ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: Oh oh...Chapter 2::
____________________________________________________________________________
Oh oh...Chapter 2
พี่เลี้ยงเด็ก
พี่เลี้ยงเด็ก
อา...ให้ตายสิ ง่วงชะมัดเลยอ่า
เมื่อวานหลังจากกลับมาจากร้านบะจังก่อนตีสามผมก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบเพราะผมเชื่อว่ากลิ่นเหล้ามันต้องติดเสื้อผ้าผมแน่ และแล้ว..ตีสามลุงจิไรยะก็ลุกขึ้นมาดื่มน้ำ-ปัสสาวะตามเวลาเป๊ะๆก่อนจะกลับมานอนต่อ กรนต่ออีกต่างหาก
มันทำให้ผมนอนไม่หลับเลย
ผมเลยต้องมานั่งถ่างตาทั้งๆที่ขอบตาคล้ำเป็นหมาแพนดี้เช่นนี้แล
มื้อเที่ยงถูกผมจัดการอย่างรวดเร็วเนื่องจากง่วงและก็จะขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าของตึกเพื่อหาที่นอน ไม่ไหวๆถ้าไม่ได้นอนผมต้องบ้าแน่ๆ นั่นทำให้ผมเดินไปยังดาดฟ้าของตึกเรียนเพื่อไปแอบเงียบสักครึ่งชั่วโมงก่อนจะเรียนคาบต่อไป
“พี่อิทาจิ คบกับฉันเถอะนะคะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นแต่นั่นคงจะห้ามมือผมไม่ทันแล้วละ..
แอ๊ด~
ก็มันเปิดไปแล้วง่ะ...
“ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่ามีคนอยู่”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปก็ได้ ฉันขอกลับไปคิดก่อนนะนานะ ฉันสัญญาว่าถ้าฉันพร้อมให้คำตอบเมื่อไหร่ฉันจะเป็นคนเรียกหาเธอเอง”ชายคนนั้นที่ดูแล้วท่าทางจะเป็นรุ่นพี่พูดก่อนจะยิ้มบางๆให้ผู้หญิงคนนั้น
“ค่ะ นานะจะรอนะคะ!”คุณเธอรับคำก่อนจะเดินมาทางผมมองด้วยสายตาเหยียดหยามก่อนเธอจะพูดพึมพำอะไรบางอย่าง แต่ผมมั่นใจว่าเธอจงใจพูดให้ผมได้ยิน
“มาขัดจังหวะชะมัดเจ้ายาจกเอ๊ย!”
หวา...โดนเกลียดเข้าซะแล้ว
“เธอน่ะ เข้ามาสิ”
“อ่า..ไม่เป็นไรครับ ผมไปที่อื่นก็ได้”
“ไม่เป็นไรๆ มาหาที่นอนเหมือนกันละสิ เข้ามาๆ”รุ่นพี่คนนั้นเรียกพร้อมกับกวักมือให้ผมเดินออกไปยังดาดฟ้าโรงเรียน ผมก็เป็นเด็กดีเดินไปเขาอย่างว่าง่ายซะงั้น
“เป็นเด็กดีว่าง่ายจังแหะ ดูจากเนคไทเป็นเด็กม.ต้นละสินะ”เขาถามเสียงนุ่ม เป็นรุ่นพี่ที่ดูดีจังแหะ แม้ตอนนี้พี่เขาจะนั่งอยู่แต่ว่าต้องเป็นคนที่สูงโปร่งแน่ๆ ผมยาวที่รวบไว้ก็ดูติสๆดูดีเข้ากับพี่เขาดี ดวงตาเรียวสีดำมองดูแล้วชวนให้ดึงดูด เพราะงั้นจึงไม่ต้องแปลกใจเลยที่พี่คนนี้เพิ่งจะถูกสาวสารภาพรัก
“ครับ เอ่อ...พี่”
“อิทาจิ อุจิฮะ อิทาจิยินดีที่ได้รู้จัก แล้วเราล่ะ?”
“อุซึมากิ นารูโตะครับ”
“อุซึมากิ...ใช่เด็กนักเรียนที่ว่าจนๆแต่สอบเข้าได้สินะ”
ตึง!
ไหงถึงรู้สึกถึงหินก้อนใหญ่ที่มองไม่เห็นตกใส่หัวละเนี่ย
“อ่าครับ นักเรียนจนๆคนนั้นแหละ”ผมตอบพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้พี่เขา
“เอ้ยๆ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะ...”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมชินซะแล้ว ว่าแต่พี่ไม่รังเกียจผมหรอ? ผมจนนะ”ผมถามพี่เขาออกไป
“แล้วทำไมพี่ต้องรู้สึกอย่างนั้นล่ะ จนแล้วยังไงเล่าคนเราต้องถือเรื่องแบบนั้นด้วยหรือไง? แต่เท่าที่คุยกันน้องดูเป็นคนดีจะตายไป แถมยังมนุษย์สัมพันธ์ดีกว่าเจ้านั่นอีก”
“เจ้านั่น?”ผมทวนคำเมื่อเห็นพี่เขาทำสีหน้ากังวลปนหน่ายใจตอนที่พูดออกมา
“อ่อ..น้องชายน่ะ ค่อนข้างเป็นเด็กมีปัญหานิดหน่อย เลยไม่ค่อยมีเพื่อนน่ะ”
“อ๋อ...”
“เออจริงสิ! เราน่ะได้ข่าวว่ายังไม่ได้จ่ายค่าเทอมใช่มั้ย?”พี่จะทักขึ้นมาให้ผมหนักใจเล่นทำไมเนี่ย...ตอนนี้ผมก็กำลังคิดไม่ตกกับเรื่องนี้อยู่นะ แถมงานที่ทำเมื่อคืนถึงจะจ่ายเป็นรายวันแต่พอมาหักลบกับรายจ่ายประจำวันที่ต้องซื้อของมาใส่ตู้เย็นและของใช้ในบ้านแล้ว...มันก็แทบไม่เหลือแล้วง่ะ
“อ่า..พี่รู้ได้ไงเนี่ย”
“พี่เป็นเด็กช่วยงานอยู่ฝ่ายธุรการน่ะ” เยี่ยมเลย...มิน่าพี่เขาถึงรู้ว่าผมจน
“หรอครับ”
“จริงสิ! เธอมาเป็นพี่เลี้ยงให้น้องพี่หน่อยได้มั้ย?”เฮ้ย! พี่ครับ! เราเพิ่งเจอหน้ากัน คุยกันวันแรก พี่ชวนผมทำงานเลยหรอครับ? อีกอย่างผมจนนะ...พี่ไม่กลัวผมหยิบของติดไม้ติดมือกลับบ้านหรอ?
“ไม่ดีเท่าไหร่มั้งครับ”
“ดีสิ วัยเกือบไล่เลี่ยกัน น่าจะคุยกันรู้เรื่อง” พี่รู้อะไรมั้ยครับ ผมไม่เคยมีประสบการณ์ในการเลี้ยงเด็กครับ แต่ผมทำงานบ้านได้ทุกอย่าง พี่จ้างผมไปเป็นคนใช้ยังจะตรงคุณสมบัติกว่าอีก- -
“คุยกันรู้เรื่อง?”
“น้องฉันมันอายุสิบขวบน่ะ วัยกำลังซนจนน่าเตะเลยล่ะ ถ้าไม่รังเกียจเย็นนี้พี่จะพาไปดูก่อนก็ได้ หลังจากนั้นค่อยตัดสินใจอีกที”พี่อิทาจิพูดพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ แต่สีหน้าก็ยังคงไม่ละทิ้งความกังวลเล็กๆที่เหมือนจะดูรบกวนพี่เขาหน่อยๆอยู่
“กะ..ก็ได้ครับ ผมจะลองไปก็ได้”
“เยี่ยมเลย! งั้นหลังเลิกเรียนรอพี่ที่หน้าประตูโรงเรียนนะ นี่ก็จะออดเข้าเรียนแล้ว ขอโทษที่ทำให้ไม่ได้นอนนะ บะบาย”พี่เขาพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วบอกลาก่อนจะเดินออกไปจากดาดฟ้า
จะออดเข้าเรียนแล้วงั้นหรอ??
กิ๊งก๊อง กิ๊งก๊อง~
พี่อิทาจิ! พี่ทำให้ผมไม่ได้นอนอ่ะ!!
และแล้ว...ผมก็ต้องฝ่าฟันวิชาสุดง่วงนั่งถ่างตาแล้วเอาวิชาความรู้ยัดใส่หัว ยอมรับเลยแอบตบหน้าตัวเองอยู่หลายครั้ง หยิกขาตัวเองอยู่บ่อยๆเพื่อรั้งให้ตัวเองตื่นตัวเข้าไว้ เพราะอาจารย์วิชาวิทย์โหดมากอย่างอาจารย์โอโรจิมารุ เนื่องจากผมยังไม่อยากอยู่ทำความสะอาดตึกวิทยาศาสตร์นี่ทั้งชั้นเพราะงั้น...
เอาใจช่วยผมด้วยนะครับ!
เวลาเลิกเรียน
ผมวิ่งลงจากตึกเรียนของวิชาสุดท้ายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เนื่องจากวันนี้อาจารย์เขาปล่อยเลทไปเกือบสิบนาที ผมเกรงว่าพี่อิทาจิจะคอย ...ให้ผู้ใหญ่เขาคอยไม่ดีนี่เนอะ
“แฮ่ก แฮ่ก ขอโทษที่ผมมาช้าครับพี่อิทาจิ”ผมพูดพร้อมกับโค้งหัวปรกๆให้พี่เขา ที่ผมมาช้าทำให้พี่เขาต้องรอ
“อ้อ ไม่เป็นไร พี่เองก็เพิ่งมาถึงได้สักพักเองแหละ ดูเราสิ เอ้าค่อยๆหายใจให้หายเหนื่อยก่อน”ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจช้าลง ช้าลงอย่างที่พี่เขาบอกก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเป็นปกติเป็นการแสดงว่าผมหายเหนื่อยแล้ว
“เยี่ยม งั้นเราไปกันเถอะ”พี่อิทาจิพูดจบปุ๊บก็มีรถเบนซ์คันงามวิ่งเข้ามาจอดตรงหน้าเราสองคน โห...มีรถมารับด้วยแหะ ...อ่า ไม่สิ อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรยู่แล้วนี่นา ก็นักเรียนในโรงเรียนมากกว่าครึ่งที่บ้านมีฐานะที่เรียกได้ว่ารวยพอตัวจนถึงรวยมากๆ แล้วก็รวยโคตรๆ
เพราะงั้นผมจึงไม่น่าแปลกใจนะ
ถ้าปั่นจักรยานมาโรงเรียนหรือเดินมาโรงเรียนนี้สิถึงเรียกได้ว่าแปลกน่ะ- -
และผมก็เป็นตัวแปลกที่ว่านั่นซะด้วยแหะ- -^
“ป่ะ ไปกันได้แล้ว”พี่อิทาจิว่าก่อนจะเปิดประตูให้ผมเข้าไป
“อ่า...ครับ”ผมรับคำแล้วเดินเข้าไปนั่งในรถอย่างว่าง่าย
ผมนี่เด็กดีเนอะ ชื่อฟังพี่เขาไปซะทุกอย่างเลย-_-^
____________________________________________________________________________
The End!!
ตอนที่สองโผล่แล้วค่า!~^-^ แต่ก็ยังไม่เจอน้องเกะอยู่ดี อิๆๆ
รู้สึกเหมือนจะดูสั้นๆเนอะ(4 หน้าเวิร์ดอ่ะค่ะ) มันสั้นไปเนอะT^T?
แต่จะทำไงได้อ่า..ไม่ได้แต่งสดนี่นา(ว่างซะจนมีเวลาไปแต่รอ แต่ขี้เกียจลงซะงั้น)
อ๊ะๆๆ อย่างเพิ่งเบื่อไปซะก่อนนะคะ รับรองตอนหน้าเจอน้องเกะสุดแสบแน่ๆค่ะ^^
ส่วนตอนนี้..บายบีค่ะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น