[ Fic Naruto ] โอ๊ะโอ!! รักนายได้มั้ยนายพี่เลี้ยง

ลำดับตอนที่ #4 : :: Oh oh...Chapter 3::

_________________________________________________________________________________

Oh oh...Chapter 3

กุ้งหัวเหลือง vs หัวตูดเป็ด
 

          รถเบนซ์คันงานแล่นเข้ามาในพื้นที่ด้านหน้าของคฤหาสน์สีขาวทรงยุโรปขนาดใหญ่ ต้นไม้ตกแต่งรายล้อมรอบรั้วทำให้บรรยากาศเย็นสบายร่มรื่นไม่ร้อน ตัวบ้าน...ไม่สิ


          ตัวโคตรบ้าน!...ต่างหากละ- -


          เป็นสไตล์ยุโรปดีไซน์เรียบๆแต่แฝงไปด้วยความหรูหรา ผมว่านะคนบ้านนี้จะต้องเป็นคนที่เรียบๆแต่แฝงความหรูหราและเป็นผู้ดีไว้ภายในแน่นอน

          ผมก้าวเท้าลงจากรถหรูมาเจอบ้านหรู ขอโทษเหอะครับ- -...

          เหมือนบ้านนอกเข้ากรุง แม่เจ้า...อลังการโคตร


          “คุณชายใหญ่ยินดีต้อนรับกลับค่ะ”สิ่งที่ทำให้ผมตกใจสุดๆคือเมดที่จู่ๆไม่รู้โผล่มากจากไหนวิ่งเรียงแถวตรงก่อนจะพูดต้อนรับพร้อมกับโค้งตัว 90 องศาไม่ขาดไม่เกินกันอย่างพร้อมเพรียง...


          โอ้แม่เจ้า...มันยังมีอะไรอลังการกว่านี้อีกมั้ย?


          “ซาสึเกะล่ะ?”

          “คุณชายเล็กกำลังเรียนพิเศษในช่วงภาคเย็นอยู่ค่ะ แต่ก็ใกล้จะเลิกแล้วคุณชายใหญ่ต้องการจะพบมั้ยคะ?”

          “อืม ไปจัดเตรียมของว่างมารับแขกด้วย ถ้าเลิกเรียนให้ซาสึเกะไปหาฉันที่ห้องนั่งเล่นรวม”

          “ทราบแล้วค่ะ”

          “คุณคะ”

          “คะ...ครับ?ผมสะดุ้งโหยงก่อนจะขานตอบเมดคนหนึ่งที่จู่ๆก็เรียกผม

          “ดิฉันเอากระเป๋าไปไว้ให้ก่อนดีมั้ยคะ?” หา= = ไม่ดีมั้งจาคอปมือสอง ถ้าหายนี่ลุงจิไรยะบ่นหูชาไปเจ็ดแปดวันเลยนะเนี่ย

          “เอ่อ..มะ”

          “เอาไปเก็บก่อน ไม่ต้องหวงหรอกน่า คนของฉันจะดูแลมันเป็นอย่างดี”พี่อิทาจิพูดแล้วยิ้มทำให้ผมต้องจำใจปล่อยจากจาคอปมือสองให้เมดสาวคนนั้นไปโดยมีสายตาอาลัยอาวรณ์ของผมตามไล่หลัง

          “ทำไมต้องทำหน้าเหมือนจากลูกด้วยล่ะหืม? มา...มานั่งรอก่อนป่านี้คงจะใกล้เลิกเต็มแก่แล้วล่ะ”

          แล้วจะให้ทำไงได้ละครับ- -

          ผมก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่เขาไง ...เดินไปห้องนั่งเล่น



          เราสองคนนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยจิปาถะบลาๆ ตั้งแต่เรื่องที่โรงเรียนยันเรื่องที่บ้านทำให้ผมรู้ว่าพี่แกเป็นคุณชายใหญ่มีน้องชายคนนึง ซึ่งพี่เขาว่า...

          ซนสุดๆ


          “คุณซาสึเกะคะ! อย่าวิ่งในบ้านสิคะ ระวังค่ะ ระวังแจกันลายคราม!!”


          เพล้ง!


          เอ่อ...= =

          “คุณซาสึเกะคะนั่นมันพรมหนังเสือของคุณท่านนะคะ อย่ายิงเพ้นท์บอลใส่สิคะ มันซักยาก!”

          อ่า...= =^

          “คุณซาสึกะคะ!!”


          ปัง!

          แปะ!!


          อ่า...ผมขอทบทวนสถานการณ์ก่อนนะครับ

          เด็กคนนั้นหลังจากที่ฟังจากเสียงแกคงไปยิงเพ้นท์บอลใส่พรมหนังเสือเรียบร้อยโรงเรียนจีน แล้วหลังจากนั้นน้องแกก็วิ่งมาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับยิงเพ้นท์บอลออกมา และกระสุนสีเม็ดนั้นก็เข้ามากระแทกเหม่งไอ้โตะแตกตัวดังแปะ พร้อมกับน้ำสีที่ไหลลงมาตรงทีโซน


          พี่อิทาจิครับ...

          น้องพี่ไม่ได้ซนสุดๆเลยครับ

          แต่ซนโคตรๆ ของโคตร ของโคตรเลยครับ!!



          “ใครอ่ะอิทาจิ”เขาถาม

          “รุ่นน้องที่โรงเรียน...เขาจะมาเป็นพี่เลี้ยงให้นายซาสึเกะ”พี่อิทาจิพูดเสียงเรียบที่ต่างจากเวลาคุยกับผม มันฟังเป็นคำสั่งกลายๆแถมเด็ดขาด

          เอ่อ..เดี๋ยวนะพี่! ผมยังไม่ได้บอกว่าจะรับงานนี้!

          “หน้าตาซื่อบื้อๆแบบนี้...ไม่ผ่านกลับไปซะ” ห๊ะ?...สาบานสิว่าเด็กเขาพูดกันแบบนี้!

          “ซาสึเกะ! ให้ความเคารพหน่อยเขาแก่กว่านาย”

          “แล้วยังไง? ถ้าเป็นพี่สาวสวยๆละก็ว่าไปอย่าง แต่นี่อะไร...ผู้ชายตัวบางอย่างกะกุ้ง ดูจากสภาพก็ไม่น่าจะมาดูแลผมได้เลย กลับกระชังเลี้ยงกุ้งไปไป๊ เจ้ากุ้งหัวเหลือง”

          “ว่าไงนะ ไอ่หัวตูดเป็ด!”ขอสักหน่อยเถอะ แล้วจะยอมลาออกโดยที่ไม่ต้องให้พี่อิทาจิเขาไล่ตั้งแต่ยังไม่จ้างทำงานเลย!!

          “วะ...ว่าใครหัวตูดเป็ดน่ะ!”

          “ก็จะว่าใครล่ะ? ในห้องนี้ก็มีแต่เธอคนเดียวที่ผมเป็นทรงตูดเป็ด เป็ดก๊าบๆๆ เป็ดอาบน้ำในคลอง...เอ๋? หรือจะเป็นเป็ดยางในอ่างอาบน้ำดีล่ะ? เซ็ตผมซะอย่างกับตัวเองเป็นวัยรุ่น เหอะ!”

          “ผมมันเป็นทรงนี้อยู่แล้ว! ไม่ต้องเซ็ตให้เสียเวลาด้วยซ้ำไป!”เด็กคนนั้นเถียงพร้อมกับลูบผมด้านท้ายลงแต่แล้วเส้นผมพวกนั้นมันก็ยกตัวขึ้นไปตั้งชี้เหมือนเดิม โอ้แม่เจ้า...สิ่งมหัศจรรย์อันดับที่สี่ของบ้านนี้เลย


          หืม? สามอย่างแรกน่ะหรอ? ก็...

          1.โคตรบ้าน

          2.เมดโค้ง 90 องศาไม่ขาดไม่เกิน

          3.เด็กซนโคตรๆ

          และอย่างสุดท้าย

          4.ทรงผมตูดเป็ดที่ตั้งได้โดยไม่ต้องเซ็ต

          มันจะมีอะไรอีกมั้ยละเนี่ย..บ้านนี้


          “กลับไปซะไอ้กุ้งหัวเหลืองฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”เขาออกปากไล่ผมอีกรอบ ฮึ่ม..ไอ้เด็กนี่!

          ผมเดินเข้าไปคว้าตัวเขาเข้ามาใกล้ๆก่อนจะใช้กำปั้นทั้งสองหมุนลงขมับทั้งสองข้างของเขา จนเขาต้องร้องเสียงหลง

          “อ๊า!!!~~ เจ็บนะเฟร้ยเจ้ากุ้งหัวเหลือง ปล่อยนะ! โอ๊ยๆๆ! เจ็บๆๆ”เขาทำได้แค่ดิ้นไปมาเนื่องจากผมเอาขาข้างหนึ่งเกี่ยวตัวเขาไว้เพื่อกันเขาหนี เพราะงั้นตอนนี้เขาเลยเป็นได้แค่ลูกเป็ด(?)ในกำมือผมเท่านั้น

          “ไม่ปล่อยหรอก จนกว่านายจะเลิกเรียกฉันว่า ‘เจ้ากุ้งหัวเหลือง’”

          “แล้วจะให้เรียกอะไรเล่าก็นายมันเหมือนกุ้งจริงๆนี่เจ้ากุ้งหัวเหลือง! อ้ากก!!~ เจ็บๆๆ!”ในเมื่อเขายังไม่ยอมเลิกเรียกผมด้วยชื่อนั้นจึงเพิ่มแรงกดที่ข้างขมับเขามากกขึ้น

          “ฉันชื่อนารูโตะ อุซึมากิ นารูโตะ! แก่กว่านายห้าปีเพราะงั้นนายจะต้องเรียกฉันว่า ‘พี่นารูโตะ’ “ผมพูดก่อนจะเบาแรงกดที่มือ ไม่งั้นเดี๋ยวลูกบ้านนี้เขาเป็นอะไรไป พวกเขาอาจจะเอาผมเข้าซังเตได้= =

          “ไม่มีทาง! ฉันไม่เรียกหรอกเจ้ากุ้งหัวเหลือง!!”

          “ว่า..ไง..นะ”ผมถามเสียงเย็นก่อนจะเพิ่มแรงกดเข้าไปเท่าเดิมจนเจ้าเด็กหัวตูดเป็ดดิ้นพล่าน

          “โอ๊ยๆๆ! เรียกก็ได้ๆ..พี่นารูโตะ พอใจหรือยัง”

          “เรียกด้วยน้ำเสียงน่ารักๆสิ ไม่เอาเสียงห้วนแบบนั้น”ผมเปล่าได้คืบจะเอาศอกนะจะบอกให้^^

          “พี่นารูโตะ..ปล่อยผมนะ” โอ๊ะ ...ความโมเอะกระแทกตาจนผมเผลอเอามือทั้งสองข้างออกทำให้เด็กคนนั้นดิ้นออกจากขาของผมไปได้ ก่อนผมจะได้สติเห็นเขายืนแลบลิ้นปลิ้นตามาให้

          “เชอะ! ใครจะไปยอมเรียกดีๆแบบนั้นเป็นครั้งที่สองละเจ้ากุ้งหัวเหลือง!”ว่าจบก็เผ่นออกไป


          อะ..เจ้าเด็กคนนี้หนิ!!


          .

          .

          “ฮ่าๆๆๆ!!”เสียงหัวเราะดังขึ้นทำให้ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าในห้องนั่งเล่นนี้ไม่ได้มีแค่ผมแล้วเจ้าเด็กหัวตูดเป็ดนั่น แต่มีพี่อิทาจิอยู่อีกด้วย...ตายละหว่า

          เขาจะเอาเรื่องผมที่ไปรังแกน้องชายคนเดียวของเขามั้ยละเนี่ย??


          “ฮะๆๆ พี่เพิ่งเคยเห็นคนที่กล้าลงไม้ลงมือกับซาสึเกะเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ฮะๆๆ”พี่เขาพูดแล้วหัวเราะชนิดที่ว่าถูกใจสุดๆไปเลย เอ่อ..= =

          พี่เขาโรคจิตป่ะเนี่ย? เห็นน้องถูกรังแกแต่ตัวเองกลับเอาแต่นั่งดูแล้วก็หัวเราะซะนี่?

          “พี่คิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกเรา”

          ครับ...พี่คิดไม่ผิด

          แต่ผมนี่แหละคิดผิดที่เป็นเด็กดีตามพี่มาที่โคตรบ้านหลังนี้ มาเจอเด็กนรกอย่างน้องของพี่ที่เจอหน้าครั้งแรกก็สร้างความประทับใจซะติดลบแบบเนี้ย จะไม่เรียกว่าผมคิดผิดได้ยังไง??


          “พี่ละอยากเห็นคนที่ปราบซาสึเกะได้อยู่หมัดแบบเรามานานแล้ว”

          “เอ่อ...”

          “ซาสึเกะน่ะซนจนทำให้พี่ต้องคอยหาพี่เลี้ยงใหม่แทบจะทุกสัปดาห์ คนล่าสุดเพิ่งออกไปเมื่อวานนี้เอง”


          ห๊ะ!?=[  ]=!

          วันแรกที่มาเด็กคนนั้นก็ตั้งท่ารังเกียจผมขนาดนั้นแล้วเนี่ยนะ??

          แล้ววันต่อๆไปผมจะเหลือหรอครับพี่Y^Y?


          “เอาเป็นว่าเราเริ่มงานเลยพรุ่งนี้ละกันนะ ช่วงที่อยากให้ดูแลคือตอนสี่โมงถึงสองทุ่งครึ่ง พี่เองก็ไม่มีเวลามาดูเลยเพราะง่วนๆอยู่กับงานที่โรงเรียน พ่อกับแม่พี่เองก็ธุรกิจรัดตัว วานหน่อยนะๆ”พี่อิทาจิพูดแล้วยิ้มออกมาหน่อยๆ ฟังจากที่พี่เขารวบรัดตัดตอนแล้ว ดูเหมือนพ่อกับแม่จะไม่ค่อยมีเวลาให้กับเด็กสินะ

          ส่วนพี่อิทาจิผมได้ยินมาว่านอกจากเขาเป็นเด็กช่วยครูที่ห้องธุรการแล้วพี่เขายังเป็นหนึ่งในสมาชิกกรรมการนักเรียนของโรงเรียนอีกด้วย แถมพี่เขาเองก็เรียนสายวิทย์ งานหลายๆอย่างคงรัดตัวน่าดู

          อืม...ผมไม่แปลกใจเลยอ่ะ

          ว่าทำไมน้องเล็กของบ้านนี้ได้แสบนรกแตกขนาดนั้น!



_________________________________________________________________________________

The End!!


ตอนที่สามกับการปรากฎตัวของน้องเกะสุดแสบ อันนี้แค่เรียกน้ำย่อย ระดับความแสบยังเพิ่มขึ้นได้อีก

แล้วอย่างนี้หนูโตะจะทำยังไงละนี่? จะรับมือความแสบสุดติ่งของเจ้าเด็กหัวตูดเป็ดนี่ไหวไหม??

ติดตามตอนหน้าค่ะ^^

...แหม โปรยซะ สวัสดีกับการมาอัพเรื่องนี้ซะทีนะคะ^^ ส่วนอีกเรื่องรอไปก่อนค่ะ ในเวิร์ดยังไปต่อไม่ได้

ในนี้ก็คงยังไปต่อไม่ได้ตามนั้น- - แต่อาบิสัญญว่าจะรีบอัพให้ถ้าไอเดียมันมานะคะ^^

ส่วนวันนี้ ตอนนี้ ของเรื่องนี้...บายบีค่ะ