ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : :: Oh oh...Chapter 6::
_________________________________________________________________________________
Oh oh...Chapter 6
ค่ำคืน ณ โคตรบ้านอุจิฮะ
ค่ำคืน ณ โคตรบ้านอุจิฮะ
“นั่นอะไรน่ะ” จะอะไรล่ะ? ก็ซีซ่าร์สลัดไง ทำสุดฝีมือเลยนะเว้ย!
“ซีซ่าร์สลัด” ตอบครับ
“แล้วอีกชามนั่นอะไร” จะอะไรล่ะ? ก็ข้าวต้มปลาไง ทำสุดฝีมือเพื่อตัว(ผม)เองเลยนะเนี่ย
“ข้าวต้มปลา”
“ทำไมมันต่างกันงี้ล่ะ?” อะไรคือต่าง? ไอ ดอนท์ อันเดอร์แสตนด์
“อะไรต่าง?”
“ระดับของอาหารสองจานนี้”
ฉึก!
...เจ็บว่ะ
“ก็ซีซ่าร์สลัดของนายไงล่ะ ส่วนข้าวต้มปลาก็ของฉัน มะ..มันก็ถูกแล้วนี่” ระดับมันต่างกัน... โอ้ว มาย ก๊อด เกิดมายังไม่เคยมีใครพูดจาทำร้ายจิตใจผมแบบนี้เลย ระดับมันต่าง... Oh my heartbreaker!~
เออเส่ะ! ต่างจริงๆไงเล่า ไอ้ลูกคุณหนู!
“เงียบแล้วนั่งกินๆไปเหอะน่า”ผมพูดก่อนจะนั่งลงในที่ของตัวเอง ส่วนซาสึเกะก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามผม เขาเอาส้อมเขี่ยๆผักในจานไปมา พลิกไปพลิกมา...
ประทานโทษเหอะ พลิกหาเห็บหาไรหรือไง??
“หาอะไร? กลัวฉันวางยาหรือไง”ผมพูดพร้อมกับซดน้ำข้าวต้มที่ตัวเองปรุงไว้อย่างกลมกล่อมในรสชาติแบบที่ตัวเองชอบ ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเขาเอาส้อมจิ้มมะเขือเทศหั่นแว่นสีแดงขึ้นมาก่อนจะยัดมันเข้าปากตัวเอง เคี้ยวๆก่อนจะกลืนลงคอ
“ไง..ฉันไม่ตาย ไม่ได้วางยา เพราะฉะนั้น...แดกได้แล้ว”ผมพูดก่อนจะมองเขาด้วยสายแบบถ้าแกไม่กินก็อดตายไปซะ! อะไรเทือกนั้นทำให้เขาหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาผมแต่มือก็ยังคงไม่ยกขึ้นมาหยิบจับส้อมจิ้มผักกิน นั่นทำให้ผมจับหน้าเขาหันมาทางนี้พร้อมกับบีบแก้มให้เขาอ้าปากออกก่อนผมจะยัดผัดในชามสลัดลงไป
“แหมๆ ซาสึเกะอยากให้พี่นารูโตะคนนี้ป้อนก็ไม่บอก อ่ะๆ เคี้ยวสิเคี้ยว แล้วก็ค่อยๆกลืนนะ~”น้ำสียงดัดจริตสุดติ่งที่สุดที่เคยทำมาในชีวิต พร้อมกับสายตาหวานเยิ้ม...
ยอมทำตัวทุเรศแค่กับแกเท่านั้นนะเว้ย...เจ้าเด็กบ้า!
“อื้อๆๆ!!”เมื่อผักเข้าไปอยู่ในปากเขาแล้วจำนวนนึงผมก็ปล่อยแก้มเขาแล้วกลับไปนั่งที่เดิม นั่งกินข้าวต้มปลาอย่างไม่ทุกข์ร้อนมองเด็กชายตัวแสบที่กำลังกลืนสลัดลงไปอย่างยากลำบาก ก่อนจะคว้าแก้วน้ำที่อยู่ข้างๆขึ้นมาดื่ม
“จะฆ่าฉันหรือไงเจ้ากุ้งหัวเหลือง!”
“ใครจะไปฆ่านายกันซาสึเกะ นั่งเงียบๆแล้วก็กินไปดีกว่าน่า หรือว่า...”
“...”
“จะให้พี่นารูโตะไป ‘ป้อน’ อีก?”
“อึก! ไม่ แกไม่ต้องลุกมานะเจ้ากุ้งหัวเหลือง! นั่งไป! ซดข้าวต้มปลาของแกไปซะ!!”ปฏิกิริยาลนลานแบบนั้นละครับทำผมขำออก ฮะๆๆ สมน้ำหน้า ถ้ากินๆไปไม่ทำตัวเป็นเด็กดื้อซะก็จบเรื่องแล้ว
เราสองคนทานอาหารเย็นท่ามกลางความเงียบโดยที่ไม่พูดอะไรกันอีกเลยครับ ซาสึเกะก็นั่งกินสลัดของเขาไปอย่างช้าๆ ส่วนผม...หมดแล้ว ข้าวต้มปลาชามนั้นหมดไปแล้วล่ะ ผมถึงได้นั่งมองซาสึเกะกินไงละ
“ของหวานนะคะคุณนารูโตะ”เมดคนนึงเดินมาวางของหวานให้ผมก่อนจะรีบเดินหนีไปไม่ทิ้งจังหวะให้ผมได้ปฏิเสธเลยสักนิด นั่งทำให้ผมต้องก้มหน้าก้มตากินมัน
แผละ!
...
โทษทีนะ...คุณเคยเห็นผักกาดแก้วบินได้ก่อนจะแลนดิ้งอย่างสวยงามลงบนเหม่งใครบ้างมั้ยครับ??
ถ้าไม่เคยเห็นคุณจะได้เห็น...
ทำแม่งแม่นจังวะ!? ครั้งที่แล้วเพ้นท์บอลก็เข้าเหม่งผมไปเต็มๆ คราวนี้ยังจะมาผักกาดแก้วอีก
เอ้า! ทบทวนสถานการณ์ก่อนคุณผู้อ่านจะงง!! ...ผมกำลังนั่งทานของหวานอย่างช่วยไม่ได้(เนื่องจากคุณเมดไม่อยากให้ผมปฏิเสธ= =) จู่ๆผักกาดแก้วที่น่าจะอยู่ในชามสลัดมันก็ฟลายอิ้ง มาแลนดิ้งลงบนรันเวย์ซึ่งก็คือเหม่งของผมนั่นเอง พร้อมกับน้ำสลัดที่ไหลลงมายังทีโซน...
แหม...เหมือนตอนเพ้นท์บอลเป๊ะ!
“โอ๊ะ! โทษที...มือมันลื่นน่ะ”
หือ??? ลื่นอีท่าไหนวะ? ผมละอยากจะรู้!!
ผมปัดผักกาดแก้วออกจากเหม่งก่อนจะเช็ดน้ำสลัดด้วยแขนเสื้อตัวเอง แล้วตักของหวานคำสุดท้ายเข้าปากแล้วดันชามออกไปให้ไกลตัว
“ดูท่านายคงจะอิ่มแล้วสินะ..”ผมพูดก่อนจะย่างสุขุมเข้าไปใกล้ซาสึเกะที่ตอนนี้ทำหน้าอย่างกับจะวิ่งหนีผมไปให้ไกลยังไงยังงั้น
“งั้น..ไปอาบน้ำกันเถอะ”
“ไม่ๆๆๆ!! ปล่อยฉันนะ!!”มือเล็กพยายามเกาะมือผมที่จับข้อมือเขาให้เดินตาม แต่ผมไม่สนใจดึงเขาให้เดินตามอย่างไม่ลดละ และ...หน้าที่พาผมไปห้องน้ำในโคตรบ้านหลังนี้ก็คือคุณเมดคนเดิมน่ะเอง ซึ่งผมเพิ่งจะถามชื่อเธอ เธอมีชื่อว่าซากุระ แก่กว่าผมสี่ปีได้
คุณซากุระพาผมมาหยุดอยู่หน้าประตูบานนึง ซึ่งผมเดาว่ามันคือห้องน้ำ เมื่อเข้าไป..มันคือห้องน้ำอย่างที่คิด แต่ที่ไม่ไดคิดคือ!!...อ่างจากุดซี่แบบประมาณสิบคนแช่ยังเหลือที่ อืม จะว่าไงดีวะ..แบบมันเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสเหมือนเอาหินแกรนิตก้อนใหญ่มาวางให้มันเป็นรูปนั้น แล้วก็มีน้ำตกเล็กๆซึ่งคงจะเป็นทางใส่น้ำเหมือนก๊อกละมั้ง
ยังๆ...ยังมีอลังการกว่านั้น มันยังมีพื้นที่ฝักบัวแยกออกไปอีก และมีตะกร้าที่วางอยู่ตรงอ่างล้างหน้ามีซองอะไรไม่รู้เต็มไปหมด(ซึ่งผมมารู้จะคุณซากุระทีหลังว่ามันคือซองออนเซ็น ซึ่งเลือกกลิ่นได้ตามชอบ)
“ปล่อยฉันนะเว้ยเจ้ากุ้งหัวเหลือง!!”
“ถ้ายอมอาบดีๆฉันจะไม่แกล้งนายนะซาสึเกะ” โอ๊ย! ..เจ้าเด็กนี่เอาเล็บจิกมือผมจนเลือดซิบเลยแหะ
“โกหก โกหก เดี๋ยวแกก็แกล้งฉันอีก”
“ไม่หรอกน่า เชื่อฉันสิ”ผมพูดก่อนจะยิ้มอย่างจริงใจให้เขาทำให้เจ้าเด็กแสบนี่หยุดดิ้นและปล่อยมือตัวเองออกจากมือผมแล้วยอมถอดเสื้อผ้าโดดลงอ่างทันที
ระหว่างที่ปล่อยให้เขาอาบน้ำผมก็พลิกมาดูหลังมือ.. งืม อย่างที่คิดเลย หมอนี่จิกซะหลังมือผมเลือดออกเลย แผลลึกด้วยแหะ มันต้องเป็นแผลเป็นแน่ๆ
“นี่... นี่!”
“หะ..หืม?”
“ฉันเรียกไม่ได้ยินเรอะ??” หึ..(_- )( -_)
“ไม่ได้ยิน”
“หยิบผงออนเซ็นมาให้หน่อยซองนึง กลิ่นอะไรก็ได้”เขาพูดแล้วขี้มาที่ตะกร้าใส่ซองผงออนเซ็น ผมก็เลือกมันไปสักซองก่อนจะเดินไปแล้วยื่นมันให้เขา แต่เจ้าเด็กนี่ดันทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด...
“เฮ้ย!”
โครม! ซ่า~
เจ้าเด็กแสบนี้ใช้แรงทั้งหมดของตัวเองดึงให้ผมล้มเข้าไปในอ่างจากุดซี่ในขณะที่ตัวเขาเอง เมื่อดึงผมลงมาได้แล้วเขาก็รีบเอาผ้าเช็ดตัวห่อท่อนล่างแล้วลุกขึ้นจากอ่างก่อนจะยืนแลบลิ้นปลิ้นตาบให้ผมอยู่ไม่ไกล
“หึๆๆ สมน้ำหน้าเจ้ากุ้ง กลับลงน้ำซะบ้างนะจะได้หายบ้า ฮะๆๆ”แล้วแกก็เดินไปหัวเราะไปก่อนจะออกไปจากห้องน้ำทิ้งให้ผมนั่งตัวเปียกอยู่ในอ่างจากุดซี่...
ฮึ่ม! แสบนักนะ...
ผมลุกออกจากอ่างก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำทั้งๆที่ตัวเปียกมะล่อมะแล่อย่างนั้น เดินไปเรื่อยๆก่อนจะเจอกับคุณซากุระที่เดินผ่านมาพอดี
“ตายแล้ว! คุณนารูโตะทำไมตัวถึงได้เปียกแบบนี้ละคะ?”
“ผมยังไม่ตายครับคุณซากุระ”ผมหยอดมุกก่อนจะหัวเราะให้เธอเบาๆ
“ไม่ตลกนะคะ คุณซาสึเกะแกล้งใช่มั้ยคะเนี่ย?” อุ๊ย..เก่งจัง รู้ได้ไงน่ะ- -?
“อ่อ เปล่าหรอกครับ ผมลื่นในห้องน้ำน่ะ เลยก้นจ้ำเบ้าลงไปในจากุดซี่”ผมตอบ เฮ้อ...เจ้าเด็กแสบ แกติดหนี้ฉันหนนึงนะจะบอกให้
“มาค่ะๆ เดี๋ยวฉันจะหาชุดให้เปลี่ยน”
“อ่า...รบกวนอีกแล้วนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจว่ามันจำเป็น” ง่ะ...หมายความไงหว่า?
“พี่เลี้ยงของคุณซาสึเกะโดนแบบนี้กันเกือบทุกคน หลายๆคนเจอแค่นี้ก็จอดซะแล้ว ดิฉันไม่อยากคิดถึงคราวหน้าของคุณนารูโตะเลยค่ะ”
แหม...อย่าขู่สิครับ คิดหรอว่าผมไม่กลัวน่ะ
ก็!...แหม โดนเด็กแกล้งมันเสียเชิงชายจริงมั้ยครับ แต่ว่านี่ลูกเจ้าของบ้านเลยนะ ถ้าเขาแกล้ง...เราก็คงได้แต่ทนละครับ อ่ะนะ
ครั้นจะเปลี่ยนเสื้อเฉยๆคุณซากุระก็ยุให้ผมอาบน้ำไปเลย ก็...ผมเลือกได้ก็ดีสิ
และท้ายสุดหลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ขอให้คุณซากุระพาผมมาที่ห้องของซาสึเกะและเมื่อมาถึงคุณเธอก็ทิ้งผมไว้กับประตูอีกแล้ว เฮะๆๆ ผมเปิดประตูเบาๆก่อนจะโผล่หัวเข้าไปมองหาเจ้าของห้อง ก็พบเขานอนอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์น่าจะได้
อะไรกันเนี่ย
เด็กตัวกระเปี๊ยกแค่นี้เล่นเตียงคิงไซส์เลยหรอ??
เอาไวเผื่อโตเรอะ??
“เฮ้..ซาสึเกะ” ไม่กระดุกกระดิก
“ซา...ซือ...เกะ”ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายปลายทางที่ท่านเรียก ตู๊ดๆ
ในเมื่อเขาไม่ได้ขยับตัวก็เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะหลับไปแล้ว ผมจึงโผล่เข้าไปทั้งตัวก่อนจะเดินตรงไปยังเตียง
เฮ้อ...
จริงๆด้วยแหะ
เขาหลับไปแล้ว
ผมจัดการอุ้มให้หัวเขาถึงหมอก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมให้ดีๆ จะว่าตอนที่เจ้าเด็กนี่หลับก็ดูน่ารักดีแหะ...ปากบางนั่นไม่ขยับขึ้นลงพ่นคำพูดน่าเตะออกมา ตาสีดำที่ถูกซ่อนไว้ข้างใต้เปลือกตาไม่มองแบบจิกกัด
เออ...อย่างนี้สิค่อยน่าเอ็นดูหน่อยล่ะ!
“อื้อ..”เขาครางเบาๆทำเอาผมสะดุ้งแอบตกใจเล็กๆ ฮู่..นึกว่าจะตื่นซะแล้ว
“อ๊ะ! เจ้าเด็ก!!...”ผมที่ร้องเสียงหลงจำต้องโยนเสียงทิ้งไปแล้วสงบปาสงบคำเพราะตอนนี้เจ้าเด็กแสบกำลังกอดผมอยู่...อ่า ทวนสถานการณ์ให้ท่านผู้ชมฟังก่อนจะได้ไม่งง จู่ๆเจ้าเด็กนี่ก็เอามือมาจับแขนผมก่อนจะดึงให้ผมล้มลงไปนอนบนเตียงแล้วเบียดร่างตัวเองเอาหน้ามาซุกตรงคอผมซะงั้น
ตอนนี้ผมก็เลยนิ่งแข็ง...รู้นะว่าคิดอะไรกันอยู่ผมหมายถึงร่างแข็งน่ะนะ กลายเป็นกุ้งสตาฟให้เจ้าเป็ดมันซุกซะงั้น
อืม...มองๆไป เวลาที่เจ้านี่หลับโดยที่สิ้นฤทธิ์ก็ดูน่ารักเหมือนกันนะ ปากที่ขยับๆว่าร้ายผมหุบสนิท บ๊างบางจนน่าจุ๊บในสายตาสาวๆ
“อือ..ยูเมโกะ..”
หือ??
ละเมอหรอ??
“อย่าเพิ่งไป..ฉันน่ะ ฉัน..ชอบเธอนะ ยูเมโกะ”
หืม...ละเมอบอกชอบซะด้วย ไอ้เด็กนี่ไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะเนี่ย แต่ว่า..’อย่าเพิ่งไป’ งั้นหรอ...แสดงว่าโดนเขาทิ้ง? โห้...เจ้าเด็กแสบนี่โดนสาวทิ้งแหะ คิกๆๆ
แต่ว่านะ...
ยูเมโกะนี่ใครกัน??
_________________________________________________________________________________
The End!!
มาแล้วจ้ากับเรื่องนี้!!~ (ทั้งๆที่รีดเดอร์อยากให้อัพเรื่องไอเลิฟยู)
พรุ่งนี้จะอัพเรื่องไอเลิฟให้นะคะ ตอนค่ำๆหรืออาจจะดึกนะคะ ส่วนฟิคโจรสลัด..ก้คงเร็วๆนี้ละค่ะ
เพราะจะใกล้เปิดเทอมแล้ว ต้องปลดแอกก่อน หนูจะไปตั้งใจเรียน เพราะเดี๋ยวปีหน้าหนูจะเป็นเฟรชชี่ใสกิ๊ง*-*
ต้องตั้งใจเดี๋ยวไม่มีที่เรียน อิๆๆ แล้วก้จะมาอัพให้นานๆที(ถ้าไม่ตันซะก่อนนะ)
วันนี้หนูโตะกะน้องเกะเสมอกัน เพราะเอาคืนกันได้แหะ
ส่วนตอนหน้าใครจะรังแกใคร..ต้องติดตามนะคะ บายบีค่ะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น