คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : :: Oh oh...Chapter 42::
________________________________________________________________________________
ผิดตัว
100%
อ่า...ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟังครับ
วันนี้ผมกำลังเดินทางไปยังห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของสดเข้าบ้านครับ วิญญาณแม่บ้านเข้าสิงทำให้ผมซื้อของอย่างรวดเร็วแล้วคุ้มค่ามากๆ(ทั้งคูปองเงินสด ส่วนลด โปรโมชั่นไหนที่คิดแล้วว่าคุ้มอิโตะฟาดเรียบครับ) ในขณะที่กำลังถือของพะรุงพะรังกลับบ้านระหว่างทางก็มีรถหรูคันหนึ่งเข้ามาจอดเทียบข้างๆ
แล้วจู่ๆก็มีชายในชุดดำลงมาจากผมแล้วล้อมตัวผมไว้...
“เจอตัวสักทีนะครับคุณหนู”
หะ? เมื่อกี้พวเขาเรียกผมว่าอะไรนะ??
“ขะ..ขอโทษนะครับ... พวกคุณคงทักคนผิดแล้วล่ะครับ”ไม่ครับๆ ถึงผมจะเป็นเด็กกำพร้าแต่ประวัติผมเช็คง่ายและมีพื้นเพไม่ได้ยิ่งใหญ่สวยหรู หรือติงต๊องแบบในละครหลังข่าว
ที่ว่าเป็นลูกชาย? หรือว่าหลานชาย? มหาเศรษฐีที่พ่อแม่แอบรักกันแล้วก็พากันหนีเพราะทางครอบครัวไม่ยอมรับ พอถึงช่วงเวลาหนึ่งผู้ใหญ่ในบ้านก็ให้ตามตัวไปรับมรดก แล้วก้เจอกันพวกตัวอิจฉาอะไรงี้...
แหม่...จินตนาการผมนี่ล้ำเลิศจัง น่าไปเอาดีด้านงานเขียนมากกว่าถ่ายภาพเนอะ!
อ่า เมื่อกี้ถึงไหนแล้วนะ...
เออใช่ๆ นึกออกละอ่ะต่อๆ
หลังจากที่ผมว่าพวกเขาทักคนผิดผมก็พยายามจะเดินหนี แต่พวกเขาก็ยังตามมาพร้อมกับบอกว่าจำไม่ผิดหรอก หน้าแมวๆ(?)แบบนี้มีแค่คุณหนูขอพวกเขาเท่านั้น แถมยังมาว่าผมแอบย้อมสีผมหนีพวกเขาอีกแน่ะ..
เอ่อ..เดี๋ยวนะ...
หน้าแมวแบบนี้...
ย้อมสีผม...
..ทำไมเอ็งซวยงี้วะไอ้โตะ!
ด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลนี้แลจึงทำให้ผมถูกอุ้มขึ้นมานั่งบนรถหรูคันนี้ นั่งตัวลีบพร้อมกับของบนตักและโดนขนาบข้างโดยชายชุดดำกลุ่มเดิม
โอย...ร้องไห้ได้มั้ย
เอาตัวผมมาทำมายยยยยยยยย!!
และผมรู้นะ!...ว่าไอ้คนที่พวกนั้นหมายถึงน่ะมันเป็นใคร!!
Menma Part’s
“ฮัดชิ้วววว!!!”ผมจามออกมายกใหญ่หลังจากละสายจากทีวีจอแบน LCD ขยาดยักษ์ที่กำลังเล่นหนังแอคชั่นด้วยความคมชัดระบบ HD
“หนาวหรอ?”คุณชายใหญ่เจ้าของบ้านที่นั่งอยู่ข้างๆถามพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ
“เปล่า ไม่ได้หนาว คงจะฝุ่นเข้าจมูกน่ะ”ตอบกลับเสร็จก็หันไปสนใจหนังต่อพลางมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนกำแพงไปด้วย
นารุจังบอกจะไปซื้อของเข้าบ้านขอเวลาชั่วโมงหน่อยบวกกะทำกับข้าวให้ลุงจิไรยะด้วย แต่นี่จะสองชม.อยู่แล้วยังไม่ยอมมาเลย ไอ้หัวตูดเป็ดวันนี้ไปเข้าชรมเลยไม่อยู่บ่นกระปอดกระแปด หรือหาเรื่องทะเลาะกับผม ส่วนคุณอิทาจิวันนี้มีเรียนช่วงเช้าเพิ่งกลับมาตอนใกล้ๆเที่ยง
มือจะล้วงไปหยิบมือถือในกระเป๋าก็ต้องหยุดไปเพราะผมกัวว่าถ้าโทรไปแล้วรุจังจะทำธุระอย่างอื่นอยู่มันอาจจะเป็นการรบกวนได้
Rrrr…
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นทำให้ผมต้องล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบโฟน5C สีแดงสดออกมาดูรายชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอ
‘นารุจัง’
เห็นปุ๊บผมก็กดรับสายทันที
“นารุจัง! นารุจังไปนานจังอ่า เค้าคิดถึงนารุจังจะแย่แล้วน้า รีบๆกลับมาให้เค้าอ้อนหน่อยสิ~~”ผมกรอกคำพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆลงไปโดนไม่สนใจว่าคนที่นั่งข้างๆผมจะมองผมด้วยสายตาแบบไหน
(อ่า...ก็อ้อนคนข้างๆไปก่อนสิ รับรองว่าเขาจะตามใจนายทุกอย่างเลยล่ะ)
“นารุจังอ่ะ! อย่าประชดเค้าสิ! เค้าเสียใจเป็นนะ”
(เม็นมะ ก่อนจะหลุดประเด็นไปไกล เม็นมะช่วยนารุจังด้วยสิ)
“ว่ามาสิ เค้าจะช่วยนารุจังทุกอย่างเลยนะ”
(คุณหนูครับจะโทรศัพท์อีกนายมั้ยครับ ทางบ้านกำลังรอคุณหนูอยู่นะครับ)
(อ่า...อีกสักครูนะ!)
เสียงที่แทรกเข้ามาทำให้เสียวสันหลังวาบ...
ซวยแล้วนารุจัง!!
ไม่นึกเลยว่าจะตามมาถึงนี่.. ถ้าพวกนั้นเจอผมเองก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ดันไปเจอนารุจังเข้าและเข้าใจผิดนึกว่าเป็นผม! โอยย ตายๆๆ งานนี้พวกนั้นคงไม่ยอมเมื่อครั้งก่อนๆแน่
(เม็นมะ! เม็นมะ!! เม็นมะต้องช่วยฉันนะ!!!)
“นารุจัง! ตอนนี้นารุจังอยู่ที่ไหน?”ผมถามก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาตัวนุ่มทำให้คุณอิทาจิที่นั่งฟังอยู่ด้วยลุกตาม
(อ่า ใกล้โรงเรียนโคโนฮะ รอยัล ไฮสคูลแล้วอ่ะ ฉันพยายามถ่วงเวลาพวกนั้นแล้วนะ)
“ถ่วงต่อไปนะนารุจัง เดี๋ยวเค้าจะรีบไปหา!”
(อื้อ..จะลองพยายามดู รีบๆมานะ)เมื่อนารุจังรับคำเสร็จผมก็กดวางสายก่อนจะหันไปมองคนตัวสูงข้างๆ
“คุณอิทาจิต้องช่วยผมนะ! เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของนารุจังด้วย!!”
“อื้อ จะให้ช่วยอะไรล่ะว่ามาสิ”
รอก่อนนะนารุจัง!!
End Menma Part’s
“คุณหนูครับ” แย้กกกกกก!!! มาอีกแล้วอ่ะ!
“เอ่อ..เอ่อ...”
“โทรศัพท์เสร็จหรือยังครับ?”
“เสร็จแล้ว”ผมตอบออกไป ชายคนเดิมก็ผายมือไปทางประตูรถที่จอดรออยู่ที่ข้างฟุธบาท ฮึ่ยๆ..เอาไงดีวะไอ้โตะ ถ้ายอมขึ้นรถไปดีๆจะโดนพาไปที่ไหนก็ไม่รู้อ่ะ!
แล้วเม็นมะก็ไม่รู้จะมาเมื่อไหร่ ไอ้เราก็ต้องหาทางถ่วงเวลา ทำไมชีวิตผมมันยุ่งยากจังวะครับ!?
แถวๆนี้เดินีกหน่อยก็ถึงโรงเรียนโคโนฮะ รอยัล ไฮสคูลแล้ว เอาไงดีหว่า?
..จะเสี่ยงดีมั้ยมั้ย?
.
.
ก็คงต้องเสี่ยงสิ!
เข้าที่...ระวัง..โกย!!
“เห้ย!! คุณหนูหนีไปแล้ว!!”เสียงดังมาจากด้านหลังซึ่งผมเลิกใส่ใจตั้งหน้าตั้งตาโกยอ้าวไม่คิดชีวิต จุดประสงค์เดียวคือวิ่งเข้าโรงเรียนให้ได้ ผมรู้ที่ทางในโรงเรียนดีน่าจะซ่อนจากผู้ชายสองคนนั้นได้สักพักล่ะนะ
ผมวิ่งตรงเข้าไปในโรงเรียนผ่านประตูไปอย่างไม่มีติดขัดเวลานี้โรงเรียนเลิกเรียนกันแล้ว ผมพยายามวิ่งต่อไปจนลืมนึกไปว่าตอนนี้ตัวเองวิ่งมาถึงที่ไหนแล้ว
พลั่ก!!
ผลของการวิ่งไม่ลืมหูลืมตาคือ...ชนกับสิ่งกีดขวางตรงหน้าอย่างจัง
ตัวผมกระเด็นลงไปกองที่พื้นในขณะที่คู่กรณีก็เช่นกัน อ้า! แสดงว่าไม่ได้ชนเสาหรือชนกำแพง แต่เป็นชนคน!?
“ควายหายหรือไงวิ่งดูตาม้าตาเรือเลย”อ้าว...ปากเสียงี้ไม่ขอโทษดีมั้ยเนี่ย!?
“อูยๆๆ โทษทีๆ บังเอิญโดนไล่ตามอยู่”
“เสียงคุ้นๆว่ะ อ้าว...พี่ หวัดดีครับ”ผมเลิกสนใจตัวเองแล้วเงยหน้าไปมองคู่กรณี
“โกเซย์?”รุ่นพี่ของเจ้าหัวตูดเป็ดนี่หว่า อยู่ในชุดเคนโด้เต็มยศเลยแหะ แสดงว่าโรงฝึกก็คงจะอยู่ใกล้ๆแถวนี้สินะ
“พี่มาหาเจ้าอุจิฮะหรอ?”โกเซย์ว่าก่อนจะดึงผมให้ลุกขึ้น ผมปัดฝุ่นที่กางเกงน้อยๆก่อนจะสายหัวตอบ
“อ้าว แล้ว...”
“อย่าเพิ่งถามมากเลยนะ พาฉันหลบก่อนเถอะ”ก่อนที่โกเซย์จะพาผมออกนอกประเด็นผมก็ชิงเอ่ยขึ้นมาซะก่อน เขาทำหน้าสงสัยน้อยๆก่อนจะพยักหน้าแล้วก็ดึงผมให้เดินไปทางโรงฝึกเคนโด้
“เสียงดังหน่อย แต่รับรองว่าไม่มีใครกล้ามากวนหรอก”อืม...ผมก็ว่างั้นแหละ ก็ดูนักเรียนแต่ละคนที่เข้ามาเรียนชมรมนี้ดิ ตัวสูง ตัวใหญ่กันทั้งนั้น และท่าทางแข็งแรงกันน่าดูไม่เชื่อดูจากชุดที่พวกเขาใช้ฝึกซ้อมกันได้
บางทีก็สงสัยนะว่าเวลาใส่หรือเวลาใส่ถุงหิ้วกลับนี่ไม่หนักกันหรอ?
Rrrr…
เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้นขัดความคิดทำให้ผมล้วงมันออกมาก่อนะใจชื้นเล็กๆเมื่อเห็นว่าใครโทรมา
(นารุจัง!!!~)ยังไม่ทันจะกรอกคำทักทายลงไปเสียงแหลมๆของเม็นมะก็แทงแยงเข้ามาในหู ทำให้ผมยกโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน
“เสียงดังเกินไปแล้วนะเม็นมะ”
(นารุจังอยู่ที่ไหนอ่ะ ตอนนี้ฉันกับคุณอิทาจิกำลังจอดรถอยู่ที่หน้าโรงเรียนแล้วนะ)
“ฉันอยู่ในโรงฝึกเคนโด้ในโรงเรียนอ่ะ พี่อิทาจิน่าจะรู้ทางให้เขาพาเข้ามาละกัน ฉันยังไม่มั่นใจว่าพวกนั้นจะไปแล้วหรือยังอ่ะ”
(โอเคๆ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะนารุจัง)รับปากเสร็จสรรพก็วางสายไป หันไปมองข้างๆคนที่อยู่ตรงหน้าทำเอาผมสะดุ้ง ไอ้เจ้าหัวตูดเป็ดมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!?
“มาที่นี่ได้ไงน่ะ ร้อยวันพันปีนายไม่เคยมาดูฉันซ้อม”
“แล้วใครว่าฉันมาดูนายซ้อมกันล่ะ”ว่าแล้วชักยิ้มกวนประสาทน้อยๆให้
“ใจร้าย โกหกแบบให้ความหวังกันหน่อยก็ได้นะ”
“ใจร้ายแล้วรักป่ะล่ะ!?”
“หูย...ถ้าไม่รักจะยอมให้โขกสับทุกวันหรอครับ?”แน่ะๆ มียิ้ม...น่าตบกะโหลกชะมัด
.
.
“พวกเขาหวานกันลืมโลกอีกแล้ว”อิชิกิ โกเซย์ผู้นั่งอยู่มุมห้องขอกล่าว
________________________________________________________________________________
The End!!
สวัสดีกับการอัพตอนนี้เต็ม 100% ค่ะ
ใกล้เปิดเทอมละ(วิทยาเขตอื่น ม.อื่นเขาเปิดกันหมดละ เปิดช้าแล้วยังจะบ่นอีก= =^)
ที่ม.มีกีฬานนทรีเกมส์ค่ะ แล้ววิทยาเขตกำแพงแสนเป็นเจ้าบ้าน หอเลย...ให้นักกีฬาพัก(แป่ว)
เปิดช้าใช่ว่าจะดี มีเรียนชดนะคะ!! เหอๆๆ ต้องเตรียมใจไว้แต่เนิ่นๆละ
แถม..เทอมนี้ต้องตั้งใจเรียนละYY ทำเกรดเทอมหนึ่งอุวาทไว้ ต้องแก้ตัวใหม่ไม่งั้นคอม...โดนยึด!!(อะเฮือก!!!)
เจอกันตอนหน้า ส่วนตอนนี้ก็บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น