ลำดับตอนที่ #26
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : 22 Day : คนขี้หึง [ End ]
_________________________________________________________________________
1 August xxxx
...............
......
..
แสงอาทิตย์ลอดผ่านม่านเข้ามาแยงตา บังคับให้ผมต้องตื่นอย่างจำใจ แอร์เย็นฉ่ำยังคงมาปะทะผิวอยู่เรื่อยๆ ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปรอบข้าง ก็พบกับชายคนนึง...ที่นอนหลับพริ้มอย่างสบายใจ ผมสีดำของเขากระจายวางตัวอยู่บนหมอนสีขาว ดวงตาสีนิลซ่อนอยู่ใต้เปลือกตาบาง ริมฝีปากบางเฉียบแดงนิดๆเป็นธรรมชาติ
ให้ตายสิ...ผมนี่บรรยาย 'แฟน' ตัวเองดูดีชะมัด!
ผมเอานิ้วบีบจมูกเขาเล่นเบาๆก่อนจะตัดสินใจลุกจากเตียงเดินลงไปยังชั้นล่างแล้วต่อไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นดูเพราะชักหิวแล้ว
อา...ออมเล็ตกับพาสต้าของเมื่อคืนยังอยู่ เอาออกมาอุ่นแล้วกินต่อให้มันหมดๆไปดีกว่า
เมื่ออุ่นอาหารทั้งสองอย่างเสร็จผมก็เดินกลับขึ้นไปข้างบนเพื่อไปเรียกคนที่ยังนอนอยู่บนเตียงให้ลุกมากินข้าวเช้าได้แล้ว
"ซาสึเกะ.."เรียกเบาๆก่อนจะเอามือเขย่าตัวนิดๆ
"หือ?"เสียงครางเบาๆขานตอบพร้อมกับดวงตาที่ลืมขึ้นมามองข้างนึง
"ลงไปกินข้าวเถอะ ฉันอุ่นไว้ให้เรียบร้อยแล้ว"ผมพูด ซาสึเกะครางขานตอบอีกครั้งก่อนจะเอาหน้าซุกผ้าห่มต่อ
เอิ่ม...ขานรับแต่กลับไปนอนต่อเนี่ยนะ= =;;
"ซาสึเกะๆๆ ลุกๆๆ หวา!~.."ผมที่ดึงเข้าให้ลุกอยู่ต้องอุทานออกมาพร้อมอยู่ๆเขาก็ลุกขึ้นมารวบตัวผมก่อนจะดึงให้ทิ้งตัวไปด้วยกันบนเตียงต่อ ผมที่อยู่ในวงแขนเขาก็ได้แต่ดิ้นๆไปมา
"ซาสึเกะ! เดี๋ยวอาหารเย็นหมดนะ!"
"ก็อุ่นใหม่สิ"
"เสียรสชาติกันพอดีแบบนั้น!"
"เดี๋ยวฉันทำให้ใหม่ก็ได้"
"ซาสึเก้!!~~~"
"ครับโตะ"
โอ๊ยยยย!!!~~~ อย่ามากวนนะ!
"ลุก! อย่ามาทำเป็นอ้อนหน่อยเลย โตแล้วนะ"ผมว่าก่อนจะดันตัวเขาออกก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
"ถ้าเป็นเด็กแล้วอ้อนโตะได้ เกะก็ไม่อยากโตแล้วครับ"ซาสึเกะเอ่ยด้วยน้ำเสียงทะเล้นก่อนจะลุกขึ้นมาฉวยหอมแก้มผมไปหนึ่งฟอด
"ซาสึเกะ!"
"วันนี้เกะจะยอมเป็นเด็กดีสักวัน เชื่อฟังโตะลงไปกินข้าวก็ได้"ยิ้มไม่พอยังดึงให้ผมเดินลงไปชั้นล่างด้วยกัน ก่อนมื้อเช้าจะเริ่มขึ้นอย่างจริงๆจังๆสักที...
วันนี้เป็นหวัดหยุดหลังจากสอบเสร็จครับ หลังจากมื้อเช้าเราเลยได้ทำแค่นั่งๆนอนๆที่ห้องนั่งเลนอยู่กับบ้านเพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนดี
Rrrrrrr~~
เสียงโทรศัพท์มือถือของซาสึเกะที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น เจ้าตัวก็ลุกไปรับก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป
อืม...ใครโทรมากันนะ? แล้วทำไมซาสึเกะถึงต้องออกไปคุยข้างนอกด้วยล่ะ?
"นารูโตะ"
"หืม?"
"ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ นายจะออกไปเที่ยวไหนหรือจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกก็ได้นะ กว่าฉันจะกลับมาก็คงบ่ายๆนั่นแหละ"ซาสึเกะว่าก่อนจะหยิบเสื้อแจ๊คเก็ทไปใส่
"นายจะปะ..ไปไหนหรอ?"
"ธุระนิดหน่อยน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก"
"อ่า..หรอ"
"หึ..."ซาสึเกะพ่นลมหายใจเบาๆก่อนจะประกบจูบลงริมฝีปากผม จูบหวานๆและดูช่ำชองเนี้ยทำผมเคลิ้มทุกทีเลยสิน่า.. ผู้ชายคนนี้นี่เก่งจริงๆ ทำให้ผมหลงอยู่นั่นแหละ ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงจะหลงแบบหัวปักหัวปำเลยละมั้ง ก็เล่นจูบเก่งซะขนาดนี้
"ซะ..ซาสึเกะ พอ..อื้ม"ผมดันเขาให้ถอนริมฝีปากออกไปเพื่อจะให้ตัวเองได้หายใจ เขาก็ยังมิวายประกบซ้ำโดยที่ไม่ยอมจะให้ผมพักเลย ไหนยังจะเอามือมากดหัวผมไว้ซะแน่นอีก...จะแกล้งกันหรือไง
"ซาสึเกะ..หะ..หายใจ..อ่า"มือทั้งสองผมต้องใช้มันจับไหล่ซาสึเกะไว้แน่น ไม่งั้นผมคงลงไปกองกับพื้นเพราะจู่ๆร่างกายมันก็อ่อนเปรี้ยอย่างกับไม่มีกำลังจะยืนยังไงยังงั้น
"จูบสองนาทีที่เราตกลงไว้ไงล่ะ"ไม่ว่าเปล่ายังจะมาจุ๊บจมูกผมเบาๆอีก
"ที่นายได้ไปเมื่อคืน..มันยังไม่พอหรือไงตาบ้า!"
"มันไม่เกี่ยวกันสักหน่อย ฉันต้องไปแล้วล่ะ แล้วบ่ายๆจะกลับมานะ"ซาสึเกะเอ่ยก่อนจะลูบหัวผมเบาๆแล้วเดินออกไปจากบ้าน...
...ธุระอะไรงั้นหรอหะ!?
ถึงทำให้นายรีบวิ่งแจ้นไปแบบนั้นน่ะ! อันที่จริงก็ไม่ได้อยากรู้หรอกว่าจะไปทำอะไร
แต่เห็นโทรศัพท์มาปุ๊บ รีบแจ้นไปปั๊บเนี้ย หึ!
แบบนี้ต้องตามไปให้รู้ให้เห็น!
ผมรอให้เขาออกไปสักพักก่อนจะรีบหยิบหมวกแก๊ปมาใส่ ออกจากบ้านโดยไม่ลืมที่จะล็อกมัน ซาสึเกะที่เดินนำอยู่ค่อยๆเดินไปอย่างไม่รีบร้อน อะไรน่ะ= = รีบแจ้นออกมาจากบ้านแต่ไม่คิดที่จะรีบเดินไปเนี่ยนะ อะไรของเขานะ
ซาสึเกะเดินมาเรื่อยๆ ผมก้เดินตามอย่างเว้นระยะห่าง ที่ๆเขามาคือ...ห้างสรรพสินค้า
มาทำอะไรนะ? ยังไม่ถึงวันซื้อของเข้าบ้านซะหน่อย(ซาสึเกะจะมาห้างซื้อพวกของสดของแห้งเข้าบ้านทุกๆกลางเดือน)
หรือนัดใครไว้หรือเปล่า?
จะมาคิดเองเดี๋ยวจะคิดมาก อย่างนี้ต้องตามไปดู!
ซาสึเกะเดินไปยังตรงจุดประชาสัมพันธ์ที่มีผู้หญิงคนหนึ่งรออยู่ ผมสีชมพูนั่นถ้าผมจำไม่ผิด ซากุระจังคนที่เป็นสารวัตรนักเรียนและเป็นรุ่นพี่ผมกับซาสึเกะปีนึงนี่ แล้ว...พวกเขามาทำอะไรกัน..?
ซากุระจังพูดอะไรกับซาสึเกะไม่รู้ เพราะสงสัยผมเว้นระยะห่างเกินจึงทำให้ผมไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน ซาสึเกะทำหน้าเจื่อนๆบ้างก่อนจะพูดออกมา ทำให้ซากุระจังถอนหายใจออกมาก่อนทั้งสองจะเดินออกจากจุดนั้นไปยังโซนขายของ
อ่อ...นี่คือเหตุผลที่รีบออกมาแต่ไม่รีบเดินมาสินะ
แต่เดี๋ยว...ก็ไหนบอกว่าเข้าหน้ากันไม่ค่อยติดไง= =(ย้อนกลับไปอ่านได้ที่ 17 Day ค่ะ)
แล้วที่มาอยู่ด้วยกันตอนนี้...ขัดแย้งกันเองนะ
เขาสองคนเดินซื้อของด้วยกัน แต่ดูเหมือนซาสึเกะจะเป็นเบ๊ถือของให้มากกว่าแหะ แต่ก่อนจะซื้อซากุระจังจะหันมาถามซาสึเกะก่อนจะหยิบของมา
ทำไมถึงสนิทสนมกันขนาดนั้นอ่ะ เออใช่...ไม่แน่นะ! ซากุระอาจจะเป็นหนึ่งในบรรดา Fc ของซาสึเกะก็เป็นได้
แต่ปกติซาสึเกะไม่เคยจะตามใจ Fc นี่ แล้วๆ..นี่มันอะไรกันอ่ะ...
ฮึ่ย! คิดมากแก่ไวน่าไอ่โตะ ซาสึเกะเขาอาจจะเกรงใจเพราะเห็นเป็นรุ่นพี่ก็ได้มั้ง ...มั้งนะ
อ๊ะ! คลาดกันซะแล้ว! แค่เผลอคิดแป๊บเดียวเองนะ!
ผมออกมาจากที่ซ่อนก่อนจะรีบมองหาสองคนนั้นซึ่งตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่่รู้ บ้าเอ๊ย! หายไปจนได้!
"อ๊ะ!"หมวกแก๊ปที่ผมใส่อยู่ถูกดึงออกจากมือใครบางคน และนั่นทำให้ผมต้องตกใจก็ในเมื่อคนๆนั้นคือ...
"แอบตามฉันมาทำไมน่ะนารูโตะ?"
"ซะ..ซาสึเกะ!" ชิบหายแล้วครับ! รู้ตัวว่าโดนตามแล้วหรอ!
"นารูโตะนี่ มาทำอะไรที่นี่น่ะ"ซากุระจังที่ยืนอยู่ข้างๆซาสึเกะถาม
"คือ..ผม ผม.."
"ว่าไง ทำไมถึงตามมาล่ะ"ซาสึเกะถามซ้ำ
"ก็..ก็! ก็ฉันเห็นนายรีบออกมานี่นา ฉันก็เลยอยากรู้ว่าธุระของนายที่ว่ามันคืออะไร แล้ว..แล้วนายล่ะ! ทำไมถึงมากับซากุระจังได้!"ผมย้อนถามกลับซาสึเกะก็ทำหน้าอึ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
"นาย..'หึง' หรือ?"
"บ้าเรอะ! ใครไปหึงกัน ฉันไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นซะหน่อย!"ผมรีบแก้ตัวพัลวัน หมอนี่นิ! ทำคนเขาคิดมากแล้วยังจะมาถามอะไรบ้าๆแบบนี้อีก!
"หึง? คิก! ฮะๆๆๆ"แล้วจู่ๆซากุระจังเขาก็ระเบิดหัวเราะออกมา
"ซากุระจังขำทำไมอ่ะ"
"นารูโตะ เธอนี่ซื่อบื้อจังนะ ฮะๆๆ"ขำเขายังไม่พอ ยังจะมาว่าเขาอีก เออเอาเข้าไป...- -
"ส่วนนี้ของนายละมั้งที่ฉันรักลงไปได้ยังไง"ซาสึเกะว่าก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
"อะไรกัน! นี่มันเรื่องอะไรกันละเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว!"
"นารูโตะ ฉันกับซาสึเกะเป็น 'ญาติ' กัน นี่ซาสึเกะไม่ได้บอกเธอหรอ?"
ห๊ะ!?.. เป็นญาติกัน??
ไม่เคยบ๊อกกกก!!!~~
"เรื่องอะไรจะบอกล่ะ เซ็งจับจิตจริงๆที่ต้องมาเป็นญาติกับเธอน่ะ"ซาสึเกะบ่นด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ
"ฉันก็พอกันน่ะ เป็นญาติกับเธอนี่น่าหนักใจจริงๆ ฉันชักจะสงสารนารูโตะแล้วสิที่ต้องมาเป็นแฟนเธอน่ะ"
"เอ๋? ซาสึเกะ..นายบอก เรื่องของเรา..?"
"เรื่องแบบนี้มองดูก็รู้แล้วล่ะ เพื่อนบ้าอะไรกันแอบจูบกันในห้องเก็บของในโรงยิมน่ะ"
"เอ๋!!~~~"ผมถึงกับร้องเสียงหลง ซากุระจังรู้ได้ยังไงน่ะ!!
"ก็..ตอนนั้นเดินตรวจดูว่ามีเด็กโดดเรียนมาแอบอยู่หรือเปล่า แต่ดั๊น..มาเจอเด็กจู๋จี๋กันนี่ซี่~ เฮ้อ~"
โอ..มาย..ก๊อด...
ม่ายจริง....
"เสียมารยาทจริงมาแอบฟัง แอบดูคนอื่นเขาสารภาพรัก"ซาสึเกะว่า
"หรา... เท่าที่เห็นไม่น่าใช่แบบนั้นเลยนะ"
"เงียบไปเลย!"
"หึ!"
"อ่า..." ไม่ลงรอยกันจริงๆด้วยสองคนนี้- -^
"นารูโตะมาแล้วก็ดีนะ! ไอ้เจ้าบ้าเนี่ยพอถามว่าเอาอันนี้ไปดีมั้ยก็ตอบแต่ 'แล้วแต่เธอ' พอถามว่าชิ้นนั้นล่ะ? ก็เอาแต่ตอบ 'แล้วแต่เธอ' อีก จนฉันจะหมดความอดทนกับมันจะแย่อยู่แล้ว!"ซากุระจังบ่นยาวก่อนจะดึงผมให้เดินตามเธอไป
"ก็ผู้หญิงบ้าอะไร จะมาซื้อของแท้ๆก็ต้องลิสรายการของที่จะซื้อมาสิ แต่นี่อะไร...มาตายเอาดาบหน้าชัดๆ"ซาสึเกะว่าบ้าง
"ใช้สำนวนผิดแล้ว เขาเรียกว่า 'ไม่ทันได้เตรียมการ' ต่างหากล่ะย่ะ!"
"สะเพ่า(เขียนไงอ่ะ?T^T) เลินเล่อ ไม่รู้จักเตรียมการ"
"ปากหมา ใจร้าย แล้งน้ำใจ!"
ใยเล่าเขาทั้งสองถึงเอาแต่ด่ากัน? = =;
"อ่า...ซาสึเกะก็อย่าไปว่าซากุระจังเขาเลยน่า"ผมปราบก่อนที่สองคนนี้จะกระโจนรุมเข้ากัด เอ้ย! ทะเลาะกัน
"จะไปเข้าข้างยัยนี่ทำไมอ่ะนารูโตะ"ซาสึเกะหันมากระเง้ากระงอนกับผมเมื่อเห็นว่าผมเข้าข้างซากุระจัง ผมเปล่าเข้าข้างซะหน่อย ก็ถ้าซาสึเกะไม่หยุดพูด...ซากุระจังเขาก็สาน เรื่องมันก็จะยาวน่ะสิ
ใจจริง...
ผม(แอบ)รำคาญ(นิดๆ)น่ะ
"ไม่ได้เข้าข้างซะหน่อย แต่ที่ฉันห้ามเนี่ยคือ...เดี๋ยวก็ซื้อของกันไม่เสร็จหรอก อีกอย่างฉันชักหิวแล้วน่ะ"ผมว่า กระเพาะอาหารทำงานดีจัด ย่อยมื้อเช้าซะไวเชียว= =^
"หิวแล้วหรอ งั้นไปหาอะไรกินกัน"ซาสึเกะชวน
"ดะ..เดี๋ยวสิ! ของฉันยังซื้อไม่เสร็จเลยนะ!"ซากุระจังโวยเมื่อเห็นซาสึเกะกำลังจะดึงให้ผมเดินแยกไปกับเขา
"ก็...ไปซื้อต่อสิ เดี๋ยวฉันกับนารูโตะจะไปหาอะไรกินรอนะ"ซาสึเกะว่าก่อนจะโบกมือเซย์กู๊ดบาย
"ไม่เอานะ!"
"ก็ไปซื้อของก่อนก็ได้"ผมพูด ทำให้ซาสึเกะที่กำลังโบกมือหันมามองหน้า
"หะ..?"
"แต่ต้องรีบๆนะ เข้าใจมั้ย 'ความหิวทำได้ทุกอย่าง' "ผมยิ้มให้ซาสึเกะ นั่นเป็นอันเข้าใจดี ซาสึเกะจะรู้ว่าในช่วงที่ผมหิวมากๆนั่นน่ากลัวแค่ไหน ผมสามารถเหวี่ยงใส่ผู้คนได้ 360 องศาได้ โดยที่สร้างความเสียหายให้แก่ชั้นบางๆบนหน้าได้ 100 %
"เอ้า! ได้ยินแล้วนี่ รีบๆไปสิยัยเบ๊อะ"ซาสึเกะไล่
"ถึงนายไม่บอกฉันก็ไปอยู่แล้วย่ะ!"
เจริญเหอะพี่น้อง...
หลังจากที่พาซากุระจังซื้อของเสร็จเราก็ย้ายร่างมาสถิตที่ร้านพาเฟ่ต์ในห้าง ซาสึเกะเลี้ยงผมเต็มที่ผมเลยสั่งไม่อั้น><
"เลี้ยงแต่แฟนตัวเองนะ เหอะ..กับพี่สาวละไม่มีหรอก"
"เงียบแล้วกินไป"
เอ่อ...อย่าตีกันสิครับโตะขอ
"อืม..ถ้าซากุระจังเป็นญาติกับซาสึเกะทำผมถึงไม่เคยเห็นซากุระจังมาเที่ยวบ้านซาสึเกะละครับ?"ผมถาม เพราะตอนเด็กๆผมกับซาสึเกะอย่างที่รู้อยู่ๆกันคือ เราสองคนติดหนึบเป็นคู่ปาท่องโก๋ แต่ในความทรงจำผมไม่เห็นจะจำได้เลยว่าเคยเห็นซากุระ
"อ่อ...พ่อของฉันกับซาสึเกะไม่ค่อยถูกชะตากันน่ะ เลยค่อนข้างที่จะใช้ชีวิตแบบบ้านใครบ้านมัน"
โอเค...ผมรู้แล้วทำไมสองคนนี้ถึงไม่ค่อยลงรอยกัน
เชื้อแรงนะ- -
ลามมาถึงรุ่นลูกเชียว
"อ๋อ..."
"แต่ฉันเคยเห็นเธอบ่อยนะนารูโตะ น้ามิโกโตะชอบเอาอัลบั้มรูปมาให้ดูบ่อยๆน่ะ"
"อ่อ..ครับ"
"นารูโตะช่วยป้อนอันที่นายกำลังกินให้ฉันหน่อยได้มั้ย?"แล้วจู่ๆบทสนทนาก็ถูกขัดโดยคุณชายจอมเอาแต่ใจที่นั่งอยู่ข้างๆ
"แต่มันหวานมากเลยนะ ฉันกลัวนายจะเลี่ยน"ที่ผมกำลังกินอยู่คือ Fresh Milk น้ำแข็งไสโปะด้วยถั่วแดง ไอศครีม โมจิ ส้ม ราดด้วยนม
"ไม่ต้องห่วง เค้กในปากนายที่ว่าหวาน ฉันยังเคยกินมาแล้วเลย"
"O/ / /O" ฉ่า... เสียงอะไรน่ะ? เราอยู่ร้านพาเฟ่ต์นา ไม่ได้อยู่ร้านเนื้อย่าง อ๊ะ...ขอโทษครับเล่นมุกไม่ดูเวลา
"โอ๊ยยยย... อิจฉาคนมีคู่~~"
"ก็รีบๆหาสิยัยเบ๊อะ อ่อ...ลืมไป ถึกๆโหดๆอย่างเธอ...คงหายากหน่อยละ"
"กรีดร้อง! หยาบ..หยาบคายม๊ากกก นารูโตะ! ว่างๆฝากเอาหมาออกจากปากมันมั่งนะ สงสัยมีอยู่เป็นคอกแน่ๆเลยในนั้น!"
"หนอยยัย..อุ๊บ!"
"ไง อร่้อยมั้ยละซาสึเกะ"ผมถามเสียงทะเล้นหลังจากที่ตักน้ำแข็งไสที่กำลังกินอยู่นั่น ยัดเข้าปากซาสึเกะให้เขาหยุดพูดสักที ซาสึเกะที่โดนขัดจังหวะเวลาพูดก็ได้แต่ทำหน้าปุเลี่ยนก่อนจะกลืนมันลงไป
"หวาน..."
"ก็บอกแล้วไง เค้กในครั้งนั้นน่ะมันเป็นเค้กที่พ่อฉันสั่งทำนะ มันก็ต้องไม่หวานมากอยู่แล้ว"
"อื้อ..."ซาสึเกะยังไม่เลิกทำหน้าปุเลี่ยนก่อนที่เขาจะคว้าแก้วน้ำมาดื่ม แล้วสีหน้าก็ค่อยๆดีขึ้นๆอย่างเห็นได้ชัด
หลังจากนั้นเราก็นั่งคุยสัพเพเหระไปเรื่อย ซากุระจังกับซาสึเกะก็เปิดฉากปะฉะดะกันอยู่เรื่อยๆ ต้องมีผมเป็นคนห้ามทัพอยู่ตลอดจนเซ็งเป็ด แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ละนะ ก็นะ...เขาไม่ถูกกันนี่ แต่ใครจะไปนึกว่าจะทะเลาะมันกันซะทุกคำพูด ทุกประโยค ผมละสงสารคนที่จะมาเป็นแฟนสองคนนี้จริง..
งั้นเราคงต้องสงสารตัวเองละโตะเอ๊ย!~
การกินขนมช่วงบ่ายจบลงโดยที่ซากุระขอตัวกลับไป เหลือเพียงแค่ผมกับซาสึเกะที่ยังเดินเล่นอยู่ที่ห้างอยู่เนื่องจากไม่รู้ว่าจะไปไหน และทำอะไรดี เราเลยได้แต่เดินดูของในห้างด้วยกัน
"นี่..ฉันชักเบื่อแล้วอ่ะซาสึเกะ เราไปที่อื่นกันเถอะ"
"แล้วจะไปที่ไหนละหืม?"ซาสึเกะถามพร้อมยิ้มน้อยๆ
"ก็...ไปสวนสนุกกันป่ะ!"
"บ่ายๆอย่างนี้น่ะหรอ? ร้อนนะ"ซาสึเกะว่าทำให้ผมนึกอยู่สักพัก
"ช่างมัน ไปกันเถอะๆ"
"อ่าๆ อื้อ ไปครับๆ"
....
ฮะ ฮะ ฮะ ให้ทายมั้ยครับว่าเราที่ไหนกัน...
เอ้า ใบ้ให้ครับ เราอยู่ ณ ที่สูงแต่คนเยอะครับ มีเสียงกรี๊ดจะดังเป็นเอฟเฟ็คเกิดขึ้นหลังจากนี้ครับ เราสองคนนั่งข้างกันด้วยครับ แถมนั่งหน้าสุดด้วยครับ ตอนนี้รังสี UV ทั้งเอและบีกำลังแผดเผาเหม่งที่เปิดเพราะถูกลมพัด
พอเหอะ..เฉลยเอาง่ายกว่าคิดคำใบ้อีก
"ซาสึเกะ.."
"หืม?"
"ฉันคิดถูกมั้ยที่เล่นไอ้นี่น่ะ"
"ถูกสิ ถูกใจฉันน่ะนะ"แหน่ะ มียกยิ้มมุมปาก
"ซาสึเกะ!!"
"ครับ"
"รถไฟเหาะเลยนะ!" รถไฟเหาะที่ทำผมอ้วกแตกมาแล้วเลยด้วยนะ! อันเดียวกันกับเมื่อหลายปีก่อนซึ่งกี่ปีแล้วผมจำไม่ได้
"ครับ เกะรู้ กลัวจะมากอดเกะก็ได้นะ..ไม่ว่ากัน"ยังจะมาเสี่ยวอีกไอ้นี่! สรรพนามเปลี่ยนอีกต่างหาก!
"ยังจะมาเสี่ยวอีกนี่เราจะขึ้นมาสุดยอดที่จะเปล่าตัววิ่งแล้วนะว้อย"
"รู้มั้ย...โตะคิดช้าไปแล้วล่ะ ถ้าโตะคิดไวกว่านี้ก่อนที่จะก้าวเท้าตามเกะเข้ามา โตะก็ไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอกครับ"
"ก็!..."เออครับ ผมคิดช้าไปเอง ก็แหม..
"ก็?"
"ก็ผู้หญิงคนข้างหลังเขาน่ารักนี่..ถ้าฉันไม่มาเล่น เขาคงได้นั่งกับนาย"ผมพูดอุบอิบเบาๆ แต่เชื่อเถอะว่าคนข้างๆผมเข้าได้ยินเต็มสองรูหูแม้จะมีลมพัดผ่านก็เหอะ
"หึงเกะก็บอกตรงๆสิครับ"
"เออ โคตรหึงเลย! หึงมาก นารูโตะคนนี้โคตรขี้หึงสุดๆไปเลย!!"ผมตะโกน การกระทำแบบนี้ทำให้คนที่นั่งข้างๆยิ้มกว้างออกมา
พอใจละสิ...
"เกะคนนี้ก็ขี้หึงนะ หึงโหดด้วย"
"หึ..."
"โตะครับ.."
"อะไร?"
"รถไฟจะลงแล้วครับ"
"หะ? หาาาาา...!!"
.
.
"วู้~~~~~~~"
"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!"
เหมือนเดิม...อีกหรอบเดิม โหวกเหวกเช่นเดิมนะเรา ฮะๆๆๆ
_________________________________________________________________________
The End!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! ดีใจบัดซบ! เรื่องนี้จบแล้วอ่ะ!!
มาปั่นให้เนื่องจากอยากเปิดเรื่องใหม่ใจจะขาด ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามผลงานอื่นๆด้วย อาบิไม่มีคำอื่นจะพูดจริงๆนอกจาก "ขอบคุณมากๆ"
ส่วนตอนนี้บายบีค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น