ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ Fic Naruto ] โอ๊ะโอ!! รักนายได้มั้ยนายพี่เลี้ยง

    ลำดับตอนที่ #8 : :: Oh oh...Chapter 7::

    • อัปเดตล่าสุด 9 พ.ค. 56





    _____________________________________________________________________________


    Oh oh...Chapter 7

    โอนอ่อน

     

              1 เดือนต่อมา


              อ้าาาาาาาา!!!!!~~~~~

              คนจนเครียด!!! เปล่าเครียดเรื่องค่าเทอมนะ เรื่องค่าเทอมน่ะมันจบไปตั้งนานแล้วเพราะค่าจ้างที่เลี้ยงดูซาสึเกะพี่อิทาจิเขาจ่ายเป็นค่าเทอมให้ผมทั้งหมดตลอดเวลาที่ผมยังดูแลน้องเขาให้อยู่


              แต่ที่เครียดคือ..ตอนนี้

              ตอนนี้...

              กำลังจะถึงฤดูสอบครับ!! สอบเลื่อนชั้นขึ้นม.ปลายซึ่ง...ผมที่เอาแต่ทำงานพิเศษเป็นบ้าเป็นหลังเพื่อเอาเงินมาดำรงใช้ในชีวิตประจำวันและให้ลุง(อันที่จริงพี่อิทาจิเขาเสนอที่จะจ่ายค่าจ้างเพิ่มนอกเหนือจากค่าเทอมด้วยแต่ผมปฏิเสธ)

              วันนี้ผมไม่ได้ไปที่โคตรบ้านอุจิฮะเพราจะขอเวลามาอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนที่ผมละเลยมันมานานแล้ว จึงต้องคราวที่ตั้งใจบ้างละ!!

              “นารูโตะแล้ววันนี้แกไม่ไปดูเด็กแกหรอ?”

              “เด็กมันอยู่เองได้ ปล่อยมันไป”ผมตอบไปพลาง ตาจ้องตัวหนังสือไปพลาง

              “ถ้ามันอยู่เองได้แล้วเขาจะจ้างแกไปดูหรอ?”

              “...”


              ...เออว่ะ แต่บ้านเขาก็มีเมดเยอะแยะ คุณซากุระน่าจะเอาอยู่

              ...หรือไม่หว่า?

              ช่างมันๆ แค่นี้เอง ไม่ตายหรอก ผมปัดความคิดทั้งหมดทิ้งไปก่อนจะตั้งใจอ่านหนังสือต่อไป

              “ไม่ไปดูเด็กมันจริงๆน่ะหรอ?”

              “ลุง! เงียบแล้วหันไปแต่งนิยายต่อไป ผมจะอ่านหนังสือจะสอบแล้ว ผมเนี่ยไม่มีเวลาทวนหนังสือเลย”ผมพูดก่อนจะหันมาสนใจหนังสืออีกครั้ง ตัดสิ่งที่รบกวนออกไปจากสมองแล้วไล่อ่านตัวอักษรในหนังสืออย่างละเอียด



              Rrrrr..


              เสียงริงโทนโบราณที่มากับตัวเครื่องโทรศัพท์ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดูอย่างหน่ายๆ เบอร์ใครวะ..ไม่มีชื่องั้นหรอ

              “ฮัลโหลครับ ถ้ารู้ว่าโทรผิดให้รีบวางก่อนที่ผมจะนับถึงสาม”ผมไม่เคยแจกเบอร์ให้ใครเพราะงั้นน้อยคนที่จะมีเบอร์ผม ยกเว้นพวกครูๆโดยเฉพาะครูอิรุกะ รายนั้นนานๆโทรหาที ก็เจอหน้าที่ที่โรงเรียนอยู่บ่อยๆ

              (พูดอย่างนี้กับเบอร์แปลกทุกเบอร์หรือเปล่าเนี่ยหืม?) เอ๋..เสียงคุ้นๆ

              “พี่อิทาจิ? พี่เอาเบอร์ผมมาได้ไงเนี่ย?”

              (ในโลกนี้มีอะไรที่พี่ทำไม่ได้บ้าง?) อ่า...เด็กคุณครู กระจ่างเลย

              “พี่ไปรื้อประวัติผมมาหรือไงเนี่ย?”

              (เรียบร้อย พี่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเราทุกซอกทุกมุม) จะรู้ไปเพื่ออะไรคร้าบ?

              “แล้วพี่โทรมามีไรอ่ะ? ผมกำลังดูหนังสืออยู่เลยเนี่ย”ผมพูดเข้าประเด็นก่อนพี่แกเขาจะพานอกเรื่องไปไกล

              (คือว่างี้นะ...)

              “วันนี้ผมงดจ๊อบครับพี่ ขอโทษด้วย”ตั้งแต่ไปค้างที่โคตรบ้านครั้งแรกผมก็บ่ายเบี่ยงที่จะไม่รับงานให้ค้างคืนอีกเลย เพราะอะไรน่ะหรอ? เช้าวันนั้นเจ้าเด็กแสบตื่นขึ้นมาก่อนจะต่อว่าผมต่างๆนานา ว่าแต๊ะอั๋งมันบ้าง ลักหลับมันบ้าง แต่ละข้อหาที่มันกล่าวหา เล่นซะคนโดนว่าอย่างผมเพลียไปเลยครับ

              ตัวกระเปี๊ยกแค่นั้น ผู้ชายด้วยกันอีกต่างหาก

              ใครมันจะไปพิศวาสลงวะ

              (พี่ยังไม่ทันพูดเลย)

              “ผมดักไว้ก่อน ผมจำได้นะ...วีรกรรมน้องพี่น่ะ มันว่าซะอย่างกะผมเป็นโรคจิตขืนใจมันยังไงยังงั้น”

              “แล้วแกไม่ได้ทำมันจริงๆเรอะ”ลุงจิไรยะเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาแซว

              “เงียบไปเลยลุง!”

              (เอาเป็นว่าเรื่องนั้นพี่ขอโทษแทนซาสึเกะด้วยนะ)

              “ก็พี่ให้ท้ายมันแบบนี้ตลอด เจ้าเด็กนั่นถึงได้ไม่รู้จักโตสักที”

              (นารูโตะคือตอนนี้มันสำคัญจริงๆ เมดทั้งหมดพร้อมใจกันลาหยุดพัก พ่อแม่พี่เองตอนนี้ก็ต้องไปสัมมนาอีกครั้ง พี่เองก็ต้องวุ่นแก้โครงงานที่ไอ้พวกเพื่อนบ้ามันไม่ยอมจริงจังกันสักที นะนารูโตะ พี่ขอล่ะ..)


              …

              “เฮ้อ...โอเค พี่ชนะ”ผมกดวางสายแล้วรวบหนังสือที่ต้องดูใส่กระเป๋า ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหน้าประตูห้อง

              “เห็นมั้ย สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ดี”

              “ลุง...เย็นนี้หากินเองนะ”ผมพูดจบแล้วออกจากห้องทันทีไม่รอฟังเสียงทักท้วงของลุงที่จะบ่นกระปอดกระแปดเรื่องข้าวเย็น แล้วก็เดินทอดน่องไปยังโคตรบ้านอุจิฮะอย่างไม่รีบร้อน




              ณ โคตรบ้านอุจิฮะ


              วันนี้ไม่มีเมดออกมาโค้ง 90 องศาให้เห็น...สงสัยพี่อิทาจิจะพูดจริงแหะ

              “หายไปไหนหมดน่ะ!”เสียงดังออกมาจากในบ้าน เป็นเสียงเดียวที่ผมจำได้ดีเลยล่ะ

              “หยุดโวยวายน่า พี่อิทาจิไม่ได้บอกหรือไงว่าเมดเขาพร้อมใจกันลา”

              “นึกว่าใคร เจ้ากุ้งหัวเหลืองโรคจิตวิปริตชอบลวนลามเด็กนี่เอง” นั่นไง...มาเป็นชุด ถ้าให้พูดอีกทีจะเหมือนเดิมมั้ยนะ??

              “ใครลวนลามหะ? ตอนนั้นเสื้อผ้าก็อยู่ครบยังจะมาว่าฉันลวนลามอีก เด็กพิลึก...อ๋อ! นี่อยากให้คนอื่นเขาลวนลามมากเลยสินะ”ผมพูดก่อนจะทำหน้า(ที่ผมคิดว่า)หื่นใส่เขาในประโยคสุดท้าย

              “อย่าเข้ามานะเฟร้ยเจ้ากุ้งหื่น”

              “ไม่เข้าไปก็ได้ เย็นแล้วกินอะไรหรือยัง?”

              “ยัง”

              “วันนี้อยากกินอะไร?”

              “สเต็ก”

              “...ทำไม่เป็น” เปล่าหรอก..แค่ขี้เกียจทำ- -

              “กระจอก”

              “เออยอมรับ”

              “...”


              ...เงียบละสิ อึ้งละสิ ไม่เถียงเข้านิดหน่อยถึงกับนิ่งเลยหรอ??


              “เอาซีซ่าร์สลัดก็ได้เอ้า”ซาสึเกะว่าก่อนจะยกมือเกาหัวแกรกๆ

              “ไปที่ครัวก่อน ดูเผื่อเมดเตรียมอะไรไว้ให้”ผมพูดก่อนจะเดินไปที่โคตรครัวตามมาด้วยเจ้าเด็กหัวตูดเป็ดที่เดินตามต้อยๆเงียบๆเหมือนลูกเป็ดตามแม่เป็นยังไงยังงั้น

              พรืด...คิดเองขำเองแหะเรา ฮะๆๆ


              เมื่อมาถึงโคตรครัวมันก็ทำให้เรารู้ว่า...คุณเมดทั้งหลายต่อให้พร้อมใจกันลาไปพักผ่อนแต่คุณเธอก็ยังทำหน้าที่ได้ดีคือ...ของสด เอพวี่ติ้งที่ใช้ในการทำอาหารเตรียมมาไว้ให้พร้อม

              ผมรักพวกคุณครับคุณเมด

              “เอาเป็นสปาเก็ตตี้หมูสับซอสมะเขือเทศสดก็แล้วกัน โอเคมั้ย?”

              “ทำมาเหอะ กินหมดนั่นแหละ...แต่อย่าแอบวางยาฉันล่ะ”

              - -...มันจะน่าฆ่าก็ตรงนี้นี่แหละ ถ้าจะฆ่า...ฆ่าไปตั้งแต่ครั้งที่ทำสลัดซีซ่าร์ผักกาดแก้วฟลายอิ้ง แลนดิ้ง ออน มายเฮดแล้ว!!

              “...เออ”รับคำแล้วก็หยิบของมาทำครับ เริ่มจากลวกเส้น ทำน้ำซอสจามะเขือเทศ แล้วก็สับมะเขือ หมู หอม แล้วก็พาลีย์หยาบๆ เอาหัวหอมผัดกับเนยจนเค็มก็ลงต่อด้วยหมูสับผัดเอาพอสุก ก็ต่อด้วยมะเขือเทศ ใส่ซอสมะเขือลงไปนิดเพิ่มรสชาติ ปรุงด้วยเกลือ พริกไทยนิดๆ คนให้เข้ากันก่อนจะใส่พาลีย์ เส้นสปาเก็ตตี้แล้วก็คลุกให้น้ำซอสเคลือบเส้นทั่วๆ

              เสร็จแล้วก็จัดใส่จานสิครับ- -

              งานนี้ผมทำเผื่อสองคนเลยเพราะผมขี้เกียจมาทำอาหารอีกจาน


              เราสองคนลากเก้าอี้แถวๆนั้นมานั่งกินกันในครัวเลยครับ เนื่องจากอยู่กันแค่สองคน จะนั่งกินตรงนี้ก็ไม่ได้ไปเกะกะตีนใครครับ สะดวกดีออก กินเสร็จจะได้ล้างชามล้างกระทะเลย

              “วันนี้มีการบ้านมั้ย?”ผมถาม ผมถามเป็นประจำอยู่แล้วล่ะครับ แต่เจ้าเด็กนี่ก็ผีเข้าผีออกตอบดีๆบ้าง ตอบกวนตีนบ้าง ไม่ตอบบ้างก็มี ต้องดูอารมณ์มันครับ

              “มี” วันนี้ตอบดีๆแหะ สงสัยอารมณ์ดี

              “ทำเสร็จหรือยัง?”

              “ยัง”

              “กินนี่เสร็จแล้วเดี๋ยวไปเอามาทำซะ ที่ห้องสมุดล้างจานเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันตามขึ้นไป”

              “อื้อ” ...ทำไมวันนี้ตอบดีจังวะ? เป็นอะไรป่ะน้อ? หรืออารมณ์ดีเกินเหตุน้า?



              ซาสึเกะออกจากห้องครัวไป ผมก็หันมาล้างถ้วยล่างชามที่ใช้ในการทำอาหารแล้วก็กินให้เรียบร้อยก่อนจะออกจากห้องครัวและไม่ลืมที่จะหิ้วกระเป๋าที่หอบหนังสือมาด้วยไปยังห้องสมุดของโคตรบ้านหลังนี้

              เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับเขาที่นั่งตั้งใจทำการบ้านอย่างขะมักเขม้น พ่อแม่มาเห็นแบบนี้รักตายเลย แต่เสียใจ..ผมไม่ใช่พ่อแม่เขานี่เนอะ^-^ เลยไม่รักเท่าไหร่ ผมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาก่อนจะหยิบหนังสือที่ตัวเองอ่างค้างไว้ในกระเป๋าออกมาอ่านต่อ

              “อ่านหนังสือเหรอ?” ซักผ้ามั้งครับ เห็นหยิบหนังสือออกมานั่งอ่าน มันก็ต้องอ่านหนังสืออยู่สิ

              “อืม”

              “เรียนยากหรือเปล่า?” ก็พอถูพอไถน่ะนะ ต้องพยายามนิดๆเนื่องจากทรัพย์เราไม่มี มีแต่หนึ่งสองสมองสองมือมันก็ต้องดิ้นรนกันไป

              “ก็พอประมาณ ไม่แน่ปีนายอาจจะเปลี่ยนหลักสูตร” แล้วจะชวนคุยอีกนานมั้ยเนี่ยเจ้าเด็กนี่

              “หรอ” เออ เหงาปากหรือไงนั่งทำการบ้านไปเหอะน่า

              “คือ...”

              “อะไร”

              “ฉัน...”ผมเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ไปมองหน้าซาสึเกะที่ตอนนี้เขาทำสีหน้าแบบว่ากลืนไม่เข้าคายก็ไม่ออก ดวงตาเสมองไปทางอื่น แก้มขาวแอบแดงนิดๆ

              “ฉันทำโจทย์ข้อนี้ไม่ได้...ช่วยมาสอนหน่อยดิ” ...หึ!

              “ให้ตายสิ นายนี่น่ารักเป็นบ้าเลยซาสึเกะ”ผมพูดก่อนจะเดินไปขยี้หัวเขาเบาๆพร้อมกับสอนโจทย์ข้อนั้น



    _____________________________________________________________________________

    The End!!


    มาอัพให้แล้วค่ะ หลังจากโดนหลายคนทวง..งืม

    ทวงกันทำไมอ่า..เค้าตันอยู่T^T พยายามคิดต่ออยู่นะเออ

    พรุ่งนี้ต้องไปอบรมจริยธรรมที่โรงเรียนละ วันนี้เลยมาอัพให้สองเรื่องก่อน

    คือเรื่องนี้และเรื่องไอเลิฟยูนะจ้ะ^-^



    ความคิดเห็นที่ 101 (จากตอนที่ 7)    
    ยูเมโกะนี่คือครายยย??
    สงสัยจะเป็นพี่เลี้ยงคนเก่าแหง แล้วน้องเกะก็แอบชอบไรเงี๊ย
    ใช่มั้ยหว่า อิอิ
    Name : tohana< My.iD > ดูเน็ตเวิร์คอื่นๆ ของ tohana [ IP : 223.206.7.79 ] 
    Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
    วันที่: 5 พฤษภาคม 2556 / 17:29

     

    ว้ายรู้ทัน!! แต่มันไม่ได้มีอะไรแค่นั้นหรอกค่ะ ฮะๆๆ เธอยังจะไม่ปรากฎโฉมเร็วๆนี้หรอกค่ะ

    คงจะอีกหลายตอนเลยกว่าจะโผล่^^

    ตอบแค่นี้ละกันเพราะหลายๆคนถามเหมือนกันฮะๆๆ

    บายบีค่า^^

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×