ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : :: Episode 2 :: Chapter 6
_________________________________________________________________________________
:: Episode 2 ::
Chapter 6
ผลตรวจ
สามวันต่อมาซาสึเกะก็ได้รับผลตรวจเลือดจากคาริน ซึ่งมันชี้ชัดเอามากๆในเมื่อผลการตรวจเขาและเด็กคนนี้มีดีเอ็นเอที่ตรงกัน นารูโตะเองก็ด้วย...งั้นนี่ก็หมายความว่า..
เด็กคนนั้นเป็นลูกเขา
แต่เดี๋ยว...จะมีลูกได้ยังไงในเมื่อเป็นผู้ชายทั้งคู่
ข้อสงสัยนี้ซาสึเกะไม่ปล่อยทิ้งค้างคาให้รกสมองเขาออกคำสั่งให้คารินไปตรวจร่างกายนารูโตะมาอย่างละเอียดและมารายงานเขาให้ทราบ ส่วนตัวเขานั้น...ก้าวขามาถึงหน้าห้องที่ขังเด็กชายไว้ซะแล้ว มือหนาบิดลูกบิดเบาๆก่อนจะเปิดเข้าไป ก็พบกับเด็กชายที่ใบหน้าละม้ายคล้ายกับเขากำลังนั่งขดตัวอยู่ที่หัวเตียงชนิดที่ว่าถ้ารวมตัวกับหัวเตียงได้เด็กน้อยทำไปแล้ว
ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปใกล้ก่อนจะนั่งลงบนเตียง มือหนายื่นลงไปวางลงบนหัวทุยเล็กทำให้เด็กน้อยสะดุ้งโหยง ดวงตาสีดำกลมโตมองเขาอย่างหวาดกลัวนิดๆ ปากเล็กๆเบะออกราวกับจะร้องไห้
“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก...นัทสึกะ ใช่มั้ย?”ซาสึเกะเอ่ยถามก่อนมือที่วางอยู่บนหัวของเด็กน้อยนั้นจะลูบเบาๆ นัทสึกะพยักหน้าเบาๆเชิงเป็นคำตอบ
“คุณเป็นใครฮะ จับผมกับหม่าม๊ามาทำไม”เด็กน้อยถามเสียงแผ่วสรรพนามบุรุษที่สามทำเอาซาสึเกะแปลกใจไม่ใช่น้อยแม้ใจจะตะขิดตะควงอยู่แล้วก็ตาม
หม่าม๊างั้นเหรอ?
หมายถึงนารูโตะเรอะ?
“เรื่องนั้นฉันยังไม่พร้อมที่จะตอบ แต่เชื่อเถอะฉันจะไม่ทำร้ายเธอหรอก” อาจจะยกเว้นแม่ของเธอ...
“หรอฮะ”คำสัญญาของซาสึเกะทำให้เด็กน้อยลดอาการเกร็งร่างลงไป ก่อนจะขยับตัวออกมาจากหัวเตียงมานั่งสบายๆข้างๆ
“คุณชื่ออะไรหรอฮะ?”คำถามออกมาจากปากเล็ก ทำให้ร่างสูงรู้สึกเหมือนเด็กคนนี้จะมีมนุษย์สัมพันธ์ดี และชอบที่จะผูกมิตร นี่ขนาดเขาลักตัวมานะ...แต่พออ่อนโยนด้วยเข้าหน่อยกลับอยากจะมาทำความรู้จักซะงั้น เหมือน....
เหมือนนารูโตะไม่มีผิดเลย..
“ซาสึเกะ...อุจิฮะ ซาสึเกะ”
“หรอฮะ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการฮะ ผมอุซึมากิ นัทสึกะ”เด็กน้อยพูดออกมาก่อนจะยิ้มให้ร่างสูงตรงหน้านี้หน่อยๆ มือที่วางอยู่บนหัวทุยเล็กก็ลูบเบาๆ
“อยู่นี่เองซาสึเกะ”คารินที่เปิดประตูเข้ามาก่อนจะเอ่ย สายตาของเธอจับจ้องไปที่เด็กชายตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆร่างสูงด้วยใบหน้าที่คล้ายคลึงกันชนิดที่ว่าอย่างกับแกะออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน เธอจึงไม่แปลกใจเลยที่ร่างสูงให้เธอจัดการตรวจเลือดของเขาและเด็กคนนี้
“มีอะไร”
“เรื่องการตรวจร่างกายน่ะ”ได้ยินดังนั้นซาสึเกะก็ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินออกมาข้างนอกห้องพร้อมกับปิดประตู
“ว่ามา”
“ร่างของเจ้านั่นน่ะ ภายในจักระมันรวนเรอยู่จนไปก่อให้เกิดอวัยวะอะไรสักอย่างที่ทำหน้าที่แทนมดลูกในเพศหญิง จะเรียกมันกว่ามดลูกเทียมกลายๆก็ได้”
“งั้นก็หมายความว่าถ้ามีอะไรกับผู้ชายแล้วเป็นถูกฝ่ายกระทำก็มีสิทธิ์ท้องได้งั้นสิ”
“ก็ใช่อ่ะนะ”
“ฉันต้องการรู้แค่นี้แหละ”ซาสึเกะเอ่ยก่อนจะกลับเข้าไปในห้องของเด็กชายอีกครั้งโดยไม่ฟังคำกล่าวของหญิงสาวให้หมด
“เดี๋ยวฉันยังบอกไม่หมดเลยว่า...เจ้าบ้านั่นกำลังตั้งท้องอยู่ แต่ก็ช่างเถอะ..ไม่อยากฟังเองนี่”
“นัทสึกะอยากเจอหม่าม๊าหรือเปล่า?”
“อยากสิฮะ! ว่าแต่ว่า...คุณหน้าตาคล้ายผมจังเลย หม่าม๊าเขาชอบบอกผมเสมอๆว่าผมหน้าตาเหมือนปะป๊าล่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเป็นปะป๊าของเธอ”ดวงตาสีดำกลมโตเบิกกว้างออกเล็กน้อย เหมือนกับทุกคำถามที่เคยถูกตั้งไว้เกี่ยวกับพ่อของตนได้ถูกตอบออกมาจนหมด เด็กน้อยลงจากเตียงแล้ววิ่งเข้ากอดขาของร่างสูงก่อนจะเงยหน้ามอง
“อยากเจอหม่าม๊ามั้ย?”
“อยากฮะ!”
หึ..เรื่องสำคัญขนาดนี้ แต่นายไม่คิดจะบอกฉัน....ฉันควรจะลงโทษนายยังไงดี
หืม? ...นารูโตะ
ภายในห้องมืดทึมมีเพียงแค่แสงสว่างเดียวที่ส่องให้เห็นคือเทียนไขที่จุดอยู่ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ส่องสว่างทำให้เห็นร่างบางในชุดยุคาตะซึ่งนอนอยู่ เรือนกายที่เคยเรียบเนียนสีน้ำผึ้ง บัดนี้กับช้ำจ้ำม่วงบ้าง แดงบ้างเป็นบางจุด ดวงตาที่สีเดียวกับท้องฟ้ามองจ้องกำแพงข้างหน้าอย่างเงียบๆ ก่อนเม็ดน้ำใสจะคลอหน่วยและไหลลงมา
เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆแบบนี้จะจบสักที
ดวงตาปิดลงอย่างอ่อนล้ามือบางกำผ้าปูที่นอนแน่น ขยับกายเพียงนิดความเจ็บปวดของท่อนล่างก็แล่นขึ้นมาให้กายสะดุ้งเยือกเป็นครั้งๆไป
แอ๊ด...
เสียงเปิดประตูทำให้ร่างทั้งร่างสะดุ้งโหยงภาวนาไม่ให้คนที่เข้ามาในตอนนี้ไม่ใช่ร่างสูงที่ทำแบบนี้กับเขา ทำร้ายทั้งร่างกาย และจิตใจ
"หม่าม๊า"เสียงเล็กใสทำให้ดวงตาสีฟ้าเปิดขึ้นอย่างดีใจ ก่อนมือบางจะพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงที่นอนอยู่นั่น แล้วถลาลงพื้นไปสวมกอดเด็กชายที่เพิ่งวิ่งเข้ามาอย่างลืมความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ริมฝีปากบางกดจูบลงบนแก้มขาวทั้งสองเบาๆอย่างคิดถึง น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่หยุด
มีเพียงร่างเล็กตรงหน้านี่เท่านั้นทำให้เขายังมีกระจิตกระใจที่จะฮึดสู้มีชีวิตอยู่ต่อไป
ใบหน้าขาวเล็กช่างละม้ายคล้ายคลึงคนเป็นพ่อยิ่งนัก อีกทั้งเส้นผมสีดำสนิทและติดว่าจะยกตัวตั้งขึ้นน้อยๆตรงด้านหลัง ดวงตาสีเดียวกันเส้นผม อีกทั้งความฉลาด ถอดแบบออกมาเหมือนกันหมด
ยกเว้นนิสัยที่ออกจะมนุษย์สัมพันธ์ดีเช่นเขา แม้จะอายุเพียงแค่ 3 ขวบ แต่เด็กน้อยก็เข้าใจว่าอะไรผิดอะไรถูก ป้าซึนาเดะนี่สั่งสอนได้ดีจริงๆ
"นัทสึกะหม่าม๊าคิดถึงหนูจังเลย หนูมาได้ยังไงน่ะ?"ร่างบางถามเด็กน้อยผู้เป็นบุตรชายอย่างสงสัยก่อนมือบางจะลูบหัวทุยเล็กๆนั่นอย่างรักใคร่เอ็นดู
"นัทสึกะก็คิดถึงหม่าม๊า ที่มาได้เพราะปะป๊าให้เข้ามาหาหม่าม๊าครับ"
"ปะป๊า?"
"นายนี่เข้าใจสอนลูกให้เรียกพ่อกับแม่จริงๆเลยนะนารูโตะ"
" !! "
"ปะป๊า!"เด็กชายเรียกร่างสูงตรงหน้าก่อนจะวิ่งเข้าไปหา ร่างสูงทำเพียงแค่ยิ้มให้พร้อมกับลูบหัวเด็กชายเบาๆ แต่ร่างบางกับจ้องมองคนตรงหน้าตาเขม็งอย่างกับไม่ไว้ใจ
"เหมือนฉันใช่มั้ยล่ะ 'ลูกของเรา' น่ะ"
" 'ลูกของฉัน' ต่างหากละ"
" 'ลูกของเรา' อย่าลืมสิว่าฉันเป็นพ่อเด็กนะ...นารูโตะ"
"หึ คนอย่างนาย!...ไม่มีทางเป็นพ่อคนได้หรอกซาสึเกะ!!"
“หม่าม๊าทำไมว่าปะป๊าอย่างนั้นล่ะครับ”นัทสึกะถามแม่ตนอย่างสงสัย ทำให้นารูโตะชะงักเมื่อเห็นเด็กชายยังยืนอยู่ข้างๆซาสึเกะ
“นัทสึกะมาหาม๊าแล้วเร็ว”เด็กน้อยส่ายหน้าเบาๆก่อนมือเล็กจะจับผ้าขากางเกงผู้เป็นพ่อแน่น
“ซุยเงสึ”
“จ๋า”
“พานัทสึกะออกไปก่อน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับ...’คุณแม่’ เขาซะหน่อย”ซาสึเกะว่าก่อนจะส่งตัวเด็กน้อยให้กับนินจาน้ำที่อยู่หน้าประตู ซุยเงสึรับหน้าที่พาเด็กน้อยออกไปท่ามกลางความสงสัยที่เกิดขึ้นในใจ แต่หากสอดปากสอดคำกับซาสึเกะไปตอนนี้ เขาว่าเรื่องมันคงจะไม่สวยและน่าดูชมเท่าที่ควร เพราะงั้นยอมเลี่ยงพาเด็กน้อยไปเดินเล่นหรือเปลี่ยนบรรยากาศเสียยังจะดีกว่า
“คิดยังไงนายถึงได้ไม่บอกฉัน”
“อะไร”
“เรื่องลูก”
“เพราะฉันคิดว่ามันคงไม่เกี่ยวอะไรกับนาย ต่อให้นายเป็นพ่อเด็กจริงก็แล้วยังไง ฉันไม่ต้องการนาย ลูกก็เช่นกัน”
“ยังอวดดี คิดเองเออเองไม่เปลี่ยน ยังดีนะที่ลูกไม่ได้เอานิสัยงี่เง่าๆแบบนั้นมาด้วย”
“ว่ายังไงนะ!!”
“หึ...พูดว่าไม่ต้องการฉันงั้นเรอะ คิดอย่างนั้นจริงๆน่ะเรอะ ถ้าอย่างนั้น...ทำไมยังเอาแต่ไล่ตามฉัน ไล่ตามจนเป็นบ้าเป็นหลัง ตอนนี้ฉันก็อยู่ตรงหน้านายแล้วไง”ซาสึเกะเอ่ยก่อนจะเข้าประชิดร่างของคนตัวเล็กว่า มือหนาเชยคางเล็กขึ้นให้ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลขุ่นมัวเจือรอยความโกรธมองหน้าเขา
“ฉันเลิกที่ต้องการนายตั้งแต่นายออกจากหมู่บ้านไปแล้วล่ะ”
“แล้วนายจะบอกว่าที่ทำไปทั้งหมดนี่...ก็เพื่อลูกงั้นสิ”
“ก็แหงสิ เพราะฉันไม่อยากให้ลูกต้องมีปมด้อยเพียงเพราะแค่ไอ้คนที่เป็นพ่อมันคิดไม่เป็น!!”สิ่งที่ซาสึเกะทำเลวทรามกับเขา ทั้งร่างกายและจิตใจ และไหนจะถ้อยคำดูถูกอันแสนเสียดสี ทั้งหมดที่ว่ามานั้นเป็นแรงผลักดันให้คำพูดคำด่าพวกนั้นออกมาจากปากบางอย่างไม่คิดห้าม แม้จะรู้ในสิ่งที่จะตามมาก็เถอะ
ร่างสูงก็ไม่ใช่คนขรึมที่จะใจเย็นเหมือนการวางตัวอะไรขนาดนั้นหรอก...
เพียะ!!
ฝ่ามือกร้านจากการฝึกหนักของซาสึเกะกระทบตบเนื้อแก้มหนุ่มของอีกฝ่ายอย่างแรงจนหน้าหันดังเพียะ นารูโตะรู้สึกถึงรสชาติเค็มแปร่งๆในโพลงปากก่อนจะยกนิ้วแตะที่มุมปากก็พบกับของเหลวสีแดงที่เปื้อนอยู่
“หึ..แล้วเดี๋ยวนายจะได้รู้ว่า ‘ไอ้คนที่คิดไม่เป็น’ คนนี้นี่น่ะ จะน่ากลัวได้แค่ไหน”
แล้วสุดท้ายมันก็อีหรอบเดิมๆอย่างที่นารูโตะคิด เป็นเขาที่ถูกทรมานจนเจียนจะขาดใจ หากฆ่ากันให้ตายยังง่ายเสียยิ่งกว่าต้องมาอดกลั้นต่ออารมณ์ความต้องการที่ถูกปลุกให้ตื่นจนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง และเสียงที่ต้องเปล่งร้องระงมดังให้อีกฝ่ายได้เห็นความอับอายสักแค่ไหน เป็นเขาที่เจ็บอยู่ฝ่ายเดียวไม่ว่าจะเป็นทางร่างกายหรือจิตใจ แต่ความรู้สึกของเขาจะไปสำคัญอะไรในเมื่ออีกฝ่ายที่เป็นคนที่รู้สึกดีและหฤหรรษ์กับกิจกรรมรักที่เอาแต่ใจครั้งนี้ ไม่ได้คิดจะสนใจมันเลยสักนิด
ท้ายสุด...เขาก็ต้องทนจนกว่าคนกระทำจะปลดปล่อยพอใจแล้วถอนตัวออกไปอย่างเช่นเคย ร่างทั้งร่างที่ช่วงล่างนั้นเจ็บระบมไปหมดนอนน้ำตาปริ่มไหลโดยไร้เสียงสะอื้น ใช่ว่าความความเสียใจที่มีนั้นมันน้อย..
แต่มันมากเกินคณานับจนเขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสะอื้นมันออกมาต่างหาก
เด็กคนนั้นเป็นลูกเขา
แต่เดี๋ยว...จะมีลูกได้ยังไงในเมื่อเป็นผู้ชายทั้งคู่
ข้อสงสัยนี้ซาสึเกะไม่ปล่อยทิ้งค้างคาให้รกสมองเขาออกคำสั่งให้คารินไปตรวจร่างกายนารูโตะมาอย่างละเอียดและมารายงานเขาให้ทราบ ส่วนตัวเขานั้น...ก้าวขามาถึงหน้าห้องที่ขังเด็กชายไว้ซะแล้ว มือหนาบิดลูกบิดเบาๆก่อนจะเปิดเข้าไป ก็พบกับเด็กชายที่ใบหน้าละม้ายคล้ายกับเขากำลังนั่งขดตัวอยู่ที่หัวเตียงชนิดที่ว่าถ้ารวมตัวกับหัวเตียงได้เด็กน้อยทำไปแล้ว
ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปใกล้ก่อนจะนั่งลงบนเตียง มือหนายื่นลงไปวางลงบนหัวทุยเล็กทำให้เด็กน้อยสะดุ้งโหยง ดวงตาสีดำกลมโตมองเขาอย่างหวาดกลัวนิดๆ ปากเล็กๆเบะออกราวกับจะร้องไห้
“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก...นัทสึกะ ใช่มั้ย?”ซาสึเกะเอ่ยถามก่อนมือที่วางอยู่บนหัวของเด็กน้อยนั้นจะลูบเบาๆ นัทสึกะพยักหน้าเบาๆเชิงเป็นคำตอบ
“คุณเป็นใครฮะ จับผมกับหม่าม๊ามาทำไม”เด็กน้อยถามเสียงแผ่วสรรพนามบุรุษที่สามทำเอาซาสึเกะแปลกใจไม่ใช่น้อยแม้ใจจะตะขิดตะควงอยู่แล้วก็ตาม
หม่าม๊างั้นเหรอ?
หมายถึงนารูโตะเรอะ?
“เรื่องนั้นฉันยังไม่พร้อมที่จะตอบ แต่เชื่อเถอะฉันจะไม่ทำร้ายเธอหรอก” อาจจะยกเว้นแม่ของเธอ...
“หรอฮะ”คำสัญญาของซาสึเกะทำให้เด็กน้อยลดอาการเกร็งร่างลงไป ก่อนจะขยับตัวออกมาจากหัวเตียงมานั่งสบายๆข้างๆ
“คุณชื่ออะไรหรอฮะ?”คำถามออกมาจากปากเล็ก ทำให้ร่างสูงรู้สึกเหมือนเด็กคนนี้จะมีมนุษย์สัมพันธ์ดี และชอบที่จะผูกมิตร นี่ขนาดเขาลักตัวมานะ...แต่พออ่อนโยนด้วยเข้าหน่อยกลับอยากจะมาทำความรู้จักซะงั้น เหมือน....
เหมือนนารูโตะไม่มีผิดเลย..
“ซาสึเกะ...อุจิฮะ ซาสึเกะ”
“หรอฮะ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการฮะ ผมอุซึมากิ นัทสึกะ”เด็กน้อยพูดออกมาก่อนจะยิ้มให้ร่างสูงตรงหน้านี้หน่อยๆ มือที่วางอยู่บนหัวทุยเล็กก็ลูบเบาๆ
“อยู่นี่เองซาสึเกะ”คารินที่เปิดประตูเข้ามาก่อนจะเอ่ย สายตาของเธอจับจ้องไปที่เด็กชายตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆร่างสูงด้วยใบหน้าที่คล้ายคลึงกันชนิดที่ว่าอย่างกับแกะออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน เธอจึงไม่แปลกใจเลยที่ร่างสูงให้เธอจัดการตรวจเลือดของเขาและเด็กคนนี้
“มีอะไร”
“เรื่องการตรวจร่างกายน่ะ”ได้ยินดังนั้นซาสึเกะก็ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินออกมาข้างนอกห้องพร้อมกับปิดประตู
“ว่ามา”
“ร่างของเจ้านั่นน่ะ ภายในจักระมันรวนเรอยู่จนไปก่อให้เกิดอวัยวะอะไรสักอย่างที่ทำหน้าที่แทนมดลูกในเพศหญิง จะเรียกมันกว่ามดลูกเทียมกลายๆก็ได้”
“งั้นก็หมายความว่าถ้ามีอะไรกับผู้ชายแล้วเป็นถูกฝ่ายกระทำก็มีสิทธิ์ท้องได้งั้นสิ”
“ก็ใช่อ่ะนะ”
“ฉันต้องการรู้แค่นี้แหละ”ซาสึเกะเอ่ยก่อนจะกลับเข้าไปในห้องของเด็กชายอีกครั้งโดยไม่ฟังคำกล่าวของหญิงสาวให้หมด
“เดี๋ยวฉันยังบอกไม่หมดเลยว่า...เจ้าบ้านั่นกำลังตั้งท้องอยู่ แต่ก็ช่างเถอะ..ไม่อยากฟังเองนี่”
“นัทสึกะอยากเจอหม่าม๊าหรือเปล่า?”
“อยากสิฮะ! ว่าแต่ว่า...คุณหน้าตาคล้ายผมจังเลย หม่าม๊าเขาชอบบอกผมเสมอๆว่าผมหน้าตาเหมือนปะป๊าล่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเป็นปะป๊าของเธอ”ดวงตาสีดำกลมโตเบิกกว้างออกเล็กน้อย เหมือนกับทุกคำถามที่เคยถูกตั้งไว้เกี่ยวกับพ่อของตนได้ถูกตอบออกมาจนหมด เด็กน้อยลงจากเตียงแล้ววิ่งเข้ากอดขาของร่างสูงก่อนจะเงยหน้ามอง
“อยากเจอหม่าม๊ามั้ย?”
“อยากฮะ!”
หึ..เรื่องสำคัญขนาดนี้ แต่นายไม่คิดจะบอกฉัน....ฉันควรจะลงโทษนายยังไงดี
หืม? ...นารูโตะ
ภายในห้องมืดทึมมีเพียงแค่แสงสว่างเดียวที่ส่องให้เห็นคือเทียนไขที่จุดอยู่ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ส่องสว่างทำให้เห็นร่างบางในชุดยุคาตะซึ่งนอนอยู่ เรือนกายที่เคยเรียบเนียนสีน้ำผึ้ง บัดนี้กับช้ำจ้ำม่วงบ้าง แดงบ้างเป็นบางจุด ดวงตาที่สีเดียวกับท้องฟ้ามองจ้องกำแพงข้างหน้าอย่างเงียบๆ ก่อนเม็ดน้ำใสจะคลอหน่วยและไหลลงมา
เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆแบบนี้จะจบสักที
ดวงตาปิดลงอย่างอ่อนล้ามือบางกำผ้าปูที่นอนแน่น ขยับกายเพียงนิดความเจ็บปวดของท่อนล่างก็แล่นขึ้นมาให้กายสะดุ้งเยือกเป็นครั้งๆไป
แอ๊ด...
เสียงเปิดประตูทำให้ร่างทั้งร่างสะดุ้งโหยงภาวนาไม่ให้คนที่เข้ามาในตอนนี้ไม่ใช่ร่างสูงที่ทำแบบนี้กับเขา ทำร้ายทั้งร่างกาย และจิตใจ
"หม่าม๊า"เสียงเล็กใสทำให้ดวงตาสีฟ้าเปิดขึ้นอย่างดีใจ ก่อนมือบางจะพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงที่นอนอยู่นั่น แล้วถลาลงพื้นไปสวมกอดเด็กชายที่เพิ่งวิ่งเข้ามาอย่างลืมความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ริมฝีปากบางกดจูบลงบนแก้มขาวทั้งสองเบาๆอย่างคิดถึง น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่หยุด
มีเพียงร่างเล็กตรงหน้านี่เท่านั้นทำให้เขายังมีกระจิตกระใจที่จะฮึดสู้มีชีวิตอยู่ต่อไป
ใบหน้าขาวเล็กช่างละม้ายคล้ายคลึงคนเป็นพ่อยิ่งนัก อีกทั้งเส้นผมสีดำสนิทและติดว่าจะยกตัวตั้งขึ้นน้อยๆตรงด้านหลัง ดวงตาสีเดียวกันเส้นผม อีกทั้งความฉลาด ถอดแบบออกมาเหมือนกันหมด
ยกเว้นนิสัยที่ออกจะมนุษย์สัมพันธ์ดีเช่นเขา แม้จะอายุเพียงแค่ 3 ขวบ แต่เด็กน้อยก็เข้าใจว่าอะไรผิดอะไรถูก ป้าซึนาเดะนี่สั่งสอนได้ดีจริงๆ
"นัทสึกะหม่าม๊าคิดถึงหนูจังเลย หนูมาได้ยังไงน่ะ?"ร่างบางถามเด็กน้อยผู้เป็นบุตรชายอย่างสงสัยก่อนมือบางจะลูบหัวทุยเล็กๆนั่นอย่างรักใคร่เอ็นดู
"นัทสึกะก็คิดถึงหม่าม๊า ที่มาได้เพราะปะป๊าให้เข้ามาหาหม่าม๊าครับ"
"ปะป๊า?"
"นายนี่เข้าใจสอนลูกให้เรียกพ่อกับแม่จริงๆเลยนะนารูโตะ"
" !! "
"ปะป๊า!"เด็กชายเรียกร่างสูงตรงหน้าก่อนจะวิ่งเข้าไปหา ร่างสูงทำเพียงแค่ยิ้มให้พร้อมกับลูบหัวเด็กชายเบาๆ แต่ร่างบางกับจ้องมองคนตรงหน้าตาเขม็งอย่างกับไม่ไว้ใจ
"เหมือนฉันใช่มั้ยล่ะ 'ลูกของเรา' น่ะ"
" 'ลูกของฉัน' ต่างหากละ"
" 'ลูกของเรา' อย่าลืมสิว่าฉันเป็นพ่อเด็กนะ...นารูโตะ"
"หึ คนอย่างนาย!...ไม่มีทางเป็นพ่อคนได้หรอกซาสึเกะ!!"
“หม่าม๊าทำไมว่าปะป๊าอย่างนั้นล่ะครับ”นัทสึกะถามแม่ตนอย่างสงสัย ทำให้นารูโตะชะงักเมื่อเห็นเด็กชายยังยืนอยู่ข้างๆซาสึเกะ
“นัทสึกะมาหาม๊าแล้วเร็ว”เด็กน้อยส่ายหน้าเบาๆก่อนมือเล็กจะจับผ้าขากางเกงผู้เป็นพ่อแน่น
“ซุยเงสึ”
“จ๋า”
“พานัทสึกะออกไปก่อน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับ...’คุณแม่’ เขาซะหน่อย”ซาสึเกะว่าก่อนจะส่งตัวเด็กน้อยให้กับนินจาน้ำที่อยู่หน้าประตู ซุยเงสึรับหน้าที่พาเด็กน้อยออกไปท่ามกลางความสงสัยที่เกิดขึ้นในใจ แต่หากสอดปากสอดคำกับซาสึเกะไปตอนนี้ เขาว่าเรื่องมันคงจะไม่สวยและน่าดูชมเท่าที่ควร เพราะงั้นยอมเลี่ยงพาเด็กน้อยไปเดินเล่นหรือเปลี่ยนบรรยากาศเสียยังจะดีกว่า
“คิดยังไงนายถึงได้ไม่บอกฉัน”
“อะไร”
“เรื่องลูก”
“เพราะฉันคิดว่ามันคงไม่เกี่ยวอะไรกับนาย ต่อให้นายเป็นพ่อเด็กจริงก็แล้วยังไง ฉันไม่ต้องการนาย ลูกก็เช่นกัน”
“ยังอวดดี คิดเองเออเองไม่เปลี่ยน ยังดีนะที่ลูกไม่ได้เอานิสัยงี่เง่าๆแบบนั้นมาด้วย”
“ว่ายังไงนะ!!”
“หึ...พูดว่าไม่ต้องการฉันงั้นเรอะ คิดอย่างนั้นจริงๆน่ะเรอะ ถ้าอย่างนั้น...ทำไมยังเอาแต่ไล่ตามฉัน ไล่ตามจนเป็นบ้าเป็นหลัง ตอนนี้ฉันก็อยู่ตรงหน้านายแล้วไง”ซาสึเกะเอ่ยก่อนจะเข้าประชิดร่างของคนตัวเล็กว่า มือหนาเชยคางเล็กขึ้นให้ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลขุ่นมัวเจือรอยความโกรธมองหน้าเขา
“ฉันเลิกที่ต้องการนายตั้งแต่นายออกจากหมู่บ้านไปแล้วล่ะ”
“แล้วนายจะบอกว่าที่ทำไปทั้งหมดนี่...ก็เพื่อลูกงั้นสิ”
“ก็แหงสิ เพราะฉันไม่อยากให้ลูกต้องมีปมด้อยเพียงเพราะแค่ไอ้คนที่เป็นพ่อมันคิดไม่เป็น!!”สิ่งที่ซาสึเกะทำเลวทรามกับเขา ทั้งร่างกายและจิตใจ และไหนจะถ้อยคำดูถูกอันแสนเสียดสี ทั้งหมดที่ว่ามานั้นเป็นแรงผลักดันให้คำพูดคำด่าพวกนั้นออกมาจากปากบางอย่างไม่คิดห้าม แม้จะรู้ในสิ่งที่จะตามมาก็เถอะ
ร่างสูงก็ไม่ใช่คนขรึมที่จะใจเย็นเหมือนการวางตัวอะไรขนาดนั้นหรอก...
เพียะ!!
ฝ่ามือกร้านจากการฝึกหนักของซาสึเกะกระทบตบเนื้อแก้มหนุ่มของอีกฝ่ายอย่างแรงจนหน้าหันดังเพียะ นารูโตะรู้สึกถึงรสชาติเค็มแปร่งๆในโพลงปากก่อนจะยกนิ้วแตะที่มุมปากก็พบกับของเหลวสีแดงที่เปื้อนอยู่
“หึ..แล้วเดี๋ยวนายจะได้รู้ว่า ‘ไอ้คนที่คิดไม่เป็น’ คนนี้นี่น่ะ จะน่ากลัวได้แค่ไหน”
แล้วสุดท้ายมันก็อีหรอบเดิมๆอย่างที่นารูโตะคิด เป็นเขาที่ถูกทรมานจนเจียนจะขาดใจ หากฆ่ากันให้ตายยังง่ายเสียยิ่งกว่าต้องมาอดกลั้นต่ออารมณ์ความต้องการที่ถูกปลุกให้ตื่นจนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง และเสียงที่ต้องเปล่งร้องระงมดังให้อีกฝ่ายได้เห็นความอับอายสักแค่ไหน เป็นเขาที่เจ็บอยู่ฝ่ายเดียวไม่ว่าจะเป็นทางร่างกายหรือจิตใจ แต่ความรู้สึกของเขาจะไปสำคัญอะไรในเมื่ออีกฝ่ายที่เป็นคนที่รู้สึกดีและหฤหรรษ์กับกิจกรรมรักที่เอาแต่ใจครั้งนี้ ไม่ได้คิดจะสนใจมันเลยสักนิด
ท้ายสุด...เขาก็ต้องทนจนกว่าคนกระทำจะปลดปล่อยพอใจแล้วถอนตัวออกไปอย่างเช่นเคย ร่างทั้งร่างที่ช่วงล่างนั้นเจ็บระบมไปหมดนอนน้ำตาปริ่มไหลโดยไร้เสียงสะอื้น ใช่ว่าความความเสียใจที่มีนั้นมันน้อย..
แต่มันมากเกินคณานับจนเขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสะอื้นมันออกมาต่างหาก
_________________________________________________________________________________
The End!!
สวัสดีค่ะ^^ ...แหม งดไปได้อาทิตย์เดียวจริงๆแหะ ทั้งๆที่ว่าจะงดสองอาทิตย์แท้ๆ
อาบิดันเจือกเกิดอาการคันไม้คันมือซะนี่ เลยมาลงให้ฮะๆๆ ทั้งๆที่เพิ่งแต่ในเวิร์ดล่วงหน้าไปได้แค่ตอนเดียวเองอ่า...
อืม...ตอบเม้นดีก่ะ!
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เดร [ IP : 49.231.116.86 ] |
||
 |
 |
งืม...ยาวจัง อาบิตอบสั้นๆได้มั้ยนะ? เปล่านะ! เค้าไม่ได้มองด้วยสายตาแบบนั้นซะหน่อย โฮ่ะๆๆ
เกะมันแค่จะดูปฏิกริยาโตะเท่านั้นค่ะ ถึงได้พูดแบบนั้นออกไป จริงๆแล้วเกะเขาไม่ใจร้ายกับเด็กหรอกค่ะ^^
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เปล่งประกาย< My.iD > [ IP : 171.98.101.190 ] |
||
 |
 |
อิอิ ได้ตามต้องการค่ะ เพราะิอาบิก้คิดไว้ว่าสองคนสุดท้ายนี้เป็นแฝดกัน!
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : เนตรสีเพลิง< My.iD > [ IP : 58.9.29.125 ] |
||
|
|
|
สองอาทิตย์ไม่ไหวจริงๆแล้วค่ะ มันคันไม้คันมือ!
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Buka< My.iD > [ IP : 115.67.130.32 ] |
||
|
|
|
คาดว่า...น่าจะอีกไม่นาน..มั้งนะคะ
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
|
Name : shirotan< My.iD >  [ IP : 171.7.73.159 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
ดีใจที่ชอบนะคะ หืม?...สองรอบต่างหาก ดีใจนะคะที่ชอบ อาบิจะเขียนคู่นี้เรื่อยๆจนกว่านารูโตะจะจบค่ะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : koolpriya< My.iD > [ IP : 223.205.131.43 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ค่ะ..อาบิไม่ใจร้ายขนาดนั้น แต่อย่าให้ใจร้ายขึ้นมาเชียวละเอ้อ!~
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
|
Name : อโรชา ผดุงชอบ [ IP : 223.204.166.137 ] |
||
 |
|
 |
มาต่อแล้วค่า มาต่อแล้วค่า
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : queenab< My.iD > [ IP : 119.42.75.101 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
เราก้จะได้หนูน้อยออกมาดูเล่นอีกยังไงละคะ คิกๆ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : มัดไหม< My.iD > [ IP : 125.27.20.238 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ไม่กล้าโกหกหรอกค่ะคารินน่ะ ก็โดนเกะขู่ไปซะแบบนั้น
อาบินี่ไงทนไม่ไหวต้องมาลงให้เนี่ย มันคันไม้คันมือจะแย่
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Daughter of devil< My.iD > [ IP : 110.168.202.172 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
รีดเดอร์ไม่ได้ลงแดงตายคนเดียวนา..อาบิก็คันไม้คันมืออยากลงจะตายไปง่า
ตาหนูดีใจสุดๆเลยที่เจอพ่อ ส่วนเกะก็ตกใจเล็กๆค่ะ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจหนูน้อยนัทสึกะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : tun tun tun< My.iD > [ IP : 1.0.175.91 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ดีใจที่ชอบนะคะ อาบิชื่นใจจังเลย!!~~
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Daisu< My.iD > [ IP : 58.11.38.43 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
มีแต่คนชอบหนูน้อยนัทสึกะกันทั้งนั้นเลยแหะ จะเด่นเกินหน้าเกินตาพ่อแม่ที่เป็นคู่เมนไปแล้วนะ><
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Zhe-one< My.iD > [ IP : 223.205.232.10 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
คาดว่าอาบิคงจะพลาดแล้วค่ะ ที่บอกไปในตอนที่แล้วว่าฉากแบบนั้นจะไม่มีแล้ว
อันที่จริงในตอนนี้คือครั้งสุดท้ายแล้วค่ะ แหะๆๆ
ยาวไปละ..ตอบไม่ได้ทุกคอมเม้นแต่อาบิก็อ่านทุกความเห็นนะเอ้อ!~
งั้นจบแค่นี้ละกันนะคะ งั้นก้..บายบีค่ะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น