เรื่องเล่าจาก ท้องทะเลอันบริสุทธิ์ -สีคราม-

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : จุดเริ่มต้นของนิทาน

เอาหล่ะพร้อมที่จะฟังแล้วสินะ งั้นก็ตั้งใจฟังนิทานเรื่องนี้ให้ดีนะ



.
.
.
.



    กาลครั้งหนึ่งมีเมืองแห่งหนึ่งที่ซึ่งมีพระราชวังหลวงถึง 5 แห่งล้อมรอบเมืองอยู่ แต่ฉันไม่ได้จะเล่าหมดทั้ง 5 แห่งหรอกนะ

ที่จริงๆจะเล่าน่ะคือวังแห่งที่ 5 ที่อยู่ติดทะเลต่างหากล่ะ เป็นวังที่มีขนาดเล็กที่สุดของพระราชวังทั้ง 5

ที่นั่นมีองค์หญิงที่งดงามมากคนนึง ค่อนข้างจะถูกพระราชาเอาใจใส่มากเป็นพิเศษ เพราะเป็นน้องเล็กสุดของราชวงศ์

เธอจึงถูกคุมพื้นที่ในการไปไหนมาไหนตลอด เพราะงั้นแหละ องค์หญิงคนนี้เลยได้แต่อยู่ในห้องมองท้องทะเลอันกว้างใหญ่

ผ่านหน้าต่างบานนั้นที่เธอมักจะมองมันออกไปตลอด ได้เห็นบ้านเมือง ชาวบ้าน ชาวประมง หมู่ปลาแหวกว่าย

แต่เธอก็ได้แค่มอง ไม่สามารถออกไปพบปะผู้คนได้ ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร....ทั้งนั้น..... จนกระทั่งเธอได้พบสิ่งที่ไม่คาดคิด









กลางดึกคืนนั้น ชายหนุ่มปริศนาปรากฏตัวต่อหน้าเธอที่กำลังเปิดหน้าต่างออกมาดูดาวตามปกติ

เส้นผมสีเทาฟ้าดุจสีของผิวฉลาม ผิวสีขาวซีด ดวงตาสีดำขลับตัดกับนัยน์ตาสีครามและสิ่งที่บ่งบอกว่าเขาไม่ใช่

คนธรรมดา คือ หางปลาสีเทาฟ้าหม่นๆดูเหมือนหางของฉลามและใบหูของเขาที่เป็นครีบปลา

ถ้าเคยได้ยินเรื่องตำนานมนุษย์ฉลามมาแล้วล่ะก็ เขาคนนี้ก็อาจจะใช่นะ แต่ที่น่าแปลกใจอีกอย่างก็คือ องค์หญิงตัวน้อยที่

ต้องเจอกับเหตุการณ์นี้ เธอกลับดูไม่ค่อยตกใจซะเท่าไหร่เลย ทั้งๆที่เธอไม่เคยออกจากห้องและไม่เคยเจออะไรแท้ๆ


"นี่....."


"O . O"


"เจ้าน่ะ...มองข้าตลอดเลยรึไง"


   ฉลามหนุ่มเอ่ยปากถามเธอเป็นฝ่ายแรก ทำให้เธอที่จ้องมองเขาอยู่ สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะน้อยๆประสาเด็ก

ทำให้ฉลามหนุ่มตรงหน้าไม่เข้าใจและไม่พอใจแต่ถึงเขาจะใจร้อนแค่ไหน เขาก็ใจเย็นพอสำหรับการรอคอยสั้นๆ


"...ขำอะไร...."


"คิก คิก....อื้อ...เปล่าหรอก"

"เพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่กลับทักทายแบบนี้ ตลกจัง ^ ^"


"แล้วไง ข้าถามเจ้าว่า มองข้าตลอดเลยรึไง"

"ข้าผ่านที่นี่หลายครั้ง ก็เห็นแต่เจ้าที่มองมาทางข้า"

"ต้องการอะไรรึไง"


"เปล่านี่ไม่ได้ต้องการอะไรเลย แล้วก็ไม่ได้มองนายด้วย"

"ฉันมองทะเลต่างหาก O w O"


"เธอนี่กวนประสาทฉันชะมัดเลย"


"โอ๊ะ! เปลี่ยนสรรพนาม คิกๆ นายนี่ประหลาดจัง"


"กึก.....เฮ้อ....ก็แค่พูดให้มันดูน่าเกรงขามเท่านั้นแหละ"


"โอ๊ะ! ยอมรับด้วย....นายนี่แปลกจัง ฉันไม่เคยเห็นคนอย่างนายมาก่อนเลยนะ"


"ว่าแต่...เธอนั่นแหละ..."

"ฉันก็ไม่เคยเจอแบบเธอเหมือนกัน"

"เห็นฉันในสภาพนี้ไม่ตกใจรึไง"


"O_O....ก็นะ ตกใจสิ...แต่ ถึงนายจะเป็นปีศาจจริงๆ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะมาทำร้ายฉันนี่นา"


"....นั่นสินะ....ฉันก็ไม่มีธุระกับเธอแล้ว"

"ฉันไปล่ะ"


"ด...เดี๋ยว!"


"......"


"....พรุ่งนี้....มาอีกนะ "


".....ไม่รับปาก...."


"อ๋า....ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ มันคลุมเครือนะ"


"ก็ไม่รับปาก แค่นั้นแหละ"


   ฉลามหนุ่มจากเธอไปทันทีที่เขาพูดจบ ขณะที่เขากำลังจะกระโดดจากระเบียงนั้นลงทะเล องค์หญิงตัวน้อยได้

ตะโกนออกไปหวังให้เขาได้ยินก่อนที่เขาจะจากไป โดยไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกรึเปล่า


"ฉันชื่อ มารีอันน่า! เรียกฉันมาเรียก็ได้นะ!"

"พรุ่งนี้เจอกันนะ!"


"......"


"....."


   ฉลามหนุ่มกระโจนออกจากระเบียงลงทะเลไป ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย แต่กลับมีเสียงอันทุ้มลึกของเขา

ลอยตามกระแสลมทะเลมาเบาๆ ให้เธอได้ยิ้มออกมาอย่างเบาใจ


"ฉันชื่อ ชาราค็อทต์"




   หลังจากนั้นมา ฉลามหนุ่มชาราค็อทก็มาหาเธอทุกวันๆ จากที่ไม่รู้จักกัน ก็กลายเป็นสนิทกันสุดท้ายสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดกัน

เลยก็คือ ความรักที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นภายในเวลาเดือนเดียว


ทั้งคู่ยังคงแอบพบกันแบบนี้อยู่เรื่อยมา แต่พวกเขาก็ใช้เวลาทั้งหมดนั้นอย่างคุ้มค่า แม้จะเป็นเวลาสั้นแค่ช่วงกลางคืน

แต่ภาพความทรงจำดีๆของทั้งคู่ ก็มากล้นเกินกว่าที่จะเอาอะไรมาเทียบได้ ชาราค็อทต์พามาริอันน่าออกมานอกเขตวัง

ทำให้เธอได้เห็นอะไรมากมายที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน แต่นั่นก็ทำให้นิสัยเสียของเธอค่อยๆเผยออกมา เบื้องหลังความร่าเริง

นั้น....มีสิ่งที่อาจทำให้ความรักของทั้งคู่พังทลายลงก็ได้ นั่นคือ...การไม่เคยคิดโทษใครเลย


แม้จะคิดว่าเป็นสิ่งที่ดี แต่จริงๆ มันร้ายแรงยิ่งกว่าที่คิด เพราะเธอไม่เคยคาดโทษใครเลย เธอมักจะแบกรับความผิดทุกอย่าง

เอง นั่นทำให้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั่นเริ่มเศร้าหมองลงและเริ่มทำร้ายตัวเองเพื่อความผิด แม้มันจะเป็นความผิดที่เล็กน้อย

แต่เธอมักเก็บไปคิดจนมันกลายเป็นความผิดที่ใหญ่หลวงสำหรับเธอ

เรื่องที่ ชาราค็อทต์ค่อยๆรับรู้มันเรื่อย เขาจึงพยายามไม่ให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น เพื่อให้เธอยังคงสดใสตลอดไป

แต่เธอก็ยังคิดอีกอยู่ดี...การแบกรับภาระหน้าที่ความรู้สึกทั้งหมดของทุกคนเป็นคุณสมบัติของราชา ซึ่งเธอนั้น

พยายามเพื่อจุดนี้มาตลอด แม้ไม่ตั้งใจแต่การคาดโทษตัวเองกลับมีมาแต่เกิด ราวกับว่าเธอ เกิดมาเพื่อเป็นราชาของเมืองนี้




"...นี่..ชาร่า..."


"อย่าเรียกฉันอย่างนั้นได้มั้ย"


"ทำไมอ่า ไม่ดีหรอ ^ ^ ชาร่า"


".....แล้วแต่เธอสิ"


"^ ^....."

"นี่...ชาร่า...."

"......."


"....."


"....."


"นี่อย่าเงียบสิ ฉันรู้สึกไม่ดีนะ เวลาเธอเงียบเนี่ย!"


"อืม....ดีใจนะที่นายพูดแบนนี้น่ะ"


"มีเรื่องอะไรอีกล่ะ"


"...ไม่เอาๆ ไม่บอกๆ เดี๋ยวพานายไม่สบายใจตามไปอีกคน"


"อะไรเนี่ย อยู่กันมาตั้งนานเท่าไหร่แล้ว ไม่เชื่อใจกันเลยหรอเนี่ย"


"ก็...ไม่อยากให้นายเครียดด้วยนี่นา"


"เอาน่าๆ ถึงยังไง ก็ช่วยระบายในนั้นออกมาให้หมดเหอะ ฉันไม่คิดมากหรอก"


        ชาราค็อทต์เอนตัวนอนลงบนรั้วระเบียงหินอ่อนเย็นๆ พร้อมที่จะฟังทุกอย่างจากปากของเธอ มาริอันน่าเดินมาที่

ระเบียง เธอยืนพิงรั้วระเบียงพร้อมทั้งมองท้องฟ้าในคืนนี้ นัยน์ตาของเธอมันเต็มไปด้วยความทุกข์ทั้งหมดของทุกคนที่เธอ

แบกรับไว้ เธอช่างเป็นว่าที่ราชินีที่สมบูรณ์แบบเสียจริง เขาก็ดีใจที่ได้รู้จัก ได้รักผู้หญิงที่ดีแบบนี้แต่เขาก็รู้

ว่าปีศาจและมนุษย์รักกันไม่ได้ นี่เป็นเรื่องธรรมชาติที่เมื่อก่อนเขาก็รู้ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจความรู้สึกของกลุ่มปีศาจที่หลงรัก

มนุษย์แล้ว เพราะเขาก็รักเธอเหมือนที่เธอก็รักเขาเช่นกัน ช่วงเวลานี้ เธอได้เล่าถึงความทุกข์ของทุกคนที่เธอได้เจอ

ทั้งชาวบ้าน ชาวเมือง รวมถึงปัญหาในพระราชวังทั้งหมด แต่ชาราค็อทต์ก็ได้ขัดขึ้นทำให้เธอชะงักเรื่องไปพักนึง


"นี่ มาเรีย"


"หืม.."


"หนุนตักได้มะ"


"เห.....บนระเบียงเนี่ยนะ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก"


"ไม่ตกหรอกน่า แค่นอนเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย"


"ก....ก็ได้ ถ้าตกขึ้นมาล่ะแย่เลยนะ มั่นใจนะ"


"อืม....ถ้าตกฉันจะช่วยเธอขึ้นมาเอง ก็ฉันผิดเองนี่ที่ให้เธอขึ้นมาให้ฉันหนุนตักบนระเบียงน่ะ"


"ม..ไม่ใช่นะ..ความผิดฉันต่างหากล่ะ"


"แต่เธอยังไม่ได้ทำไรผิดเลยนะ ขึ้นมาเหอะน่า"


"โอ๊ะ!....."


   ฉลามหนุ่มดึงเธอขึ้นมานั่งบนระเบียงพร้อมทั้งย้ายหัวไปหนุนไว้ที่ตักของเธอ ทำให้เธอค่อนข้างกระวนกระวายอยู่เล็กน้อย

ตั้งแต่รู้จักกันมา เธอยังไม่เคยเข้าใกล้เขาหรือผู้ชายคนไหนขนาดนี้มาก่อน แค่หนุนตักเธอก็กระวนกระวายไม่เป็นทำอะไร

แล้ว แต่ก็ได้ชาราค็อท คอยปลอบโยนความกังวลนั้นออกไปจนเธอใจเย็นลง


"ไม่เป็นไร....ไม่เป็นไร... อยู่เฉยๆอย่างนั้นแหละ   ไม่ตกหรอก"


"....อื้ม...."


   เขาปิดตาคู่นั้นลงและพูดพร้อมทั้งยิ้ม นานๆทีจะได้เห็นคนเขายิ้ม ก็เพราะว่าเขาไม่เคยยิ้มมาก่อน ได้แต่ทำหน้าเก๊กไป

วันๆ ส่วนเธอ ก็มีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จากวันๆที่ได้แต่อยู่ในห้องคนเดียว ไม่ได้ทำอะไรจนไม่อยากอยู่บนโลก

นี้แล้ว แต่ในวันนี้ทั้งคู่ก็พบคำตอบที่ให้ทั้งคู่ได้มีชีวิตอยู่


  มาริอันน่าระบายความทุกข์ในใจต่อ แม้มันจะเป็นความทุกข์ แต่สิ่งที่ออกมาจากปากเธอไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม

น้ำเสียงอันหวานนุ่ม เหมือนเด็กที่ไร้เดียงสานั้น ทำให้คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอ กลายเป็นเสียงกล่อมฉลามหนุ่มบน

ตักเธอได้ แน่นอนว่าทั้งคู่หวังให้ช่วงเวลานี้คงอยู่ไปตลอด

แต่ว่า.....มีงานเลี้ยงก็ย่อมมีวันเลิกรา เมื่อถึง

...จุดเปลี่ยน...

✖Tick ter✖