เรื่องเล่าจาก สายสัมพันธ์อันเหนียวแน่น -สีเขียว-

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 : ผู้มาเยือน

    ยูฮานะอยู่ฝึกฝนกับสึบากิมาหลายปี แต่เขาก็ไม่สามารถออกมาฝึกตอนกลางวันได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นดอกไม้แต่เขาก็เป็นปีศาจ

ปีศาจไม่สามารถใช้พลังได้เต็มที่ในตอนกลางวัน เขาจึงออกมาฝึกฝนในตอนกลางคืนอย่างเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่

ท้อถอยที่จะฝึกฝนต่อไป เวลาล่วงเลยไปอีก 7 ปี จนยูฮานะอายุ 14 แม้อายุจะมากขึ้นตามกาลเวลาแต่เขาก็ยังไม่หยุดฝึกฝน

เขาต้องการที่จะแข็งแกร่ง แข็งแกร่ง และแข็งแกร่งขึ้นไปมากกว่านี้อีก


"ยูฮานะ"


"ครับ อาจารย์"



"พรุ่งนี้จะมีคนมา ดูเหมือนจะเป้นคนใหญ่คนโตด้วย"



"คน...อาจารย์รู้ได้ยังไงครับ"



"ป่าบอกฉันน่ะ นายเป็นดอกไม้ น่าจะรู้ได้นี่นาว่ามีอะไรกำลังมาที่นี่"



"แต่อาจารย์เป็นมนุษย์ ทำไมถึงรู้ละครับ"



"ฉันอยู่ที่นี่มานาน อะไรที่เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่นิดเดียวฉันก็รู้"



"แล้วที่อาจารย์กำลังจะบอกคือ???"



"นายนี่....ฉันก็บอกไปแล้ว ว่าพรุ่งนี้จะมีคนมาที่นี่ ให้นายคอมจับตาดูว่าเขามาทำไม"



"อ่า...ครับๆ"




      เมื่อการสนทนาจบลง ความเงียบเข้าครอบคลุมทั้งคู่อีกครั้ง เป็นธรรมเนียมของสำนักนี้ไปแล้ว ว่าต้องนั่งสงบใจ

ก่อนทำการฝึกใดๆ ระหว่างนั้นให้แลกเปลี่ยนพูดคุยกันด้วยท่าทางสงบ พอจิตใจสงบไม่ฟุ้งซ่านแล้วจึงไปฝึกได้


"อาจารย์ครับ"



"มีอะไร"



"อาจารย์ก็ดูแลผมมาตลอด อาจารย์ทำดีกับผมทุกอย่าง..."



"......."



"ผมสามารถเรียกอาจารย์...ว่าแม่...ได้มั้ยครับ"



"เพี๊ยะ!!!!!"



    สึบากิฟาดฝ่ามือของเธอไปที่หน้าของยูฮานะจนเกิดเป็นรอยแดงที่ด้านหน้าซีกซ้าย เขาชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะหันกลับมา

มองหญิงที่ตบเขาไปเมื่อครู่ตรงหน้า ดวงตาสีม่วงเบิกโพลง เขาชาไปทั้งตัวเพราะสิ่งที่เกิดเมื่อครู่นี้มันรวดเร็วเกินที่จะเข้า

ใจทัน ทิ้งไว้แต่เพียงรอยแดงและความเจ็บบนหน้าที่ทำให้เขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น



"อาจารย์...ทำไม..."



"...ฉันไม่มีสิทธิ์พอที่จะให้เธอเรียกว่าแม่หรอก ฉันเป็นได้แค่อาจารย์ของเธอ ไม่ใช่...แม่...."



"แต่อาจารย์ก็เลี้ยงดูผมมาตลอดนะครับ อาจารย์เหมือนแม่ของผม"



    ดวงตาสีม่วงของเด็กหนุ่มเริ่มมีประกายและหยาดน้ำอุ่นๆเริ่มคลอเบ้าของเขา บ่งบอกให้รู้ว่า เขาไม่เข้าใจ เสียใจ และ

ร้องไห้สึบากิใช้มือข้างที่ตบเขาลูบบริเวณแก้มข้างนั้นอย่างแผ่วเบาไม่ใช่เขาเจ็บอย่าง แต่เธอก็เจ็บเหมือนกัน

เธอลูบรอยแดงนั้นรวมกับว่าอยากสื่อบางอย่างในสิ่งที่ทำลงไป



"ไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันเป็นแม่ของเธอไม่ได้จริงๆ"



"....."



"ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์นี้ทำลายความเชื่อมั่นของเธอ"

"ถ้าฉันตายไป ความเศร้าที่เกิดขึ้นกับเธอจะเป็นแค่ศิษย์กับอาจารย์"

"ไม่รุนแรงเท่ากับความสัมพันธ์ของแม่กับลูก"



"......"



"เข้าใจใช่มั้ย"



"ครับ"






         เช้าวันรุ่งขึ้นมาถึง ยูฮานะต้องลงมาตามคำสั่งของอาจารย์ที่ต้องขับตาดูคนที่กำลังมาที่นี่ ในหัวของเขาครุ่นคิดถึงคำ

พูดของอาจารย์เมื่อวาน แต่เขาก็ต้องทำความเข้าใจ ว่า...เขาไม่สามารถใช้คำว่าแม่กับอาจารย์ของเขาได้

เมื่อยูฮานะมาถึงตีนเขา เขาสังเกตการณ์อยู่บนต้นไม้ และแล้วเขาก็เห็นผู้มาเยือน เป็นเด็กผู้ชาย2คน อายุน่าจะรุ่นราว

คราวเดียวกับเขา น่าแปลกที่ 2 คนนี้มาถึงตีนเขาที่มีทางขึ้นได้ ยูฮานะดูความเคลื่อนไหวของทั้ง2อย่างใกล้ชิดโดยไม่ให้

ทั้ง 2 รู้ตัว



"เฮ้ย นาย นายมาที่นี่ทำไม"



"ฉันต่างหากล่ะที่ต้องถามว่านายมาที่นี่ทำไม"



"เหอะรู้แล้ว นายจะหนาว"



"อ๋อใช่ตอนนี้น่ะหนาวอยู่ ก็เขานี่น่ะมันมีแต่หมอกตลอดเลยอ่า"



"นี่นาย กวนฉันงั้นหรอ"



"เปล่านี่ นายเรื่องมากเองต่างหากล่ะ ตามอะไรก็ไม่ตอบ"



"หึ..คนตระกูลฉันน่ะ ไม่พูดคุยกับใครง่ายๆหรอก"



"หรอ...แต่นายพูดกับฉันบ่อยเลยนะ OwO"



"นาย.....! เหอะ คุยกับนายแล้วฉันปวดหัวมากเลยจริงๆ"



"อ้าว...ไม่ได้ปวดหัวเพราะชนต้นไม่เมื่อกี๊หรอ"



"ฉันไปชนตอนไหนฮ๊ะ!!!!!"



"อ้าวหรอ....เห็นตาไม่ลืมเลยคิดว่านายจะเดินพลาดชนตนไม้ซะอีก"



"ฉันตาตี่โว้ยยยยยยย!!!!! เหอะ ทีนายล่ะ ตาแมวหางชี้แบบนั้นเห็นแล้วหยุดหงิดชะมัดเลย"



"ผู้ชายตาแมวอ่ามีเสน่ห์นะจะบอกให้"



"เกรียนละสิ"



"ไม่ใช่เว้ย!"



  ยูฮานะไม่รู้สึกถึงความประสงค์ร้ายของพวกเขาเลยสักนิด อันที่จริงเขายังไม่เข้าใจเลยว่า 2 นี้ทำบ้าอะไรกันอยู่

เพราะดูจากสิ่งที่พูดออกมามันแทบจะหาสาระไม่ได้เลยนอกจากทะเลาะกันเรื่องตา = =^



ทั้งคู่เดินมาถึงสำนักของสึบากิได้ยังไงทั้งยูฮานะและเด็กทั้ง 2 ก็ยังงงอยู่เลย ยูฮานะเลยปรากฏตัวออกมา




"เย้ย! ผีหลอกกลางวัน"   



"- -^ ใครผีฮีะนายตาแมว"

"แล้ว...นาย 2 คนมาทำอะไรที่นี่"



"เหอะ...ใครจะบอกล่ะ ว่าแต่นาย มาจากไหนกัน ดูแต่งตัวสิอย่างกับในหนังเลย"



"แล้วไง พวกนายมาทำอะไรที่นี่"



"เรื่องอะไรจะบอก"



"งั้นฉันคงให้นายผ่านตรงนี้ไปไม่ได้หรอก"      ยูฮานะพูดพลางตั้งท่าไท้เก๊ก



"อ๋อ...จะหาเรื่องใช่มะ ได้...ฉันจะเป็นคู่มือให้"



"ฉันไม่ได้ต้องการจะสู้ แต่ถ้าความต้องการจะไปของนายแรงกล้าพอก็เอาชนะฉันให้แล้วจะไปไหนก็เชิญ"



"เหอะ...เอางั้นก็ได้ แล้วอย่ามาอ้อนวอนขอชีวิตที่หลังแล้วกัน"



"เฮ้ นายตาแมว ใจเย็นน่า"



"ฉันไม่ได้ชื่อนายตาแมว! ฉันชื่อ มาซางุระ  เคนจิ ผู้สืบทอดตระกูลมาซางุระ ที่ยิ่งใหญ่ต่างหาก!!!"

"แล้วนายก็เงียบไปเลยด้วยนายตาตี่"



"นี่! ฉันก็ไม่ได้ชื่อนายตาตี่นะ ฉันชื่อ โอเท็สสึยะ ยูมะ แห่งตระกูลโอเท็สสึยะที่โด่งดังทั้งในอดีตและปัจจุบัน"

"จำไว้ซะด้วย!!!!"



"เออ เรื่องของนายเอาไว้ก่อน ขอฉันอัดไอ้เด็กผมยาวตรงหน้าก่อน"



"เฮ้ย นี่นายเมินฉันงั้นหรอ ทีตอนนายแนะนำตัวฉันยังไม่เมินนายเลยนะ ตระกูลนายไม่ได้สั่งสอนรึไง"



"ก็เรื่องของนายเซ่! แต่ฉันขอจัดการไอ้เด็กตรงหน้านี่ก่อน ส่วนนายไว้ทีหลังแล้วอีกอย่างตระกูลฉันสอนเว้ย แต่ฉันไม่เอา

จบมั้ย!!!!"



   ยูฮานะรู้สึกว่าตัวเองถูกเมินในทันใด ทั้ง 2 คนทะเลาะกันอีกแล้ว คราวนี้เปลี่ยนจากเรื่องตามาเป็นเรื่องตระกูลแทน

2 คนนี้จะหยุดทะเลาะกันสักนิดไม่ได้เลยรึไง สักพัก สึบากิได้เดินออกมาตามเสียงที่ดังหนวกหูของเด็กน้อยทั้ง 2

พลางมองไปที่ยูฮานะเชิงว่า เกิดอะไรขึ้น   ยูฮานะส่ายหน้าแบบปลงๆ ทำให้สึบากิต้องไปหยุดเด็ก 2 คนนั้นเอง



"นี่!!!!! พวกจะฆ่าแกงกันที่ไหนก็เชิญ แต่อย่ามาเสียงดังที่สำนักฉันเข้าใจมั้ย!!!!!!!!!!"



"......"




....เงียบ....



     สึบากิว๊ากเพียงแค่ครั้งเดียวก็ทำให้ทุกอย่างบนเขาแทบจะหยุดนิ่ง รวมทั้งยูฮานะที่โดนบ่นแบบนี้หลางครั้งยังต้องสะดุ้ง

ตาม สึบากิเดินไปลากคอเด็กทั้ง 2 แล้วจับให้นั่งลง พร้อมทั้งซักถามจนรู้เรื่องว่า เด็กทั้ง 2 นี้ถูกส่งมาจากตระกูลใหญ่ของ

พวกเขา


                                              



                                              เพื่อมาฝึกวิชากับสึบากิ
    






cinna mon