คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : :: Oh oh...Chapter 28::
_________________________________________________________________________
ไล่ตาม
"พี่เป็นเพื่อนของพี่นารูโตะป่ะครับ?"
"ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่า?"
"เอ่อ...ผมอยากจะถามพี่ว่า...พี่รู้มั้ยว่าพี่นารูโตะเขาไปไหนอ่ะ??"ผมถามสิ่งที่อยากรู้ออกไป
"แล้วเราเป็นอะไรกับนารูโตะล่ะ??"พี่เขาถามกลับ
"อ่า ผมเป็นรุ่นพี่ของซาสึเกะน่ะครั.."
"โทษทีนะ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"เอ่อ! พี่รีบตอบไปมั้ยครับ!? ผมยังไม่ทันจะตอบคำถามของพี่เสร็จเลยนะ!
แสดงว่าต้องรู้อะไรแน่ๆ แต่ไม่ยอมบอกชัวร์ๆเลย
"พี่ไม่รู้จริงหรอครับ?"ผมก็ไม่ละความพยายาม ยังคงถามต่อ
"แล้วฉันจะได้อะไรละถ้าโกหกนาย?"
"ไม่รู้สิครับ อาจจะเป็นเพราะพี่นารูโตะขอเอาไว้ไม่ให้บอกก็เป็นได้นะครับ"ว่าแล้วก็จี้เข้าหน่อย แต่พี่เขาไม่มีท่าทีแปลกใจเลยสักนิดที่ผมพูดออกไปอย่างนั้น กลบสีหน้าเก่งชิบพี่คนนี้!
"รู้แล้วก็ดีจะได้ไม่ต้องพูดเอง"เห้ย!! นี่นอกจากพี่นารูโตะจะขอไม่ให้บอกแล้ว ก็คิดจะไม่บอกจริงๆสินะ
"ทำพี่ถึงไม่ยอมบอกผมละ"ผมถามออกไป เพราะผมคาดว่าพี่คนนี้ยังไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นสินะ แต่นั่นก็คงดีแล้วละมั้ง
"แล้วมันมีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องบอกล่ะ"อ้ากกกกกก!! ผมจะหมดความอดทนแล้วนะ!
“เพราะผมจะไม่ทนอีกแล้ว! พี่อ่ะ! พี่นารูโตะเขาหนีไปอย่างนั้น พี่ที่เป็นเพื่อนพี่เขาไม่คิดจะสงสารไอ้เด็กตาดำๆ(?) หัวดำๆ(?)อย่างเจ้าอุจิฮะบ้างหรือไง!?”
“มันไม่ได้หนี นารูโตะไม่ใช่เป็นคนหนีปัญหา แต่ตอนนี้มันกำลังรอให้ปัญหามันจบและรอให้เจ้าเด็กนั่นไปหามัน”
รอให้ไปหา? มันจะไปหาอีท่าไหนเจอวะครับ? เล่นหายไปไร้ร่องรอยสุดๆแบบนี้อ่ะ!
“งั้นพี่รู้มั้ยครับว่าพี่นารูโตะเขาอยู่ที่ไหน ผมจะได้ให้เจ้าอุจิฮะไปหา”
“บอกไปก็ Happy Ending ไวน่ะสิ”
กรีดร้อง!! ชีวิตจะง่ายๆกันไม่เป็นหรือไงกันวะ แสรดดดดด!!
“ถ้าพี่ไม่ยอมบอกผมก็จะทำทุกอย่างเพื่องัดมันออกจากปากพี่!!”ผมว่าก่อนจะชี้หน้าพี่เขาอย่างเหลืออด สงสารเจ้าอุจิฮะก็สงสารนะครับ เจอคนเล่นยากแบบพี่นารูโตะ แต่ผมสงสารตัวเองมากกว่าว่ะที่เจอคนเล่นยากกว่าอย่างพี่คนนี้!!
“แล้วนายจะงัดมันออกจากปากฉันยังไงมิทราบ?”พี่เขาย้อนก่อนจะยิ้มน้อยๆอย่างผู้ชนะ
ฮึ่ม...เหลิงไปเหอะพี่ เดี๋ยวเถอะๆ..
“ก็สักทางนั่นแหละ เหอะ!”ผมว่าก่อนจะชิงเดินหนีออกมา เพราะผมคงจะทนความกวนอวัยวะเบื้องล่างเหนือพื้นได้อีกแล้ว กลัวตัวเองจะเผลอจะเข้าไปซัดหน้าพี่เขาแล้วแผนถามทางให้อุจิฮะ(?) มันจะล้มเหลวกันพอดี
“อิชิกิ โกเซย์”อะไรวะครับ เรียกซะเต็มยศ!-_-*
“ฉันซาบาคุ โนะ กาอาระ ...ยินดีที่ได้รู้จัก”ตามมารยาทที่ดีเราควรจะแนะนำตัวกลับไปสินะ
“ผม!...อิชิกิ โกเซย์” แต่ว่านะ...
“ไม่ยินดีที่ได้รู้จักครับ!”ว่าแล้วชิ่งกลับโล้ด!!
End Ishiki Gosei Part’s
“อะไรอีกละซาสึเกะ”อิทาจิที่กำลังง่วนกับโปรเจ็คที่ต้องทำส่งอาจารย์ก่อนที่จะถึงเดดไลน์ภายในสองวันอย่างเร่งรีบ เหตุผลที่มันยังไม่เสร็จก็ไม่ใช่อะไร ก็กลุ่มเพื่อนตัวดีที่จริงจังกับเรื่องที่ควรจริงจังไม่เป็นน่ะสิ เลยต้องมานั่งทำคนเดียวอยู่แบบนี้ เฮ้อ...คิดแล้วมันน่าเลิกคบเป็นเพื่อนซะจริง
เอ่อ...เรากำลังคุยเรื่องซาสึเกะสินะ
โอเคๆ เข้าเรื่องๆ
“ตามหา...นารูโตะให้ผมหน่อย”ซาสึเกะเอ่ยช้าๆให้อิทาจิได้ยินชัดๆ ทำเอาไส้ดินสอกดที่อิทาจิกำลังใช้ดินสอกดร่างแบบโปรเจ็คหักออกมาเพราะลงแรงกดมากเกิน
“จะมีสักครั้งมั้ยที่นายจะมาหาฉันโดยที่ไม่มีเรื่องนารูโตะมาเกี่ยวข้อง”อิทาจิส่ายหน้าช้าๆให้กับน้องชายที่ไม่มีทางโผล่หัวมาเขาแน่ๆถ้าไม่มีเรื่องของพี่เลี้ยงตัวบางเป็นกุ้งเข้ามาเกี่ยว
เฮ้อ...กูละซึ้งใจกับมันจริง
“คราวนี้เรื่องเป็นมายังไงอีกล่ะ?”
“นารูโตะเขาหนีผมไป”
“เห้ย...เขาไม่มีทางหนีแกไปแน่ๆ แต่แกไปทำอะไรเขาล่ะหะ?”
“พี่ถามงี้ตกลงใครเป็นน้องพี่กันแน่ ผมหรือนารูโตะ”
“เลือกได้ก็อยากได้แบบนารูโตะน่ะนะ อย่าทำหน้าหงิกอย่างนั้นเดี๋ยวก็ไม่ช่วยซะหรอก เอาล่ะ...อยากให้ช่วยเรื่องอะไรล่ะ?”อิทาจิวางงานทั้งหมดลงก่อนจะถามออกมา
“ตามหานารูโตะให้ผม ผมต้องการรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน และผมจะไปหาเขา”
“แค่นั้น?”
“อื้อ แค่นั้น”
“หึๆๆ สิ่งที่นายต้องการ...ฉันทำให้ได้เสมอน้องรัก ไม่ว่าจะมากหรือน้อย”
หนึ่งเดือนต่อมา...(ไวจริงวุ้ย)
“นารุจัง!~”น้ำเสียงเจื้อแจ้วก่อนจะตามมาด้วยร่างเล็กที่เล็กกว่าผมเล็กน้อย(แบบถ้าไม่ถามส่วนสูงไม่รู้)โถมเข้ามากอดจากด้านหลัง ผมหันไปทางร่างนั้นก่อนจะยิ้มบางๆให้เขา
“อะไรอีกล่ะเม็นมะ?”
“เย็นนี้ไปผับกันเถอะ!!”เด็กผู้ชายที่ชื่อเม็นมะบอก นั่นทำให้ผมส่ายหน้าน้อยๆใส่เขา
“ทำไมอ่ะนารุจัง”
“นายอายุแค่ 16 เองนะ จะไปผับได้ยังไงล่ะ ถ้า 20 อย่างฉันละก็ว่าไปอย่าง ฮะๆๆ”ผมหัวเราะออกมาเล็กน้อยทำให้เม็นมะอมลมแก้มป่องอย่างน่ารักน่าตีเป็นที่สุดใส่ผม
อ้า...ให้ตายสิ เหมือนมีน้องชายเลยอ่ะ!
น่ารั๊คอ่า!!~~>_<
“ชิ นารุจังอ่ะ แค่เข้าผับเอง กินเหล้า สูบบุหรี่ฉันก็เลยมาแล้วนะ”
ปื้ด ^_^* ว่าไงนะครับเม็นมะ??
“เอ่อ..นารุจัง เค้าแค่...”
“อายุแค่นี้สูบบุหรี่ กินเหล้าน่ะ มันไม่ดีนะ!”ผมว่า เม็นมะก็ได้แต่ทำหน้าจ๋อยเหมือนเด็กโดนดุ
“ก็..ใครๆเขาก็ทำกันนี่นา นารุจัง...อย่าว่าเค้าเลยน้า”ไหนยังจะทำสีหน้าอ้อนสุดฤทธิ์สุดเดชแบบนั้นอีก
“ใครๆเขาทำก็ใช่ว่านายจะต้องทำตามนี่ ต่อไปนี้นะ...นายจะต้องเลิกกินเหล้า สูบบุหรี่ เข้าใจมั้ย”ไม่ได้ ตามใจเดี๋ยวเหลิง ซาสึเกะก็คนนึงแล้ว นี่ยังจะเม็นมะอีก ไม่ดีๆ
“แต่นารุจัง...”
“ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีกเลยเถอะ”
“นารุจัง!!”กับซาสึเกะผมก็กล้ายื่นคำขาดคำนี้มาแล้วนะ แล้วนับประสาอะไรกับเด็กที่ติดผมแจยิ่งกว่าซาสึเกะอย่างเม็นมะนี่ล่ะ?
“ให้หักดิบเลยก็คงจะดูใจร้าย เอาเป็นค่อยๆเลิกจะดีกว่านะ แต่ถ้าทำไม่ได้...ก็ประโยคเมื่อกี้ละนะ”
“โอเคๆ! เค้าจะพยายามเลิกนะ เขายอมนารุจังแล้ว อย่าทิ้งกันเลยนะ”มันจะไปเหลืออะไร๊?
“สัญญากันแล้วนะ โอเค้”ผมว่าก่อนจะยื่นนิ้วก้อยไปกระดิกๆตรงหน้าเขา
“อื้อๆ สัญญา”เม็นมะพูดเสียงอ่อยเล็กน้อยก่อนจะยกนิ้วก้อยเล็กๆมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของผม
“นารุรับแขกหน่อยจ้า เม็นมะเองก็เอาออเดอร์ไปให้พ่อครัวซะนะ”พี่พนักงานคนหนึ่งในร้านว่า
“ครับ/คร้าบ!~”ผมกับเม็นมะขานรับ ก่อนจะแยกทางไปทำหน้าทีที่ได้รับ
อ้อ!...เราไม่ได้เจอกันมาตอนนึงเต็มๆแล้วเนอะ คิดถึงกันบ้างมั้ยเอ่ย?? ฮะๆๆ
นี่ก็เดือนนึงแล้วที่ผมหนีหน้าซาสึเกะมาอยู่อีกเมืองๆนึง ซึ่ง...ในที่นี้ไม่มีใครรู้จักผมเลย ซึ่งนั่นเป็นการดี อ้อ!...แต่อาจจะยกเว้นเจ้าของร้านนี้ซึ่งก็คือป้าซึนาเดะ เหลือเชื่อมั้ยละครับ ร้านป้าแกเขาเปิดหลายสาขามาก...
ผมมาที่นี้ก็เจ๊อะกันกับป้าแกพอดีเลยฝากตัวทำงานด้วยอีกรอบ แหะๆ จากสาขาเก่าผมยังไม่ได้ลาออกป้าก็เลยรับผมเข้าทำงานอย่างง่ายๆอีกครั้ง เพียงแต่ว่าคราวนี้ผมเป็นเด็กเสริฟเฉยๆ ป้าบอกว่ารอผมกลับไปสาขาเดิมเมื่อไหร่ค่อยคืนตำแหน่งผู้ดูแลร้าน(ชั่วคราวยามป้าแกไม่อยู่)อีกครั้ง แต่อาจจะมีเซอร์ไพรซ์เล็กน้อยอย่าง...ผมอาจจะได้เลื่อนขั้นเป็นผู้ดูแลร้านถาวรเลยก็ได้มั้ง อิอิ
เอิ่ม...เรากำลังพูดเรื่องผมกับซาสึเกะอยู่ใช่ป่ะ? 555+
โอเคๆ เข้าเรื่องๆ
ผมหลบหน้าเขามาหนึ่งเดือนเต็ม และ!...รู้สึกว่าซาสึเกะจะยอมทำทุกทางเพื่อให้ได้เจอผมแหะ ทั้งไปถามลุง ถามกาอาระ แล้วก็คงหนีไม่พ้นพวกจิสึรุ โคทากิ แล้วก็พวกพนักงานในร้านบะจังด้วยละมั้ง
แต่เชื่อเถอะ...ไม่มีใครตอบเขาได้หรอกว่าผมไปไหน เพราะไม่มีใครรู้เลยน่ะสิ ผมหายไปเฉยๆแบบไม่บอกใครเลย อาจจะมีบางคนที่บอกบ้างอย่างลุง ไม่ก็กาอาระ เพื่อไม่ให้พวกเขาเป็นห่วงเล็กน้อย
อ่า...เอาเป็นว่าทุกคนรู้ว่าผมยังไม่ตายแต่ไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน เป็นอันแค่นี้จบ!
และในขณะที่ผมกำลังไปรับออเดอร์ลูกค้านั้น เท้าของผมก็ชะงักหยุดทันทีเพราะลูกค้าคนที่ว่ามัน...
มัน..
ซาสึเกะ...!!
_________________________________________________________________________
The End!!
มาอัพให้ก่อนไปสอบธรรมศาสตร์วันพรุ่งนี้^-^
มีแต่คนบอกคิดถึงโตะแหะ ฮะๆๆ ตอนนี้โตะก็โผล่แล้วค่ะ
งานนี้เกะไม่ได้ขอแค่โกเซย์ช่วย แต่ไปขออิทาจิด้วย(ขออิทาจิตั้งแต่แรกก็น่าจะจบแล้วนี่หว่าเนอะ ง่ายกว่าตั้งแยะ)
แต่!...ถ้าไม่ขอให้โกเซย์ช่วย อีตาแพนด้ามันจะมีคู่กับเขาเรอะ?
เปล่าหรอกค่ะ ให้ไอ่เกะมันไปขออิทาจิง่ายๆมันก็เสียเชิงน้องชายขาหยิ่งหมดสิคะ ต้องให้สุดหนทางแล้วจริงๆถึงจะยอมขออิทาจิ
แล้วในตอนหน้า!...เกะจะเจอโตะหรือไม่? อย่างไร? ต้องติดตามนะคะ!!
ส่วนตอนนี้...บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น