ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : :: Oh oh...Chapter 12::
______________________________________________________________________________
Oh oh...Chapter 12
ดีกว่า...ตรงไหน
โครม!
“อะไรกันวะ! ไม่มีเงินอีกแล้วงั้นหรอ!”ชายคนนั้นพูดหลังจากซัดผมลงไปกองที่พื้นห้องพร้อมกับลุงจิไรยะเรียบร้อย ...เจ็บบัดซบเลย!
ปากแตกเลือดออกอีกต่างหาก งั้นก็กินมิโสะราเม็งไม่ได้แล้วสิ แสบปากหมดแหง
...ใช่เรื่องมั้ยเนี่ยไอ้โตะ!!
“จะมาทวงอะไรวันนี้ล่ะ วันนี้มันไม่ใช่วันจ่ายดอกซะหน่อย”ผมพูดก่อนจะประคองลุงจิไรยะให้ลุกนั่ง เงินที่เพิ่งออกก็ถูกจ่ายเป็นค่าขนมวันที่ซาสึเกะป่วยไปจนเกือบหมดบ๋อแบ๋ ตอนนี้ก็เลยเหลือเงินค่าอาหารเท่านั้น ถ้าขืนให้มันเอาไปละก็...กว่าจะถึงวันที่พี่อิทาจิจ่ายค่าจ้างก็อีกตั้งอาทิตย์...
ไส้แห้งตายกันก่อนแน่
“ก็แล้วยังไงล่ะ เมื่อฉันมาทวงก็ต้องมีเงินจ่ายสิ!”
“อาทิตย์หน้าได้มั้ยล่ะ! อาทิตย์หน้าฉันจะจ่ายให้!”
“หึ...เห็นเมื่อก่อนมาเก็บเมื่อไหร่ก็มีจ่ายหรอกนะถึงได้ยกเว้นน่ะ กลับ!”ชายคนนั้นเอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมก็ได้แต่กัดปากตัวเองอย่างเจ็บใจ
บ้าเอ๊ย! ถ้ามันมาตรงวันละก็ผมมีเงินจ่ายมันแน่ แต่นี่มันดันมาเก็บก่อนตั้งสองอาทิตย์
โอ๊ย! บัดซบ! บัดซบ! บัดซบ!
แล้วเงินตั้งหลายพันจะหายังไงทันวะ...
เงินร้านป้าเพิ่งออก...แต่ก็ใกล้หมดป้อแป้
งานถ่ายภาพ...ช่วงนี้ว่างไม่มีเลย
ค่าจ้างจากพี่อิทาจิ...อาทิตย์หน้าถึงกำหนดจ่าย
ถ้ามันมาหลังวันที่ได้เงินแล้วก็ดีหรอก ...แต่ถ้าเจือกมาก่อนงานนี้คงได้ตายกันไปข้าง เพราะพวกมันทวงกันโหดโคตร แต่ที่วันนี้โดนแค่นี้เพราะผมทำตัวดีจ่ายดอกได้ทุกครั้งที่มันมาเก็บ
แต่ครั้งนี้มันมีเหตุสุวิสัยเล็กน้อย ซึ่งผมไม่โทษเขาหรอก ช่างมันเถอะ
“ลุง ลุงไหวมั้ย?”ผมเรียกก่อนจะถามลุงที่นั่งอยู่ที่พื้น บนใบหน้าลุงจิไรยังมีแผลฟกช้ำเล็กน้อยแต่ไม่เป็นอันตรายถึงกับเลือดตกยางออก
“ฉันไม่เป็นไร แต่แกสิ..คงจะเจ็บมากสินะ”ลุงจิไรยะมีสีหน้าสลดก่อนจะยกมือแตะมุมปากของผมที่เลือดมันยังคงออกอยู่ให้เห็น
“ไม่เท่าไหร่หรอกลุง แค่ปากแตกเอง..เดี๋ยวมันก็หาย”ผมยกมือเช็ดเลือดออกลวกๆก่อนจะยิ้มแบบสู้ตายให้ลุงเขาสบายใจ ผมลุกขึ้นจัดแจงข้าวของที่พวกมันปัดตกกระจายไปทั่วพื้นก่อนจะจะถอนลมหายใจออกมา จะไปขอพี่อิทาจิก่อนก็ไม่ได้ด้วย มันดูน่าเกลียดพิลึกแหะ จะทวงตังเจ้าเด็กเปรตก็ไม่ได้น่าเกลียดเข้าไปใหญ่
เป็นผู้ใหญ่แต่ทวงตังค์เด็ก...
แต่เด็กมันรวยกว่าง่ะ...
ชึ่ย! ช่างมันๆ
งานนี้อิโตะสู้ตายทำเอฟวี่ติงเพื่อเงินยกเว้นขายตัว ขายตูด และขายศักดิ์ศรี!~>3<
วันนี้ไม่มีเรียนผมว่าง เลยเดินถือกล้องถ่ายภาพที่ทำงานเก็บตังค์แทบตายกว่าจะซื้อมันมาได้ กล้องตัวนี้มันอยู่กับผมมาเกือบปีแล้วครับ มันทำรายได้ให้ผมเยอะพอดูหลังจากได้มันมา...อา รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณกล้องจังแหะ อิอิ
ตอนนี้ผมออกมานั่งอยู่ที่ม้านั่งของสวนสาธารณะในเมือง มองดูผู้คนที่เริ่มจะน้อยลงเพราะมันสายแล้ว เดินบ้าง วิ่งบ้าง นั่งเล่นใต้ต้นไม้บ้าง ผมก็เลยได้ฤกษ์เก็บภาพบรรยากาศสบายๆยามสาย เผื่อเอาไปขายได้ฮะๆๆ
ระหว่างที่ส่องสายตามองผ่านเลนส์ผมก็เห็นบางสิ่งบางอย่างที่ดูแล้วผิดปกติหลุดเข้ามาในเฟลมภาพ เขาเป็นผู้ชายเจ้าของเรือนผมสีดำสนิท ร่างกายสูงโปร่งทั้งๆที่ก็อายุเพิ่งจะไม่เท่าไหร่ นั่นทำคิ้วผมขมวดทันที...
แม่งมาได้ไงวะ??
“วันนี้ไม่โผล่ไปที่บ้านอีกแล้วนะ” มันจะตายจริงๆใช่มั้ยเนี่ยหา!!
“มาได้ไงอีกล่ะ? วันนี้ไม่มีเรียนหรือไง?”
“ใครเขาไปเรียนวันเสาร์กันบ้างหะเจ้ากุ้งหัวเหลือง” ง่า...จริงด้วยแหะ วันนี้มันวันเสาร์นี้หว่า ลืมไปเลยแหะ
“- -... แล้วมานี่ได้ไงล่ะ?” อย่าบอกนะว่าแอบโผล่ไปบ้านตูมาน่ะ
“เดินมา เรื่อยๆก็เจอ” จ้ะ...กระจ่างมากเลย
ซาสึเกะเดินมานั่งที่ม้านั่งเดียวกับผมก่อนจะเงียบไป ส่วนผมก็ถ่ายรูปต่อไป และเมื่อผมละออกจากกล้องหันมามองเขาที่เอาแต่เงียบก็พบสายตาที่จ้องมาอย่างที่ยากจะคาดเดาว่าคิดอะไรอยู่
“อะไร?”
“ชอบถ่ายรูปงั้นหรอ?”
“งานอดิเรกน่ะ...ได้ตังค์ด้วย”ผมตอบก่อนจะลดกล้องในมือลงเก็บใส่กระเป๋า
“ถ่ายแต่รูปคนอื่นแล้วเคยได้ถ่ายรูปตัวเองบ้างหรือเปล่า”ซาสึเกะไม่ว่าเปล่า เขายื่นมาคว้ากระเป๋ากล้องผมไปถือเล่นด้วย
“ไม่อ่ะ ฉันไม่ชอบถ่ายรูป”ผมว่าก่อนจะแย่งกระเป๋ากล้องกลับมาแล้วสะพายไว้ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเขาก็ลุกตามขึ้นมา
“วันนี้ว่างมั้ย”
“ก็...ว่าง ทำไม?”
“ฉันจะแก้ตัวเรื่องวันนั้นที่ดันป่วย”ซาสึเกะว่าก่อนจะทำหน้าจริงจังสุดๆ เอ่อ...ไม่ต้องทำหน้าจริงจังแบบนั้นก็ได้ ทำอย่างกับจะแก้ตัวกับพ่อแม่เวลาเกรดตกงั้นแหละ= =^
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เรื่องมันแล้วๆไปเถอะ”
“ไม่เอา มันค้างใจ เดทแรกที่ไม่น่าประทับใจ ฉันไม่ปลื้ม”ผมได้ยินเขาพูดในท่อนแรก แต่ท่อนหลังๆเขางึมๆงำอย่างกับพูดกับตัวเองยังไงยังงั้น แต่ผมไม่ค่อนใส่ใจเท่าไหร่ เพราะเขาเป็นอย่างนี้บ่อย
“อ่า..ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจนายเถอะ”
“งั้นไปหาข้าวกินกัน จะเที่ยงแล้ว” อ่า!..พูดถึงจะเที่ยงแล้ว...
.
.
“ไข่เจียวอีกแล้วงั้นหรอ!?”เสียงของลุงจิไรยะบ่นเมื่อเห็นจานกับข้าวตรงหน้ามีแผ่นไข่สีเหลืองทองวางอยู่บนจาน ผมก็ไม่รู้ว่าลุงเขาจะบ่นทำไมทั้งๆที่มีกับอย่างอื่นอย่างผัดผักบุ้งวางอยู่ข้างๆ
เบื่อไข่ก็ไปกินผักสิ ลุงนี่ก็!
“โทษทีนะซาสึเกะ ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ทำข้าวเที่ยงให้ลุงน่ะ มันก็เลยต้องมาลงเอยแบบนี้ แหะๆๆ”ผมก็ได้แค่เกาหัวเก้อเมื่อต้องมานั่งล้อมวงทานข้าวกันแบบง่ายๆแทน
“ไม่เป็นไร แบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ เหมือนทานกับครอบครัวดี” ตอแหลนะ- - เวลานายกินกับครอบครัวนายทำอย่างกับมาโชว์ตัวงานโชว์หุ่นขี้ผึ้ง ปั้นหน้าถมึงทึงไปทานข้าวไปแบบนั้นน่ะหรอที่เรียกว่าทานข้าวกับครอบครัว
ถึงผมจะบ่นในใจแต่ก็ไม่ได้พูดไป ...เฮ้อ
ซึ่งเจ้าตัวตอนนี้ก็หยิบมือขึ้นของมาจิ้มเล่นแล้วซะงั้น ผมตีมือเขาเบาๆก่อนจะเอ่ย
“เก็บมือถือลงแล้วกินข้าว”ซาสึเกะขมวดคิ้วใส่ผมเล็กน้อยก่อนจะเก็บมือถือลงไป แล้วลงมือทานอาหารเที่ยงง่ายๆโดยฝีมือผมเอง^_^
แล้วจู่ๆซาสึเกะก็เอานิ้วมาแตะมุมปากของผม แรงแตะมันเรียกเสียงซี๊ดออกมาจากปากผมได้เล็กน้อย ซาสึเกะมุ่ยหน้าหนักกว่าเก่าก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ไปโดนอะไรมา”
“เอ่อ..อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”ผมบอกปัดๆ และเรื่องที่จะไม่บอกเขา...เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา เขาไม่จำเป็นที่จะต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับปัญหาของบ้านผม
เพราะงั้น...ไม่บอก
ก็คงไม่ผิดสินะ
“อุบัติเหตุอะไร? เผลอวิ่งเอาปากไปกระแทกหมัดใครมายัง นี่โดนต่อยมาชัดๆ”ซาสึเกะว่าก่อนจะมองผมด้วยสายตาจับผิด
“ฉันเปล่าไปมีเรื่องชกต่อยมาซะหน่อย ช่างเถอะๆกินดีกว่าน่านะๆซาสึเกะ”ผมพูดก่อนจะยิ้มบางๆให้เขา
“ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร”
และเราก็สวาปามกันไปได้สักพัก
“อยากกินอย่างอื่นมั่งอ่า..”แหน่ะ ยังไม่เลิกบ่นอีกนะลุง ทำอย่างกับผมรวยตายละ
“ถ้าปากมันว่างก็ตัดข้าวเข้าปากไปซะลุง”ผมพูดก่อนจะกินเข้าไปอีกคำ
“หึ..”ซาสึเกะพ่นลมหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับยิ้มน้อยๆอย่างอารมณ์ดี ยิ้มได้แบบนี้แสดงว่าไม่ติดใจกับเรื่องเมื่อกี้แล้วสินะ แต่ก็ดีแล้วล่ะ!
อ่อ...ถามผมสิว่าผมรู้ได้ไงว่าเขาอารมณ์ดี-..-
“มีอะไรน่าขำหรือไงฮะ?”
“เปล่า แค่คิดว่าน่ารักดีนะ...แบบนี้น่ะ”น่ารัก? น่ารักอะไร? ตรงไง? ยังไง?
“ให้อยู่แบบนี้กับนาย...ยังดีกว่ากลับบ้านเยอะเลย”
? อะไรของเจ้าเด็กนี่ละเนี่ย พูดอะไรแปลกๆ มันจะดีกว่าได้ยังไงละ บ้านฉันไม่ได้มีอะไรเพียบพร้อมเหมือนบ้านนายเลยนะ ต้องเรียกว่าใช้ชีวิตไปตามยถากรรมไม่ก็ชีวิตยังไม่สิ้นมันก็ต้องดิ้นรนกันไป ปากกัดตีนถีบ
รู้มั้ย ฉันอิจฉานายหลายอย่างเลยล่ะซาสึเกะ
______________________________________________________________________________
The End!!
อ่า...หลังจากไม่ได้มาอัพซะนาน ก็เลยมาอัพซะที
เพราะช่วงนี้การบ้านศิลปะเยอะมาก ทั้งออกแบบเครื่องประดับ จิตรกรรมร่วมสมัย
เลยมาอัพก่อนจะไปปั่นงานทั้งสอง^-^
มาช่วงตอบเม้นดีก่ะ
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : tityjiu< My.iD >  [ IP : 61.90.9.143 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
แหม..ก็เค้าเป็น "คนรู้ใจ" กันนี่คะ คิกๆๆ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : deadliness< My.iD > [ IP : 101.108.182.85 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
การันตีโดยยามาโมโตะ ทาเคชิเอง ความเนียนระดับขั้นเทพ
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เดร [ IP : 49.231.115.20 ] |
||
 |
|
อ้อนแค่โตะเท่านั้นแหละเกะน่ะ ซีนแบบนี้? ก็เคยบอกแล้วไงจะมาแบบตอดเล็กตอดน้อย
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Buka< My.iD > [ IP : 115.67.5.31 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
ก็ตอนเด็กๆโตะก็ทำแบบนี้บ่อยๆ โตะเลยค่อนข้างชิน แต่เกะ...หุๆๆ เพราะงั้นเกะถึงได้ผละหนียังไงละคะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Yoshida Akira< My.iD > [ IP : 49.231.97.144 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
ฮะๆๆ ผู้ใหญ่ที่ดีต้องเริ่มก่อนใช่ป่ะ? รักกันไวๆ? นานอยู่นากว่าจะรักกัน
อ่า..ค่ะ แต่อาบิเล็งไว้หลายมอหลายคณะอยู่ค่ะ ของมศว.อาบิว่าจะสอบสองคณะค่ะ
วิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ กับจิตวิทยา ต้องดูก่อนว่าวันเวลสอสบตรงกัยมั้ย? ถ้าเวลา วัน ตรงกันอาบิคงต้อเลือก
แต่ถ้าถามว่าอาบิอยากเรียนอะไร อาบิอยากเรียนอักษรฯ มอศิลปากรค่ะ^-^
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : tohana< My.iD > [ IP : 223.206.174.222 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
เกะยังไม่รีบค่ะ ค่อยเป็นค่อยไปจนกว่าอีกฝ่ายจะรักตัวเองน่ะค่ะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจเรื่องเรียนนะคะ^^
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
|
Name : Hitotsuni Aki< My.iD > [ IP : 124.122.223.130 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
คำตอบคือ...ใช่ค่ะ! อิอิ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Daughter of devil< My.iD > [ IP : 58.8.56.3 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
หวานกว่านี้...รอดูดีกว่านะคะ
ยาวกับตอบเม้นอีกแล้ว เอาเป็นว่าแค่นี้ละกัน ส่วนเรื่องไอเลิฟยู
จะอัพให้วันพรุ่งนี้ค่ะ งั้นตอนนี้..บายบีค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น