ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : :: Oh oh...Chapter 9::
__________________________________________________________________________________
Oh oh...Chapter 9
ยามดึก
แชะ แชะ แชะ
เสียงกดชัตเตอร์นี่เป็นของผมเองครับ ผมมีงานอดิเรกที่ทำเป็นเงินได้คือการถ่ายรูปครับ จำกันได้มั้ยที่ผมบอกว่าผมเป็นนิสิตคณะศิลปกรรม^-^ ผมรับถ่ายรูปทั่วๆไป เช่นถ่ายรูปวิว บรรยากาศชีวิตในเมือง บลาๆๆ เท่าที่ผมจะติสแตกหรือเท่าที่ลูกค้าต้องการ
ซึ่งตอนนี้ผมกำลังถ่ายรูปพระอาทิตย์ยามเย็นอยู่ที่หน้าต่างห้องพักครับ
รายได้จากการถ่ายรูปนี่ก็ไม่ใช่น้อยนะ แต่ผมก็ยังคงทำงานอยู่ร้านของป้าซึนาเดะเช่นเดิม วันนี้ก็ว่าจะไม่ไปที่โคตรบ้านอุจิฮะสักวัน ไปร้านป้าไวขึ้น ลุงจิไรยะ...ตอนนี้สลบหมืดเพราะเพิ่งกินยาไป
คนอะไรวะไม่ค่อยได้ออกไปสัมผัสอากาศแปลกๆข้างนอกแล้วยังป่วยได้อีก? เอ้อ...
แต่ก็เอาเถอะ ทำข้าวต้มทิ้งไว้พร้อมกับยาลดไข้แล้วก็ยาแก้แพ้
‘ข้าวต้มเย็นเมื่อไหร่ก็อย่าลืมไปต้มก่อนกินละลุง’
แล้วก็แปะโน๊ตทิ้งไว้ที่หน้าผากลงเขากันลืม อิอิ^-^
เที่ยงคืน..สิบห้านาที~
แหม มาเป็นเพลงเชียว
ผมแค่อยากให้มันเข้ากับบรรยากาศน่ะครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านบะจังของป้าซึนาเดะซึ่งตอนนี้คุณเธอชิ่งหนีเที่ยวไปไหนอีกแล้วก็ไม่รู้ ทิ้งให้ผมคอยดูแลร้าน...ร้านนี้มันเป็นร้านเหล้าจริงๆด้วยละครับ แต่ก็มีการแบ่งโซนเป็นร้านอาหารส่วนหนึ่งด้วย แล้วก็สองสามปีที่ผ่านมาโซนร้านเหล้าดันมีฟลอร์สำหรับขาดิ้นขาแดนซ์ด้วย
รู้สึกเหมือนป้าเขาจะทำร้านนี้ให้เป็นหลายอย่างซะเหลือเกิน
อ่อ..ผมลืมบอกไป ผมโดนเลื่อนขั้นมาเป็นคนดูแลร้าน(ชั่วคราวยามป้าแกไม่อยู่)แล้วนะครับ
หน้าที่ก็แค่ดูแลความเรียบร้อยในร้านเหมือนกับผู้จัดการร้านนั่นแหละครับ
“น้องๆทางนี้หน่อยดิ”เสียงหนึ่งเรียก แต่ด้วยเนื่องจากไม่มีเด็กเสริฟคนไหนว่างผมเลยจำต้องไปบริการลูกค้าด้วยตนเอง
“ครับ คุณลูกค้า?”
“นั่งดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” ม้อตูเรอะ- -
“คงจะไม่ได้หรอกครับ ร้านเราไม่มีบริการเด็กนั่งดริ๊ง”ผมตอบอย่างสุภาพพร้อมกับยิ้มให้คุณลูกค้าที่ตอนนี้คงจะเมาได้ที่เลยล่ะ
“ฉันมีทิปให้ด้วยนะ ไม่ได้ให้นั่งดื่มอย่างเดียว”
“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องแล้วแต่ความสมัครใจของเด็กเสริฟแล้วละครับ แต่บังเอิญผมไม่สมัครใจ เพราะงั้นขอโทษด้วยนะครับ”ผมโค้งให้คุณลูกค้าคนนั้นนิดๆก่อนจะหันตัวเดินกลับไปยังประจำจุดเดิม แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาคว้าแขนแล้วกระชาก
ทำให้ผมหงายหลังลงไปนั่งตักคุณลูกค้าคนนั้น มือของเขาสอดมาคล้องเอวผมไว้กันผมลุกก่อนจะซบหน้าลงตรงคอของผม
แย้ก!!~ ขนลุก! ขนลุก!! ใครก็ได้!...Help Me Please!!~
“ผมว่าคุณรีบปล่อยเขาจะดีกว่านะ”น้ำเสียงคุ้นเคยทำให้ผมรีบหันไปมอง
“..กะ กาอาระ!!”ผมเอ่ยชื่อเขาออกมา กาอาระดึงแขนของคุณลูกค้านั้นออกไปก่อนจะฉุดตัวผมให้ลุกขึ้นไปยืนหลบอยู่ข้างหลังแล้ว
“ก็บอกไปแล้วไงว่าร้านนี้ไม่มีนโยบายเด็กนั่งดริ๊ง หรือไม่ก็ตามความสมัครใจของเด็กเสริฟ ...คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือยังไง”ได้ทีกาอาระด่ายับ
อ้อ!..ผมลืมแนะนำไปเลย นี่กาอาระครับ เป็นเพื่อนร่วมชั้นคณะสาขาวิชาของผม เรารู้จักกันตอนรับน้องน่ะครับ เขาเป็นคนที่ค่อนข้างนิ่งๆ พูดน้อยแต่ต่อยหนัก ...ไม่ได้หมายถึงไม่พูดพร่ำฮัมเพลงก็ซัดเปรี้ยงนะครับไม่ใช่ หมายถึงเขาเป็นคนพูดน้อย แต่ถ้าพูดแล้วทีหนึ่ง...คนฟังอาจตายได้ครับ
เพราะมันมีระดับความแรงอยู่ที่ 4 พันนิวตัน เปอร์เซ็นทำลายล้าง(จิตใจคนฟัง)อยู่ที่ 100 %
แล้วยิ่งเวลาด่านี่ไม่ต้องพูดถึงคนฟังเลยครับ ...น่ากลัวยิ่งกว่าบทสวดไล่ผีซะอีก
“ไปเถอะนารูโตะ”เขาหันมาพูดกับผมก่อนจะดันร่างผมให้เดินออกจากจุดเกิดเหตุ
“เมื่อไหร่นายจะเลิกทำงานนี้สักทีนะนารูโตะ”กาอาระเปรยออกมาในเชิงบ่น เขารู้เรื่องงานพิเศษผมหมดครับ ตั้งแต่ถ่ายรูป พี่เลี้ยงเด็กยันมาพนักงานต๊อกต๋อย ผมก็ได้แต่ยิ้มบางๆให้เขาครับ
“ถ้าไม่ทำ...แล้วจะเอาอะไรกิน”ระดับผมเลี้ยงตัวเองได้สบายอยู่แล้ว แต่กับลุงน่ะผมไม่แน่ใจครับ รายนั้นเอาแน่เอานอนกับชีวิตไม่ได้
“แต่งานถ่ายภาพมันก็ทำเงินได้เยอะนี่”
“แต่นานๆงานจะมาทีนะ ระหว่างที่งานไม่มาฉันไม่อดตายก่อนหรอหือ?”
“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น ที่ฉันหมายถึงคือทำไมนายไม่ทำงานอื่นที่ไม่ใช่งานตอนกลางคืนในร้านแบบนี้ มันเสี่ยงนะรู้มั้ย”
“รู้ แต่สนิทกับเจ้าของร้านเขา ทำงานด้วยแล้วสบายใจดี ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆนา งานที่เราถูกโฉลกกับคนจ้างน่ะ”
“ก็รู้แต่ว่า...”
“ดอนท์ วอร์รี่น่ากาอาระ เครียดมากเดี๋ยวหน้าแก่ มาถึงนี่ทั้งทีก็คิดซะว่าเที่ยว ซักกริ๊บม้า?”
“โอเค ไม่ต้องเลี้ยงละ มีตังค์จ่าย”
“อ่ะจ้า พ่อคุณคนมีตังค์ ฮะๆๆ”
เราดื่มด้วยกันแก้วสองแก้วก่อนผมจะปลีกตัวขอไปดูความเรียบร้อยบริเวณร้านทั้งในและนอก ภายในดูปกติไม่มีลูกค้าองค์ลงอาละวาดและตีกัน แต่ก็ดีแล้ว ต่อไปก็ด้านนอก...
ผู้คนค่อนข้างพลุ่กพล่านเนื่องจากบล็อกสองบล็อกถัดไปมีร้านคาราโอเกะ ปาจิงโกะ บลาๆ สารพัดสถานที่ท่องเที่ยงสำหรับนักเที่ยวกลางคืน
และในขณะที่กำลังจะเดินกลับเข้าร้านก็มีมือปริศนาดึงผมให้เข้าซอกระหว่างตึกของร้านป้าซึนาเดะและตึกข้างๆ มือข้างที่ว่านั่นเหวี่ยงผมลงไปที่พื้น
แม่ม..เจ็บเป็นบ้าเลย เรามีเรื่องทะเลาะวิวาทอาละวาดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่วะ ทำไมแค่ร่วงไปกระแทกกับพื้นถึงได้รู้สึกเจ็บจัง ผมเงยหน้ามองคู่กรณีก่อนจะทราบว่าเขาคือลูกค้าคนเดิมที่พยายามให้ผมนั่งดื่มด้วยนั่นเอง
เอ่อ...เด็กเสริฟทอนตังค์ไม่ครบหรอครับ?
ถึงได้มาทวงกะคนดูแลร้านตัวต่อตัวเชียว- -^
“เอ่อ คุณลูกค้าครับ”
“น้องไม่เข้าใจหรอ ว่าพี่สนใจน้องอยู่นะ!” ไม่เข้าใจครับ ก็คุณลูกค้าไม่ได้ส่งดอกไม้ มอบช๊อกโกแลตให้ผมทุกวันนี่ครับ ผมจะไปรู้ได้ไงว่าคุณสนใจ ...มันใช่เวลามาปะติดปะต่อเรื่องติงต๊องในหัวมั้ยเนี่ยไอ่โตะ!
“คุณลูกค้าปล่อยผมเถอะ!”ผมพยายามสะบัดมือที่กำอยู่รอบข้อมือผมให้หลุดออกไป แต่มันไม่เป็นผลเลย มือนั้นกำแน่นมากซะจนผมรู้สึกเหมือนเลือดจะไม่เดิน เขาผลักผมล้มลงไปนอน ผมยกขายันผู้ชายคนนั้นที่กำลังจะคร่อมร่างผมให้ออกไปก่อนจะลุกขึ้นวิ่ง แล้วความเจ็บมันก็แล่นไปทั่วหัวเมื่อเขาจิกผมรั้งผมไว้
“โอ๊ย..โอ๊ย...”
“อย่าเล่นตัวไปเลยน่า ฉันจ่ายเธออย่างงามแน่นอน”นั่นไม่ใช่ปัญหาว้อย!!
ปัญหาคือ...กู! ไม่อยาก! โดน! ตัวผู้อย่างเมิงกด!!!
ก็อย่างว่าครับ ได้แต่ร้องโวยวายในใจ เอ้า ดึงเข้าไป..เอาให้หนังหัวกุหลุดติดมือไปเลยสิวะ!
“เฮ้ย แกน่ะ ปล่อยเขาซะ”เสียงหนึ่งที่เปรียบเหมือนเสียงสวรรค์ดังขึ้น และมันจะไม่ทำให้คิ้วผมขมวดเลยหากเจ้าของเสียงนั่นคือกาอาระ แต่โทษทีเหอะ...บังเอิญมันเป็นเสียงของ..
“ซาสึเกะ!”
“แกเป็นใครวะไอ่หน้าละอ่อน”
“เจ้าของคนที่แกกำลังจะขืนใจ”ซาสึเกะยืนกอดอกมองด้วยสีหน้านิ่ง เสียงของเขาที่พูดออกมามันเรียบนิ่งมาก จนเดาไม่ได้ว่าตอนนี้เขากำลังคิด หรือรู้สึกอย่างไร
แต่ผมว่า...
ผมได้กลิ่นไอกรุ่นของความโกรธจางๆแผ่ออกมาจากตัวเขาแหะ- -^
“ปล่อยเขาซะ ถ้ายังไม่อยากมีเรื่อง”ซาสึเกะเดินใกล้เขามาทำให้ชายคนนั้นเดินถอยหลังโดยที่มือเขายังไม่ปล่อยจากผมของผม โอย..กลัวเขาก็ปล่อยเซ่!!~ แสบหนังหัวไปหมดแล้ว!!
“สรุปจะไม่ปล่อยสินะ”ซาสึเกะรุดเข้ามาประชิดตัวผมก่อนจะง้างหมัดสุดแขนแล้วบรรจงประทับมันลงบนใบหน้าของชายคนนั้น ทำให้มือของเขาที่กุมผมของผมอยู่หลุดออกแล้วลงไปนอนกองสลบหมืดที่พื้น
นี่สิ.. พูดน้อย ‘ต่อยหนัก’ ของจริง
“ยังอยู่ครบใช่มั้ย”
“เออ ว่าแต่..มาได้ไงเนี่ย นี่มันตีหนึ่งกว่าแล้วนะ ที่บ้านไม่ว่าหรือไงเนี่ยห้ะ!”
“แล้วทีนายล่ะ มาทำอะไรที่นี่ตอนดึกๆ”
“ช่างฉันเถอะน่า ฉัน 20 แล้วนะ บรรลุแล้ว แดกเหล้าได้...จบป่ะ?”
“ไม่จบ ทำไมวันนี้ถึงไม่ไปที่บ้านฉัน”
“ห่างกันบ้างมันไม่ตายหรอกน่า”
“ตาย”
ไอ่เด็กนี่... ไอ้กรณีนี้เขาเรียกงี้ป่ะ อ่า..อะไรวะ ติดพี่เลี้ยงน่ะ ใช่ๆ ติดนี่แหละ
“เฮ้อ นายมีชีวิตของนาย ฉันก็มีชีวิตของฉัน บางทีมันก็มาบรรจบกันบ้างแยกกันบ้างนั่นแหละ กลับบ้านไปซะ”ผมพูดก่อนจะหันหลังเดินกลับเพื่อที่จะเข้าไปในร้านต่อ
“ฉันไม่กลับ” ...โว้ย!! ดื้อด้านชิบหายเลย!!
“งั้นก็นั่งอยู่ข้างนอกนี่แหละ!! เจ้าเด็กไม่รู้ฟังเอ๊ย!”ผมพูดก่อนจะเดินเข้ามาทิ้งเขาไว้ข้างนอก เขาอาจจะตามเข้ามาหรืออยู่ข้างนอก หรือจะกลับไปมันก็เป็นเรื่องของเขาที่ผมไม่ใส่ใจ เจ้าเด็กนั่นดื้อเอง
แถมออกจากบ้านมาตอนกลางคืนคนเดียวแบบนั้นที่บ้านไม่เป็นห่วงบ้างหรือยังไงนะ
ไอ่เจ้าเด็กบ้าคนนี้ไม่ได้เข้าใจหัวอกความรู้สึกของผู้ใหญ่เขาซะบ้างเลย!
“เฮ้! นารูโตะ มีปัญหาอะไรข้างนอกหรือเปล่า? เห็นออกไปซะนานเชียว”กาอาระเดินเข้ามาทัก ผมหันกลับมามองเขาก่อนจะส่งยิ้มให้
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”
เวลาตี 3
ผมกับพนักงานอีกสองสามคนช่วยกันเก็บเก้าอี้โต๊ะเพราะถึงเวลาที่ร้านใกล้จะปิดแล้ว
“เอาล่ะ วันนี้ลำบากหน่อยนะ”ผมเอ่ย
“ครับ ว่าแต่พี่นารูโตะครับ”โคทากิรุ่นน้องเด็กเสริฟคนหนึ่งเรียกผมที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่
“ว่า...”
“ผมเห็นเด็กผู้ชายคนนึงเขานั่งรออยู่หน้าร้านน่ะครับ ดูท่าน่าจะเป็นคนมีเงินด้วยนะครับ แต่เขาไม่เข้ามาซะที นี่ร้านก็จะปิดแล้ว...เขายังนั่งอยู่ตรงนั้นอยู่เลย” อะไรนะ...
เด็กผู้ชาย? ...ซาสึเกะงั้นหรอ??
“โคทากิ จิสึรุ ฝากที่เหลือด้วยนะพี่กลับล่ะ”ผมพูดก่อนจะไปเปลี่ยนชุดกลับด้วยความเร็วแสง เก็บของของตัวเองลงกระเป๋าให้หมดแล้วออกจากร้านทันที แล้วก็พบ...อย่างที่โคทากิบอก
เขานั่งอยู่หน้าร้าน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเมื่อผมยืนอยู่ตรงหน้าเขา
อยากเข้าไปหาแต่ไม่เข้า...การกระทำที่ตรงข้ามกับคำพูด..
โว้ย! ถ้าบางครั้งผมไม่เข้าใจมันบ้างก็ดีสิ!!
“นั่งอยู่นี่ตลอดเลยงั้นหรอ”พยักหน้าเบาๆ เฮ้อ...
“ลุกขึ้นแล้วตามฉันมา”
“จะไปไหน”
“เฮ้อ...ระหว่างบ้านฉันกับข้างถนน เลือกเอาว่าจะนอนที่ไหน”
__________________________________________________________________________________
The End!!
มองซ้าย มองขวา สวัสดีค่ะ^^//เสียงเบา
อ่อ..ไม่มีอะไรค่ะ แค่แอบมาอัพหลังจากปั่นการบ้านเสร็จแล้วก็แค่นั้นค่ะ
เรื่องนี้ไม่ได้อัพมานานเลยว่า มาอัพซะมั่งดีกว่า(แม้ตอนนี้มันจะทันตอนในเวิร์ดแล้วก็ตาม- -)
ตอบเม้นกันนิดนึง
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : TCutsU< My.iD > [ IP : 101.51.83.109 ] |
||
 |
 |
หึ!..//ส่ายหน้า ไม่อ่ะๆ ท้วงกันให้ตายอาบิก็ไม่มีทางกลับสมการให้แน่นอน อิอิ
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
|
Name : เนตรสีเพลิง< My.iD >  [ IP : 180.183.241.74 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
ถ้าเกะไม่แซงโตะ...มีหวังงานนี้รีดเดอร์ต้องยุให้โตะกดเกะแน่ๆ อย่าลืมๆ เรื่องนี้เกะเมะนะเออ~
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Fate [ IP : 171.6.101.199 ] |
||
|
|
|
|
ใจจริง โตะอยากเลิก แต่เลิกไม่ได้ค่ะ..ไม่รู้ทำไม//ฮา
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : เดร [ IP : 49.231.119.88 ] |
||
|
|
|
|
น่ารักมั้ยไม่รู้ รู้แค่ว่าเกะมันหวง...มาก
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : noname [ IP : 49.49.90.122 ] |
||
|
|
|
|
นั่นสิ อาจจะเร็วๆนี้ก็ได้นะ(โกหกน่ะ- -)
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
|
Name : Hitotsuni Aki< My.iD > [ IP : 110.169.151.30 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
ค่ะ อาบิขอแนะนำให้เกะรับประทานโตะ สามครั้งหลังอาหารเป็นยาบำรุงหัวใจค่ะ^^
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Buka< My.iD > [ IP : 124.120.185.250 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
แม้จะทำตัวงี่เง่าแต่เกะเชื่อโตะทุกอย่างค่ะ เว้นแต่มันจะอยากขัดหรือดื้อด้วย
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Fate [ IP : 171.6.111.234 ] |
||
|
|
|
|
มาแล้วค่า มาแล้วค่า
ยาวไปละตอบเม้น 555+
ไม่แน่ใจอาทิตย์นี้อาจจะงดเรื่องไอเลิฟยู//หลบทีนรีดเดอร์ & แม่ยกนัทสึกะ
อ่า...ไม่แน่ใจไง อาจจะมาอัพก็ได้ ต้องดูก่อน เพราะตอนนี้การบ้าน โปรเจกงานกำลังสุมหัว บวกกะ ซีเรียสเรื่องบลาๆ
เอาเป็นว่ารอดูกันก็แล้วกันนะเออ^^
ส่วนตอนนี้...บายบีค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น