[ Fic Naruto ] Bet love 31 Day : เดิมพันรักนายซัก 31 วัน

ลำดับตอนที่ #16 : 13 Day : ความทรงจำดีๆ

  


_______________________________________________________________________________


22 july xxxx


..............

......

..




ตอนเย็นหลังเลิกเรียน


"นี่ซาสึเกะ~"ผมเรียกซาสึเกะที่เดินอยู่ข้างๆ

"หือ?"

"ฉันกลับไปที่บ้านตัวเองอ่ะ"

"ก็ไปสิไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย"

"หมายถึงไปนอนนะ"

"..."ซาสึเกะเงียบแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ เอ่อ...ผมพูดอะไรผิดหรอ???

"คืองี้ๆ คือพ่อฉันเขากลับไปที่บ้านแล้วง่ะ แล้วฉันก็อยากกลับไปนอนบ้านตัวเองมั่งอะไรมั้งอ่ะ คือๆ.."

"ฉัน...ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่"ซาสึเกะพูดแล้วหันหน้ากลับไป

"เย้! แต้งกิ้วนะซาสึเกะ!~"ผมพูดแล้วกอดคอเขาทันที

"งั้นฉันไปด้วยได้มั้ย??"ซาสึเกะถามก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น อ่า...เมื่อกี้เห็นน้า~ แอบหน้าแดงใช่มั้ย? ถึงจะแป๊บนึงก็เถอะ^^

"เอาสิ ตามสบายแล้วเจอกันที่บ้านฉันละกัน ฉันจะไปจัดห้องให้นายก่อนแล้วเจอกันนะซาสึเกะ"ผมพูดแล้วปลีกตัวออกมาก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านของตัวเอง




"ไงกลับมาแล้วหรอลูก^o^"

"พอ..พ่อ= =;;"

"อะไรกันทักกันอย่างนี้หรอ?"

"ครับ กลับมาแล้วครับ แล้วทำไม...พ่อถึงอยู่ในชุดนี้ล่ะ???=[  ]=!!"ผมพูดแล้วชี้ไปที่ชุดเมดที่พ่อแต่ง โอ้มายก๊อด!!! เข้าใจอ่ะนะว่าพ่อเป็นซุปเปอร์สตาร์แต่งอะไรก็ดูดี แต่ชุดเมดสีชมพูหวานแว๋วขนาดนี้.... ผมรับไม่ด้ายยยยย~~~~~~


"แหมมม~ ก็พ่ออุตส่าห์ทำมื้อเย็นเซอร์ไพส์โตะเลยนะ=A="

"แต่ก็ไม่เห็นต้องใส่ชุดเมดนี่เลยนี่! ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลยนะพ่อ!"

"โตะใจร้าย=3= ชิๆ ไปเปลี่ยนก็ได้"พ่อพูดแล้วเดินไปที่ชั้นสองเพื่อเปลี่ยนชุด ส่วนผมเองก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสองเช่นกันก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเอง โยนกระเป๋าไว้บนเตียงก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองแทน แล้วก็เดินออกมาจากห้องตัวเองไปยังอีกห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกันซึ่งมันก็คือห้องว่างที่ไว้รับแขกที่จะมาค้างด้วย ผมดูสภาพห้องที่มีฝุ่นนิดหน่อยก่อนจะเดินไปหยิบเครื่องดูดฝุ่นที่อยู่ข้างล่างมาดูดฝุ่นในห้อง จัดการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนแล้วก็ผ้าห่มผืนใหม่ให้เรียบร้อย



ติ๊งหน่อง~ ติ๊งหน่อง~


แล้วเสียงออดประตูก็ดังขึ้นทำให้ผมรีบวิ่งลงไปดู

หมอนี่มาไวไปป่ะวะ= =??



แอ๊ดดดด~


"มาไวจังแหะเข้ามาก่อนสิ"ผมพูดเมื่อเห็นคนที่กดออดประตูนั้นเป็นใคร ซาสึเกะเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะปิดประตู

"นายนั่งรอก่อนก็แล้วกันฉันจะไปล้างหน้าแป๊บนะ"ผมพูด ซาสึเกะก็พยักหน้าก่อนที่ผมจะเดินไปล้างหน้าล้างมือในห้องน้ำจนเสร็จแล้วก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่ไว้เช็ดหน้า

"นายทำอะไรอยู่น่ะ"ผมพูดเมื่อเห็นซาสึเกะกำลังดูอะไรอยู่

"อัลบั้มรูปน่ะ"เขาตอบ

"อ๋อ... รูปนายหรอ? น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย อย่างกับเด็กผู้หญิงเลย^^"ผมพูดแล้วชี้ไปที่รูปเด็กทารกผมสีดำที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของอิทาจิ

"เงียบน่ะ"

"อ๊ะๆๆ รูปนายตอนร้องไห้นี่ดูไม่จืดเลยแหะ"

"เงียบน่ะ! อย่างกับตัวเองดูดีนักนี่"ซาสึเกะว่า

"โด่ๆ อย่างน้อยตอนเด็กๆฉันก็ไม่ได้ขี้แยก็แล้วกัน"ผมเบ่ง

"ใครว่าล่ะ นารูโตะน่ะแค่ได้ยินเสียงดังๆเข้าหน่อยก็ร้องไห้ลั่นบ้านแล้ว"แล้วจู่ๆคนที่ก็ทำให้ผมหน้าแตกดังเพล้งก็โผล่มา...

"พ่อ!"

"หึ.. ยิ่งกว่าฉันอีกนะ"

"เงียบน่ะ!"ผมพูด อ้ากกกกกกกกกกก!!!!!! พ่อพาหน้าแตกเฉยเลยเฟร้ย!!! โผล่มาผิดจังหวะไปป่ะคร้าบคุณพ่อ~~~

"อัลบั้มรูปงั้นหรอ? อือ...จะว่าไปก็นานแล้วนะที่ไม่ได้ดูอัลบั้มรูปเลยน่ะ"พ่อผมพูดก่อนจะนั่งลงที่โซฟา

"ก็พ่อกับแม่ไม่ว่างนี่นา แล้วตอนนี้แม่ก็พานักมวยปล้ำในสังกัดไปปล้ำรอบทัวร์นาเม้นด้วยนี่นา"ผมพูด อ่า...พูดแล้วก็คิดถึงแม่จังเลยแหะ

"เอ้า! ไปกินข้าวกันเถอะ พ่อทำเผื่อส่วนของซาสึเกะไว้ให้แล้ว"

"เอ๋? แต่ผมยังไม่ได้บอกเล..."

"แค่เห็นลูกเขาไปทำความสะอาดอีกห้องพ่อก็รู้แล้วล่ะ^^"พ่อตอบ

"อ่า...ครับ"

"งั้นก็รีบไปกินกันเถอะเดี๋ยวข้าวเย็นจะเย็นซะก่อน^o^~"พ่อผมพูดก่อนจะเดินนำไปที่ห้องครัวแล้วพวกเราสองคนก็เดินตามปาย~- -

"เออใช่ ช่วงที่น้าไม่อยู่นารูโตะทำตัววุ่นว่ายบ้างหรือเปล่า?"พ่อผมพูดไปตักข้าวใส่ชามไป

"ก็..."ซาสึเกะพูดค้างแล้วมองมาทางผม อะไร= =? มองมาทางนี้ทำไมฟร่ะ?? 

"ว่าไง?"

"ก็...ไม่ครับ"ซาสึเกะตอบ

"จริงง่ะ? อย่างนารูโตะอ่ะนะไม่ทำตัววุ่นวาย?"พ่อผมถามซาสึเกะอีกครั้ง= = พ่อก็เชื่อๆเขาไปเหอะ อย่าถามให้มากความเลย= =^

"ครับ"ซาสึเกะตอบอีกครั้ง

"หรอ... งั้นก็ดี อ่ะทานให้อร่อยนะ"พ่อผมพูดก่อนจะวางชามข้าวให้เราทุกคน

"ทานละนะครับ~"เราสามคนพูดพร้อมกันก่อนจะลงมือสวาปามกินกันอย่าง....เอ่อ...



เค็มปิ๊ด!= =....

"อึก..."ผมรีบคว้าแก้วน้ำมาดื่มทันที

"เอ่อ...สงกะสัย...พ่อคงจะใส่โชยุเยอะไปหน่อย^^;;" ไม่หน่อยมั้งพ่อ!! รสชาติอย่างกับทำขวดโชยุหกใส่ไปหมดขวดงั้นแหละ!

"...."ซาสึเกะไม่พูดอะรก่อนจะหยิบน้ำมาดื่มเหมือนกัน...

"พ่อฮะ! พอทำโชยุหกใส่ใช่มั้ย???"

"ง่า...ก็ฝามันไม่แน่นนี่นามันก็เลย...หกไป...เกือบหมดขวดเลยอ่า.."พ่อผมพูดแล้วเอานิ้วชี้จิ้มกัน


โรคไตจะถามหามั้ยวะเนี่ย= =??


"แค่กๆ น้ามินาโตะยังพอเหลือวัตถุดิบอีกมั้ยครับ?"ซาสึเกะถาม เอ๊ะ! อย่าบอกนะว่า...

"อื้อ ก็มีนะ"

"งั้นเดี๋ยวผมทำให้ใหม่เอง= ="ซาสึเกะตอบก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบวัตถุดิบออกมาจากตู้เย็น

"นายจะทำอะไรอ่ะ"ผมถาม

"ยังไม่รู้"เขาตอบ

"อ้าววววว..."

"จะกินอะไรล่ะ?"

"ข้าวต้มแบบตอนนั้นก็ได้เอ้า"ผมตอบ

"โอเค..."ซาสึเกะพูดแล้วหันไปซอยต้นหอมอย่างชำนาญ

"อันที่จริงเราสลับหน้าที่กันนะรู้มั้ย?"ซาสึเกะพูดขึ้นมา...  เออ...รู้... แต่ฉันไม่ไก้บังคับนายซะหน่อย! นายทำของนายเองไม่ใช่หรอ???T^T(ชักสงสัยแล้วสิว่ามันเป็นเจ้านายกับคนรับใช้กันแน่หรอ?)

"อื้อ รู้T^T"

"นายอยู่ไปก็เกะกะออกไปรอที่ห้องรับแขกไปไป๊"ซาสึเกะว่าแล้วโบกมือไล่


เฮ้ย!

ตกลงนี้มันบ้านใครวะ??



ผมเดินออกมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะ...อยู่ไปก็คงไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้ เพราะผมทำข้าวต้มเป็นที่ไหนเล่า= =

ผมเดินมาที่โซฟาที่ห้องรับแขกก็เห็นอัลบั้มรูปวางอยู่

ผมนั่งลงที่โซฟาก่อนจะหยิบอัลบั้มรูปขึ้นมาดู อัลบั้มรูปปกสีไข่นวลดูจากสภาพแล้วก็เก่าพอดูเหมือนกัน ผมพิจารณาปกอัลบั้มรูปสักพักก่อนจะค่อยๆเปิดมันออก รูปแรกเป็นรูปซาสึเกะตอนเด็กๆหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักกำลังหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดของน้ามิโกโตะ ฮะๆๆ น่ารักจริงๆเลยแหะ ผิดกะตอนนี้ลิบลับ

รูปต่อไปเป็นรูปที่ซาสึเกะกำลังงอแงอยู่ในเปล หวาๆ..ดูไม่จืดจริงๆด้วยฮะๆๆ

อ๊ะ! ตอนซาสึเกะหัดเดินนี่ก็น่ารักแหะ ฮะๆ รู้สึกว่าตอนนี้ผมด้านหลังเริ่มจะตั้งขึ้นแล้วล่ะสิ




แล้วก็พลิกดูรูปไปเรื่อยๆจน...

นี่มัน...เรานี่หว่า...


แล้วทำไม...ถึงมีอยู่อัลบั้มนี่ด้วยล่ะ

ถ้ามันเป็นรูปผมกับซาสึเกะละก็ว่าไปอย่าง...แต่นี่มันเป็นรูปเดี่ยวอ่ะดิ ตอนนี้..มันตอนสามขวบนี่หว่า-.-

แล้วผมก็พลิกเปิดดูรูปหน้าถัดไป

อืมมม...รูปนี้เป็นตอนที่แม่พาเรามาเที่ยวบ้านซาสึเกะนี่นา จำได้เลยตอนนั้นเรากับซาสึเกะแย่งตุ๊กตาก็อตซิล่ากันนี่นา ไอ้ตัวเขียวๆอ่ะ



โอ๊ะ! อันนี้ก็รูปตอนวันเกิดซาสึเกะนี่นา ดูท่าทางหมอนั่นมีความสุขจังน้า อ๊ะ! วันนั้นเราก็ไปหรอวะ?

เออๆ ช่างมันเถอะ- -

แล้วนี้อะไรวะ?? ผมนึกแล้วมองไปที่รูปๆนึง มันมืดๆก็เลยดูไม่ค่อยออก แต่พอมองดีๆแล้วถึงเก็ต- -...

นั่นมันรูปตรูตอนหลับนี่หว่า!!!O[  ]O น้ำลายยืดด้วยอ่ะ เฮ้ยๆๆๆ เวงล่ะคับท่าน!


"สงสัยละสิว่ามีรูปนั้นได้ยังไง"ซาสึเกะพูด

"อ๊ะ! ซาสึเกะ"ผมรีบวางอัลบั้มรูปลงบนโซฟาทันที

"อยากรู้หรือเปล่า?"

"อื้อ.."

"ก็วันเกิดฉันตอนห้าขวบไง"

"เห?"

"หลังจากฉันเป่าเค้กนายก็หลับ"ซาสึเกะพูดต่อ

"อ๋อ!! จำได้ละ นายไม่เหลือเค้กให้ฉันเลย!"ผมพูดแล้วชี้หน้าเขา

"ใครว่าไม่เหลือเล่า หลังจากวันนั้นหนึ่งวันฉันก็ฝากเค้กส่วนที่เหลือใส่กล่องให้น้าคุชินะไปนายไม่รู้หรือไง"

"ห๊ะ? ฉันนึกว่าแม่ฉันซื้อมาปลอบใจฉันซะอีก"ผมพูด ก็มันน่าคิดอย่างนั้นนี่หว่าเพราะว่าวันนั้นแม่ผมไปเดินซื้อของในห้องแล้วกลับมาพร้อมกล่องเค้กนี่นา ไอ้เราก็ไม่ได้ถามอะไรมากความ(สนแต่กินอ่ะดิ- -..) ก็เลยไม่รู้

"นายนี่โง่จริงๆเลยให้ตายสิ- -^"ซาสึเกะพูดแล้วส่ายหัวเบาๆ

"มาว่าฉันทำไมเล่า!"

"ก็นายมันโง่จริงๆนี่นา"

"ชิ!"ผมสบถแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง

"นี่ รูปนี้รูปวันเด็กผู้ชาย"ซาสึเกะพูดแล้วเปิดอัลบั้มรูปแล้วชี้รูปๆหนึ่งให้ดู มันคือรูปที่ผมกับซาสึเกะแย่งธงปลาคร้าฟกัน ...อย่าสงสัยนะว่าทำไมในรูปผมถึงอยู่บ้านซาสึเกะอ่ะ= = ก็ช่วงนั้นพ่อกับแม่ผมไปทำงานนี่นา ตอนเด็กๆก็เลยตัวติดหนึบกับซาสึเกะ

"เออใช่ซาสึเกะพอฉันเห็นรูปพวกนี้ถึงเพิ่งนึกได้.."

" ? "

"พ่อนายเป็นปาปารัซซี่มาก่อนหรือไงวะ ถ่ายเก็บทุกช็อตเลย= ="

"...ไม่รู้ดิ"

"หะ= ="

"ไปกินได้แล้วตอนนี้น้ามินาโตะกำลังสวาปามใหญ่เลยถ้าช้านายอดแน่"ซาสึเกะพูดแล้วเดินกลับไปที่ห้องครัว

เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวๆ พ่ออย่าเพิ่งกินหมดน้า!!T^T


______________________________________________________________________________

The End!!

จบแว้ว~>< ช่วงนี้มาอัพให้ก่อน ก่อนที่จะไม่มีเวลา

ตอนนี้ก็บายบีค่ะ^^