[ Fic Naruto ] โอ๊ะโอ!! รักนายได้มั้ยนายพี่เลี้ยง

ลำดับตอนที่ #9 : :: Oh oh...Chapter 8::

_______________________________________________________________________________________

Oh oh...Chapter 8

คำนินทา

 

          5 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก


          ผมกำลังยืนพิงกำแพงเป็นจุดสนใจของบรรดาสาวๆในโรงเรียนชั้นแนวหน้าของประเทศอย่างโคโนฮะ รอยัล ไฮสคูล ซึ่ง...ตอนนี้ผมสามารถเรียกมันได้เต็มปากเต็มคำว่า มันกลายเป็นโรงเรียนเก่าไปแล้ว เพราะตอนนี้ผมเป็นนิสิตแล้วครับ ผมเป็นนิสิตปี 2 คณะศิลปกรรมของมหาวิทยาลัยหนึ่งครับ

          ส่วนเหตุผลที่ตอนนี้ผมมายืนอยู่ตรงนี้ก็...


          “กรี๊ด!!~ ดูสิๆ เขามาแล้ว ซาสึเกะคุง!!~” นั่นไงมาละ มีเสียงกรี๊ดมาก่อนเป็นอินโทรซะด้วย

          “วันนี้เขาดูดีจังอ่ะแก”

          “ฉันได้ข่าวว่าเขาสอบคัดเลือกเป็นตัวแทนนักเคนโด้ของโรงเรียนได้ด้วยล่ะ” หืม? เจ้าเด็กแสบของผมเก่งขนาดนั้นเชียวหรอเนี่ย? น่าภูมิใจแหะ...ภูมิใจตัวเองน่ะนะ^-^

          “กรี๊ด!! ซาสึเกะคุงเป็นแฟนกับฉันเถอะ” โอ้ว..เล่นขอกันง่ายๆเลยหรอแม่คุณ

          “เนื้อหอมต่างจากเมื่อก่อนลิบลับเลยนะเจ้าเด็กแสบ”

          “นายมาช้านะเจ้ากุ้งหัวเหลือง”

          “โอ้ะๆๆ ใครกันแน่ที่มาช้า ฉันมายืนรอนายก่อนที่สาวๆเขาจะส่งเสียงกรี๊ดวี๊ดว้ายกระตู้วู้อีกล่ะ นายนั่นแหละที่ช้าเจ้าเด็กเปรต”สรรพนามแทนตัวจากเด็กแสบถูกเปลี่ยนเป็นเด็กเปรต เพราะอะไรน่ะหรอ?

          เพราะเจ้าเด็กนี่พอโตมาก็สูงพรวดพราดแซงหน้าผมไปเรียบร้อย ผมว่าร้อยเจ็ดสิบของผมนี่สูงแล้วนะ เจ้าเด็กนี่ปริมๆร้อยเจ็ดสี่เจ็ดห้าซะงั้น ฮึ่ม...ผู้ชายสูงได้จนถึงอายุ 25 อืม...ผมก็ปาเข้าไป 20 แล้ว เหลือเวลาอีกห้าปีเก็บความสูง...แต่เจ้าเด็กนี่เหลือเวลาอีกสิบปีเลยนะ!


          “งั้นจะยืนรออะไรล่ะ ไปสิ”

          “คร้าบๆคุณชาย”ผมพูดก่อนจะเดินนำไปยังรถที่จอดอยู่หน้าประตูโรงเรียน คุณสารถีหน้าโหดคนเดิมยังคงทำหน้าที่ได้ดีเหมือนๆเก่าคือการทำหน้าโหดขู่ผมอยู่ได้ หรือผมอาจจะคิดไปเอง บางทีคุณสารถีเขาอาจจะมีอยู่สีหน้าเดียวก็ได้เนอะ ฮะๆๆ



          ตลอดห้าปีที่ผ่านมายังคงทำหน้าที่เดิมเหมือนเดิม คือยังคงเป็นพี่เลี้ยงให้เจ้าเด็กแสบ ส่วนมากจะเป็นการดูอาหารการกินและชีวิตการเป็นอยู่มากกว่า อาจจะเว้นระยะห่างบ้างหากเขาหรือผมต้องการความเป็นส่วนตัว แต่...รู้สึกว่ายิ่งโตซาสึเกะก็ยิ่งจะปัญหามากอย่างเช่น...อาหารเย็นทุกวันผมจะต้องเป็นคนทำ และจะไม่ยอมกินข้าวพร้อมกับครอบครัว ให้เอาไปเสริฟที่ห้องสมุดเพราะเขาจะคลุกอยู่ที่นั่น ทำการบ้านบ้าง อ่านหนังสือบ้าง ชวนผมคุยบ้าง

          อ่า...เขาเอาพี่เลี้ยงมาให้แก้ปัญหานะ ไม่ใช่เพิ่มปัญหา

          โอย...นิสิตปวดหัวครับ


          “นี่ซาสึเกะนายต้องหัดลงไปทานข้าวกับครอบครัวบ้างนา”ผมพูดในขณะที่กำลังนั่งทานยากิโซบะด้วยกันในห้องสมุดโดยทิ้งพ่อแม่พี่ชายของเขาไว้ข้างล่าง

          “นั่งเงียบๆแล้วกินไปเหอะ”เขายังคงกินต่อไปไม่ได้สนใจคำของผม ทำให้ผมตบโต๊ะดังปังก่อนจะลุกขึ้น

          “มานี่ด้วยกันเลย”ผมคว้าข้อมือของเขาก่อนจะดึงให้เดินลงไปข้างล่างด้วยกันก่อนจะตรงไปยังห้องทานอาหารชั้นล่างที่พ่อแม่และพี่อิทาจิของเขานั่งกินข้าวด้วยกัน

          “อ๊ะ! คุณนารูโตะ คุณซาสึเกะ”คุณซากุระตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นซาสึเกะและผมเดินตรงมายังห้องอาหาร

          “วันนี้ผมกับซาสึเกะจะทานข้าวด้วย รบกวนคุณซากุระช่วยจัดจานเพิ่มให้หน่อยนะครับ”ผมพูดก่อนจะส่งยิ้มให้เธอ

          “ทราบแล้วค่ะ เชิญไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนะคะ”

          “วันนี้คิดยังไง ลงมากินข้าวข้างล่างหือซาสึเกะ?”พี่อิทาจิเอ่ยถามอย่างรู้ทันก่อนจะแอบลอบยิ้มนิดๆ เขาคงรู้ละว่าผมบังคับซาสึเกะลงมา ถึงจะบังคับด้วยคำพูดไม่ได้แต่ถ้าผมจับเขาลงมาแบบนี้เขาก็ไม่มีทางปฏิเสธผม

          “เงียบน่ะ ใช่ว่าอยากจะมาหรอก”

          “ซาสึเกะคุง อย่าพูดกับพี่เขาแบบนี้สิคะ”คุณมิโกโตะแม่ของพี่อิทาจิและซาสึเกะเอ่ยตักเตือน ผมเห็นหน้าเธอเป็นพักๆ ก็อย่างว่าบ้านนี้พ่อแม่เขาธุรกิจรัดตัวจนลูกชายคนเล็กมีปัญหา แต่ผมไม่โทษใครหรอกครับ ของแบบนี้มันขึ้นอยู่กับตัวเด็กเองด้วย

          “ผมไม่อยากลงมากินข้าวด้วยซะหน่อยเหอะ!”


          ป้าบ!


          “เจ็บนะ!!”ซาสึเกะลูบไหล่ตัวเองเบาๆหลังจากที่ผมจัดการฟาดเพียะลงไปที่ไหล่ของเขาชนิดที่ว่าไม่ถนอมมัน

          “กับผู้ใหญ่พูดจาให้มันเพราะๆหน่อย”

          “หึ!”ซาสึเกะพ่นลมหายใจออกมาแรงแล้วเสมองไปทางอื่น

          “เฮ้อ...ผมชักจะจนปัญญาแล้วสิ”ผมเริ่มบ่นบ้าง

          “ฮะๆๆ แปลกใจจริงๆที่ฉันได้ยินคำนี้จากปากเธอนะนารูโตะ”พี่อิทาจิเอ่ยแซวก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ


          แหม...ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มจะหมดมุกน่ะสิ ซาสึเกะเองก็โตแล้ว น่าจะเลิกมีพี่เลี้ยงได้แล้ว

          ฮู่..อยากเลิกนะ แต่เลิกยากเนอะ ...เหมือนติดบุหรี่เลยอ่ะ ฮะๆๆ



          มื้อค่ำที่สมาชิกภายในครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตามันควรจะเป็นบรรยากาศที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยไอรักนะ แต่กลับมีเด็กนายนายหนึ่งที่ทำให้บรรยากาศมันมาคุอย่ากับทอร์นาโดจะเข้าญี่ปุ่นแล้วต่อด้วยเฮอร์ริเคนยังไงยังงั้น ผมพยายามชวนซาสึเกะคุยเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ และมันได้ผล...

          เขาคุยกับผมแค่คนเดียว ส่วนที่เหลือคนในครอบครัวของเขา...

          ไม่มีตอบแม้กระทั่ง อือ อืม อื้อ เออ

          ผมจะทำลูกชายบ้านเขาเสียคนมั้ยเนี่ย?


          “ซาสึเกะนายต้องคุยกับครอบครัวนายบ้างนา”ผมกระซิบเบาๆซาสึเกะที่ทำเพียงกลอกตามองมา

          “อาหารอร่อยดีนะครับ...แม่”

          “จะ..จ้ะ! วันนี้แม่ให้ซากุระเขาทำอย่างสุดฝีมือเลยนะ ซาสึเกะต้องลองทานปลาซาบะย่างนะลูก มันอร่อยมากๆเลยล่ะ”คุณมิโกโตะว่าก่อนจะชี้ไปที่จานปลาซาบะย่าง

          “คีบมากินซะ แล้วชมด้วย”เมื่อผมพูดจบเขาก็คีบเนื้อซาบะเข้าปลาก่อนจะเคี้ยวช้าๆ

          “จริงด้วยครับ”


          ให้ตายสิ ถ้านี่เป็นละครเรื่องหนึ่งแล้วมีเจ้าเด็กบ้านี่เป็นพระเอก...ผมคงว่ามันเป็นพระเอกที่ห่วยแตกที่สุดเลย! ตีบทลูกชายให้มันแตกหน่อยสิ!!


          “ผมอิ่มแล้ว”ซาสึเกะว่าแล้ววางชามข้าวในมือลงก่อนจะฉุดมือผม ทั้งๆที่ซาบะมันยังไม่ทันเข้าปากผมเลยY^Y เค้าก็อยากลองนะเออ~

          “ฉันยังไม่อิ่มเลย”

          “ลุก”

          “งั้นนายก็ไปรอฉันที่ห้องสมุดเหมือนเดิมสิ”ซาสึเกะชักสีหน้าน้อยๆก่อนจะปล่อยมือผมแล้วเดินจากไป

          “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปละเนี่ย”คุณมิโกโตะกล่าวออกมาก่อนจะยกมือขึ้นทาบอกเบาๆราวกับจะอกแตกเมื่อเห็นพฤติกรรมลูกชาย...อยากบอกว่าที่เห็นนั้นมันแค่เศษเสี้ยวหนึ่งครับ

          “ผมขอโทษครับ ที่ผมสอนเขาไม่ดี”ผมเอ่ยขอโทษทำให้คุณมิโกโตะยกมือขึ้นโบกปัดๆ

          “ไม่ใช่ความผิดเธอหรอก มันก็คงจะเป็นความผิดของฉันและสามีด้วย เพราะเราไม่เคยมีเวลาให้ซาสึเกะเลย”

          “ผมว่าซาสึเกะเขาต้องเข้าใจครับ” ไม่หรอก...เด็กนั่นไม่เคยเข้าใจเลยต่างหาก

          “ขอบคุณนะ เธอช่วยไปดูซาสึเกะทีเถอะ”

          “ครับ”ผมรับคำก่อนจะเดินออกมาจากห้องทานอาหารแล้วก้าวจ้ำเดินขึ้นไปยังห้องสมุด มือบิดลูกบิดประตู


          แกรก แกรก


          ล็อคประตูหรอวะไอ้เด็กเวรนี่!


          ก๊อก ก๊อก ก๊อก


          “เฮ้ ซาสึเกะ ถ้านายล็อคแบบนี้แล้วฉันจะเข้าไปยังไงล่ะ”ผมเอาหูแนบประตูฟังความเคลื่อนไหว เสียงเดิน เงียบแล้วก็...


          แกร๊ก


          ปลดประตู!

          เมื่อเขาปลดกลอนผมก็เดินเข้าไปข้างใน ซาสึเกะเดินกลับไปนั่งกินยากิโซบะที่ถูกปล่อยไว้ในห้องนี้จนมันเย็นชืด ไปหมดแล้วแต่เขาก็ยังคงนั่งกินมัน

          “ซาสึเกะมันเย็นแล้ว ไม่อร่อยหรอก”ผมรั้งมือของเขาที่กำลังจะเอาเส้นยากิโซบะนั่นเข้าปาก

          “ถ้ายังหิวฉันจะลงไปเอานมมาให้”ผมเอ่ยครั้งซาสึเกะวางช้อนลงก่อนจะตอบ

          “อื้อ”



          ผมเดินลงมายังชั้นล่างเพื่อไปที่ห้องครัวเอานมในตู้เย็นให้เจ้าเด็กแสบที่เอาแต่เรื่องมากแถมยังมากไปด้วยเรื่อง จนบางครั้งผมก็เซ็งมัน แต่ก็นะครับ มันไม่ค่อยมีใครให้อ้อนนอกจากผมแล้วนี่นา พวกคุณดูกันไม่ออกใช่ม้าว่ามันอ้อนผมเอาตอนไหน

          ก็เมื่อกี้นั่นแหละ หมอนี่จะชอบกระทำตรงข้ามในสิ่งที่อยากจะพูด

          มันบอกว่าอิ่มแล้วทั้งๆที่ยังหิวอยู่

          ...ไม่งั้นจะมานั่งซัดโซบะเย็นชืดแบบนั้นต่อหรอครับ?

          ยังไม่ทันที่ปลายเท้าจะก้าวถึงประตูครัว แต่แล้ว..


          “นี่ซากุระเธอคิดบ้างหรอว่าคุณซาสึเกะชักจะติดคุณนารูโตะเกินไปแล้ว จนไม่สนใจครอบครัวตัวเองแล้วน่ะ”

          เสียงของเมดคนหนึ่งทำให้ผมชะงักฝีเท้าไว้ก่อนจะยืนฟังต่อ

          “เธอน่ะไม่รู้อะไร คุณซาสึเกะน่ะเขายังสนใจครอบครัวอยู่นะแต่เพียงเขาแค่เข้าหาไม่ถูกแค่นั้นเอง”คุณซากุระที่เป็นคู่สนทนาเอ่ยตอบ

          “เหอะ โดนคุณนารูโตะล้างสมองไปแล้วล่ะสิ”

          “นี่! เธออย่าว่าคุณนารูโตะเพียงแค่เพราะคุณซาสึเกะสนใจเขามากกว่าเธอสิ อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้นะในวันที่เธอไปทำความสะอาดห้องคุณซาสึเกะในตอนที่เขายังอยู่น่ะ คิดจะให้ท่าเขายังเร็วไปอีกร้อยปีย่ะ!”


          อ่า...อะไรของคุณพวกผู้หญิงเขาเนี่ย


          “เหอะ! อย่ามาทำเป็นหมาหวงก้างนักเลยซากุระ เธอเองก็จ้องท่านซาสึเกะอยู่ละสินะ!”

          “ทำไมฉันจะต้องทำอะไรแบบนั้น ฉันน่ะเห็นคุณเขามาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ฉันไม่คิดอะไรเกินเลยไปมากกว่าลูกเจ้านายหรือน้องชายหรอก ไม่เหมือนเธอที่เป็นแค่เมดริอยากจะมาเป็นคุณหญิงในบ้าน”

          “ยัยซากุระ!!..”

          “อะแฮ่ม!”ผมไอกระแอมเบาพอให้พวกเธอได้ยิน เมดคนที่เถียงกับคุณซากุระถึงกับชักฝ่ามือที่ยกสูงขึ้นนั่นกลับไปแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว

          “คุณนารูโตะมีอะไรหรือเปล่าคะ?”คุณซากุระถาม

          “ผมอยากได้นมอุ่นๆสักแก้วให้ซาสึเกะน่ะครับ รบกวนหน่อยได้มั้ย”ผมตอบก่อนจะยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเมดที่อยู่ในห้องครัวทั้งหมด

          “เดี๋ยวฉันทำให้ค่ะ”คุณซากุระวางจานที่เธอกำลังเช็ดอยู่ แล้วไปเตรียมอุ่นนมให้ผม

          รอสักพักผมก็ได้นมอุ่นมาหนึ่งแก้วให้เจ้าเด็กปัญหามากนามอุจิฮะ ซาสึเกะ


          เมื่อมือบิดลูกบิดเปิดเข้าไปปุ๊บ...

          “มาช้า”

          “เอามาให้แดกแล้วอย่าบ่น”คำหยาบที่นานๆทีของผมจะโผล่ออกมาสักครั้งหนึ่ง หวังว่าซาสึเกะคงไม่ได้ซึมซับรับมันไปนะ ไอ้คำหยาบเนี่ย

          ไม่งั้นเดี๋ยวเขาได้หาว่าผมทำลูกเขาเสียคน



_______________________________________________________________________________________

The End!!


สวัสดีค่า!!~ อาบิโผล่มาอัพเรื่องนี้ให้อย่างรวดเร็ว หลังจากเปิดเทอมมาสองวัน...

ช่าย...เปิดมาสองวันปุ๊บ อาบิป่วยต้อนรับเปิดเทอมปั้๊บเลย!

ตอนนี้ก็ดีขึ้นจนใกล้หายแล้วค่ะ ส่วนเรื่องไอเลิฟยู จะอัพให้ทีหลังนะคะ น่าจะเป็นวันศุกร์ ไม่ก็วันเสาร์นี่แหละค่ะ
(ถ้าได้เล่นละก็นะ)

อ่า...ในที่สุดเกะมันก็โตแล้ว^^ หลังจากที่หลายๆคนค่อนข้างแคลงใจว่าเรื่องนี้ ใคร "เมะ" กันแน่??

ความคิดเห็นที่ 127 (จากตอนที่ 8)

ชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าฟิคนี้เกะเคะหรือเกะเมะกันแน่นะ=A=;;

Name : Hitotsuni Aki< My.iD >  [ IP : 124.121.158.16 ] 
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 10 พฤษภาคม 2556 / 00:38

ความคิดเห็นที่ 129 (จากตอนที่ 8)

เราเองกะเริ่งรู้สึกแล้วล่ะว่า เกะมันจะมาเป็นเคะแทนโตะรึป่าวนะเนี่ย อืมมมมม > เอ..รึเพราะว่าโตะโตกว่า การแสดงออกเลยเป็นแบบนั้นรึป่าวน้า ^^

---

PS.  เราชอบ sasunaru มากๆเลยล่ะ ขอบคุนไรท์เก่งๆที่แต่งมาให้อ่านและขอเปงกำลังใจให้ต่อไปเน้อ ^^

Name : เนตรสีเพลิง< My.iD >  [ IP : 180.183.242.24 ] 
Email / Msn: phiraya_zzzz(แอท)hotmail.com ส่งข้อความลับ
วันที่: 10 พฤษภาคม 2556 / 02:21

อืม...เทือกนั้นแหละค่า เพราะโตะโตกว่าจริงๆนั่นแหละ^-^

ความคิดเห็นที่ 137 (จากตอนที่ 8)

รู้สึกอยากให้โตะเป็นเมะมากๆ เอ๊ะ! หรือเป็นอยู่คะ ไม่คอยเข้าใจสักเท่าไหร่แฮะ ^^;

---

PS.  พวกสัตว์ต่างพรางตัว...เพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าสายตา...คงมีแต่มนุษย์ละมั้ง :)~ ที่อยากโดดเด่นและถูกจ้องมอง...หึ หึ หึ~

Name : Ma' Mhew _Mew mew< My.iD >  [ IP : 125.27.62.120 ] 
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 10 พฤษภาคม 2556 / 14:29

ความคิดเห็นที่ 143 (จากตอนที่ 8)

โตะมันได้เป็นเมะหรือเปล่าน้า

Name : Fate [ IP : 171.5.195.165 ] 
Email / Msn: Fate1234(แอท)gmail.com
วันที่: 14 พฤษภาคม 2556 / 19:45

อาบิยังขอยืนยันว่า "เกะเมะ" นะคะ^^

อ่า...ส่วนตอนนี้ก็บายบีละค่า(ท่านยายไล่ให้ไปนอนพักผ่อน เนื่องจากตัวรุมๆอีกแล้ว ง่า..><)