ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 4 Day : ข้อตกลงใหม่ที่ถูกยัดเยียด
�
_________________________________________________________________________________
3 July xxxx
...............
......
...
หวาดดีคร้าบบบบบ...= = ตอนนี้ผมกับซาสึเกะกำลังอยู่ที่โรงเรียน...
อืมมมมมมมมมม...... กำลังออกกำลังกายอย่างสนุกเชียว..
จะว่าไงดีละ.. ถ้าให้เจออีกคงจะไม่ไหว...
ผมก็สงสัยจริงๆว่า... ซาสึเกะเขาไม่เบื่อบ้างหรอ??
เจอทุกวันแบบนี้= =;;;
วิ่งมันทุกวันก่อนกินข้าวเนี้ย.. มันสนุกมั้ย!!!
"ซาสึเกะคูงงงงงงง~~~~"
อ่า.. นั่นไงมาอีกแล้ว!! เผ่นสิครับท่านผู้ชม!!=0=
"ทำไมเกาะติดเป็นเห็บเลยวะ!"ซาสึเกะสบถเบาๆก่อนจะฉุดมือพาผมวิ่งอีกรอบ ผมละอยากจะหนีไปจากสภาพนี้ให้ไวT^T ไม่ใช่เพราะผมอายที่ซาสึเกะจับมือหรอกนะ...
แต่....
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! นารูโตะแกปล่อยมือซาสึเกะคงเดี๋ยวนี้นะย้าาาาา!!~~~"
อ้ากกกกกกกกกกก!!!! ใครไปจับมือมันมิทราบ!!! มันมาจับมือฉันโว้ยยยยย!!~~ ไม่ใช่ฉันจับมานนนนนT[ ]T~
"เมื่อไหร่จะหนีพ้นสักทีอ่ะ!"ผมบ่นเพราะเราวิ่งจนจะทั่วโรงเรียนอยู่แล้ว=0=;;
"งั้นต้องเจอไม้นี้!..."ซาสึเกะพูดแล้วหยุดวิ่ง ทำเอาผมที่ทำหน้าที่วิ่งตามเกือบเอาหน้าจูบแผ่นหลังเขาซะแล้ว
"จู่ๆหยุดทำไม พวกนั้นตามกันมาแล้วนะ><"ผมถามในขณะที่พวกสาวๆวิ่งตามมาจนจะถึงตัวพวกเราอยู่แล้ว ซาสึเกะจึงหันหน้ามาประจัญกับผม
"ขอโทษนะนารูโตะ"ซาสึเกะพูดแล้วดึงผมเข้าไปใกล้แล้วประกบริมฝีปากลงมา!!!
"O.O!!,O[ ]O,>[ ]<,=[ ]="สีหน้าของสาวๆแต่ละคน
ไม่ใช่พวกเธออึ้งกันคนเดียวซะหน่อยT^T ผมอึ้งกว่า... มากด้วย!T-T
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!"เสียงร้องแหลมๆดังขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายเยี่ยงวันมาฆะ..(ยังจะเล่น- -;;) เมื่อเห็นดังนั้นซาสึเกะจึงถอนริมฝีปากของตัวเองออกไปและยังจะแลบลิ้นออกมาเลียปากตัวเองอีก... อ้ากกกกกกกก~ โตะเห็นแล้วสยิวT.T
"ซาสึเกะคุง ทำไมทำอย่างนี้ละค้าT-T"
"ช่ายๆT^T ทำไมซาสึเกะคุงถึงทำร้ายจิตใตพวกเราอย่างนี้ล่า.."
"พวกเรารักซาสึเกะคุงมากๆเลยน้าT_T"
"พวกเราด้อยกว่า'ไอ้หน้าแมว'นี่ตรงไหน!!"และแล้วคุณเธอทั้งหลายก็ประสานเสียงกันอย่างไพเราะและพร้อมใจชี้มาที่ผม โอ้~ โตะคนนี้ผิดตรงหนายยยยยT^T
"ก็....ตรงที่เขาไม่เรื่องมาก ไม่บ้าผู้ชาย ไม่ตามกรี๊ด ไม่เสียงดังโหวกเหวก ไม่น่ารำคาญ�ไม่น่าเบื่อ อีกอย่างที่สำคัญ 'ฉันรักเขา' "ซาสึเกะพูดเสียงเรียบ ประโยคสุดท้ายทำเอาผมตัวชาเนิบเพราะเขาไม่เคยพูดคำนี้กับใคร
แล้วคนที่เป็นเพื่อนอย่างผม.. เขามาพูดแบบนี้มันจะแปลกเกินไปมั้ย?
ใช่แล้ว! มันต้องเป็นแผนของเขาแน่ๆ ฮะๆๆ นายแผนสูงนะเนี่ยซาสึเกะ..
"มะ...ไม่จริง.."
"ไม่จริงใช่มั้ยคะ ซาสึเกะคุง"นักเรียนหญิงคนหนึ่งถามน้ำตาคลอเบ้า จะว่าไปหล่อนก็น่าสงสารนะเนี่ย
"จริง..."เพียงแค่คำตอบสั้นๆของซาสึเกะ ทำเอาสาวๆทั้งหลายแทบจะลงไปแดดิ้นกับพื้นเหมือนคุณเธอทั้งหลายจะลงแดงตายเพราะคำตอบนั่น.. มันอาจจะฟังดูเว่อร์ผมรู้.. แต่มันก็จริงนี่นา
นี่น่ะหรอที่เรียกว่าอิทธิพลคนหล่อสยบสาวเพียงเพราะคำๆเดียว...
อยากจะบอกว่า.....มันง่ายแต่กับคนหล่อและสาวๆติดตรึมน่ะสิ!!
"พวกเธอหมดธุระแล้วใช่มั้ย? ดี...ฉันจะได้ไปกินข้าวกับ'แฟนของฉัน'ซะที"ซาสึเกะพูดเองเออเองจนเสร็จสรรพแล้วเอามือมาโอบไหล่ผมแล้วเดินผ่ากลางสาวๆทั้งหลายที่กำลังจะลงแดง...
อึ๋ยยยยย... แผนนี้มันได้ผลดี ผมยอมรับ..
ที่รับไม่ได้คือซาสึเกะพูดแล้วแสดงออกทำเป็นเจ้าเข้าเจ้าของผมอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้มันจะเป็นแผนการของเขา(มั้ง)ก็เถอะ แต่ผมรู้สึกตะหงิดๆว่าอนาคตผมจะเดือดร้อนเพราะแผนนี้ยังไงก็ไม่รู้= ='
"นี่ซาสึเกะ เล่นอย่างนี้ไม่แรงเกินไปหน่อยหรอ ฉันเห็นเด็กผู้หญิงคนนึงร้องไห้ด้วยล่ะ"ผมพูดในขณะที่กำลังเดินไปที่โรงอาหาร ท่ามกลางสายตาประหลาดๆที่มาจากทั้งผู้หญิงแล้วก็ผู้ชาย= =;;
"ไม่หรอก� โดนซะบ้างก็ดี"ซาสึเกะตอบเสียงเรียบ
"แต่พวกเขาเป็นผู้หญิงนะ.. ฉันยอมรับว่ามันเป็นแผนที่ดี... แต่ว่าแบบนี้มันก็เกินไป"
"แผน?.. อ๋อๆ ไม่เกินไปหรอก ฉันว่าเดี๋ยวยัยพวกนั้นก็เข้าใจกันเอง"ซาสึเกะทำหน้างงๆ ก่อนจะเออๆออๆ
"เข้าใจว่าฉันเป็นตัวมารไปแย่งนายมาจากพวกเธอน่ะสิ= =;;"
"คิดมาก" น่าน....ตรูโดนว่าอีกแระ- -;;
"ไม่ได้คิดมากนะ.. แค่....."
"แค่?.. แค่อะไร?"
แค่ไม่แน่ใจว่าต่อไปนี้ชีวิตฉันจะสงบสุขอีกหรือเปล่าน่ะสิ-*-
"เปล่าๆ ถึงโรงอาหารแล้ว"ผมพูดแล้วชี้ไปที่โรงอาหาร
"อืม.. นายจะกินอะไรล่ะ ฉันจะไปซื้อให้"ซาสึเกะถาม เอ๋... เดี๋ยวสิ..
"ปกตินั่นเป็นหน้าที่ฉันไม่ใช่หรอ?"ผมถาม
"น่าๆ ฉันยกวันนี้ให้วันนึง" ยกให้.... โอ๊ะ! ก็เสร็จโตะสิครับท่าน^.^
"ฉันเอาราเมง^w^"
"ราเมงทั้งปีอ่ะนาย"ซาสึเกะพูดแล้วขยี้หัวผมจนเส้นผมของผมมันชี้ฟูยุ่งเหยิง
"อ๊า~ หัวฉันยุ่งหมด จะไปก็รีบไปเซ่ ฉันจะไปจองโต๊ะ..แล้วก็รีบๆมาด้วยล่ะ><"ผมพูดแล้วจัดทรงผมซะใหม่
"ทำไม? กลัวคิดถึงฉันจนทนไม่ไหวงั้นหรอ??"ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นๆก่อนจะรีบเดินหนีไปปล่อยให้ผมหัวฟัดฟัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว
ให้ตายสิเจ้าซาสึเกะ!!>< ใครเขาไปคิดถึงนายมิทราบหา!!
ไม่ได้ๆ จะมาหัวเสียเอาตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง.... ตอนนี้หิวมากกว่ารีบไปหาโต๊ะนั่งดีกว่าเรา^o^~
ผ่านไป 3 นาที ไวเหมือนเคาะ Enter ลงมาเรื่อยๆ
"มาแล้วๆ"ซาสึเกะพูดแล้วยกชามราเมงมาวางไว้ตรงหน้าผม
"ว้าววววววว~~~ น่ากินจัง^o^"ผมพูด
"งั้นก็รีบๆกินก่อนจะหมดเวลาเถอะ"ซาสึเกะแซว เพราะบ่อยครั้งที่เราสองคนไม่ได้กินข้าวเพราะว่าต้องมาคอยวิ่งหนีสาวๆจนหมดคาบ คราวนี้แหละ!! ไอ้โตะคนนี้ได้กินสมใจอยากแล้วคร้าบบบบ~~^{}^
"ทานละน้า~^/l\^"ผม
"ทานละครับ-/l\-"ซาสึเกะ
"ง่ำๆๆ ซู้ด~ อ่า..อร่อยที่สุด^w^"ผมพูด อา...นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้นั่งกินข้าวกลางวันสบายๆแบบนี้นะ^^
"หึๆ...เบาๆหน่อยสินาย ทำเป็นเด็กๆไปได้"ซาสึเกะพูดแล้วส่ายหน้าเบาๆ
"หืมมมมม... ของแบบนี้เขาเรียกซึมซับรสชาติของอาหารต่างหากละ คนที่ไม่เคยสนใจอะไรนอกจากหนังสืออย่างนายจะไปรู้อ่ะไร้~" ผมรู้ว่าสำหรับคนอื่น... คำพูดนี้มันดูแรง
แต่ผมว่าสำหรับซาสึเกะแล้ว...
"เมื่อไหร่นายจะเลิกย้ำคำนี้ซะที"ซาสึเกะพูดเสียงเรียบ ผมว่ามันชิน จนมันชาไปแล้วมั้ง!!
"ก็นายอยากมาว่าฉันก่อนทำไมอ่ะ"
"โอเคๆ เชิญนายซึมซับรสชาติของอาหารต่อไปเถอะฉันไม่ขัดแล้ว"ซาสึเกะพูแล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารของเขาต่อไป ทำไมถึงรู้สึกผิดเล็กๆอ่า... โตะไม่ได้ผิดซะหน่อย.. โตะไม่ใช่คนเริ่มเพราะงั้นโตะไม่ผิด!
"....." ผมว่าผมไม่ผิดนะ... แล้วไหงทำไมผมถึงต้องนั่งกินราเมงเงียบๆด้วยเนี้ยT_T โตะ..Don't Understand.
"อิ่มแล้วคร้าบ ขอบคุณสำหรับอาหาร^/l\^"ผม
"-/l\-"ซาสึเกะ
อ่า.....ในที่สุดผมก็ได้กินข้าวเที่ยว^o^~ ผมรู้ว่าสำหรับคนอื่นมันดู 'เว่อร์' และก็ 'บ้า' แล้วยังไงอ่ะ? ผมไม่สนหรอกว่าคนอื่จะคิดยังไง เพราะพวกเขาไม่ได้วิ่งก่อนกินข้าวหรือวิ่งจนหมดคาบพักทุกวันเหมือนผมกับซาสึเกะไง
"อืมมมม... เย็นนี้ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายนะนารูโตะ"ซาสึเกะพูดแล้วเดินนำทิ้งให้ผมยืนงง
เอ๋??... คุยเรื่องไรหว่า?
ช่างเถอะๆ ไว้ตอนเย็นเดี๋ยวเราก็รู้เองแหละเนอะ...
ตอนเย็น หลังเลิกเรียน(อิไรเตอร์จะรีบไปไหนของมัน- -** : รีดเดอร์//= =;; : อาบิจัง Or อิไรเตอรคนที่ว่านั่นเอง)
"ว่าไงล่ะ นายมีเรื่องอะไรจะพูดกับฉัน"ผมถามซาสึเกะเมื่อสัญญาณออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น
"นายนี่จะรีบไปไหน= =;;"
"ก็ไม่ได้รีบ ก็นายบอกว่าตอนเย็นนี่มันก็เย็นแล้วนะ"
"อืมมมม.. พูดที่โรงเรียนไม่ดีมั้ง ไปพูดที่บ้านดีกว่า" เอ๊ะ! ไอ้นี้... ช่วยเลิกบ่ายเบี่ยงได้ป่ะวะ??
"เฮ้อออ... เออๆ ตามใจ"ผมพูดแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย
"อ่ะ.."ซาสึเกะยื่นกระเป๋าของตัวเองมาให้ผม
"อะไร?" ผมมองมันอย่างงงๆ
"ถือให้ฉันด้วยเจ้าคนระ.."ซาสึเกะพูดแค่นั้นผมถึงกับรีบฉวยกระเป๋าจากมือซาสึเกะมาถือเองทันที
ฮึ่มมมมมม..... โตะเอ๊ยยยย! ทนไว้ลูกกกกก~~~
"จะไปก็รีบไป พูดมากอยู่ได้"ผมพูดแล้วเดินออกมาจากห้องโดยทิ้งซาสึเกะไว้ แล้วสักพักเจ้าตัวก็วิ่งตามออกมา
ณ ที่บ้านของซาสึเกะ
"มีอะไรก็ว่ามาสิ"ผมพูดแล้ววางกระเป๋าทั้งสองใบลงบนโซฟา
"ฉันมีข้อตกลงใหม่มาพูดให้ฟัง..."
"ข้อตกลงใหม่?"
"ใช่...แล้วนายก็จะไม่มีวันปฏิเสธมันได้ เพราะเรายังอยู่ในสัญญา....และ.."
"สัญญาสามารถเปลี่ยนเนื้อหาหรือข้อตกลงได้เสมอตามใจผู้ชนะ... นายย้ำมันแค่สามรอบฉันก็จำได้แล้ว"ผมพูดแทรกจนจบก่อนจะมองไปทางเขาอย่างไม่พอใจอย่างมาก... พูดมาก เจ้ากี้เจ้าการ เอาแต่ร่างข้อตกลงในสัญญาบ้าๆนั่น
"หึ..จำได้ก็ดีนายจะได้ไม่คิดเบี้ยว"
"มัวแต่เกริ่นอยู่นั่นแหละ เข้าเรื่องสักที!"
"ได้.. ข้อตกลงใหม่ของฉันคือ....ให้นายมาเป็นคนรักของฉัน ควบคู่กับการเป็นคนรับใช้ไปด้วย..."
"ว่าไงนะ!!"ผมที่ได้ยินตะโกนออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
"อย่างที่ว่า"ซาสึเกะยักไหล่อย่างกับมันเป็นเรื่องเล็กๆ
"มะ...มันจะเป็นไปได้ยังไง.. ในเมื่อ..."
"ได้สิ ฉันยังไม่ได้พูดต่อเลยว่าให้คนรักเป็นเฉพาะเวลา'อยู่ที่โรงเรียน'เท่านั้น นายก็ตีตนไปก่อนไข้ซะแล้ว"
"อะ..." อ้าวววววววววว.... ก็ใครจะไปรู้ละฟร่ะว่ามันจะมีต่ออ่ะ..
"ว่ายังไง นายจะยอมรับมั้ย?"
"ถ้าฉันบอกว่าไม่..."
"ถ้านายบอกว่าไม่...ฉันก็จะใช้งานนายให้หนักเยี่ยงทาสในละครช่อง 7 เลยดีมั้ย?(แกดูด้วย??)"ซาสึเกะพูดแล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยมาให้ผม
"โอเคๆ ฉันตกลง"ผมรีบตอบ เพราะชีวิตโตะไม่ได้เกิดมาเพื่อให้ถูกใช้เยี่ยงทาสนะ-- -- ใครๆอาจจะมองว่าโตะเห็นแก่ตัว... แต่โตะไม่สนอ่ะใครจะทำไม?
"เห็นมั้ย...ฉันบอกแล้วว่ายังไงนายก็ไม่มีวันปฏิเสธมันได้"
"....."ผมได้แต่ยืนกัดฟันกรอดๆอย่างเจ็บใจ
ข้อตกลงใหม่ที่ฉัน'ไม่มีวัน'ปฏิเสธมัน...หึ! ตลกจริง.. มันน่าจะเรียกว่าข้อตกลงใหม่ที่ฉัน'ไม่มีหนทาง'มาปฏิเสธนายมากกว่ามั้งซาสึเกะ!!
________________________________________________________________________________
จบล่ะ... นั่งปั่นจนเบลอหมดแล้วเนี่ย+_+
ถ้าคำผิดมันเยอะก็ขออภัยบังเอิญว่ามันดึกแล้วอ่ะ
งั้นก็ขอตัวไปนอนก่อนละค่ะ บะบาย^^
_________________________________________________________________________________
3 July xxxx
...............
......
...
หวาดดีคร้าบบบบบ...= = ตอนนี้ผมกับซาสึเกะกำลังอยู่ที่โรงเรียน...
อืมมมมมมมมมม...... กำลังออกกำลังกายอย่างสนุกเชียว..
จะว่าไงดีละ.. ถ้าให้เจออีกคงจะไม่ไหว...
ผมก็สงสัยจริงๆว่า... ซาสึเกะเขาไม่เบื่อบ้างหรอ??
เจอทุกวันแบบนี้= =;;;
วิ่งมันทุกวันก่อนกินข้าวเนี้ย.. มันสนุกมั้ย!!!
"ซาสึเกะคูงงงงงงง~~~~"
อ่า.. นั่นไงมาอีกแล้ว!! เผ่นสิครับท่านผู้ชม!!=0=
"ทำไมเกาะติดเป็นเห็บเลยวะ!"ซาสึเกะสบถเบาๆก่อนจะฉุดมือพาผมวิ่งอีกรอบ ผมละอยากจะหนีไปจากสภาพนี้ให้ไวT^T ไม่ใช่เพราะผมอายที่ซาสึเกะจับมือหรอกนะ...
แต่....
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! นารูโตะแกปล่อยมือซาสึเกะคงเดี๋ยวนี้นะย้าาาาา!!~~~"
อ้ากกกกกกกกกกก!!!! ใครไปจับมือมันมิทราบ!!! มันมาจับมือฉันโว้ยยยยย!!~~ ไม่ใช่ฉันจับมานนนนนT[ ]T~
"เมื่อไหร่จะหนีพ้นสักทีอ่ะ!"ผมบ่นเพราะเราวิ่งจนจะทั่วโรงเรียนอยู่แล้ว=0=;;
"งั้นต้องเจอไม้นี้!..."ซาสึเกะพูดแล้วหยุดวิ่ง ทำเอาผมที่ทำหน้าที่วิ่งตามเกือบเอาหน้าจูบแผ่นหลังเขาซะแล้ว
"จู่ๆหยุดทำไม พวกนั้นตามกันมาแล้วนะ><"ผมถามในขณะที่พวกสาวๆวิ่งตามมาจนจะถึงตัวพวกเราอยู่แล้ว ซาสึเกะจึงหันหน้ามาประจัญกับผม
"ขอโทษนะนารูโตะ"ซาสึเกะพูดแล้วดึงผมเข้าไปใกล้แล้วประกบริมฝีปากลงมา!!!
"O.O!!,O[ ]O,>[ ]<,=[ ]="สีหน้าของสาวๆแต่ละคน
ไม่ใช่พวกเธออึ้งกันคนเดียวซะหน่อยT^T ผมอึ้งกว่า... มากด้วย!T-T
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!"เสียงร้องแหลมๆดังขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายเยี่ยงวันมาฆะ..(ยังจะเล่น- -;;) เมื่อเห็นดังนั้นซาสึเกะจึงถอนริมฝีปากของตัวเองออกไปและยังจะแลบลิ้นออกมาเลียปากตัวเองอีก... อ้ากกกกกกกก~ โตะเห็นแล้วสยิวT.T
"ซาสึเกะคุง ทำไมทำอย่างนี้ละค้าT-T"
"ช่ายๆT^T ทำไมซาสึเกะคุงถึงทำร้ายจิตใตพวกเราอย่างนี้ล่า.."
"พวกเรารักซาสึเกะคุงมากๆเลยน้าT_T"
"พวกเราด้อยกว่า'ไอ้หน้าแมว'นี่ตรงไหน!!"และแล้วคุณเธอทั้งหลายก็ประสานเสียงกันอย่างไพเราะและพร้อมใจชี้มาที่ผม โอ้~ โตะคนนี้ผิดตรงหนายยยยยT^T
"ก็....ตรงที่เขาไม่เรื่องมาก ไม่บ้าผู้ชาย ไม่ตามกรี๊ด ไม่เสียงดังโหวกเหวก ไม่น่ารำคาญ�ไม่น่าเบื่อ อีกอย่างที่สำคัญ 'ฉันรักเขา' "ซาสึเกะพูดเสียงเรียบ ประโยคสุดท้ายทำเอาผมตัวชาเนิบเพราะเขาไม่เคยพูดคำนี้กับใคร
แล้วคนที่เป็นเพื่อนอย่างผม.. เขามาพูดแบบนี้มันจะแปลกเกินไปมั้ย?
ใช่แล้ว! มันต้องเป็นแผนของเขาแน่ๆ ฮะๆๆ นายแผนสูงนะเนี่ยซาสึเกะ..
"มะ...ไม่จริง.."
"ไม่จริงใช่มั้ยคะ ซาสึเกะคุง"นักเรียนหญิงคนหนึ่งถามน้ำตาคลอเบ้า จะว่าไปหล่อนก็น่าสงสารนะเนี่ย
"จริง..."เพียงแค่คำตอบสั้นๆของซาสึเกะ ทำเอาสาวๆทั้งหลายแทบจะลงไปแดดิ้นกับพื้นเหมือนคุณเธอทั้งหลายจะลงแดงตายเพราะคำตอบนั่น.. มันอาจจะฟังดูเว่อร์ผมรู้.. แต่มันก็จริงนี่นา
นี่น่ะหรอที่เรียกว่าอิทธิพลคนหล่อสยบสาวเพียงเพราะคำๆเดียว...
อยากจะบอกว่า.....มันง่ายแต่กับคนหล่อและสาวๆติดตรึมน่ะสิ!!
"พวกเธอหมดธุระแล้วใช่มั้ย? ดี...ฉันจะได้ไปกินข้าวกับ'แฟนของฉัน'ซะที"ซาสึเกะพูดเองเออเองจนเสร็จสรรพแล้วเอามือมาโอบไหล่ผมแล้วเดินผ่ากลางสาวๆทั้งหลายที่กำลังจะลงแดง...
อึ๋ยยยยย... แผนนี้มันได้ผลดี ผมยอมรับ..
ที่รับไม่ได้คือซาสึเกะพูดแล้วแสดงออกทำเป็นเจ้าเข้าเจ้าของผมอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้มันจะเป็นแผนการของเขา(มั้ง)ก็เถอะ แต่ผมรู้สึกตะหงิดๆว่าอนาคตผมจะเดือดร้อนเพราะแผนนี้ยังไงก็ไม่รู้= ='
"นี่ซาสึเกะ เล่นอย่างนี้ไม่แรงเกินไปหน่อยหรอ ฉันเห็นเด็กผู้หญิงคนนึงร้องไห้ด้วยล่ะ"ผมพูดในขณะที่กำลังเดินไปที่โรงอาหาร ท่ามกลางสายตาประหลาดๆที่มาจากทั้งผู้หญิงแล้วก็ผู้ชาย= =;;
"ไม่หรอก� โดนซะบ้างก็ดี"ซาสึเกะตอบเสียงเรียบ
"แต่พวกเขาเป็นผู้หญิงนะ.. ฉันยอมรับว่ามันเป็นแผนที่ดี... แต่ว่าแบบนี้มันก็เกินไป"
"แผน?.. อ๋อๆ ไม่เกินไปหรอก ฉันว่าเดี๋ยวยัยพวกนั้นก็เข้าใจกันเอง"ซาสึเกะทำหน้างงๆ ก่อนจะเออๆออๆ
"เข้าใจว่าฉันเป็นตัวมารไปแย่งนายมาจากพวกเธอน่ะสิ= =;;"
"คิดมาก" น่าน....ตรูโดนว่าอีกแระ- -;;
"ไม่ได้คิดมากนะ.. แค่....."
"แค่?.. แค่อะไร?"
แค่ไม่แน่ใจว่าต่อไปนี้ชีวิตฉันจะสงบสุขอีกหรือเปล่าน่ะสิ-*-
"เปล่าๆ ถึงโรงอาหารแล้ว"ผมพูดแล้วชี้ไปที่โรงอาหาร
"อืม.. นายจะกินอะไรล่ะ ฉันจะไปซื้อให้"ซาสึเกะถาม เอ๋... เดี๋ยวสิ..
"ปกตินั่นเป็นหน้าที่ฉันไม่ใช่หรอ?"ผมถาม
"น่าๆ ฉันยกวันนี้ให้วันนึง" ยกให้.... โอ๊ะ! ก็เสร็จโตะสิครับท่าน^.^
"ฉันเอาราเมง^w^"
"ราเมงทั้งปีอ่ะนาย"ซาสึเกะพูดแล้วขยี้หัวผมจนเส้นผมของผมมันชี้ฟูยุ่งเหยิง
"อ๊า~ หัวฉันยุ่งหมด จะไปก็รีบไปเซ่ ฉันจะไปจองโต๊ะ..แล้วก็รีบๆมาด้วยล่ะ><"ผมพูดแล้วจัดทรงผมซะใหม่
"ทำไม? กลัวคิดถึงฉันจนทนไม่ไหวงั้นหรอ??"ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นๆก่อนจะรีบเดินหนีไปปล่อยให้ผมหัวฟัดฟัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว
ให้ตายสิเจ้าซาสึเกะ!!>< ใครเขาไปคิดถึงนายมิทราบหา!!
ไม่ได้ๆ จะมาหัวเสียเอาตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง.... ตอนนี้หิวมากกว่ารีบไปหาโต๊ะนั่งดีกว่าเรา^o^~
ผ่านไป 3 นาที ไวเหมือนเคาะ Enter ลงมาเรื่อยๆ
"มาแล้วๆ"ซาสึเกะพูดแล้วยกชามราเมงมาวางไว้ตรงหน้าผม
"ว้าววววววว~~~ น่ากินจัง^o^"ผมพูด
"งั้นก็รีบๆกินก่อนจะหมดเวลาเถอะ"ซาสึเกะแซว เพราะบ่อยครั้งที่เราสองคนไม่ได้กินข้าวเพราะว่าต้องมาคอยวิ่งหนีสาวๆจนหมดคาบ คราวนี้แหละ!! ไอ้โตะคนนี้ได้กินสมใจอยากแล้วคร้าบบบบ~~^{}^
"ทานละน้า~^/l\^"ผม
"ทานละครับ-/l\-"ซาสึเกะ
"ง่ำๆๆ ซู้ด~ อ่า..อร่อยที่สุด^w^"ผมพูด อา...นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้นั่งกินข้าวกลางวันสบายๆแบบนี้นะ^^
"หึๆ...เบาๆหน่อยสินาย ทำเป็นเด็กๆไปได้"ซาสึเกะพูดแล้วส่ายหน้าเบาๆ
"หืมมมมม... ของแบบนี้เขาเรียกซึมซับรสชาติของอาหารต่างหากละ คนที่ไม่เคยสนใจอะไรนอกจากหนังสืออย่างนายจะไปรู้อ่ะไร้~" ผมรู้ว่าสำหรับคนอื่น... คำพูดนี้มันดูแรง
แต่ผมว่าสำหรับซาสึเกะแล้ว...
"เมื่อไหร่นายจะเลิกย้ำคำนี้ซะที"ซาสึเกะพูดเสียงเรียบ ผมว่ามันชิน จนมันชาไปแล้วมั้ง!!
"ก็นายอยากมาว่าฉันก่อนทำไมอ่ะ"
"โอเคๆ เชิญนายซึมซับรสชาติของอาหารต่อไปเถอะฉันไม่ขัดแล้ว"ซาสึเกะพูแล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารของเขาต่อไป ทำไมถึงรู้สึกผิดเล็กๆอ่า... โตะไม่ได้ผิดซะหน่อย.. โตะไม่ใช่คนเริ่มเพราะงั้นโตะไม่ผิด!
"....." ผมว่าผมไม่ผิดนะ... แล้วไหงทำไมผมถึงต้องนั่งกินราเมงเงียบๆด้วยเนี้ยT_T โตะ..Don't Understand.
"อิ่มแล้วคร้าบ ขอบคุณสำหรับอาหาร^/l\^"ผม
"-/l\-"ซาสึเกะ
อ่า.....ในที่สุดผมก็ได้กินข้าวเที่ยว^o^~ ผมรู้ว่าสำหรับคนอื่นมันดู 'เว่อร์' และก็ 'บ้า' แล้วยังไงอ่ะ? ผมไม่สนหรอกว่าคนอื่จะคิดยังไง เพราะพวกเขาไม่ได้วิ่งก่อนกินข้าวหรือวิ่งจนหมดคาบพักทุกวันเหมือนผมกับซาสึเกะไง
"อืมมมม... เย็นนี้ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายนะนารูโตะ"ซาสึเกะพูดแล้วเดินนำทิ้งให้ผมยืนงง
เอ๋??... คุยเรื่องไรหว่า?
ช่างเถอะๆ ไว้ตอนเย็นเดี๋ยวเราก็รู้เองแหละเนอะ...
ตอนเย็น หลังเลิกเรียน(อิไรเตอร์จะรีบไปไหนของมัน- -** : รีดเดอร์//= =;; : อาบิจัง Or อิไรเตอรคนที่ว่านั่นเอง)
"ว่าไงล่ะ นายมีเรื่องอะไรจะพูดกับฉัน"ผมถามซาสึเกะเมื่อสัญญาณออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น
"นายนี่จะรีบไปไหน= =;;"
"ก็ไม่ได้รีบ ก็นายบอกว่าตอนเย็นนี่มันก็เย็นแล้วนะ"
"อืมมมม.. พูดที่โรงเรียนไม่ดีมั้ง ไปพูดที่บ้านดีกว่า" เอ๊ะ! ไอ้นี้... ช่วยเลิกบ่ายเบี่ยงได้ป่ะวะ??
"เฮ้อออ... เออๆ ตามใจ"ผมพูดแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย
"อ่ะ.."ซาสึเกะยื่นกระเป๋าของตัวเองมาให้ผม
"อะไร?" ผมมองมันอย่างงงๆ
"ถือให้ฉันด้วยเจ้าคนระ.."ซาสึเกะพูดแค่นั้นผมถึงกับรีบฉวยกระเป๋าจากมือซาสึเกะมาถือเองทันที
ฮึ่มมมมมม..... โตะเอ๊ยยยย! ทนไว้ลูกกกกก~~~
"จะไปก็รีบไป พูดมากอยู่ได้"ผมพูดแล้วเดินออกมาจากห้องโดยทิ้งซาสึเกะไว้ แล้วสักพักเจ้าตัวก็วิ่งตามออกมา
ณ ที่บ้านของซาสึเกะ
"มีอะไรก็ว่ามาสิ"ผมพูดแล้ววางกระเป๋าทั้งสองใบลงบนโซฟา
"ฉันมีข้อตกลงใหม่มาพูดให้ฟัง..."
"ข้อตกลงใหม่?"
"ใช่...แล้วนายก็จะไม่มีวันปฏิเสธมันได้ เพราะเรายังอยู่ในสัญญา....และ.."
"สัญญาสามารถเปลี่ยนเนื้อหาหรือข้อตกลงได้เสมอตามใจผู้ชนะ... นายย้ำมันแค่สามรอบฉันก็จำได้แล้ว"ผมพูดแทรกจนจบก่อนจะมองไปทางเขาอย่างไม่พอใจอย่างมาก... พูดมาก เจ้ากี้เจ้าการ เอาแต่ร่างข้อตกลงในสัญญาบ้าๆนั่น
"หึ..จำได้ก็ดีนายจะได้ไม่คิดเบี้ยว"
"มัวแต่เกริ่นอยู่นั่นแหละ เข้าเรื่องสักที!"
"ได้.. ข้อตกลงใหม่ของฉันคือ....ให้นายมาเป็นคนรักของฉัน ควบคู่กับการเป็นคนรับใช้ไปด้วย..."
"ว่าไงนะ!!"ผมที่ได้ยินตะโกนออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
"อย่างที่ว่า"ซาสึเกะยักไหล่อย่างกับมันเป็นเรื่องเล็กๆ
"มะ...มันจะเป็นไปได้ยังไง.. ในเมื่อ..."
"ได้สิ ฉันยังไม่ได้พูดต่อเลยว่าให้คนรักเป็นเฉพาะเวลา'อยู่ที่โรงเรียน'เท่านั้น นายก็ตีตนไปก่อนไข้ซะแล้ว"
"อะ..." อ้าวววววววววว.... ก็ใครจะไปรู้ละฟร่ะว่ามันจะมีต่ออ่ะ..
"ว่ายังไง นายจะยอมรับมั้ย?"
"ถ้าฉันบอกว่าไม่..."
"ถ้านายบอกว่าไม่...ฉันก็จะใช้งานนายให้หนักเยี่ยงทาสในละครช่อง 7 เลยดีมั้ย?(แกดูด้วย??)"ซาสึเกะพูดแล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยมาให้ผม
"โอเคๆ ฉันตกลง"ผมรีบตอบ เพราะชีวิตโตะไม่ได้เกิดมาเพื่อให้ถูกใช้เยี่ยงทาสนะ-- -- ใครๆอาจจะมองว่าโตะเห็นแก่ตัว... แต่โตะไม่สนอ่ะใครจะทำไม?
"เห็นมั้ย...ฉันบอกแล้วว่ายังไงนายก็ไม่มีวันปฏิเสธมันได้"
"....."ผมได้แต่ยืนกัดฟันกรอดๆอย่างเจ็บใจ
ข้อตกลงใหม่ที่ฉัน'ไม่มีวัน'ปฏิเสธมัน...หึ! ตลกจริง.. มันน่าจะเรียกว่าข้อตกลงใหม่ที่ฉัน'ไม่มีหนทาง'มาปฏิเสธนายมากกว่ามั้งซาสึเกะ!!
________________________________________________________________________________
จบล่ะ... นั่งปั่นจนเบลอหมดแล้วเนี่ย+_+
ถ้าคำผิดมันเยอะก็ขออภัยบังเอิญว่ามันดึกแล้วอ่ะ
งั้นก็ขอตัวไปนอนก่อนละค่ะ บะบาย^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น