ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ Fic Naruto ] Bet love 31 Day : เดิมพันรักนายซัก 31 วัน

    ลำดับตอนที่ #26 : 22 Day : คนขี้หึง [ End ]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.12K
      13
      26 มี.ค. 56




    _________________________________________________________________________


    1 August xxxx


    ...............

    ......

    ..



    แสงอาทิตย์ลอดผ่านม่านเข้ามาแยงตา บังคับให้ผมต้องตื่นอย่างจำใจ แอร์เย็นฉ่ำยังคงมาปะทะผิวอยู่เรื่อยๆ ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปรอบข้าง ก็พบกับชายคนนึง...ที่นอนหลับพริ้มอย่างสบายใจ ผมสีดำของเขากระจายวางตัวอยู่บนหมอนสีขาว ดวงตาสีนิลซ่อนอยู่ใต้เปลือกตาบาง ริมฝีปากบางเฉียบแดงนิดๆเป็นธรรมชาติ


    ให้ตายสิ...ผมนี่บรรยาย 'แฟน' ตัวเองดูดีชะมัด!


    ผมเอานิ้วบีบจมูกเขาเล่นเบาๆก่อนจะตัดสินใจลุกจากเตียงเดินลงไปยังชั้นล่างแล้วต่อไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นดูเพราะชักหิวแล้ว

    อา...ออมเล็ตกับพาสต้าของเมื่อคืนยังอยู่ เอาออกมาอุ่นแล้วกินต่อให้มันหมดๆไปดีกว่า


    เมื่ออุ่นอาหารทั้งสองอย่างเสร็จผมก็เดินกลับขึ้นไปข้างบนเพื่อไปเรียกคนที่ยังนอนอยู่บนเตียงให้ลุกมากินข้าวเช้าได้แล้ว

    "ซาสึเกะ.."เรียกเบาๆก่อนจะเอามือเขย่าตัวนิดๆ

    "หือ?"เสียงครางเบาๆขานตอบพร้อมกับดวงตาที่ลืมขึ้นมามองข้างนึง

    "ลงไปกินข้าวเถอะ ฉันอุ่นไว้ให้เรียบร้อยแล้ว"ผมพูด ซาสึเกะครางขานตอบอีกครั้งก่อนจะเอาหน้าซุกผ้าห่มต่อ


    เอิ่ม...ขานรับแต่กลับไปนอนต่อเนี่ยนะ= =;;


    "ซาสึเกะๆๆ ลุกๆๆ หวา!~.."ผมที่ดึงเข้าให้ลุกอยู่ต้องอุทานออกมาพร้อมอยู่ๆเขาก็ลุกขึ้นมารวบตัวผมก่อนจะดึงให้ทิ้งตัวไปด้วยกันบนเตียงต่อ ผมที่อยู่ในวงแขนเขาก็ได้แต่ดิ้นๆไปมา

    "ซาสึเกะ! เดี๋ยวอาหารเย็นหมดนะ!"

    "ก็อุ่นใหม่สิ"

    "เสียรสชาติกันพอดีแบบนั้น!"

    "เดี๋ยวฉันทำให้ใหม่ก็ได้"

    "ซาสึเก้!!~~~"

    "ครับโตะ"


    โอ๊ยยยย!!!~~~ อย่ามากวนนะ!



    "ลุก! อย่ามาทำเป็นอ้อนหน่อยเลย โตแล้วนะ"ผมว่าก่อนจะดันตัวเขาออกก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

    "ถ้าเป็นเด็กแล้วอ้อนโตะได้ เกะก็ไม่อยากโตแล้วครับ"ซาสึเกะเอ่ยด้วยน้ำเสียงทะเล้นก่อนจะลุกขึ้นมาฉวยหอมแก้มผมไปหนึ่งฟอด

    "ซาสึเกะ!"

    "วันนี้เกะจะยอมเป็นเด็กดีสักวัน เชื่อฟังโตะลงไปกินข้าวก็ได้"ยิ้มไม่พอยังดึงให้ผมเดินลงไปชั้นล่างด้วยกัน ก่อนมื้อเช้าจะเริ่มขึ้นอย่างจริงๆจังๆสักที...




    วันนี้เป็นหวัดหยุดหลังจากสอบเสร็จครับ หลังจากมื้อเช้าเราเลยได้ทำแค่นั่งๆนอนๆที่ห้องนั่งเลนอยู่กับบ้านเพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนดี



    Rrrrrrr~~


    เสียงโทรศัพท์มือถือของซาสึเกะที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น เจ้าตัวก็ลุกไปรับก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป

    อืม...ใครโทรมากันนะ? แล้วทำไมซาสึเกะถึงต้องออกไปคุยข้างนอกด้วยล่ะ?


    "นารูโตะ"

    "หืม?"

    "ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ นายจะออกไปเที่ยวไหนหรือจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกก็ได้นะ กว่าฉันจะกลับมาก็คงบ่ายๆนั่นแหละ"ซาสึเกะว่าก่อนจะหยิบเสื้อแจ๊คเก็ทไปใส่

    "นายจะปะ..ไปไหนหรอ?"

    "ธุระนิดหน่อยน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก"

    "อ่า..หรอ"

    "หึ..."ซาสึเกะพ่นลมหายใจเบาๆก่อนจะประกบจูบลงริมฝีปากผม จูบหวานๆและดูช่ำชองเนี้ยทำผมเคลิ้มทุกทีเลยสิน่า.. ผู้ชายคนนี้นี่เก่งจริงๆ ทำให้ผมหลงอยู่นั่นแหละ ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงจะหลงแบบหัวปักหัวปำเลยละมั้ง ก็เล่นจูบเก่งซะขนาดนี้

    "ซะ..ซาสึเกะ พอ..อื้ม"ผมดันเขาให้ถอนริมฝีปากออกไปเพื่อจะให้ตัวเองได้หายใจ เขาก็ยังมิวายประกบซ้ำโดยที่ไม่ยอมจะให้ผมพักเลย ไหนยังจะเอามือมากดหัวผมไว้ซะแน่นอีก...จะแกล้งกันหรือไง

    "ซาสึเกะ..หะ..หายใจ..อ่า"มือทั้งสองผมต้องใช้มันจับไหล่ซาสึเกะไว้แน่น ไม่งั้นผมคงลงไปกองกับพื้นเพราะจู่ๆร่างกายมันก็อ่อนเปรี้ยอย่างกับไม่มีกำลังจะยืนยังไงยังงั้น

    "จูบสองนาทีที่เราตกลงไว้ไงล่ะ"ไม่ว่าเปล่ายังจะมาจุ๊บจมูกผมเบาๆอีก

    "ที่นายได้ไปเมื่อคืน..มันยังไม่พอหรือไงตาบ้า!"

    "มันไม่เกี่ยวกันสักหน่อย ฉันต้องไปแล้วล่ะ แล้วบ่ายๆจะกลับมานะ"ซาสึเกะเอ่ยก่อนจะลูบหัวผมเบาๆแล้วเดินออกไปจากบ้าน...



    ...ธุระอะไรงั้นหรอหะ!?

    ถึงทำให้นายรีบวิ่งแจ้นไปแบบนั้นน่ะ! อันที่จริงก็ไม่ได้อยากรู้หรอกว่าจะไปทำอะไร

    แต่เห็นโทรศัพท์มาปุ๊บ รีบแจ้นไปปั๊บเนี้ย หึ!

    แบบนี้ต้องตามไปให้รู้ให้เห็น!



    ผมรอให้เขาออกไปสักพักก่อนจะรีบหยิบหมวกแก๊ปมาใส่ ออกจากบ้านโดยไม่ลืมที่จะล็อกมัน ซาสึเกะที่เดินนำอยู่ค่อยๆเดินไปอย่างไม่รีบร้อน อะไรน่ะ= = รีบแจ้นออกมาจากบ้านแต่ไม่คิดที่จะรีบเดินไปเนี่ยนะ อะไรของเขานะ


    ซาสึเกะเดินมาเรื่อยๆ ผมก้เดินตามอย่างเว้นระยะห่าง ที่ๆเขามาคือ...ห้างสรรพสินค้า

    มาทำอะไรนะ? ยังไม่ถึงวันซื้อของเข้าบ้านซะหน่อย(ซาสึเกะจะมาห้างซื้อพวกของสดของแห้งเข้าบ้านทุกๆกลางเดือน)

    หรือนัดใครไว้หรือเปล่า?

    จะมาคิดเองเดี๋ยวจะคิดมาก อย่างนี้ต้องตามไปดู!


    ซาสึเกะเดินไปยังตรงจุดประชาสัมพันธ์ที่มีผู้หญิงคนหนึ่งรออยู่ ผมสีชมพูนั่นถ้าผมจำไม่ผิด ซากุระจังคนที่เป็นสารวัตรนักเรียนและเป็นรุ่นพี่ผมกับซาสึเกะปีนึงนี่ แล้ว...พวกเขามาทำอะไรกัน..?


    ซากุระจังพูดอะไรกับซาสึเกะไม่รู้ เพราะสงสัยผมเว้นระยะห่างเกินจึงทำให้ผมไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน ซาสึเกะทำหน้าเจื่อนๆบ้างก่อนจะพูดออกมา ทำให้ซากุระจังถอนหายใจออกมาก่อนทั้งสองจะเดินออกจากจุดนั้นไปยังโซนขายของ

    อ่อ...นี่คือเหตุผลที่รีบออกมาแต่ไม่รีบเดินมาสินะ


    แต่เดี๋ยว...ก็ไหนบอกว่าเข้าหน้ากันไม่ค่อยติดไง= =(ย้อนกลับไปอ่านได้ที่ 17 Day ค่ะ)

    แล้วที่มาอยู่ด้วยกันตอนนี้...ขัดแย้งกันเองนะ



    เขาสองคนเดินซื้อของด้วยกัน แต่ดูเหมือนซาสึเกะจะเป็นเบ๊ถือของให้มากกว่าแหะ แต่ก่อนจะซื้อซากุระจังจะหันมาถามซาสึเกะก่อนจะหยิบของมา


    ทำไมถึงสนิทสนมกันขนาดนั้นอ่ะ เออใช่...ไม่แน่นะ! ซากุระอาจจะเป็นหนึ่งในบรรดา Fc ของซาสึเกะก็เป็นได้

    แต่ปกติซาสึเกะไม่เคยจะตามใจ Fc นี่ แล้วๆ..นี่มันอะไรกันอ่ะ...


    ฮึ่ย! คิดมากแก่ไวน่าไอ่โตะ ซาสึเกะเขาอาจจะเกรงใจเพราะเห็นเป็นรุ่นพี่ก็ได้มั้ง ...มั้งนะ


    อ๊ะ! คลาดกันซะแล้ว! แค่เผลอคิดแป๊บเดียวเองนะ!


    ผมออกมาจากที่ซ่อนก่อนจะรีบมองหาสองคนนั้นซึ่งตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่่รู้ บ้าเอ๊ย! หายไปจนได้!


    "อ๊ะ!"หมวกแก๊ปที่ผมใส่อยู่ถูกดึงออกจากมือใครบางคน และนั่นทำให้ผมต้องตกใจก็ในเมื่อคนๆนั้นคือ...

    "แอบตามฉันมาทำไมน่ะนารูโตะ?"

    "ซะ..ซาสึเกะ!" ชิบหายแล้วครับ! รู้ตัวว่าโดนตามแล้วหรอ!

    "นารูโตะนี่ มาทำอะไรที่นี่น่ะ"ซากุระจังที่ยืนอยู่ข้างๆซาสึเกะถาม

    "คือ..ผม ผม.."

    "ว่าไง ทำไมถึงตามมาล่ะ"ซาสึเกะถามซ้ำ

    "ก็..ก็! ก็ฉันเห็นนายรีบออกมานี่นา ฉันก็เลยอยากรู้ว่าธุระของนายที่ว่ามันคืออะไร แล้ว..แล้วนายล่ะ! ทำไมถึงมากับซากุระจังได้!"ผมย้อนถามกลับซาสึเกะก็ทำหน้าอึ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา

    "นาย..'หึง' หรือ?"

    "บ้าเรอะ! ใครไปหึงกัน ฉันไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นซะหน่อย!"ผมรีบแก้ตัวพัลวัน หมอนี่นิ! ทำคนเขาคิดมากแล้วยังจะมาถามอะไรบ้าๆแบบนี้อีก!

    "หึง? คิก! ฮะๆๆๆ"แล้วจู่ๆซากุระจังเขาก็ระเบิดหัวเราะออกมา

    "ซากุระจังขำทำไมอ่ะ"

    "นารูโตะ เธอนี่ซื่อบื้อจังนะ ฮะๆๆ"ขำเขายังไม่พอ ยังจะมาว่าเขาอีก เออเอาเข้าไป...- -

    "ส่วนนี้ของนายละมั้งที่ฉันรักลงไปได้ยังไง"ซาสึเกะว่าก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

    "อะไรกัน! นี่มันเรื่องอะไรกันละเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว!"

    "นารูโตะ ฉันกับซาสึเกะเป็น 'ญาติ' กัน นี่ซาสึเกะไม่ได้บอกเธอหรอ?"



    ห๊ะ!?.. เป็นญาติกัน??

    ไม่เคยบ๊อกกกก!!!~~


    "เรื่องอะไรจะบอกล่ะ เซ็งจับจิตจริงๆที่ต้องมาเป็นญาติกับเธอน่ะ"ซาสึเกะบ่นด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ

    "ฉันก็พอกันน่ะ เป็นญาติกับเธอนี่น่าหนักใจจริงๆ ฉันชักจะสงสารนารูโตะแล้วสิที่ต้องมาเป็นแฟนเธอน่ะ"

    "เอ๋? ซาสึเกะ..นายบอก เรื่องของเรา..?"

    "เรื่องแบบนี้มองดูก็รู้แล้วล่ะ เพื่อนบ้าอะไรกันแอบจูบกันในห้องเก็บของในโรงยิมน่ะ"

    "เอ๋!!~~~"ผมถึงกับร้องเสียงหลง ซากุระจังรู้ได้ยังไงน่ะ!!

    "ก็..ตอนนั้นเดินตรวจดูว่ามีเด็กโดดเรียนมาแอบอยู่หรือเปล่า แต่ดั๊น..มาเจอเด็กจู๋จี๋กันนี่ซี่~ เฮ้อ~"


    โอ..มาย..ก๊อด...

    ม่ายจริง....



    "เสียมารยาทจริงมาแอบฟัง แอบดูคนอื่นเขาสารภาพรัก"ซาสึเกะว่า

    "หรา... เท่าที่เห็นไม่น่าใช่แบบนั้นเลยนะ"

    "เงียบไปเลย!"

    "หึ!"

    "อ่า..." ไม่ลงรอยกันจริงๆด้วยสองคนนี้- -^

    "นารูโตะมาแล้วก็ดีนะ! ไอ้เจ้าบ้าเนี่ยพอถามว่าเอาอันนี้ไปดีมั้ยก็ตอบแต่ 'แล้วแต่เธอ' พอถามว่าชิ้นนั้นล่ะ? ก็เอาแต่ตอบ 'แล้วแต่เธอ' อีก จนฉันจะหมดความอดทนกับมันจะแย่อยู่แล้ว!"ซากุระจังบ่นยาวก่อนจะดึงผมให้เดินตามเธอไป

    "ก็ผู้หญิงบ้าอะไร จะมาซื้อของแท้ๆก็ต้องลิสรายการของที่จะซื้อมาสิ แต่นี่อะไร...มาตายเอาดาบหน้าชัดๆ"ซาสึเกะว่าบ้าง

    "ใช้สำนวนผิดแล้ว เขาเรียกว่า 'ไม่ทันได้เตรียมการ' ต่างหากล่ะย่ะ!"

    "สะเพ่า(เขียนไงอ่ะ?T^T) เลินเล่อ ไม่รู้จักเตรียมการ"

    "ปากหมา ใจร้าย แล้งน้ำใจ!"



    ใยเล่าเขาทั้งสองถึงเอาแต่ด่ากัน? = =;



    "อ่า...ซาสึเกะก็อย่าไปว่าซากุระจังเขาเลยน่า"ผมปราบก่อนที่สองคนนี้จะกระโจนรุมเข้ากัด เอ้ย! ทะเลาะกัน

    "จะไปเข้าข้างยัยนี่ทำไมอ่ะนารูโตะ"ซาสึเกะหันมากระเง้ากระงอนกับผมเมื่อเห็นว่าผมเข้าข้างซากุระจัง ผมเปล่าเข้าข้างซะหน่อย ก็ถ้าซาสึเกะไม่หยุดพูด...ซากุระจังเขาก็สาน เรื่องมันก็จะยาวน่ะสิ



    ใจจริง...


    ผม(แอบ)รำคาญ(นิดๆ)น่ะ



     
    "ไม่ได้เข้าข้างซะหน่อย แต่ที่ฉันห้ามเนี่ยคือ...เดี๋ยวก็ซื้อของกันไม่เสร็จหรอก อีกอย่างฉันชักหิวแล้วน่ะ"ผมว่า กระเพาะอาหารทำงานดีจัด ย่อยมื้อเช้าซะไวเชียว= =^

    "หิวแล้วหรอ งั้นไปหาอะไรกินกัน"ซาสึเกะชวน

    "ดะ..เดี๋ยวสิ! ของฉันยังซื้อไม่เสร็จเลยนะ!"ซากุระจังโวยเมื่อเห็นซาสึเกะกำลังจะดึงให้ผมเดินแยกไปกับเขา

    "ก็...ไปซื้อต่อสิ เดี๋ยวฉันกับนารูโตะจะไปหาอะไรกินรอนะ"ซาสึเกะว่าก่อนจะโบกมือเซย์กู๊ดบาย

    "ไม่เอานะ!"

    "ก็ไปซื้อของก่อนก็ได้"ผมพูด ทำให้ซาสึเกะที่กำลังโบกมือหันมามองหน้า

    "หะ..?"

    "แต่ต้องรีบๆนะ เข้าใจมั้ย 'ความหิวทำได้ทุกอย่าง' "ผมยิ้มให้ซาสึเกะ นั่นเป็นอันเข้าใจดี ซาสึเกะจะรู้ว่าในช่วงที่ผมหิวมากๆนั่นน่ากลัวแค่ไหน ผมสามารถเหวี่ยงใส่ผู้คนได้ 360 องศาได้ โดยที่สร้างความเสียหายให้แก่ชั้นบางๆบนหน้าได้ 100 % 

    "เอ้า! ได้ยินแล้วนี่ รีบๆไปสิยัยเบ๊อะ"ซาสึเกะไล่

    "ถึงนายไม่บอกฉันก็ไปอยู่แล้วย่ะ!"


    เจริญเหอะพี่น้อง...




    หลังจากที่พาซากุระจังซื้อของเสร็จเราก็ย้ายร่างมาสถิตที่ร้านพาเฟ่ต์ในห้าง ซาสึเกะเลี้ยงผมเต็มที่ผมเลยสั่งไม่อั้น><

    "เลี้ยงแต่แฟนตัวเองนะ เหอะ..กับพี่สาวละไม่มีหรอก"

    "เงียบแล้วกินไป"

    เอ่อ...อย่าตีกันสิครับโตะขอ


    "อืม..ถ้าซากุระจังเป็นญาติกับซาสึเกะทำผมถึงไม่เคยเห็นซากุระจังมาเที่ยวบ้านซาสึเกะละครับ?"ผมถาม เพราะตอนเด็กๆผมกับซาสึเกะอย่างที่รู้อยู่ๆกันคือ เราสองคนติดหนึบเป็นคู่ปาท่องโก๋ แต่ในความทรงจำผมไม่เห็นจะจำได้เลยว่าเคยเห็นซากุระ

    "อ่อ...พ่อของฉันกับซาสึเกะไม่ค่อยถูกชะตากันน่ะ เลยค่อนข้างที่จะใช้ชีวิตแบบบ้านใครบ้านมัน"


    โอเค...ผมรู้แล้วทำไมสองคนนี้ถึงไม่ค่อยลงรอยกัน

    เชื้อแรงนะ- -

    ลามมาถึงรุ่นลูกเชียว


    "อ๋อ..."

    "แต่ฉันเคยเห็นเธอบ่อยนะนารูโตะ น้ามิโกโตะชอบเอาอัลบั้มรูปมาให้ดูบ่อยๆน่ะ"

    "อ่อ..ครับ"

    "นารูโตะช่วยป้อนอันที่นายกำลังกินให้ฉันหน่อยได้มั้ย?"แล้วจู่ๆบทสนทนาก็ถูกขัดโดยคุณชายจอมเอาแต่ใจที่นั่งอยู่ข้างๆ

    "แต่มันหวานมากเลยนะ ฉันกลัวนายจะเลี่ยน"ที่ผมกำลังกินอยู่คือ Fresh Milk น้ำแข็งไสโปะด้วยถั่วแดง ไอศครีม โมจิ ส้ม ราดด้วยนม

    "ไม่ต้องห่วง เค้กในปากนายที่ว่าหวาน ฉันยังเคยกินมาแล้วเลย"

    "O/ / /O" ฉ่า... เสียงอะไรน่ะ? เราอยู่ร้านพาเฟ่ต์นา ไม่ได้อยู่ร้านเนื้อย่าง อ๊ะ...ขอโทษครับเล่นมุกไม่ดูเวลา

    "โอ๊ยยยย... อิจฉาคนมีคู่~~"

    "ก็รีบๆหาสิยัยเบ๊อะ อ่อ...ลืมไป ถึกๆโหดๆอย่างเธอ...คงหายากหน่อยละ"

    "กรีดร้อง! หยาบ..หยาบคายม๊ากกก นารูโตะ! ว่างๆฝากเอาหมาออกจากปากมันมั่งนะ สงสัยมีอยู่เป็นคอกแน่ๆเลยในนั้น!"

    "หนอยยัย..อุ๊บ!"

    "ไง อร่้อยมั้ยละซาสึเกะ"ผมถามเสียงทะเล้นหลังจากที่ตักน้ำแข็งไสที่กำลังกินอยู่นั่น ยัดเข้าปากซาสึเกะให้เขาหยุดพูดสักที ซาสึเกะที่โดนขัดจังหวะเวลาพูดก็ได้แต่ทำหน้าปุเลี่ยนก่อนจะกลืนมันลงไป

    "หวาน..."

    "ก็บอกแล้วไง เค้กในครั้งนั้นน่ะมันเป็นเค้กที่พ่อฉันสั่งทำนะ มันก็ต้องไม่หวานมากอยู่แล้ว"

    "อื้อ..."ซาสึเกะยังไม่เลิกทำหน้าปุเลี่ยนก่อนที่เขาจะคว้าแก้วน้ำมาดื่ม แล้วสีหน้าก็ค่อยๆดีขึ้นๆอย่างเห็นได้ชัด



    หลังจากนั้นเราก็นั่งคุยสัพเพเหระไปเรื่อย ซากุระจังกับซาสึเกะก็เปิดฉากปะฉะดะกันอยู่เรื่อยๆ ต้องมีผมเป็นคนห้ามทัพอยู่ตลอดจนเซ็งเป็ด แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ละนะ ก็นะ...เขาไม่ถูกกันนี่ แต่ใครจะไปนึกว่าจะทะเลาะมันกันซะทุกคำพูด ทุกประโยค ผมละสงสารคนที่จะมาเป็นแฟนสองคนนี้จริง..


    งั้นเราคงต้องสงสารตัวเองละโตะเอ๊ย!~


    การกินขนมช่วงบ่ายจบลงโดยที่ซากุระขอตัวกลับไป เหลือเพียงแค่ผมกับซาสึเกะที่ยังเดินเล่นอยู่ที่ห้างอยู่เนื่องจากไม่รู้ว่าจะไปไหน และทำอะไรดี เราเลยได้แต่เดินดูของในห้างด้วยกัน


    "นี่..ฉันชักเบื่อแล้วอ่ะซาสึเกะ เราไปที่อื่นกันเถอะ"

    "แล้วจะไปที่ไหนละหืม?"ซาสึเกะถามพร้อมยิ้มน้อยๆ

    "ก็...ไปสวนสนุกกันป่ะ!"

    "บ่ายๆอย่างนี้น่ะหรอ? ร้อนนะ"ซาสึเกะว่าทำให้ผมนึกอยู่สักพัก

    "ช่างมัน ไปกันเถอะๆ"

    "อ่าๆ อื้อ ไปครับๆ"




    ....

    ฮะ ฮะ ฮะ ให้ทายมั้ยครับว่าเราที่ไหนกัน...

    เอ้า ใบ้ให้ครับ เราอยู่ ณ ที่สูงแต่คนเยอะครับ มีเสียงกรี๊ดจะดังเป็นเอฟเฟ็คเกิดขึ้นหลังจากนี้ครับ เราสองคนนั่งข้างกันด้วยครับ แถมนั่งหน้าสุดด้วยครับ ตอนนี้รังสี UV ทั้งเอและบีกำลังแผดเผาเหม่งที่เปิดเพราะถูกลมพัด


    พอเหอะ..เฉลยเอาง่ายกว่าคิดคำใบ้อีก


    "ซาสึเกะ.."

    "หืม?"

    "ฉันคิดถูกมั้ยที่เล่นไอ้นี่น่ะ"

    "ถูกสิ ถูกใจฉันน่ะนะ"แหน่ะ มียกยิ้มมุมปาก

    "ซาสึเกะ!!"

    "ครับ"

    "รถไฟเหาะเลยนะ!" รถไฟเหาะที่ทำผมอ้วกแตกมาแล้วเลยด้วยนะ! อันเดียวกันกับเมื่อหลายปีก่อนซึ่งกี่ปีแล้วผมจำไม่ได้

    "ครับ เกะรู้ กลัวจะมากอดเกะก็ได้นะ..ไม่ว่ากัน"ยังจะมาเสี่ยวอีกไอ้นี่! สรรพนามเปลี่ยนอีกต่างหาก!

    "ยังจะมาเสี่ยวอีกนี่เราจะขึ้นมาสุดยอดที่จะเปล่าตัววิ่งแล้วนะว้อย"

    "รู้มั้ย...โตะคิดช้าไปแล้วล่ะ ถ้าโตะคิดไวกว่านี้ก่อนที่จะก้าวเท้าตามเกะเข้ามา โตะก็ไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอกครับ"

    "ก็!..."เออครับ ผมคิดช้าไปเอง ก็แหม..

    "ก็?"

    "ก็ผู้หญิงคนข้างหลังเขาน่ารักนี่..ถ้าฉันไม่มาเล่น เขาคงได้นั่งกับนาย"ผมพูดอุบอิบเบาๆ แต่เชื่อเถอะว่าคนข้างๆผมเข้าได้ยินเต็มสองรูหูแม้จะมีลมพัดผ่านก็เหอะ

    "หึงเกะก็บอกตรงๆสิครับ"

    "เออ โคตรหึงเลย! หึงมาก นารูโตะคนนี้โคตรขี้หึงสุดๆไปเลย!!"ผมตะโกน การกระทำแบบนี้ทำให้คนที่นั่งข้างๆยิ้มกว้างออกมา


    พอใจละสิ...


    "เกะคนนี้ก็ขี้หึงนะ หึงโหดด้วย"

    "หึ..."

    "โตะครับ.."

    "อะไร?"

    "รถไฟจะลงแล้วครับ"

    "หะ? หาาาาา...!!"


    .

    .

    "วู้~~~~~~~"

    "ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!"



    เหมือนเดิม...อีกหรอบเดิม โหวกเหวกเช่นเดิมนะเรา ฮะๆๆๆ



    _________________________________________________________________________

    The End!!


    กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! ดีใจบัดซบ! เรื่องนี้จบแล้วอ่ะ!!

    มาปั่นให้เนื่องจากอยากเปิดเรื่องใหม่ใจจะขาด ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ

    ขอบคุณที่ติดตามผลงานอื่นๆด้วย อาบิไม่มีคำอื่นจะพูดจริงๆนอกจาก "ขอบคุณมากๆ"

    ส่วนตอนนี้บายบีค่ะ

     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×