[Fic การิน ชินเร ลาฟลอร่า RST] สายลับซ่อนกล

ลำดับตอนที่ #1 : ภาระกิจใหม่กับความรู้สึกที่อ่อนโยน

 

ภาระกิจใหม่กับความรู้สึกที่อ่อนโยน

 

--มุมตึก ร.ร.ลา ฟลอร่า--11:30--

 

"Hi,boss. What do you want me to do?" เธอยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับหัวหน้าของเธอ

 

"Are you staying in La flora now?" หัวหน้าของเธอถามด้วยด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

"Yes, how about you?" เธอถามหัวหน้าของเธอด้วยความเป็นห่วง

 

"Now? I stay in Thailand. I want you to come back today " หัวหน้าตะคอกใส่เธอทันทีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

 

"OKAY. Noyu "เธอรีบตะคอกกลับไปด้วยความรำคาญ

 

--ห้องเรียน--12:00--

 

"ซาริน! อยู่ไหน!?" เสียงตะโกนของหญิงไทยผู้มีสมยานามว่า'ลิงกัง'ดังขึ้น

 

"มีเหตุใดรึ ทิวาเจ้าถึงตามหาข้า" สิ้นเสียงของหญิงสาวนาม'ทิวา' เธอ'ซาริน'ก็ตอบรับขานทันทีทันใดด้วยเสียงสยดสยอง ตั้งแต่ราตรีลาออกไปลา ฟลอร่าก็เริ่มเป็นจุดศูนย์กลางของผู้มีอิทธิพลจากประเทศไทยมากมาย จนตอนนี้มีวิชาภาษาไทยเพิ่มขึ้นเป็นพิเศษ

 

"ครูมารีเรียกเธอไปพบน่ะ" ทิวารีบบอกด้วยความเป็นกังวลใจกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นเสียหรือป่าว

 

"งั้นข้าไปก่อนแล้วกัน" ซารินตอบกลับไปโดยไม่มองหน้าอานิลแม้แต่น้อย

 

--ห้อง ผอ.--12:15--

 

'ก็อกๆ' เสียงเคาประตูดังขึ้นหลังจากที่เหมยฮัวเข้ามา

 

"Hallo, Kru. Maree. What happening?" ซารินถามด้วยความกังวล

 

"Hi, Sarina. Today I want you to know something..." ครูมารีบอกซารินด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

 

"Muehun is your partner for new task in Thailand" ครูมารีกล่าวเรื่องภารกิจใหม่กับเธอ

 

"你好水云" เหมยหลินทักทายซารินด้วยน้ำเสียงสดใส

 

 "เธอเนี่ยยังพูดภาษาจีนอีกเนอะ" เธอด้วยความเบื่อหน่าย

 

"Go to pack up your bag now ,you have to go after this noon " ครูมารีส่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

"Thank you everything that you teach our " พวกเธอกล่าวขอบคุณคุณครูที่ปรึกษาก่อนจากไป...

 

--ห้องเรียน--12:30--

 

   "สวัสดี้ย่ะ เดี๋ยวพวกเธอจาไปแล้วเนอะ" เสียงนาซิสซ่าที่ยังพูดภาษาไทยไม่คล่อง

 

   "有什公吗工作" เหมยฮัวออกปากถามด้วยภาษาจีนกับนาซิสซ่า

 

  "เอาไปซะสิ" นาซิสซ่าโยนกล่องน้ำหอมสีส้มสดให้ซารินพร้อมกับผ้าให้เหมยฮัวที่นำเข้าจากฝรั่งเศสยี่ห่อดัง

 

  "ขอบใจนะ อานาซิสซ่า" เสียงอาหมวยผมแกละกล่าวขอบใจด้วยความดีใจ

 

  "ขอบใจนาซิสซ่า เอานี่ของขวัญ" ซารินรับของจากสาวชาวฝรั่งเศสพร้อมโยนของขวัญให้กับเธอ 

 

  'เลดี้ Sharina Eteeyakul และ เลดี้ Yang Muehua คลาสเคาร์เทศ ปี2 ไปเตรียมตัวที่เคาน์เตอร์ที่สนามบินด่วนค่ะ' เสียงประกาศดังขึ้นสองครั้ง จึงทำให้ทั้งสามแน่ใจ

 

  "โฮะๆ ไว้เจอกันอีกทีนะ โฮะๆ โฮะๆ" นาซีสซ่ากล่าวคำอำลาที่แฝงไปด้วยปริศนาให้ทั้งสอง...

 

.........……….…………............................................................…………………………….......

 

  "การิน! เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ก็มาแล้ว ห้ามลืมนะไปรับหนูลัลหน้าบ้านด้วยนะ" เสียงพี่สาวตะโกนออกไปเพื่อแข่งกับเสียงวิญญาณ์ที่ร้องโหยหวนขอส่วนบุญจากเขา...

 

  "เดี๋ยวสิ พี่น้ำฟ้าทำไมผมต้องไปรับยัยโง่นั่นด้วยเล่า" การินตวาดลั่น...

 

  "เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง กลับไปแห่งโลกความจริงได้แล้ว" ภาพของพี่สาวค่อยๆเลือนลางเรื่อยๆแล้วจางหายไปในที่สุด…

 

  "พี่!!" การินตะโกนเรียกหญิงทึ่อยู่ในความฝัน…"พี่ครับ ผมจะทำสิ่งที่พี่ต้องการให้ได้" เหล่าแม่บ้านตระกูลจินตเมธรและโอสุคนธ์ทิพย์ต่างสดุงโหยงไปตามๆกัน เมื่อได้ยินเสียงของคุณหนูการิน

 

  "คุณชายนรินท์ดูไม่รู้สึกอะไรเลยนะคะ คุณหนูเขาเป็นอะไรเหรอคะ" หัวหน้าแม่บ้านเริ่มเป็นห่วงคุณหนูขึ้นมา ไม่งั้นโดนญาติของคุณหนูไล่ตะเพิดออกจากงานแน่นอน

 

  "คงจะคิดถึงพี่มันล่ะมั้ง อย่าไปสนใจเลยคุณแซม คุณหลิง" ในความเป็นจริงเขาก็ห่วงลูกไม่น้อยหน้ากว่าใคร แต่ก็ต้องการตัดปัญหาอย่างช่วยไม่ได้

 

  'ตึงๆตึง' เสียงคนเหยียบบันไดดังตึงตังลงมาอย่างเร่งรีบ

 

  "จะรีบไปไหน การิน" ผู้เป็นพ่อถามลูกด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

 

  "ไปรับยัยแม่มด…" การินตอบผู้เป็นพ่อ ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 

  "ไปซะสิ แกจะไปรับหนูลัลไม่ใช่เหรอ..." คุณนรินท์พยายามดันลูกออกจากบ้าน เขาดีใจที่อย่างน้อยลูกของเขาก็ยังมีหัวใจอยู่บ้างและยังยอมคุยกับเขาแม้จะดูแข็งกระด่าง…

 

  "เฮ้อ~~เมื่อวานเหนื่อยชะมัดเลยแฮะ" เสียงสาวน้อย…แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ประทับลงมาบนหน้าของเธอ แววตาสีเหลืองทองอร่ามประกาย เส้นผมสีน้ำตาลอ่อน ปากสีชมพูหวาน ดูน่าหลงใหล ดังออกมาจากห้องน้องนอนสีครีมดูเรียบร้อยสะอาดตา

 

  "หึ คอยดูเถอะการิน ทีหลังฉันจะไม่ให้นายไปไหนคนเดียวแล้ว โทษฐานทำให้ฉันต้องแบกนายกลับบ้าน โอ๊ย~~คิดแล้วยังปวดหลังไม่หายเลยแฮะ" สาวน้อยค่อยลุกจากเตียงสีฟ้าอ่อนก่อนจะรู้ตัวว่าตอนนี้เจ็ดโมงสิบห้านาทีแล้ว… "กรี๊ดดด! เจ็ดโมงสิบห้านาทีแล้วเรอะ!0_O " เธอหรี่เสียงร้องเพียงแค่ให้ได้ยินถึงหน้าบ้าน เนื่องจากเธอต้องนั่งรถเมย์ถึงสองปายกว่าจะถึงหน้าโรงเรียน มีหวังโดนผอ.นรินท์ ทำโทษแน่เลยอ่ะT—T คุณน้าขาช่วยหนูด้วย ตอนนี้ครอบครัวของเธอมีเพียงแค่น้าสาวที่อุปการะเธอไว้เท่านั่น

 

  'พึ่งจะรู้ความหมายของเพลงโดนๆ ที่ทำให้ใครบางคนนั้นอินกับมัน พึ่งรู้คำว่ารักที่เคยร้องกัน วันนี้จะมอบให้ใครถ้าไม่ใช่…' เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปรับสาย นั่นสินะใครจะเป็นที่เราจะมอบความรักให้นะ เธอคิดจะเอ่ยปากถามว่าใครโทรมา… 

 

  'คุณลัลทริมา คุณอยากเรียนพิเศษภาษาจีนมั้ยคะ' เสียงเพื่อนของเธอถามขึ้นอย่างหน้าตกใจ เอมจะเรียนภาษาจีนเหรอ? โดนแม่อบรมเหรอ? โดนล้างสมองรึเปล่า? คำถามเหล่านี้เกิดขึ้นในหัวของเธอ…

 

  'เอมอย่าไปพูดประชดลัล เขาอย่างนั้นสิ' เสียงเพื่อนสาวอีกคนหนึ่งดังขึ้นในโทรศัพท์

 

  'ก็นีเป็นคนขอให้ฉันช่วยพูดนิ-3- ฉันก็จะพูดตามอารมณ์ของฉัน' เสียงสาวน้อยท่าทางอารมณ์เสียอย่างเอมิกาดังขึ้นกับหญิงสาวอีกคน…

 

  'ก็น่าสนใจอยู่นะ แล้วมีจุดประสงค์อื่นรึเปล่า' ลัลถามเหตุผลของเพื่อนว่าทำไมถึงอยากเรียนนักอยากเรียนหนา

 

  'ใช่ก็…คุณเอนิสาดาราช่องสามจะไปเรียนพิเศษภาษาจีนนี่หน่า แถมเรียนฟรีอีกต่างหาก' เสียงมัณฑินีเล่าที่ไปที่มาที่ทำให้เธออยากเรียนภาษาจีน

 

  'แล้วเธออยากเรียนมั้ยล่ะ' เอมพูดเสียงหงุดหงิดเกินคำบรรยาย

 

  'ก็นะ น่าเรียนกว่าคณิตศาสตร์แล้วกัน ได้ฉันจะเรียน' ลัลทริมาแทนที่จะตอบกลับบ่นออกมาก่อน'โทษนะ มีสายเข้า'

 

  'ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันจะได้ไปลอกการบ้านนีสักที' เอมิกาบอกลาเพื่อนด้วยเสียงกวนส้น

 

  'สวัสดีค่ะคุณ?…' ลัลทริมากล่าวทักทายด้วยความงุนงง

 

  'ยัยโง่อย่าเอาแต่คุยอย่างเดียวไปอาบนำ้ได้แล้ว รึจะให้ฉันถอดเสื้อให้ หึ ให้เวลาห้านาทีถ้ายังไม่ลงมาฉันจะขึ้นไปดู…' เสียงพูดของการินดังขึ้นมาอย่างหน้าประหลาดใจ

 

  'เห! ได้ๆได้ๆจะรีบเดี๋ยวนี้แหละ!' 'ตี๊ด' เสียงเธอวางสายก่อนจะกกระะโจนเข้าไปในห้องน้ำ…

 

  "มาแล้วการิน!!" ลัลทริมาตะโกนจนแก้วหูจะแตก

 

  "ถามจริงนายมีโทรศัพท์กี่เครื่องกันแน่แต่ละวันโทรมาเบอร์ไม่เคยซ้ำกันเลย แล้วนายจะเร่งฉันทำไมไม่ทราบล…แล้วๆ" ลัลทริมาถามจนลิ้นพันกัน…

 

  "ขึ้นมอเตอร์ไซค์" เขาไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น…ได้แต่โยนหมวกกันน๊อกให้เธอ

 

  "ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วยล่ะ" ลัลทริมาโต้แย้งด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

 

  "คำส่ง…"เขาตอบเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์…

 

  "อย่างนายเนี่ยนะ" เธอทำหน้าตกตลึงอย่างไม่หน้าเชื่อ

 

  "อืม" เสียงของเขาพูดคำตอบคำอย่างไม่น่าเชื่อถือ

 

  "ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเห็นนายทำตามคำสั่งคนอื่นเลยน… ว้าย" เสียงของลัลทริมาร้องด้วยความตกใจ เนื่องจากเขาหยุดมอเตอร์ไซค์กะทันหัน

 

  "อย่า-มา-พูด-ว่า-คน-อื่น-เด็ด-ขาด" เขาเผลอตะคอกเธอด้วยอารมณ์ชั่ววูบ…

 

  "ฮ…ฮ…ฮือๆ ฉ…ฉันขอโทษก็ไม่คิดว…ว่าจะทำให้นายโกรธ" เสียงของเธอสะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัว

 

  "อย่ามาร้องไห้บนเสื้อฉัน เข้าห้องได้แล้ว"         

เขาค่อยๆปล่อยเธอลง ถึงแม้ว่าเขาจะพูดอะไรเสียดหูแต่เธอกลับสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของเขา… 

 

                   To be continue 

_________________________________