คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ:จุดเริ่มต้น
“อรัญ เตรียมตัวเสร็จหรือยังจ๊ะ
เดี๋ยวพ่อเค้ารอนานนะลูก” เสียงอ่อนโยนของผู้หญิงชาวจีนคนหนึ่งเอ่ยเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ยังอยู่ในห้องนอน
เธอคืออิงเหม่ย
“คร้าบบบ เสร็จแล้วครับแม่
เดี๋ยวลงไปครับ” สวัสดีครับผมชื่ออรัญ
วันนี้ผมตื่นเร็วกว่าทุกวันเพราะวันนี้ผมต้องไปฝึกงานในหน่วยFBI ที่พ่อผมเป็นหัวหน้าอยู่
และเป็นวันที่ผมจะได้พิสูทจ์ให้เพื่อนผมดูว่าผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานอย่างผมเนี่ยแหละจะเป็นเจ้าหน้าที่อันดับหนึ่ง!
“วันนี้พยายามเข้านะเจ้าลูกชาย
ระวังแขนหักก่อนจะได้ทำอะไรจริงๆจังๆนะ ฮะๆ” คนนี้คืออรุณพ่อของผม พ่อพูดกับผมด้วยท่าทางติดจะล้ออยู่นิดๆ
แบบนี้ผมไม่ยอมนะ
“โห พ่อก็พูดเกินไป ถึงผมจะตัวเล็กแต่เรื่องวิชาต่อสู้ทั้งมือเปล่าหรือใช้อาวุธ
กับด้านความว่องไวในความคิดหรือทักสะอื่นๆผมได้ที่หนึ่งในชั้นปีเลยนะ ถึงแม้ว่าด้านกำลังจะได้กลางๆก็เหอะ…”
ผมพูดออกไปด้วยความภูมิใจ แต่พอถึงเรื่องกำลังเสียงของผมก็อ่อนลงทันที
“จ๋า~ พ่อคนเก่ง
รีบกินข้าวได้แล้วนะเดี๋ยวก็สายตั้งแต่วันแรกหรอก”
แม่พูดหลังจากที่ยกข้าวเช้ามาที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว วันนี้ก็น่าอร่อยเหมือนเคยเลย “อีกตั้งสามวันที่ไม่ได้กลับบ้าน
ถ้ากลับมาถึงเมื่อไหร่ผมจะกินให้หนำใจเลย ก็อาหารฝีมือแม่น่ะอร่อยที่สุดเลย” อรัญพูดกับผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้ม
โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าการออกจากบ้านครั้งนี้จะทำให้เขาไม่สามารถกลับมากินอาหารที่บ้านหลังนี้ได้อีกแล้ว
4ชั้วโมงต่อมา
“เอาล่ะทุกคนพร้อมแล้วนะ
จำเอาไว้ว่าต้องพยายามให้พวกนักท่องเที่ยวกับคนในท้องที่ปลอดภัยจากลูกหลงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
อ้อ แล้วก็ระวังตัวให้ดีด้วยเพราะตึกโรงแรมอยู่ติดหน้าผา
ฉันหวังว่าพวกคุณทุกคนจะปลอดภัยนะ ไปได้” พอหัวหน้ากลุ่มพูดจบทุกคนรวมถึงอรัญก็ออกปฏิบัติงานทันที
อรัญได้รับหน้าที่รออยู่ด้านนอกตึกคอยเป็นกำลังเสริมหากเกิดเหตุฉุกเฉิน
ซึ่งเขาก็ได้ทำหน้าที่เร็วกว่าที่คิดเมื่อมีระเบิดขนาดย่อมๆด้านในตึก
เข้าจึงรีบเข้าไปทันที
“ตอนนี้คนร้ายวิ่งไปที่ดาดฟ้าโรงแรมแล้ว
ทางหน่วยสังเกตการณ์ก็รายงานมาว่ามี ฮ .ตรงมาทางนี้หนึ่งลำคาดว่าคนร้ายจะหนีทางนั้น”
อรัญกับคนอื่นๆวิ่งไปที่ดาดฟ้าทันทีที่ได้รับรายงานจากวิทยุสื่อสาร
ตึกๆ ตึกๆ ปัง!
เมื่อทุกคนมาถึงที่หมายหนึ่งในพวกคนร้ายก็ยิงปืนใส่พวกเขาทันที ห่างออกไปไม่ไกลมี ฮ.
กำลังตรงมาทางที่พวกเขายืนอยู่ หลังจากนั้นก็เกิดการปะทะกันขึ้น
แต่ยังไม่มีใครกล้าพอที่จะวิ่งฝ่ากระสุนไปจับคนร้าย
ฝ่ายคนร้ายก็เริ่มเตรียมตัวที่จะวิ่งทันทีที่ ฮ. ลงมาต่ำพอทีจะกระโดดขึ้นไปได้ แต่ทว่าอรัญกลับเป็นคนแรกที่กล้าวิ่งออกไปจับคนร้ายถ้าม
กลางห่ากระสุนที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ
โดยอาศัยรูปร่างที่เล็กบวกกับความว่องไวในการหลบหลีกกระสุน
และเขาทำสำเร็จเมื่อสามารถจับตัวคนที่คิดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าได้ แต่ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมให้จับง่ายๆพยายามที่จะสลัดตัวออก
อรัญเองก็พยายามที่จะยื้อเอาไวให้นานที่สุดเท่าที่กำลังในตอนนี่จะทำได้ แต่ทว่าก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเมื่อคนร้ายสามารถสะบัดเขาออกได้
แต่ทางที่เขาหงายหลังไปนั้น…คือเหว!
ตูมมม! ซ่า
โชคยังดีเล็กน้อยที่ด้านล่างเป็นบ่อน้ำขนาดใหญ่โอกาสที่เขาจะรอดจึงมีมากขึ้นอีกนิด
แค่นิดเดียวจริงๆ เพราะอรัญนั้นหมดสติไปตั้งแต่ตอนตกลงมาจากตึกแล้ว เขาจึงไม่สามารถที่จะว่ายขึ้นไปได้ทำได้แค่รอให้มีคนมาช่วยเท่านั้น
เพล้ง!
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า! ผมได้ยินเสียงของแตก” อรุณวิ่งหน้าตื่นเขามาในครัวทันทีที่ได้ยินเสียงของแตก
เมื่อเขามาก็เจอเศษแก้วแตกละเอียดอยู่ที่ที่พื้น ข้างๆอ่างล้างจานอิงเหม่ยยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับเลยสักนิด
ดวงตาเหม่อลอยราวกับไร้วิญญาณ อรุณก็ไม่ได้เข้าไปหาแต่ยืนรออยู่ใกล้ๆกันจนอิงเหม่ยรู้สึกตัวจึงเขาไปช่วยประคองออกมานั่งที่โซฟา
“เอ่อ…ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณ
ฉันแค่รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีนะค่ะ คือ…มันรู้สึกเหมือนกับว่าจะมีใครสักคนในบ้านจากเราไปนะค่ะ”
เมื่ออิงเหม่ยพูดจบอรุณก็เริ่มมีเหงื่อออกมานิดหน่อย เพราะกังวลในสิ่งที่ภรรยาพูด
แน่นอนเขาเชื่อ เพราะก่อนที่อิงเหม่ยจะแต่งงาน
เธอเคยเป็นหมอดูที่แม่นที่สุดเท่าที่อรุณรู้จัก
ถ้าเธอทักอะไรกับใครมักจะเป็นจริงเสมอ
แต่ถ้ามีคนให้เธอช่วยดูดวงให้เธอจะพูดเป็นแง่ให้เอาไปตีความเอาเองอีกที
พอแต่งงานเธอก็ห่างหายจากวิชาพวกนั้นจนเกือบลืมไปแล้ว แต่ลางสังหรณ์กับจิตสัมผัสของเธอก็ยังแม่นยำเหมือนเดิม
กริ๊ง~ กริ๊ง~
กริ๊ง~
“สวัสดีครับนี่อรุณพูดครับ…ครับ…ห๊ะ! อะไรนะครับ!...ที่โรงพยาบาลใหนครับ….ครับ จะรีบไปครับ” เมื่ออรุณโทรศัพท์ได้แค่ไม่กี่วิก็ต้องหน้าซีดกับข่าวร้ายที่เพิ่งจะรับรู้
“มีอะไรหรือคะคุณ
เห็นพูดถึงโรงพยาบาลด้วยมีใครเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ?”
อิงเหม่ยถามด้วยความเป็นห่วงที่จู่ๆผู้ที่เป็นสามีก็หน้าซีดลง
และเธอก็แทบจะช็อคทันทีที่ได้ยินเรื่องทั้งหมด
ณ
โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
‘อรัญ…อรัญ! ตื่นสิลูกตื่นมาคุยกับแม่ก่อนสิอรัญ’ นั่นมัน…เสียงของแม่หนิ
‘เข้าไม่ได้นะค่ะ
คุณรอด้านนอกก่อนนะค่ะ’ คำพูดแบบนี้ ผมอยู่โรงพยาบาลงั้นเหรอ นี่ผมยังไม่ตายสินะ
‘อิงเหม่ยรอด้านนอกกับผมก่อนนะ
ลูกเราจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน’
1ชั้วโมงต่อมา
ตลอดเวลาที่ผ่านมาอิงเหม่ยไม่ไดไปไหนเลย
มีแค่อรุณเท่านั้นที่ไม่อยู่ในตอนนี้เนื่องจากมีธุระด่วนมากๆที่จะต้องไปทำ
แต่ผ่านไปถึงชั้วโมงหนึ่งแล้วก็ยังไม่มีใครออกมาจากห้องICUเลยสักคน ในขณะที่อิงเหม่ยกระวนกระวายนั่งไม่ติดที่เพราะกลัวว่าคนที่จะจากไปตามลางสังหรณ์อาจจะเป็นลูกชายของเธอ
แต่เธอก็เริ่มมีหวังอีกครั้งเมื่อหมอเดินออกมาจาห้องICU
“คุณหมอค่ะ
ลูกชายฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ”
เธอเดินเข้าไปถามคุณหมอด้วยน้ำเสียงที่กังวนติดจะสั่นเครืออยู่หน่อยๆ
“คือ…คุณช่วยทำใจไว้ดีๆก่อนนะครับ
เรื่องลูกชายของคุณผม…ผมต้องเสียใจด้วยนะครับ ผมพยายามจนสุดความสามารถแล้ว
แต่…ก็ยื้อชีวิตลูกชายคุณไว้ไม่ได้” ทันทีที่คุณหมอพูดจบก็มีคนเข็นเตียงที่บนนั้นมีร่างที่ถูกคลุมไว้ด้วยผ้าสีขาวออกมาจากห้องICU อิงเหม่ยจึงรีบวิ่งเข้าไปหาแล้วเปิดผ้าคลุมออกทันที แล้วก็กอดร่างของอรัญเอาไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ฮึก
ฮือๆๆ อรัญอย่าทิ้งแม่ไป อย่าทิ้งแม่ไปแบบนี้สิอรัญ ฮึก…ฮือๆ
ไหนลูกบอกว่าจะกลับมาทานข้าวฝีมือแม่อีกไง ทำไมลูกถึงผิดสัญญาแบบนี้
แม่ไม่ชอบคนโกหกนะอรัญ ฮือๆๆ”
หลังจากนั้นไม่นานงานศพของ
‘อรัญ’ เจ้าหน้าที่FBI ที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อจับกุบแก๊งค้ายาเสพติดข้ามชาติก็ถูกจัดขึ้นในวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งภายในงานนั้นเต็มไปด้วยความโศรกเศร้ากับการจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
จบไปแล้วกับตอนแรกของเรื่องที่เปิดเรื่องมาก็เศร้าเลย ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะค่ะ รักรีดเดอร์ทุกคนเลยนะค่ะ
ความคิดเห็น