คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : haefany; together part I {50%}
Haefany – Together
(credit: tumblr ค่ะ)
When we together, When we together
Everything become alright, painful memories disappear
When we together, When we together
I get happy again, without knowing, I put on a smile
เมื่อเราได้อยู่เคียงข้างกัน ทุกๆสิ่งก็ดีขึ้น ความทรงจำอันแสนเจ็บปวดก็หายไป เมื่อเราได้อยู่เคียงข้างกัน ฉันรู้สึกมีความสุขอีกครั้ง ฉันยิ้มออกมาได้โดยไม่รู้ตัว
(Together - JB&Jiyeon ost. Dream high2)
--------------------------------------------------------------
ค.ศ. 1994
“พี่ชายยยยยย” เด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบ ส่งเสียงเรียกพลางโบกมือไปมาให้กับเด็กชายวัยแปดขวบที่กำลังเล่นฟุตบอลอยู่ในสนามเด็กเล่นกับเพื่อนๆวัยไล่เลี่ยเดียวกัน
“ยัยหมูอ้วนมาแล้ว ท่าทางนายคงต้องกลับบ้านแล้วล่ะทงเฮ” อีฮยอกแจ เด็กชายที่เป็นเพื่อนสนิทของ อีทงเฮ พูดขึ้นก่อนจะวิ่งไปรับบอลที่ส่งมาจากเพื่อนอีกคน
“งั้นฉันกลับก่อนนะ บาย” ทงเฮกล่าวลาเพื่อนๆ และวิ่งไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่วางกองรวมอยู่กับกระเป๋าของคนอื่นๆ
โปกกก !
“แงงงงงงงงงงงง” เสียงร้องดังลั่นตามหลังมาทันทีที่ทงเฮได้ยินเหมือนเสียงอะไรหนักๆชนเข้ากับอะไรสักอย่าง แล้วก็ไม่ต้องสงสัย เสียงเด็กผู้หญิงแถวนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้น
“ทิฟฟานี่ / ยัยหมูอ้วน” ทงเฮกับฮยอกแจวิ่งมาถึงจุดที่เด็กหญิงนั่งก้นจ้ำเบ้าร้องไห้อยู่กับพื้นแทบจะพร้อมๆกัน
“ยัยหมูอ้วน เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย” ฮยอกแจที่วิ่งมาถึงก่อนทงเฮเล็กน้อย เข้าไปลูบหัวของเด็กสาวก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง แต่กลับถูกปัดมือออกอย่างไม่ไยดี
“ไอ้บ้าฮยอกแจ แกล้งเตะบอลมาโดนหัวเค้าใช่ไหม ไปไกลๆเลยนะ ไม่ต้องมายุ่งเลย ฮืออ” เด็กสาวร้องไห้ไปต่อว่าฮยอกแจไป จนทงเฮทนไม่ไหวต้องเดินเข้ามากอดแม่น้องสาวตัวน้อยเอาไว้
“พี่ชายขา ฟานี่เจ็บ ฮยอกแจแกล้งฟานี่” ทิฟฟานี่สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของทงเฮ ปากก็ออดอ้อนว่าเจ็บอย่างนั้นเจ็บอย่างนี้ไม่หยุด แถมยังตบท้ายด้วยการบอกตัวการที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัวเสร็จสรรพ
“ไม่ร้องนะคะคนดี พี่ฮยอกแจเขาไม่ได้ตั้งใจ ฟานี่อย่าโกรธพี่ฮยอกแจเลยนะคะ”
“แต่ฟานี่เจ็บ”
“งั้นพี่เป่าให้ ฟานี่จะได้หายเจ็บเน๊อะ ไหนคนดีของพี่เจ็บตรงไหน”
“ตรงนี้ค่ะ” ทิฟฟานี่ชี้ให้ทงเฮดูที่ศีรษะของตนเองที่ตอนนี้เริ่มจะเขียว และปูดเป็นลูกจากแรงกระแทก
“เพี้ยงง หายเจ็บแล้วนะคะ เรากลับไปทายากันที่บ้านดีกว่าเน๊อะ” ทงเฮฉุดให้ทิฟฟานี่ลุกขึ้นตามตัวเอง แล้วก็จัดการปัดกระโปรงที่เลอะเทอะไปด้วยฝุ่นให้กับเด็กสาว
“ขอโทษนะยัยหมูอ้วน” ฮยอกแจบอกก่อนที่ทั้งสองจะเดินไป ทิฟฟานี่จึงหันไปมองหน้าทงเฮ พอเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้าให้ เด็กสาวจึงสะบัดเสียงตอบ
“คราวนี้เค้ายอมยกโทษให้ฮยอกแจก็ได้ พี่ชายขา กลับกันเถอะๆ”
“กลับก่อนนะฮยอกแจ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน” ทงเฮโบกมือลาฮยอกแจอีกครั้งก่อนจะออกเดินตามแรงลากจากเด็กสาวตัวน้อย แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ทิฟฟานี่ก็หยุดกึกก่อนจะหันมายิ้มหวานให้
“พี่ชายขา ฟานี่เจ็บ ฟานี่เดินไม่ไหวแล้ว ขอขี่หลังพี่ชายกลับบ้านได้ไหมคะ” ทงเฮมองเด็กสาวจอมเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน แต่เจ้าตัวก็ยอมคุกเข่าลงแต่โดยดี
“ขึ้นมาเลยค่ะ”
“ทงเฮ นั่นหัวน้องไปโดนอะไรมาลูก” มารดาของทงเฮเดินเข้ามาหาทิฟฟานี่ เมื่อสังเกตเห็นหัวปูดๆของเด็กสาวตนเองรักไม่น้อยไปกว่าลูกชายของตนเอง เธอเลี้ยงทิฟฟานี่มาตั้งแต่เด็กๆเพราะมารดาของทิฟฟานี่เสียชีวิตไปหลังจากที่ทิฟฟานี่อายุได้ไม่กี่ขวบ และตอนนั้นครอบครัวของทิฟฟานี่ก็กำลังประสบปัญหาอย่างหนัก บิดาของเด็กสาวจึงตัดสินใจฝากลูกสาวไว้ที่เธอซึ่งเป็นเพื่อนสนิท แล้วย้ายไปตั้งหลักที่อเมริกา
“ฮยอกแจเตะบอลมาโดนหัวฟานี่ค่ะหม่ามี้” ถึงปากบอกว่าให้อภัย แต่แม่ตัวดีก็ยังไม่วายจะแอบฟ้องหม่ามี๊ของตัวเองอยู่ดี
“ได้ทีฟ้องใหญ่เลยนะยัยตัวแสบ” ทงเฮที่เพิ่งเดินไปหยิบยามาบ่นทิฟฟานี่เล็กน้อย ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พร้อมจับเด็กสาวมานอนหนุนตักของตัวเอง แล้วบรรจงทายาให้อย่างเบามือ
“หายไวๆนะคะ” ทงเฮพูดพร้อมกับเป่าเบาๆไปที่ศีรษะของทิฟฟานี่อีกครั้ง
ค.ศ.2007
“ฮือๆๆๆๆๆๆ” ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมองหญิงสาวหน้าตาน่าเอ็นดูที่กำลังยืนร้องไห้เสียงดังอยู่กลางสนามบินเป็นตาเดียว เล่นเอาคนที่มาส่งแทบจะอยากหายตัวไปจากตรงนี้เสียเหลือเกิน
“หยุดร้องได้แล้วลูกคนเขามองกันทั้งสนามบินแล้ว” มารดาของทงเฮพูด ก่อนจะเดินเข้าไปกอดปลอบหญิงสาว
“ก็ฟานี่ไม่อยากไปนี่คะ ฟานี่อยากอยู่กับหม่ามี้กับพี่ชาย ฮือๆ”
“แล้วฟานี่จะปล่อยให้คุณพ่อรอฟานี่หรอคะ คุณพ่อรอฟานี่มา 15 ปีแล้วนะ” หญิงสาวส่ายหน้าให้กับคำพูดของหม่ามี้ของเธอ ก่อนจะกอดหม่ามี้ให้แน่นขึ้นไปอีก
“ไปลาพี่ชายเราซะ อีกไม่กี่นาทีเครื่องก็จะออกแล้ว” มารดาของทงเฮปล่อยมือจากทิฟฟานี่ ก่อนจะดันหญิงสาวไปหาพี่ชายที่หน้าเศร้าไม่แพ้กัน เพียงแต่ชายหนุ่มไม่ได้ร้องไห้น่าอายแบบทิฟฟานี่เท่านั้นเอง
“พี่ชาย” ทิฟฟานี่โผตัวเข้าไปกอดทงเฮ แล้วก็สะอื้นหนักกว่าเดิม ทงเฮทำได้แค่กอดปลอบ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป ตอนนี้เขาเองก็เศร้าไม่แพ้กับทิฟฟานี่เท่าไหร่นักหรอก
“ถ้าไปถึงที่นู้นแล้ว ฟานี่จะรีบโทรมาหา บอกที่อยู่ บอกเบอร์โทรศัพท์ พี่ชายต้องโทรหาฟานี่ทุกวันนะ แล้วถ้าว่างพี่ชายต้องบินไปหาฟานี่ทันทีเลยนะ ต้องคิดถึงฟานี่ทุกวันด้วยนะ” ทิฟฟานี่พูดย้ำแบบเดิมๆกับทงเฮ ตั้งแต่รู้ตัวว่าต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกา
“รู้แล้วค่า ฟานี่ไปอยู่นู้นก็อย่าลืมพี่ชายคนนี้นะ รู้ไหม” ทงเฮลูบหัวทิฟฟานี่เบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้ ยิ้มที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้มอง ทิฟฟานี่เองก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มตอบให้เช่นกัน
“ฟานี่ไม่มีทางลืมพี่ชายอยู่แล้ว”
“รีบกลับมานะคะ พี่จะรอฟานี่นะ”
“ฮยอกแจ” ทิฟฟานี่ลากฮยอกแจ หนึ่งในผู้ที่มาส่งเธอวันนี้ด้วย ออกมาคุยกันสองต่อสอง
“ว่าไงยัยหมูตอน”
“เค้าไม่อยู่ ฮยอกแจต้องทำหน้าที่แทนเค้านะ ต้องคอยแลดูพี่ชาย อย่าให้ผู้หญิงคนไหนมาเข้าใกล้พี่ชาย แล้วก็ห้ามให้พี่ชายมีแฟนเด็ดขาดเลยนะ” ทิฟฟานี่ชี้นิ้วสั่งฮยอกแจที่ได้แต่ยืนยิ้มๆ ที่ทิฟฟานี่ยังจับมือตัวเองไม่ยอมปล่อย
“แล้วถ้าไอ้ทงเฮมันเกิดไปปิ๊งปั๊งใครแล้วอยากจะจีบขึ้นมาล่ะ ฉันจะไปทำอะไรได้”
“ต้องทำได้ ฮยอกแจต้องขัดขวางพี่ชายให้ถึงที่สุด คอยดูนะถ้าเค้ากลับมา แล้วพี่ชายมีแฟนแล้วล่ะก็ เค้าจะเล่นงานตัวเป็นคนแรกเลย”
“นี่ฉีดยาหรือยังเนี่ย ถึงได้น่ากลัวขนาดนี้” ฮยอกแจเอ่ยแซว เล่นเอาแม่สาวจอมสั่งค้อนขวับให้วงใหญ่ ก่อนที่เสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องครั้งสุดท้ายจะดังขึ้น ทิฟฟานี่จึงรีบวิ่งกลับไปหาหม่ามี้ แล้วก็พี่ชายของเธอทันที
“โชคดีนะลูก”
“ค่ะ หม่ามี้ดูแลตัวเองดีๆนะคะ ฟานี่รักหม่ามี้นะคะ” ทิฟฟานี่กอดมารดาของทงเฮอีกครั้งก่อนจะเดินไปกอดทงเฮ ทงเฮเองก็กอดตอบหญิงสาวเช่นกัน
“ดูแลตัวเองดีๆนะฟานี่”
“ค่ะ พี่ชายด้วยนะ ฟานี่รักพี่ชายนะคะ”
“พี่ก็รักฟานี่ที่สุด”
Mine music
ความคิดเห็น