เรื่องเล่าจาก สายสัมพันธ์อันเหนียวแน่น -สีเขียว-

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : จุดเริ่มต้นของอาจารย์

ณ เขาคิริอนนิ ที่มีแต่หมอกอยู่ตลอดเวลา เขาที่สูงชันและมีป่าล้อมรอบตีนเขา ดูแล้วที่นี่ เป็นเขาที่เหมาะสำหรับนักตั้งแคมป์

แต่ว่า.....กลับไม่เคยมีใครเคยขึ้นไปบนเขาได้


"เฮ้อ....เหนื่อยจังเช้านี้ แต่ก็คุ้มนะได้เห็ดเยอะเลย"


  ร่างหญิงสาวเดินลงมาจากบนเขาที่ไม่มีใครรู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่รึเปล่า เพราะเขาไม่มีทางขึ้นที่แน่นอน และสัตว์ร้ายที่

อยู่ในป่าตีนเขา นี่จึงเป็นเหตุผลที่ไม่มีใครเคยขึ้นไปบนเขาเลย แต่ว่ากลับมีหญิงสาวเดินลงมาจากบนเขา

  หญิงสาวที่รูปร่างดูสูงปราดเปรียวคล่องแคล่วในชุดกิฮากะมะเดินถือตะกร้าพลางบ่นไปเก็บเห็ดตามทางไป ผมสีดำสนิท

ผูกมัดรวบยาวไปด้านหลัง เธอเดินกึ่งวิ่งมาเรื่อยๆ แต่สะดุดตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจนเกือบทำตะกร้าหล่นมือ


   สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอคือ เด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่นอนสลบอยู่ตรงตีนเขา เธอนึกแปลกใจ เพราะไม่เคยมีใครมาถึงตีนเขาได้

เลยถึงมาได้ก็ไม่เจอทางขึ้นเพราะต้นไม้สูงใหญ่ราวกับจะแข่งกันโตบังเขาลูกนี้ หญิงสาวไม่รอช้า เธอรีบพาเด็กน้อยที่หิมะ

แทบกลบมิดตรงหน้ากลับที่พักของเธอ เพราะกลัวว่าจะถูกสัตว์ป่าตรงตีนเขาทำร้าย



    บนเขา คิริอนนิ หญิงสาวพาเด็กน้อยมาถึงที่พักของเธอ ที่พักของเธอดูภายนอกเหมือนโรงฝึกที่มีขนาดใหญ่พอสมควร

ด้านในเป็นห้องโถงกว้าง และมีห้องอื่นๆแยกไปอีก เธอพาเด็กน้อยบนหลังไปนอนพักที่ห้องว่างห้องหนึ่ง หลังจากนั้นจึงเอา

ของเก็บได้จากป่าไปไว้ให้เข้าที่ แล้วกลับมาดูแลเด็กน้อยต่อ เด็กตัวเล็กๆบอบางผอมและซีดเซียว ผมยาวประบ่าสีดำแต่

เมื่อต้องแสงจันทร์กลับมีประกายสีน้ำตาลออกมาแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะตื่น จนตกดึก


"เฮ้อ....ชักเป็นห่วงเด็กคนนี้แล้วสิ ไข้ก็ไม่มี ชีพจรก็เต้นปกติ อืม... แต่ยังไงก็ต้องให้เด็กนี่ได้รับน้ำก่อน"


"ว๊าย!"


  
      หญิงสาวที่ไปเอาน้ำและอาหารอ่อนๆกลับมา สิ่งที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอตกใจอีกครั้ง เมื่อมีดอกไม้สีม่วงและรากที่แผ่

ขยายออกมาขนาดใหญ่ นอนอยู่แทนที่เด็กชายที่เธอพาเขามาเมื่อเช้า หญิงสาวตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่เธอก็กลับ

มาสงบนิ่งอีกครั้งราวกับถูกฝึกมาอย่างที่ให้รับมือได้ทุกสถานการณ์ เธอนั่งลงช้าๆ วางอาหารและน้ำลงข้างๆ มือสองข้าง

วางอยู่บนตักแนบชิดลำตัว แล้วค่อยๆเคลื่อนเปลือกตาลงจนปิดสนิทและหลับใหลไปในที่สุด



     เช้าวันต่อมา หญิงสาวเตรียมใจที่จะพบกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะลืมตาตื่นขึ้น เธอนึกถามตัวเองหลายครั้งหลายคราว่า

จะทำอย่างไรต่อไป แต่ว่า เธอก็ต้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยตาตัวเอง ในที่สุดหญิงสาวลืมตาขึ้นช้าๆ


    ดอกไม้ยักษ์ที่มีกิ่งก้านและรากแผ่ขยายมากมายหายไปหมด แต่กลับกลายเป็นเด็กชายที่เธอพามาเมื่อวานนอนอยู่บนที่

นอนเหมือนเดิม ดวงตาสีม่วงเป็นประกายเมื่อต้องแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ลอดผ่านหน้าต่างมานั้น จ้องมองหน้าหญิงสาวไม่

กระพริบ เขาจ้องมองเธอตั้งแต่เธอยังไม่ตื่น ดวงตานั้นสวยงามแต่ภายในกลับดูว่างเปล่าเหมือนไม่มีตัวตน น่ากลัว ขนลุก

มหัศจรรย์ ดวงตานั้นจะบอกอะไรเธอไม่เข้าใจ หญิงสาวตัดสินใจว่าจะเด็กน้อยตรงหน้าให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

เธอต้องรู้ให้ได้ว่า เด็กคนนี้เป็นใคร มาจากไหน ทำไมมาอยู่ที่นี่



"นี่ หนูน้อยเธอมาจากไหนหรอ"



"......"



"...."

"แล้วพ่อแม่ของเธอล่ะ"



"...."



"...."

"....นี่พูดอะไรบ้างก็ได้..."



"..."



"...เธอเป็นใครกัน..."



"....ดอก..ไม้...."



"หนู...พูดอะไรน่ะ หนูจะเป็นดอกไม้ได้ยังไง"



"......"



    เด็กน้อยยังคงไม่พูดอีกตามเคย เธอคิดว่าถึงถามต่อไปก็คงไม่ตอบอยู่ดี หญิงสาวจึงเดินออกจากห้องไปลานนอกบ้าน

เธอยืนนิ่งสักพัก แล้วเริ่มร่ายกระบวนท่าไท้เก๊กช้าๆ จากง่ายไปยาก จากช้าไปเร็ว จากแข็งไปงดงาม

นี่คือเหตุผลที่เธออยู่บนเขาแห่งนี้ เธอฝึกวิชาอยู่ที่นี่ เขาที่ไม่มีใครเคยขึ้นมาได้ เขาที่มีแต่ความบริสุทธิ์ เธอจึงได้มาฝึกวิชา

ที่นี่    ไม่นานเด็กน้อยได้ดินตามเธอออกมาและเฝ้ามองเธออยู่ที่ประตู ดวงตาสีม่วงยังคงเป็นประกาย แต่คราวนี้มันบ่งบอก

ว่า เขากำลังสนใจกับสิ่งที่เธอได้ทำอยู่


".....เธอ...."



"ว่าไงหนูน้อยเธอนั่งอยู่ตรงนั้นแหละ เพิ่งฟื้นนี่นา พักไปก่อนดีกว่า"



"..... ฉัน...อยากสู้...อยากต่อสู้"



"....."

"เธอมั่นใจหรอ หนูน้อย แต่เธอยังเด็กมากเลยนะ"



"....."



"...."     หญิงสาวเริ่มสงสารกับท่าทางของเด็กน้อย เขาผอมและซีดเซียวมาก เมื่อวานเขาถูกหิมะกลบทับแทบมิดทั้งตัว

อาหารก็ไม่ได้แตะ แต่กลับบอกว่าอยากต่อสู้ทั้งที่ไม่ได้ดูสภาพของตัวเอง ถ้าเป็นคนธรรมดาคงไม่พูดโดยไม่ดูสภาพของ

ตัวเอง แปลว่าเด็กคนนี้มีความหลังอยู่งั้นหรอ



"นี่หนูน้อย เธอเป็นดอกไม้จำพวกไหนหรอ"    หญิงสาวเลือกใช้คำถามที่เหมาะกับสภาพของเขาตอนนี้



"ฉันไม่กินเนื้อ.....แต่กินพืช....ที่เล็กกว่า"



      คำตอบของเขาทำให้เธอแปลกใจ ถ้าเขาเป็นปีศาจดอกไม้เขาก็ต้องกินสัตว์หรือมนุษย์สิ แต่ว่าเด็กคนนี้กลับกินแค่พืช

หญิงสาวจึงหยุดพักการฝึกแล้วนั่งลงข้างๆเขา จากนั้นจึงค่อยๆถามเรื่องเล็กๆไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้เขาลำบากที่จะพูด



"หนูน้อยเธอมีชื่อรึเปล่า"



"....ชื่อ......"

"......."     เด็กน้อยทวนคำถามอีกครั้งแต่ก็ส่ายหน้าช้าๆเป็นการตอบ



"ฉันตั้งชื่อให้เอาไหม จะได้เรียกถูก"



"....ชื่อ...."



"...อืม..ชื่ออะไรดีล่ะ ฉันเจอเธอกลางหิมะ เธอเป็นดอกไม้..."

"ยูฮานะ ละกันนะ"



"....ยูฮานะ...."      เด็กน้อยทวนชื่อของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนตั้งชื่อให้และเรียกชื่อของเขาด้วยชื่อใหม่และชื่อแรก



"ฉันชื่อ สึบากิ จำได้นะ"



"...สึบากิ..."



"แล้วเธอจำได้มั้ยว่ามาที่นี่ได้ยังไง"



"......"

"...ฉันจากแม่พร้อมกับพี่น้องหลายคนมาไกลแสนไกล ฉันล่องลอยมากับลม แล้วก็ตกที่ป่าที่หนึ่ง ฉันหยั่งรากลงที่นั่น พอ

ฉันอยู่ได้ 7 ปี อยู่ ไฟสีแดงก็ลามลุกไปทุกที่ ฉันวิ่งหนีเอาตัวรอด แล้วก็หลับไป"



     คำตอบของยูฮานะเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาเป็นปีศาจดอกไม้จริงๆ ถ้าเป็นดอกไม้ธรรมดาไม่น่าจะมีอายุได้ถึง 7 ปี

แต่ปีศาจดอกไม้มีอายุนานพอๆกับต้อนไม้พันปี ยูฮานะหลบหนีจากไฟป่ามาจนถึงที่นี่ เขาไม่มีที่อยู่แล้ว สึบากิเริ่มครุ่นคิดว่า

จะอย่างไรกับเขา



"ยูฮานะ เธออยากต่อสู้ใช่มั้ย"



"อือ....ฉัน...อยากแข็งแกร่ง"



"ได้...ฉันจะรับเธอเป็นศิษย์ สืบทอดไท้เก๊กฉบับ สึบากิแห่งเขาคิริอนนิ"


cinna mon