ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 16 Day : คิดมาก
_______________________________________________________________________________
24 July xxxx
...............
......
..
อืม.. ไม่อยากตื่นเลย... ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ไม่อยากกระดุกกระดิกไปไหนทั้งนั้น.... ผมว่าวันนี้ผมจะไม่ลุกไปไหนทั้งนั้นแหละ.. จะนอนมันทั้งวันเลย! แต่...มันก็เหนอะหนะตัวเหมือนกันนะเนี่ย.. ซาสึเกะก็คงตื่นไปตั้งนานแล้วละมั้ง ช่างเถอะ
วันนี้ผมไม่ขอทำอะไรละกัน ไว้ไปอาบน้ำเสร็จเมื่อไหร่เดี๋ยวจะมาพูดด้วยก็แล้วกันนะ....
45 นาทีผ่านไป...
อ๊ะ! มันนานมากเลยใช่มั้ยเนี่ย?? อ่า...แหม ก็จะให้ลุกทั้งที่เอวระบมไปหมดนี่มันก็ต้องใช้เวลาหน่อยสิ ไหนจะพาตัวเองไปที่ห้องน้ำอีกละ?? ขยับทีระบมไปทั้งตัวเลย มันก็เลยช้าแบบนี้แหละนะ- -^
อืมมมม.....วันนี้ของเมื่อหลายปีก่อน...
อ่าใช่! วันนี้ของเมื่หลายปีก่อน(ซึ่งกี่ปีก็ไม่ทราบผมจำไม่ได้-- --^^)
.
.
.
.
.
เรื่องของวันนี้เมื่อหลายปีก่อน...
"นารูโตะ~ ตื่นได้แล้วนะลูก"เสียงเรียกเบาๆของคุชินะพร้อมกับเขย่าร่างเล็กๆของเด็กน้อยที่นอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มลายลูกชิ้นปลาผืนหนา
"ไม่อาว.. ขออีกห้านาทีนะฮะ"ผมพูด
"นารูโตะ... ไหนว่าวันนี้สัญญาว่าจะไปสวนสัตว์กับซาสึเกะยังไงละจ้ะ?"
"...ไม่ไปแล้ว!"
"ทำไมล่ะ?"แม่ผมถามพร้อมกับดึงผ้าห่มที่คลุมตัวผมอยู่ออกไป
"เจ้าบ้าซาสึเกะไม่ยอมเหลือเค้กวันเกิดให้ผมเลยอ่ะ! แล้วก็นะ....ผมไม่ไปกะเขาด้วยแล้ว!"ผมพูดแล้วทำแก้มป่องอย่างที่ชอบทำ ชิๆๆ ผมละเกลียดหมอนั่นนัก! คิดแล้วมันโมโห เมื่อวานวันเกิดตัวเองและก็ชวนเขาไปแท้ๆ แค่ผมเผลอหลับไปแป๊บเดียวเอง แต่หมอนี่นะไม่เหลือเค้กให้ผมเลยอ่ะ
คิดแล้วก็โมโหไม่หายเลยอ่ะ!
"ไม่เอาน่านารูโตะ ซาสึเกะคุงเขาอุตส่าห์มาชวนนะ"แม่ผมพูดอีก
"ไม่!"
"ถ้าลูกไม่ไปวันนี้ลูกต้องเฝ้าบ้านนะ เพราะคุณพ่อเขาก็ไปคุยธุระที่กองถ่าย ส่วนแม่เองก็ต้องไปซื้อของที่ห้าง จะให้เอาลูกไปด้วยนี่ก็คงไม่ไหว กลัวจะไปเป็นภาระเปล่าๆ ลูกไปกับซาสึเกะคุงเถอะนะ"แม่ผมพูดร่ายยาวออกมา ทำให้ผมต้องคิดใหม่... ถ้าอยู่บ้านคนเดียวก็ไม่มีอะไรทำอะไร.. งั้นก็...
"ก็ได้ครับ"ผมตอบ
"ดีมากจ่ะ งั้นไปอาบน้ำเลยนะจ้ะ เดี๋ยวแม่จะเตรียมชุดกับข้าวเช้าไว้ให้นะ"
"คร้าบๆ"ผมพูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างว่าง่าย
10 นาที
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวตัวกระจิ๊ดที่พันเอวอยู่ ก่อนจะเดินไปที่เตียงของตัวเองที่แม่เตรียมชุดไว้ให้แล้ว....
หวังว่าแม่ผมคงไม่คิดอะไรๆที่พิเรนๆนะ
แต่งตัวอีก 5 นาที..
อา...ดีนะที่แม่ผมไม่เล่นพิเรนอ่ะ ผมเดินลงไปชั้นล่างด้วยชุดที่แม่เตรียมไว้ให้ เสื้อฮู้ดสีเหลืองกับกางเกงขาสั้นสีเขียวเข้ม...ดูเหมือนดอกทานตะวันพิลึกเนอะ- -^
"นารูโตะลงมาแล้วหรอจ้ะ ซาสึเกะคุงมาพอดีเลย^^"แม่ผมว่า
"หวัดดีเจ้าเซอะเบ๊อะ"
"เหอะ!"ผมสะบัดหน้าเชิดใส่เขาทันทีก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง
"ซาสึเกะคุงหิวมั้ยจ้ะ??"แม่ผมถามเขา แม่ฮะ! ถามผมดีกว่ามั้ย!? ผมหิวแล้ว~~
"ขอแค่นมแก้วเดียวก็พอฮะคุณป้า"ซาสึเกะพูดแล้วนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผม เห็นหน้าหมอนั่นแล้วกินข้าวไม่ลงโว้ย!!! เด็กห้าขวบหงุดหงิด!!
"นารูโตะจ้ะ เช้านี้มีซีเรียลน้า~ อย่างที่ลูกชอบไง"แม่ผมว่าแล้วเทซีเรียลใส่ชามก่อนใจเทนมตามลงมา
"แล้วก็นมแก้วนึงของซาสึเกะคุง เดี๋ยวแม่มาแป๊บน้า"แม่ผมพูดจบแล้วก็เดินออกจากห้องครัวไป...
"...."
"...." แล้วเราสองคนก็นั่งจ้องหน้ากัน....
"จ้องหน้าฉันทำไมฮะเจ้าเซอะเบ๊อะ"
"ใครไปจ้องหน้านายมิทราบ นายนั่นแหละจ้องหน้าฉันทำไมฮะเจ้าขี้เก๊ก!"
"รีบๆกินเข้าเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา"ซาสึเกะพูดแล้วหยิบนมขึ้นมาดื่่ม
"แล้วใครใช้ในนายรอฉันกันเล่า!"ผมพูดแล้วตักซีเรียลเข้าปาก
"ก็ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของฉันบังคับให้มาฉันก็ไม่มารอหรอกเว้ย!"
"เออ งั้นจะไปไหนก็ไปเลยไป๊!!~~"
"อะไร? ใคร? ไปไหนหรอจ้ะ??"แย่แล้ว!! แม่มา!
"เอ่อ... เปล่าครับ ผมแต่บอกซาสึเกะให้ดื่มนมเร็วจะได้รีบๆไปกันแหะๆๆ^^;;"ผมพูดแล้วตักซีเรียลเข้าปากจนเต็ม
"อ่อ..จ้ะ แม่นึกว่าทะเลาะกันซะอีก^^" ผมอยากจะบอกว่า...ถ้าแม่มาช้ากว่านี้มันคงไม่หยุดแค่ทะเลาะละมั้งครับ มันคงจะมีแก้วลอย... ชามลอย.. แล้วก็เสียงเอฟเฟ็คเล็กๆน้อยๆแล้วก็เสียงบ่นด่าตามาให้ฟังเล่นอีกแหงมๆ
"นายต่างหากที่ต้องรีบกิน"ซาสึเกะสวนกลับทันที
"!....ระ..รู้แล้วน่า"ผมพูดแล้วก็ซัดซีเรียลเข้าปากเคี้ยวดังกรวมๆๆแก้มป่องนิดๆเพราะยัดมันไปเยอะเกิน
"อิมแอวอั๊บ!(อิ่มแล้วครับ!)"ผมพูดแล้วกลืนซีเรียลลงคอไป ก่อนจะหยิบน้ำมาดื่มตาม
"งั้นผมกับนารูโตะไปก่อนนะครับคุณป้า"ซาสึเกะพูดก่อนจะโค้งให้แม่ผมทีนึง
"นารูโตะเงินน่ะแม่ใส่ในกระเป๋ากางเกงให้แล้วนะ แล้วก็โทรศัพท์มือถือด้วย ถ้ามีอะไรก็โทรมานะ"แม่ผมว่า
"ฮะ! แล้วเจอกันฮะแม่"ผมพูดแล้วใส่รองเท้าให้เรียบร้อย
"แล้วก็อย่าทำตัวเองหายไปจากซาสึเกะคุงล่ะ!!~~"
"แม่!"
"ฮะๆๆ โชคดีจ้า"แม่ผมพูดแล้วลูบหัวผมเบาๆ
"ซาสึเกะคุงป้าฝากด้วยนะ"
"ครับ"
"นี่ เจ้าขี้...เอ๊ย! ซาสึเกะจะไปได้หรือยัง"ผมถาม
"อื้อ"
ณ หน้าสวนสัตว์ลั้ลล้า~
.....เด็กห้าขวบคนนี้อยากรู้...
ใึครมันตั้งชื่อสวนสัตว์นะ... เหอๆๆๆ...
"ยืนรออะไรล่ะ รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวคนจะเยอะเอาถ้าหลงขึ้นมาละแย่เลย"ซาสึเกะพูดแล้วดึงชายเสื้อของผมให้ผมเดินตาม
"อะไรกัน ซาสึเกะจังกลัวหลงงั้นหรอจ้ะเนี่ย~"ผมพูดแล้วเอานิ้วไปจิ้มแก้มเขาอย่าหมั่นไส้
"อย่าเล่นน่า ฉันแค่ไม่อยากจะไปแก้ตัวกับป้าคุชินะเรื่องนายก็เท่านั้นแหลเจ้าเด็กขี้แย"ซาสึเกะว่าแล้วปัดมือผมออก
"ถ้าฉันขี้แยนายก็ขี้เก็ก"
"ถ้าฉันขี้เก็กนายก็เจ้าเซอะเบ๊อะ"
"กล้าดียังไงมาว่าฉันเซอะเบ๊อะหา!"
"พอ.. ขี้เกียจทะเลาะ ถ้านายจะยังไ่ม่เข้าก็เรื่องของนาย ฉันไปละ"ซาสึเกะว่าแล้วเดินไปทิ้งผมไว้ซะงั้น
"อ๊ะ! ซาสึเกะรอด้วยดิ!!"ผมเรียกแล้ววิ่งตามเขาไปทันที
เราสองคนเดินดูสัตว์กันไปเรื่อยๆตามประสาเด็ก ก่อนจะแวะซื้อน้ำกับขนมกินกัน
"ฉันเบื่อสวนสัตว์แล้วอ่ะ"ผมพูดก่อนจะแย่งน้ำที่ซาสึเกะซื้อมาดื่มไปอึกสองอึก
"เบื่อแล้วไง เฮ้ย! น้ำฉัน!!"
"ฉันอยากไปเที่ยวที่อื่น"ผมพูดก่อนจะคืนแก้วน้ำให้เขา
"ไปที่ไหน?"
"ไม่รู้ดิ แต่ไม่เอาที่นี่แล้วนะ ฉันเบื่่อ~~~~"ผมพูดแล้วเบ้ปากอย่างเซ็งๆ
"งั้นไปสวนสนุกกันม่ะ??"แล้วจู่ๆซาสึเกะเขาก็เอ่ยขึ้นมา...หา??? ไปสวนสนุกเนี่ยนะ?? เขาคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กัน??? ......
มีเด็กห้าขวบที่ไหนเขาไปเที่ยวสวนสนุกกันมั่งหะ!!!! พูดมาเนี่ยคิดอ่ะเปล่า??(<<<ได้แต่คิดในใจไม่ได้พูดออกไป)
"จะดีหรอ?"ผมถาม
"หรือกลับบ้านล่ะ?"ซาสึเกะถาม
"อืม... ไม่เอาอ่ะ กลับไปตอนนี้แม่ก็คงไม่อยู่แล้วด้วย"
"งั้นก็ไปกัน"
"มีตังค์หรอ?"
"นายกำลังพูดอยู่กับใครรู้ตัวหรือเปล่า?"ซาสึเกะว่า
"ก็พูดอยู่กับนายไงเล่าซาสึเกะ" ไอ่หมอนี่ก็ถามแปลกแหะ= =^^
"ใช่ ฉันคืออุจิฮะ ซาสึเกะเลยนะ มีอะไรบ้างที่ฉันทำไม่ได้"ซาสึเกะพูดแล้วยืดอกอย่างภูมิใจ
"เหลือเค้กให้ฉันไง นั่นแหละคืออะไรที่นายทำไม่ได้"ผมพูดพลางนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อวานนี้ นั่นมันก็ทำให้ผมโกรธเขาอยู่หน่อยๆไม่หาย
"เรื่องนั้นมัน..."
"พอเหอะ ไม่อยากฟังจะไปก็ไปกันซะที เบื่อจะแย่อยู่แล้ว"ผมว่าก่อนจะดึงฮู้ดของมาใส่เพราะแดดร้อน
"โอเคๆ"
และแล้วเราก็ไปถึงสวนสนุกอย่างรวดเร็ว...ด้วยฝีมือโบกแท๊กซี่ของซาสึเกะ= =.. ก่อนจะใช้เส้นสายที่่ลุงฟุงาคุรู้จักกับผู้จัดการของสวนสนุกนี้... เข้าเล่นในสิทธิพิเศษ อยากจะบอกว่าก็ชอบอยู่หรอกของฟรีเนี่ย...
แต่ดูแล้ว...เหมือนเอาเปรียบเลยอ่ะ
ผมเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะแต่แบบนี้ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ไอ่เรื่องเส้นสายอะไรเนี่ยอ่ะ...(แต่ถ้าเข้าตาจนจริงๆแล้วใช้อันนี้ก็อีกเรื่องนึงนะ)
"มัวแต่ยืนนิ่งอยู่ได้ เดี๋ยวก็ทิ้งซะหรอก"ซาสึเกะพูดแล้วเอามือตบบ่าผมเบาๆทำให้ผมหลุดจากความคิด อะไรๆๆ คนเขาแค่คิดอะไรนิดๆหน่อยๆเอง จะทิ้งกันซะแล้ว ใจร้ายชะมัด(ตกลงแกเข้าใจความหมายว่ายังไงวะโตะ??)
"ถ้านายทิ้งฉัน ฉันจะฟ้องแม่ ฟ้องป้ามิโกโตะ ฟ้องๆๆๆ ฟ้องให้หมดเลย"
"คอยดูสิ แล้วจะได้รู้ว่าใครจะโดนว่า"
"อย่าท้านะ!"
"เหอะ ขี้เกียจทะเลาะด้วยละ ฉันไปเล่นรถไฟเหาะดีกว่า.."ซาสึเกะพูดแล้วเดินไปทิ้งให้ผมหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว
"เฮ้ย!! อันนั้นเขาไม่จำกัดความสูงหรือไง!"ผมว่าแล้ววิ่งตามซาสึเกะไป สิ่งที่เรียนรู้ได้จากวันนี้คือ....
"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ยะฮู้!!!!!!!!!!!!!~~~~~~~~"
(คงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าเสียงใครบ้าง)
อึก.....สิ่งที่ผมเรียนรู้ได้จากวันนี้คือ......อย่าคาดเดาอะไรให้มาก......เพราะบางครั้งมันก็ไม่ได้เป็นในแบบที่ควรจะเป็น อ่อก!.......
"อ้วกกกกกกก... ไม่เอาอีกแล้ว..."ผมอ้วกออกมาก่อนจะพูดเสียงแผ่วโดยมีซาสึเกะคอยลูบหลังให้เบาๆ ทำให้รู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นมาบ้างเล็กน้อย...
"เอ่อ..โทษทีๆ ไม่นึกว่านายจะเมานี่นา อ่ะนี่่! น้ำ เอาไว้บ้วนปาก"ซาสึเกะพูดแล้วยื่นขวดน้ำที่เขาเพิ่งวิ่งไปซื้อมาให้ผม ผมก็จัดการเปิดฝากระดกน้ำแล้วก็กลั้วคอก่อนจะบ้วนมันออกมา
ให้ตายสิ.. พูดตรงๆเลยว่าตอนนี้ผมในสภาพที่....หมดสภาพตั้งแต่ยกแรก! ซาสึเกะกับผมเพิ่งจะเล่นเครื่องเล่นไปอย่างเดียวเอง แต่ผมเกือบหมดท่าเพราะแค่ของอย่างแรก มนเลยทำให้คนข้างๆดูหมดสนุกไปด้วย ฟังดูเหมือนตัวเองผิดเล็กๆเลยอ่ะ..... โอ๊ย!!!! เด็กห้าขวบเครียด!!!
"เราไปเล่นอะไรเบาๆกันเหอะ"ซาสึเกะพูดเมื่อเห็นว่าผมอาการเริ่มดีขึ้นแล้ว(เล็กน้อยจากเมื่อกี้)
"อื้อ แต่ก่อนไปเล่นฉัน......"ผมพูดท่อนสุดท้ายเบาๆทำให้เขาไม่ได้ยิน
"ว่าไงนะ? พูดดังๆดิ"ซาสึเกะพูด
"ฉันบอกว่า......ฉันหิว..."
"....."
"....." เงียบเลย...... ยังไง? เอายังไง??
"อื้อ แล้ว.....อยากกินไรอ่ะ" ถามงี้? จะไปซื้อให้หรือไงครับไอ่คุณซาสึเกะ?
"ทำไม? จะซื้อให้หรือไง?"
"เออ จะกินไร พูดมากอยู่นั่นแหละ" อ้าวไอ่นี่... อุตส่าห์ถามดีๆนะเฮ้ย อยู่ดีๆเกิดอยากกินติงเด็กห้าขวบขึ้นมาหรือไง??(ได้ข่าวว่าแกกวนเขาก่อนนะ- -^)
"เอาไอติมอ่ะ เอาวนิลานะ ซื้อมาผิดละก็ตาย!"ผมขู่ไว้ครับ ซาสึเกะ่อ่ะเป็นพวกสั่งอย่างก็ทำอย่าง....มันฉลาดจนเพี้ยนหรือว่าเก่งเกินไปอันนี้โตะคนนี้ก็ไม่ทราบครับ
"เรื่องมากจริง"ซาสึเกะบ่นพึมพำก่อนจะเดินไปที่ร้านขายไอศครีมสักพักก่อนจะกลับมาพร้อมกับไอศครีมในมือสองโคน อันนึงเป็นไอศครีมวนิลาอย่างที่ผมสั่ง ส่วนอีกอันก็เป็นไอศครีมสีออกน้ำตาลอ่อนดูแล้วไม่น่าจะเป็นรสช็อกโกแลทนะ...
"อ่ะ วนิลาอย่างที่สั่งเปี๊ยบ"ซาสึเกะว่าแล้วยื่นโคนอันที่เป็นรสวนิลาให้ผม พอรับมาผมก็จัดการกินเลยครับ ไอศครีมเย็นๆกับอากาศร้อนๆ(ของแสงแดด)ช่างเข้ากันจริงๆ
"อืม.. ว่าแต่นายกินรสอะไรอ่ะ?"ผมถามเขาทันที
"กาแฟ.."
"ไม่ขมหรอ!!"ผมพูดออกมา กาแฟนี่....คือไอ้น้ำน้ำตาลๆที่พวกผู้ใหญ่เขาชอบกินใช่ป่ะ? ไม่ขมแย่หรอนั่น
"ไม่เท่าไหร่หรอก"ซาสึเกะตอบ
"จริงอ่ะ ขอชิมบ้างดิ" เมื่อเขาว่าไม่ค่อย ไอ่โตะก็อยากลอง...
"นายก็กินของนายไปดิ"
"ฉันอยากลองรสกาแฟอ่ะ นะๆๆซาสึเกะ"ผมพูดแล้วทำตาแป๋วใส่เขา... ซึ่งผมว่ามันต้องอุบาทแน่ๆ เขาหันหน้าไปถอนหายใจก่อนจะให้ผมชิมแต่โดยดีอิๆๆ รสชาติก็...ขมนิดๆ พอกินได้ แต่ผมไม่ค่อยชอบแหะ ขอกลับไปกินวนิลาอย่างเดิมดีกว่า
"ไง อร่อยมั้ยล่ะ"ซาสึเกะถาม
"ขมนิดๆแต่ก็โอเค แต่ยังไงฉันก็ชอบอะไรที่มันหวานๆมากกว่า"ผมว่า
"อีกหน่อยเดี๋ยวก็อ้วน"
"ใครจะไปอ้วนกัน คนอย่างฉันกินแค่ไหน...ก็ไม่อ้วนนนนนนน~~~~"อย่าหาว่าผมโม้เลยนะ ก็ผมพูดจริงนี่นา ฮะๆๆๆ
"เอาเหอะ แล้วกินยังไงให้เลอะเี่นี่ย"ซาสึเกะพูดแล้วเอานิ้มมาจิ้มที่มุมปากผมที่เลอะไอศครีม
"ก็กินอย่างที่เห็นนี่ไง ออกยัง?"ผมเช็ดไปเช็ดมาก่อนจะถาม
"ยัง มานี่เดี๋ยวเช็ดให้"ซาสึเกะพูดแล้วเอานิ้วมาปาดไอศครีมที่เลอะออกไปก่อนจะอานิ้วเข้าปาก..... เอ่อ.... เหมือนเด็กเอ๋อชะมัด... พวกที่ชอบดูดนิ้วอ่ะ..เคยเห็นมั้ย??(ขอกราบตรีนบุคคลที่เคยดูดนิ้วเมื่อสมัยเด็กอย่างงามๆเลยค่ะ)
"หวานดีนะ"ซาสึเกะพูด แหงล่ะ วนิลานี่่นา
"รีบๆกินให้หมดเหอะ ชักคึกอยากเล่นซะแล้วสิ"ผมพูดแล้วเร่งสปีดการกินเพราะเกิดอาการคึกอย่างที่ว่า อยากไปเล่นซะแล้ว
"เอาดิ จะเล่นไรอ่ะ"ซาสึเกะว่าแล้วเริ่มกินอย่างจริงจังแล้วก็เร็วขึ้นจนสักพักนั่นแหละเราสองคนถึงจะกินไอศครีมหมด
"อยากเล่นบ้านผีสิง"ผมว่า
"- -...."
"นะๆๆซาสึเกะนะ อยากเล่นอ่า"
"เดี๋ยวนายร้องไห้"
"ไม่ร้องๆ สัญญาๆ ฉันอยากเล่นอ่า... น้าๆ"ผมพูดแล้วทำตแป๋วใส่เขา เขาจะมองว่าไงก็เอาเหอะ แต่ผมอยากเล่นอ่า...
"แน่นะ"
"อื้อ"
"โอเค งั้นไปกัน"
หลังจากเล่นเสร็จ.......
"ฮึกๆ"
"นารูโตะ- -;;"
"ก็พยายามไม่ร้องอยู่นี่ไง"ผมพูดแล้วปาดน้ำตาออก แต่ก็ยังสะอื้นอยู่ดี บ้าจริงเชียวอุตส่าห์มั่นใจสัญญาว่าจะไม่ร้องแล้วนะ... แต่ก็ร้องจนได้ ก็ผีบ้า!! มันดันโผล่มาแบบประชิดเกาะติดตัวพอดี.... มันก็เลย... ก็เลย...
"โอ๋ๆๆ"และแล้วซาสึเกะก็(จำใจ)กอดปลอบผมเบาๆ ก่อนจะลามไปลูบหัว เออ...ช่างมันเหอะขอร้องก่อนละกัน
"ฮึกๆๆ"
"ไม่ต้องกลั้นไว้ก็ได้ร้องเลย"
"ไม่เอา.. อายเขา"เชื่อสิ....ผมยังมีเวลามาอาย.. แหม..ก็นะ
"งั้นไปนั่งที่ม้านั่งนั่นก่อนก็แล้วกัน"ซาสึเกะำพูดผมเองก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆก่อนจะเดินตามเขาไป
"ร้องออกมาก็ได้ฉันไม่ว่าหรอก"ซาสึเกะพูดแล้วกอดผมอีก... คิดอีกที..กอดกัน? มันร้อนนะเนี่ย... แต่ตอนนี้ผมคงไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นละมั้ง ก็คงได้แต่....
"ฮึกๆๆ แง้... น่ากลัวเป็นบ้าเลยอ่า"
"อืมๆ..เกะรู้"แปลกดีนะ.. เวลาหมอนั่นอ่อนโยนน่ะ... ชอบเรียกแทนตัวเองว่า'เกะ' ดูแปลกไปอีกแบบดีแหะ
"เพราะงั้นเลยไม่อยากให้เล่นไง คราวนี้จะเชื่อเกะได้ยัง"
"อื้อ เชื่อแล้ว"ผมพูดแล้วเช็ดน้ำตา
"อย่าเช็ดน้ำมูกที่เสื้อฉันนะ"
ผึง!!! (<<<<<<<<<<<< เสียงในจินตนาการ)
พอ! เส้นซึ้งขาดกระจุย เด็กห้าขวบหมดอารมณ์ซึ้ง! ไอ้บ้า! เล่นพูดซะหมดอารมณ์เลย!
"อ้าว? ไม่กอดแล้วหรอ"ซาสึเกะถามเมื่อเห็นว่าผมดันตัวเขาออก
"หมดอารมณ์ซึ้งพอดีน่ะ"ผมตอบหน้าตาย
"ก็จริงนี่นา แอบเช็ดไปบ้างหรือเปล่าเนี่ย"ซาสึเกะว่าแล้วสำรวจเสื้อผ้าตัวเอง
"ไอ้......"
"จะด่าหรอ? เอาดิๆ ฉันนึกคำรอนายแล้วนะ"
"ฉันอยากกลับบ้าน!!"ผมตะโกนใส่หูเขา
"หะ? อยากกลับบ้าน?"ซาสึเกะใช้นิ้วแยงหูก่อนจะทวนซ้ำ
"อื้อ จะกลับ เดี๋ยวนี้ ตอนนี้ด้วย"
"แล้วเรื่องเล่นล่ะ?"
"นายจะอยู่เล่นก็ตามใจสิ ฉันจะกลับเดี๋ยวจะโทรให้แม่มารับ"
"ไม่เอา จะกลับก็กลับด้วยกันดิ" แหม...เราสองคนตัวติดกันหรือไง?? ถึงได้....แกไปไหน ฉันไปด้วย ติดสอยห้อยส่งไปด้วยอย่างกะเนื้องอก= =^ บางครั้งยังมีคนเคยคิดเลยนะว่าผมกับซาสึเกะเป็นพี่น้องกันหรอ... แล้วแน่นอนที่ว่าคนที่โดนมองเป็นพี่นั้น....ไม่ใช่ผม กลับเป็นซาสึเกะ(ก็มันตัวสูงกว่าง่ะ= =)
"....ตามใจนายเหอะ"แค่นั้นละ... และแล้วสองคนก็โบกแท๊กซี่กลับบ้าน(ด้วยฝีมือการโบกของซาสึเกะอีกเช่นเคย= =)
ซาสึเกะให้แท๊กซี่ไปส่งผมที่บ้านก่อน ผมยืนมองแท๊กซี่วิ่งจากไป...ก่อนจะเดินเข้าบ้านด้วยอารมณ์ลั้ลล้าเล็กน้อย ตอนนี้บ้านก็เป็นของผมคนเดียวล่ะ! แม่ก็ยังคงเดินห้างอยู่อ่ะมั้งตอนนี้...
แต่จะให้นั่งๆนอนๆก็ไม่ไหวนะ เบื่อแย่เลย
อัง อัง อัง โตะ เตะ มา ดา อิ ซุ กิ โดราเอมอน อึง~
เสียงริงโทนเพลงโดราเอมอนนั่นของผมเองครับ= =;;
น่ารักใช่มั้ยล่ะ? เด็กห้าข่วบภูมิใจน้ำเสนอ ว่าแต่ใครโทรมาเนี่ย
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือ(รุ่นปาหัวหมาตาย อึดสุดๆ) ดูเบอร์ก่อน... เบอร์ใครเนี่ย? ไม่คุ้นเลย(ดูดิ เด็กห้าขวบมีมือถือแล้วอ่ะ อาิบิกว่าจะมีก็ป.หกนู่นแหน่ะ-3-)
"ฮัลโหล"ผมพูดครับ
(เอ่อ...ซาสึเกะนะ)
"หรอ มีไร?"
(เปล่า แค่โทรมาหาเฉยๆ..) ว่างมากงั้นดิ...
"หรอ งั้นวางละ" แค่อยากวาง....ผิดมากป่ะ??
(เดี๋ยวๆๆ...)ซาสึเกะว่าทำให้ผมยังไม่กดวางสาย
"พูดมาให้ไว ให้เวลาสามวิ ฉันปวดฉี่" ผมโกหก ผมรู้ ผิดศีลข้อสี่ มุสาวาทา...
(จะมาขอโทษเรื่องเค้ก...นะ) หมอนี่ยังไม่เลิกคิดมากอีกหรอเนี่ย?? ผมโกรธจนลืมไปแล้วนะ(ลืมแล้วเรอะ?) แค่ลืมนะ...ไม่ใช่หายโกรธ
"ฉันเลิกคิดไปแล้วล่ะ ไม่เป็นไร"ผมพูดให้หมอนั่นเลิกคิดมาก เรื่องขี้ปะติ๋วน่าเนอะ!
(งั้นก็แค่นี้นะ หวังว่ายังไม่ฉี่ราดนะ ตรู๊ดๆๆๆ)
"เฮ้ย! ไอ้!!!....."ไม่ทันครับ... ด่าไม่ทัน.. เฮ้ออออ... เด็กห้าขวบเซ็ง
"กลับมาแล้วจ้า~"เสียงของแม่ดังมาแต่ไกล
.
.
.
.
.
สุดท้ายวันนั้นผมก็ได้กินเค้ก....แต่ใครจะไปรู้ละว่าซาสึเกะเขาฝากมาน่ะ.. ไอ่เราก็ไม่ได้สนใจซะหน่อย มัวแต่กิน แต่ก็อร่อยดีนะ
อ่า....กี่โมงแล้วเนี่ย...
หิวจางเลย ป่านี้ซาสึเกะทำไรอยู่นะ???
ไหงถึงเข้าเรื่องหมอนั่นได้วะ??
อืมมมมม.....ลงไปกินข้าวดีกว่าอิๆๆ
_______________________________________________________________________________
The End!!!
อยากจะพูดว่า.....จบซะทีกรุเข่เกียจจะแย่แย้วเว้ยยยยยยยยยย!!!!!
มีหลายเรื่องที่ยังไม่ได้ไปอัพ อืมมมมมม... รอไปก่อนนะคะ ยังไม่มี 'รมณ์อ่า....
ใครที่อาบิยังไม่ได้ส่งตอน Nc ไปให้มาทวงได้นะคะ เพราะอาบิจำไม่ได้ว่าใครส่งให้แล้ว ใครยังไม่ได้ส่งน่ะค่ะ
งั้นตอนนี้ก็บายบีค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น