ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มต้นภารกิจกับการสังเวยชิวิต บทนี้ไม่ใช้แล้วน้า
เริ่มต้นภารกิจกับการสังเวยชิวิต
"ซารินช่วยบอกอั้วหน่อยสิว่า??มีอะไรบ้าง" สาวหมวยท่าทางบ้องแบ๊วขอคำตอบจากเพื่อนหญิงของเธอ
"ประเทศไทยน่ะเหรอ ก็มีวัดพระศรีรัตนศาสดาราม มีการอันเชิญพระแก้วมรกตไปไว้ที่วัดด้วยนะ แถมเป็นวัดที่ไม่มีพระสงฆ์อีกต่างหาก แล้วก็นะชื่อซารินเป็นชื่อที่ข้าปลอมตัวไปต่างหากตอนนี้ถ้าเจ้าจะต้องเรียกชื่อข้าช่วยเรียกว่าน้ำฟ้าต่างหาก" น้ำฟ้าอฐิบายให้สาวหมวยฟังอย่างหงุดหงิด
"ก็มันติดปากนี่น่อ อาซาริน" สาวหมวยก็ยังบ่นอุบอิบอย่างช่วยไม่ได้
"ยัยเหมยฮัว^_^#" น้ำฟ้ากดเสียงต่ำลงด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์
"ได้ๆ ลื้อเนี่ยนะ" สุดท้ายเหมยฮัวก็ต้องยอมจำนนแต่โดยดี
"นอนไปเถอะเหมยฮัวอีกตั้งสิบสองชั่วโมงกว่าเครื่องจะลงสนามบินสุวรรณภูมิลงเครื่องก็หกโมงเช้าแล้ว…" เธอไล่ให้เหมยฮัวไปนอนก่อนจะเปิดประเป๋าเป้ใบจิ๋วหาหนังสือเกี่ยวกับญาณอาถรรพ์ขึ้นมาอ่าน
"น้ำฟ้า ลื้อจะเอาเรื่องพวกนี้ไปใช้ทำอะไร เออใช่ พรุ่งนี้มีกำหนดการอะไรบ้างน่อ" สาวหมวยถามน้ำฟ้าหรือซารินด้วยท่างสงสัย
"เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าข้าจะเอาไปทำอะไร พรุ่งนี้ไปที่บ้านข้าก่อนกะจะไปหาพ่อแม่เสียหน่อยตอนเจ็ดโมงจะมีคนมารับ แล้วก็ไปเก็บของที่บ้านน้อง อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน เธอคงเข้าใจนะ" เธอเล่ากำหนดการของวันพรุ่งนี้ให้กับเหมยฮัวพร้อมกับปิดไฟตรงที่นั่งของเธอแล้วหันมาพูดว่า"ถ้าเธอไม่นอนจะส่งใบลากิจให้ฝ่าย บรรชาการว่าพ่อแม่ของเธอป่วยหนัก"
"OKน่อ น้ำฟ้า" เหมยฮัวพูดพร้อมกับหลับตาลงอย่างราดเร็ว"ฝันดีนะ น้ำฟ้า"
"เช่นเดียวกัน" น้ำฟ้าตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน
"น้ำฟ้า น้ำฟ้า ผมเองเชียรเมื่อไหร่คุณจะกลับมาหาผม…" เสียงชายปริศนานาม'เชียร'พูดขึ้น
"เชียร นายก็รู้อยู่แก่ใจว่าเราอยู่คนละทางเดิน เป้าหมายของนายคืออาถรรพ์สายดำ แต่ครอบครัวของข้าเดินอยู่ในทางเดินอาถรรพ์สายขาวเราอยู่ร่วมกันไม่ได้หรอก" น้ำฟ้าพูดเสียงจริงจัง
"แล้วเธอจะรู้ว่าลองดีกับผมเนี่ยจะเจอผลลัพธ์แบบไหน" เชียรพูดท่าทางแสยยิ้ม
แล้วเดินจากไป
"อาฟ้า น้ำฟ้า ลื้อตื่นได้ยังถึงเวลากินข้าวแล้วน่อ" เหมยฮัวเขย่าตัวน้ำฟ้าแบบไม่เกรงใจ
"ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว เธอนี่" น้ำฟ้าร้องขึ้นหลังโดนเขย่าอย่างไม่ใยดี
"ลื้อจะกินอะไร" เหมยฮัวเริ่มถามน้ำฟ้าทันที
"เอาไก่คาราโอเกะที่หนึ่งค่ะ" เมื่อเห็นไก่คาราโอเกะน้ำฟ้าก็รีบกินทันทีทั้งๆที่มีเวลาให้กินตั้งนานแต่กินเสร็จภายในสามนาที (0-0#//ไรเตอร์)
"ลื้อเนี่ยกินเร็วเหมือนทิวาเลยน่อ" สาวหมวยเริ่มหาเรื่องคุย
[ณ ตอนนี้เครื่องบินจะลดระดับลงแล้วกรุณาเปิดหน้าต่างด้วยนะครับ] เสียงกัปตันเครื่องบินคุยกับผู้โดยสาร
"อั้วเนี่ยอิจฉาลื้อจริงๆนะ ที่ได้กลับมาประเทศบ้านเกิด" เหมยฮัวค่อยๆทำหน้าเศร้าเรื่อยจนดูไม่ได้
"เธอนี่นะ อย่ามาทำตัวเป็นเด็นน้อยหน่อยเลยหน่าถึงข้าจะกลับมาที่ประเทศไทยแต่ข้าก็ได้เจอหน้าพ่อแม่เดือนละครั้ง" เสียงของอาจจะดูร่าเริงเข้มแข็งแต่กลับแฝงไปด้วยความอ่อนไหว
"อั้วว่าถ้าลื้ออยากร้องไห้ร้องออกมาเถอะ" เหมยฮัวเข้ามาโอบเอวน้ำฟ้าเล็กน้อยก่อนจะพูดออกไป
"ไม่เห็นจะต้องร้องไห้เลย เรื่องแค่นี้เอง 0[+++]0 555+" น้ำฟ้าพยายามคลี่ยิ้มให้เหมยฮัวออกมา
[ณ ขณะนี้ทางสายการบินไทยเที่ยวบินED3869ได้มาถึงสนามบินสุวรรณภูมิขอขอบคุณผู้โดยสารจากลา ฟลอร่าทุกท่านที่ไว้วางใจในบริการของเรา] เสียงกัปตันประกาศขอขอบคุณผู้โดยสารทุกคน
"อ้า~~ถึงซะทีแต่เดือนพฤษภาคมเนี่ยร้อนชะมัดเลยน่อ" เสียงเหมยฮัวร้องโอดครวญกับฤดูร้อนเดือนพฤษภาคม
"เฮื้อ~~ถึงซะทีอยู่บนเครื่องเนี่ยหนาวอย่างกับโรงน้ำแข็ง คิดถึงชะมัดเลยหน้าร้อนอยากกินแตงโมแล้วซิแล้วซิ แป๊บนะ" น้ำฟ้าเล่าแบบพูดเองเออเองแบบไม่มีใครถาม
'ตรูดๆ'เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในรถตู้ส่วนตัวของหญิงวัยทำงาน 51ปีเจ้าของธุระกิจพันล้าน
"คุณกุ้ง น้องน้ำฟ้าเขากลับมาแล้วนะครับ" เสียงคนขับรถเรียกชื่อหญิงวัยทำงาน(?) ด้วยความเป็นมิตร
"งั้นพี่ก็รีบไปรับน้ำฟ้าซิ กุ้งอยากเจอน้ำฟ้าเร็วๆ แล้วก็รีบรับโทรศัพท์เถอะ" เธอค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดส่งข้อความให้ชายผิวสีแทนชาวไทยที่กำลังไดร์ฟกอล์ฟอย่างเมามันอยู่ที่สวนหลังบ้าน
"ที่รักส่งอะไรมาหว่า เอ๋?" เสียงคำถามพร้อมความประหลาดใจดังขึ้น
"มีอะไรรึเปล่าคะคุณท่าน" เสียงแม่บ้านในชุดสบายๆที่อยู่ในสถานหัวหน้าแม่บ้านชาวมอญในเรือนไทยสไตล์จีนหลังใหญ่ในซอยเล็กๆเป็นรู้จักในนาม'โอสุโบราณรักษ์' บ้านเลขที่92/340และ 92/344
"มีความประสงค์ใดฤา" เสียงสาววัยเรียนอันสยดสยองจากหญิงผมสั้นสีน้ำเงินแกมม่วง ตาสีเหลืองเป็นประกายราวถูกสะกดจิตดังขึ้น
"อ้าว! ราตรีตื่นแล้วเหรอพึ่งจะหกโมงครึ่งเอง แหมอาบน้ำแต่งตัวแล้วเหรอจะไปจัดงานต้อนรับน้องใหม่ที่ห้องเหรอจ๊ะ" เสียงหนุ่มร่างสูงใหญ่อายุราว46ปีหยอกล้อลูกสาวด้วยความสุขพร้อมเอาผ้าขึ้นมาเช็ดแว่นตา
"แล้ว? ใช่เรื่องของท่านหรือไม่" หญิงสาวก็ยังไม่ยอมแพ้โต้ตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบ
"ไม่อ่ะจ๊ะ" เสียงผู้เป็นพ่อดังแล้วยอมจำนนเธอแจ่โดยดี
"เอาเป็นว่ามาดูกันดีกว่านะว่าคุณสร้อยเขาส่งอะไรมา" พ่อของราตรีเริ่มเปลี่ยนเรื่องทันที
............................................................
"หน้าเบื่อชะมัดเลยเอาเวลาไปซื้อเค้กช็อกโกแลตก็ไม่ได้" เสียงบ่นของหญิงสาวผู้ชอบกินช็อกโกแลตเป็นจิตใจดังขึ้น
"ไม่เห็นต้องบ่นเลยยัยทอม บ่นไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก" เสียงเตือนจากสาวหน้าแว่นดังขึ้นแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเบื่อ
"เห็นว่างานนี้ต้องจัดให้ดีที่สุดเลยนะ คงเป็นลูกคุณหนูมั้ง" อัคคีเริ่มออกความคิดเห็นหลังไม่มีบทมานาน
"แล้วงานนี้เราจะตั้งชื่อซุ้มว่าอะไรแถมต้องคิดตีมของซุ้มอีกล่ะ แถมยังมีกฎว่า..." เอมิกาเริ่มเปิดประเดนงานที่พวกเธอได้มาหลังแบ่งงานต้อนรับน้องใหม่ที่จะกลายเป็นงานสวดวิญญาณแทนถ้าพวกเธอคิดไปแล้วเป็นที่ไม่หน้าพอใจกับพวกหน้าห้อง " ข้อที่1 ต้องเกี่ยวกับอาถรรพ์ ข้อที่2 ต้องมีคำที่เกี่ยวตอนกลางคืนอีก คิดแล้วปวดหัวชะมัดเลย"
"ก็คิดว่าเรื่องอะไร หึหึหึ" พูดเสร็จลัลทริมาก็สยองทันที ตานี่ต้องแผนอีกแน่เลย เธอคิดอยู่ในใจก่อนที่เสียงของแสนดีจะดังขึ้นมา
"เอาเป็นNight at the Mystery
_________________________________
To be continue
#*ตอนนี้ยังเขียนไม่เสร็จนะคะ
ช่วงนี้เราเรียนพิเศษในกรุงเทพเลยไม่ได้เขียนพยายามสุดแล้วนะคะT^T *#
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น