คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : :: Oh oh...Chapter 10::
_______________________________________________________________________________
Oh oh...Chapter 10
โดด
9 โมง
...อืม ผมพลิกตัวช้าๆก่อนจะเริ่มบิดขี้เกียจคลายความเมื่อยล้าที่กัดกินผมมาหลายชั่วโมงกับการนอนเบียดกับเจ้าเด็กบ้า ที่ผมต้องระเห็จเอามันมานอนที่บ้านด้วย ลุงก็คงยังไม่ตื่นแหงเลย เพราะถ้าตื่นแล้วมาเจอซาสึเกะคงได้มีการโวยวายกันซะยกใหญ่แน่ๆ
Rrrrr…
คิดถึงกูอะไรตอนนี้ครับ!?
“ฮัลโหลครับ ถ้ารู้ว่าโทรผิดให้รีบวางก่อนที่ผมจะนับถึงสาม”ผมเอามือเขี่ยๆแถวๆหัวนอนก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ แต่ยังไม่ทันดูเบอร์ผมก็กรอกคำทักทายลงในโทรศัพท์ซะแล้ว ช่วยไม่ได้...ก็อยากโทรมาตอนเพิ่งตื่นทำไมล่ะ
(ไม่ได้เมมเบอร์พี่หรือไงทักกันแบบนี้)
“!...พี่อิทาจิ!”ตอนนี้ผมตื่นเต็มตาแล้วครับ
(เพิ่งตื่นเรอะ? โอเค..ให้อภัย)
“เข้าเรื่องครับพี่”
(ซาสึเกะอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?) หืม... นั่นไงผู้ใหญ่โทรมาตามแล้ว แต่เจ้าเด็กนั่นยังคนนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆผม แน่ะมาเนียนทำมาเป็นกอดเอว ติดหมอนข้างหรือไง
ถึงจะว่าเขาในใจแต่ผมก็ไม่ได้แกะมือเขาออก ปล่อยแม่ง ก็ได้แค่กอดละวะ
“อยู่ครับ เดี๋ยวพาไปส่งคืนถึงบ้านแน่ พี่ไม่ต้องห่วง”
(พี่ไม่ห่วงมันหรอก ห่วงเรานั่นแหละ)
“หึ..คร้าบ ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง”
(มันไม่ทำตัวให้เดือดร้อนใช่มั้ย?)
“ไม่ครับ”ผมตอบพลางยกมือลูบหัวคนที่นอนกอดเอวผมอยู่อย่างเพลินมือ อืม...ผมนุ่มแหะ แถมลื่นมืออีกต่างหาก
(โอเค งั้นพี่โทรมาแค่นี้แหละ)
“ครับ”
(สวัสดี)
“ครับ สวัสดีครับ”ผมขานตอบก่อนที่พี่เขาจะตัดสายไป ผมโยนมือถือกกลับไว้ที่หัวนอนก่อนจะแกะมือที่คล้องเอวผมอยู่หลวมๆออกแล้วลุกขึ้นจากที่นอน พลางเอามือเขี่ยๆให้คนข้างๆตื่น
“เฮ้ ซาสึเกะตื่นได้แล้ว สายแล้ว วันนี้ไม่มีไปเรียนหรือไง”
“ไม่...”วันนี้วันพฤหัสฯอย่ามาอำ จะโดดหรอ เดี๋ยวฟ้องแม่ซะหรอก
“ลุก ห้ามโดดเรียนเด็ดขาด”ผมพยายามดึงแขนให้เขาลุก แต่มันยากมาก เด็กนี่ตัวหนักชิบหายเลย
“สายขนาดนี้ฉันไม่ไปแล้ว”
“ถ้างั้นก็กลับไปที่บ้านตัวเองซะ นายอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ”
“ทำไม”
“เพราะเดี๋ยวพ่อแม่นายจะเป็นห่วงเอาน่ะสิ!” เจ้าเด็กนั่นลุกขึ้นมานั่งบนที่นอนก่อนจะหันหน้ามาทางผมช้าๆด้วยสภาพที่กึ่งจะงัวเงีย
“พวกเขาไม่ห่วงฉันหรอก”
“อย่ามางี่เง่าได้มั้ยเจ้าเด็กเปรต พ่อแม่เขาย่อมต้องเป็นห่วงลูกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว รีบๆเปลี่ยนชุดแล้วกลับบ้านไปซะ วันนี้ฉันมีเรียน มีเรื่องสารพัดๆที่จะต้องทำ ไม่ว่างมาดูนายหรอก”ผมเอ่ยปากไล่...
ย้ำอีกที..
นี่คือไล่
..ไล่แล้วนะ
ไล่จริงๆ
ใครฟังมันเป็นประโยคคำสั่งหรอครับ? หรือว่าฟังเป็นประโยคขอร้อง?
นี่ผมไล่แล้วนะ แต่ทำไมเจ้าเด็กบ้านี่ถึงได้ดึงผ้าห่มคลุมโปงกลับลงไปบนที่นอนเหมือนเดิมซะงั้นอ่ะY^Y
“ซาสึเกะอ่า..”ผมเอ่ยก่อนจะเอามือขยุ้มผมสีเหลืองๆของตัวเองแล้วทึ้งมันไปมาอย่างเจ็บแค้นใจ ไอ้เด็กบ้านี่ดื้อกับผม โอ้ว...ผมโกรธ ผมเฮิร์ทเหลือเกิน
...บ้าซะแระกู= =
แล้วสักพักซาสึเกะก็เด้งตัวขึ้นมานั่งก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนแล้วหยิบเสื้อผ้าตัวเก่าของเขาที่ใส่เมื่อวานติดมือเข้าห้องน้ำไปอย่างเงียบๆ
เฮ้อ...
หลังจากที่เด็กนั่นหายเข้าไปในห้องน้ำได้สักพัก เขาก็ออกมาในชุดเดิมที่เขาใส่เมื่อวานและเดินมาที่ห้องครัวที่ผมกำลังอยู่วุ่นๆกับมื้อเช้าทั้งของตัวเอง ของลุง และของเจ้าเด็กเปรตที่กำลังเอานิ้วหยิบไส้กรอกทอดที่ผมเอาออกมาจากกระทะพักสะเด็ดน้ำมัน ทำเอาผมแทบจะฟาดมือลงบนหลังมือเขาแทบไม่ทัน
“ชิ้นเดียวเอง”เจ้าเด็กเปรตลูบหลังมือเบาๆหลังจากเคี้ยวไส้กรอกอันนั้นเสร็จแล้วก็กลืนลงไป
“มารยาท สอนกี่ครั้งไม่เคยจะจำ”
“ขืนจำไว้ นายก็ไปไวสิ”
“ว่าไงนะ?”เมื่อกี้เขางึมงำอะไรของเขาน่ะ? ไม่ได้ยินเลยแหะ
“เปล่านิ”
“จริง?”
“เออ”
“อ่อเหรอ...งั้นเอาไปตั้งโต๊ะเตรียมแดก”ผมว่าก่อนจะส่งชามข้าว จานไส้กรอกผัดซอสไปให้เขาเพื่อเตรียมตั้งโต๊ะกินข้าว
มื้อเช้าจบลงหลังจากผมกับเจ้าเด็กแสบแย่งกันกินไส้กรอกผัดซอสอันสุดท้าย และท้ายสุด...ผมก็สละไส้กรอกชิ้นนั้นให้เจ้าเด็กเปรตจนได้- - ผมจัดการเก็บจานชามไปล้างให้เรียบร้อยก่อนจะกลับมายังกลางห้องก็ยังคงพบซาสึเกะที่นั่งอยู่ที่พื้นเช่นเดิมฃ
“ไมไม่กลับบ้านไป”
“ไม่อยากกลับ กลับไปก็ไม่มีใครอยู่”ตอบหน้าตายแต่ทำผมหนักใจจนแทบอยากจะวิ่งเข้าไปตบสักฉาดสองฉาด แถมกระสุนวงจักรลูกคู่สักสองสามที ก่อนจะไปกราบเท้าพ่อแม่เขาที่ทำรุนแรงกับลูกชายคนเล็กสุดสวาทปัญหาเยอะ
“แล้วจะเอาไง”
“อยู่ด้วย ไปไหนไปด้วย...ทั้งวัน”
“วันนี้ฉันมีเรียน”ผมตอบปัดๆก่อนจะมองเขาหน่ายๆนิดๆ
“งั้นเดี๋ยวไปมอด้วย”
กรรมเหอะ!! ...ใครเอาโซ่ตรวนมาล่ามผมกับเจ้าเด็กนี่ไว้ครับ??
ใครก็ได้ช่วยเอาคีมมาตัดโซ่ทีY^Y
Rrrrrrr…
โอ๊ะ...ใครมาคิดถึงกูตอนนี้วะครับ
ผมนึกก่อนจะเดินไปหยิบมือถือรุ่นปาหัวหมาแตกที่หัวนอนขึ้นมาดูรายชื่อคนโทรเขา กาอาระนั่นเอง! ผมกดรับก่อนจะกรอกคำทักทายลงไปในสาย
“ไง ว่าไงล่ะ?”
(แค่โทรมา เพราะตอนนี้นายกำลังจะสายแล้ว อีกสิบห้านาทีอาจารย์จะเข้าห้อง ทำไมนายยังไม่มาอีก)
“มีเรื่องนิดหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงฉันว่าฉันน่าจะเคลียร์ได้ ฉันอาจจะไปช้าสักห้าหรือสิบนาทีสักหน่อย”ผมตอบก่อนจะหันไปเจอสายตาที่เกินจะคาดเดาว่าคิดอะไรอยู่จากเจ้าเด็กแสบที่จ้องมองมา มันทำให้ผมต้องแอบกลืนน้ำลายดังเอื้อก
“และถ้าฉันยังไม่ไปให้คิดไปได้เลยว่าฉันจัดการกับปัญหาไม่สำเร็จนะกาอาระ”
(เฮ้ นารูโตะ..)
“ไม่ต้องตามหา ไม่ต้องโดดตาม ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ตายหรอก แค่นี้นะ”ผมตัดบทก่อนจะกดตัดสายแล้วหันกลับไปมองเจ้าเด็กแสบ แววตาแอบมีความพอใจฉายอยู่ภายในเล็กน้อย
พอใจละสิ...เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย
สุดท้าย...
อดไปมอ โดนเช็คขาด คะแนนหด สมุดไม่ได้จด ช่างแม่งค่อยยืมกาอาระ...
หมดกันอิสรภาพ ตามต้อยๆ เกาะติด ไม่แม้สะกิด ช่างแม่งก็ไม่ได้…
เฮ้อ...
จะไปมอทั้งๆที่มีเจ้าเด็กเปรตนี่ตามมาด้วยก็คงไม่ได้ แต่จะให้อยู่บ้านผมเองก็คงจะไม่ได้ด้วยเช่นกัน แล้ว!...จะไล่ตะเพิดมันกลับบ้าน.. ก็แหงละ มันไม่ฟังผมหรอก
“แล้วนี่จะเดินไปไหน”
“ไม่รู้ ไปเรื่อยๆ คิดได้ก็จอด”
“งั้นมานี่ด้วยกันหน่อยสิ”ซาสึเกะคว้ามือผมให้หยุดเดินก่อนจะดึงเบาๆให้ตามเขาไป
“จะไปไหนน่ะ”
“เหอะน่า ตามมาเหอะ”...จนแล้วจนรอดสิ ก็ในมือมันกำข้อมือผมแน่นขนาดนั้น แรงดึงที่จะเรียกได้ว่าลากกันไปขนาดนี้..
ก็เป็นอันไปน่ะสิ
_______________________________________________________________________________
The End!!
สวัสดีกับการกลับมาอัพเรื่องนี้ซะที(ทั้งๆที่รีดเดอร์ & แม่ยกนัทสึกะอยากให้อัพเรื่องนู้น)
ก็บอกแล้วไง^^ งดสองอาทิตย์เนื่องจากตอนนี้เนื้อหาที่ลงในเด็กดีมันทันในเวิร์ดที่แต่งล่วงหน้าไว้แล้วว้อยยย- -*
ตอนนี้อาบิรู้สึกรนยังไงก็ไม่ทราบ แรงกดดันมหาศาลทั้งจากตัวเองครอบครัว โรงเรียน อาจารย์
โอ้ว... ยู โนว? ยู เมก มี โกอิ้ง เครซี่!~(รู้มั้ยว่ามันกำลังจะทำให้ฉันจะบ้า!~)
เอ่อ..ช่างมัน ตอบเม้นดีก่ะ
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : การคิด< My.iD >  [ IP : 180.183.57.36 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เปล่งประกาย< My.iD > [ IP : 171.98.101.190 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
เรื่องสองคนนี้จะรักกันค่อนข้างช้าค่ะเพราะโตะไม่ได้คิดอะไรกับเกะเกินเลยกว่าเด็กที่อยู่ในความดูแลเลยค่ะ
ส่วนเกะก็ชอบอยู่ลึกๆแต่พยายามที่จะไม่แสดงออกมากไปค่ะ น่าสงสารเกะเนอะ
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
|
Name : เนตรสีเพลิง< My.iD > [ IP : 183.89.145.216 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
แววเมะเริ่มฉายแล้วไงคะ^^ เรื่องกาอาระมิใช่แต่อย่างใดเลยค่ะ อิอิ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เดร [ IP : 49.231.101.161 ] |
||
|
|
|
|
นั่นสิ มาขอให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลยสิ!
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : otakunia< My.iD > [ IP : 110.49.234.21 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
อย่าว่าแต่จุ๊บเลยค่ะ แค่คำขอบคุณยังไม่ออกมาจากปากโตะเลย
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : noname [ IP : 171.4.198.109 ] |
||
|
|
|
|
ตอบปูลมหนึ่ง เรื่องนี้เราไม่ทำร้ายกาอาระค่ะ เรื่องนี้กาอาระเป็นแค่เพื่อนซี้โตะเฉยๆ
ตอบปูลมสอง หรือจะให้โตะไปเข้าบ้านผู้ชายล่ะคะ?(จะว่าไปก็เข้าออกจะบ่อยนี่เนอะ)
ตอบปูลมสาม เรื่องนี้กว่าจะรักกันค่อยข้างนานค่ะ แต่จะแอบมีฉากที่เกะตอดเล็กตอดน้อยมากระตุกใจเล่นให้นะคะ^^
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Groomy Violet< My.iD > [ IP : 223.205.196.207 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
เรื่องนี้ไม่ทำร้ายกาอาระ เพราะเป็นแค่เพื่อนซี้กันเฉยๆค่ะ มีคู่ให้แน่ค่ะไม่ต้องห่วง แต่ใครนั้น..ไม่บอกตอนนี้หรอกค่ะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Buka< My.iD > [ IP : 115.67.34.251 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ยาวจริงอะไรจริงเม้นนี้ อ่านแล้วเป็นแอบยิ้มทุกทีเลยสิน่า
นั่นสิ ถ้าแพนด้ามาเจอกับเป็ดใครจะปากคมกว่ากันนะ?
พูดน้อยต่อยหนัก(พูดครั้งนึงทำร้ายจิตใจคนฟัง) VS พูดน้อย 'ต่อยหนัก'(ไม่พูดพร่ำซัดเปรี้ยง)
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : สาวน้อยแห่งคำทำนาย< My.iD > [ IP : 115.67.132.83 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ขอบคุณที่ติดตามผลงานของอาบิกันนะคะ^^
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Black Moon< My.iD > [ IP : 110.170.140.2 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ของแบบนี้มีหรือเกะจะพลาดคะ?
อาจจะมีหลายเม้นที่อาบิไม่ได้ตอบ แต่อาบิอ่านทุกคอมเม้นนะคะ
ยาวไปละ..งั้นรบอกลาเลยละกัน อ่อ..ไอเลิฟยู อาทิตย์หน้ายังงดอยู่นะ- - เจอกันอีกที..อาทิตย์หน้าของอาทิตย์หน้านู่นละกัน
อ่อ! อาบิมีทวิตแล้วนะแจ๊ะ หลังจากงมโข่งอยู่นานเพื่อบอกให้ไปเล่นได้แล้ว @Fantastic2U2
จะใช้ชื่อ AbidamaRU มันดันบอกว่ามีคนใช่ไปแล้ว หะ?? หมายความว่าไงหว่า
ชื่อและรูปที่เห็นนั่นคืออาบิจ้า อย่าตกใจนึกว่ารูปผีที่ไหนนะ บายบีจ้า^^~
ความคิดเห็น