด็กสาวตัวน้อยอายุราว 5 ปีเดินมากระตุกแขนเสื้อหญิงสาวพร้อมกับจ้องมองสตาร์ด้วยสายตาใสแป๋ว
“หนังสือ”สตาร์ตอบสั้นๆ ด้วยเสียงราบเรียบ
“แล้วหนังสืออะไรอ่ะค่ะ” เด็กสาวตัวน้อยคนนี้เป็นน้องสาวต่างแม่ของสตาร์และทิตย์ที่โดนมาฝากเลี้ยงหรือมาโยนภาระให้ก็ไม่รู้เหมือนกันเมื่อปีก่อนนั้นเอง เธอชื่อว่า ไข่มุก เป็นเด็กที่หน้าตาเหมือนกับสตาร์ไม่มีผิดเลย- - ต่างกันตรงที่ตัวเล็กกว่าเยอะมากกก
“หนังสือเรียน”สุดท้ายก็จำต้องตอบไป
“โห แล้วไข่มุกจะอ่านออกแบบนี้ไหมคะ?”ไข่มุกยิ้มแย้มพลางปรบมือชอบใจราวกับเจอของเล่นแปลกใหม่
“ไม่รู้สิ ไปก่อนล่ะพี่ต้องเรียน”หญิงสาวว่าพลางเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเป้ขนาดไม่ใหญ่มาก ก่อนจะเดินผ่านหน้าไข่มุกไป
“อ้าว พี่สตาร์จะไปแล้วเหรอ แบบนี้ไข่มุกก็ต้องอยู่กับพี่ทิตย์อีกแล้วสิ”ไข่มุกทำแก้มป่องราวกับว่าไม่ชอบที่จะอยู่กับพี่ทิตย์ทั้งๆที่ก็อยู่กันสอคนออกจะบ่อยนะ -*-
“ทำไมๆ อยู่กับพี่แล้วมันทำไม”ทิตย์ที่เดินเข้ามาได้ยินแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
“อย่าแกล้งเด็กสิ หนูไปก่อนนะ”พูดจบสตาร์ก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่รอให้ให้ได้พูดอะไรทั้งนั้น ทิ้งไว้ก็แต่เสียงถอนหายใจของพี่ชายอย่างทิตย์ที่มองตามน้องสาวของตัวเองอย่างเป็นห่วง
มหาวิทยาลัยA
คณะศิปกรรมศาสตร์
“เฮ้ย วันนี้ไอ้ซันนี่มันมาสายรึไงวะ”ชายหนุ่มผมทองนัยน์ตาสีฟ้าบ่งบอกให้รู้ว่าเขาเป็นลูกครึ่ง นั่งบ่นพึมพำอยู่ที่โต็ะไม้หินอ่อนราวกับว่าขี้เกียจรอเต็มที่เลย
“มันคงตื่นสายล่ะมั้ง”ชายหนุ่มน้ำตาลอ่อนนั่งอมอมยิ้มอยู่ข้างกันแต่ดูไม่สนใจเพื่อนที่เดือดอยู่ข้างๆเท่าไรเพราะตอนนี้เขากำลังใช้สายตาสีน้ำตาลอ่อนที่แทบจะเป็นสีเดียวกับสีผมโปรยเสน่ห์ให้กับสาวๆที่เดินผ่านไปมา - -
“ดูแกสนใจเพื่อนเนอะ...อ้อ! ฉันรู้ล่ะ ถ้าเกิดไอ้ซันมันมาเมื่อไรสาวๆที่แกโปรยยิ้มให้เนี่ยก็จะไปสนใจไอ้ซันทันทีเลยใช่มะ น่าสงสารวะ ฮ่าๆๆๆ”หนุ่มผมทองว่าพลางหัวเราะร่วน
“เห็นด้วยอย่างยิ่ง”ชายหนุ่มผมน้ำเงินแซมดำที่นั่งฟังอยู่พูดขึ้นมา
“อะไรของพวกแกวะ ไอ้เพื่อนเลว T^T ฉันงอนแกแล้ว ง้อด้วย”ชายหนุ่มว่าพลางทำหน้างอน และคำตอบของสองหนุ่มคือ..
“ไม่”สองหนุ่มตอบอย่างพร้อมเพรียง - -
“อะไรวะ ฉันไม่ยุ่งกับพวกแกแล้วฉันโทรหาซันนี่ที่รักดีกว่า”ชายหนุ่มขี้งอนว่าพลางยกโทรศัพท์โทรหาปลายสายที่ยังไม่รับ
สวนด้านหลังตึกบริหาร
“ซวยแล้วๆ สายแล้วๆ”ชายหนุ่มเรือนผมสีแดงแซมดำมีสีดูร้อนรนเพราะวันนี้เขาตื่นสายเลยมาสายกว่าปกติชายหนุ่มวิ่งเต็มฝีเท้าจนเหงื่อท่วมตัวแต่นั้นคงไม่ได้เป็นปัญหาให้สาวๆรอบตัวหยุดกรี๊ดเขาได้ คงเป็นเพราะนัยน์ตาสีดำที่ตัดกับสีผมนั้นเอง ชายหนุ่มรีบมองซ้ายมองขวาจนไม่ทันสังเกตว่ามีคนว่าเยอะขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน จนกระทั่ง...
โครม!!
“โอ๊ยๆ เจ็บๆๆ นี่ฉันไปชนอะไรเข้าเนี่ย”ชายหนุ่มล้มลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับกุมหัวตัวเอง
“เป็นอะไรรึเปล่า?”เสียงราบเรียบเอ่ยถาม ทำให้ชายหนุ่มต้องเงยหน้ามองเจ้าของเสียงนั้น และเมื่อเงยหน้าไปทำเอาชายหนุ่มอึ้งไป เขาไม่คิดว่าคนที่เขาชนจะเป็นผู้หญิงที่มีผมสีดำยาวสลวย นัยน์ตาสีดำสนิทและที่สำคัญคือน้ำเสียงของเธอ
“O_O”อึ้ง
“ดูท่าจะไม่เป็นอะไรสินะ ขอโทษด้วยนะที่เผลอชน”หลังจากหญิงสาวกวาดสายตาดูแล้วไม่พบว่าชายหนุ่มมีรอยแผลอะไรก็ทำท่าจะเดินไปอีกทาง แต่ดูชายหนุ่มจะเร็วกว่า
“เดียวก่อนๆ”ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นยืนและเดินตามหญิงสาวอย่างแทบจะทันที “รอก่อนสิครับ”ชายหนุ่มวิ่งไปคว้าข้อมือหญิงสาวเอาไว้ทันก่อนที่เธอจะเดินไป
“ช่วยปล่อยมือด้วย”หญิงสาวพูดเสียงเรียบ แต่ก็ไม่ได้หันมามองหน้าชายหนุ่มแต่อย่างใด
“อ่ะ ขอโทษด้วย พอดีผมกลัวว่าจะเรียกคุณไว้ไม่ทันน่ะครับ”ชายหนุ่มรีบปล่อยมือหญิงสาวทันทีก่อนจะพูดต่อ
“คุณชื่ออะไรเหรอครับ?พอดีผมไม่เคยเห็นคุณเลย”ชายหนุ่มว่าพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ แต่หญิงสาวไม่ยิ้มตอบ
“ฉันจำเป็นต้องตอบด้วยเหรอ?”พูดจบหญิงสาวก็เริ่มออกเดินอีกครั้งแต่ก่อนไปเธอก็ได้บอกกับชายหนุ่มว่า
”แล้วก็โทรศัพท์ของนายน่ะรับมันบางก็ดีนะ”
“เอ๋? โทรศัพท์เหรอ - -?เฮ้ยยย O_Oลืมไปเลย”เมื่อชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตามที่หญิงสาวได้บอกเอาไว้ก็พบว่ามีสายโทรเข้าจากบรรดาเพื่อนๆของเขาโทรมาเป็น20กว่าสาย และข้อความอีกเป็นร้อย - - เขาจึงได้ออกวิ่งอีกครั้ง
ตึก
“แฮ่ก แฮ่ก ขอโทษที่มาสายครับผม”ชายหนุ่มพูดขณะที่ยังหอบเหนื่อยอยู่”ไม่โกรธกันใช่ป่าวอ่ะ ^^”พูดจบก็ยิ้มหวานให้
“ไม่โกรธ ^^”หนุ่มผมทองพูดพลางยิ้มก่อนที่จะ”ไม่โกรธก็บ้าแล้ว!! ไอ้บ้า!! นี่แกมีโทรศัพท์เอาไว้ทำบ้าอะไรเนี่ย!!”
“แงTT อย่าดุเค้าจิ เค้าไม่ได้ตั้งใจนิครับที่รักค้าบ”ว่าจบก็เอาหน้าอ้อนสุดฤทธิ์
“เหอๆ มันสมควรโดนด่าไหมล่ะ โทรไปก็ไม่รับแถมไอ้บาสกับไอ้โยก็ไม่ช่วยฉันโทรหาแกเลยเนี่ย”ชายหนุ่มถอนหายใจพลางร่ายให้ฟังยาวเหยียด
“อ้าว แล้วฉันเกี่ยวไรวะ ก็แกอยากทำตัวเป็นภรรยาของมันเองทำไมวะไอ้โช”บาสชายหนุ่มที่ชอบโปรยเสน่ห์ประท้วงขึ้น
“อ้าว ไอ้นี่นิ มาพูดสุนัขรับประทานงี้ได้ไง - -**”โชหนุ่มลูกครึ่งอังกฤษที่เริ่มหันมาไล่บี้บาสแทน
“แล้วทำไมแกมาช้าจังล่ะซัน ถ้าปกติมาสายก็ไม่น่าช้าขนาดนี้นี่หว่า”โยหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นไม่ได้สนใจเพื่อนของเขาอีกสองคนแต่หันมาไล่บี้’เจ้าตัวดี’แทน
“พอดีฉันมีอุบัติเหตุนิดหน่อยเอง แล้วก็ไปเจออะไรอีกนิดหน่อยด้วย”ซันชายหนุ่มจอมเฟรนลี่หันมาตอบให้กับโยที่นั่งข้างๆกัน และคำตอบนั้นก็ทำให้อีกสองหนุ่มหยุดโต้วาทีกันได้ชั่วคราว - -
“แกไปเจออะไรมา เล่ามาเดียวนี้เลยนะ ไอ้ซัน”บาสหันมาจ้องหน้าซันทันทีที่ซันพูดจบ
“ก็แค่ไปเจอคนเฉยๆเอง”ซันตอบเสียงเบา
“ไปเจอใครมาล่ะวะ”โชถามต่อทันที ในขณะที่โยนั่งอมอมยิ้มไม่สนใจเพื่อนทั้งสามคน
“ฉันจะไปรู้ไหมเนี่ย TOT”ซันพูดพลางเดินไปเกาะหลังโย”โยช่วยเค้าด้วยสองคนนี้แกล้งเค้าอ่า TOT”ว่าจบก็เกาะโยแน่น
“ไม่ต้องเลยๆ แกมานี่เลย”บาสว่าพลางเดินมาดึงตัวโชให้ออกจากตัวโยไป
“ม่ายยยย TTTOTTT”และนั้นคือเสียงโหยหวนก่อนที่ซันจะโดนลงกระทะทองแดงนั้นเอง - -
หลังจากซันโดนสอบสวนเสร็จก็เที่ยงพอดี
โรงอาหารตึกบริหาร
“โห คนเยอะจังวะ แล้วเมื่อไรจะได้กินวะเนี่ย TOT”โชเดินเข้ามาในดรงอาหารพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อเห็นโรงอาหารที่อัดแน่นไปด้วยผู้คน
“งั้นพวกแกไปซื้อข้าวกันก่อนเลย เดียวฉันไปหาโต๊ะนั่งก่อน โอเค้?”ซันเสนอตัวเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนแต่ล่ะคน
“เออ เอางั้นก็ได้ งั้นแกจะกินอะไรล่ะเดียวฉันซื้อให้”บาสว่าพลางพยักหน้าเห็นด้วย
“ไม่เป็นไรๆ เดียวฉันไปซื้อเองดีกว่า เพราะตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะกินอะไรดี ไปหาโต๊ะล่ะ”ซันว่าพร้อมกับเดินไปหาโต๊ะ
“โอ้โห เต็มหมดเลยแหะ แล้วแบบนี้จะมีที่นั่งไหมเนี่ย -*-”ซันบ่นพลางขมวดคิ้วแต่บ่นไม่ทันไรก็มีเสียงเรียก
“พี่ซันคะ พี่ซัน”พี่เสียงตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มดังมาจากโต๊ะข้างๆทำให้ชายหนุ่มต้องหันกลับไปมอง จึงพบกับกลุ่มหญิงสาวที่นั่งกินข้าวกันอยู่5คนและที่สำคัญคือพวกเธอมองเขาอยู่ด้วย - -
“เอ่อ..ครับ ^^;; มีอะไรเหรอครับ” ซวยล่ะตรู ซันคิดในใจพลางเดินไปหากลุ่มหญิงสาว
“พี่หาโต๊ะนั่งอยู่ใช่ไหมคะ นั่งกับพวกเราได้นะคะ”หญิงสาวผมบ๊อบเสนอพลางยิ้มหวานให้
“ไม่ดีกว่าครับพอดีว่าพี่มากับเพื่อนน่ะครับ ^^;;”ซันว่าพลางมองซ้ายขวาหาเพื่อนเขาใครก็ได้สักคนโผล่มาทีเถอะT^T
“งั้นก็ให้เพื่อนพี่มานั่งกับพวกเราก็ได้ค่ะ”คราวนี้เป็นหญิงสาวผมทรงหางม้าเอ่ยบ้าง
“เอ่อ...คือว่า”แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยอะไรก็มีเสียงอีกเสียงพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
“เพื่อนพี่ไม่ว่าง”เสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาดนั้นมันช่างคุ้นหูชายหนุ่มซะจริง คิดได้แบบนั้นชายหนุ่มจึงรีบหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น ซึ่งก็ทำให้ชายหนุ่มตกตะลึงเพราะไม่คิดว่าจะเจอที่นี่
“อะไร พี่เป็นใคร มั่วรึเปล่าเนี่ย แอบอ้างล่ะสิไม่ว่า หนูรู้มาว่าเพื่อนของพี่ซันไม่มีผู้หญิงนะ”หญิงสาวผมบ๊อบมองหญิงสาวผู้มาใหม่อย่างไม่ชอบใจ
“ก็แล้วแต่จะคิด”หญิงสาวพูดเรียบๆพลางหันไปมองหน้าชายหนุ่มราวกับจะใช้สายตาบอกให้ไปได้แล้ว
“เอ่อ...งั้นพี่ขอตัวไปกับเพื่อนก่อนนะครับ ^^”พูดจบชายหนุ่มก็รีบฉุดมือหญิงสาวออกห่างจากตรงนั้นทันที
“ปล่อยได้รึยัง”หลังจากเดินผ่าฝูงคนมาชายหนุ่มและหญิงสาวก็หยุดอยู่ที่โต๊ะที่ไม่มีคนนั่งพอดี
“อ่ะ ขอโทษครับ”ชายหนุ่มรีบปล่อยมือทันที จะว่าไปฉากนี้คุ้นๆกันไหม - -
“ช่างเถอะ นายหาโต๊ะนั่งอยู่ใช่ไหม?นั่งโต๊ะนี้สิ”ว่าจบก็ชี้โต๊ะที่อยู่ข้างๆตัว
“เอ๋? ไม่ได้หรอก โต๊ะนี่น่ะมีคนนั่งแล้วเพราะฉะนั้นเดียวผมไปหาโต๊ะอื่นก็ได้ เพราะถ้าผมนั่งกินโต๊ะนี้..”ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจบหญิงสาวก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน
“โต๊ะนี้ ฉันนั่งเอง”หญิงสาวเอ่ยเสียงเรียบ
“เอ๋? ถ้างั้นก็ไม่ได้น่ะสิ O_Oถ้าผมนั่งคุณก็ไม่ได้กินข้าวสิครับ”ชายหนุมว่าพลางทำตาโต
“ฉันไม่กินที่นี่หรอก”พูดจบหญิงสาวก็หยิบกระเป๋าเป้ของตัวเอง
“เดียวๆๆ คือว่า...ผมยังไม่ได้ขอบคุณเรื่องเมื่อกี้เลย ขอบคุณมากนะครับ..คุณ?”ชายหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงถามชื่อของหญิงสาวแต่หญิงสาวก็ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่เดินไปทางสวนที่ไม่มีผู้คนเท่านั้น
“อ้าว แล้วแบบนี้เมื่อไรจะรู้ชื่อล่ะเนี่ย”ชายหนุ่มยืนเกาหัวงงๆอยู่คนเดียว
“อยู่ตรงนี้นี่เอง วิวดีนี่หว่า หามาจากไหนวะเนี่ย”หนุ่มผมทองวางจานข้าวทันทีที่เจอโต๊ะตามที่ซันโทรบอก
“ก็บังเอิญเจอเฉยๆ”ซันพูดพลางมองไปยังสวน
“ที่สวนนั้นมีอะไร?"โยสังเกตเห็นซันที่เอาแต่นั่งมองสวนตาไม่กระพริบ
"ก็ไม่มีอะไรนะ"ซันสั่นศีรษะรัวๆ
"ไม่เชื่อ"สามหนุ่มประสานเสียง
"อุ ทำไมงี้สามัคคีกันจังอ่ะคร้าบ T^T"
"ถ้าแกยังไม่อยากให้พวกฉันตามหาความจริงเองแกก็เล่ามา"บาสว่าพลางนั่งจ้องหน้าเช่นเดียวกับโชที่ทำเช่นกัน
"อะไรอ่ะ ทำไมทุกคนรังแกผม T^T"ซันโอดครวญแต่ก็ยอมเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นที่ว่าบังเอิญเจอหญิงสาวผมสีดำผมยาวถึงหลังแถมนัยน์ตายังเป็นสีดำ แต่ที่น่าค้นหาก็คือความลึกลับที่อยู่ในดวงตาคู่นั้น แถมยังได้เจอหญิงสาวคนนั้นที่โรงอาหารที่คนเยอะขนาดนี้อีกด้วย
"อืม จะว่าไปก็แปลกเหมือนกันนะ"บาสเป็นคนแรกที่ออกความเห็นหลังจากได้ฟังเรื่องทั้งหมดที่ซันเล่า
"แต่ฉันว่าไม่น่าแปลกนะ ผู้หญิงคนนั้นอาจจะแอบชอบไอ้ซันก็ได้นิหว่า"โชว่าพลางเอามือลูบคางทำท่าคิดราวกับเป็นนักสืบ
"แล้วแกล่ะ"บาสหันไปถามความเห็นของโยที่นั่งเงียบ"คิดว่าไง"
"ก็ไม่ว่าไงนิ แค่คิดว่า...ไอ้ซันน่าจะชอบผู้หญิงคนนั้นมากกว่า"โยพูดพลางหันไปยิ้มมุมปากให้กับซันที่มีสีหน้าเหวอไปเล็กน้อย"ว่าไหมล่ะ ซัน"
ความคิดเห็น