คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : :: Oh oh...Chapter 5::
____________________________________________________________________________
ค้างคืน
มื้อเที่ยง ณ ดาดฟ้าตึกเรียน
“นารูโตะคืนนี้ไปค้างบ้านพี่นะ”
“ง่ำ...แค่ก! แค่กๆๆ”
“เฮ้ย ใจเย็น ใจเย็น เอ้าน้ำ ค่อยๆ”พี่อิทาจิว่าก่อนจะยื่นขวดน้ำที่วางอยู่ใกล้ๆมาให้ ผมก็วางข้าวปั้นในมือลงก่อนจะรับขวดน้ำมาไว้ในมือ เปิดฝาและกรอกน้ำลงคอก่อนที่ก้อนข้าวมันจะจุกอกตาย
“พี่ชวนผม? ไปค้างบ้านพี่? พี่..พี่...เป็นปู้จายสีม่วงป่ะเนี่ย”ผมว่าก่อนจะเขยิบตัวออกห่างพี่เขาก่อนจะมองเขาด้วยสายตาหวาดๆนิดๆ
โอ้ว..ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าพี่เขาจะ...
“เดี๋ยวๆ! เข้าใจผิดไปใหญ่แล้วนะเรา เขยิบไปซะไกลเชียว..มานี่ๆ กลับมาก่อน”พี่อีกทาจิพูดก่อนจะกวักมือเป็นท่าประกอบ ผมก็ขยับกลับที่ไป..แต่ก็ยังเว้นระยะกับพี่เขาอยู่ดี
“อ่า...อย่าเพิ่งตั้งท่ารังเกียจพี่สิ ที่ให้ไปค้างเนี่ย...จ่ายค่าล่วงเวลาให้ด้วยนะ”
“ค่าล่วงเวลา?”ผมทวนคำ
“คือว่าพรุ่งนี้พี่ต้องทำโครงงานห้องน่ะแล้ว...เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาในการนัดเจอ คืนนี้พี่เลยต้องไปค้างบ้านเพื่อนแทน แล้วตอนนี้พ่อกับก็ไปสัมมนาต่างจังหวัดซาสึเกะต้องอยู่บ้านคนเดียวพี่เลยอยากให้เรา...”
“ไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเด็กแสบนั่นให้หน่อย ใช่มั้ยละครับ?”ผมชิงพูดออกมาซะก่อน พี่เขาก็พยักหน้างึกๆ ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะกัดข้าวปั้นคำสุดท้ายในมือ ก่อนจะตอบตกลง
“เยี่ยม พี่จะโทรบอกเมดไว้ให้เตรียมห้องให้เราละกัน”
“ขอบคุณครับ” ผมกล่าวคำขอบคุณก่อนจะหยิบมือถือรุ่นปาหัวหมาแตกขึ้นมาดูเวลา ระหว่างรอพี่เขาคุยโทรศัพท์
“โอเค เรียบร้อยแล้ว ซาสึเกะกินได้ทุกอย่างโดยเฉพาะผักที่ชอบสุดคงจะเป็นมะเขือเทศน่ะนะ ส่วนที่กินไม่ได้คืออาหารทะเล”
“หืม? แล้วพี่บอกผมทำไมอ่ะ?”
“ก็บอกไว้ เผื่อเราคันไม้คันมืออยากทำอะไรให้ซาสึเกะกิน”
“หืม...น้องพี่คงอยากจะกินฝีมือผมตายละ เขาจะหาว่าผมหาเรื่องวางยาเขาละสิไม่ว่า”ผมพูดก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์นมแก้วเมื่อวาน
“อ้อ..พี่ต้องขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วยนะ เรื่องนมที่หกรดเสื้อน่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่พี่รู้ได้ไงเนี่ย”เหตุการณ์นั้นมันไม่มีใครรู้เลยนะนอกจากซาสึเกะแล้วก็ผม...อ่อ เมดคนที่เอาเสื้อผมไปซักด้วย เกือบลืมนับเธอเลย...นอกนั้นก็ไม่มีใครแล้วนี่นา
“ซาสึเกะบอกน่ะ” หะ?? เจ้าเด็กนั่นบอก
“เหอะ พี่จะบอกว่าเขาฝากขอโทษผมงั้นหรอ? ผมไม่รับหรอก”ผมว่าก่อนจะนั่งชันเข่าแล้วกอดขาตัวเองไว้
“เปล่า พี่ขอโทษแทนซาสึเกะต่างหาก หมอนั่นน่ะปากหนักแต่เขาก็แอบรู้สึกผิดลึกๆในใจนะ”
“พี่ไม่ต้องแก้ต่างให้เจ้าน้องตัวแสบของพี่หรอกครับ ผมไม่สนหรอก สิ่งที่ผมต้องการคือดัดนิสัยเจ้าเด็กนั่นต่างหาก ถ้าเขาเปลี่ยนคำพูดคำจา...พูดให้เพราะกว่านี้ แสดงกริยาท่าทางให้น่ารักกว่านี้ ทำตัวให้มีมนุษย์สัมพันธ์ ผมว่า...เขาจะเป็นเด็กที่น่ารักคนนึงเลยล่ะ”
“ฮึ...ซาสึเกะน่ะเคยเป็นเด็กน่ารักแล้วก็เชื่อฟังพี่มาตลอดนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปก็ไม่รู้ หรืออาจจะเป็นเพราะพี่ตามใจเขาจนเหลิงละมั้ง พี่คงโอ๋เขามากเกินไป”
“พ่อแม่เองก็ไม่มีเวลาให้ด้วย...ใช่มั้ยละฮะ?”พี่อิทาจิทำสีหน้าเหนื่อยหน่อยๆก่อนจะยิ้มออกมา
“ท่านทำเพื่อความมั่นคงของครอบครัว พี่เข้าใจ”
“แต่ผมว่าซาสึเกะคงไม่ได้เข้าใจในจุดนี้ด้วยหรอกครับ เขายังเด็ก...”ผมพูดก่อนเอนหลังลงนอนกับพื้น... อ่า งานพิเศษตอนกลางคืนมันทำพิษผมอีกแล้ว ง่วงชะมัดเลย!
“พี่บอกเมดไว้ได้เลยว่าเย็นนี้ไม่ต้องทำอาหาร เดี๋ยวผมจะโชว์ฝีมือเอง...ถ้าพี่ยังพอมีเวลาผมจะทำให้พี่ด้วย”
“ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าเถอะ”
“ก็ได้ครับ พี่ห้ามกวนผมแล้วนะ ผมจะนอน”เวลาที่เหลืออยู่อีกสามสิบนาทีต้องเอาให้คุ้มครับ แค่นี้ก็เหลือแหล่แล้วละครับ ก็ยังดีกว่าไปหลับในคาบเรียนละนะ
ผมนอนก่อนละ...zZ
เวลาเลิกเรียน
สารถีประจำบ้านอุจิฮะคนเดิมกับเมื่อวานและคงจะเหมือนเดิมอีกในทุกๆวัน ยืนทำหน้าถมึงถึงเหมือนจ่าเฉยตามสี่แยกอยู่ข้างๆรถเบนซ์คันงาม วันนี้ผมกับพี่อิทาจิเราเลิกเรียนพร้อมกัน เราเลยออกมาจากโรงเรียนพร้อมกัน เราสองคนขึ้นรถเรียบร้อยแล้วคุณคนขับก็เข้าไปประจำที่เดิมของเขาและขับรถแล่นไปตามถนน โดยจดหมายที่จะไปนั้นคือ...โคตรบ้าน(คฤหาสน์)อุจิฮะ
การต้อนรับแบบเว่อร์ๆของบ้านนี้ คนที่มาได้แค่ครั้งสองครั้งอย่างผมคงจะไม่มีทางชินง่ายๆได้เด็ดขาด และก็คงจะไม่มีทางชินด้วย
“ยินดีต้อนรับกลับค่ะคุณชายใหญ่ ยินต้อนรับค่ะคุณนารูโตะ” เอ่อ...ทักเฉพาะเจ้านายเธอก็พอมั้ง- -^
“ดิฉันจัดห้องให้คุณนารูโตะตามคำสั่งคุณชายใหญ่เรียบร้อยแล้วค่ะ”เมดคนนึงรายงาน
“ดีมาก”
"ส่วนเรื่องที่ไม่ต้องให้เตรียมมื้อเย็นดิฉันทำแค่หุงข้าวเฉยๆค่ะ"
"แล้วซาสึเกะละครับ?"ผมถามบ้าง
"คุณซาสึเกะยังเรียนพิเศษช่วงเย็นอยู่ค่ะ"
"ยังเหลือเวลาอีกเยอะ พี่อิทาจิผมขอกลับบ้านสักแป๊บก่อนนะฮะ"ผมพูดพร้อมกับมองหน้าพี่เขา
"อ้าว? มีธุระอะไรงั้นหรอ?"พี่อิทาจิถามกลับพร้อมกับเลิกคิ้ว
"ผมยังไม่ได้ทำอาหารเย็นให้ลุงผมเลย แล้วก็ยังไม่ได้บอกเขาด้วยว่าจะค้างที่นี่"
"อ่อ...เข้าใจแล้ว พี่ให้คนไปส่งเอามั้ย?"
"ไม่เป็นไรครับผมจะรีบไปรีบมา"ผมโค้งให้พี่เขาก่อนจะฝากกระเป๋าไว้ให้เมดในบ้าน ก่อนจะวิ่งออกมาจากตัวบ้าน วิ่งออกจากตัวบ้านมาประตูหน้าบ้าน วิ่งจากประตูหน้าบ้านออกมาตามถนน...
เชื่อเถอะครับ...
คืนนี้ผมคงลางานป้าซึนาเดะชัวร์
“กลับมาแล้วครับ”ผมพูดหลังจากเข้าห้องมาเรียบร้อย แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับผมจึงชะโงกหน้าออกจากำแพงมาดู ก็พบกับลุงจิไรยะที่นอนฟุบโต๊ะทำงานอยู่ทั้งที่มือยังจับปากกา
เฮ้อ..ให้ตายสิ งานนักเขียนเนี่ยมันทำกลางวันกลางคืนสลับกันหมดเลยจริงๆ
ผมปล่อยให้ลุงแกนอนต่อ ส่วนตัวเองก็เดินมาที่ครัวทำอาหารง่ายๆอย่างข้าวผัดธรรมดาๆไว้ใส่กล่อง และไม่ลืมที่จะแปะโน๊ตเรื่องที่ว่าคืนนี้ค้างที่ไหนไว้ด้วย วางเงินไว้ให้อีกนิดหน่อยเผื่อลุงเขาอยากกินขนมไปพลางๆเขียนนิยายไปเรื่อย
เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วผมก็ออกมาจากห้องโดยที่ไม่ลืมที่จะล็อกประตู...
แล้วไงต่อล่ะ?..
วิ่งกลับไปที่โคตรบ้าน(คฤหาสน์)อุจิฮะไง
ออกกำลังกายยามเย็นหนักแบบนี้กลางคืนผมคงหลับเป็นตายแหง- -^
เมื่อกลับมาถึงโคตรบ้านอุจิฮะเรียบร้อยคุณเมดก็มารายงานผมเลยทันทีว่าพี่อิทาจิเก็บเสื้อผ้าออกไปค้างบ้านเพื่อนแล้วT^T โธ่..อดเลย ว่าจะแสดงฝีมือให้พี่เขาดูซะหน่อย(ทั้งๆที่เขาบอกว่าไว้คราวหน้าก็ได้ แต่ผมก็อดเสียใจไม่ได้) ส่วนซาสึเกะเลิกเรียนเรียบร้อยตอนนี้อยู่ในห้องนอนของตัวเอง
อื้ม...อยู่ในนั้นก็ดีไป อย่าเพิ่งโผล่มาก็แล้วกัน
ไม่งั้นเดี๋ยวข้าวเย็นไม่เสร็จ
ผมขอให้เมดคนเดิมพาผมไปห้องครัวให้หน่อย เธอเดินนำผมเดินตาม...บ้านนี้เป็นเขาวงกตหรือไงนะ ลึกลับซับซ้อนจริงๆเลยให้ตายสิ
เมื่อมาถึงห้องครัว...ผมขอตะลึงก่อนสัก 10 วิ
โห!..นี้มันโคตรครัวนี่หว่า! ใหญ่เหมาะกับโคตรบ้านจริงๆ!!
โอเค...ตะลึงเสร็จเรียบร้อย
“แล้ววันนี้คุณนารูโตะจะทำอะไรทานคะ? ดิฉันจะได้อยู่เป็นลูกมือให้”เมดที่นำทางผมมายังห้องครัวถาม ผมก็หันไปยิ้มให้เธอ
“คุณว่าสลัดซีซ่าร์กับข้าวต้มปลาดีมั้ยล่ะ?”
อุปกรณ์ในการทำอาหารและวัตถุดิบในการทำถูกเตรียมมาเป็นอย่างดี เมดคนเดิมคอยวนเวียนอยู่ข้างๆเพื่อช่วยผมในการทำอาหาร
“คุณช่วยหั่นผักทีนะ ผมจะทำน้ำสลัด”
“รับทราบค่ะ”แล้วคุณเธอก็รับหน้าที่หั่นผักไป ผมก็มาง่วนอยู่ส่วนผสมในการทำน้ำสลัด จับๆเอามายองเนส นม มัสตาร์ด น้ำมะนาว วูสเตอร์ซอส น้ำมันมะกอก ใส่เครื่องปั่นก่อนจะปั่นจนมันเข้ากันกลายเป็นน้ำสลัดที่ผมต้องการ ก่อนจะรับผักที่คุณเมดเขาหั่นเสร็จเรียบร้อยมาจัดลงจาน
‘ซาสึเกะกินได้ทุกอย่างโดยเฉพาะผักที่ชอบสุดคงจะเป็นมะเขือเทศน่ะนะ’
อืม...พี่อิทาจิเขาบอกว่าซาสึเกะชอบมะเขือเทศงั้นผมเพิ่มมะเขือเทศลงไปหน่อยดีกว่า คิดได้ดังนั้นก็หั่นมะเขือเพิ่มไปอีกลูกนึง โอเค่ะ! เรียบร้อย หลังจากนั้นก็ราดด้วยน้ำสลัดที่ผมเตรียมไว้ ใส่พริกไทยกับเกลือไปนิดพอให้มีรสชาติ
เสร็จแล้ว!~ สลัดซีซ่าร์ฝีมืออุซึมากิ นารูโตะ!~
จบจากซีซ่าร์สลัดของซาสึเกะผมก็กลับมาเข้าเรื่องข้าวต้มปลาของตัวเองทันใด มันก็ง่ายๆเป็นเรื่องที่เบสิกสุดๆ คงไม่ต้องให้บรรยายเนอะ
ขึ้นโต๊ะเลยดีกว่าหุๆๆ
____________________________________________________________________________
The End!!
ตอนนี้เหมือนน้องเกะไม่มีส่วนเอี่ยวเท่าไหร่แหะ^^;; แต่จะเป็นคุณพี่อิทาิจิมากกว่าที่จะเด่น(ในตอนนี้)
เรื่องเหมือนจะยังไม่ค่อยกระเตื้องฮะๆๆ เกิดอาการตัน ต้องรีบอัพๆๆ(ในเวิร์ด) เพราะจะเปิดเทอมแล้วอ่า
เนี่ยๆ อาบิจะเปิดวันที่ 14 เนี้ยแล้วอ่ะ ไวจังเลยแหะ
ตอนหน้าๆ จะมีเรื่องอะไรมาให้เจ้ากุ้งหัวเหลืองกับน้องหัวตูดเป็ดมาตีกันอีก
โปรดติดตามในตอนหน้า ส่วนตอนนี้...บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น