คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : :: Oh oh...Chapter 30::
______________________________________________________________________________
เจอ...อเกน
เลิกงานผมกำลังจะพาเม็นมะไปเลี้ยงราเม็ง ตอบแทนการที่เจ้าตัวไปรับหน้าซาสึเกะแทนผม คิดไปคิดมา..แอบรู้สึกผิดเล็กๆแหะ แล้วก็สงสารเจ้าเด็กแสบมันหน่อยๆด้วย
เฮ้อ...แต่ผมเขินนี่นา!
จะให้ทำไงได้ล่ะ?
“นารุจัง นารุจัง!”
“อ๊ะ!! อะ..อะไรงั้นหรอ??”ผมเอ่ยถาม เมื่อหลุดจากภวังค์ความคิด
“นารุจังยังไม่ได้บอกเค้าเลยนะว่าหมอนั่นเป็นใคร ทำไมมันถึงต้องรุนแรงแบบนั้นด้วย”เม็นมะถามออกมาด้วยน้ำเสียงออกมาอย่างไม่พอใจหน่อยๆ
อ่า...อย่างกับน้องสาว(?)หวงพี่ชายเลยแหะ^^;;
“อืม...ถามแบบนี้มันอธิบายยากนาเม็นมะ”
“ยาก? ทำไม? มันลึกซึ้งมากซะจนนารุจังอธิบายไม่ถูกเลยหรอ??”
“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้นน่า อย่างอนสิเม็นมะ”ผมว่าก่อนจะยิ้มหน่อยๆให้กับแก้มป่องๆของเขา
แหม...เม็นมะก็นะ จะให้บอกว่าเจ้าเด็กนั่นเป็นแฟนฉัน นายจะรับมันได้หรือไง??
“อธิบายมาให้ชัดเลยน้า!~”
“อ่า ก็ได้ๆ แต่ว่านายจะต้องยอมรับมันให้ได้นะ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม”ผมยื่นข้อเสนอก่อนจะตัดสินใจบอก ยังไงๆสำหรับผมแล้วเม็นมะก็เหมือนน้องชาย ก็เลยตัดสินใจว่าจะบอกดีกว่า
“ไม่ว่ายังไงก็ตาม?”
“ช่าย ไม่ว่ายังไงก็ตาม”
“อือ...ก็ด๊ะ!”เม็นมะทำหน้านึกสักพักก่อนจะตอบตกลง ในเมื่อตกลงแล้วอยากรู้...ก็อยากบอกละ!
“ซาสึเกะเป็นแฟนฉัน”
“...”
“...”
“ห๊ะ!?”ทำไมต้องนิ่งก่อนที่จะตกใจด้วยละ= =^
“ตกใจช้านะ”ผมว่าก่อนจะยิ้มน้อยๆแล้วเดินนำเข้าไปในร้านราเม็งใกล้ๆกับห้องเช่าที่ผมกับเม็นมะหารครึ่งกันจ่าย(ผมกับเม็นมะเป็นรูมเมทกันน่ะครับ)
“นารุจาง...มีแฟนแล้วหรอT^T”อ่า...ทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นด้วยล่ะ??
“อื้อ”
“อย่ายอมรับซี่Y^Y” อ้าว...เม็นมะนี่ยังไง= =^
“ทำไมต้องเศร้าด้วยล่ะ?”
“นารุจัง รู้มั้ย...ตั้งแต่เดือนนึงที่อยู่ด้วยกันมาอ่ะ นารุจังเป็นคนดีมากเลย เค้าก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกที่นารุจังจะมีแฟนอ่ะ แต่...เค้าไม่นึกว่าแฟนนารุจังจะเป็นผู้ชายอ่ะ”
ซะงั้น... ผิดหวังที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชายซะงั้น?
โธ่!...ไอ้เราก็นึกว่ามีเรื่องอะไร
“ถ้ารู้ว่าผู้ชายก็เป็นแฟนนารุจังได้ ...เค้าจีบนารุจังไปตั้งนานแล้ว”
เฮ้ย!! เม็นมะ! นายก็เอากับเขาด้วยเรอะ!?
“เหอะ ไม่เอาแล้ว เข็ดแล้ว”ผมว่าก่อนจะหันไปสั่งโชยุราเม็งของตัวเอง กับมิโสะราเม็งของเม็นมะกับพนักงานของร้าน
“ทำไมอ่ะนารุจัง?-3-“
“มีแฟนเป็นผู้ชายเดี๋ยวก็มีผู้หญิงเข้ามาเป็นปัญหา...อันที่จริงถ้าซาสึเกะเลือกเธอคนนั้น ฉันก็ว่าจะเลิกกับเขา แต่ในเมื่อเขามาตามหาฉันแสดงว่าฉันคือคำตอบสุดท้ายของเขา เพราะงั้น..ก็ไม่เลิกง่ายๆหรอก”
“แล้วทำไมนารุจังไม่ไปพบเขาเองล่ะ เมื่อตอนบ่ายน่ะ”เม็นมะว่าแล้วรับชามราเม็งที่พนักงานเขายกมาเสริฟ
“ก็...”
“ก็?”
“ก็ฉัน...เขินนี่หว่า”
“แค่เนี้ยเองหรอนารุจัง!?”
“เม็นมะไม่รู้อะไรอย่ามาพูดเลย”
“ชิๆๆ ใช่เซ่ เค้ามันเพิ่งจะอายุ 16 ประสบการณ์จะไปสู้อะไรกับนารุจังที่อายุ 20 ได้ล่ะ”
“อย่างอนน่ารีบกินเถอะเดี๋ยวราเม็งเย็นนะ”
หลังจากทานราเม็งกันเสร็จพวกผมก็เดินทางกลับห้องครับ ในขณะที่กำลังเดินบันไดขึ้นสายตาผมแอบไปเหลือบเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าห้องของผมกับเม็นมะ ทำให้ผมดึงเม็นมะเข้ามาหลบด้วยกันแทบไม่ทัน
คนๆนั้นผมจำได้ขึ้นใจเลย...
ซาสึเกะ...อีกแล้ว!!
ชิบหองครับพี่น้อง!
เจอกันสองครั้งในหนึ่งวัน!...แม่งความพยายามเป็นเลิศจริงจริ๊ง!!
ผมละนับถือมันเลย...แต่ก็..
แบบนี้ก็รักตายเลยสิ><
“เขาคนนั้นอีกแล้วอ่ะนารุจัง ทำไงดี?”เม็นมะที่แอบอยู่ด้วยกันกับผมเอ่ยขึ้นอย่างถามความคิดเห็น แต่ว่านะ...นายถามฉันแบบนั้นฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงว่ะ
“นารุจังก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะเม็นมะ ทำไงดี”
“ก็ออกไปยืดอกแบบแมนๆไปเลยเป็นไง?”
“เม็นมะไม่รู้อะไร แค่อาการเขินเนี่ย...ทำนารุจังหัวใจวายตายได้เลยนะ”
“งั้นเดี๋ยวเค้าเรียกรถโรงบาลมาแสตนบายไว้ แล้วนารุจังก็ออกไปเจอเขาก็แล้วกัน”
“ไม่เอาอ่ะ! เม็นมะออกไปรับแทนฉันทีสิ!”
“ไม่เอาอ่ะ เค้าไม่อยากโดนตัวผู้ด้วยกันนอกจากนารุจังกอดอีกแล้วอ่ะ”แหม...กะฉัน..ตลอดอ่ะ
“แต่ว่า...”
“นั่นๆ! เขากำลังเดินกลับมาทางนี้แล้วอ่ะ!”เม็นมะว่าแล้วชี้ไปทางซาสึเกะที่กำลังจะเดินมาทางบันไดที่ผมหลบอยู่ และเนื่องจากมันเป็นบันไดขึ้น-ลงทางเดียว ถ้าเขาเดินมาถึงจะต้องเจอกันแน่
“ทำไงดีอ่ะเม็นมะ”
“นารุจัง!”
“หือ?”
“เค้าขอโทษนะ”
หะ?
พลั่ก!
ตุ้บ!
เรามาย้อนดูเหตุการณ์กันหน่อยดีมั้ยครับ?
หลังจากที่ขอโทษเม็นมะก็ผลักผมออกไป แต่ที่เขาลืมคือเราหลบอยู่กันตรงบันได เพราะงั้นการที่เขาผลักผมออกไปตรงๆนั้นมันทำให้ผมสะดุดขั้นบันไดเกือบจะหน้าจูบพื้น แต่เนื่องจากซาสึเกะเขาเดินมาถึงพอดี เขาเลยกลายเป็นเบาะรองรับตัวผมไว้ ทำให้ผมยังคงอยู่ดี...ไม่มีส่วนใดบุบสลาย
และเมื่อผมตั้งสติได้ว่าทับซาสึเกะอยู่ผมก็รีบดีดตัวลุกขึ้นมาจากตัวเขาทันที แล้วในขณะที่กำลังจะก้าวเท้าหนี(ว่าจะตามไปด่าเม็นมะสักทีสองที)มือหนาของซาสึเกะก็มาคว้าข้อมือผมไว้ก่อน
“เจอแล้ว...”
“เอ่อ..งะ ไง ซาสึเกะ...!”สิ้นสุดคำทักเขาก็เข้ามาสวมกอดผมแน่น หัวดำๆก้มลงซุกไหล่ผมผมยกมือกอดเขาตอบเบาๆก่อนจะขานรับ
“อื้อ นายเจอฉันแล้ว”
“อย่าหนีฉันไปอีกเลยนะ”
“กอดอยู่อย่างนี้จะหนีไปไหนได้ล่ะ?”ผมตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ซาสึเกะเงยหน้าจากไหล่ผมก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม ริมฝีปากบางของเขาค่อยๆแนบลงมาบนริมฝีปากผม
แม้จะอายุน้อยกว่า...แต่ผมยอมรับเลยว่าซาสึเกะจูบเก่งเป็นบ้าเลย แถมยังอ่อนหวานจนผมหลงเคลิ้มมันไปซะทุกที แล้วแบบนี้...ผมจะหนีไปไหนพ้นละหืม?
“ฮ่า..ไม่จูบดีฟเหมือนแต่ก่อนแล้วหรอ?”ผมแกล้งถามหลังจากที่เจ้าเด็กนั่นค่อยๆถอนจูบออกไปอย่างอ้อยอิ่ง
“ก็นายไม่ชอบนี่...ใช่มั้ย?”
“แหงสิ จูบเหมือนจะสูบปอดแบบนั้น”
“หึ...ฉันทำตามข้อตกลงแล้วนะ ในเมื่อคำตอบของฉันคือนาย ฉันก็จะเอาปากฉันมากระแทกปากนายคืน”
“เมื่อกี้มันไม่ได้เรียกว่ากระแทกเลยเจ้าบ้า”ผมว่าก่อนจะเอาหัวซบอกเขา(ก็ผมเตี้ยกว่าอ่ะ มันจะไปซบตรงไหนได้ล่ะ?)
“ถ้าให้กระแทกฉันกลัวนายเจ็บ เลยเปลี่ยนเป็นเอาปาก ‘ประกบ’ ปากดีกว่า”เมื่อเอ่ยจบซาสึเกะก็ค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ แต่ว่า...
“ปล่อยนารุจังของเค้านะ!”เสียงของเม็นมะกลับขัดออกมาซะก่อน ทำให้เขาหันมองไปตามเสียง
“อ่อ...นายสินะ ที่เป็นคนตบฉันเมื่อตอนบ่ายน่ะ”
“เออสิ ทำไม”
“ไอ้เราก็แอบเสียใจคิดว่าเป็นนารูโตะซะตั้งนาน!” ฮะๆๆ พูดงี้ เสียใจเก้อละสิเมิง 555+
“เชอะ! คิดแล้วมันน่าตบอีกสักทีสองที! โทษฐานที่มาจุ๊บนารุจังของเค้า”เม็นมะว่าก่อนจะเดินมาควงแขนผมข้างหนึ่ง ประหนึ่งเหมือนผมเป็นแฟนเขายังไงยังงั้น
“ปล่อยเลย”ซาสึเกะเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะจ้องไปยังเด็กหนุ่มตัวเล็ก(กว่าผมนิดหน่อย)อย่างไม่วางตา ส่วนเม็นมะเองก็ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ กอดแขนผมแน่เข้าไปอีก
กรรม...รู้สึกเหมือนงานจะเข้าแหะ
“เป็นแฟนนารุจังแล้วไงอ่ะ? เค้าไม่สนซะอย่าง!”อย่าพูดงั้นสิเม็นมะ ดูแม่งสิ...มองอย่างกะอยากจะสำเร็จโทษตูใจจะขาดแล้วนั่น
“อธิบายมาเลย...”
คร้าบๆ กูจะอธิบายเดี๋ยวนี้แหละคร้าบ!
หลังจากที่ผมอธิบายเสร็จซาสึเกะก็นั่งนิ่งไม่หือ ไม่อือ ไม่เออ อะไรเลยครับ ทำให้ผมเดาไม่ถูกว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวตั้งๆของมัน เขาทำแค่หันหลังให้ผมก่อนจะเอ่ย
“พรุ่งนี้กลับกันนะ”
“อื้อ!” แหงสิ ต้องกลับอยู่แล้วล่ะ
ก็...รอมันมาตามนี่นะ
______________________________________________________________________________
The End!!
ดีจ้า!!!~~ หลังจากที่ปล่อยให้ค้างกันไปเกือบสองอาทิตย์(หรือสองแล้วหว่า?)
ในที่สุดก็มาต่อสักที หลังจากนี้อาบิจะเริ่มยุ่งๆไม่ค่อยมีเวลาแล้วค่ะ
มะรืนสอบโอเน็ท อังคาร 18 ปัจฉิมแล้ว ที่เหลือเคลียร์งาน แล้วก็อีกอาทิตย์กว่าๆจะสอบปลายภาค ต้นมีนาสอบแกทแพทอีก...
แล้วตอนพิเศษรวมเล่มเรื่องไอเลิฟยูมันจะเสร็จมั้ยเนี่ย!!!???
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
อะแฮ่ม..เผื่อคนยังไม่รู้นะคะ
อาบิกำลังจะมีโครงการรวมเล่มเรื่องไอเลิฟยูอยู่ละค่ะ(ใครนึกไม่ออก จิ้ม >>> 
รายละเอียดคร่าวๆในตอนนี้ก็...
ในเล่มประกอบด้วย ภาพประกอบ(ยังไม่แน่ใจว่าจะเอาเท่าไหร่ดี)
Episode 1 : 10 ตอน Episode 2 : 15 ตอน ตอนพิเศษ Trouble อีก 4 ตอน
และตอนนี้อาบิกำลังแต่งตอนพิเศษแถมในเล่มเพิ่มให้อีกสองตอนค่ะ^^
จำนวนหน้าคร่าวๆตอนนี้มีอยู่ 260 กว่าหน้าแล้วค่ะ(ขนาดเท่านิยายทั่วไปนะคะ) แต่จำนวนหน้ายังไม่แน่นอน
เพราะตอนนี้อาบิยังแต่งตอนพิเศษตอนสุดท้ายที่จะแถมให้ในเล่มยังไม่เสร็จ
ใครสนใจลองทิ้งเมล์ไว้ก่อนได้ค่ะ เมื่อรายละเอียดแน่นอนเมื่อไหร่อาบิจะแจ้งกลับไปอีกที^-^
ชักยาว...เพราะงั้นตอนนี้ขอไม่ตอบเม้นคะ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ^^
ความคิดเห็น