คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : :: Episode 2 :: Chapter 1
__________________________________________________________________________________
:: Episode 2 ::
Chapter 1
การกลับมา
3 ปีต่อมา...
ภายในหมู่บ้านไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ภาพวันวานของวันเก่าผุดขึ้นในใจของเด็กหนุ่มที่เติบโตขึ้น ร่างที่เติบโตขึ้นแต่ยังคงความบางอ้อนแอ้นไว้ ทิ้งกระเป๋าลงกับพื้นก่อนจะกระโดดขึ้นไปยังยอดเสาไฟขนาดใหญ่ อ้าแขนกว้างก่อนจะตะโกนออกมาสุดเสียง
“อ้า!!!~ คิดถึงจังเลย! ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแหะ”
“อ้าวไง กลับมาแล้วหรอนารูโตะ”เสียงหนึ่งทักทำให้เขาหันไปมองก็พบกับคุณครูโจนินที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดของตนอยู่บนหลังคาไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเขา
“ครูคาคาชิ คิดถึงจังแหะ”
“เราเองก็โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย”
“ครู!”
“หืม??”
“ลูกผมอยู่ไหน??”นารูโตะถามด้วยดวงตาใสแป๋วเป็นประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก ก็เขาออกจากหมู่บ้านไปได้สามปีหลายวันนับตั้งแต่ ‘นัทสึกะ’ ลูกชายคนเดียวของเขาเกิด เขาก็อยากรู้ว่าโตขึ้นมาแล้วจะเป็นยังไงบ้าง ใจรึ..ก็อยากเห็นหน้าจะแย่อยู่แล้ว ทำไมครูคาคาชิถึงไม่ตอบเขาสักที!
“นัทสึกะน่ะหรอ? อยู่ท่านซึนาเดะน่ะ”
“ฮ้า!~ นัทสึกะหม่าม๊าจะไปหาหนูเดี๋ยวนี้แหละลูก!!~”นารูโตะว่าก่อนจะกระโดดจากเสาไฟก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามทาง
“อ๊ะ! นั่น...ซากุระจาง~~”นารูโตะทักเมื่อเห็นเส้นผมสีเดียวกับชื่อของเจ้าของ สาวเจ้าหันหน้ามาตามเสียงก่อนจะพบเด็กหนุ่มร่างบางที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาเธอ
“นะ..นารูโตะหรอเนี่ย??”
“ไงๆๆ เห็นลูกฉันบ้างป่ะ?”เจอหน้าก็ถามถึงลูกตนซะงั้น ซากุระแทบอยากจะแพ่นหัวคนตรงหน้าซะจริงแต่ก็เข้าใจ คนเป็นพ่อเป็นแม่ย่อมคิดถึงลูกเป็นธรรมดาแล้วยิ่งจากกันตั้งแต่เด็กน้อยยังเป็นทารกแล้วยิ่งแล้วใหญ่ เธอสังเกตว่านารูโตะดูเปลี่ยนไปจริงๆ ที่เห็นได้ชัดคือความสูงละ
“น้าซากุระขอบคุณนะฮะที่รอผม”น้ำเสียงเล็กที่ฟังดูน่ารักดังขึ้นจากด้านหลังของซากุระ นารูโตมองไปตามเสียงก่อนจะพบกับเด็กน้อยตัวเล็กเส้นผมสีดำสั้นด้านหลังยกตัวตั้งเล็กน้อย ผิวขาวราวน้ำนม ดวงตาสีดำสนิทที่มองแล้วมันพาลทำให้นึกถึงใครอีกคน
“นัทสึกะมาแล้วหรอครับ ว่าไง...ได้อะไรมาบ้างเอ่ย?”ซากุระถามเสียงนุ่มก่อนจะย่อตัวลงคุยกับเด็กน้อย
“นัทสึกะหรอ...”
“หืม? นั่นใครหรอฮะ?”เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย นารูโตะเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะย่อตัวลงให้เท่ากัน
“หม่าม๊าไง จำได้มั้ย”นารูโตะถาม ถ้าเด็กน้อยตอบว่าไม่ เขาจะไม่แปลกใจเพราะตอนนั้นเด็กตรงหน้านี่ยังทำได้แค่ส่งเสียงอ้อแอ้ตอบโต้กับเขาไปมาแค่นั้นเอง แต่ถ้าตอบว่าได้...
เขาจะโคตรอึ้งเลย
“หม่าม๊าหรอ? แต่น้าซากุระบอกว่าหม่าม๊านัทสึกะไม่เหมือนคนอื่น” ก็เป็นผู้ชายนี่ไง เหมือนคนอื่นมั้ยล่ะหืม?
“ครูคาคาชิ...ทำไมลูกผมพูดงี้อ่ะ”นารูโตะพูดก่อนจะทำสีหน้าเศร้าใส่คุณครูโจนินหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
“ก็ตอนนั้นเขายังเด็กนี่นา”
“ผมรู้ ผมรู้ คือแบบว่า..ผมก็แอบหวังว่าลูกจะจำได้ง่ะ”
ฟุ่บ!
จู่ๆนัทสึกะก็วิ่งเข้ากอดขานารูโตะแน่น เด็กน้อยเงยหน้าสบตาสีฟ้าของคนตัวสูงกว่า
“หม่าม๊า”เพียงแค่คำเดียวที่ออกจากปากของเด็กน้อยนั่นทำให้นารูโตะแทบจะลอยขึ้นฟ้าไปยังไงยังงั้น
“นัทสึกะ หม่าม๊าคิดถึงหนูจังเลย มามะ..ให้ม๊าจุ๊บหน่อย”ไม่รอช้านารูโตะอุ้มลูกของตนขึ้นมาก่อนจะบรรจงจูบลงบนแก้มขาวผ่องทั้งซ้ายและขวา เด็กชายยิ้มแล้วหัวเราะคิกคักก่อนจะกอดเด็กหนุ่มแน่น
ทั้งหมดย้ายที่อยู่มากันที่ห้องทำงานของโฮคาเงะ แทนที่จะมาทักทายกันนารูโตะกลับลงไปนั่งที่พื้นดูเด็กน้อยนั่งบวกเลขก่อนจะตบมือเมื่อเด็กน้อยตอบถูก
“จะเห่อลูกเกินไปมั้ยนารูโตะ”เมื่อเห็นภาพแบบนั้นซึนาเดะฮิเมะก็อดที่จะเหน็บเจ้าหนูตัวแสบของเธอซึ่งได้ผันตัวกลายเป็นหม่าม๊าเห่อลูกไปเสียแล้ว
“ป้า..ผมขอหน่อยเหอะ สามปีเชียวนะป้า สามปีเชียวนะที่ผมไม่ได้ดูเขาเติบโตน่ะ”
“คุณยายครับ ผมทำโจทย์ข้อนี้ถูกด้วยล่ะครับ”เมื่อเห็นว่าแม่ของตัวเองถูกว่าเด็กน้อยจึงเดินไปหาโฮคาเงะสาวก่อนจะยื่นสมุดเล่มเล็กที่มีโจทย์เลขง่ายๆเหมาะกับวัยของเด็กน้อยอยู่พร้อมกับคำตอบที่ถูกเขียนลงไปอย่างถูกต้อง
“อู๊ย..เก่งมากเลยจ้ะตาหนูของยาย”ซึนาเดะยิ้มกว้างก่อนจะลูบหัวเด็กชายอย่างเอ็นดู ก่อนจะประทับริมฝีปากลงที่หน้าผากเล็ก ท่ามกลางสายตาแม่เด็กและทุกคนที่เหลือ
“ป้าเองก็เห่อตาหนูเหมือนกันนั่นแหละน่า”นารูโตะเอ่ยออกมา
หลังจากจบการพูดคุยพบปะหลังจากที่ไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันมาหลายปี บทสนทนาก็จบลงที่เด็กน้อยหิวข้าวประจวบเหมาะกับที่เวลานี้เป็นเวลาเย็นแล้ว เด็กน้อยนัทสึกะที่ใครๆก็ต่างพากันเอ็นดูหันไปอ้อนโฮคาเงะวัยกลางคนว่าคืนนี้จะขอไปนอนกับหม่าม๊าของตัวเอง ซึนาเดะก็อนุญาตด้วยที่เห็นว่าแม่ลูกน่าจะได้ใกล้ชิดกันบ้าง
ร่างบางอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาก่อนจะเดินออกจาที่ทำการโฮคาเงะตรงดิ่งไปยังร้านอิจิราคุราเมงร้านอาหารร้านโปรดของเขา เขาสั่งราเมงให้ตัวเองที่หนึ่ง แล้วลูกชายที่หนึ่ง
เด็กน้อยที่ไม่ประสีประสายังจับตะเกียบเองไม่เป็นนารูโตะจึงคีบเส้นในชามของเด็กน้อยก่อนจะป้อนมันเข้าปาก
“อร่อยมั้ยครับ?”ร่างบางถามพร้อมกับยิ้มบางๆอย่างเอ็นดู
“อร่อยฮะ หม่าม๊า หม่าม๊าออกนอกหมู่บ้านไปทำอะไรหรอฮะ”เด็กน้อยจ้อถามนารูโตะเองก็ไม่รังเกียจที่จะตอบออกไปสนองความอยากรู้อยากเห็นเป็นเด็กๆ
“หม่าม๊าก็ออกไปฝึกวิชาไงครับ หม่าม๊าจะได้เก่งๆไง”
“แล้วฝึกไปทำไมอ่ะครับ?”
“ก็เวลาที่มีคนมารังแกนัทสึกะหม่าม๊าจะได้ใช้วิชาที่ฝึกมาจัดการเลยไงครับ”ร่างบางตอบพร้อมกับยกกำปั้นขึ้นมาเป็นท่าประกอบ
“ไม่มีคนกล้ามารังแกนัทสึกะหรอกฮะ ใครๆก็กลัวคุณยายกันทั้งนั้น”
“ป้าซึนาเดะน่ะหรอครับลูก?”
“ฮะ”เด็กน้อยพยักหน้าก่อนจะอ้าปากรับเส้นที่นารูโตะคีบขึ้นมาให้อีก
“อ้อ...นัทสึกะว่าจะลองถามอะไรหม่าม๊าสักอย่างดูเวลาหม่าม๊ากลับมา”จู่ๆเด็กน้อยก็โพล่งขึ้นมาก่อนจะอ้าปากรับลูกชิ้นปลานารูโตะเข้าปากไปเคี้ยวงับๆ
“นัทสึกะจะถามอะไรหม่าม๊าหรอครับ?”
“ปะป๊าของนัทสึกะเป็นใครหรอครับ?”ดวงตาสีนิลมองแป๋วพร้อมกับคำถามที่แทงลึกเข้าในใจของนารูโตะอย่างจัง ส่งผลทำให้ตะเกียบที่ถืออยู่นั้นร่วงลงไปที่พื้น
“อ๊ะ!..หม่าม๊านี่ซุ่มซ่ามจังเลยเนอะ”นารูโตะพูดว่าตัวเองก่อนจะยิ้มเจื่อนๆแล้วก้มลงเก็บตะเกียบที่พื้นขึ้นมาวางข้างๆชามราเมงก่อนจะหยิบอันใหม่มาใช้
“ทำไมนัทสึกะไม่ลองถามคุณยายซึนาเดะหรือน้าซากุระละจ้ะ?”
“นัทสึกะลองแล้ว...แต่ทุกคนก็บอกให้มาถามหม่าม๊าเองกันหมดเลย หรือว่านัทสึกะไม่มีปะป๊าฮะหม่าม๊า”เด็กน้อยพูดเสียงเบาตรงท่อนท้ายก่อนจะก้มหน้าลงพร้อมกับสีหน้าสลด นารูโตะที่เห็นลูกชายมีท่าทีสลดลงก็อดที่จะปลอบใจไม่ได้...แค่ก็ไม่ขอเลือกที่จะบอกความจริง
“นัทสึกะครับ ทำไมนัทสึกะจะไม่มีปะป๊าล่ะ ต้องมีสิ!...ไม่งั้นนัทสึกะจะได้มานั่งตรงนี้หรอครับ หืม?”ร่างบางเอ่ยก่อนจะเชยคางเด็กชายให้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา
“ถ้ามี...ถ้ามีแล้วปะป๊าไปไหนละฮะ ทำไมถึงไม่มาอยู่กับนัทสึกะ ทำไมถึงไม่มาอยู่กับหม่าม๊า”
“อ่า...คือว่านะ ปะป๊าเขามีเรื่องสำคัญมากที่ต้องไปทำนอกหมู่บ้านน่ะครับ เขาเลยมาอยู่กับเราไม่ได้”
“เรื่องนั้น...มันสำคัญกว่าเราสองคนอีกหรอฮะ...”คำถามสุดท้ายของเด็กชายทำให้เกิดก้อนสะอึกขึ้นในลำคอบาง คำถามนี้นารูโตะก็เคยถามตัวเองเหมือนกัน เรื่องแก้แค้นแค่นั้น...มันสำคัญกว่าเขาเลยหรอ?
ก็อาจจะสำคัญกว่าเขาจริงๆนั่นแหละ...ก็เป็นแค่เขาฝ่ายเดียวนี่ที่รู้สึกดีกับซาสึเกะ
แล้วก็เป็นเขาที่ไม่กล้าที่จะปริปากเอ่ยเรื่องลูกให้ซาสึเกะได้รับรู้
__________________________________________________________________________________
The End!!
มาอัพแย้วค่า(ตอนนี้ดูสั้นจังเนอะ) ฮือT_T ส่งท้ายปิดเทอมวันสุดท้าย
จะเปิดเทอมแว้วง่า แย่จางเลย ต้องซีเรียสกับชีวิตอีกแล้วหรือเนี่ย??
แย่จางเลยอ่า... มอหกแล้วอ่า ต้องมากังวลหาที่เรียนต่ออีกแล้วอ่า..
เฮ้อ รีดเดอร์หลายๆคนก็คงจะเปิดเทอมแล้วสินะคะ อาบิก็ขอให้ทุกคนสู้ๆกับเปิดเทอมน้อ!
เพราะอาบิก็จะสู้เหมือนกัน ไฟท์ติ้ง! ย้ากกกกก!!!
หลังจากนี้คงต้องนานๆทีอัพล่ะค่ะ เพราะอาบิต้องเริ่มทุ่มกะการเรียนละ หลังจากเรียนๆเล่นมาสองปี= =^^(<<นิสัยเสีย)
ส่วนตอนนี้บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น