เรื่องเล่าจาก ท้องทะเลอันบริสุทธิ์ -สีคราม-

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : จุดเปลี่ยน

    คืนหนึ่ง ขณะที่มาริอันน่ากำลังอยู่ในห้วงของความฝัน เธอถูกปลุกโดยใครบางคน ทำให้ต้องตื่นกระทันหันทันที

และที่ยิ่งน่าตกใจไปกว่านั้น คนที่ปลุกเธอจากนิทราคือ ชาราค็อทต์ ที่ใบหน้าดูเคร่งเครียดยิ่งกว่าอะไรซะอีก

เขาอยู่ใกล้ซะจนเธอตกใจและกังวลถึงเหตุการณ์ที่ได้พาเขามาที่นี่


"เก็บของเร็ว ฉันมารับเธอแล้ว"


"อ...อะไรกัน! มารับ?"


"เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง รีบไปเก็บของมีค่าและของที่จำเป็นมาเร็ว"


"อ...อือ...."


    องค์หญิงตัวน้อยรีบกระวนกระวายไปเก็บของมีค่าในห้องทั้งหมด แต่ถึงอย่างไรของมีค่าของเธอก็แทบไม่ค่อยจะมี

นอกจาก ตราสัญลักษณ์ของราชวงศ์ และสร้อยคอที่สืบทอดมา เมื่อเธอมั่นใจว่ามี 2 อย่างนี้แล้ว ระหว่างที่กำลังตรงไปที่

ชาราค็อทต์ที่ยืนรอที่ระเบียง เสียงฝีเท้าหนักรวมกันได้ราวๆ เกือบสิบคนพุ่งตรงมาที่ห้องของเธอ

จังหวะที่มาริอันน่ากำลังหันไปมองที่ประตู ชาราค็อทต์รีบคว้าตัวเธอแล้วกระโดดพุ่งออกจากห้องของเธอ

แม้เรื่องจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเธอแทบจะตามเรื่องราวไม่ทัน แต่ก็ต้องรีบตั้งสติแล้วหันไปมองสิ่งที่เกิดขึ้น

ทหารกลุ่มใหญ่ออกมาจากระเบียงห้องของเธอ แล้วกระโจนลงมาที่โขดหิน เพื่อสังเกตุการณ์ปัจจุบัน

แล้วทหารพวกนั้นก็หายไปใบวัง ไม่นานก็มีเรือหลายร้อยลำตามพวกเธอมา ตอนนี้ เธอนั่งอยู่บนหลังของชาราค็อทต์ที่

กลายเป็นฉลาม เขาว่ายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ สิ่งที่เขาคิดจะทำตอนนี้คือ พาเธอไปที่โลกปีศาจก่อนเพื่อให้แน่ใจว่า

เธอปลอดภัย


"นี่ ชาร่า มันเกิดอะไรขึ้นหรอ"


"....."


"...ชาร่า.."


"ขุนนางวังเธอก่อกบฏน่ะ"


"กบฏ!"

"ล...แล้วนาย...นายรู้ได้ยังไง"


"ระหว่างที่กำลังมาหาเธอฉันไปได้ยินเข้าน่ะ"

"พวกนั้นน่ะ ฆ่าราชาของเมืองนี้ไปแล้วล่ะ"


"...ไม่นะ.....ท่านพ่อ..น่ะหรอ"

"ทำไมกันล่ะ...."


"จะได้ใช้งานเธอสะดวกขึ้นน่ะ"

"รู้สึกว่า จะให้เธอแต่งงานกับเจ้าชายอีกเมืองนึงที่เป็นพันธมิตรกับพวกนั้น"

"แล้วจะทำอะไรต่อ ฉันก็ไม่รู้หรอก รู้แค่นี้ฉันก็โกรธจะแย่อยู่แล้ว"


"....ไม่จริง....ไม่จริง...ไม่น่าเป็นไปได้...."


"...."

"ก็แล้วแต่เธอละกันนะ"


"...เพราะฉัน...เพราะฉันอีกแล้ว เรื่องถึงเป็นแบบนี้ ฉันไม่น่าเกิดมาเลย"

"ล..แล้ว ท่านพี่คนอื่นๆล่ะ"


"คงจะถูกปิดปากไปแล้วล่ะมั้ง"

"พวกนั้นอาจจะเห็นว่า เธอถูกประคบประหงมอย่างดี คงจะเป็นคนสำคัญ"

"เลยจ้องเธอคนเดียว คิดว่างั้นนะ"


".....แล้วจะทำยังไงดี....เพราะฉันแท้ๆ นายเลยต้องมาติดร่างแหไปด้วยแบบนี้"

"ถ้าถูกพวกนั้นจับได้ นายจะโดนไปด้วยนะ"

".....ถ้าฉันถูกพวกนั้นจับตัวตามแผน นายก็คงไม่ต้องมาลำบากพาฉันหนีหรอก"


"...."


"..ปล่อยฉันไว้เถอะ..."


"....."


"..ฉันไม่อยากให้นายลำบาก ไม่อยากให้มาทรมานร่วมกับฉัน"


"....แค่ฉันกับเธอที่จะลำบากไปด้วยกัน"


"....."


"ดีกว่าปล่อยให้ชาวบ้านที่เธอรักทุกคนต้องลำบากนะ"

"ถ้าพวกนั้นได้เธอไป แน่นอนว่าพวกนั้นต้องลองใช้อำนาจนั้นกับชาวบ้านแน่ๆ"

"เพราะงั้น เสียสละแค่นี้น่ะ เทียบกันแล้วเกินคุ้มเลยล่ะ"

"ไม่อยากให้เธอต้องมาแบกอะไรหนักๆไว้คนเดียวน่ะ"

"แบ่งให้ฉันบ้างก็ได้"

"....นะ....มาเรีย"


"..ชา...ร่า....."

"อ..อืม ฉันเชื่อนาย"


"ใช่แล้ว ต้องเชื่อกันแบบนี้สิ ถึงจะเรียกว่ารักกันไง ^ ^ "


" อื้ม ^ ^"


    แม้ทั้งคู่จะคิดว่าเรื่องนี้จะจบด้วยการที่ทั้งคู่หนีจากทหารพวกนั้นไปอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ว่าตอนจบของนิทาน

มันก็ไม่ได้จบแบบที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขหรอกนะ


   ชาราค็อทต์พามาริอันน่ามาถึงเกาะแห่งหนึ่ง ที่มีบ่อน้ำที่กว้างหลายสิบเมตร จนเรียกว่าทะเลสาบก็ยังได้ เขาอุ้มเธอ

เดินตรงมายังเกาะเล็กๆกลางทะเลสาบนั้นที่มีต้นไม้ต้นใหญ่สูงตระหง่านอยู่ แค่เข้าเดินได้สองก้าวเท้านั้น...

หอกอันใหญ่พุ่งตรงมา แทงทะลุตัวเขาจนทำให้มาริอันน่าร่วงลงจากมือของตกลงไปในทะเลสาบ

มาริอันน่าตะเกียกตะกายจากทะเลสาบทะเลสาบมาดูอาการของชาราค็อทต์ที่เริ่มเซจนยืนไม่ได้


"ชาร่า!..."


"น...นี่มันหอกเงิน ม...มาจากไหนกัน.....กึก..ฮึ่ย!"

"ถ้าไม่ดึงออกล่ะก็...."


"ฉันจะดึงเอง"


"หยุดนะ องค์หญิง!"


"!!??"


   มาริอันน่าที่กำลังจะดึงหอกเงินออกจากตัวของชาราค็อทต์ได้หยุดชะงักเพราะเสียงตะโกนของใครบางคนด้านหลัง

เมื่อเธอหันหลังกลับไปดู ก็พบว่าเป็นขุนนางคนสนิทของราชา เรื่องที่ชาราค็อทต์บอกเป็นความจริง

เขาเป็นคนทำ เขาฆ่าพ่อของเธอ เขาตามเธอมา เขาจะใช้เธอเป็นเครื่องมือ


"ท่านดยุคโรเมนโต้"


"องค์หญิงขอรับ ได้โปรดกลับไปวังกับพวกกระหม่อมเถอะ"


"...."


"พวกกระหม่อมเป็นห่วงองค์หญิงมากนะขอรับ"


"....เราไม่ไป..."

"เราจะไปกับชาราค็อทต์"


"แต่ นั่นเป็นปีศาจนะขอรับ"

"วันดีคืนดี มันอาจทำร้ายองค์หญิงได้นะขอรับ"


"ถ้าเราจะตาย ก็ขอตายไปกับเขา"

"ดีกว่าตายไปพร้อมกับบาปที่ถูกพวกท่านหลอกใช้!"


"องค์หญิง....ทรงทราบเรื่องนี้..."


"ใช่ เรารู้!"


"องค์หญิง! ห้ามดึงหอกนั่นออกนะขอรับ!"


"ทำไม!"


"นั่นเป็นหอกเงินสายฟ้าที่พระเจ้าประทานให้พวกกระหม่อมมา"

"ถ้ามันแทงเข้าที่ปีศาจแล้วล่ะก็ จะไม่สามารถดึงออกได้เพราะจะถูกสายฟ้าของพระเจ้าลงทัณฑ์นะขอรับ"


"หึ....ข้าน่ะเป็นถึงราชาแห่งฉลาม แค่สายฟ้าน่ะ มันไม่เป็นอะไรสำหรับข้าหรอก"

"อีกอย่างนี่น่ะก็แค่หอกเงินธรรมดานั่นแหละ พระเจ้าน่ะ ไม่เห็นใจคนบาปอย่างพวกแกหรอก"


"ของจริงรึไม่จริง แต่เงินย่อมสะกดปีศาจได้อยู่แล้ว"


"หึ...ก็จริงแฮะ...อั่ก!"


"ชาร่า!..."


        มาริอันน่าเริ่มกังวลอีกครั้งเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ถ้าเรื่องที่ดยุคโรเมนโต้พูดเป็นความจริง หอกเงินจะดูดซับ

ชีวิตของปีศาจจนมันตาย ถ้าไม่ดึงมันออกชาราค็อทต์จะต้องตายในไม่ช้า ความคิดทั้งหมดเริ่มไหลเวียนเข้ามาในหัวอีกครั้ง

เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นมาได้ยังไง เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะต้องการอะไร ไม่ว่าจะบ่ายเบี่ยงเท่าไหร่ เรื่องทั้งหมดนี้

 
มันเกิดขึ้นเพราะเธอเอง!

 

"นั่นสินะ พวกท่านต้องการตัวฉันสินะ"


"ขอรับองค์หญิง เมืองนี้ต้องการองค์หญิงขอรับ"

"พวกกระหม่อมทุกคนก็ต้องการองค์หญิงนะขอรับ"

"กลับไปกับพวกกระหม่อม..."


"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกท่านทุกคนคิดอะไร"

"แต่ถ้าจะกลับไปเพื่อไปทำบาปกว่านี้อีกล่ะก็"


"....."

"องค์หญิง หรือว่า...."

"ไม่นะขอรับ!"


"ฉันขอตายอยู่ตรงนี้ดีกว่า!!!!"



  ความอดทนของมาริอันน่าหมดลงเมื่อความทุกข์และความผิดทั้งหมดกดดันเธอจนทนไม่ไหว เธอตะโกนเรียกชื่อคนที่เธอ

รักเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะดึงหอกอันนั้นออกมา แม้ว่ามันจะไม่มีสายฟ้าผ่าลงมาเธอก็ตั้งใจที่จะตายอยู่ตรงนั้น

ด้วยหอกอันที่เธอดึงออกมาจากชายผู้เป็นที่รักของเธอ


"ชาราค็อทต์!"


ครืน.....ครื้น!


   เมื่อเธอดึงหอกนั้นออกมาความคิดในหัวทั้งหมดหยุดทันที เสียงฟ้าร้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆเหนือหัวของพวกเขา

พวกทหารที่ยืนดูอยู่รีบใช้จังหวะนี้รีบถึงตัวองค์หญิงออกมาจากตรงนั้นตามคำสั่งของขุนนางคนนั้น แต่ ไม่ทันการ

เสากระแสไฟฟ้าขนาดมหึมาพุ่งตรงลงมาที่มาริอันน่าอย่างรวดเร็วและรุนแรง เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและควาทรมาน

แต่เธอก็หวังที่จะได้หายไปจากโลกนี้อยู่แล้วเพื่อที่จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานบนโลกนี้อีกต่อไป


"มาเรีย!!!!"


 เสียงสุดท้ายของชาราค็อทต์ดังขึ้นซ้ำไปซ้ำมาในหัวของเธอ จนในที่สุด เมื่อสายฟ้าเหล่านั้นหายไป ปรากฏเป็นร่างของ

มาริอันน่าที่ไร้สติ กำลังล้มลงและจมสู่ก้นบึ้งของทะเลสาบ ทุกอย่างดับมืดลงไม่มีมนุษย์คนไหนจำเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นได้

และแล้ว ความมืดก็เข้าครบงำสติของชาราค็อทต์และจมลงสู่ก้นทะเลสาบตามเธอไป























"จบแล้วจ้ะ เรื่องเล่าจากท้องทะเล"


"เห มาเรียจัง เรื่องที่เล่านี่มันคุ้นๆนะ เหมือนเรื่องตอนที่เธอกับชาร่าจังเจอกันเลยอ่า >.O"


    หนุ่มน้อยนัยน์ตาสีเงินที่จ้องมองเธอแบบไม่วางตาบ่นพร้อมทั้งรอยยิ้มที่ดูเหมือนแม้วขี้อ้อน หูและหางแมวสีดำของเขาที่

กระดุกกระดิกไปมาพาดหน้าของชาราค็อทต์ที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยความสนุก เส้นผมสีเงินแบบเดียวกับนัยน์ตาปลิวๆนิดๆจาก

อารมณ์ร้อนของคนที่เขาเพิ่งกวนประสาทไปหมาดๆ เขาคือ หัวหน้าหอ A แห่งนี้   ซากิ โซลเต้


"เฮ้ย ซากิชื่อนั้นมีแต่มาเรียเท่านั้นที่เรียกได้เฟ้ย!"

"แล้วก็หางนายน่ะ ช่วยเอามันไปห่างๆได้มั้ยฮ๊ะ!เห็นหน้านายแล้วมันอยากฆ่าทิ้งจริงๆ"


"แหมๆพูดงี้ได้ไงอ่า คนที่ไปช่วยพวกนายตอนนั้นคือฉันเองน๊าาาาา"

"ไม่งั้นนายได้กลายเป็นผีเฝ้าประตูโลกปีศาจไปแล้วน๊าาาาา"

"แต่ก็โชคดีนะ ที่ตอนนั้นน้ำมันตื้น ถ้าตอนนั้นที่ประตูโลกปีศาจน้ำมันสูงขึ้นมานายคงได้ตายจริงๆแน่"

"เพราะฉันก็เกลียดน้ำซะด้วยไม่อยากงมนายขึ้นมาอ่านะ เฮ้ย! แต่ฉันก็อาบน้ำทุกวันนะ!"


"เหอะ แกมันก็หาข้ออ้างตลอดแหละ ไหลไปเรื่อยไหลจนออกทะเลไปไกลแล้ว"


"แล้วแบบนี้ชอบเค้าป่าวล่ะ >wO"


"ไอ้บ้า อย่ามาพูดให้คนลุกนะเฟ้ย!"

"ใครจะไปชอบคนอย่างแก มีดีซะเปล่า เป็นถึงหัวหน้าหอกลับเอาแต่นอน"


"เค้าก็ทำงานนะ"


"ลองทำตัวให้เหมือนมาริโอเน็ตต์ ซะมั่งสิ นายน่ะ"


"แหมๆ มาริจังน่ะเค้าเป็นรองหัวหน้า ต้องรับงานแบ่งเบาจากหัวหน้าไปด้วย"

"นี่แค่งานเล็กนะ ฉันแบ่งไปให้แค่นิดเดียวเองน๊าาาาา"

"ช่ายมะ มาริจัง"


"อย่าสนใจผมเลยครับ แล้วก็อย่าเรียกผมให้เหมือนผู้หญิงซะขนาดนั้นด้วยครับหัวหน้า"

"ผมมันแค่ปีศาจต้อยต่ำคนนึงที่เป็นได้แค่ตัวประกอบจืดจางเท่านั้นแหละครับ"


   เด็กน้อยยหน้าตาน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงที่ซากิทักเล่นด้วยตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งเรียบเฉย ภายใต้แว่นตาอันนั้น ไม่มีใคร

เคยเห็นหน้าตาของเขาจริงๆ หรือแม้แต่เพศจริงๆของเขาก็ไม่มีใครรู้ ผมสั้นสีบลอนด์น้ำตาลข้างหูของเขาถูกทัดขึ้นเหน็บ

ไว้กับใบหูโดยหัวหน้าหอขี้เล่น แต่เจ้าตัวกลับนั่งทำงานต่อไปแม้ตาจะมองที่หัวหน้าหอขี้เล่นแต่มือของเขาก็ยังทำงานต่อ

ไปราวกับเครื่องจักรที่ทำงานไปคนละส่วนโดยไม่มีความสัมพันธ์กันเลย เขาก็รำคาญบางในบางครั้งที่หัวหน้าของเขาเล่น

แรงไป แต่เขาก็นับถือหัวหน้ายิ่งกว่าใคร แม้จะถูกมองว่าเป็นสาวดุ้นก็เถอะ = ='


"แหมๆ อย่าพูดอย่างนั้นสิ มาริจัง"

"ฉันรู้นะว่านายนะ ใจสั่นเวลาฉันพูดใกล้ๆแบบนี้น่ะ"


"อย่ามาพูดเสียงแบบนั้นใกล้ๆหูผมครับหัวหน้า"

"ถ้ายังทำอย่างงี้ต่อไป คุณจะดูเหมือนโรคจิตนะครับ"

"ทำอะไรไม่ปกติ แถมยังชอบเรียกผมอย่างกับผู้หญิงแบบนี้"

"โรคจิตแน่ๆเลยครับ"


"ฉันว่านะ นายต่ากหากที่ไม่ปกติ พูดไปทำงานไปมือไม่หยุดแถมตายังไม่ได้มองเอกสารด้วย"


"คุณมาร์เวรัสครับ ผมน่ะเป็นหุ่นเชิดนะครับ เรืองมากกว่านี้ผมก็ทำได้นะครับ"


"เห้อ...พวกนายนี่หนวกหูจริงๆ กลับห้องกันไปได้แล้วไป ฉันจะได้พามาเรียกลับบ้าน"


"อ้าว..มาเรียจังไม่ได้อยู่หอเราหรอกหรอ"


"เปล่า มาเรียเป็นมนุษย์นี่ แค่มาที่นี่ได้ก็สุดยอดแล้ว"


"ขอโทษนะ ชาร่า ที่ทำให้ต้องลำบากน่ะ"


"ม..ไม่ต้องขอโทษหรอกน่า มาเรีย ฉันต่างหากล่ะที่ต้องขอโทษนะที่ทำให้เป้นแบบนี้น่ะ"

"แต่ว่าไม่ต้องห่วง ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอไปตลอดเลย ไว้เราแต่งงานกันเราจะได้อยู่บ้านหลังเดียวกันไง"


"เห....ชาร่าจัง มาเรียจังเขายังแต่งไม่ได้อีกหรอ?"


"ก็ยังไม่ได้น่ะเซ่!"


"อะไรกัน นายก็อายุ 19 แล้วน๊าาาาาา"

"หรือว่าติดเรื่องเรียน อ๋ออย่างงี้นี่เองรักในวัยเรียน.."


"ไม่ใช่ มาเรียอายุยังไม่บรรลุนิติภาวะต่างล่ะ"


"?! จิงดิ แล้วเท่าไหร่ล่ะ?"


"14"


"ว๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!"


"ตะโกนหาอะไรฟระ!"


"ชาร่าจัง นายทำไมทำย่างนี้ล่ะ นายกินเด็กงั้นหรออออ!!!!"

"แล้วฉันล่ะ ฉันล่ะ"


"นาย...ทำไม....?"


"ฉันมันแก่กว่าเลยไม่สนใช่มะ เลยไปหาคนอื่นใช่มะ"


"ขนลุกวะ อีกอย่างนายเป็นอะไรกับฉันฮ๊ะ มาพูดเรื่องน่าขนลุกแบบนี้อ่า"


"เราคบกันมะใช่หยอ *w*"


"แกอยากตายมากใช่มั้ย - -+"


"โอ๋ๆ เค้าล้อเล่นน๊าาาา"

"เนอะๆ มาริจัง"


"มิสเดเซนต์ควิลล์ครับ จากนี้ขอให้ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ"

"คุณมาร์เวรัสท์เขาเป็นคนป่าเถื่อนนะครับ ดูแลตัวเองให้ดี มีลูกก็อย่าให้เหมือนพ่อนะครับ"


"เฮ้ย!!! แกเมินฉันงั้นหรอฮ๊ะ!!!!!"


"เปล่าครับ หัวหน้าไม่อยู่ในสายตาผมตั้งนานแล้วล่ะครับ"


"เออๆ ไปเคลียกันที่อื่น ฉันจะพามาเรียกลับล่ะ แล้วห้ามเข้ามาในห้องฉันอีก เข้าใจมั้ย!!!!"
 

  

        ชาราค็อทต์ถีบไสไล่ส่งผู้มาเยือนทั้งสองออกจากห้องไปจากห้องของเขา ก่อนที่จะหันไปเข็นอาร์มแชร์ที่มาริอันน่านั่ง

อยู่ และไม่ลืมที่จะล็อกห้องให้เรียบร้อยป้องกันไม่ได้ผู้บุกรุกทั้งสองกลับมาอีก เขาเข็นมาริอันน่า ผ่านทุ่งหญ้า

ทุ่งดอกไม้ จนถึงบ้านพักแห่งหนึ่งที่เขาได้จ้างเมดของทางบ้านมาดูแลประจำที่นี่ เพื่อไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับคนทีเขารักได้

อีก จนกว่าเธอจะเดินได้ จนกว่าเขาจะได้แต่งงานกับเธอ  จนกว่าจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป

                                                   




 

เขาจะดูแลเธอตลอดไป





 

แต่...นิทานเรื่องนี่ก็ยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ



 

✖Tick ter✖